Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Για τη ζωή




…και σκεφτόμουνα την ερώτηση που διάβασα πρόσφατα: «προς τα που να μεταναστεύσουμε, για να ζήσουμε αξιοπρεπώς, και να αμειβόμαστε σύμφωνα με την προσφορά μας κι όχι με τους "γνωστούς" μας»



Με άλλα λόγια, πώς να φύγουμε από αυτή την κόλαση και να βρούμε τον παράδεισο…



Τον χαμένο παράδεισο.



Η μητέρα μου με είχε μάθει, όταν χάνω κάτι να θυμάμαι που το είχα δει για τελευταία φορά.



Τελευταία φορά που ήμασταν στον Παράδεισο δεν ήμασταν μόνοι μας, λέγανε οι πολύ παλιοί πριν χιλιάδες χρόνια. Ήταν μαζί μας και όλα τα ζωντανά της Γής, τα ψάρια της θάλασσας, τα φτερωτά του ουρανού, τα λουλούδια, τα φυτά, τα δέντρα… Όπως και σήμερα. Αλλά, εμείς μόνο γευτήκαμε, λέει, τον καρπό του δέντρου της γνώσης. Και μόλις κατάπιαμε την πρώτη μπουκιά γνώσης κάτι συνέβη, σαν να αποκτήσαμε ξαφνικά ένα γνώθι σαυτόν, μια πρωτόγνωρη αντίληψη. Και το πρώτο που συνειδητοποιήσαμε ήταν ότι ήμασταν γυμνοί και έπρεπε να καλύψουμε την γύμνια μας. Και μάθαμε να αντιλαμβανόμαστε ότι η επιβίωση είναι δύσκολη, και καταλάβαμε το παρών το παρελθόν και το μέλλον, και το ότι θα πεθάνουμε μια μέρα και πρέπει να διαιωνίσουμε την ζωή στους απογόνους μας. Και αυτό πια δεν ήταν Παράδεισος. Τότε, πριν την γνώση, όταν ήμασταν σαν όλα τα άλλα ζωντανά, ήταν η τελευταία φορά που είδαμε τον παράδεισο. Που χάσαμε.



Αλλά τα άλλα όλα τα ζωντανά της Γής, τα ψάρια της θάλασσας, τα φτερωτά του ουρανού, τα λουλούδια, τα φυτά, τα δέντρα… αυτά δεν έχασαν τον παράδεισο. Βρίσκονται ακόμα εκεί.



Και εμείς δεν φύγαμε μακριά του. Απλά χάσαμε την ικανότητα του να μπορούμε να τον δούμε γύρω μας.



Τον παράδεισο.



Ίσως το μέρος που ψάχνουμε να μην είναι κάπου μακριά που να χρειάζεται μετανάστευση. Ίσως να είμαστε ήδη εκεί και το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ανακαλύψουμε πώς να μπορέσουμε και πάλι να το δούμε. Με τα μάτια της καρδιάς, της ψυχής και του μυαλού.



Ο Παράδεισος είναι η ζωή. Η κόλαση είναι όταν δεν μπορεί κανείς να δει τον παράδεισο.



Εγώ είχα την ευλογία πριν δύο χρόνια να οδηγήσω το τζιπ μου και να φτάσω στον παράδεισό μου –και να τον γνωρίσω όταν τον είδα.



Το εύχομαι για όλους μας ιδίως αυτή την εποχή που το κράτος μας, η κοινωνία μας και η ταυτότητά μας πεθαίνουν.



Θα χρειαστούμε μερικούς γνώμονες για να ξέρουμε ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο για να ξαναβρούμε τον παράδεισο.



Θα είμαστε στον σωστό δρόμο όταν…



-Όταν σταματάμε σε παρκινγκ ή τουριστικό ή αρχαιολογικό χώρο και δεν βλέπουμε πεταμένα κουτάκια αναψυκτικών, άδεια πλαστικά μπουκάλια, χαρτιά, ταμπόν, προφυλακτικά και αποτσίγαρα στο χώμα και τη βλάστηση.



-Όταν δεν καταπατούμε τον κώδικά οδικής κυκλοφορίας τρείς φορές το χιλιόμετρο ο καθένας,



-Όταν δεν ακούμε κορναρίσματα,



-Όταν χαστουκίζουμε κάθε γιατρό που ζητάει φακελάκι,



-Όταν πάρουμε άδεια από την πολεοδομία για τις μικροεπισκευές που θα κάνουμε στο σπίτι,



-Όταν κάνουμε έναρξη εργασιών στο ΙΚΑ, με τα ονόματα των εργατών μας, για τις μικροεπισκευές που θα κάνουμε στο σπίτι,



-Όταν πηγαίνουμε επισκέψεις σε φίλους και γνωστούς μεσοβδόμαδα όχι 9:30μμ με 2:30πμ, αλλά 8:00μμ με 11:30μμ,



-‘Όταν κοιμόμαστε 7-8 ώρες κάθε βράδυ,



-Όταν τα σκυλάδικα και τα ουισκάδικα αδειάσουνε και τα μισά κλείσουνε



-Όταν οι μόνες Καγιέν και Μερσεντές στους δρόμους είναι τουριστών και ξένων,



-Όταν γίνεται μια ουρά κάπου και δεν στριμώχνονται όλοι με γρήγορα βήματα ποιός θα μπει μπροστά από τον άλλο,



-Όταν πάντα μας δίνουν οι ιδιωτικές υπηρεσίες, όπως νοσοκομεία, ή γιατροί, αποδείξεις για το τι πληρώσαμε,



-Όταν δεν πιστεύουμε και ψηφίζουμε τον ηλίθιο που λέει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και ότι τα λεφτά υπάρχουνε,



-Όταν έχουμε μια δουλειά δικιά μας με καναδυό υπαλλήλους ή τέσσερεις, και τους δίνουμε αυτά πού χρειάζονται για να ζήσουν με τον τιμάριθμο, και όχι μόνο τα 800 με τα οποία μπορούμε να την κάνουμε και να τους εκμεταλλευτούμε –και δεν προσλαμβάνουμε περισσότερους από όσους μπορούμε να θρέψουμε με αξιοπρέπεια,



-Όταν αρχίσουμε να βάζουμε στο τραπέζι όσα πρέπει να τρώμε και όχι αρκετά για να μας περισσέψουνε και να φάνε οι μύγες καθώς περιμένουμε τον Τούρκικο -συγγνώμη: τον Ελληνικό καφέ,



-Όταν λέμε ότι μπορούμε και εμείς να φτάσουμε εκεί που έφτασε κάποιος άλλος -αντί να φθονούμε αυτόν που έφτασε κάπου και να προσπαθούμε να τον ρίξουμε κάτω στο επίπεδό μας,



Όταν καταλάβουμε ότι υπάρχουν ανάλογα ποσοστά καλών και κακών ανθρώπων και ανάμεσα στους φτωχούς και ανάμεσα στους πλούσιους και το κύριο φταίξιμο των πλουσίων είναι ότι δεν είμαστε και εμείς.



-Όταν απεργούμε για παιδεία και για υγεία αντί για τους μισθούς που θα φάμε στο διεφθαρμένο σύστημα υγείας λόγω της κακής παιδείας,



-Όταν καταλάβουμε ότι δεν ήμαστε θύματα ούτε καταπιεσμένοι, γιατί το κράτος δεν είναι οι εξωγήινοι: εμείς τους βάλαμε εκεί από ανάμεσά μας: και τους αφήσαμε να μας καταστρέψουν γιατί μας έδιναν ψίχουλα με πιστωτικές κάρτες και δάνεια καθώς την ντερλικώνανε. Το κράτος ήμαστε εμείς.

Και άλλα πολλά. Είμαι σίγουρος ότι θα σκεφτείτε και εσείς μερικά...






7 σχόλια:

  1. Καλώς σε Δημήτρη :-)
    Και επιστροφή με ένα κείμενο για άντληση δύναμης, για σκέψη και για ζωή.

    Ο "παράδεισος" είναι κάτι το τεχνητό, κι αυτό από μόνο του έχει θετικά και αρνητικά.
    Για τον δικό μου, όταν τον έχω απόλυτη ανάγκη, βρίσκω και τα "υλικά".

    Πάντα το γιο μου
    Πάντα τους φίλους μου
    Πάντα τη σκυλίτσα μου
    Πάντα την αγάπη προς τη ζωή

    Πότε τα βιβλία μου
    Πότε τις ταινίες μου
    Πότε τους περιπάτους
    Πότε την ακινησία στον καναπέ μου

    Ποτέ τη μνησικακία
    Ποτέ τη ζήλεια

    Σπάνια τη σύγκριση

    Αλλά μερικές φορές λυπάμαι και λυγίζω και σκέφτομαι τη φυγή, για λίγο, μέχρι να θυμηθώ ξανά ότι δεν είμαι ένοχη.......

    Καλό σου απόγευμα
    (και χαίρομαι που σε διαβάζω ξανά)
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Βάσσια μου, σ’ ευχαριστώ!

    Είναι ευλογία να μπορούμε να βρίσκουμε και να αναγνωρίζουμε τους ανθρώπους, τα πράγματα και τις ιδέες που μας δίνουν ευτυχία… Πάνω απ’ όλα να ξέρουμε βαθειά μέσα μας ότι η ζωή είναι τι την κάνουμε εμείς, ότι δεν υπάρχει φταίξιμο –μόνο γωνίες αντίληψης… Πόσο δύσκολο φαίνεται να είναι «να ζήσει κανείς και να αφήσει και τους άλλους να ζήσουν» (Live and let live)… και να μπορούμε να… let it be.

    Καλησπέρα σου! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δημήτρη τον παράδεισο τον αφήσαμε μόλις ως είδος συνειδητοποιήσαμε τη θνητότητά μας. Τότε σκίστηκε η πλάση στα δύο και δημιουργήθηκε ο παράδεισος και η κόλαση. Τότε ο άνθρωπος κατάλαβε ότι το μεγαλύτερο δώρο που του χαρίστηκε, η συνείδηση ότι υπάρχει αλλά και ότι πεθαίνει, είναι σαν τη φωτιά (του Προμηθέα) που από τη μια τον φώτισε κι από την άλλη τον «έκαψε». Τότε κατάλαβε ότι η μη γνώση της θνητότητας είναι ο παράδεισος κι η γνώση είναι η κόλαση. Γι’ αυτό κανείς, εκτός από τα μικρά παιδιά, δεν μπορεί να βρει τον παράδεισο, γιατί δεν μπορεί να ξεχάσει ότι θα πεθάνει…
    Ξέφυγα όμως από το δικό σου σκεπτικό. Πράγματι, τον παράδεισο τον κάνουμε μόνοι μας, με λίγες απλές κινήσεις…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κώστα, το κλειδί, όπως λες και εσύ, ή το κατώφλι που περάσαμε, είναι η "συνειδητοποίηση". Μ' αρέσει πολύ η μεταφορά που κάνεις στον Προμηθέα. Προσωπικά όμως, ενώ συμφωνώ ότι η σκέψη της θνησιμότητας μπορεί να απομακρύνει την αίσθηση του παραδείσου, δεν θα συμφωνούσα ότι αποκλείει τον παράδεισο. Για μένα, εξαρτάται από το πως βλέπει ο καθένας την ζωή, το οποίο και έχει ευθές αντίκτυπο στο πως τον επηρεάζει η ιδέα του θανάτου. Για μένα ο παράδεισος είναι ευτυχία και ικανοποίηση, και ευτυχία μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα μας. Δεν είναι απ' έξω, ούτε μπορεί να την νικήσει ο θάνατος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δημήτρη δεν ισχυρίζομαι ότι αποκλείει τον παράδεισο. Αυτό που λέω είναι ότι η έλλειψη της γνώσης του θανάτου είναι από μόνη της παράδεισος, όπως πχ. νιώθει ένα μικρό παιδί. Μόλις όμως αποκτηθεί αυτή η γνώση, αυτού του είδους ο παράδεισος χάνεται κι αρχίζει η αναζήτηση του παραδείσου της ζωής, όπως το θέτεις δηλαδή στο σχόλιό σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ωραίο κείμενο Δημήτρη. Δυστυχώς δεν έχουμε ακόμα καταλάβει πως ο παράδεισος (η αίσθηση του τουλάχιστον) περνάει από τα χέρια μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κώστα φίλε μου, συμφωνούμε. Η άγνοια είναι βάλσαμο, και ελείψη της αγνοίας εξαρτάται μόνο από εμάς να πάρουμε την ζωή, και το θάνατο, στα χέρια μας.



    Epanechnikov, χαίρομαι που το διάβασες!
    Νομίζω η συνειδητοποίηση ότι ο παράδεισος είναι μέσα μας και περνάει απ' το χέρι μας να τον δούμε, είναι στην ίδια γειτονιά με το ότι οι άνθρωποι πρέπει να αναλαμβάνουν την ευθύνη της ζωής τους και όχι να περιμένουν από άλλους (τον αγρότη που ταΐζει τις κότες), και όχι να ρίχνουν το φταίξιμο αλλού. Η Αθηνά δεν πρόκειται να κάνει τίποτα αν δεν κουνήσουμε κι εμείς λιγάκι τη χείρα μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.