Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Ημέρες σαλάτας









Ήταν 1975, 1976, όταν η Ολυμπιακή πετούσε στο Λονδίνο με Boeing 707 ή 747 Jumbo. Οι αεροσυνοδοί ήταν όμορφες με ψηλό τακούνι και οι πιλότοι ευγενικοί και οι καλύτεροι. Στην καμπίνα επιτρεπότανε το κάπνισμα και το πλούσιο φαγητό σερβιριζόταν με λινά τραπεζομάντηλα, γυάλινα ποτήρια και μεταλλικά μαχαιροπήρουνα. Φτάνοντας στο Λονδίνο οι τελωνιακοί, με ακράτητη ευγένεια και ειλικρινή συντριβή αφαιρούσαν από τις αποσκευές τα κεφτεδάκια και τη σπανακόπιτα της μαμάς , αλλά, περιέργως, άφηναν τον παστουρμά.

Το Χήθροου ήταν στο τέλος της Piccadilly line του υπόγειου η οποία τον πρώτο χρόνο με πήγαινε γραμμή στο Kings Cross να πάρω το λεωφορείο 14 για Islington και Caledonian Road (καλύτερα από το να κατέβαινα από την Piccadilly line στη στάση Caledonian Road και να περπατούσα), το  '77 έπρεπε να αλλάξω με Northern Line για Highgate και από '80 ως τα τέλη του ΄83, το άλλο κλαδί της Northern line για Hampstead.

Παρά το Highgate και το Hampstead, η καρδιά μου έμεινε στο Islington που τότε ήταν ακόμα εργατική συνοικία και δεν είχε γίνει ακόμα αν-βογκ και πανάκριβη. Εκεί ήταν και το πρώτο μου "local", το πρώτο Pub (Public House) στο οποίο κάθε βράδυ έμαθα πως τελείωνε A Day in the Life της εργατικής τάξης του ανατολικού Λονδίνου, το Offord Arms, που δεν υπάρχει πιά.

Ναι, έφτασα στο Λονδίνο λιγότερο από πέντε χρόνια αφού χώρισαν οι Μπητλς.


Τότε το εκπαιδευτικό σύστημα σε έβγαζε με "Ο" (ordinary) level μαθήματα από το αντίστοιχο του γυμνασίου (Λυκείου), και μετά πήγαινες 1-2 χρόνια Κολλέγιο για μαθήματα "Α" (advanced) level, και 3 χρόνια πανεπιστήμιο (αντί για 4-5 χρόνια πανεπιστήμιο όπως ήταν στην Αμερική, ή 5-6 χρόνια Πανεπιστήμιο, όπως ήταν στην Ελλάδα). Χρειαζόσουνα πέντε "Ο" level και δύο ή τρία "A" level για να μπεις Πανεπιστήμιο, αλλά τα "A" level ήταν σαν τα δύο περίπου πρώτα χρόνια του Ελληνικού Πανεπιστημίου...

Εγώ δηλαδή με τα 13 μαθήματα στο απολυτήριο γυμνασίου από την Αθήνα (τότε ήταν εξατάξιο Γυμνάσιο -δεν είχε Λύκειο), είχα το ισάξιο των δεκατριών "Ο" level, και πήγα Κολέγιο για τέσσερα "Α" level. Κοινωνιολογία, Ιστορία, Οικονομικά και Νομικά, ελπίζοντας να πάω στη Νομική για δικηγόρος.

Το Κολέγιό μου ήταν στα σύνορα μεταξύ του City του Λονδίνου και του East End.

Σεβόμουνα τον νόμο σε τρομερά μεγάλο φιλοσοφικό βαθμό και καταλάβαινα στα σωθικά μου την ανάγκη του να χαρακτηρίζεται κάποιος αθώος μέχρι να αποδειχθεί ένοχος (Μια ευπρόσδεκτη διαφορά από την Ελλάδα όπου είσαι ένοχος μέχρι να αποδειχτείς αθώος, κι αν καταφέρει κανείς να αποδειχθεί αθώος μπορεί να τον λένε απλά μαλάκα μετά). Και ήξερα ότι θα ήμουνα κακός δικηγόρος γιατί δεν θα μπορούσα να υπερασπιστώ τους ένοχους και να κατηγορήσω τους αθώους. Γι αυτό πίστευα όλο και περισσότερο ότι θα ήταν ευεργέτημα για την Νομική να μην με έχει στα τραπέζια της εμένα.

Είχα τρομερό ενδιαφέρον για την Κοινωνιολογία γιατί ήθελα να μάθω τα πάντα για τις ανθρώπινες κοινωνίες, τι πέτυχαν, που απέτυχαν, και πως τις εξήγησαν οι άνθρωποι. Όχι μόνο το πως είδε ο Μαρξ την Βιομηχανική Επανάσταση στην Βρετανία, και τι έγινε όταν ήρθαν όλοι από τις Δυτικές Ινδίες, την Ινδία και την Κύπρο στην καρδιά της αποθανούσας αυτοκρατορίας.

Αναπνοή χωρίς Ιστορία δεν γινόταν. Αλλά με τους μήνες και τα χρόνια άρχισα να σκέφτομαι ότι πρέπει να υπάρχει περισσότερη ιστορία να μάθει κανείς από τις Αγγλο-Γαλλικές σχέσεις του 17ου, 18ου και 19ου αιώνα...

Τα Οικονομικά ήταν αποκαλυπτικά. Αλλά είναι μια επιστήμη που δεν χτίζει τίποτα, δεν παράγει τίποτα, δεν βοηθάει κανέναν σε τίποτα. Δεν ταΐζει κανέναν. Σιγά! μη βαράτε! ναι, θεωρητικά τα Οικονομικά υποτίθεται ότι βοηθάνε τις κοινωνίες να παράγουν τα πάντα, κλπ., κλπ., αλλά πρακτικά τις πιο πολλές φορές καταλήγουν να εξηγούν απλώς τις δυνάμεις της ελεύθερης και της κατευθυνόμενης οικονομίας. Ενδιαφέρον αλλά όχι και να τα παίρνεις στα σοβαρά όταν επιστρέφεις στην πραγματική ζωή στο παλιό East End και στο παλιό Islington...

Κι έτσι, τον δεύτερο χρόνο πήγαινα κάθε Τρίτη στις 10 το πρωί στην Julia την σύμβουλο των φοιτητών και ψαχνόμουνα. Της έδειχνα και τις φωτογραφίες που έπαιρνα με την καινούργια μου μηχανή Fujica 605, 35 χιλιοστών SLR,  που είχα αγοράσει αντί για φαγητό (και είχα μετατρέψει και την κουζινούλα μου σε εμφανηστήριο μια που μόνο χημικά και φιλμ είχα για μαγείρεμα). Μέχρι που η Julia με ρώτησε αν είχα ακούσει ποτέ για το London International Film School, στο Covent Garden. Τότε υπήρχαν μόνο δύο σχολεία κινηματογραφικής τέχνης στην Αγγλία. Το National Film School και το London International Film School, το οποίο πρόσφατα ξαναπήρε το παλιό του όνομα: London Film School.

Όταν τα Χριστούγεννα του 1978 ανακοίνωσα στον πατέρα μου ότι επρόκειτο να κάνω μια μικρή-μικρή αλλαγή στην πορεία μου και αντί για νομικά του χρόνου θα έκανα Κινηματογράφο, μου εξήγησε ότι αν το κάνω δεν θα μου ξαναδώσει την παραμικρή βοήθεια, αλλά μετά από δέκα λεπτά ξανάρθε στο λιβινγκ ρουμ κει μου είπε ότι είμαι γιός του και θα με υποστηρίξει ότι και να διαλέξω.

Με δέχτηκαν στο LIFS πριν καν τελειώσω τα "A" levels (που κανονικά ήταν όρος για εισαγωγή) μόνο από την δουλειά που είχα εσωκλείσει στην αίτηση.

Ο δάσκαλός μου των κινηματογραφικών μηχανών ήταν ο οπερατέρ στον Άμλετ του Ολίβιε. Ο δάσκαλός μου του μοντάζ είχε μοντάρει, μεταξύ άλλων, τα Blow up, Ivanhoe και την Κίτρινη Ρολλς Ρόϋς , με τους Rex Harisson, Ingrid Bergman, και άλλους. Ο δάσκαλός μου της μουσικής για κινηματογράφο με πείρε και υπό την σκέπη του αφού αποφοίτησα. Όταν πέθανε το 2004 είδα ότι η εγκυκλοπαίδεια τον θεωρεί από τους σημαντικότερους Βρετανούς συνθέτες του εικοστού αιώνα. Για μένα ήταν πάντα, απλά, ο Τόνυ. Το Life of Brian των Monty Python το είδα μήνες πριν βγει, σε ιδιωτική προβολή στις αίθουσες μονταρίσματος, με τα σημάδια από μαρκαδόρο ακόμα πάνω στο φιλμ για να υποδείξει που θα σβήσει η εικόνα σε μαύρο, και που θα μπλεχτούν δύο εικόνες στο τέλος μιας λήψης και την αρχή μιας άλλης, και είχε πολλές σκηνές που δεν συμπεριλήφθηκαν στην δημοσιευμένη έκδοση.

Τον τελευταίο χρόνο μπαινοβγαίναμε συνέχεια στο Χωριό Παραγωγών του Ντέηβιντ Σάμουελσον, κοντά στο Κίλμπουρν. Ο Σάμουελσον ήταν ο αντιπρόσωπος της Παναβίζιον στην Αγγλία, και κέρδισε μάλιστα και 3 όσκαρ το 1981, Επιστημονική και Μηχανολογική, 1995, Τεχνικά Επιτεύγματα, για ένα γερανό κινηματογραφικής μηχανής για εναέρια παρακολούθηση της σκηνής, τον οποίο είχε μόλις τελειώσει το 1980 όταν ήμασταν και εμείς εκεί,  και 2005, Αξίας. Το Χωριό Παραγωγής είχε και στούντιο όπου γυρίστηκαν κάμποσες παραγωγές όπως το Breaking Glass με την πανκ τραγουδίστρια Χέηζελ Οκόννορ, η οποία μετά εξαφανίστηκε γιατί δεν δέχτηκε να μπει στο κατεστημένο. Ένα ωραίο τραγούδι της από την ταινία, με ένα θαυμάσιο σόλο σαξόφωνο μπορείτε να το ακούσετε σε mp3 εδώ.

Φωτογραφία δεν σπούδασα ποτέ. Οι σπουδές μου είναι Κινηματογράφος, Film making (και δυό χρόνια απ' τ' άλλα)... Και η πρώτη μου δουλειά μετά από το δίπλωμα ήταν να διδάσκω φωτογραφία σε ενήλικες στο LIFS από όπου είχα μόλις αποφοιτήσει, σε βραδινά μαθήματα φωτογραφίας που είχα οργανώσει για να βγάλει λεφτά το κατά τα άλλα φτωχό σχολείο.

Το 1980 δεν είχαμε ακόμα την ΕΕ όπως είναι σήμερα και, για να έχω ετήσια βίζα να μένω στην Αγγλία χωρίς να είμαι φοιτητής, έπρεπε να έχω δική μου δουλειά. Γι αυτό έκανα δική μου δουλειά σαν φωτογράφος, μια που δεν μου περίσσευαν αρκετά να πληρώσω τον Λώρενς Ολίβιε και την Τέσσα Γουάϊατ να γυρίσω το πρώτο μου σενάριο.

Και, οι μοίρες με έκαναν φωτογράφο στούντιο, διαφημιστικών εταιρειών, τουρισμού, και θεάτρου... και πάντα εύρισκα την ώρα να διδάξω φωτογραφία σε σχολές, και δίδαξα και για 16 χρόνια στην Βοστώνη, λέγοντας πάντα: "Η φωτογραφία δεν διδάσκεται. Μπορεί κάποιος να σας δείξει πως και γιατί χρησιμοποιούνται τα εργαλεία, αλλά μόνο εσείς μπορείτε να διδάξετε τον εαυτό σας με τα δικά σας μάτια ο καθένας".




Μια Κυριακή, Φεβρουάριο 1980,
πήγαμε εκδρομή με μαθητές από την πρώτη τάξη φωτογραφίας που δίδαξα ποτέ.
Πήγαμε δυτικά του Λονδίνου. Είχε κίνηση.

Ο Τζών με την φωτογραφική του μηχανή,
Το πρώτο μου αυτοκίνητο,
που το είχα βαπτίσει "Τέντυ Ρούζβελτ" και είχε φτάσει μέχρι την Αθήνα,
και, ο υποφαινόμενος

Πάλι ο Τζών, καθώς επιδεικνύει τι τον είχα μάθει σχετικά με το πως να κρατά μια φωτογραφική μηχανή, και μία άλλη μαθήτρια, η Λαίδη Σάρα.
Ναι, ήταν αληθινή Λαίδη με περγαμηνές.

Άλλοι δύο από τους πρώτους μου μαθητές:
Η Πέννυ και ο Μπολάζι Μπαντέτζο.
Ο Μπολάζι είχε τελειώσει γυρίσματα με τον Ρίντλυ Σκότ την προηγούμενη χρονιά:
Ήταν ο ηθοποιός μέσα στο κουστούμι του Alien



Σ' αυτό το Pub πήγαινα πολύ τα τελευταία χρόνια.
The Bull's Head στο Chiswick πάνω στον Τάμεση.
Είναι αρκετά παλιό.
Μια φορά έστησε εκεί πολεμικό συμβούλιο ο Oliver Cromwell.

Άλλο ένα Pub  που πήγαινα που και πού,
το φημισμένο και τραγουδισμένο Bull and Bush βόρεια του Hampstead Heath.

Εδώ, εικονίζομαι σε μια ειδυλλιακή φωτογραφία με την πρώτη μου αγάπη.
Cheek-to-cheek... 1980

Το Λίβινγκ ρούμ μου,
γνωστό στον περισσότερο κόσμο ως National Film Theater,
κάτω από την γέφυρα Waterloo,  κοντά στο Parliament,
οι κινηματογραφικές αίθουσες και λέσχη του British Film Institute.
Μέλος του NFT ήμουνα πάντα.
Αλλά τα τελευταία χρόνια είχα και κάρτα μέλους, λόγω ιδιότητος, και στο BFI,
την οποία κρατούσα στην τσέπη της καρδιάς.


21 σχόλια:

  1. Πολύ ωραίες στιγμές αυτές που έχεις ζήσει. Είναι σα σενάριο, γιατί δεν το αποφασίζεις να κάνεις μια ταινία;
    Από αλλού ξεκίνησες κι αλλού βρέθηκες, συνήθως δεν ισχύει για πολλούς ανθρώπους. Κι όσοι ακολουθούν το ένστικτό τους τις περισσότερες φορές πετυχαίνουν το στόχο της ζωής τους. Και είναι κι ευτυχισμένοι ως άνθρωποι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ώστε είσαι Βρετανό-θρεμμένος Δημήτρη...

    Το "The Bull's Head" αρέσει και σε εμένα. Άλλα ομολογώ όχι όσο οι αγαπημένες μου pub σε Cambridge και Εδιμβούργο. :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τελευταίε, πράγματι είναι ωραίες στιγμές, και συνεχίζονται. Όταν τα έκανα όλα αυτά ακολουθούσα ένα ένστικτο, ακριβώς όπως λες, αλλά στο βάθος δεν είχα σιγουριά ότι δεν θα έτρωγα τα μούτρα μου. Έμεινα στην πορεία μου και μόλις τώρα τελευταία συνειδητοποίησα ότι πράγματι η ζωή μου είχε δώσει τους στόχους μου με το παραπάνω…




    Ω, Epanechnikov, ήταν τέτοια ανακούφιση να δω την περασμένη βδομάδα ότι η IP σου ήταν από το Cambridge και όχι από κάποιο τυχαίο μέρος όπως παραδείγματος χάριν Οξφόρδη! Οπουδήποτε αλλού, απλά, δεν θα ήταν κρίκετ.

    (Ξανα-)γέννημα και θρέμμα! Αλλά οι άνεμοι του εμπορίου και παράφοροι έρωτες με έστειλαν τελικά στις αποικίες όπου πήρα υπηκοότητα και έζησα 17 χρόνια κοντά σε εκείνο το άλλο Cambridge. No taxation, without representation, I say!

    Την καλύτερη pint θα την βρεις στο Bath σε ένα Pub με το όνομα Crystal Palace, δίπλα στα Ρωμαϊκά Λουτρά. Λέγεται Royal Oak και την βγάζουν οι Huntsman Ales.

    Το Έν-την-μπορώ μου αρέσει αρκετά αλλά οι ντόπιες brews είναι λίγο βαριές για μένα. Αν είναι να πάμε προς εκείνη την κατεύθυνση για το ποτήρι μας προτιμώ μια Sam Smith’s πίσω στο Covent Garden.

    ΥΓ. Δεν έχω καταλάβει ποτέ γιατί στα Ελληνικά ακούω να το λένε «η pub», θηλυκό. Pub=Public House, και House=Σπίτι (ουδέτερο), ή Οίκος (αρσενικό)…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι ωραίο που μοιράζεσαι μαζί μας την πορεία της ζωής σου,αναμνήσεις,επιλγές και επιτεύγματα...
    Οπωσδήποτε ακούγεται πολύ εντυπωσιακό να έχεις συναναστραφεί και μαθητεύσει δίπλα σε ανθρώπους που εκαναν ταινίες που θαυμάζαμε,αν και ξέρω εκ πείρας,οτι από κοντά δεν είναι τόσο intimidating...
    Χρωστάς όμως κι ενα ευχαριστώ στον πατέρα που βρήκε την Σοφία να άρει την καταδίκη της απόρριψης των σχεδίων που εκανε για σένα μέσα σε 10 λεπτά!θα μπορούσε να είχε επιμείνει έστω και μόνο από εγωισμό,κάνοντας αρκετά πιο δύσκολη την πραγματοποίηση της επιθυμίας σου.
    Τελικά,πέρα απ τις δικές μας προσπάθειες και κλίσεις,μια σειρά από συμπτώσεις και αποφάσεις άλλων,συμβάλλουν αποφασιστικά στο να γίνουμε αυτοί που είμαστε σήμερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τώρα γιατί εμένα η φωτογραφία,με αυτό μαλλί μου θυμίζει τον David Hemmings στο Blow up; :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Squarelogic, πράγματι από κοντά δεν είναι intimidating, και επίσης δεν θεωρώ ότι εντυπωσιάζει –περισσότερο ότι είναι ένα παράδειγμα του ότι να ακολουθούμε το αστέρι μας, ή το ένστικτό μας, μπορεί να βγει και σε καλό –εξαρτάται από εμάς. ‘Όταν είναι κανείς μέσα στον κόσμο που βλέπουμε στο σινεμά συνειδητοποιούμε ότι όλοι αυτοί που θαυμάζουμε είναι άνθρωποι σαν κι εμάς, γελάνε, τρώνε, κάνουν του κεφαλιού τους, φοβούνται, και αν δεν προσέξουν στα γενέθλια τους μεθάνε και τους πάμε σπίτι μη μείνουν στο δρόμο.

    Ο πατέρας μου ήταν καθοριστικός στη ζωή μου και με παραδείγματα καλά και προς αποφυγή, αλλά, όταν έφυγε, τους τελευταίους δύο μήνες πριν φύγει, έκανε και είπε τέτοια πράγματα που όταν έφυγε δεν μου άφησε την παραμικρή πίκρα, ούτε ένα σκελετό στην ντουλάπα, ούτε ένα απωθημένο από αυτά που φοβόμουν ότι θα μου άφηνε. Και εφ ‘όσον το έκανε αυτό πιστεύω ότι ήταν ένας ξεχωριστός πατέρας και ελπίζω να του μοιάσω για τον γιό μου…

    Σ’ ευχαριστώ για τα λόγια σου. Καλή μάτιά :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αθεόφοβε, η πλάκα είναι ότι τον καιρό εκείνο προσπαθούσα να ντύνομαι σαν τον David Jansen στη σειρά Harry O, και ο κακομοίρης είχε λίγα μαλλιά μπροστά… Όσο για το μαλλί, δεν ξέρω για David Hemmings… μάλλον Warren Beatty στο Shampoo… ίσως;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Διαπιστώνω κοινά σημεία κύριε thinks. Υπήρξατε και εσείς Cantabrigian... Θα υιοθετήσω σαφέστατα και τoν ισχυρισμό σας σχετικά με την Οξφόρδη :)

    Με τη σειρά μου θα προτείνω την ωραιότατη "The Anchor" του Cambridge (στέκι των Pink Floyd, με θέα τους punters), τo pub (γιατί έχεις δίκαιο) "The George" απέναντι από Royal Courts of Justice στο Λονδίνο και το "Port O'Leith" στο λιμάνι του Leith (συγκεκριμένα στη σκοτεινή constitution street) για να πάρετε μια ιδέα από την rough πλευρά του Εδιμβούργο (στη τελευταία έχουν γυριστεί σκηνές από τη ταινία trainspotting). Κάποια άλλη φορά θα αναφερθώ και σε μπυραρίες της Nordrhein-Westfalen...

    υ.γ. Μια βόλτα στο Bath την άνοιξη θα ήταν ότι πρέπει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. υ.γ.2 Ξέχασα να αναφέρω πως το κτίριο στο οποίο στεγάζεται το public house "The George" είναι το μοναδικό ξύλινο που δεν παραδόθηκε στη μεγάλη φωτιά του 1666.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ...η βιογραφία ενός blogger-καλλιτέχνη... Είναι άλλη εποχή αυτή, μόνο από τέτοιες αναφορές και ταινίες τη γνωρίζω :) (ακόμη είμαι τζόβενο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. α,πρεπει να κρατήσω σημειώσεις για τα must pub όταν ξαναεπσκεφθώ το Νησί!Αλλά μάλλον προτιμώ να αναζητήσω τον οικοδεσπότη στην Ιταλία!
    -)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ωραίες οι φωτογραφίες και ωραία και η ζωή σου.Μου αρέσει να διαβάζω πάντα αυτά που γράφεις και κυρίως σαν τη σημερινή ανάρτηση.

    ΥΓ:Στην προτελευταία φώτο είσαι πολύ όμορφος (και μάγκας θα έλεγα).Πόσο είσουν τότε;(για το τώρα δεν ρωτάω :P)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πράγματι, αγαπητέ κύριε Epanechnikov, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι, ένας, μπορεί μόνο να ελπίζει για την τιμή του τίτλου του Cantabrigian –και, αν και ποτέ δεν είναι αργά, το να παρακολουθώ νωχελικά τους punters από το μπαλκόνι μου με ένα φλιτζάνι Ερλ Γκρέη έχει σχεδόν τις ίδιες πιθανότητες να συμβεί όσο και το να κρατήσω στα χέρια μου εκείνο το χρυσό αγαλματάκι για την απονομή του οποίου έγραψα τόσους λόγους αποδοχής στα τρελά μου νιάτα.

    Όσο για την γνώση της ακριβούς θέσεως εις το σύμπαν όλων των άλλων τυχαίων τόπων, εκτός από ένα ενδιαφέρον ένστικτο και φυσική προτίμηση, μην ξεχνάμε και την απλή ερώτηση του που βρίσκεται η Lucasian Chair of Mathematics από το 1663. Όχι βέβαια τόσο παλαιά, αλλά αρκετά για να δημιουργήσει μια κάποια αύρα ουσιαστικότητας.

    Στο George έχω πάει μια φορά! Έχω ακούσει για το Anchor, αλλά όχι για το Port O'Leith. Καταχωρήθηκαν καταλλήλως για μελλοντική αναφορά. Οι παραγωγοί Nordrhein-Westfalen μου είναι άγνωστοι και τα ονόματα έχουν άκουσμα ιδιαίτερα μη-Βρετανικό –και δεν ξέρω φυσικά αν θα έπρεπε να με ανησυχεί αυτό…

    Κάθε άνοιξη ήταν που άρχιζα πάντα τις επισκέψεις μου στο Bath, ιδιαίτερα αφού απέκτησα αυτοκίνητο. Τελευταία όμως φορά ήμουν εκεί χειμώνα, μια ώρα περίπου αφού με βρήκε το τελευταίο ηλιοβασίλεμα του εικοστού αιώνα στο Stonehenge.




    Δήμο, πάντα λέω ότι οποιοσδήποτε τίτλος ή επίθετο πρέπει να δίνεται από τους γύρω του και όχι από τον ίδιο τον ενδιαφερόμενο για τον εαυτό του, οπότε μου δίνει χαρά να διαβάσω ότι μου απονείμεις δύο από αυτά, το πρώτο δε, το διαβάζω για πρώτη φορά αναφερόμενο σε εμένα. Αυτό που ξέρω είναι ότι ονομασίες σαν αυτές που μου αποδίδεις πρέπει να εργάζεται κανείς καθημερινά για να έχει την ελπίδα να τις αξίζει. Στη δική μου περίπτωση πρέπει να εργαστώ πολύ πιο σκληρά γιατί βρίσκομαι σε ένα κύκλο φίλων οι οποίοι αξίζουν αυτά τα ονόματα πολύ περισσότερο από εμένα.

    Τζοβενο; Εγώ πάω στα 18! Εσύ;




    Squarelogic, Θα ετοιμάσω το San Giovese και θα πω στον Καρλέτο να μας περιμένει στο εστιατόριο του για αγριογούρουνο και παπαρδέλλες!




    Ύπνε, η Ζωή είναι ωραία! Στην φωτογραφία είμαι ένα τρυφερο΄22. Τώρα, 31 χρόνια αργότερα, παραδόξως, περπατάω τα 53, αλλά, όπως είπα και στον Δήμο παραπάνω, πάω για 18!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μαζευτήκατε όλοι οι νέοι εδώ βλέπω. Μάλλον πρέπει να προσθέσετε κι εμένα στην παρέα σας...

    Squarelogic, να κανονίσουμε να βρούμε μαζί τον οικοδεσπότη στην Ιταλία, έτσι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Δημήτρη καλημέρα,

    ένα σχολιάκι στα γρήγορα θα αφήσω και πολλούς χαιρετισμούς :)

    Η Πέννυ ήτανε κοντή ή ο Μπολάζι μπασκετμπολίστας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. teleutaios,μέσα!!!
    Στην Ιταλία ξέρουν να ζουν!Ποιότητα στο φαγητό,ποιότητα στο κρασί,ωραία φύση,τέχνη και ντιζάιν,ωραίες γυναίκες,μουσική γλώσσα,Ιστορια...
    Μακάρι να είμασταν una faccia una razza...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Τεκευταίε όσο νέοι και να είσαστε εσείς οι μεγάλοι εγώ πάντα θα αισθάνομαι άβολα με το κοντό μου παντελονάκι...



    Latecomer μαύρα μάτια κάνουμε να σε δούμε αυτές τις μέρες, my busy friend! Η Πέννυ είναι 5' 5", και ο Μπολάζι είναι ηθοποιός και όχι μπασκετμπωλίστας. Το ξεκαθάρισε αυτό την πρώτη μέρα, αλλά δεν ήρθε ποτέ ντυμένος στο κουστούμι του, του Alien.



    Squarelogic, η κα thinks σ' ευχαριστεί για τα καλά σου λόγια. Δεν θα σε απογοητεύσουμε σε τίποτα απ' όσα αναφέρεις όταν μας βρείτε στο χωριό! Πάντως, το ούνα φάτσα ούνα ράτσα το λένε και εκείνοι για μας! Που να ξέρανε την αλήθεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Dimitris η ζωή είναι απρόβλεπτη και εμείς ως κοινοί θνητοί (με τις cognitive biases μας και την ατελή γνώση μας) είναι γνωστό πως είμαστε πολύ κακοί στην εκτίμηση πιθανοτήτων. Για αυτό και never say never... :)

    To Cambridge (ή το Duroliponte κατά τους Ρωμαίους) όντως δεν είναι ένα τυχαίο μέρος. Και σίγουρα η Lucasian Chair δεν είναι ο μοναδικός λόγος (αλλά σίγουρα είναι σημαντικότατος). Nordrhein-Westfalen ονομάζεται η Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία στη Γερμανική γλώσσα. Ωραίες μπυραρίες έχουν και εκεί αλλά διαφορετικού τύπου ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. epanechnikov “… και επίσης θέλω να ευχαριστήσω τον φίλο Epanechnikov, που πριν 15 χρόνια είχε μια προφητική αισιοδοξία για την τιμή που μου απονέμετε σήμερα.» (βλέπεις, ακόμα το κάνω καμιά φορά)

    Ναι… θα έλεγα ότι ο μόνος συνδετικός κρίκος μεταξύ ενός, και της περιοχής North Rhine-Westfalia, θα ήταν το pub στο οποίο εόρτασαν την επιστροφή τους τα παιδιά που είχαν επιζήσει την νυχτερινή επίσκεψη τους στην κοιλάδα του Ruhr, για την οποία και πήραν το όνομα Dam Busters. Κρίμα που ο Barnes Wallis δεν ήταν a Cambridge man…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Πω-πω,μισή ώρα στη wikipedia έφαγα για να αποκρυπτογραφήσω όλα τα inside jokes ανάμεσα στους 2 σας!Δεν λέω,εμπλούτισα τις γνώσεις μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Squarelogic, και ένα inside joke για σένα: Το Harvard και ΜΙΤ, και άλλα, είναι στο Cambridge της Μασαχουσέτης απέναντι από την Βοστώνη στη άλλη όχθη του ποταμού Charles. Λοιπόν, το 1992 πήγα στο Northeastern University να παρακολουθήσω μια διάλεξη που μας έδωσε ο Stephen Hawking με την μηχανική του φωνή από την καρέκλα του. Σε μια στιγμή που μίλαγε για κάποια ανακάλυψη είπε: “…and I thought, back in Cambridge… the REAL Cambridge… that…” και ήμουν από τους λίγους που ξεκαρδίστηκαν στα γέλια :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.