Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

...μοιάζεις με την καρδιά μου









Πολλές φορές πέρασα από το Σύνταγμα τα τελευταία χρόνια αλλά τις προάλλες ήταν η πρώτη φορά που μου δημιουργήθηκε, ενδόμυχα και αυθόρμητα μια… όχι τόσο «σκέψη» όσο αίσθηση. Πέρασα βράδυ με το αυτοκίνητο να βρούμε να παρκάρουμε, να πάμε στην Καπνικαρέα κοντά, να ακούσουμε ένα παιδικό μου φίλο σε ένα κουιντέτο να παίζει ρεμπέτικα.

Θυμόμουνα μικρός που έπαιρνα από το Παλιό Φάληρο το 32 και με κατέβαζε στην Όθωνος στο τέρμα, και από εκεί πέρναγα την πλατεία και πήγαινα στην κορφή της Ερμού να πάρω το 10 να με πάει στη γιαγιά, Σάββατο, στην αντιπαροχή του πατρικού πάνω στην Ασκληπιού. Μπορεί να έπαιρνα λίγα κάστανα στη γωνία, ή κανένα κουλούρι. Έβλεπα τα φώτα, τους ανθρώπους, τα μαγαζιά… ήταν φωτεινά και επείγοντα, πρωτευουσιάνικα και αισιόδοξα όλα.

Τώρα, μέσα από το αυτοκίνητο κατάλαβα ξαφνικά τι ήταν το διαφορετικό. Το Σύνταγμα ήταν σκοτεινό. Κρύο. Με ένα αέρα «κινδύνου». Δεν σου θύμιζε πρωτεύουσα. Δεν έβλεπες τα παιδιά να τρέχουν στα Φροντιστήρια για να μπουν Πολυτεχνείο. Οι πλανόδιοι δεν πουλούσαν κάστανα ούτε ήταν από την Πίνδο. Ήταν από την Αφρική και πουλούσαν πειρατεμένα DVD.

- Κοίταξέ το καλά, είπα στην γυναίκα μου. Θα το βλέπουμε συχνά στην τηλεόραση φέτος και θα είναι μέσα στον καπνό.

Περπατήσαμε τους πεζόδρομους με τα μηχανάκια και τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Καταστήματα πολυεθνικά με τιμές τρελές που πουλούσαν πράγματα που δεν χρειαζότανε κανείς. Εκτός για φιγούρα.

- Πρέπει να το δεχτούμε, είπα. Κοινωνίες ανθίζουν και παρακμάζουν. Και αυτή εδώ, των παιδικών μου χρόνων, μέχρι και τα παιδιά μας, ή τα εγγόνια μας, θα είναι σε παρακμή. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση.

Κάτσαμε δίπλα στον φίλο μου, που άλλαζε από μπουζούκι σε μπαγλαμά, στο τραπέζι με τους άλλους του κουιντέτου στο πεζοδρόμιο έξω από το μεζεδάδικο κλεισμένοι ανάμεσα σε τέντες, με τη ζέστη της εξωτερικής θερμάστρας. Αν και το μαγαζί έδεινε στα παιδιά να φάνε τζάμπα για τη μουσική, παρήγγειλα κρασί και μεζέδες να κεράσουμε εμείς. Ο φίλος μου εντυπωσιάστηκε: Παστουρμάς, Σπανακόπιτα, χταποδάκι κρασάτο και κοκκινέλι! Βρε τούτος δεν αστειεύεται! Είπε με επιδοκιμασία.

Κάτσαμε τρεισήμισι ώρες, ρεμπέτικο, Βαμβακάρη, κι ένα αμούστακο παιδάκι που έφερε το μπαγλαμά του και συνόδευε από το κάθισμά του με τα χαμόγελα των δικών μας για την τέχνη του.

Λέει η γυναίκα μου: Και όμως ζει η Ελλάδα. Σ΄ αυτή τη μουσική.














11 σχόλια:

  1. Τι μου θύμισες τώρα!
    Στην Ασκληπιού ήταν το σπίτι των γονιών μου και έζησα σ΄αυτήν όλα τα νεανικά μου χρόνια !
    Το 10 ήταν από τις βασικές γραμμές που χρησιμοποιούσα και το Σύνταγμα η πλατεία που έπαιζα μικρός και σαν φοιτητής αραγμένος στου Παπασπύρου τρώγωντας μια σοκολατίνα συχνά για ώρες και έκανα ανάλυση της πολιτικής κατάστασης μέχρι που ήρθε η χούντα και μας σταμάτησε τις πολιτικές αναλύσεις όχι όμως τις σοκολατίνες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. δυστυχώς, η μαργαρίτα έχει λάθος. δεν είναι αυτή η ελλάδα. δεν ήταν ποτέ. αλλά και δε θα αναβιώσει.

    η μουσική δεν κάνει ένα λαό. τα ίδια δημοτικά έχουν και οι σλάβοι. αυτο δεν τους κανει έλληνες.
    η νοοτροπία και οι αρχές, τα ήθη και τα έθιμα, οι παραδόσεις η συνέχειά τους κανουν ένα λαό. και εμείς χαθήκαμε. όχι γιατί το θέλαμε, γιατί μας το επέβαλαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γείτωνα Αθεόφοβε, ο προηγούμενος Δημήτρης έχτισε το σπιτάκι του απέναντι από εκείνο το παρκάκι που ήταν υπαίθριο σινεμά για χρόνια, αλλά έφυγε το ’36 όταν ο προηγούμενος Κώστας ήταν 2. Μετά από την αντιπαροχή έβλεπα ταινίες από το μπαλκόνι αλλά ήταν πολύ πλάγια και θα είχα προτιμήσει το διπλανό διαμέρισμα για καλύτερη γωνία στην οθόνη του θερινού... Πέρασα όλα τα Σάββατά μου εκεί μέχρι το ’74 πριν φύγω για Λονδίνο. Ακόμα έχω ότι μου άφησαν και ήμουνα μάλιστα εκεί Δευτέρα…

    Η σοκολατίνα στου Παπασπύρου συναγωνιζόταν μόνο με το παγωτό σικάγο το καλοκαίρι :-)




    ria, θα τα πούμε σύντομα όλα αυτά, και ως ενός σημείου συμφωνώ μαζί σου, αλλά ένα έθνος δεν είναι μόνο ένα πράγμα, είναι ένα μωσαϊκό, συμπεριλαμβανομένων όλων των τάσεων, και τα ρεμπέτικα είναι ένα μέρος από αυτό το μωσαϊκό… άλλωστε οι περισσότεροι σκλάβοι που ξέρω μέσα από τα τραγούδια τους ξεσηκώθηκαν…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ήσουν Αθήνα και δεν μας ενημέρωσες?
    Λοιπόν,Δημήτρη και Αθεόφοβε και το δικό μου πατρικό είναι πάνω απ την Ασκληπιου!Στο παρκάκι του Αγ.Νικολάου μεγάλωσα,η παιδική του χαρά ήταν ο πρώτος μας κόσμος πριν ανοίξουν οι ορίζοντες μας λόγω Γυμνασίου προς την πλευρά των Αμπελοκήπων...
    Νομίζω είναι αισθητή η καταθλιπτική ατμόσφαιρα της Αθήνας.Δεν είναι μόνο τα άδεια μαγαζιά,τα δεκαδες ενοικιαστήρια και πωλητήρια,είναι και οι άνθρωποι που περπατούν σαν παραζαλισμένοι,παραδομένοι στην μοίρα που τους έχουν πείσει οτι είναι μονόδρομος.Είναι οτι ξαναρχίσαμε να βλέπουμε ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. squarelogic, επίσεις γείτωνα, ή paesano, όπως λένε εκεί που ζω τώρα, μέχρι χτες ήμουνα λίγο μουδιασμένος αλλά, όπως και έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση τώρα ξεφύσηξα και ηρέμησα! Φεύγουμε την άλλη Πέμπτη το πρωί.

    Όταν ήμουνα πολύ μικρός, μιλάμε για 1960-63, η γιαγιά μου και η μάνα μου με περπατούσανε από την Ασκληπιού πάνω στο Λυκαβηττό στα πεύκα για βόλτα. Από το ’46 η μάνα μου έμενε επί της Αλεξάνδρας και γνώρισε τον πατέρα μου όταν ήταν και οι δύο 12, στο ίδιο σχολείο. Ο πατέρας της έχτισε μετά στο Παλιό Φάληρο, και εγώ γεννήθηκα εκεί, αλλά σπίτι για μένα είναι το φάληρο και η Ασκληπιού.

    Έχει περάσει πολλές τρικυμίες αυτή η κοινωνία και τώρα είναι η μεγαλύτερη –γιατί δεν είναι μόνο τα προβλήματα: είναι η ίδια η κοινωνία που διαβρώνεται. Πιστεύω ότι κάτι θα γίνει, θα πάρει καιρό, αλλά κάπως θα ξυπνήσουμε από αυτό το αποχαυνωτικό λυπηρό σοκ. Πρέπει να το πιστεύουμε. Τα κόμματα είναι σάπια και θα λιώσουν γρήγορα πια. Το χρέος είναι αδύνατο να ξεπεραστεί ποτέ και κάτι μεγάλο θα χάσουμε αλλά θα κερδίσουμε την ευκαιρία μιας καινούργιας αρχής. Το μόνο που μένει είναι να σταματήσουν να κρατάνε τα νιάτα από το λαιμό τα ΜΜΕ και οι διαφημιστικές εταιρίες. Και ο μονόδρομος θα βρούμε ένα πρωί ότι ένας δρόμος είναι μόνο και μπορούμε να τον οδηγήσουμε όπως θέλουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν ξέρω αν είναι παρακμή. Εχθές όταν άκουσα για την άρση του ασύλου και το λόγο μερικών "έγκριτων" δημοσιογράφων ένιωσα την ίδια οργή που βίωσα πρόπερσι το Δεκέμβρη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δημήτρη, θα διαφωνήσω με τη Ria και θα συμφωνήσω με τη γυναίκα σου και την παρατήρησή της. Η μουσική παράδοση έχει διασώσει πολλά από τα στοιχεία εκείνα που μας διαμορφώνουν ως λαό. Και δε μιλάω μόνο για τους Έλληνες, αλλά για κάθε λαό. Βέβαια, δεν είναι μόνο η μουσική που διασώζει και διαφυλάσσει για τις μελλοντικές γενιές τις ιδιαιτερότητες κάθε λαού, αλλά νομίζω ότι είναι από τους πιο σημαντικούς παράγοντες.
    Τα ρεμπέτικα τραγούδια είναι από τα πιο αγαπημένα μου μουσικά ακούσματα. Με συνόδευαν και με συνοδεύουν πάντα και σε κάθε φάση και πτυχή της ζωής μου. Τέτοιου τύπου τραγούδια νομίζω πως θα αργήσουν πολύ να ξαναδημιουργηθούν.

    Να μεταβιβάσεις ένα μεγάλο μπράβο στη σύζυγό σου. Το ακουστικό της κριτήριο είναι πολύ καλό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μην μου πείς πως έμενες απέναντι από την ΝΕΑΠΟΛΗ γιατί από το μπαλκόνι του σπιτιού μου Ασκληπιού και Διδότου έχω δει εκατοντάδες ταινίες και ως γνήσιος κινηματογραφόφιλος είχα πιέσει τους δικούς μου για την αγορά του διαμερίσματος αυτού !
    Λάτρης δε του παγωτού Σικάγο μόνο με το καταπληκτικό Μπε-μπέ στον Φλόκα πάνω από το Πλάζα στους Αμπελοκήπους το άλλαζα!
    Αυτό το ιδιοφυές παγωτό είχε επάνω ένα μεγάλο κομμάτι μαρέγκα, στην συνέχεια μπάλλες παγωτών φρούτων και στον πάτο όταν πια είχες λιγωθεί φρουτοσαλάτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δήμο Όλα όσα συζητάμε αλλά και αυτά που βλέπω γύρω μου και νοιώθω, τα μεταφράζω κατά τη γνώμη μου ως παρακμή, γιατί πρέπει να δώσω και κάποιο ποσοστό ευθύνης στο κάθε άτομο συμπεριλαμβανομένου εμού που αποτελούν το κοινωνικό σύνολο. Είναι στην ίδια γραμμή με αυτό που πάντα λέω ότι τις πιέσεις κάποιος τις επέτρεψε, τις κυβερνήσεις κάποιος τις τοποθέτησε και τις επέτρεψε, και δεν υπάρχει συνολική ενότητα παρά μόνο φατρίες, Τι άλλη λέξη ή έννοια μπορούμε να βρούμε; Τα κόμματα έχουν σαπίσει όλα και σύντομα θα έχει μείνει μόνο η μπόχα… Η άρση το ασύλου πάντως είναι πράγματι μια πτυχή του σήμερα που εξοργίζει και απελπίζει!



    Τελευταίε, οπωσδήποτε είναι όπως τα λες και όχι μόνο: μια κοινωνία είναι ένα μωσαϊκό, όπως έγραψα και στη Ρία, αλλά ένα μωσαϊκό δεμένο και σε σχέδια και χρώματα σε μια εικόνα (που το δικό μας πάσχει τελευταία). Αλλά, και οπωσδήποτε η ψυχή μιας κοινωνίας είναι η παραδοσιακή της μουσική, και, ενώ τα ρεμπέτικα δεν είναι η μοναδική μας κληρονομιά, είναι οπωσδήποτε από τις ρίζες τις πιο γερές και βαθιές.



    Αθεόφοβε, ήσουνα κοντά σε όλη τη «δράση» της Σόλωνος! Εμείς είμαστε πάνω κοντά στην Αλεξάνδρας, μεταξύ Διγενή και Φαναριωτών. Και δεν θυμάμαι το όνομα το σινεμά! Θα το θυμηθώ μόλις στείλω το σχόλιο! Το σπίτι του Δημήτρη του γηραιότερου ήταν μικρό για αντιπαροχή και το δώσανε το ‘66 μαζί με το διπλανό. Ένα φεγγάρι το ’74 πήγαινα και κοντά στη Σόλωνος Φροντιστήριο!

    Το σικάγο στου Παπασπύρου, που ήταν στιγμή επίσημη και κοσμοπολίτικη για ένα νέο Αθηναίο-Φαληριώτη ήταν το αγαπημένο μου! Και μάλιστα το καλύτερο σικάγο ήταν στου Παχού στο φλοίσβο, τρείς δρόμους κάτω από το δικό μας το σπίτι. Ο γέρος Παχός πήγαινε γάλα στον παππού μου τα ’50. Η μόνη παραλλαγή του σικάγου που έκανα ήταν μόνο στον Παχό, όταν παράγγελνα με δεικτικές χειρονομίες αφθονίας «ένα εκμέκ καϊμάκι όπως το φτιάχνετε για τον μπαμπά!». Πάει ο Παπασπύρου, πάει κι ο Παχός, αλλά τώρα η κόρη του Παχού άνοιξε ένα μικρούλι με την παλιά μεγάλη επιγραφή 50 μέτρα παραπάνω, και εκεί δημιουργείται η πιο καταπληκτική σοκολατίνα του 21ου αιώνα, και μάλιστα χωρίς ζάχαρη για γλυκούληδες σαν και του λόγου μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Άμα γυρίσωστην Αθήνα θα βρώ σε βιβλίο πως τον έλεγαν τον κινηματογράφο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αθεόφοβε, θέλω να πω Ζαν Μαρί, αλλά Ζαν Μαρί είχαμε και στο Φάληρο και μπορεί να τα μπερδεύω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.