Ζητώντας βοήθεια...
Μετά από τόσα έργα, ο Έρνστ Χέμινγουεϊ βραβεύτηκε για ένα βιβλίο πολύ λιτό, μικρό σε αριθμό λέξεων, τίποτα περισσότερο από μια απλή διήγηση τριών ημερών στη ζωή ενός ανθρώπου, ένα βιβλίο που λεγόταν Ο Γέρος και η Θάλασσα. Καμιά φορά τα πιο δυνατά και καθοριστικά έργα του ανθρώπινου νου μας έρχονται σε πακέτα απλά που εύκολο θα ήταν να τα προσπεράσει κανείς χωρίς να δώσει σημασία.
Έχουμε κι εμείς στην δική μας λογοτεχνία ένα τέτοιο έργο, απλό, μικρό, ένα παραμύθι μόνο αλλά γεμάτο δύναμη και ελπίδα, ξεχασμένο ως επί το πλείστον στις μέρες μας, και νομίζω ότι το έργο αυτό θα έπρεπε να διαβαστεί αμέσως μετά από την ανάγνωση των νέων της σημερινής ημέρας. Το Παραμύθι Χωρίς Όνομα της Π. Δέλτα.
Εγώ τουλάχιστον, μόνο σ' αυτό το βιβλίο μπορώ να βρω ελπίδα όταν κοιτάζω την πατρίδα μου σήμερα, 23 Απριλίου 2010. Γιατί, για να έχει γραφεί αυτό πριν 100 χρόνια και να ταιριάζει τόσο πολύ στις μέρες μας, σημαίνει πως η χώρα μας δεν έχει αλλάξει τόσα χρόνια -αλλά, με ένα τρόπο ή άλλο, πάντα καταφέρνει να επιζεί.
Αρκεί να βρεθεί κάποιος ν' αρχίσει την δουλειά -και οι άλλοι θα ακολουθήσουν.
Αργά ή γρήγορα...
Καλημέρα :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠω... πάνε πολλά χρόνια που έχω διαβάσει το "Ο Γέρος και η θάλασσα".......
Λίγο σαν το ψάρι νοιώθω...
Καλή Κυριακή
Μακαρι...
ΑπάντησηΔιαγραφήαν κατι δε μπορω να αντεξω ειναι σιγουρα να ζω διχως ονειρο, οραμα..
Για να είμαι ειλικρινής δεν με άγγιξε ποτέ σαν βιβλίο Ο Γέρος και η θάλασσα σε αντίθεση με την ταινία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒάσσια,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Βδομάδα! :-)
Είτε στο βιβλίο, Αγγλικά, είτε στην ταινία με τον Σπένσερ Τρέησι αυτό το έργο πάντα δίνει δύναμη... όσο για το ψάρι, μου φαίνεται ότι ο Χέμινγουέη το χρησιμοποίησε για να πει πράγματα παράλληλα με αυτά που είπε ο Καβάφης χρησιμοποιώντας την Ιθάκη... ότι το αποτέλεσμα δεν είναι τόσο σημαντικό όσο ο τρόπος που καθορίζει κανείς τη ζωή του...
Roadartist,
Με τα νέα που έρχονται τώρα πια καθημερινά το χρειαζόμαστε πολύ αυτό το όραμα...
Αθεόφοβε,
Η κάθε γλώσσα έχει τις ενστικτώδεις έννοιες που μπορούν να δημιουργούν τεχνίτες του λόγου... αλλά αν μεταφραστεί κάτι σε άλλη γλώσσα ή νοοτροπία χάνει. Όπως είναι αδύνατο να μεταφραστεί ο Καραγάτσης ή ο Καζαντζάκης... (έχεις διαβάσει την Αγγλική μετάφραση της Αναφοράς; για παράδειγμα: η τελευταία φράση "Παππού, καλώς σε βρήκα" είναι μεταφρασμένη "Grandfather, hello", όλη το βιβλίο, στα Αγγλικά, δεν διαβάζεται). Από την άλλη μεριά βάλε τον Σπένσερ Τρέησι στην οθόνη, και ότι χανόταν απο την μετάφραση επιστρέφει στο τετράγωνο από την εικόνα, που ξεπερνά τον λόγο.
Στο θέμα ανάγνωσης ενός κειμένου ή ποιήματος μεταφρασμένου, θα συμφωνήσω Δημήτρη ότι σε πολλές περιπτώσεις χάνει το έργο.... σε άλλες πάλι κερδίζει, συμβαίνει και αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως είναι πραγματικά υπέροχο να διαβάζει κάποιος ένα έργο στη γλώσσα που γράφτηκε (αρκεί να την γνωρίζει καλά).
:-)
Βάσσια, πάντα σκέφτομαι, ότι και να διαβάζω, πώς θα καταλαβαινόταν στην "άλλη" γλώσσα και νοοτροπία -είτε διαβάζω Αγγλικά είτε Ελληνικά... και κάμποσα Γαλλικά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα ήθελα να μεταφράσω στα Αγγλικά το Σέργιο και Βάκχο, και το Παραμύθι Χωρίς Όνομα, αλλά όσο και να έχω προσπαθήσει είναι αδύνατο να μεταφραστεί το πνεύμα... (Μιλώντας σαν τελείως διαγλωσσικός και σε νοοτροπία και βιώματα και κουλτούρα, όχι μόνο απλά σαν γνώστης γλώσσας). Όπως είχε πει ο Καζαντζάκης, οι λέξεις πρέπει να πέφτουν μέσα μας σαν χειροβομβίδες και να μας γεμίζουν με το νόημα και το πνεύμα τους. Αλλά, η "έκρηξη" της "χειροβομβίδας" χρειάζεται την νοοτροπία και κουλτούρα που δημιούργησαν την αρχική λέξη. Μεταφρασμένη δεν δουλεύει το ίδιο.
Από οποιαδήποτε γλώσσα σε άλλη, όχι μόνο από Ελληνικά. Παράδειγμα, η αίσχος αυτή μετάφραση: "Να ζει κανείς ή να μη ζει;". Η σωστότερη μετάφραση θα ήταν "Να υπάρχει κανείς ή να μην υπάρχει;" -κι αυτά είναι τα εύκολα :-)
Καλή σου μέρα!