Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Χρεοκοπία








Ζούσαμε σ' ένα ημιυπόγειο στη μονοκατοικία που είχε χτίσει ο παππούς στα τελευταία του με ότι του είχε μείνει. Εκείνοι στο ισόγειο και η μάνα μου, ο πατέρας μου κι εγώ στη ημιυπόγειο με τον κήπο. Εγώ είχα το γωνιακό δωμάτιο με τα δύο παράθυρα. Παρκέ στο δωμάτιό μου και το σαλονάκι. Μωσαϊκό στο χωλ όπου τρώγαμε. Στον διάδρομο προς την κουζίνα και το μπάνιο, στον οποίον είχαν βάλει το διπλό τους κρεβάτι οι γονείς μου είχε επίσης παρκέ. Αλλά, από τα νερά που βγαίναν κάθε 3-4 μήνες από το σχαράκι στο πάτωμα του μπάνιου, από τον υπόνομο, πλημύριζε ο διάδρομος, και το παρκέ είχε φουσκώσει κάπου 30 εκατοστά, σαν οροσειρά, και πήδαγα από πάνω -και στεκόμουνα πάνω στην οροσειρά αλλά τα βουνά δεν κατεβαίναν. Το σπίτι όμως μύριζε παρκέ και καθαριότητα πάντα. Δεν ήταν σπίτι: η μάνα μου το είχε παλατάκι.

Απ' όταν ήμουν μικρούλης ερχόντουσαν συχνά φιλικά ζευγάρια για επίσκεψη, και φυσικά γιορτές και γενέθλια. Φίλοι ή συγγενείς, απλοί, για μερικές ώρες, δείπνο, χαρτιά, πάντα η ατμόσφαιρα επίσημη, κουστουμαρισμένοι όλοι, κι ήταν όλοι τους τότε, οι μεγάλοι, 30-40 χρονών. Ντουμάνι καπνός. Έμενα και εγώ ως ο διάδοχος στην Αυλή των μεγάλων μισή ώρα και μετά αποχωρούσα για τα ιδιαίτερα διαμερίσματά μου. Δέκα χρόνια αργότερα όταν περπάτησα μέσα στο ιδιαίτερα διαμερίσματα του Λουδοβίκου του 16ου στις Βερσαλλίες, αναρωτιόμουν αν θα μπορούσε να ήταν εκείνος ποτέ, όσο ευτυχισμένος είχα μεγαλώσει εγώ στην δική μου Αυλή.

Η επανάσταση όμως πάντα ξαγρυπνά και περιμένει σε κάθε γωνιά, πάντα, να προσφέρει την πρόκληση στα πάντα. Θυμάμαι μια φορά στεκόμουνα μέσα από την πόρτα, σε μια από τις συγκεντρώσεις, πρέπει να ήμουνα 8 ή 9 χρονών, και ήταν πολύ αργά για μένα, 10 το βράδυ, και η συζήτηση ήταν των μεγάλων, βαριά, πολιτισμένη, εγγράμματη και μιλούσαν νομίζω για άξιους ανθρώπους της ιστορίας των οποίων τις βιογραφίες είχαν συλλέξει οι γονείς μου για την μικρή βιβλιοθήκη με δόσεις, όταν μοιράζονταν το σουβλάκι και περπατούσαν αντί να πάρουν λεωφορείο.

Και αν, ρώτησα εγώ από την πόρτα, ένας μεγάλος και σοφός άνθρωπος, ντυθεί με μια φόρμα μπλου τζην και αρβύλες, αντί για κουστούμι και λουστρίνια, θα αλλάξει η αξία του, ή η αξία αυτών που λέει ή που κάνει; Με κοίταξαν με συγκατάβαση. Δεν πήρα ευθεία απάντηση σε μια τόσο απλοϊκή και παιδιάστικη ερώτηση, μια και θα καταλάβαινα και θα μάθαινα όταν γινόμουν μεγάλος -ότι πρέπει πάντα ένας σοβαρός άνθρωπος να φοράει κουστούμι και γραβάτα.

Πάντα την θυμόμουν  ζωντανή εκείνη την στιγμή, κι ας ήμουνα τότε 8-9 χρονών, που είχα προτείνει την εύλογη μου απορία, και είχα λάβει εις απάντηση την συγκατάβαση για το νεαρό της ηλικίας...

Το πρώτο που έκανα μόλις έφτασα στο Λονδίνο να σπουδάσω ήταν να αγοράσω 2 κουστούμια και γραβάτες. Βέβαια, καθώς πέρασαν τα χρόνια, και αφού έδειξα τα οπίσθιά μου στην εταιρική Αμερική των δισεκατομμυρίων, κατά το 1995, και τους έκανα από εργοδότες να γίνουν πελάτες, έμεινα πια μόνιμα στα τζην και τα τη-σερτ κι όποιου του άρεσε. Τώρα μάλιστα σας τα γράφω αυτά που γράφω με το σώβρακο, αλλά δεν το ξέρετε αυτό, οπότε μπορεί και να δώσετε βάση σε αυτά που γράφω, σαν να φόραγα κουστούμι -ή απλά προλεταριάτικο πουκάμισο...

Είναι αλήθεια ότι οι μεγαλύτεροι δεν έχουν πάντα άδικο. Άλλωστε η σημερινή καταστροφή της Ελλάδας ξεκίνησε από ένα ζιβάγκο, και όχι κουστούμι γραβάτα. Όμως αναρωτιέμαι...

Παραδείγματος χάριν, και ο Πρωθυπουργός μας και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης φοράνε κουστούμι γραβάτα. Και μάλιστα ακριβά και στυλαρισμένα! Έχετε προσέξει τις γραβάτες του πρωθυπουργού; κάτι χρώματα! και ο κύριος Σαμαράς δεν πάει πίσω.

Αλλά κατά πόσον βοηθάν αυτά τα κουστούμια και αυτές οι γραβάτες να εμπεδωθεί το κύρος των λεγομένων και των πραττομένων;

Να πάρουμε, ας πούμε, τον Σαμαρά. Υπάρχουν ώρες για να κάνει κανείς αντιπολίτευση, υπάρχουν ώρες για να πει κανείς την γνώμη του, υπάρχουν ώρες και να πει κανείς ότι οι ιθύνοντες κάνουν λάθος. Όχι μόνο ώρες, αλλά και υποχρέωση. Τώρα δεν είναι η ώρα ούτε για αντιπολίτευση, ούτε για κατηγορίες εκτοξευόμενες με σκοπό το κέρδος. Τώρα είναι η ώρα να είμαστε ενωμένοι.

Δεν εννοώ ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι προς ότι και να λέει ο κύριος με την μωβ γραβάτα. Απλά ότι ο αυτοσκοπός πρέπει να είναι η ένωση και η από κοινού αντιμετώπιση των τελευταίων στιγμών πριν από ένα θάνατο ο οποίος έχει ήδη επέλθει, απλά δεν έχει επικυρωθεί, ακόμα, επισήμως.

Οπότε, ένα μεγάλο μέρος παρατηρητών θα αποφανθεί, αυτές τις μέρες, ότι ο Σαμαράς δεν φέρεται ούτε σαν αντιπολίτευση, ούτε σαν συζητητής, ούτε σαν αρχηγός, αλλά, απλά, σαν μαλάκας -κι ας φοράει κουστούμι γραβάτα.

Γιατί, χρεοκοπία σημαίνει να μην έχει κανείς να πληρώσει τις υποχρεώσεις του. Και αυτό έχει γίνει εδώ και πάνω από χρόνο στον τόπο μας. Απλά, δεν έχει λεχθεί επισήμως, καθώς προσπαθούν να σώσουν τους εαυτούς τους οι δανειστές δίνοντας μας κι άλλα δανεικά μια και δεν μπορούμε να πληρώσουμε τα αρχικά δανεικά... Η χρεοκοπία ήρθε και πέρασε. Προσπαθούμε απλά να μην την επισημοποιήσουμε, εδώ εις τας Ευρώπας, για τις αγορές.

Ο κόσμος χάνονταν κι ο Σαμαράς έκανε αντιπολίτευση. Τι σημασία έχει λοιπόν αν φοράει κουστούμι γραβάτα, ή κουκούλα! 





12 σχόλια:

  1. Σε αρκετά σημεία με συγκίνησε το κείμενο σου. Κυρίως στο σημείο της σύγκρισης της Αυλής της δικής σου με εκείνης του Λουδοβίκου του 16ου στις Βερσαλλίες :), αλλά και στο περπάτημα αντί του λεωφορείου των γονιών σου, ίσως επειδή πράττω τακτικά το ίδιο. Συμφωνώ (τι σπάνιο!) και στα περί ένδυσης, καθώς κατά τη ...λαική παροιμία "τα ράσα δεν κάνουν τον παπά". Η μόνη απορία που έχω και συνέχεια σκέφτομαι.. είναι αν τελικά θα ανακοινωθεί επίσημα η πτώχευση, ή όχι. Για πόσο θα τραβήξει όλο αυτό το πράγμα της σταδιακής κατάρρευσης. Αυτή τη στιγμή είμαστε στην εντατική, ένα βήμα πριν το θάνατο (όπως αναφέρεις), αλλά αρνούνται να αποσυνδέσουν τη πρίζα από το ρεύμα. Πιστεύεις ότι θα αργήσει αυτό; Ειλικρινά πια δε ξέρω. Διάβασα αυτό : http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=287561

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. εθελοτυφλούμε, ας το παραδεχτούμε...

    σίγουρα ο λουδοβίκος δεν ήταν τόσο ευτυχισμένος όσο εσύ...

    μηδένα προ του τέλους μακάριζε όπως έλεγε και ο σόλων!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητή μου Roadartist, ίσως το κώμα να είναι καλύτερη λύση από το θάνατο, γιατί τότε και το πτώμα θάβουνε, και στην προκειμένη περίπτωση οι γιατροί θα χάσουντο νοσοκομείο. Αν πιστεύω ότι θα αργίσει... Αν ξέρω από corporate politics απλά θα του δώσουνε άλλο όνομα. Καλή ώρα που μιλάνε για εθελοντική συμετοχή του ιδιωτικού τομέα (να επιμηκύνουν εθελοντικά τις πληρωμές οι ιδιώτες δανειστές) λες και αυτό δεν είναι κούρεμα ή αναπροσαρμογή. Τα πάντα είναι στη γλώσσα και την φρασεολογεία. Έχουμε χρεοκοπήσει. Όπως λέει και ο Jolly Roger στο δικό του μπλογκ η Ελλάδα δεν είναι πλέον ανεξάρτητη χώρα από τον Μάιο του 2010.

    Το δε λινκ που μου στέλνεις αναφέρεται σε κάτι φυσικό και γνωστό. Για να μην μπερδεύεται ο κόσμος (και ακούει και την Αλέκα) να το δει κανείς το πράγμα όχι σαν διεθνή συμφέροντα και οικονομία, προδοσίες και ξεπούλημα. Είναι απλό: να το δει κανείς σαν μια οικογένεια που χρωστάει στην τράπεζα, δεν έχει να πληρώσει και έχει ένα διαμερισματάκι που το έχει ήδη ενέχυρο. Τι θα κάνει η οικογένεια; Αντάρτικο; Τι λύσεις υπάρχουν;

    Αλλά, για να επιστρέψω στις σκέψεις σου, τι θα γίνει με τον λαό... Φυσικά όλοι ξέρουμε ότι από την Αλέκα στον Καρατζαφέρη προκόψαμε, και άλλωστε δεν έχει κανείς τους την δύναμη να κάνει ή να επιβάλει τίποτα σε κανένα. Η ζωή αλλάζει. Τελεία, παύλα. Όσο πιο γρήγορα προσαρμοστεί ένας άνθρωπος σε αυτή την ιδέα και αλλάξει προσδοκίες, όσο πιο γρήγορα δημιουργηθούν συστήματα υποστήριξης ανάμεσα στους ανθρώπους, από τους ανθρώπους για τους ανθρώπους, τόσο πιο γρήγορα θα αρχίσει να χτίζεται το αύριο. Και λίγη σημασία θα έχει η πρίζα κι αν την έχουν τραβήξει ή όχι. Ας υποθέσουμε, και ας πράξουμε σαν να την έχουν τραβήξει ήδη, να ξεμπερδεύουμε, να έρθη το αύριο μπας και χτίσουμε μια άσπρη μέρα και για μας.



    Ρία, ότι εθελοτυφλούμε είναι γεγονός, ότι δε έχω τίποτα να ζηλέψω από τον Λουδοβίκο, επίσης! Όσο για τον συχγωρεμένο τον Σόλωνα, καλά τα έλεγε, αλλά στην προκειμένη περίπτωση ποιόν να μακαρίσει κανείς μια και το τέλος έχει ήδη έλθει και περάσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ακομα ενας που απεχθανεται κουστουμια και γραβατες. Δεν ειχα ποτέ ουτε ενα απο αυτα τα εξαρτηματα.

    Ο γαπ θα μπορουσε να διαθεσει 1/2 ωρα καθε βδομαδα για να μαθει σωστα ελληνικα. Προτιμαει να ασχολειται 1/2 ωρα καθημερινα με τους επικοινωνιολογους του και το χρωμα της γραβατας του.
    Μας εχει φτυσμενους, μας θεωρει ραγιαδες. Ιθαγενεις που θα θαμπωθουν απο την γραβατα, αγνοωντας τα λογια.

    Οχι οτι οι υπολοιποι ειναι καλυτεροι. Στους υπολοιπους δεν φαινεται τοσο πολυ η υποκρισια του κουστουμιου, επειδη τουλαχιστον μιλανε σωστα ελληνικα.

    ΥΓ Η συλληψη και η εκτελεση της εικονας παρα πολυ καλες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πριν μερικά χρόνια ένας γνωστός μου γιατρός πήγε στη γιαγιά του να τη δει. Του λέει λοιπόν εκείνη:
    - Γιατρός είσαι εσύ παιδί μου; Βάλε καμιά γραβάτα, δεν είσαι γιατρός άμα φοράς μπλούζες...

    Που σημαίνει ότι στα μάτια του κόσμου περισσότερο μετράει το φαίνεσθαι παρά το είναι. Η σοβαρή δουλειά των επικοινωνιολόγων έχει πιάσει τόπο και είναι πια αδιανόητο να είσαι "ικανός" χωρίς να φοράς γραβάτα!

    Σήμερα είχα μια συζήτηση στη δουλειά για να απεργήσουμε αύριο. Παρά τη σθεναρή μου προσπάθεια, οι συνάδερφοι με κοιτούσαν λες και ήμουν εξωγήινος. Νόμισα προς στιγμή ότι έλεγαν μέσα τους: "Τί μας λέει τώρα ο μαλάκας...". Τι νόμισα δηλαδή, σίγουρα έτσι σκεφτόντουσαν. Όταν όμως θα τους πετσοκόψουν το μισθό, τις κοινωνικές παροχές, τις ασφαλιστικές καλύψεις κλπ κλπ τότε τι θα έχουν να πουν; Μάλλον πάλι τα ίδια θα μου πεις. Θα την πληρώσω όμως κι εγώ μαζί μ' αυτούς. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις Δημήτρη, ο Σαμαράς δεν είναι μόνο ένας αλλά πολλοί. Ακόμα και τώρα που το πλοίο βυθίζεται ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του. Ξέρεις γιατί; Ξέρεις τι φταίει για όλα σ' αυτή τη χώρα; Η έλλειψη παιδείας. Η παντελής έλλειψη παιδείας. Τι τα θέλουμε τα πτυχία και τα διδακτορικά, αφού κατά βάση είμαστε αμόρφωτοι. Γελάδια, που λένε και στο χωριό μου. Γι' αυτό ο κάθε τυχάρπαστος γίνεται πολιτικός και πάει η χώρα κατά διαόλου. Και το χειρότερο είναι ότι δεν πρόκειται να σωθούμε, όχι γιατί δε μας βοηθάνε, αλλά γιατί είμαστε τόσο ζώα που ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ να σωθούμε. Όλα τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπητέ Jolly Roger, σίγουρα απεχθάνωμαι το να κάνουν τα ράσα τον παπά, αλλά δεν φταίνε τίποτα τα "ράσα" ούτε τα κουστούμια... μάλιστα μ' αρέσουν όλων των ειδών τα ρούχα -απλά να μην παίρνουν μεγαλύτερη σημασία από την ουσία οποιασδήποτε πραγματικότητας. Συνήθως οι άνθρωποι βλέπουν αυτά που ακούνε... πιστεύουν αυτά που βλέπουν... Για μένα είναι γελοίο αυτό και θλιβερό... Πράγματι, και πατέρας και γιός έδωσαν πολύ σημασία στην οπτική παρουσίαση και το θέατρο. Το θλιβερό, αν όχι τραγικό, είναι ότι πολλοί θεατές χάψανε τα σπέσιαλ εφέ σαν χάνοι...

    Κια οι υπόλοιποι βέβαια το ίδιο είναι. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση το Όσκαρ είναι η πρωθυπουργία :-)

    Μου ήρθε έμπνευση με την εικονογράφηση, είναι αλήθεια :)))



    Φίλε Κώστα, βρήκα κάτι πολύ ενδιαφέρον στην εξιστόρησή σου. Αν προσέξεις, ο αναγνώστης δεν μπορεί να ξέρει ποιός υποστήριζε την απεργία και ποιός όχι. Όμως ο αναγνώστης, εγώ φερ' ειπεί, μπορεί να καταλάβει το δίκιο σου, ότι από τα δύο και να υποστήριζες! Το βρίσκω αυτό πολύ ενδιαφέρον!

    Σίγουρα συμφωνώ απόλυτα με το "μιρολόι" του δεύτερου μισού του σχολίου, και θα χρησιμοποιούσα τις ίδιες λέξεις για το θέμα.

    Δε θέλουμε να σωθούμε! Θέλουμε ο καθένας να κάνουμε ότι θλελουμε χωρίς λογαριασμό σε κανένα. Κλέφτες και αρματωλοί (δίχως ιδιαίτερη έμφαση στην μόρφωση, όσα χαρτιά και να ΄λεχουμε αποκομήσει...)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δημήτρη, αυτό που παρατήρησες, δεν είναι ενδιαφέρον, είναι παράλειψή μου!!! Πραγματικά, ενώ μέσα στο μυαλό μου ήταν όλα ξεκάθαρα, δεν έδωσα να καταλάβει κανείς το τι υποστήριζα... Είσαι πολύ ευγενικός πάντως!!!

    Για την ιστορία, εγώ υποστήριζα την απεργία ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ίσα-ίσα Κώστα μου! Μίλησα σοβαρότατα όταν παρατήρησα το πραγματικό ενδιαφέρον της περίπτωσης!

    Ιδού:

    1. Κώστα, η συμβουλή σου να μην απεργήσουν ήταν σωστή, γιατί, αν και η απεργία είναι δικαίωμα, υποχρέωση, και όπλο του εργάτη, του μισθωτού, του οποιουδήποτε ανθρώπου τον οποίον οι εργοδότες δυναστεύουν, αν και η απεργία είναι αυτό που συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση δικαιωμάτων και μισθών για ανθρώπινη ύπαρξη, στην προκειμένη περίπτωση αυτό δεν ισχύει. Τώρα, λεφτά δεν έχουν ούτε τα αφεντικά, οπότε η απεργία είναι άσκοπη μια και το ζητούμενο δεν υπάρχει θέλουν δε θέλουν τ' αφεντικά. Και από την άλλη, η χρεοκοπία όλης της κοινωνίας εξαρτάται από την εικόνα που δίνουν και οι εργάτες και τα αφεντικά στους δανειστές.

    2. Κώστα, πολύ σωστά υποστήριξες την απεργία, γιατί ιδιαίτερα σε ώρες σαν κι αυτές, πρέπει να ακούγεται η φωνή των απλών ανθρώπων, του εργάτη, του μισθωτού, κι ας είναι μόνο συμβολική. Αν και στην προκειμένη περίπτωση λεφτά δεν υπάρχουν, θέλει δε θέλει το κράτος, και αν και η εικόνα λαϊκής ταραχής μπορεί να απομακρύνει και εκείνους που προσπαθούν να βοηθήσουν την Ελλάδα, είναι σημαντικό να βροντοφωνηθεί η αντίθεση των εργαζομένων εναντίων των δυνάμεων που είναι πέρα του ελέγχου τους, αλλά επηρεάζουν την ζωή τους. Η απεργία, έστω και όταν μόνο συμβολικό αποτέλεσμα είναι δυνατόν να έχει, είναι αυτό που μας ξεχωρίζει από τους σκλάβους.

    Για αυτό είπα ότι ήταν ενδιαφέρον το αποτέλεσμα της παράληψής σου... Γιατί, είτε έτσι είτε αλλιώς, ...έχεις δίκιο :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Είσαι καταπληκτικός!

    Υ.Γ. Αν ζούσες στην Αρχαία Ελλάδα, σίγουρα θα ανήκες στους σοφιστές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ποία Αρχαία Ελλάδα, ω φίλε μου Κώστα; Μην ξεχνάς τί είπε ο Δαλάι Λάμα:

    Αν ένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί, τότε, δεν υπάρχει σκοπός στο να ανησυχείς.
    Αν ένα πρόβλημα μπορεί να λυθεί, τότε, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εγώ έχω μια δικιά μου φιλοσοφία σχετικά με αυτό που αναφέρεις:

    "Πρώτα δημιουργείται η λύση και μετά το πρόβλημα."

    Ως εκ τούτου, αν δεν υπάρχει λύση, δεν υπάρχει και πρόβλημα. Βεβαίως, μπορεί η δικιά μου φιλοσοφία να είναι λανθασμένη, αλλά τουλάχιστον για μένα έχει δουλέψει περίφημα μέχρι σήμερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κώστα συμφωνώ! Η λύση είναι ο λογικός και σωστός δρόμος. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν δεν αναγνωρίζουμε τον δρόμο, ή όταν διαλέγουμε άλλο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.