Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Άλλο ένα κομμάτι και όχι τσιγκουνιές!



Όχι τσιγκουνιές!




Είναι νομίζω εμφανέστατο και στον περιστασιακό αναγνώστη πόσο γλυκούλης είμαι. Αυτό το οποίο ίσως να μην είναι αμέσως φανερό είναι ότι είμαι τόσο γλυκούλης που έπαθα ζάχαρο από τα σαράντα τόσα μου!

Ευτυχώς μπορώ να πλοηγώ γύρω από τους υφάλους που βγάζει στο δρόμο μου το πάγκρεας μου, χωρίς ινσουλίνη, αλλά με χαπάκια και γνώση του πως να τρώω και πώς να κουνιέμαι.

Φερ’ ειπείν πρέπει να ξέρω σημαντικές λεπτομέρειες όπως το ότι μέρες Πάσχα και Χριστουγέννων τα σοκολατένια κουνελάκια και οι κουραμπιέδες και μελομακάρονα άγιες μέρες δεν πειράζουν την γλυκόζη στο αίμα, αρκεί να μην πας να την μετρήσεις.

Θυμάμαι το 2004 μόλις είχα επιστρέψει με τον γιό μου από σκι στα βραχώδη όρη, όπου έψαχνα τουαλέτα στα 3,000 και 4,000 μέτρα κάθε είκοσι λεπτά, και είχα κάνει τις βουνοκορφές κίτρινες. Αμέσως μετά πήγα στη Νέα Υόρκη να εγκαταστήσω ένα σύστημά μου σε μία εταιρία το βράδυ που θα ήταν σπίτια τους, και την έβγαλα με σοκολάτες. Στην επιστροφή στη Βοστώνη ο δρόμος από 4 λουρίδες είχε φτάσει τις 8. Μόλις πλησίασα το σπίτι μπήκα σ’ ένα φαρμακείο και αγόρασα ότι τεστ υπήρχε που να μπορώ να το κάνω μόνος μου. Μόνο τεστ εγκυμοσύνης δεν πήρα.

Όλα αρνητικά, εκτός του διαβήτη που είχε χτυπήσει 360 (με νορμάλ το 90). Είχα αγοράσει μια σοκολάτα μαζί με τα τεστ και την είχα αφήσει δίπλα στο πληκτρολόγιό μου να με περιμένει καθώς έκανα τα τεστ. Η σοκολάτα έμεινε εκεί και δεν την άγγιξα, και όταν 1 χρόνο αργότερα μετακόμισα πήρα τη σοκολάτα μαζί μου και την άφησα πάλι δίπλα στο πληκτρολόγιό μου.

Μόλις είδα το τεστ τηλεφώνησα σ’ ένα κοντινό κέντρο του πεζοδρόμιου για φτωχαδάκια να μου κάνουν επίσημη διάγνωση. Μου κλείσανε ραντεβού τρείς βδομάδες αργότερα. Κι άρχισα να σκέφτομαι: Μια φορά παθαίνει κανείς διαβήτη. Κι εγώ ζω μια ώρα από το κέντρο του κόσμου για διαβήτη, το Joslin Diabetes Center, το οποίο λειτουργεί μέσω του Beth Israel Hospital στην Longwood area της Βοστώνης. Αξίζει τον κόπο.

Κι έτσι ακύρωσα το πρώτο ραντεβού και η διάγνωση και η εκπαίδευσή μου έγινε στο Joslin/Beth Israel. Δυο επισκέψεις, τεστ αίματος: δύο χιλιάδες δολάρια. Πέντε ώρες μάθημα συν φυλλάδια: δύο χιλιάδες πεντακόσια δολάρια (δεν είχα ιδιωτική κάλυψη). Νομίζω το σκεπτικό του κόστους είναι έτσι ώστε να μην σ' αφήσουνε δεκάρα και πας κι αγοράσεις καμιά σοκολάτα.

Από μόνος μου μέσα σε τρείς μήνες έφερα το ζάχαρο στο σταθερό 85-130, με 5 μετρήσεις την ημέρα και πρόγραμμα κομπιούτερ για εξελισσόμενη καμπύλη που είχα φτιάξει εγώ.

Ξέρω και πώς να ζω για να το διατηρώ. Το 2007-2008 τά ‘κανα λίγο θάλασσα αλλά σοβαρεύτηκα πάλι. Και στην Αμερική υπάρχουν υπέροχα πράγματα χωρίς ζάχαρη, χωρίς ασπαρτάμη, με προσεγμένους υδατάνθρακες κλπ, που πουλιούνται άπλετα παντού. Και στην Ελλάδα καλά πάμε: αν ξέρεις να ψάξεις βρίσκεις πολλά και καλά. Στην Ιταλία μόνο αν είσαι διαβητικός και θέλεις προϊόντα χωρίς ζάχαρη μπορείς να πας να φουντάρεις.

Μάζα σοκολάτας χωρίς ζάχαρη για να φτιάχνω δικά μου γλυκά, μερέντα, ότι θέλω, μου φέρνει ο γιός μου από την Αμερική όπου πωλείται στα σουπερμάρκετ. Στη Ευρώπη δεν έχω βρει πουθενά σε λιανική.

Στην Αμερική βγήκε η Splenda που είναι το καλύτερο βιομηχανοποιημένο υποκατάστατο ζάχαρης για διαβητικούς και παράγεται μάλιστα από την ίδια την ζάχαρη! Έφερνα από την Αμερική μέχρι που η γυναίκα μου πρόσεξε τα μικρά γράμματα «Made in Italy» και την βρήκαμε με άλλο όνομα στην Ιταλία.

Υπάρχει βέβαια και το καλύτερο γλυκαντικό απ’ όλα, και είναι το καλύτερο γιατί είναι φυσικό και δεν παράγεται βιομηχανικά. Δεν πειράζει καθόλου το ζάχαρο. Το λένε Stevia και βγαίνει από ένα φυτό της Νοτίου Αμερικής, γνωστό εκεί από αιώνες. Στην Ιαπωνία χρησιμοποιείται κατά κόρον από το 1970. Στην Αμερική ήταν απαγορευμένο μέχρι που ο κόσμος πήγε δικαστήριο τις μεγάλες εταιρείες γλυκαντικών γιατί χρηματοδοτούσαν παράνομα την απαγόρευση. Και τώρα επιτρέπεται και πωλείτε στις ΗΠΑ. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απαγορευμένο εκτός από την Γαλλία όπου έδωσαν 2 χρόνια για δοκιμή.



Στην Ελλάδα όμως υπάρχει αξιοπρόσεκτη επιπολαιότητα, για να μην πω αγραμματοσύνη επί του θέματος μέχρι βλακείας.

Είναι βέβαια τα κλασσικά:
«Έλα καλέ τό ‘φτιαξα για σένα το γαλατομπούρεκο! Μια πηρουνιά τι κακό να κάνει;»
ή,
«Αυτό το παγωτό δεν είναι πολύ γλυκό! Ένα στη χάση και στη φέξη δεν πειράζει! Έλα! Φάε! Μη με στεναχωρείς!»
ή το άλλο, που πάνε επίσκεψη σε σπίτι διαβητικού και του πάνε 12 πάστες.
Και βέβαια το απερίγραπτο:
«Αυτά είναι αλμυρά! Μπατόν σαλέ! Δεν πειράζουνε το ζάχαρο!». Καλά. Αυτό το ακούς και από ζαχαροπλάστες ακόμα!

Αυτά που με ξενίζουνε όμως είναι τα επικίνδυνα. Το ένα είναι ότι όταν ψάχνεις να βρεις σοκολάτα χωρίς ζάχαρη για να φτιάξεις ένα «γλυκό» ειδικά για σένα, σου λένε: «σοκολάτα υγείας!» ή ακόμα χειρότερα: «κουβερτούρα».

Μπρέ έχουν ζάχαρη και η υγείας και η κουβερτούρα λέω συνέχεια, σ’ όλους, και τους ζαχαροπλάστες! Όχι μου λένε! Τι γράφει εδώ στα συστατικά! Τους ρωτάω! «Ζήτα!», «Άλφα!», «Χι!», «Άλφα!», «Ρο!», και τελευταίο; Ναι! «Ήτα!!!» Μπά, λένε όλοι, θα είναι πολύ λίγο και δεν θα πειράζει. Αφού και ο γιατρός λέει στη γιαγιά ότι μπορεί να χρησιμοποιεί κουβερτούρα! Και είναι Υφηγητής!»

Αααχ… η δύναμη της άρνησης... Για ένα διαβητικό, μισή κουταλιά ζάχαρη μπορεί να μείνη στο αίμα μέρες!

Tο χειρότερο είναι βέβαια ότι κι εγώ έχω ακούσει από στόμα Έλληνα γιατρού να λέει ότι ο διαβητικός μπορεί να χρησιμοποιεί φρουκτόζη. Μπούρδες! Τι τρέχει μα τον Όσιο Πατάπιο στο έθνος τούτο;

Και για να μην κάνω το Αμερικανάκι, σας πληροφορώ ότι και στην υγείας, και κουβερτούρα, και αλμυρά, και φρουκτόζη έχω κάνει τεστ εγώ προσωπικά, χύνοντας το αίμα μου για σας, και είναι πράγματι μπούρδες. Το ανεβάζουνε το ζάχαρο.

Και προσέχτε στις ετικέτες την σημαντική διαφορα μεταξύ ενός φαγώσιμου που δεν έχει καθόλου ζάχαρη, και ενός που απλά δεν έχει πρόσθετη ζάχαρη (το «πρόσθετη» με πολύ μικρά γράμματα, φυσικά). Επίσεις προσέξτε μη δεν «έχει» ζάχαρη αλλά γράφει «υδατάνθρακες» ή «άμυλο».

Είναι αλήθεια ότι ένας διαβητικός τύπου "Β", μπορεί να φάει οτιδήποτε με το σωστό μέτρο για την προσωπική του περίπτωση, και με καθιερωμένη εξάσκηση, και πάνω απ' όλα: π-ε-ρ-π-ά-τ-η-μ-α! Αλλά οι γενικότητες που αφήνουν τον απλό άνθρωπο να νομίζει ότι η φρουκτόζη, ας πούμε, είναι «καλή» για διαβητικούς, αυτές οι γενικοποιήσεις και αοριστίες είναι εγκληματικές. Όπως επίσης είναι τρομερό αυτό που έκανε ο πατέρας μου και μετριόταν 3 η ώρα το πρωί γιατί ήξερε ενστικτωδώς ότι τότε είχε το χαμηλότερο ζάχαρο.

Για μια σωστή ιδέα εποχιακή και μια πρόχειρη καμπύλη, οι μετρήσεις της γλυκόζης στο αίμα με μηχανάκι προσωπικό πρέπει να γίνονται:
- Με το πρωινό ξύπνημα,
- Δύο ώρες μετά το μεσημεριανό,
- Πριν το βραδινό,
- Πριν τον ύπνο,
Επί δύο βδομάδες το λιγότερο.
Πρέπει να τρώει κανείς τουλάχιστον τρείς φορές την ημέρα, όχι τσίμπημα ενδιάμεσα, και βραδινό τουλάχιστον τρείς ώρες πριν τον ύπνο. Όχι αυτά τα ρωμαίικα του δείπνου με σουβλάκι, κοκορέτσι τζατζίκι και εκμέκ με παγωτό στις 11 το βράδυ.
Αν θέλει να μετριέται κανείς μόνο δύο φορές την ημέρα, το καλύτερο θά 'ταν δύο ώρες μετά το μεσημεριανό και πριν τον ύπνο το βράδυ. Με το να μετριέται κανείς μια φορά την ημέρα ή λιγότερο κοροϊδεύει τον εαυτό του.

Δυό-τρία μαργαριταράκια ακόμη:
- Δεν υπάρχει «δίαιτα για διαβήτη». Υπάρχει μόνο σωστή πληροφόρηση ανά περίπτωση και «τρόπος ζωής»
- Δεν υπάρχει «Διαβητολόγος». Υπάρχουν Παθολόγοι με πείρα από πολλούς διαβητικούς πελάτες, και υπάρχουν διαιτολόγοι που μπορούν να απαντήσουν ως προς τις τιμές σε υδατάνθρακες, άμυλο και φυσικά σάκχαρα διαφόρων φαγώσιμων.

Λοιπόν! Αν έχετε κανέναν διαβητικό, εξαφανίστε του αμέσως τη φρουκτόζη, την κουβερτούρα, την υγείας, τα αλμυρά, και πείτε στους φίλους ότι ο επόμενος που θα κάνει βίζιτα με πάστες θα τις φάει ο ίδιος χωρίς κουτάλι.

Κι αν κανείς σας ρωτήσει γιατί τους παίρνετε τα αλμυρά τους και τη σοκολάτα τους, να τους πληροφορήσετε ότι τα μάθατε όλα από έναν τύπο πολύ γλυκούλη!







(αν και πιστεύω ότι η Ελληνική άρνηση θα βρει τρόπο: «σε μπλογκ στο ιντερνέτ το διάβασες! Ψέματα θά ‘ναι, ή δεν θα ξέρει καλά! Να ρωτήσουμε την θεία Αφροξυλάνθη που έχει γείτονα οδοντίατρο»)




6 σχόλια:

  1. Έχω γνώση μόνο μέσω ενός φίλου και της πρώην πεθεράς μου, με διαβήτη ο πρώτος και ενέσεις ινσουλίνης, ζάχαρο η δεύτερη. (να πω την αλήθεια δεν γνωρίζω τη διαφορά).

    Ο πρώτος, επειδή το έχει από παιδί, έκανε κάτι ατασθαλίες, και μετά μαζευόταν. Κάποια στιγμή το πήρε απόλυτα σοβαρά.

    Η δεύτερη, βράχος. Δεν παραβίασε ποτέ τη διατροφή της. Απίστευτη γυναίκα, έτσι κι αλλιώς.
    Μα να μην υποκύπτει σε κανέναν πειρασμό τόσες δεκαετίες.....
    (και σωστά προφανώς).

    Δημήτρη μόνο να υποθέσω μπορώ ότι ναι μεν δεν είναι τραγικό, απλά αυτοί οπι περιορισμοί ίσως κάποιες φορές να σε στεναχωρούν;

    :-)
    Για το κείμενο να πω, ότι μες τη σοβαρότητα του θέματος, το έγραψες και σατιρικά και με έπιασαν και τα γέλια σε κάποια σημεία.....

    Φιλιά
    Καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι απολύτως σωστά αυτά που γράφεις και χαίρομαι όταν διαβάζω ανθρώπους που έχουν πάρει σοβαρά μια ύπουλη νόσο σαν τον διαβήτη που σήμερα όποιος πάσχει μπορεί να έχει μια φυσιολογική ζωή φτάνει να προσέχει.
    Το λέω αυτό γιατί ο πεθερός μου διαβητικός από 50 χρονών με 350 όταν διαγνώστηκε,άγνωστο δε από πότε τον είχε,έκανε μοναχός του ότι του κατέβαινε.
    Αφού δεν ρυθμιζόταν με χάπια, άρχισε ινσουλίνη καπου στα 75 και με αυτήν επειδή βελτιώθηκε άρχισε να δίνει και συμβουλές στους άλλους γέρους ότι είναι πολύ καλό φάρμακο γιατί με αυτήν άρχισε να του σηκώνεται!
    Έκανε την ινσουλίνη πάνω από τα ρούχα και όταν έτρωγε κανένα παγωτό έβαζε 2 γραμμές παραπάνω!
    Πίστευε ότι θα ζήσει μέχρι τα 106 που έζησε ο πατέρας του αλλά στα 86 ενώ δεν είχε πρόβλημα με το χέσιμο την πάτησε από το πέσιμο γιατί δεν ήθελε να κρατάει μπαστούνι γιατί αυτό μόνο οι γέροι το έχουν αναγκη !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. δημήτρη, στέμφια το λένε στην ελλάδα το βοτάνι που ένα φυλλαρακι, γλυκαίνει σα μια κουταλιά ζάχαρη το αφέψημα ή τον καφέ.

    στείλε μου μέηλ να σου πω για ένα καινούργιο κόλπο που ρίχνει το σάκχαρο αίματος και το δοκίμασε γνωστή μου και έπαθε πλακα από την αποτελεσματικότητά του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Βάσσια, η πάλη του διαβητικού είναι να σπρώξει όσο το δυνατόν γίνεται στο μέλλον την στιγμή που θα χρειαστεί να κάνει ινσουλίνη, γιατί, δεν υπάρχει επιστροφή. Και είναι χαρά να ακούω ότι μόνο μέσω μιας φίλης ξέρεις για ζάχαρο, γιατί εγώ ήξερα τα πάντα πριν γίνω 10 χρονών: βλέπεις, και οι τέσσερεις οικογένειες από παππούδες και γιαγιάδες είχανε ζάχαρο! Ψώνισα από σβέρκο χονδρική πώληση. Με τον πατέρα μου ακολουθώ βήμα προς βήμα σαν κόπια καρμπόν, και στην ηλικία που έπαθε ζάχαρο και όλα. Είναι αλήθεια ότι με σωστή γνώση και αυτογνωσία ένας διαβητικός μπορεί να ζήσει μια "νορμάλ" ζωή. Νορμάλ βέβαια σε εισαγωγικά :-( Ναι, είναι καμιά φορά στενάχωρο να μην μπορώ να φάω τα γλυκά που υπεραγαπώ. Αλλά, μετά σκέφτομαι ότι αν είχα φάει λιγότερα μεγαλώνοντας θα είχε έρθει και το ζάχαρο αργότερα απ΄ όταν ήρθε...

    Αν κατάλαβα σωστά, δεν είσαι σίγουρη για την διαφορά μεταξύ διαβήτη και ζάχαρου; Καμία διαφορά. Διαβήτης στη γλώσσα της ιατρικής, ζάχαρο στην ...καθομιλουμένη. Το πάγκρεας παράγει ινσουλίνη και την εισάγει στη ροή του αίματος, επειδή η ινσουλίνη ρίχνει την τιμή της γλυκόζης στο αίμα. Η τιμή της γλυκόζης ανεβαίνει με οτιδήποτε πίνουμε ή τρώμε, με ορισμένα, όπως η ζάχαρη, περισσότερο από άλλα. Το πάγκρεας αυτόματα παράγει ινσουλίνη όση χρειάζεται σε κάθε στιγμή για να κρατάει την τιμή της γλυκόζης στο αίμα σταθερή στο 90. Όταν το πάγκρεας αρχίζει να τα βρίσκει μπαστούνια στην παραγωγή ινσουλίνης, ή/και όταν χάνει το ζύγισμα, και η τιμή της γλυκόζης αρχίζει να ανεβαίνει ανεξέλεγκτα, αυτό είναι ο διαβήτης (το ζάχαρο). Στην αρχή παίρνει κανείς χάπια τα οποία βοηθούν τον οργανισμό στο έργο του. Αργά ή γρήγορα οι περισσότεροι αναγκάζονται να παίρνουν κατευθείαν ινσουλίνη.

    Καλό Σαββατοκύριακο ! :-)



    Αθεόφοβε, σ' ευχαριστώ! Σ' ευχαριστώ. Τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής του ο πατέρας μου έλεγε σε όλους: "Ο Δημήτρης μου έφτιαξε το ζάχαρο!" Αλλά ήταν πλέον αργά...

    Η γιατρός μας εδώ είναι και καλή φίλη και μας είχε τραπέζι προχτές, καμιά δεκαριά άτομα. Στο επιδόρπιο με ρωτάει αν θέλω γλυκό, και της απαντώ, όχι, ευχαριστώ, η γιατρός μου δεν το επιτρέπει. Δηλαδή μόνο την γιατρό σου ακούς; με ρωτάει. Ναι, λέω. Και τότε σηκώνεται, έρχεται στην άλλη άκρη του τραπεζιού που καθόμουνα, κόβει ένα μικρό κομμάτι τούρτα και μου το δίνει. (της είχα είδη πει με χαρά όταν φτάσαμε ότι φεύγοντας από το σπίτι ήμουνα 80) Στον δρόμο πίσω λέγαμε με την γυναίκα μου, πάει! 400 θα έχει χτυπήσει. Το μετράω: 125. Το ξαναμετράω αμέσως: 109. Τι σού 'ναι οι γιατροί!



    ria μου, θαυμάσια νέα μου λες! Θα σου στείλω μέηλ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δημήτρη καλησπέρα,

    με ανησύχησες ελαφρώς μιας και τρώω υπερβολικά πολλά γλυκά και προς το παρόν με σώζει μόνο ο μεταβολισμός μου. Στις τελευταίες εξετάσεις βέβαια μου ξεροβήξανε ότι το παρακάνω..

    Διαβητικούς έχω γνωρίσει αρκετούς, όχι στην οικογένεια, μα αρκετούς φίλους. Πρόπερσι έκανα μεταπτυχιακό με έναν τύπο από την Ελβετία που έπαιρνε ινσουλίνη από παιδί -δεν πρόσεχε κιόλας και οι κρίσεις ήτανε συχνές.

    «σε μπλογκ στο ιντερνέτ το διάβασες! Ψέματα θά ‘ναι, ή δεν θα ξέρει καλά!»

    ΧΑχα! όχι βέβαια, αυτό μόνο για το "τρωκτικό" όταν ακόμα υπήρχε το είχα αρθρώσει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Latecomer, αγαπητέ, διάβασε την δεύτερη παράγραφο που έγραψα στην Βάσσια, και ιδίως την τελευταία φράση. Τώρα, το ότι δεν υπάρχει ζάχαρο στην οικογένειά σου είναι θετικό, αλλά το σημαντικότερο εξαρτάται από εσένα: Το ζάχαρο αποφεύγεται όταν διατηρούμε το σωστό ή λιγότερο από το σωστό βάρος, κάνουμε κάποιο έστω και σχετικό "κοινωνικό" αθλητισμό, περπατάμε πολύ, και δεν τρώμε γλυκά λες και δεν υπάρχει "αύριο". Παν μέτρον άριστον το κρατά το ζάχαρο αμακάριστο, που λέγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι... Αν θες να ρίχνεις που και που καμιά ματιά για το αν έχει αρχίσει να κουράζεται το πάγκρεάς σου, πάρε ένα προσωπικό μηχανάκι μετρήσεως, και μέτρα κάθε 4, 6 μήνες, 2 ώρες μετά από φαγητό με μακαρονάδα, τούρτα σοκολάτα και μπανάνες. Αν βγει 90-120, πράσινο. 130-160 κίτρινο. 170-220 κόκκινο. Πάνω από 220, κόκκινο με καμπανάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.