Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Ήθος





Ίσως να μην υπάρχει δουλειά στην Ελλάδα αυτές τις μέρες, και η ανεργία να αυξάνεται, αλλά, αναρωτιέμαι τι κάνουν οι Έλληνες, ιδίως οι νέοι Έλληνες, για να βρουν δουλειά, να την κρατήσουν, να την κάνουν καλά, και να προοδεύσουν. Όνειρα άπιαστα μου λέτε, σήμερα. Πιθανώς. Θέλω όμως την γνώμη σας για το πόσο διαδεδομένο είναι το πρόβλημα που θα περιγράψω σήμερα, το οποίο έχει να κάνει με το εργασιακό ήθος.

Έχω ένα φίλο, στην Αθήνα, δέκα χρόνια μεγαλύτερό μου, κι είναι φωτογράφος της γειτονιάς. Όταν ήμουνα δεκατεσσάρων, κι εκείνος εικοσιτέσσερα, με έμαθε πως να εμφανίζω αρνητικό στο χέρι, με φως από καύτρα τσιγάρου. Από τότε που έφυγα δεν είχαμε κοινό τίποτα εκτός από την δεκαπεντάλεπτη επίσκεψη-έκπληξη που του έκανα στο μαγαζί όποτε γύρναγα για λίγες μέρες στη γειτονιά από την Αγγλία και μετά την Αμερική. Για μένα, είναι σαν τον "Αλφρέντο" στο "Σινεμά ο Παράδεισος", αν θυμάστε την ταινία.

Είναι από τους τελευταίους που κατέχουν την τέχνη του να ρετουσάρουν κατ' ευθείαν στο αρνητικό. Διαβατήρια, ταυτότητες, γάμους. Ένα είδος παλιού τεχνίτη υπό εξαφάνιση. Αργότερα κατάλαβα ότι δεν ξέρει από φωτισμό... στη δουλειά του είναι αυτοδίδακτος, εμπειρικός... αλλά για μένα είναι πάντα ο "Αλφρέντο". Η γειτονιά έχει άλλα δύο φωτογραφεία, μεγαλύτερα, από χρόνια ψηφιακά, και ο "Αλφρέντο" είναι ο φτηνότερος με την λιγότερη δουλειά, και ο τελευταίος με φιλμ. Κατά το 2005-6, η δουλειά άρχισε να ψυχορραγεί και το Ευρώ να γίνεται όλο και πιο δυσεύρετο. Μεγάλες δυσκολίες. Τον ρώτησα γιατί δεν αγοράζει ψηφιακό εξοπλισμό με δώσεις και με κοίταξε λέγοντας ότι δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για να φάνε. Κάπου κατάλαβα ότι συν τα λεφτά το πρόβλημα ήταν ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να μπει στην καινούργια τεχνολογία.

Από το φωτογραφείο της γειτονιάς, με την γυναίκα του, μεγαλώσαν δυό άντρακλες δύο μέτρα ο καθένας. Ο μεγαλύτερος τέλειωσε ηλεκτρολόγος, αλλά μέχρι και σήμερα που πλησιάζει τα 30 δουλεύει κάνοντας παράδοση στα σπίτια για μια πιτσαρία. Ο μικρότερος, το 2007 ψαχνότανε και είχε βρει δουλειά να μετακινεί αυτοκίνητα για μια εταιρία ενοικιάσεως.

Το 2007 γύρισα στην γειτονιά από την Αμερική για τα καλά. Ήταν δύσκολο να βοηθήσω γιατί είμαι μικρότερος, είμαι ο "μαθητής" και ο ¨Αλφρέντο" είναι ένας άνθρωπος με περηφάνια υγιή και τσίπα. Σκέφτηκα λοιπόν και έκανα το εξής:

Του είπα ότι από το γραφείο μου που έκλεισα στην Αμερική έφερα "καμπόσα" κομπιούτερ που δεν έχω τι να τα κάνω, και έλεγα, αν δεχότανε και το θεωρούσε καλή ιδέα, να αφήσω ένα στο μαγαζί για να μάθει κομπιούτερ ο μικρότερος. Στην πραγματικότητα είχα φέρει μόνο ένα κομπιούτερ και ένα λαπτοπ. Του εγκατέστησα το κομπιούτερ, και με μετασχηματιστή για το Αμερικάνικο ρεύμα ηλεκτρικού. Επί δύο μήνες πήγαινα και έκανα μάθημα Photoshop στον νεαρό. Ο πατέρας του ήθελε να μάθει για να δουλεύει μαζί του και μετά να του αφήσει το φωτογραφείο.

Τον Φεβρουάριο του 2008 πήγα πέντε βδομάδες στην Στοκχόλμη και φωτογράφισα περίπου 350 προϊόντα για ένα κατάλογο. Γυρνώντας στην Ελλάδα τον Απρίλιο είχα μόλις γνωρίσει την Μαργαρίτα και επρόκειτο να φύγω για την Ιταλία μονίμως.

Του λέω του νεαρού: Κοίτα, εγώ φεύγω, αλλά ξέρεις ήδη αρκετά για Photoshop και όλα όσα έχουμε πει. Βάση του τι ξέρω ότι ξέρεις θέλω να σου δώσω μια δουλειά που μπορείς να την κάνεις άνετα. Έχω εδώ 350 φωτογραφίες αντικειμένων φωτογραφημένων πάνω σε άσπρο χαρτί. Πρέπει να χρησιμοποιήσεις το εργαλείο του Photoshop που λέγεται "λάσο" για να ξεχωρίσεις το κάθε αντικείμενο σε κάθε του λεπτομέρεια, κάνοντας σιγά-σιγά κλικ-κλικ-κλικ με το ποντίκι ακλουθώντας σε λεπτομέρεια το σχήμα του, και αφού το επιλέξεις όλο να κάνεις copy/paste για να πέσει πάνω σε τέλειο λευκό φόντο.



- Η δουλειά είναι πολύ απλή, του εξήγησα, θέλει μόνο υπομονή και επιμονή. Εγώ χρειάζομαι περίπου 5-8 λεπτά για την κάθε μία, οπότε εσύ πες να κάνεις 20 λεπτά τη μία. Δηλαδή, κάπου 100-120 ώρες δουλειά όλα μαζί. Κάπου τρεις βδομάδες. Όταν τις τελειώσεις θα σου δώσω δώρο μια καινούργεια ψηφιακή μηχανή Nikon, με φακό zoom και φλας για το εργαστήριό σου με τον μπαμπά, και το κομπιούτερ θα είναι δικό σου. Δηλαδή, αξία κάπου 2.500 Ευρώ για κάπου 3 βδομάδες δουλειά. Και καθώς περνάει ο καιρός αργότερα θα σου στέλνω κι άλλες τέτοιες δουλειές. Τι λες.

Το παιδί σκέφτηκε λίγο και είπε: Είναι πολλά 2.500 Ευρώ για τρεις βδομάδες δουλειά κύριε Δημήτρη.

- Κοίτα, του λέω: Κάνοντας αυτή τη δουλειά, θα εργάζεσαι για μια Σουηδική δουλειά μιας Αμερικανικής εταιρείας. Στην Αμερική αυτός ο μισθός είναι στάνταρ. Δεν είναι πολύς. Και δεν θα ήταν σωστό για μένα να σε πληρώσω Ελληνικό μισθό βγάζοντας Αμερικανικά κέρδη. Θα ήταν σαν να σε εκμεταλευόμουνα. Και επειδή δεν μπορείς να δουλεύεις νόμιμα πάνω σ'  αυτό, αντί μετρητά μισθό, προτείνω να σου κάνω αυτό το δώρο για το εργαστήριό σας που είναι και νόμιμο, και αναγκαίο, και αντιπροσωπεύει μισθό σωστό για την εταιρεία μου.

- Εντάξει κύριε Δημήτρη, μου λέει, θα το κάνω!
- Σ' ευχαριστώ! του λέω. Θα με βοηθήσεις πραγματικά.

Του έδωσα ένα χαρτί με γραπτές οδηγίες τι να κάνει και πως, με τι εργαλεία σε κάθε φωτογραφία και του άφησα και μερικά δείγματα που είχα τελειώσει εγώ,  να βλέπει σαν παράδειγμα.

Τις επόμενες δύο μέρες καθώς περνούσα με την Μαργαρίτα έξω από το κλειστό μαγαζί το βράδυ, έβλεπα το φως πίσω εκεί που δούλευε. Δύο μέρες αργότερα τον πήρα τηλέφωνο.

- Πως πάει η δουλειά; χρειάζεσαι καμιά βοήθεια;
- Πολύ καλά κύριε Δημήτρη! Έχω τελειώσει τις μισές!
- Τι λες μωρέ! Συγχαρητήρια! Κιόλας;!; Έρχομαι να δω!

Κοιτάω την δουλειά που είχε τελειώσει...


- Για στάσου, του λέω. Απ' ότι βλέπω δεν χρησιμοποίησες το εργαλείο "λάσο" αλλά το εργαλείο "μαγικό ραβδί".
- Ναι! μου λέει χαρούμενος! με ένα κλικ τελειώνω την κάθε μια σε ένα λεπτό.
- Μα, για να δούμε το χαρτί που σου άφησα... εδώ γράφει να χρησιμοποιήσεις το "λάσο";
- Ναι, μου λέει, αλλά βρήκα το "μαγικό ραβδί μόνος μου, και νόμιζα ότι δεν το ξέρατε ότι υπάρχει.
- Το "λάσο" σιγά-σιγά διαλέγει την κάθε λεπτομέρεια, ενώ το "μαγικό ραβδί" διαλέγει μαζικά περιοχές παρεμφερούς φωτεινότητας. Έτσι διαλέγεις και λίγο από το παλιό φόντο, ή και κόβεις λίγο από το αντικείμενο ανάλογα με την φωτεινότητα. Έκανες μεγέθυνση να δεις τα αποτελέσματα του τι έκανες σε κάθε φωτογραφία;
- Όχι.
- Κοίτα τώρα την λεπτομέρεια. Την βρίσκεις αποδεκτή τη δουλειά;
-...όχι.
- Αυτές, κοίτα τες τώρα, αυτή, κι αυτή και εκείνη, και η άλλη, σε λεπτομέρεια... είναι όλες λαπάς. Σούπα, Αδύνατο να δοθούν σε πελάτη.
- ...
- Δεν πειράζει, τον ενθαρρύνω. Ήταν μόνο δυό μέρες, ευτυχώς. Πρέπει να τις ξαναρχίσεις από την αρχή και αυτή την φορά να κάνεις ακριβώς αυτό που συμφώνησες με τον "πελάτη" σου. Τι λες;
- ... να το σκεφτώ και να σας πω κύριε Δημήτρη.
- Πάρε με όποτε θέλεις και πες μου. Καλή σου νύχτα. Άντε σπίτι να ξεκουραστείς.

Σε 2 ώρες χτυπάει το τηλέφωνο.

- Κύριε Δημήτρη, το σκέφτηκα.
- Και τι αποφάσισες;
- Είναι πολύ δουλειά. Δεν θα μπορέσω να την κάνω.
- Κανένα πρόβλημα, μη σε απασχολεί, θα την κάνω εγώ.
- Έχετε καμιά άλλη δουλειά να μου δώσετε αργότερα;
- Δεν ξέρω, του απάντησα, μάλλον όχι για την ώρα. Σ' ευχαριστώ πάντως!

Άφησα το κομπιούτερ στο εργαστήριό τους άλλα δύο χρόνια. Δεν του έδωσα μηχανή ψηφιακή. Μόλις πριν λίγους μήνες το πήρα πίσω το κομπιούτερ, όταν ρώτησα το φίλο μου αν τους βοηθά και μου είπε ότι δεν το χρησιμοποιούν καθόλου. Πριν κάμποσους μήνες έβαλαν ενέχυρα κάτι πράγματα και αγόρασε μια ψηφιακή με την οποία τον ακολουθεί ο γιός του στους γάμους και τα βαφτίσια καθώς εκείνος χρησιμοποιεί την δική του μηχανή με το φιλμ.

Την τελευταία φορά που τον είδα στη γειτονιά τον ρώτησα τι κάνει το παιδί και αν μαθαίνει. Ο φίλος μου, μου είπε ότι το παιδί είναι καλά, αλλά είχε στεναχωρηθεί τότε που τον άφησα μόνο του και έφυγα χωρίς να τον βοηθήσω.

Δεν είπαμε τίποτα άλλο πάνω σ' αυτό γιατί ο σύνδεσμός μας είναι αρκετά δυνατός για να μην τον βαρύνουμε με αυτό που έκανα στον γιό του.




Για την επόμενη απεργία και επιθέσεις κατά των κακών αλλοδαπών πότε πάμε;








14 σχόλια:

  1. Εδώ εργασιακά τα πράγματα είναι δύσκολα. Και ειδικότερα για νέους. Όσο αφορά το "ήθος", αισθάνομαι πως κυριαρχεί η λαμογιά. Από τις υψηλές μέχρι τις τελευταίες θέσεις. Και το χειρότερο είναι πως έτσι είναι διαρθρωμένο όλο το σύστημα. Ελάχιστοι διαφοροποιούνται και διαφέρουν, είτε μένουν στο περιθώριο, είτε τους περνάνε οι υπόλοιποι για 'μαλάκες' (ζητώ συγνώμη για τη βρισιά). Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση, ούτε δίνονται πλέον ευκαιρίες όπως αυτή που πρόσφερες εσύ στον γιο του φίλου σου. Ίσως ακουστώ απαισιόδοξη, μα το ήθος δεν νομίζω καν ότι εκτιμάται πλέον. Καλή Κυριακή!

    Υγ Διάβασα και σε ένα blog κάποια ρατσιστικά ξενοφοβικά κείμενα, που πραγματικά απορούσα.. Πλέον ο φόβος γέμισε τις καρδιές των ανθρώπων. Βρήκανε έδαφος να φανούν όλοι οι ακροδεξιοί και οι χρυσαυγίτες.. Μακάρι να σταματήσει εδώ όλο αυτό το κακό. Είναι ντροπή..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχ Δημήτρη! με τις ξένες νοοτροπίες σου...
    Τα Ελληνόπαιδα που αναφέρεις, έχουν τη βεβαιότητα (που φυσικά δεν καλλιεργήθηκε από μόνη της) ότι οι γονείς τους είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να τα φροντίζουν τουλάχιστον μέχρι να τελειώσουν με πανεπιστήμια, μεταπτυχιακά στο εξωτερικό (που όλα φυσικά ΟΦΕΙΛΟΥΝ να τα σπονσοράρουν οι γονείς τους)και μέχρι να πιάσουν την πρώτη τους δουλειά, στα 30-35-40....όποτε.
    Και δε λέω...κάθε γονιός θέλει να προσφέρει το καλύτερο στο παιδί του και καλά κάνει. Από την άλλη το να του καλλιεργούσε και λίγο την ιδέα πως από κάποια στιγμή και ύστερα θα πρέπει να αναλάβει κι εκείνο τις ευθύνες του, δε θα έβλαπτε.
    Δυστυχώς Δημήτρη, οι Έλληνες γονείς των τελευταίων 20-30 χρόνων, ανέπτυξαν απέναντι στα παιδιά τους μια άρρωστη υπερπροστατευτική αγάπη που αφαίρεσε από αυτά το αίσθημα της ευθύνης αλλά και την φυσική για την ηλικία τους ενεργητικότητα και διάθεση να παίρνουν πρωτοβουλίες.
    Τι πρωτοβουλίες να πάρεις όταν όλα σου προσφέρονται στο χέρι και κυρίως έχεις την πεποιθηση πως αυτή είναι η σωστή τάξη των πράγματων ;
    Γι'αυτές τις εντελώς ρεαλιστικές παρατηρησεις μου φυσικά και δέχομαι πολλά πυρά.
    Αλλά τι νά κάνω που έχω και τις εμπειρίες μιας άλλης χώρας όπου όλοι οι νέοι εργάζονται από τα 17-18 τους (και σε μικρότερη ηλικία φυσικά αν δε σπουδάσουν)και αυτό το θεωρούν φυσικό ;
    Όπως και το ότι θα αγοράσουν το πρώτο μεταχειρισμένο αυτοκίνητό τους με δικά τους χρήματα ;
    Όπως και το ότι μόλις αρχίσουν να δουλευουν θα φύγουν από το πατρικό και θα νοικιασουν το δικο τους μικρο διαμερισμα ;
    Άλλοι λαοί, άλλες νοοτροπίες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. έτσι ακριβώς δημήτρη είμαστε οι έλληνες!
    να κάνουμε τη δουλειά, να την κάνουμε στο ποδάρι και να πάρουμε και τα μαλλιοκέφαλά μας ως ανταμοιβή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Roadartist, έχεις απόλυτο δίκιο: το έχω δει κι εγώ. Αν πάει κανείς να κάνεις κάτι με τρόπο αντίθετο του λαμογιακού ρεύματος, είναι μαλάκας με περικεφαλαία (ελεύθερα, για την ύβρη -άλλωστε στην Ελλάδα η συγκεκριμένη λέξη έχει καταντήσει φιλοφρόνηση...) Αν πάει κανείς να προτείνει ένα τρόπο διαφορετικό τον κοιτάνε σαν να είναι χαζούλης. Ένα παιδί που καθόταν στο γυμνάσιο στα μπροστινά θρανία με τα "καλά" παιδιά, μια φορά είχε αναστενάξει, και είχε παραπονεθεί ότι αν καθόταν τόσα χρόνια στα πίσω θρανία με τους φασαρίες, θα ήταν πιο αγαπητός με περισσότερους φίλους και θα τον θεωρούσαν ότι δεν είναι σπασίκλας. Ο μόνος του φίλος ήμουνα εγώ και το έτος ήταν 1974. Οι σπόροι φύτρωσαν πια, και βγάλανε και καινούργιες γενιές. Καλή σου Κυριακή και καλή βδομάδα!

    Όσο για την τάση προς τα άκρα, πολιτικά και άλλως, αυτή είναι η τελευταία άμυνα πριν την παραδοχή ότι δεν φταίνε άλλοι παρά οι ίδιοι. Αν το συνειδητοποιήσουν ποτέ.



    Scarlett, τι να κάνω ο κακομοίρης, έτσι έμαθα έτσι λέω, κατά μεγάλη φρίκη των συμπατριωτών (των περισσότερων) -τα ξέρω τα "πυρά" που δέχεσαι! Ο γιός μου άρχισε να περπατάει σκύλους για χαρτζιλίκι στα 12. Τώρα είναι ανεξάρτητος και βγάζει από την πέτρα ζουμί οικονομικά στο πανεπιστήμιο, και εργάζεται ήδη. Στην Ελλάδα άντε και να αρχίσουν να ξεμυτάν από το σπίτι στα 40, προς την κατεύθυνση προίκας ΑΝ συμφωνεί η μαμά με την εκλογή αντικαταστάτριας.

    Δεν φταίει η Τουρκοκρατία πάντως για το συγκεκριμένο θέμα, αλλά η κατοχή :-) Η γενιά εκείνη αργότερα θεώρησε την φτώχια, την εργασία και τον ιδρώτα προσβολή και έπρεπε να αποδεικνύει καθημερινά ότι πετάει από το ψυγείο στα σκουπίδια περισσότερα απ' όσα τρώει. Και τα παιδιά τους ήταν τα Ταζ Μαχάλ της ματαιοδοξίας τους: τα Μαυσωλεία τους! Και τους κατάστρεψαν την ζωή γιατί ποτέ δεν τους έμαθαν πως να ζήσουν, ούτε πως να επιβιώσουν.

    Και τώρα τους φταίει η Μέρκελ, ο Στρος Καν, ο Γιωργάκης, οποιοσδήποτε παρά αυτοί...



    ria μου, συμφωνώ, αλλά ποιός φταίει γι αυτό, και ποιός μπορεί να το διορθώσει; Θα έπρεπε να αρχίσουν να ψάχνουν μέσα στους εαυτούς τους αντί για εξιλαστήρια θύματα αλλού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πόσο με στενοχώρησε αυτή η ιστορία... Ίσως επειδή αντιπροσωπεύει τη νοοτροπία μιας ολόκληρης γενιάς... Καλό το παιδί και τυχερό που του δόθηκε από σένα τέτοια θαυμάσια ευκαιρία, αλλά από work ethic έμεινε δυστυχώς μετεξεταστέος. Κρίμα...

    Όπως τα λες, είναι εύκολο να ψάχνουμε αλλού για εξιλαστήρια θύματα. Το δύσκολο είναι να κάνουμε εμείς τις υπερβάσεις μας... πρώτα τις ατομικές, και βαθμιαία τις κοινωνικές. Όλα από μέσα ξεκινάνε. Όπως κι από μέσα ανοίγουνε οι πάσης φύσεως κερκόπορτες...

    Καλή βδομάδα να έχετε!

    Λευκή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Hello Chicago! Καλησπέρα Λευκή. Είχα στεναχωρηθεί και εγώ πολύ, όπως καταλαβαίνεις. Όσο και να προσπαθεί κανείς να βοηθήσει, δεν μένει με καλύτερη γεύση στο στόμα όταν αποτυχαίνει, παρά ρωτά τι μπορούσε να είχε κάνει διαφορετικά. Αλλά, πράγματι, είναι η νοοτροπία μιας ολόκληρης γενιάς. Μ' αρέσει αυτό που λες όπως το διατύπωσες, ότι κι από μέσα μας ανοίγουνε οι πάσης φύσης κερκόπορτες. Την στιγμή που άκουσα ότι δεν ήθελε να συνεχίσει τη δουλειά, εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι δεν είχε μπορέσει να καταλάβει το συνέβη, τι έκανε και τι έχασε. Ή, ίσως, δεν τον ενδιέφερε. Τώρα, υποθέτω θα είναι ένας από εκείνους τους νέους που παραπονιούνται θυμωμένοι ότι δεν τους δόθηκε μια κοινωνία από τους γονείς τους που να τους εξασφαλίζει ένα μέλλον. Εγώ μέχρι και Limo οδήγησα για ένα μήνα ανάμεσα σε δουλειές το '94.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είναι να μη στενοχωριέσαι; Από τα γραφόμενά σου διαισθάνομαι πως το παλληκάρι αυτό είναι καλό παιδί, σεβαστικό... απλώς είχε λάθος νοοτροπία. Πιστεύω πως όντως εξεπλάγη και στενοχωρήθηκε που δεν ξαναεπικοινώνησες μαζί του, πως πράγματι δεν είχε ιδέα του τι γινόταν και πώς φέρεται ο σωστός επαγγελματίας. Αλλά τι άλλο να κάνεις κι εσύ;

    Ο μακαρίτης ο πατέρας μου είχε σπουδάσει λογιστής. Στα νιάτα του είχε τραβήξει (και) το κουπί τής μετανάστευσης. Μέχρι να βρει δουλειά στο αντικείμενό του, δούλεψε οικοδομή, ακόμη και σε ορυχείο. Αν σου πώ πως, μεγάλος πια, αναφερόταν με καμάρι σε όλες τις δουλειές που έκανε στη ζωή του, στις χειρωνακτικές δε ακόμα πιο πολύ, θα με πιστέψεις;

    Είναι ένα από τα (πάμπολλα) πράγματα για τα οποία είμαι περήφανη για το μπαμπά μου...

    Όπως, είμαι βέβαιη, είναι περήφανος για σένα ο γιος σου.

    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σκέψου πόσο αποκαρδιωτικό είναι να ξέρεις ότι η γενικότερη νοοτροπία είναι αυτή, αλλά και ότι οι εργοδότες προκειμένου να γλυτώσουν το κόστος προλαμβάνουν άτομα που μπορεί να δουλεύουν λίγο "μπακαλίστικα", αλλά παίρνουν χαμηλότερο μισθό. Έτσι εργοδότες και εργαζόμενοι, κουτσά στραβά τα βολεύουν μεταξύ τους, χωρίς να αυξάνουν τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες τους, εις βάρος φυσικά του οποιουδήποτε τελικού προϊόντος.

    Στην Ελλάδα, τα πτυχία και οι τίτλοι είναι σαν ένα στρώμα ασφάλειας στο οποίο οι περισσότεροι επαναπαύονται. Κάποιος θεωρεί πως επειδή διάβασε και ενδεχομένως δούλεψε σκληρά για μία περίοδο, δικαιούται στο εξής να μην καταβάλει και πολύ κόπο.

    Υ.Γ. Σήμερα έλαβα απορριπτική απάντηση από εταιρία επειδή με θεώρησαν "overqualified". Αντικειμενικά ήμουν ο πλέον κατάλληλος για τη θέση που ανακοίνωσαν και η συνοδευτική επιστολή είχε έναν πολύ ειλικρινή και αυθόρμητο ενθουσιασμό, ακριβώς επειδή ήξερα εξ αρχής πως είμαι 100% κατάλληλος για τη θέση. Ίσως όμως να τους τρόμαξε το μεταπτυχιακό μου ή η υπερβολική καταλληλότητα, οπότε ίσως να μην ήθελαν καν να μπουν στον κόπο να διαπραγματευτούμε κάποια τιμή. Άρα, το "αποκαρδιωτικό" που ανέφερα στην αρχή ίσως και να είναι επηρεασμένο από αυτό το συμβάν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Λευκή, πράγματι είναι καλό παιδί, και δεν ήθελα να τον αφήσω έτσι, ούτε τον πατέρα του. Δεν με πείραξε καθόλου το λάθος του -όλοι κάνουμε λάθη. Το μόνο που θεώρησα απαραίτητο ήταν να πει από μόνος του ότι θα συνεχίσει -ή όχι. Και μετά από αυτό δεν ήξερα πια τι άλλο να κάνω.

    Κι εγώ είμαι υπερήφανος για τον πατέρα μου, πάρα πολύ, και μπορείς να βρεις κάτι σχετικό σε μια παλαιότερη ανάρτηση εδώ: http://dimitristhinks.blogspot.com/2010/11/blog-post_16.html, και εγώ θυμάμαι όλο το κουπί που έκανα εγώ με δύο μεταναστεύσεις, στην Αγγλία και μετά στην Μασαχουσέτη, και το παιδί που μεγάλωσα εκεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως ότι οι πατεράδες μας τα είχαν πιο δύσκολα, και η ζωή τους μπορεί να γράψει βιβλίο.

    Σ' ευχαριστώ Λευκή, και καλή βδομάδα!



    Ellinaki μου, δικό τους το χάσιμο, όχι δικό σου. Και τελικά, τα αφεντικά είναι υπεύθυνα για τη νοοτροπία των νέων, όσο, αν όχι περισσότερο από τους γονείς. Η επιχείρηση στην Ελλάδα θέλει να τα βγάλει στη ζούλα με ψωμοτύρι για τους υπαλλήλους, αντιγράφοντας τι βλέπουν στην τηλεόραση από πραγματικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό. Εγώ ήθελα πάντα να κάνω λίγο επανάσταση σ' αυτά, είτε στην Αμερική είτε στην Ελλάδα:

    Στην Αμερική, στο γραφείο που είχα ανοίξει, είχα 4-6 ανθρώπους να δουλεύουν σαραντάωρο. Τι μισθό παίρνανε, και τι σύμβαση είχαν μαζί μου; Τους είχα προσλάβει με το σκεπτικό ότι από το ακαθάριστο εισόδημα κάθε δουλειάς, 25% είναι φόροι κλπ, 25% είναι κόστος και overhead, 25% είναι επανεπένδυση κλπ, και 25% είναι για την τσέπη, και ο κάθε ένας μπορούσε να πάρει όλο το 25% στην τσέπη του. Αυτό σήμαινε ότι έπαιρναν ακριβώς ότι δουλεύανε, όχι όσο καθόντουσαν στην καρέκλα. και έτσι μπορούσαν να βγάλουν περισσότερα από εμένα και 3-4 φορές ένα κανονικό μισθό. Ήταν η τέλεια αξιοκρατία και καπιταλισμός, Αν δουλεύανε θα βγάζαν περισσότερα από οπουδήποτε αλλού, και αν δεν δουλεύανε δεν θα τους πλήρωνα να κάθονται.

    Το περίεργο; Υπήρχαν άνθρωποι που ερχόντουσαν εβδομάδες χωρίς να βγάζουν (ή να ζητάνε) λεφτά. Και δεν μπόρεσα ποτέ να βρω και ήθος και ικανότητα στο ίδιο άτομο. Ή το ένα ή το άλλο. Αυτό στην Βοστώνη. Το παιδί του παραπάνω παραδείγματος στην Αθήνα, δεν θα καταλάβει ποτέ τι ευκαιρεί του είχε παρουσιαστεί και τι έχασε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δημήτρη με μία μόλις ανάρτηση περιέγραψες με εύστοχο τρόπο τη κυριαρχούσα τάση που χαρακτηρίζει το εργασιακό ήθος του Έλληνα. Αυτό που με γεννά απαισιοδοξία δεν είναι τόσο η διαπίστωση της καθολικότητας του φαινομένου όσο εκείνη της μη συνειδητοποίησης του (ή της συνειδητοποιημένης αποδοχής του)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αγαπητέ μου Epanechnikov, πράγματι, ήταν νομίζω ένα παράδειγμα που καλύπτει το θέμα πλήρως. Και το παιδί είναι καλό παιδί, με ανατροφή. Απλά δεν υπάρχει η γνώση και η κατανόηση του τι είναι δουλειά για να περαστεί στους επόμενους, κι αν κανείς παρ' ελπίδα έχει το ήθος, γελοιοποιείται από τους γύρω του.

    Κι άλλο ένα παράδειγμα: Σε φιλικό πρόσωπο προσπάθησα να δώσω δουλειά στην Αθήνα να με βοηθάει με μια συγκεκριμένη database. Πληροφορική έκανε το παιδί και το μόνο που χρειαζόταν ήταν να εξοικειωθεί στο συγκεκριμένο software. Του έδωσα νόμιμη, όχι πειρατευμένη, κόπια να εγκαταστήσει και να μου πει να απαντώ ερωτήσεις καθώς την μαθαίνει, να μου πει όταν νομίζει ότι είναι έτοιμος να ξεκινήσει κάτι. Επί τρεις βδομάδες, πως πας; Μια χαρά! Μια χαρά! Εύκολο είναι, ωραίο πρόγραμμα. Την τέταρτη εβδομάδα μου τηλεφώνησε να μου ζητήσει τον κωδικό εγκατάστασης τον οποίο επίτηδες είχα "ξεχάσει" να του δώσω με το DVD. Τρεις βδομάδες όχι μόνο δεν το είχε εγκαταστήσει αλλά μου έλεγε και ψέματα ότι το δούλευε (και εγώ φυσικά το ήξερα γιατί ήξερα ότι δεν έχει τον κωδικό εγκατάστασης). Δεν είχε καν κοιτάξει το DVD στη θήκη του να δει ότι του έλειπε ο κωδικός. Σαν να μην έτρεχε τίποτα του έδωσα τον κωδικό από το τηλέφωνο αλλά ποτέ δεν ξαναμιλήσαμε για δουλειά. Αυτός ο κύριος έχασε κάπου 300 Ευρώ για 6-8 ώρες δουλειά την εβδομάδα, κάθε εβδομάδα.

    Τώρα, λέει κανείς ότι είναι άξιοι της τύχης τους ή δε το λέει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Δημήτρη, δυστυχώς αυτή τη νοοτροπία ΜΑΣ έχουν καλλιεργήσει οι πατεράδες μας και όλοι ΜΑΣ ζητάμε την εύκολη λύση. Και λέω ΜΑΣ χωρίς να εξαιρώ τον εαυτό μου, διότι πρώτος και καλύτερος είμαι εγώ. Δε μου αρέσει να μιλάω μόνο για τους άλλους, πρώτα μιλάω για μένα. Η νοοτροπία του πως θα περάσω καλύτερα στο στρατό, του πως θα μπω στο δημόσιο για να λουφάρω, πως θα περάσω εγώ καλά εις βάρος του άλλου υπάρχει διάχυτη παντού στην ατμόσφαιρα. Θέλοντας και μη σίγουρα κάποια στιγμή μας έχει ακουμπήσει όλους μας.

    Ίσως βέβαια η σκληρή ζωή να μην επιδέχεται λύσεις του τύπου magic lasso, αλλά ο Έλληνας ποτέ δε θα σταματήσει να προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του με λαμογιά. Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι μας έχει κάνει έτσι. Πιθανολογώ ότι πολλοί παράγοντες έχουν συνδράμει και ποτέ κανένας δε θα καταλήξει σε ασφαλή συμπεράσματα. Αν όμως κοιτάξουμε να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε και να το αναγνωρίσουμε ως λάθος, μόνο τότε πιστεύω ότι θα αλλάξει η κατάσταση, αλλιώς θα εξακολουθήσουμε να είμαστε για κλάματα!

    Αν δεν είχα πρόβλημα με το χέρι μου, θα σου πρότεινα αν έχεις κι άλλη τέτοια δουλειά να την ανέθετες σε μένα. Δε θα με χαλούσε καθόλου μια dSLR...!!! Και με καλό φακό ε; ...;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δημήτρη η γνώμη μου επίσης είναι ότι για αυτή την κακή νοοτροπία φταίει κυρίως η κατοχή όπως επισημαίνεις στο σχόλιό σου στη scarlett. Έχω "μαλλώσει" αρκετές φορές γονείς και γνωστούς μου γι'αυτό το θέμα. Το ότι δηλαδή θεωρείται από πολλούς ότι είναι ντροπή για τα παιδιά να δουλεύουν μέχρι και να τελειώσουν τις σπουδές/στρατό. Πιστεύω ότι αυτή η νοοτροπία μαζί με άλλα βέβαια, είναι υπεύθυνη σε μεγάλο βαθμό για τη σημερινή κατάσταση της κοινωνίας όσον αφορά το θέμα της ανάληψης προσωπικών ευθυνών αλλά και άλλα. Η Ελληνική κοινωνία έχει "θεοποιήσει" τις σπουδές σε βαθμό προβληματικό με μη ρεαλιστικές προσδοκίες. Αποτέλεσμα αυτού είναι και η σχετικά χαμηλή ποιότητα σπουδών σε μέσο όρο, χαμηλή παραγωγικότητα (μιας και νομίζουν ότι ένα χαρτί -με αξία πληθωριστικού χρήματος πλέον για τα Ελληνικά δεδομένα- θα πρέπει να εξασφαλίζει στάτους, εργασιακή μονιμότητα και να αποδυκνύει από μόνο του ικανότητα πχ). Αυτά είναι γενικές παρατηρήσεις σε προσωπικό και ευρύτερο επίπεδο και οι εξαιρέσεις νομίζω απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Κώστα μου, συμφωνώ με κάθε λέξη σου, και θέλω να διευκρινίσω κάτι. Δεν με πείραξε που πήγε για λάθος λύση, επιπόλαια και απρόσεκτα. Όλοι κάνουμε λάθη. Όλοι μαθαίνουμε συνέχεια, και όσα περισσότερα ξέρουμε τόσο πιο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε να μην σταματήσουμε ποτέ να μαθαίνουμε. Όταν είδα το λάθος που έκανε όχι μόνο δεν με πείραξε αλλά χάρηκα γιατί το είδα σαν ευκαιρία να μάθει κάτι για την δουλειά και για το πως πρέπει να εργάζεται.

    Δεν υπάρχουν προβλήματα: υπάρχουν λύσεις. Δεν υπάρχουν εμπόδια: υπάρχουν ευκαιρίες. Ναι, ακόμα και στην σημερινή Ελλάδα. Το κλειδί είναι η βαθειά κατανόηση κάποιου ότι είναι ελεύθερος (σε επίπεδο που είναι ακατανόητο στην Ελληνική κουλτούρα).

    Η απογοήτευση, και αυτό για το οποίο δεν μπορούσα υπό τις συνθήκες να κάνω τίποτα, ήταν το ότι αποφάσισε να μην συνεχίσει την δουλειά. Αυτό είναι πολύ πιο βαθύ και σημαντικό από 1000 λάθη και 10000 παρανοήσεις.




    Μάνο, οι παρατηρήσεις σου είναι απόλυτα σωστές κατά την γνώμη μου, και υπογραμμίζω το ότι το "χαρτί" έχει εξυψωθεί σε επίπεδο κλειδιού του παραδείσου και μόνο σκοπό στη ζωή -χωρίς κανένας να έχει ιδέα ή να προετοιμάζεται γι το τι θα κάνει αφού πάρει το "χαρτί". Άσε που τα Κολλέγια με Αμερικάνικα ονόματα, τα οποία ονόματα κανείς δεν έχει ακούσει την Αμερική, φύτρωσαν σαν μανιτάρια στην Αθήνα για να περιλάβουν όσους ούτε καν να μπουν μπορούν στο Ελληνικό Ανεκπαιδευτικό Σύστημα, και τσεπώνουν τα λεφτά των γονιών, τώρα που οι γιαγιάδες δεν μπορούν να ψήσουν πια πίτα στον Άγιο Φανούριο για δουλειά μόνιμη στην Ολυμπιακή, τρομάρα μας.

    Επίσης πολύ καλογραμμένο στο σχόλιό σου το αποτέλεσμα, και το πληθωριστικό χρήμα. Τα παιδιά δεν φταίνε. Φταίνε οι γονείς τους. Αυτά τα παιδιά θα αρχίσουνε να φταίνε αφού γίνουν κι αυτά γονείς.

    Ο φαύλος κύκλος δεν θα συνεχιστεί επ' άπειρο όμως: Το μέλλον είναι να φέρει καθοριστικές περιπέτειες που δεν θα αργήσουν. Ο βαρκάρης θα πληρωθεί, μα να πέσουν κάτω να χτυπιούνται, απ' τα αριστερά ίσαμε τα δεξιά, όλοι οι ξερόλες που δεν έχουν ιδέα για τίποτα (ουφ! πάω να ηρεμήσω!).

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.