Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Που είμαστε; που πάμε;








- Θά 'ρθουν μεγάλα προβλήματα τον Οκτώβρη.
- Τι προβλήματα;
- Τα μέτρα. Δυστυχία. Φτώχια.
- Τι θα γίνει τον Οκτώβριο που δεν έχει ήδη γίνει από τώρα;
- Τώρα ο κόσμος είναι διακοπές.
- Φυσικά! τι χαζό εκ μέρους μου... όχι και να σοβαρευτούμε τώρα, ώρα διακοπών!

Να λοιπόν που είμαστε: Διακοπές.
Μα που θε να πάμε αφού οι διακοπές τελειώσουν;

Την απάντηση για το που πάμε και γιατί θ' αφήσω να δώσει ο Καραγάτσης.
Και, αντιγράφω από το Σέργιος και Βάκχος:

 

"Η Μεγάλη κατρακύλα άρχισε, και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει. Όσο για μας, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συμπαρασταθούμε στους Έλληνες στο μελλόμενο και αναπότρεπτο Γολγοθά τους (...) Η αυτοκρατορία των Ελλήνων είναι οργανισμός καταδικασμένος σε θάνατο (...) τα κύτταρα θα επιζήσουν, για να αναστήσουν το νεκρόν οργανισμό κάποτε (...) να βοηθήσουν τα κύτταρα στον επίμονο αγώνα για επιβίωση. Τα γερά κύτταρα -γιατί υπάρχουν πάμπολλα σάπια (...) τα γερά και σάπια κύτταρα πάλευαν απελπισμένα όχι μόνο μέσα στον οργανισμό του Κράτους, αλλά και στον οργανισμό των ανθρώπων (...) Ο σάπιος οργανισμός, προτού πεθάνει, θα σπαρταρίσει μέσα στις τοξίνες του."
"Άρχισε η μεγάλη δυστυχία. Δυστυχία και ερημιά. Είχε ξεκληρίσει η μεγάλη πολιτεία. Από χρόνια τώρα ο κόσμος έφευγε. Που πήγαιναν; Οπουδήποτε! Προτιμούσαν την σκλαβιά παρά την πείνα."
"Γυρεύεις πολλά από την ανθρώπινη φύση, κι ακόμα περισσότερο απ' τη σημερινή ρωμαίικη ψυχονοοτροπία. Ένας λαός που αρνείται να πολεμήσει για την ανεξαρτησία του, πολύ λίγο νοιάζεται για τα πεπρωμένα των απογόνων του. Είναι λαός χωρίς ιδανικά."



Πολλοί βέβαια πιστεύουν ότι ξέρουν ακριβώς ποιός φταίει. Αυτός που είπε ότι υπάρχουνε λεφτά και μετά βγήκε στη ζητιανιά. Ο Γιώργος Παπανδρέου.

Μου θυμίζει τον τελευταίο φράγκο αυτοκράτορα της πόλης πριν το σκάσει για να επιστρέψουν οι Έλληνες. Και το περιγράφει έτσι ο Καραγάτσης το περιστατικό:



"Τα σεβάσματά μου υποβάλω στη Μεγαλειότητά σου μεσέρ Ερρίκε, πάνδοξε αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης. Εργατικά βλέπω μασκαρεύτηκες, για να το σκάσεις αλά φρανσαί! Ποιός ο λόγος; Θάρρεψες πως θα σε τιμωρούσαμε για τα εγκλήματά σου; Λάθος! Μεγάλο λάθος! Είσαι τόσο ταπεινός, ποταπός και τιποτένιος, που δεν αξίζεις για παιδεμό. Άμε στο διάολο, Μεγαλειότατε!"


 
Αλλά φταίει πράγματι ο των τριών μακρύτερος; ο Καραγάτσης συνεχίζει:

 

"Προδοσία! ο λόγος ειπώθηκε. Ένας λαός κατηγορεί τον βασιλιά του πως τον πρόδωσε, ενώ ο ίδιος καταπρόδωσε τον εαυτό του. Χρόνια τώρα στη ζαλάδα του παραλογισμού, οι Ρωμιοί σκόρπιζαν τη δύναμή τους στους τέσσερεις ανέμους, κατάντησαν αυτού που κατάντησαν. Άφησαν το φράγκικο θεριό να δυναμώσει τρώγοντας τα κρέατά τους."



Με τις υγιές μας...
...και καλές διακοπές...

 


 

2 σχόλια:

  1. Η Ελλάδα ,ως γνωστόν, ποτέ δεν πεθαίνει!

    Τα ίδια γίνονταν την εποχή που περιγράφει ο Καραγάτσης,τα ίδια έγιναν και την εποχή που έγραψε το βιβλίο αυτό (1959).
    Όταν γράφει:

    Ένας λαός που αρνείται να πολεμήσει για την ανεξαρτησία του, πολύ λίγο νοιάζεται για τα πεπρωμένα των απογόνων του. Είναι λαός χωρίς ιδανικά."

    δεν αποκλείεται να έχει στο μυαλό του τις συμφωνίες της Ζυρίχης(1959),που πολλοί τότε τις είχαν χαρακτηρίσει ως προδοσία του κυπριακού αγώνα.
    Επίσης δεν ήταν προφανώς και πολύ ενθουσιασμένος από την γενικότερη πολιτική κατάσταση μετά και από το πρόσφατο δεύτερο μαύρισμα που είχε υποστεί στις εκλογές του 1958,το πρώτο ήταν το 1956, όταν είχε κατεβεί και τις δύο φορές σαν υποψήφιος με τον Μαρκεζίνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αθεόφοβε! καλώς γυρίσατε!

    Πράγματι "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει", αλλά γηράσκω αεί διδασκόμενος ότι, επίσης, η Ελλάδα ποτέ δεν μαθαίνει...

    Αυτό είναι το δώρο και η ευφυΐα ενός συγγραφέα: να δημιουργεί εικόνες διαχρονικές, που όπως σωστά παρατηρείς διδάσκουν τα της Ρωμιοσύνης και του δεκάτου τρίτου αιώνα, και του 1959 και του 2010... Και δεν ήξερα ότι είχε βάλει υποψηφιότητα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.