Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Αλήθεια!








Και τα μπλογκ έχουνε γενέθλια και γιορτή. Η Αποθήκη σκέψης έγινε ενός έτους στις 7 Φεβρουαρίου, ο εορτασμός έγινε με την ανάρτηση  "Το Τέρας", και περπατάμε τα δύο! Η γιορτή συνήθως είναι τα δύο μηδενικά μετά από το νούμερο των αναρτήσεων, δηλαδή, 100, 200, 300, κλπ., και, ενώ γιορτάσαμε εδώ τις 100 αναρτήσεις στις 6 Δεκεμβρίου του 2010, με την ανάρτηση "Νάννυ και Ρόουζ", μου διέφυγε εντελώς το 200, το οποίο πέρασε απαρατήρητο στις 15 Αυγούστου 2011, χρονιάρα μέρα.

Έτσι, και για να καλυφτεί η παράληψη λες και ήταν ηθελημένη επί σχεδίου, η Αποθήκη Σκέψης, φέρνοντάς σας πρωτοποριακά άλλη μια ξεχωριστή εμπειρία, θα αρχίσει να γιορτάζει όχι τα δύο μηδενικά αλλά τα τρία ίδια νούμερα!

Και ενώ τα τρία θα είναι ομοούσια αποτελώντας έναν και μόνο αριθμό, το σημαντικότερο νούμερο, με το νόημα, θα είναι το πρώτο και όχι το μεσαίο.

Σήμερα γιορτάζουμε 222 αναρτήσεις! Χρόνια μας πολλά, κι εις ανώτερα, να ζήσουμε να αναρχούμεθα να μας χαιρόσαστε!

Αυτό σημαίνει ότι ο Νικολά και η Αγγέλα θέλοντες, θα είμαστε εδώ να τα πούμε στις 333, στις 444, 555, και ο Παπανδρέου και ο Βενιζέλος και ο Πάγκαλος μόνο ξέρουν τι θα βρω να γράψω για το 666.

Στο 9-9-9 όμως, αν φτάσουμε ποτέ εκεί, πάμε γραμμή στον Λευκό Οίκο για λόγους που, όσοι διαβάζετε κανένα νέο πέρα του ωροσκοπίου της Αλέκας, θα γνωρίζετε καλά.

Για σήμερα λοιπόν, ημέρα 222, σας έχω μια ανάρτηση ξεχωριστή. Θα αποκαλύψω την ύψιστη σοφία του νομοθετικού και δημοσιονομικού έργου της Κυβερνήσεως μας, καλά να είναι, ο Θεός να τους κόβει χρόνια και να μας δίνει μέρες!

Προσπαθούσα να σκεφτώ, και ένοιωσα ένα πόνο πάνω από το αριστερό αυτί, καθώς μου ήρθε η εξής ιδέα: Έχοντας ζήσει εφτά χρόνια στην Αγγλία, και γνωρίζοντας εκ των έσωθεν καλά Σουηδία και Γαλλία, και έχοντας πείρα από την Γερμανία την οποία θα προτιμούσα να μην έχω, συνειδητοποιώ ότι πρόσεξα πως όλοι αυτοί οι λαοί, οι καθημερινοί άνθρωποι αυτών των λαών, είναι τρομερά νομοταγείς, οικονομικά υπεύθυνοι και σαν πολίτες και σαν άτομα, δεν φοροδιαφεύγουν, σέβονται και το κράτος τους και την κυβέρνηση τους κι ας μην την ψήφισαν. Μπορεί αν δεν την ψήφισαν να την μέμφονται. Αλλά την σέβονται.

Και, πως να το κάνουμε, εντάξει, εμείς δεν είμαστε έτσι.

Θα μου πείτε δε φταίμε εμείς, φταίνε οι κυβερνήσεις, οι ξένοι, οι Αμερικάνοι, οι Εβραίοι, και φυσικά η Τουρκοκρατία, ναι, ναι, δεν αντιλέγω, αλλά το γεγονός είναι ότι, να, πως να το κάνουμε, με όλο μας το δίκιο βέβαια, δεν είμαστε σαν τους υπόλοιπους. Εκείνοι θα μας λέγανε ότι ήμαστε ο τρελός του χωριού! Τρελοί είναι και φαίνονται εκείνοι, σαφώς το σαφές.

Αλλά είμαστε στο τέλος, λίγο διαφορετικοί.


Κι έτσι σκέφτηκα ότι μάλλον αυτό που πρέπει να έγινε είναι ότι μια μέρα που τα λέγανε ο Γιωργάκης, η Αγγέλα και ο Νικολά, κι ήταν εκεί και ο Ντομινίκ που τά 'ριχνε στην Αγγέλα γιατί δεν είχε άλλο θήλυ στο δωμάτιο, του είπανε του Γιωργάκη:

Κοίτα, μικρέ, τι θα γίνει; έχετε να μας ζητήσετε δανικά με υπόσταση από τότε που ζούσε ο συγχωρεμένος ο μπαμπάς σου. Μας έχετε μπουχτίσει στις παπάρες από Σημίτη και δε συμμαζεύεται αλλά μια καλή μπάζα είναι καιρός πια να πάρετε.

Μα πως θα ξεπληρώσουμε κι άλλα; μπορεί να ρώτησε απορημένος ο Γιωργάκης. Μη ταράζεσαι! Του βα μπιέν, έβριθινκ γουιλ μπι αλράιτ! του χαμογελάει ο Ντομινίκ και του χαϊδεύει τον ώμο καθώς με το άλλο χέρι χούφτωσε την Αγγέλα η οποία έβγαλε μια φωνούλα στιγμιαίας έκπληξης. Άστα σε μας.

Μα θα με σουβλίσουνε σαν τον Αθανάσιο Διάκο, διαμαρτυρήθηκε, πιθανώς, ο Γιωργάκης.

Θα τους σουβλίσουμε πρώτα εμείς, είπε με παγωμένη έκφραση η Αγγέλα καθώς με μια γρήγορη και διακριτική κίνηση τράβηξε το χέρι του Ντομινίκ από τον πισινό της.

Οι πολίτεζ ζας δεν είναι πάρα πολύ νομιμοφγών, ζεν είναι έτσι; σήκωσε τους ώμους του ο Νικολά.

Έ, ίσως, κι εμείς στην Αμέρικα δεν μπορώ να πω ότι συμφωνούμε πολύ με την φορολογική ενημερότητα των περισσοτέρων στην Ελλάδα... ψέλλισε ο Γιωργάκης.

Βλέπεις! αναφώνησε ο Ντομινίκ: Τι βουά! Έχεις μοχλό!

Τι μοχλό; ρωτάει μπερδεμένος ο Γιωργάκης.

Νομοθέτησέ τους να γίνουν Ευρωπαίοι, και πάρτους πίσω και μερικά από αυτά που τρώγανε  τόσα χρόνια!

Μα δεν τα φάγανε όλοι... λίγοι τα φάγανε, πολλά μαζί!

Μαζί τα φάγατε! Έτσι πες τους, τον νουθετεί ο Ντομινίκ καθώς ο Νικολά προσέφερε λίγο Ροκφορ από ένα δίσκο που κρατούσε μια καμαριέρα. Ο Ντομινίκ ζήτησε συγγνώμη και είπε ότι έπρεπε να πάει στην κουζίνα μια στιγμή, και η Αγγέλα πήρε τον λόγο:

Νομοθέτησέ τους πριν σε νομοθετήσουν!

Μα με ποιά δικαιολογία να τους νομοθετήσω; ρώτησε ιδρωμένος ο Γιωργάκης.

Τα δάνεια φυσικά! εξήγησε η Αγγέλα.

Ποιά δάνεια;

Αυτά που θα πάρεις τώρα!

Γιατί να πάρω δάνεια τώρα;

Για να μην ζε ζουβλίσουνε όταν τους νομοσετήσεις να γίνουν Ευρωπαιοί! Ζεν τά 'παμε; φώναξε ανυπόμονα ο Νικολά.

Ήταν Φεβρουάριος του 2010. Μόλις είχε ξεκινήσει τούτο το μπλογκ, εδώ και 222 αναρτήσεις!




"Μην μας ξεχνάτε κι εμάς..."
(The Chinese Leadership)






16 σχόλια:

  1. να χιλιάσεις τις αναρτήσεις!

    όσο για το διάλογο, ειναι τραγικά αληθοφανής!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και σε ανώτερα! Το αξάν είναι ιδιαίτερα πετυχημένο (μήπως στα εφτά χρόνια της Αγγλίας--τόσα έκανα κι εγώ-- διάβαζες το 'Let's parler franglais'?).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ρία σ' ευχαριστώ! Τι πάει να πει αληθοφανής; την μαγνητοταινία μου την έδωσε μια καμαριέρα που δούλευε στην κουζίνα και γύριζε με δίσκο ορντέβρ στις συνεδριάσεις! Για κάποιο λόγο ήταν θυμωμένη με κάποιον απ' αυτούς και ήθελε να το δημοσιεύσω!



    Ευχαριστώ κύριε Παπαγιάννη! Πότε ήσασταν εκεί; Εγώ, 1975-1983... μόλις πέντε χρόνια αφού χώρισαν οι Beatles. Τότε, το Islington ήταν ακόμα εργατική συνοικία. Μέχρι το '75 είχα κάνει Αγγλικά στην Αθήνα για 4 χρόνια, και Γαλλικά για 11! Με όλα τα καθώς πρέπει "Sorbonne" κλπ., παπλώματα. Έτσι, όταν πήγα για πρώτη φορά στο Παρίσι από το Λονδίνο το '77 τον πρώτο Γάλλο που είδα μπροστά μου τον ρώτησα Do you speak English! Μετά βέβαια ερωτεύτηκα τον Truffaut, τον Lelouch... αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία... Πολύ θα ήθελα να πιάσω στα χέρια μου ένα "Let's parler franglais"! Καλό βράδυ! Και καλή μας τύχη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εγώ ήμουν λίγο αργότερα, 1987-1994. Το "Let's parler" ήταν μια συλλογή από χιουμοριστικούς αγγλογαλλικούς διαλόγους, που αν θυμούμαι καλά δημοσίευσε πρώτα το "Punch" και στη συνέχεια τους κυκλοφόρησε σε βιβλίο. Το είχα περιεργασθεί τότε, γέλασα λίγο, αλλά αμέλησα να το αποκτήσω για future reference. Ίσως υπάρχει διαθέσιμο στο Amazon.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "μόλις πέντε χρόνια αφού χώρισαν οι Beatles".. κοίτα να δεις... Τους λατρεύω! Και μόνο ως σκέψη...

    Δημήτρη να χιλιάσεις τις αναρτήσεις, να είσαι εδώ πολλά πολλά χρόνια ακόμη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κύριε Παπαγιάννη, το 1990 εγώ ήμουν ήδη πια στη Βοστώνη για 17 χρόνια. Αλλά το Λονδίνο, από 17 χρονών, είναι εκεί που "ξανα"μεγάλωσα και αναδημιουργήθηκα... ακόμα και άδεια οδηγήσεως στην Αγγλία έβγαλα και τώρα μια ζωή πρέπει να οδηγώ στο λάθος μέρος του δρόμου, πέρα από τους λευκούς βράχους του Ντοβερ... Ρίξτε μια ματιά εδώ για αναμηνήσεις: http://dimitristhinks.blogspot.com/2011/01/blog-post_22.html και http://dimitristhinks.blogspot.com/2010/12/blog-post_15.html


    Σ΄ευχαριστώ!! Αχ, αγαπητή μου Roadartist, η ατμόσφαιρφα των τραγουδιών ήταν ακόμα ζωντανή στους δρόμους, τις γειτονιές και τα σπίτια... A Day in the Life, Penny Lane, Eleanor Rigby, The Fool on the Hill, Get back, Her Majesty, Nowhere man... Αν τα 17 χρόνια μου στην Αμερική ήταν σαν να σκαρφάλωσα και να μπήκα σε οθόνη κινηματογράφου, τα 7 στην Αγγλία ήταν σαν να ζούσα μέσα στα τραγούδια αυτά και να τα έβλεπα ζωντανά γύρω μου. Τα ξέρω σχεδόν όλα απ' έξω και, ο Τζων να με συγχωρέσει, τα γρατζουνάω και στην κιθάρα μου... Κάθε είδος μουσικής είναι μέρος της ζωής μου, αλλά τα παιδιά από το Λίβερπουλ έχουν θέση ξεχωριστή. και όσο περνάν τα χρόνια δεν αλλάζει τίποτα... και το μόνο που μπορείς να πεις είναι... Let it be.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εννοείται,ζούμε όλα τα 3 ίδια νούμερα να δούμε!
    Περισσότερα για την αληθοφανή ιστορία σου το βραδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αφου ολοι σου ευχονται να τα χιλιασεις
    Να ευχηθω το ιδιο
    Να μην χαλασει το προξενειο

    Και φυσικα θα ζουμε και θα αναρχουμεθα
    Γιατι οπως λεει το τραγουδι
    Οι κυβερνησεις πεφτουνε μα η αγαπη μενει

    Καλο βραδυ
    -

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Φίλε Squarelogic σ' ευχαριστώ! όλοι να ζήσουμε να τα βλέπουμε! Εμπρός λοιπόν για νέους αγώνες, ακι περιμένω τα της αληθηνότατης ιστορίας!



    Αγαπητέ Velvet, σ' ευχαριστώ για τις ευχές. Μακάρι να τα 999ήσουμε και νά 'χουμε να λέμε για τους τόσους που πέρασαν μπροστά μας, κι εμείς να μένουμε, γιατί, Αν δεν υπήρχαν οι μικροί πως θα υπήρχαν οι μεγάλοι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δημήτρη, ειδοποίησέ μας στο 666ο ποστ, σε παρακαλώ, να κάνουμε ευχέλαιο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τζων Μπόη, αν βρίσκονται ακόμα εδώ όταν φτάσουμε στο 666, αντί για ευχέλαιο για δαύτους θα χρειαστούμε μνημόσυνο για μας! Μια λύση προσωρινή πάντως είναι να κρεμάσουμε όλοι σκόρδα έξω από τις πόρτες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Χρόνια πολλά και καλά Δημήτρη για την ονομαστική σου εορτή! Να ζήσεις να σε χαίρονται όσοι σε αγαπάνε (και εμείς μαζί τους)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σ' ευχαριστώ Roadartist μου!! Είσαι η πρώτη, και ιντερνετικώς και μη! Χίλια ευχαριστώ, και συ ότι επιθυμείς, μια που κάθε μέρα είναι γιορτή για όλους που έχουν την χαρά μέσα τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Χρονια πολλα Δημητρη, χαρουμενα, με υγεια, εκει που επιθυμεις να εισαι και με εκεινους που αγαπας!
    Και φυσικα όχι μονο να χιλιασεις τις αναρτησεις, αλλα να τις δισ- και τρισχιλιασεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Δημήτρη χρόνια πολλά σε εσένα (για την ονομαστική σου εορτή) και στο blog σου (για τα γενέθλια του)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Σ' ευχαριστώ αγαπητή μου Scarlett! Καλή σου μέρα και την ίδια χαρά, υγεία και αγαπημένα πρόσωπα εύχομαι και για σένα, και για όλους, πάντα. Είναι μια όμορφη μέρα, μια που εδώ, κι όταν βρέχει είναι όμορφα...




    Epanechnikov σ' ευχαριστώ! και σ' ευχαρσιτεί και το μπλογκ! Είναι καλό να γιορτάζονται τέτοιες μέρες ώστε να επιτρέπεται και καμιά παρασπονδία Ιταλικής σοκολάτας για τους διαβητικούς αν΄'αμεσά μας! και για μεσημεριανό, ένα great american cheeseburger! αλλά εδώ δεν υπάρχει ούτε σταγόνα real ale, ούτε nice loittle pubs with thatched roofs by the river...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.