Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Τα μεταξωτά βρακιά




[Σε τούτο ΄δώ τι φωτογραφίες να βάλει κανείς...]




Σήμερα λοιπόν πήγαμε Βουλιαγμένη, στην ελεύθερη αμμουδιά δεξιά της πλαζ, δίπλα στον ιστιοπλοϊκό όμιλο, στο Λαιμό. Τέλεια ημέρα, τέλεια θάλασσα, ουρανός, αμμουδιά. Κάτσαμε 5 ώρες, παίξαμε και μπάλα στη θάλασσα και την αράξαμε πάνω στην ψάθα μας κάτω από την ομπρέλα μας.

Με το ζαβλάκωμα που έρχεται σε τέτοιες άνετες καταστάσεις είχα και την ώρα να κοιτάξω γύρω μου και να κάνω τον παρακάτω υπολογισμό:

Σε κάθε τετραγωνικό μέτρο άμμου της Βουλιαγμένης αντιστοιχούσαν 7-10 αποτσίγαρα, 3 μικρά χαρτάκια και ένα πλαστικό πώμα ή σακουλάκι. Οι δύο σκουπιδοτενεκέδες είχαν υπερχειλίσει και στην άμμο γύρω τους υπήρχαν περισσότερα σκουπίδια απ’ όσα μέσα.

Με την γυναίκα μου κοιτάξαμε τους ανθρώπους γύρω μας και συμφωνήσαμε ότι αν πιάναμε κουβέντα με τον καθένα από αυτούς, όλοι θα συμφωνούσαν για την απελπιστική κατάσταση του σκουπιδότοπου που λέγεται Ελλάδα. Όμως, επίσεις συμφωνήσαμε με την γυναίκα μου ότι αυτοί οι ίδιοι που θα διέριγναν τα ιμάτια τους, ΑΥΤΟΙ είναι εκείνοι που αφήνουν τα σκουπίδια στον πρώτο παρονομαστή.

Εμείς τα βάζουμε σε ιδική σακούλα που έχουμε μαζί μας και την αφήνουμε σε καλάθι, αν υπάρχει άδειο, ή τα παίρνουμε και τα πετάμε στο σπίτι. Και στη σακούλα βάζει η γυναίκα μου και όλα τα γύρω μας σκουπίδια, όχι μόνο τα δικά μας.

Τι ΔΝΤ και Ευρώπες… Εδώ το ψάρι τούτο δεν βρωμάει μόνο από το κεφάλι: βρωμάει και από τα σωθικά του. Κοιτάξτε γύρω σας. Οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι γι αυτά που βλέπετε στην καθημερινότητα είναι αυτοί που θα σηκώσουν τον τόπο μας από εκεί που έχει πέσει;

Μετά από λίγο, δύο άρχισαν να παίζουν μπάλα πετώντας άμμο και τρομάζοντας κάθε άνθρωπό που καθόταν στην πετσέτα του. Στο τέλος κάτι άλλοι νέοι τους έμπηξαν τις φωνές, έπεσε λίγο τσαμπουκάς, και οι ποδοσφαιριστές γύρισαν στο κομμάτι τους της αμμουδιάς και κάθισαν κάτω. Μετά, άρχισαν να μιλάνε σιγά ο ένας στον άλλον σε μια γλώσσα που μου ακούστηκε μάλλον Σλαβική.

Κι ο νους μου πήδηξε 35 χρόνια και 2,411 χιλιόμετρα μακριά, όταν ήμουν σχεδόν 17 χρονών στο Λονδίνο. Άρτι αφιχθείς είχα πάει στη λίμνη Serpentine στο Hyde Park και είχα στηθεί ουρά περιμένοντας την σειρά μου να νοικιάσω βάρκα με κουπιά. Αρκετά μεγάλη ουρά. Σε μια στιγμή δύο νέοι πήγανε να χωθούνε από σπόντα κι έξυπνα στη μέση της ουράς. Μια νέα μαμά που ήτανε μπροστά τους, τους χαμογέλασε και τους έδειξε εγκάρδια που ήταν το τέλος της ουράς. Την ευχαρίστησαν και πήγαν πίσω μου στο τέλος της ουράς. Μετά, μίλησαν σιγά μεταξύ τους σε μια γλώσσα που οι περισσότεροι στην ουρά δεν θα την καταλάβαιναν. Ελληνικά.

 
 
 

4 σχόλια:

  1. Καλημέρα,

    θα το λέω κι ας φαίνεται κάπως, μεγάλωσα στην επαρχία, απλά από απλούς ανθρώπους, όπως και ο γιος μου. Ποτέ δεν πετάξαμε τίποτα στο δρόμο ή στην παραλία, ποτέ!
    Είμαι καπνίστρια χρόνια, πάντα έχω μαζί μου σακκουλάκι για τις γόπες.
    Έχουμε μαζέψει σκουπίδια από ακτές, δάσος, όπου βρεθήκαμε για να περάσουμε κάποιο χρόνο.

    Δεν μπορώ να καταλάβω από που προέρχεται αυτή η συμπεριφορά ειλικρινά.
    Και οι χώροι αυτοί δικοί μας είναι, εμείς θα ξαναπάμε.....

    Κι έχω τσακωθεί γι αυτό το θέμα...

    Ακόμη εδώ είστε; Γιατί δεν έρχεστε καμιά βόλτα κατά δω;

    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Βάσσια μου κι’ εγώ το λέω -και ζω σε επαρχία :-) η φύση και οι κοινοί χώροι είναι το σπίτι μας, και μάλιστα πιο σημαντικό να τα διατηρούμε καθαρά γιατί είναι για όλους, όχι μόνο για «μας». Η ανάρτηση μου ήταν πολύ λυπημένη: υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που σέβονται αυτά τα πράγματα, και κατά προέκταση τον εαυτό τους. Αλλά η ερώτηση παραμένει η ίδια που κάνεις και ‘σύ: Από πού προέρχεται αυτή η συμπεριφορά, το αποτέλεσμα της οποίας εκτός από την Ελλάδα πουθενά αλλού δεν είδα…

    Τελικά αρχίζω να πιστεύω ότι μπορεί να οφείλεται σε ένα συνδυασμό έλλειψης ανατροφής και αγανάκτησης κατά μιας κοινωνίας που δεν αμείβει ούτε οικονομικά ούτε άλλως…

    Στο τέλος κάνω και αυτή την εξίσωση ότι την έλλειψη σεβασμού που είδα στην Ελληνική παραλία με αλλοδαπούς την είδα και στο Αγγλικό πάρκο με αλλοδαπούς, μόνο που εκεί οι αλλοδαποί ήμασταν «εμείς».

    Καλή σου μέρα και καλή ζεστή Κυριακή! Θα ‘μαστε εδώ ως τις 7 Σεπτεμβρίου! Αν μας έρθει να πάμε κατά το Σούνιο για καφέ, ή και παραπέρα, θα είσαι η πρώτη που θα το μάθει με email! Και ισχύει φυσικά και το αντίθετο!

    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. έχεις απόλυτο δίκιο.
    και στην πάρο, εγώ μάζευα τις γόπες μου και τις γόπες που άφηναν άλλοι στην ξαπλώστρα μου, αλλά το θέμα είναι ότι είναι πιο εύκολο να κατηγορούμε το σύνολο, παρά να αναλάβουμε μόνοι μας ευθύνες! η συλλογική ευθύνη, είναι η δική μου, η δική σου, του διπλανού. μόνο που δεν το κάνουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ria, όσο το σκέφτομαι τόσο πιστεύω ότι αυτή η συμπεριφορά υποδηλώνει αγανάκτηση. Αγανάκτηση βαθιά που φέρνει τον ωχαδελφισμό του να βρωμίζει κανείς το περιβάλλον του. Από την άλλη μεριά, θα συνεχίσουμε να κάνουμε το σωστό και κάπως, κάποτε θα έχουμε κάποιο αντίκτυπο στη συλλογική ευθύνη…

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.