Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Κάμελοτ







Όταν μίλησε ο John Kennedy, στο δείπνο που είχε παραθέσει προς τιμή του ο Ντε Γκωλ, ξεκίνησε λέγοντας:

"Είμαι ο άντρας που συνόδευσε την Τζακλύν Κέννεντυ στο Παρίσι".

Μετά την δολοφονία του, η γυναίκα του είπε, συνδέοντας για πάντα τον άντρα της με την αγαπημένη του μυθολογία:

"Θα υπάρξουν μεγάλοι πρόεδροι ξανά... αλλά δεν θα υπάρξει ποτέ άλλο Κάμελοτ".

Εννοούσε το τελευταίο τραγούδι από μία παράσταση του Μπρόντγουέη το οποίο ο πρόεδρος Kennedy αγαπούσε και άκουγε συχνά το βράδυ στο διαμέρισμά τους στον Λευκό Οίκο:

Don’t let it be forgot
That once there was a spot
For one brief, shining moment that
was known as Camelot.

Και έτσι τα χρόνια των Kennedy στον Λευκό Οίκο έμειναν στις καρδιές των Αμερικανών (και την δικιά μου) σαν τα χρόνια του Κάμελοτ.

 




25 Νοεμβρίου, 1963
ο γιός του Τζακ και της Τζακλύν, που η Αμερική είχε ονομάσει χαϊδευτικά John-John, χαιρετά για τελευταία φορά τον πατέρα του στην κηδεία του στη Ουάσινγτον, ο οποίος είχε δολοφονηθεί στο Ντάλλας του Τέξας στις
22 Νοεμβρίου, 1963





ΥΓ. Στην Αμερική, μια από τις πιο συχνές ερωτήσεις ήταν "Που ήσουν όταν άκουσες ότι δολοφονήθηκε ο Κέννεντυ;" Ένα Ελληνόπουλο από Έλληνες γονείς που μεγάλωνε στο Φάληρο, και ήταν εκείνη τη μέρα κοντά στα πέμπτα του γενέθλια, στην Ελληνική του πραγματικότητα, ένα ολόκληρο κόσμο μακριά από το Ντάλλας του Τέξας, θυμάται ακριβώς που ήταν και τι έκανε όταν το άκουσε. Αυτό και μόνο πρέπει να είναι μια ένδειξη του πόσο σημαντικό για τον κόσμο ήταν το πρόσωπο του Τζων Φιτστζέραλντ "Τζακ" Κέννεντυ.


ΥΓ2. Το λαϊκό φολκλόρ έχει βγάλει πάμπολλα σενάρια συνομωσίας σχετικά με την δολοφονία του, την οποία η Warren Commission απεφάνθη ότι διέπραξε μόνος του ο Lee Harvey Oswald. Πολλοί αποδίδουν ενοχή στην CIA, στη μαφία, και στο στρατιωτικό-βιομηχανικό μηχανισμό. Η γνώμη μου είναι ότι εκ των πραγμάτων δεν ήταν δυνατό να ήταν ο Oswald μόνος του, αλλά σε συνεργασία με λίγους άλλους φανατικούς, πιθανότατα από την Νέα Ορλεάνη. Η κυβέρνηση, CIA, στρατός απλά έκαναν ότι έκαναν και στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001: τίποτα. Τελεία ανικανότητα μιας κοντόφθαλμης γραφειοκρατίας. Το ότι όλοι στην κυβέρνηση και στις ένοπλες δυνάμεις ήταν τσαντισμένοι με τον Κέννεντυ λόγω Κούβας και Βιετνάμ (απέτυχε στην κατάληψη της Κούβας και ήθελε να αποσύρει τις ΗΠΑ από το Βιετνάμ) δεν βοήθησε να τον έχουν και πολύ ζεστά υπό αποτελεσματική προστασία.

ΥΓ3. ...πάντως, το ότι δεν έγινε πυρηνικός πόλεμος τον Οκτώβριο του 1962 το οφείλουμε κυρίως στους χειρισμούς του Τζακ, και του Μπόμπυ.


 

 


7 σχόλια:

  1. εγώ πάντως τότε, ήμουν η μιση στη μαμά μου και η μιση στον μπαμπά μου!

    πολλά έχω διαβάσει και εγώ για τη δολοφονία, πολλά, αλλά όσο ζούμε εμείς, δεν πρόκειται να μάθουμε την αλήθεια.

    καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγώ εκείνη την ώρα ηχογραφούσα στο τότε άρτι αγορασθέν μπομπινόφωνο μουσική από το ραδιόφωνο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. χμμμ... ria, εμείς οι παλαιοί τα θυμόμαστε αυτά... γκουχ-γκουχ! Πω-πω τώρα πια έχω φίλους, ακόμα και σύζυγο, που δεν ήταν ούτε αίσθημα όταν σκοτώσανε τον Κέννεντυ! Λίγο ακόμη και θα αρχίσω να έχω αναμνήσεις από την άλωση της Τριπολιτσάς!



    Αθεόφοβε, εγώ ήμουνα στο πάτωμα του χωλ δίπλα στο τραπέζι και έχτιζα με τα πλαστικά τουβλάκια μου. Ο πατέρας μου πάντως, τότε 29, είχε ένα μονοφωνικό μαγνητόφωνο Grundik που πιστεύω ήταν κάτι παρεμφερές με μπομπινόφωνο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ξέρεις σκεφτόμουν έαν υπάρχουν άλλοι πολιτικοί που να έχουν αγαπηθεί τόσο και να είναι μέχρι σήμερα "ζωντανοί" στη μνήμη των αμερικανών όσο τα δύο αυτά αδέλφια.....

    Υπάρχουν;

    Καλή εβδομάδα
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλή βδομάδα Βάσσια και καλώς επέστρεψες! Ελπίζουμε οι μέρες με τον γιό σου να ήταν ευτυχισμένες και με το που κάθισε περισσότερο! 25 μέρες μείνανε για να έρθει και κατά 'δώ ο διάδοχος από την Φλώριδα!

    Όχι, δεν υπάρχουν άλλοι... ούτε στην ίδια "γειτονιά" καν... και μάλιστα, ο Μπόμπυ πιο πολύ από τον Τζακ, γιατί το '68 ήταν για όλους ένας άνθρωπος που έφερνε όχι μόνο πραγματική ελπίδα, αλλά και θέληση για καλύτερη ζωή. Το τραγούδι της προεκλογικής του εκστρατείας ήταν το If I had a hammer και το τραγουδούσαν οι Peter, Paul and Mary. Αλλά χάθηκαν όλοι... ο Τζακ, ο Μπόμπυ... ο Μάρτιν... και μετά από το ψάξιμο της δεκαετίας του '70 βρήκαμε την φιλαργυρία των '80, τον εγωισμό τον '90, και τον τρόμο των δέκα πρώτων ετών του 21ου αιώνα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σε μία χώρα όπου η βία αποτελεί καθεστώς για την επίλυση διαφορών και όπου ο φανατισμός υπερνικά ακόμα και τον αστόχαστο συντηρητισμό, είναι λογικό να βρίσκονται κάθε τόσο άνθρωποι που θα απειλήσουν/αποπειραθούν να δολοφονήσουν και τον Πρόεδρο ακόμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δήμο, και όχι μόνο σε μια συγκεκριμένη χώρα: σωστά μιλάς, αλλά για όπου υπάρχει φανατισμός... όπως φερ' ειπείν στο Ναύπλιο το 1831...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.