Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Σωτηρία









"Μετά τη διαγραφή Κατσέλη πληθώρα βουλευτών ζητούν μετά τη Σύνοδο Κορυφής ο πρωθυπουργός να πάει είτε σε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, είτε σε εκλογές",
λένε τα νέα του Αντένα εδώ:
http://www.ant1online.gr/Politics/Goverment/Pages/201110/48af15f1-d97c-4305-8bb9-21e6ff91439f.aspx
και η Ελευθεροτυπία εδώ: 
http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=319872

Τι ακριβώς σημαίνει "Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας";

Σημαίνει ότι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που τώρα τσακώνονται από το βήμα της Βουλής (ή ανδρείκελα που θα αντιπροσωπεύουν τους ανθρώπους αυτούς ή τις θέσεις τους) θα μπορούν να τσακώνονται πίσω από κλειστές πόρτες.

Τι ακριβώς σημαίνουν αυτή τη στιγμή "Εκλογές";

- Ή θα βγει το ΠΑΣΟΚ για άλλα τέσσερα χρόνια και θα συνεχίσει την σημερινή πορεία.
- Ή θα βγει η Νέα Δημοκρατία η οποία θα προσπαθήσει να ανατρέψει τα πράγματα και να τηρήσει υποσχέσεις, το οποίο θα το καταφέρει όσο κατάφερε να κάνει το ίδιο ο Ομπάμα όταν βγήκε με υποσχέσεις να σώσει την Αμερικανική οικονομία, να σταματήσει τους πολέμους, να κάνει πρόγραμμα υγείας στις ΗΠΑ, και λοιπά.
- Ή δεν θα βγει πλειοψηφία και θα κυβερνήσει κάποια συμμαχία, στην οποία περίπτωση επιστρέφουμε στο ότι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που τώρα τσακώνονται από το βήμα της Βουλής θα μπορούν να τσακώνονται πίσω από κλειστές πόρτες.

Άσχετα με όλα αυτά, η πραγματικότητα παραμένει ότι υπάρχει μια πρωτόγνωρη διεθνής οικονομική και κοινωνική κρίση στο σκηνικό της οποίας η Ελλάδα είναι μια κορφή παγόβουνου και τίποτα που θα κάνει η Ελλάδα, ή που θα πάθει η Ελλάδα, δεν αλλάζει το μεγαλύτερο σκηνικό. Γιατί η Ελλάδα δεν είναι η ασθένεια αλλά το σύμπτωμα. Και ανεδείχθη η Ελλάδα ως πρώτο σύμπτωμα λόγω της ανωριμότητας, κουτοπονηριάς και κλέψας του κλέψαντος που επέδειξε τα τελευταία 30 χρόνια.

Η παγκόσμια οικονομία και δημοσιονομική αρχιτεκτονική απλά δεν ήταν έτοιμη για την πορεία η οποία ήταν προδιαγραμμένη και "χτισμένη" στο ίδιο της το DNA.


Αλλά, για να μην μπερδευόμαστε σε λεπτομέρειες ας κοιτάξουμε το πρόβλημα από μια απλή οπτική.

Η ουσιαστική έννοια της "Οικονομίας" έχει να κάνει με:

- Βάση ενός μισθού, πόσος χρόνος εργασίας ενός εργαζομένου χρειάζεται για να αγοράσει απαραίτητα προϊόντα. Δηλαδή, πόσα λεπτά, ή ώρες πρέπει να εργαστεί κάποιος για να αγοράσει ένα κιλό ψωμί, ένα πακέτο 12 χαρτιών τουαλέτας, ένα λίτρο βενζίνης, ένα διαμέρισμα, κλπ.

- Όταν οι συνολικές ώρες εργασίας του τον μήνα δεν φτάνουν για να αγοράσει τα απαραίτητα (αυγά και φασόλια -όχι εξοχικό με πισίνα), τότε υπάρχει πρόβλημα. Αυτή η έννοια κάνει τα προϊόντα να φαίνονται "ακριβά" ή "φτηνά".

- Πόσες οικογένειες δεν έχουν δουλειά ή άλλο εισόδημα. Αυτό προσδιορίζει το πως μπορεί, ή όχι, να κινείται η αγορά.

Όλα τα άλλα, εισαγωγές, εξαγωγές, πληρωμές δόσεων δανείων από προσωπικά έως Εθνικά, ελλείμματα προϋπολογισμού, όλα τα άλλα, είναι επεκτάσεις των δύο παραπάνω και λειτουργούν με αυτά σαν κότα και αυγό.

Φερ' ειπείν όταν οι εργαζόμενοι αγοράζουν εισαγόμενα, η εγχώρια παραγωγή πέφτει, ο αριθμός θέσεων εργασίας πέφτει, ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει εφορία, το κράτος πτωχαίνει, δεν έχει να πληρώσει δόσεις δανείων ή να καλύψει ελλείμματα, και λοιπά.

Ας προσθέσουμε στα παραπάνω ότι η διεθνής οικονομία επί 40 χρόνια, από προσωπικό έως εθνικό επίπεδο βασίστηκε σε δάνεια και τώρα υπάρχουν στα χαρτιά περισσότερα δανεικά και οφειλές σε τόκους από όσα πραγματικά χρήματα υπάρχουν στον πλανήτη.


Το μοντέλο έχει φτάσει στο τέλος του. Δεν μπορεί να διορθωθεί από εαυτού. Από την Αραβική Άνοιξη έως την κατάληψη της Γουώλ Στρητ, οι ανθρώπινες μονάδες από καταναλωτές αρχίζουν να γίνονται άνθρωποι. Και μάλιστα άνθρωποι πανικοβλημένοι, αγανακτισμένοι και, προ παντός, φτωχοί. Διότι το προϊόν που αγόραζαν: το οικονομικό σύστημα αντιπροσωπευόμενο από τις κυβερνήσεις, δεν μπορεί πια να λειτουργήσει. Το προϊόν έσπασε, έχει ραγίσει, και η ανθρώπινη φύση θα αναδείξει εν καιρώ κάτι το καινούργιο.

Αυτό όμως θα έρθει εν καιρώ, εν πολύ καιρώ, ίσως γενεές, και εν τω μεταξύ ο κόσμος πρέπει να ζήσει.

Ο καθένας θα επιβιώσει, ή όχι, με διαφορετικούς τρόπους. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, ίσως το πρώτο βήμα να είναι η απομάκρυνση από τα αστικά κέντρα και από αγορές χωρίς εργασία. Μια σανίδα στο ωκεανό ίσως έχει πιο πολλές πιθανότητες σωτηρίας από το κατάστρωμα ενός πλοίου που βουλιάζει.

Από ένα μικρό, αυτοσυντήρητο χωριουδάκι στα βουνά, Καλό Σαββατοκύριακο!








ΥΓ. Για αποφυγή παρεξήγησης, δεν επιτίθεμαι στον καπιταλισμό, ούτε στον σοσιαλισμό, ούτε στον κομουνισμό, ούτε πρεσβεύω ένα από αυτά. Απλά επισημαίνω την πιθανότητα πως με την πραγματικότητα των 7-8 δισεκατομμυρίων στομάτων στον πλανήτη, μετά την αποτυχία του κομουνισμού, την διαφθορά του σοσιαλισμού, και την φαινομενική αποτυχία του καπιταλισμού, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα αδιέξοδο, ελλείψη άλλου συστήματος ή λύσης. Και πιστεύω/πρεσβεύω, ότι η Ζωή θα βρει λύση, η οποία δεν θα είναι απαραίτητα βασισμένη στα σχέδια, προσδοκίες και όνειρα μας...

Τα όνειρά μας άλλωστε δεν παρουσιάστηκαν αυθαιρέτως στο νου μας: τοποθετήθηκαν εκεί από τα ερεθίσματα γύρω μας που προσέφερε το σύστημα που πεθαίνει.


ΥΓ2. Στις ΗΠΑ, όπου το κόστος ζωής είναι χαμηλότερο από της Ελλάδας, το "όριο φτώχιας" θεωρείται ότι είναι 22.000 δολάρια τον χρόνο (1.400 Ευρώ τον μήνα) για μια τετραμελή οικογένεια.






12 σχόλια:

  1. εμένα αυτό μου ακούγεται πως θές να σε σκοτώσω; να σε κρεμάσω ή να σε σφάξω;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνώ απόλυτα Δημήτρη, είναι εμφανέστατο και από τα γεγονότα σε παγκόσμια κλίμακα πως ζούμε ένα τέλος εποχής, καθώς πλέον το υπάρχον σύστημα τρίζει συθέμελα. Συνυπογράφω το πρώτο υστερόγραφο σου, είναι η στιγμή που κάποιο άλλο σύστημα θα πρέπει να αντικαταστήσει όσα απέτυχαν. Ίσως εμείς να μη προλάβουμε να το ζήσουμε, και να δούμε μόνο την 'πτώση' των σημερινών.
    Δυστυχώς μας κυβερνούν τεχνοκράτες, οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τους λαούς, τις κουλτούρες, το τρόπο επιβίωσης τους. Εγώ θα ήθελα ένα σύστημα που να ήταν στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι των αγορών. Εν έτη 2011 και με τόση "διαδρομή", όλο το ανθρώπινο γένος για αυτό θα έπρεπε να ζει, να 'δημιουργεί', να αγωνιά. Έχουμε πάρει λάθος δρόμο και η ζωή όντως πάντα (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο...) χαράζει τον καινούργιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ρία μου, ναι, και όσο γρηγορότερα το πάρουμε απόφαση ότι έτσι είναι, τόσο ίσως και να καταφέρουμε να γλυτώσουμε με τραύματα αντί με θάνατο.



    Αγαπητή μου Roadartist, φυσικά συμφωνούμε απόλυτα, και έτσι για να επεξεργαστούμε την σκέψη παρακάτω, να προτείνω ότι κατά την γνώμη μου είναι ελλιπές να λέμε ότι οι τεχνοκράτες/κυβερνήσεις/καπιταλισμός δεν ενδιαφέρονται για τους λαούς, απλά επειδή η ουσία του καπιταλισμού είναι να υπάρχει καταναλωτικό κοινό με χρήματα, ατομικότητα και προσωπικές ευκαιρίες ευημερίας για να ταΐσει το σύστημα. Και με αυτή τη γραμμή σκεπτικού θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η κουλτούρα δανεισμού γεννήθηκε από την ανάγκη του καπιταλισμού να δώσει χρήματα στους καταναλωτές. Χρήματα που δεν υπήρχαν αν δεν τα εφευρίσκαμε αερίσια σε ένα κομμάτι χαρτί με τόκους -δηλαδή, χωρίς τον δανεισμό, το αδιέξοδο μπορεί να το είχαμε φτάσει εδώ και 20-30 χρόνια. Οι μεγάλοι πόλεμοι μπορεί να σταματάνε κάποια στιγμή, αλλά οι λόγοι που τους γέννησαν δεν εξαφανίζονται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ακριβώς. Άνθρωποι δίχως χρήματα = αγορά δίχως δύναμη, άρα δίχως καταναλωτισμό. Άρα ή θα βρουν τρόπους να επιζήσει ο καπιταλισμός, ή θα τελειώσει και αυτός μαζί μας. Να αντιστρέψω λίγο την τελευταία φράση σου, ο Carl von Clausewitz είχε γράψει στο "περί πολέμου" πως "ο πόλεμος είναι απλώς η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δε νομίζω να'ναι τόσο πολύπλοκα τα πράγματα. Το δίπολο είναι απλό: έχω/ψωνίζω-δεν έχω/δεν ψωνίζω. Το παρόν (παγκόσμιο) οικονομικό σύστημα στηρίζει τα πάντα στην κατανάλωση, μόνο που έχει εξ ορισμού υποθέσει ότι η μία μπριζόλα είναι στην πραγματικότητα οκτώ μπριζόλες και αντί για οκτώ (από ένα) άτομα μπορεί να θρέψει δώδεκα. Πλέον είμαστε στην φάση που η μπριζόλα έχει ξαναγίνει μία και οι έντεκα έχουν αρχίσει και ζορίζονται. Οπότε οι έντεκα ή θα φάνε λάχανο τον έναν (κάτι που έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν εν αντιθέσει με όσα πιστεύουν οι ισχυροί κι εξαφανισμένοι), ή θα κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν, ή θα προκύψει ένα νέο σύστημα παραγωγής και κατανάλωσης εντελώς διαφορετικό από ό,τι ξέραμε μέχρι σήμερα και που θα βασίζεται στις τρέχουσες ανάγκες. Όπου τρέχουσες ανάγκες σαφώς μπορεί να σημαίνει το οτιδήποτε, έτσι; Ήτοι ότι ένας υπολογιστής, ένα αυτοκίνητο και τα 5 ζευγάρια παπούτσια δεν συμπεριλαμβάνονται στον όρο αξιοπρεπής διαβίωση ήτοι μέχρι πρότινως επιβίωση.
    Όλα αυτά είναι αυτονόητο πως είναι υπεράνω από κάθε εκλογικό αποτέλεσμα στην χώρα, από οποιεσδήποτε ευρωπαϊκές προθέσεις κλπ. Διότι η αλήθεια είναι μία, ότι και η μπριζόλα είναι μία. Απλά όταν σκάσει το οσιστικό μπραφ σημασία έχει σε τίνος τα χέρια θα σκάσει και το πρόσφατο παρελθόν απέδειξε ότι δεν είναι απαραίτητο να βρίσκεται στα χέρια εκείνου που νόμιζε ότι την είχε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σαφώς, αγαπητή Roadartist, και, βλέποντας ότι αυτά που γίνονται τώρα, ιδίως εντός του πειραματόζωου "Ελλάδα" μόνο καταναλωτισμό δεν θα ενισχύσουν, καταλήγουμε ότι, αν όλοι οι ιθύνοντες και αυθεντίες δεν είναι ηλίθιοι, που δεν μπορεί να είναι όλοι, τότε, και ο εξυπνότερος ακόμα σχεδιαστής βρίσκεται προ ενός ανήμπορου συστήματος...

    ...ή... αν διαγραφόντουσαν όλα τα χρέη; από παντού σε κάθε επίπεδο; ...χμμμ αυτό μέχρι τώρα στην Ιστορία έχει γίνει μόνο με ένοπλη σύρραξη. Το πρόβλημα είναι ότι η επόμενη ένοπλη σύρραξη θα είναι πυρηνική -και ίσως για αυτόν ακριβώς τον λόγο προσπαθούν να τα ισοπεδώσουν όλα χωρίς να γκρεμιστούν κτίσματα και να μείνουν ραδιενεργά κατάλοιπα. Προσπαθούν οι άνθρωποι μου φαίνεται... τι άλλη εξήγηση να δοθεί;

    Σωστός ο Clausewitz, και, από την ταινία Ο Νονός, Μέρος 3ο, "Αν η Χρηματοδότηση είναι ένα όπλο, τότε η πολιτική είναι να ξέρεις πότε να τραβάς την σκανδάλη".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλώς ήρθες αγαπητέ Hades. Πράγματι, αυτό είναι: ότι οι εφτά από τις οκτώ μπριζόλες είχαν εφευρεθεί εικονικά, και αυτή η εικονογράφηση δεν μπορεί πλέον να σταθεί, γιατί οι καθρέπτες που πολλαπλασίαζαν την μια μπριζόλα άρχισαν να ραγίζουν και να ξεθωριάζουν. Και έτσι αντί να τρέφονται δώδεκα, συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να τρέξουμε να προλάβουμε να δαγκώσουμε έστω και μερικές μπουκιές από τη μία.

    Αυτό έχει μια ενδιαφέρουσα προέκταση στην οποία ήδη αναφέρθηκες στο τέλος του σχολίου σου: ότι ούτε οι εγχώριοι πολιτικοί, ούτε τα αφεντικά τους απ' έξω, όποιοι και να είναι ανά πάσα στιγμή, έχουν την δυνατότητα να δημιουργήσουν περισσότερες μπριζόλες ότι και να κάνουνε.

    Η ερώτηση δηλαδή μεταφέρεται στο αν θα είναι δυνατόν η μια μπριζόλα να μοιραστεί με κάποια τάξη, ή αν θα πέσουν όλοι επάνω της και όποιος προλάβει και όποιος γλυτώσει.

    Και, πιστεύοντας ότι δεν έχουμε μονοπώλιο διορατικότητας, και πως ότι λέμε εδώ είναι γνωστό και αντιληπτό σε πολλούς άλλους, των "κυβερνόντων" συμπεριλαμβανομένων, εγώ απορώ πόσο θα κρατήσει το θέατρο του παραδόξου πριν λεχθούν αυτά επισήμως, και, γιατί το θέατρο αυτό κρατά τόσο πολύ, τόσο οδυνηρά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δημήτρη ωραίο κείμενο. Συμφωνώ πλήρως μέχρι το σημείο που αναφέρεσαι στην απλή οπτική. Από εκεί και κάτω διαφωνώ σε ορισμένα σημεία. Διαφωνώ με τα πρώτα "-" αφού θεωρώ πως στόχος μας ως κοινωνία δεν θα πρέπει να είναι η εξυπηρέτηση μόνο των βασικών μας αναγκών αλλά η διαρκής βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου. Επιπλέον οι βασικές ανάγκες κάθε βασικής μονάδας είναι δυστυχώς αδύνατο να καλυφθούν πλήρως. Ο λόγος: Scarcity is endemic to human nature Στο ίδιο λάθος υποπίπτουν και αρκετοί μαρξιστές - αναφέρομαι στη fallacy of superabundance. Για αυτό δυστυχώς οι ουτοπικές προσεγγίσεις της πραγματικότητας (κανένας πεινασμένος κ.ο.κ.) όσο καλές και αν ακούγονται δεν είναι Δυστυχώς (με Δ κεφαλαίο) ρεαλιστικές.

    Αυτό βέβαια που μπορούμε να πούμε είναι πως η αύξηση του αριθμού των πεινασμένων είναι περισσότερο ανησυχητική από τη μείωση του βιοτικού επιπέδου της μέση τάξης ή των περισσότερο εύπορων. Ωστόσο και τα δύο προσδιορίζουν την ευμάρεια (και δεν αναφέρομαι μόνο στη υλική) που απολαμβάνουμε ως κοινωνία. Καλό θα ήταν να μη ξεχνάμε πως όλες σχεδόν οι επιστημονικές ανακαλύψεις που βελτίωσαν το επίπεδο διαβίωσης μας ξεκίνησαν από τη μέση τάξη.


    "Φερ' ειπείν όταν οι εργαζόμενοι αγοράζουν εισαγόμενα, η εγχώρια παραγωγή πέφτει, ο αριθμός θέσεων εργασίας πέφτει, ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει εφορία, το κράτος πτωχαίνει, δεν έχει να πληρώσει δόσεις δανείων ή να καλύψει ελλείμματα, και λοιπά."

    Εδώ συμφωνώ. Αλλά θεωρώ πως θα πρέπει κυρίως να τα βάζουμε με τον ντόπιο παραγωγό και κατά δεύτερον με τον καταναλωτή. Ναι καλό είναι ενδεχομένως να υπάρχει κάποια μεροληψία υπέρ των ντόπιων προϊόντων (αφού πέρα από την ευχαρίστηση που αποκομίζουμε καταναλώνοντας τα βελτιώνουμε το επίπεδο διαβίωσης της κοινότητας μας). Αλλά αυτό ως κάποιο βαθμό. Ως το βαθμό εκείνο δηλαδή που δεν μειώνουμε το μακροχρόνιο βιοτικό μας επίπεδο προκειμένου να στηρίξουμε τον αντιπαραγωγικό πλην ντόπιο παραγωγό.



    "υπάρχουν στα χαρτιά περισσότερα δανεικά και οφειλές σε τόκους από όσα πραγματικά χρήματα υπάρχουν στον πλανήτη..."

    Αυτό είναι αδύνατο. Τα εξωτερικά χρέη είναι zero-sum. Το σύνολο των δημόσιων υποχρεώσεων ισούται με το σύνολο των ιδιωτικών ενεργητικών που δημιουργήθηκαν από αυτές. Βέβαια σημειώνω πως η συνολική αξία των παραγώγων ξεπερνά το παγκόσμιο ΑΕΠ (βέβαια τα μισά μπορεί να είναι σε θέση long σε κάποιο asset και τα άλλα μισά σε θέση short)



    "οι ανθρώπινες μονάδες από καταναλωτές αρχίζουν να γίνονται άνθρωποι"

    Η βία που εκδηλώνεται σε διάφορες μορφές και με αφορμή μάλιστα τη μείωση αυτής της κατάπτυστης της κατανάλωσης με κάνει να πιστεύω το αντίθετο (απανθρωπισμός). Σημειωτέον πως το βιοτικό μας επίπεδο προ 30 ετών ήταν πολύ χειρότερο. Βέβαια, ως κοινοί θνητοί που είμαστε, συνηθίζουμε να το συγκρίνουμε με το περσινό και το προπέρσινο μας.


    "το οικονομικό σύστημα αντιπροσωπευόμενο από τις κυβερνήσεις, δεν μπορεί πια να λειτουργήσει"

    Μήπως το πρόβλημα όμως δεν είναι το σύστημα αλλά τα υποκείμενα του; Democracy is a device that insures we shall be governed no better than we deserve. (G.B.Shaw)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αγαπητέ μου Epanechnikov, σ' ευχαριστώ, και ιδιαίτερα ευχαριστώ για την ευκαιρία να αναπτύξουμε τα σημεία στα οποία αναφέρεσαι.

    Πριν πάω εκεί, να παρατηρήσω ότι αφ' ενός η εισαγωγή σου "θεωρώ πως στόχος μας ως κοινωνία δεν θα πρέπει να είναι η εξυπηρέτηση μόνο των βασικών μας αναγκών αλλά η διαρκής βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου " ταιριάζει σαν bookends με την κατάληξη του σχολίου σου ότι "Democracy is a device that insures we shall be governed no better than we deserve ". Και, αφ' εταίρου, είναι απόλυτα σωστό, ή τουλάχιστον λογικό, ότι η εξυπηρέτηση διαρκής βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου θα έπρεπε να είναι ο στόχος μιας κοινωνίας, όπως και η διατήρηση, στον χρόνο και την πορεία της κοινωνίας, αυτού του στόχου.

    Αλλά συμβαίνει πράγματι αυτό; Στην πράξη, τα τελευταία 40 χρόνια πήγαμε πολύ πέρα από τις βασικές μας ανάγκες βελτιώνοντας το βιοτικό μας επίπεδο πολύ πέρα από το βασικά αναγκαίο, και, νομίζω είναι οφθαλμοφανές ότι πέρα των αμφισβητήσιμων στόχων που κυνηγούσαμε, δεν υπήρξε σχέδιο για την διατήρηση των κεκτημένων πέρα από την κοντόφθαλμη απόκτηση κάθε στόχου.

    Ναι, όλες σχεδόν οι επιστημονικές ανακαλύψεις που βελτίωσαν το επίπεδο διαβίωσης ξεκίνησαν από την μεσαία τάξη, χρηματοδοτήθηκαν όμως από την ανώτερη τάξη, και μετά έγιναν διαθέσιμες κατά βάση ως προϊόντα με ένα άμεσο ή έμμεσο κόστος. Η αύξηση του πληθυσμού αύξησε τα νούμερα των "πεινασμένων" και η υπερίσχυση του ισχυρότερου διεύρυνε τα χάσματα και τα στρώματα.

    Συμφωνώ ότι πρέπει να τα βάζουμε με τον ντόπιο παραγωγό και όχι με τον καταναλωτή. Αλλά μην ξεχνάμε ότι ο καταναλωτής επέλεξε εισαγόμενο προϊόν γιατί ήταν καλύτερο από το εγχώριο, και ο ντόπιος παραγωγός σταμάτησε να παράγει αντί να βελτιώσει την παραγωγή του. Σε αυτό να προσθέσουμε ότι το ίδιο άτομο που ενεργεί ως καταναλωτής, θεωρητικά ή και σε πράξη είναι και ο ντόπιος παραγωγός. Τέλος, στην Ελλάδα, σίγουρα, δυστυχώς, τα εισαγόμενα αγοράστηκαν όχι μόνο, ή τόσο, για ποιότητα όσο λόγω Ρωμαίικης ξενομανίας...

    Καταλαβαίνω την λογική που παραθέτεις σχετικά με το ότι η φράση μου "είναι αδύνατο" να ισχύει. Αυτό που εννοούσα είναι ότι το άθροισμα των δόσεων (κεφάλαιο + τόκοι) όλων των πιστώσεων στον κόσμο, από προσωπική Visa, MasterCard, έως εθνικά χρέη, και επιχειρησιακά χρέη εταιριών, αθροίζονται πλέον σε περισσότερα χρήματα τα οποία να μπορούν να ξεπληρωθούν ρεαλιστικά από κανέναν. Παράδειγμα. Αυτός που πήρε 100.000 Ευρώ με δάνειο σε Ελβετικά φράγκα πριν 3 χρόνια, σήμερα χρωστάει 150.000 Ευρώ (λόγω συναλλαγματικής διαφοράς) συν τους αρχικούς τόκους, και πληρώνει μηνιαία δόση διπλάσια της αρχικά υπολογισμένης. Η τράπεζα ενέκρινε για ένα συγκεκριμένο άνθρωπο δάνειο 100.000 Ευρώ με 450Ευρώ τον μήνα, και τώρα η τράπεζα περιμένει ο ίδιος άνθρωπος να έχει την δυνατότητα να ξεπληρώσει 150.000 Ευρώ με 800 ευρώ τον μήνα. Τα νούμερα αυτά στην πραγματικότητα είναι αέρας κοπανιστός.

    Ως προς τις "ανθρώπινες μονάδες" νομίζω λέμε το ίδιο πράγμα, αλλά προτιμώ την δική σου φρασεολογία και "φωτισμό στο θέμα" που πάει βαθύτερα.

    Και θα τελειώσω συμφωνώντας και προσυπογράφοντας ότι κυβερνούμαστε όπως μας αξίζει από το σύστημα που δημιουργήσαμε και τους κυβερνώντες που αναδείξαμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. δημήτρη,
    δεν μου λένε τίποτε οι ωραίες λέξεις
    "Κυβέρνηση Εθνικης Σωτηρίας".'Η μάλλον μου λέει οτι πίσω απ το φορτισμένο αυτό όνομα κρύβονται ακόμα πιο εξοντωτικά μέτρα εν ονόματι της "Εθν.Σωτηρίας'.
    Εδώ όμως χωρά πολύ συζήτηση ποιό τελικά κομμάτι του "έθνους" θα σωθεί και ποιό θα θυσιαστεί.Και φυσικά,αν μας φορέσουν ένα τέτοιο μόρφωμα,ο κόσμος δεν θα ξέρει εκ των προτέρων
    τι πρόκειται να κάνει μια τέτοια συμμαχία...
    Μπορεί βέβαια να το υποψιαστεί,εφόσον δεν μπορούν να το κάνουν μόνοι του οι νυν αδίστακτοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Οσον αφορά την παγκόσμια διάσταση του προβλήματος,
    είναι έτσι όπως τα λες,όμως έτσι ήταν εδώ και 25-30 χρόνια,και το σύστημα γενικά λειτουργούσε.
    Αίσθηση μου είναι οτι η απώλεια εμπιστοσύνης ανάμεσα στα γρανάζια του συστήατος μετα την κατολίσθηση των subprimes και των συνδεδεμένων μ'αυτά cds οδήγησε τους 5-10 ανθρώπους που ελέγχουν την καρδιά του καπιταλισμού να "σφίξουν"
    την παροχή χρήματος,προκαλώντας ασφυξία προς την περιφέρεια,ειδικά στις περιοχές-όπως η Ελλάδα-που ήταν υπερεκτεθειμένες.
    Οταν ολοκληρωθεί η τεράστια ανακατανομή του πλούτου της Μεσαίας Ταξης προς τους πανίσχυρους τραπεζιτες,οι κάνουλες θα ξανανοίξουν ώστε να μπορούμε να δανειστούμε γι'αυτά που μέχρι πρότινος μας ανήκαν.
    -((

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Φίλε Squarelogic, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια "Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας", ή όποιες ωραίες λέξεις βρουν να την περιγράψουν, απλά θα νομιμοποιήσει την οδό για περισσότερα μέτρα. Ήδη ο Έλληνας πολίτης βρίσκεται μπροστά σε απαιτήσεις που κυριολεκτικά τον γδύνουν από ότι έχει, είτε το απέκτησε αυτό παράνομα είτε έντιμα με τον ιδρώτα του. Περισσότερο, ο Έλληνας εξαναγκάζεται θέλει δε θέλει να αποδίδει λογιστική αλήθεια βάσει της οποίας να φορολογείται, πράγμα το οποίο, αν και τον φέρνει κοντύτερα στον τρόπο του σκέπτεσθαι και του πράττειν άλλων Ευρωπαίων, δεν παύει να είναι ένας δικτατορικός εξαναγκασμός στο να αλλάξει τον προσωπικό και Εθνικό του χαρακτήρα σε μια νύχτα. Κάποια στιγμή οι Έλληνες θα εκραγούν και απορώ πως έχει αργήσει αυτό τόσο πολύ.

    Συμφωνούμε σε γενικές γραμμές και με το δεύτερο σχόλιό σου γιατην διεθνή πραγματικότητα, αλλά εγώ φοβάμαι λόγω αρχής να επικαλεστώ σκοτεινές δυνάμεις, σχέδια και 5-10 ανθρώπους που κινούν τα νήματα. Και ο λόγος που φοβάμαι να το κάνω είναι ότι το σκεπτικό αυτό δίνει την σιγουριά ότι υπάρχουν αυτοί οι 5-10 που κινούν τα νληματα, και όσο και να μην μας αρέσει τουλάχιστον δίνει την σιγουριά ότι κάποιος κάπου έχει κάποιον έλεγχο. Μου φαίνεται Squarelogic μου ότι δεν υπάρχει τέτοιος έλεγχος ή νήματα που κινούνται από κάπου. Μου φαίνεται ότι είμαστε έρμαια μιας ενστικτώδους χαοτικής κατάστασης και ότι δεν υπάρχουν τόσο πονηροί πουθενά -αλλά αυτή η άποψή μου εικονογραφεί μια πραγματικότητα πολύ πιο ασταθή και τρομακτική από το να υπήρχαν κάπου οι δολοπλόκοι άρχοντες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.