Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Μισό Δευτερόλεπτο




9 χρόνια από 911






Από την στιγμή που εμφανίζεται το Being 767 της United στα δεξιά της οθόνης μέχρι τη στιγμή που εξαφανίζεται πίσω από τον Βόρειο Πύργο περνάει 0.75 του δευτερολέπτου. Μέχρι την στιγμή που η πύρινη μπάλα εμφανίζεται και αρχίζει να μεγαλώνει από την βορειοανατολική γωνία του Νότιου Πύργου έχουν περάσει συνολικά 1,5 δευτερόλεπτα.

Έβλεπα CNN ζωντανό, από το σπίτι μου στη Μασαχουσέτη, 340 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Μανχάταν. Όταν το αεροπλάνο βρισκόταν μόλις στην μέση της απόστασης από την δεξιά άκρη της οθόνης προς τους Πύργους, το μυαλό μου είδη είχε σκεφτεί ότι αυτό είναι δεύτερο αεροπλάνο, άρα δεν ήταν ατύχημα, άρα βρισκόμαστε υπό επίθεση, είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση, η ζωή αλλάζει.

Η σκέψη αυτή άρχισε να δημιουργείται το κλάσμα του δευτερολέπτου που είδα το αεροπλάνο στην άκρη της οθόνης.

Αυτό σημαίνει ότι το ανθρώπινο μυαλό έκανε ακριβώς τέσσερα δέκατα του δευτερολέπτου για να επεξεργαστεί την συνείδηση της ειρήνης και της καθημερινότητας, το ενδιαφέρον για κάτι που φαινόταν σαν ατύχημα, και να την μετατρέψει σε συνειδητοποίηση ότι ο κόσμος είχε ήδη αλλάξει για πάντα.

Η συνείδηση της ανθρωπότητας άλλαξε μέσα σε μισό δευτερόλεπτο.

 



ΥΓ. Πολλά λέγονται για συνομωσίες, ότι το έκαναν σκοτεινές δυνάμεις της Αμερικής, κλπ. Η γνώμη μου είναι ότι έγινε επειδή η μηχανή της Αμερικής έχει σκουριάσει από ανικανότητα, αγραμματοσύνη και μειωμένο δείκτη νοημοσύνης. Έγινε επειδή μπορούσε να γίνει, επειδή η καθημερινή πραγματικότητα επέτρεψε σε 4 αεροπλάνα να εξαφανιστούν από τους πιο πολυσύχναστους διαδρόμους εναερίας κυκλοφορίας του κόσμου και η μηχανές των υπηρεσιών δεν δούλεψαν. Δεν έγινε λόγω σκοτεινών συνομωσιών. Λόγω ανικανότητας έγινε.

Ο άνθρωπος χρειάζεται να πιστεύει στις συνομωσίες γιατί του δίνουν την ζεστασιά και την σιγουριά ότι υπάρχουν έξυπνοι άρχοντες με μέσα τρομερά που κατευθύνουν τις τύχες την ανθρωπότητας και της ζωής μας. Το αντίθετο, η πραγματικότητα, φαίνεται τόσο ανασφαλής. Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν και δεν έχουμε τον παραμικρό τρόπο ή δύναμη να το σταματήσουμε. Γι' αυτό δεν μπορεί ποτέ ο κόσμος να πιστέψει ότι τον Κέννεντυ, πχ.,  τον σκότωσε ένας μοναχικός τρελός.

Η ανάγκη να πιστεύει κανείς σε συνομοσίες έρχεται από την ίδια γωνιά της ανθρώπινης ύπαρξης απ' όπου έρχεται και η ανάγκη να πιστεύει κανείς σε ένα Θεό-οντότητα.
 
 





16 σχόλια:

  1. Δεν μπορώ να ξεχάσω τη μέρα εκείνη που άνοιξα την τηλεόραση κι είδα αυτές τις σκηνές.......

    Χωρίς να κοιτάξω πίσω από καμία αιτία ή συνομωσία, στέκομαι απλά στους ανθρώπους που βρίσκονταν μέσα στους πύργους..... και μετά χάθηκαν. Ποιος μπορεί να έρθει στη θέση τους.

    Καλησπέρα Δημήτρη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Βάσσια, μόλις λίγες εβδομάδες πριν, είχα μείνει για δυό βδομάδες δίπλα στους πύργους καθώς εργαζόμουνα σε ένα πελάτη με γραφεία 700 μέτρα από τους πύργους... Ο γιός γνωστού μου ήταν μέσα στο αεροπλάνο που χτύπησε τον Βόρειο Πύργο. Η παλίρροια συναισθημάτων μέσα μας, στην Αμερική, εκείνες τις ημέρες ήταν πρωτόγνωρη. Τρείς χιλιάδες και, άνθρωποι, όλων των φυλών και θρησκειών που χάθηκαν σε λίγα δευτερόλεπτα. Ανθρωποι που πήδαγαν από τον 105ο όροφο να γλυτώσουν τις φλόγες.

    Το πιστεύεις ότι μέσα σε ώρες είχαν βγεί εταιρείες που διαφημίζανε αλεξίπτωτα για υπαλλήλους σε ουρανοξύστες...

    Ο γιός μου είχε φίλους σε ένα ξενοδοχείο κοντά στην Χαλκίδα που πέρναγε πολλά του καλοκαίρια. Όταν ξαναπήγε εκεί το καλοκαίρι του 2003, με το που γύρισε μου εξιστόρησε απορημένος γιατί οι φίλοι του στην Ελλάδα του λέγανε ότι καλά έπαθε η Αμερική και της το άξιζε. Και με ρώτησε γιατί μιλούσαν έτσι οι Έλληνες φίλοι του...

    Καλή σου μέρα, και καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πέρασαν κιόλας 9 χρόνια ε; Είχα καθηλωθεί μπροστά στην οθόνη με αποτέλεσμα να αργήσω σε ένα ραντεβού (από τότε είχαμε και το όνομα και την χάρη). Οι εικόνες των ανθρώπων που πηδούσανε από τους πύργους με είχανε παγώσει.
    Είχα εξοργιστεί με τα "καλά να πάθουνε" γιατί όπως πάντα αθώοι την πληρώσανε. Δεν μου είχε αρέσει ούτε το σχόλιο του "καιρού" μα εκ των υστέρων το είχα βρει δίκαιο. Έλεγε ο καιρός λοιπόν "πονάει, όταν σε βομβαρδίζουν".
    Και μιας και οι σπουδές μου είχανε να κάνουνε με διεθνείς σχέσεις και εκείνη την χρονιά είχα μόλις περάσει στο πανεπιστήμιο, θυμάμαι και την παγωμάρα των καθηγητών που δεν ξέρανε τι να πούνε και πως να εκτιμήσουν την κατάσταση, η κλασική παγωμάρα που σε πιάνει όταν η ιστορία σε προλαβαίνει και αχρηστεύει τα εργαλεία που είχες για να εξηγείς το πως λειτουργεί ο κόσμος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Latecomer ..."όταν η ιστορία σε προλαβαίνει". Και σε δευτερόλεπτα, ο κόσμος στον οποίον ζεις είναι διαφορετικός και καινούργιος.

    Η τρομοκρατική ενέργεια είναι κατά ορισμό κάτι που δεν το περιμένεις. Αν επαναληφθεί δεν είναι πλέον τρομοκρατικό γιατί το περιμένεις. Άρα η επόμενη τρομοκρατική ενέργεια θα είναι κάτι που κανείς δεν περιμένει. Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος αλλά όλοι οι πατέρες επαναστάσεων από την Αμερική στη Γαλλία, Ελλάδα, κλπ., ως την Κούβα, ήταν όλοι "τρομοκράτες" μέχρι να γίνουν κυβέρνηση. Μετά γίναν ήρωες. Και σε όλες τις διαμάχες, μάχες και πολέμους οι νεκροί και τραυματίες είναι οι αθώοι πολίτες ή οι στρατιώτες που ήταν αθώοι πολίτες μέχρι που τους γραπώσαν για τον στρατό.

    ...μάλιστα, θα έλεγα ότι, κατά ορισμό, καμία "τρομοκρατία" στην ιστορία δεν έχει αποτύχει...

    Μ' αρέσει αυτό που λέγεται από τον Άλεκ Γκίνες στον Ντόκτορ Ζιβάγκο, ότι για τους Ρώσους ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος δεν ήταν Άγγλοι και Γάλλοι εναντίων Γερμανών, αλλά η Αγγλική και Γαλλική αριστοκρατία εναντίων της Γερμανικής αριστοκρατίας, πράγμα που άφηνε τους μη αριστοκράτες της Γής αδιάφορους.

    Σήμερα είναι το πετρέλαιο. Αλλά σίγουρα δεν φταίνε, και δεν "πάθανε καλά", οι Αμερικανοί, οι απλοί Αμερικανοί που δεν είναι διαφορετικοί από οποιονδήποτε άλλο από αυτούς που κατά το 80% θα τρέχαν στην Αμερική με μια ανάσα να ζήσουν το όνειρο του τελευταίου σύνορου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δημήτρη συγγνώμη για τον χαμό, είχε πάθει μια εμπλοκή ο μπλόγγερ και μου ανέβασε το ίδιο σχόλιο τρεις φορές :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κανένα πρόβλημα αγαπητέ! Συμβαίνει σε όλους! Αλλά άρχισα να διαγράφω καθώς διέγραφες και συ, και ...διαγραφήκαν και τα τρία :-)

    Από κάτω θα βάλω το σχόλιό σου, και θα απαντήσω μ΄'ολις τελειώσουμε την πίτσα και την ταινία!

    Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο latecomer είπε:


    Ο κόσμος είναι καινούργιος και παλιός συνάμα... Η αλήθεια είναι ότι από όταν μας τελείωσε ο Ψυχρός Πόλεμος στις διεθνείς σχέσεις μας τελειωσε και μια τρομερή αίσθηση ασφάλειας που είχαμε για ένα σταθερό και προβλέψιμο σύστημα. Έκτοτε μιλάνε για "μεταβατική περίοδο" που κρατάει 25 χρόνια κοντά... Με την 11/9 άλλαξε αυτό κάπως, πλέον μιλάμε μεν για μεταβατική περίοδο όμως έχεις και ορόσημο: post-ninetheleven

    Απ' τα λίγα που ξέρω για την τρομοκρατία, πολλές φορές έχει τα αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκώμενα, όπως με τον τσάρο που φάγανε και παγώσανε όλες οι μεταρρυθμίσεις για καμια 50ρια χρόνια.. Τώρα για την πρακτική να βαφτίζεις τους μη-κρατικούς συνήθως αντιπάλους ως τρομοκράτες και μετά να τους αναγνωρίζεις μόλις πάρουν το επάνω χέρι έχει να κάνει νομίζω με το ότι ο όρος είναι ελαφρώς απροσδιόριστος και χωράει αρκετή κατάχρηση.

    "Και σε όλες τις διαμάχες, μάχες και πολέμους οι νεκροί και τραυματίες είναι οι αθώοι πολίτες ή οι στρατιώτες που ήταν αθώοι πολίτες μέχρι που τους γραπώσαν για τον στρατό."
    Μιας και είσαι και γαλλόφωνος πάρε κι ένα σχετικό τραγουδάκι που μου είχε βάλει να ακούσω η γαλλικού μου πριν φύγω από Ελλάδα: http://www.youtube.com/watch?v=gjndTXyk3mw

    "για τους Ρώσους ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ....άφηνε τους μη αριστοκράτες της Γής αδιάφορους."
    Ναι ήτανε στις αρχές της επανάστασης τότε και πηγαίνανε με το βιβλίο. Εδώ όταν δεν τα βρίσκανε με τους Γερμανούς για την ανακωχή το 1918 είχανε βρει μια φόρμουλα του τύπου "δεν έχουμε πόλεμο, αλλά δεν υπογράφουμε την ειρήνη και περιμένουμε να γίνει επανάσταση στη Γερμανία". Φυσικά οι Γερμανοί δεν συγκινηθήκανε και φτάσανε έξω από το Πέτρογκραντ, οπότε η ανακωχή υπογράφτηκε άρον άρον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπητέ μου latecomer, σ' ευχαριστώ για το Le déserteur! Υπέροχο!

    Et je dirai aux gens:
    Refusez d'obéir
    Refusez de la faire
    N'allez pas à la guerre
    Refusez de partir
    S'il faut donner son sang
    Allez donner le vôtre

    Μου θύμισε αυτό που είχε πει ο John Lennon: "What if they gave a war and no one came?".

    Και σου ανταποδίδω το Le Temps de Vivre του Moustaki: http://www.youtube.com/watch?v=8Eutjnnz4hE
    ("sur les murs du moi de Mai" εννοεί τον Μάιο του 1968 στο Παρίσι)

    Ο Ψυχρός Πόλεμος πράγματι είχε δημιουργήσει μια σιγουριά. Από το 1991 έως το 2001 δεν υπήρχε πια η ισορροπία μεταξύ δύο πλευρών. Η δεύτερη πλευρά ήταν απαραίτητη. Κι έτσι, η Δαρβινική εξέλιξη της κοινωνίας μας βρήκε μια διέξοδο. Εφ' όσον δεν υπήρχαν κρατικές δυνάμεις να σταθούν στα άδεια παπούτσια της ΕΣΣΔ ξεπήδησαν δυνάμεις από το πεζοδρόμιο, από παντού και πουθενά. Ο κόσμος, άνθρωποι όχι κράτη, εναντίων της νικήτριας του Ψυχρού Πολέμου.

    Μια επανάσταση είναι σαν ένας καρχαρίας: πρέπει να κινείται συνεχώς ειδεμή πεθαίνει.

    Όσο για την τρομοκρατία, πολύ σωστά τα λες. Η τρομοκρατία είναι μια λέξη πολύ ευέλικτη και αρκετά φλου για να περιλαμβάνει τα πάντα που δεν μπορούν να αρχειοθετηθούν σε προκαθορισμένα ντουλαπάκια. Κανείς δεν έχει αυτοαποκαλεστεί ποτέ "τρομοκράτης". Το επίθετο αυτό το δίνουν πάντα άλλοι σε κάποιον ή κάποιους, συνήθως οι παθόντες ή οι νικημένοι στους επαναστάτες η μαχητές που δεν ξέρουν πως αλλιώς να τους αντιμετωπίσουν παρά με αυτό το επίθετο. Μην ξεχνάμε ότι ο Κάστρο είχε μιλήσει εναντίων του Κομμουνισμού, είχε προσλάβει εταιρία δημοσίων σχέσεων και είχε πάει στην Αμερική. Όταν η Αμερική που αγκομαχούσε ακόμα από τα χρόνια του Μακαρθισμού τον έδιωξε, τότε, δύο χρόνια μετά, ο Κάστρο στεκόταν δίπλα στον Κρουτσώφ. Αλλά μόνο τότε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Χαίρομαι όταν βλέπω να επικρατεί ο κοινός νους ,όπως σε αυτό το ποστ, γιατί δεν αντέχω πια σοβαροί άνθρωποι να πιστεύουν ότι γίνεται είναι αποτέλεσμα κάποιας μυστηριώδους συνομωσίας.
    Βέβαια για τον Κένεντυ διατηρώ μια μικρή υπόνοια, όχι γιατί δεν θα μπορούσε ένας οποιοσδήποτε Όσβαλντ να τον σκοτώσει, αλλά γιατί και αυτόν τον σκότωσε ένας τύπος του υποκόσμου όπως ο Ρούμπι, που δεν μου φαίνεται άτομο που μπορεί να το παίξει εκδικητής .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αθεόφοβε, όταν πρωτοάκουσα για συνομωσία είχα τη διπλή αντίδραση του να βάλω τα γέλια και τα κλάματα. Ιδίως όταν η παρακμή του νου του καθημερινού Αμερικάνου και η παντελής αγραμματοσύνη και ανικανότητα υπηρεσιών είναι τόσο θλιβερά εμφανής όταν ζεις εκεί...

    Αν θέλει κανείς να ζήσει τις στιγμές βλέποντας τα αληθινά πρόσωπα όπως ήταν εκείνο το πρωί, στην πάρα πολύ καλή, έξοχη ταινία United 93, στο ρόλο των αρχηγών των γραφείων πολιτικής και πολεμικής αεροπορίας, και άλλων τριών υπευθύνων, ο σκηνοθέτης Paul Greengrass έβαλε τους πραγματικούς ανθρώπους που κατείχαν τις συγκεκριμένες θέσεις στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, να παίξουν τους εαυτούς τους, μιλώντας και συμπεριφερόμενοι όπως είχαν κάνει στην πραγματικότητα.

    Ενδιαφέρον που "ακουμπήσαμε" στην δολοφονία του Κέννεντυ. Υπάρχει μια τρίτη εκδοχή που συμφωνεί και με αυτό που άφησα να εννοηθεί και με αυτό που σωστά προτείνεις. Ο Κέννεντυ είχε τσαντίσει τόσο πολύ κόσμο που κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να τον προστατέψει σωστά, ή να βοηθήσει, ή να κάνει την δουλειά του, ή να εξιχνιάσει αργότερα τι έγινε. Ήταν μια "συνομωσία" χωρίς συνομωσία όπου πολλοί έκαναν το ίδιο πράγμα, δεν έκαναν τίποτα, σαν να ήταν συνεννοημένοι. Ο Κέννεντυ μάλλον πυροβολήθηκε κάπως όπως πυροβολήθηκε ο Σέρπικο όταν οι συνάδελφοί του δεν κουνήθηκαν να τον βοηθήσουν στην πόρτα του έμπορου ναρκωτικών... Ο δε δράστης, μάλλον δεν ήταν ο Όσβαλντ, μάλλον το πράγμα ξεκίνησε από την Νέα Ορλεάνη, όπως είχε υποπτευθεί ο Γκάρισον, αλλά και πάλι, 2-3 άτομα, μάλλον μια καραμπίνα -όχι η ΣΙΑ να δίνει την δουλειά στην μαφία και κουραφέξαλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πράγματι το United 93 ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που χωρίς να είναι ντοκυμαντέρ συνδύαζε ηθοποιούς και πραγματικούς ανθρώπους που είχαν σχέση με την υπόθεση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πολύ σωστές οι παρατηρήσεις σου για την "συνομωσιολογία".

    Είχα αναρωτηθεί κι εγώ με την ασυγκράτητη χαρά που επέδειξαν πολλοί επιφανείς και μη, για τη συγκεκριμένη τρομοκρατική ενέργεια, και κάπου εκεί κατάλαβα ότι τελικά το μίσος ή η αναισθησία μπορούν να βρίσκονται σε όλα τα στρατόπεδα.

    Πρέπει να ήταν και εκείνη την περίοδο που άρχισα να σιχαίνομαι τον ελληνικό αντι-αμερικανισμό. Ίσως επειδή έβλεπα μία τελείως παιδική συμπεριφορά στο όλο θέμα, αλλά και επειδή μετά από 2 χρόνια είχα την ευκαιρία να γυρίσω αρκετά μέρη των ΗΠΑ και να σκοτώσω το ελληναρίστικο αντι-αμερικάνικο στοιχείο μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σ' ευχαριστώ, ellinaki, και χαίρομαι για το σχόλιό σου.

    Δεν είχα καταλάβει τον συνειρμό λογικής που οδηγούσε ανθρώπους να χαίρονται εκδικητικά, και ήταν ακόμα πιο δύσκολο να δώσω κάποια απάντηση πάνω σ' αυτό στον γιό μου στα 13 του, όπως έγραψα παραπάνω στη Βάσσια. Πράγματι, το μίσος και η αναισθησία πολύ συχνά βρίσκουν τρόπο να φυτρώσουν και να θεριέψουν, πέρα κάθε λογικής.

    Και σωστά μιλάς για τον Ελληνικό αντι-αμερικανισμό. Όταν βρεθούμε μέσα στην Αμερική, πίσω από τα "τείχη" τα οποία βλέπουμε απ' έξω, βρίσκουμε ότι οι Αμερικανοί είναι άνθρωποι σαν κι εμάς, ως επί το πλείστον καλοκάγαθοι και δίκαιοι, απλοί αν όχι απλοϊκοί, και σίγουρα δεν έχουν, στην καθημερινότητά τους, ιδέα για τα "τείχη", ή για την όψη της Ουάσινγκτον από την γωνία βλέψεως εκτός των "τειχών"... Έλεγα καμιά φορά στους "συμπολίτες" μου εκεί ότι αν, μέσω μιας θαυματουργής ξαφνικής επιφοίτησης, οι Αμερικανοί καταλάβαιναν και μάθαιναν αυτά για τα οποία δεν έχουν ιδέα, θα είχαμε πορείες εκατομμυρίων στην Ουάσινγκτον...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Κι ένα afterthought, μια σκέψη που μου έρχεται με την θύμηση των παραπάνω: τίποτα περισσότερο από μια λεπτομέρεια: Βλέπω πάλι σήμερα τα βίντεο που έχω από εκείνη την ημέρα.

    Το δεύτερο αεροπλάνο, το 767 της United που έχασε ύψος πολύ γρήγορα, πέρασε πάνω από την γέφυρα Verazano και κατευθύνθηκε με την υπερβολική ταχύτητα των πάνω από 320 κόμβους προς τον Νότιο πύργο, καθώς ήδη καιγόταν ο Βόρειος πύργος, στα τελευταία 500 πόδια πριν τον στόχο του είχε πορεία που θα το πέρναγε ξυστά από την νοτιοανατολική γωνία του κτηρίου αλλά δεν θα το χτύπαγε.

    Το τελευταίο 1,5-2 δευτερόλεπτα πριν τον στόχο, ο πιλότος καταλαβαίνει ότι δεν θα το χτυπήσει και γυρνά το πηδάλιο τελείως αριστερά, βλέπουμε το αεροπλάνο να γέρνει περίπου 30 μοίρες αριστερά καθώς το τελευταίο μισό δευτερόλεπτο διορθώνει την πορεία και χτυπά τον Νότιο Πύργο.

    Και σκέφτεσαι, φαντάζεσαι τον πιλότο, ίσως να κλαίει νευρικά καθώς φωνάζει "Ο Θεός Είναι Μεγάλος!" και κάνει σε κλάσματα του δευτερολέπτου τα πάντα για να διορθώσει την πορεία του και να σιγουρευτεί ότι η ανθρώπινη ρουκέτα θα βρει τον στόχο της ιερής αποστολής της. Το τελευταίο κλάσμα του δευτερολέπτου, καθώς η μύτη του αεροπλάνου ήταν ήδη μέσα στο κτήριο και η έκρηξη ξεκινούσε, είδε μήπως μπροστά του, στην πέρα μεριά του κτηρίου, ένα παράδεισο να περιμένει με γάλα και μέλι, κοπέλες νέες; το χαμόγελο του προφήτη; και τι διαφέρει ο νους και η ψυχή αυτού του πιλότου με τα πιστεύω οποιασδήποτε θρησκείας όπου ο πιστός ακολουθεί αντί να οδηγεί, δέχεται αντί να δίνει, πιστεύει αντί να σκέφτεται, βρίσκει ένα υπέρτατο Ων αντί για μια παράδοση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Δημήτρη, το γεγονός αυτό το είδα κι εγώ ζωντανά στην τηλεόραση. Δούλευα τότε στο Δασαρχείο Καρπενησίου και ήμουνα στο Δασαρχείο εκείνη την ώρα γιατί με είχε φωνάξει ο Δασάρχης για δουλειά.

    Μόλις είδα το δεύτερο αεροπλάνο να πέφτει στον πύργο, γύρισα και είπα στο Δασάρχη: Αυτό δεν είναι ατύχημα, Δασάρχη. Δυο δευτερόλεπτα πριν τελείωσε ο κόσμος έτσι όπως τον ξέραμε...

    Και θα συμπληρώσω στην ανάρτησή σου, ότι όλο αυτό δεν έγινε μόνο λόγο ανικανότητας, αλλά και λόγο ικανότητας... ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Κώστα, η ικανότητα του ενός αντιπάλου προσδιορίζεται από τον βαθμό ανικανότητας του άλλου. Λίγα δευτερόλεπτα που άλλαξαν την ροή της Ιστορίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.