Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Τσεκ-Πόιντ-Τσάρλι











Αν ο Κώστας είχε οδηγήσει όπως στην παραπάνω φωτογραφία 18 χρόνια νωρίτερα, θα τον είχαν γαζώσει με πολυβόλα.

Στον δρόμο μας από την Ελβετία στην Δανία, με ύστατο προορισμό την Στοκχόλμη στην Σουηδία, υπήρχε ένα εμπόδιο, μπάστακας μπροστά μας: η Γερμανία. Εφ' όσον ο Κώστας είναι στην καταγωγή 100% Αμερικανός, αλλά και 50% Έλληνας και 50% Γερμανός, όσο και να μην είχε πατήσει ποτέ στην Γερμανία, και όσο και να είχε υπερισχύσει 100% η Ρωμιοσύνη καταπλακώνοντας την ανώτερη φυλή, εγώ ως μπαμπάς, και δη μπαμπάς χωρισμένος (με την βοήθεια των θεών) από Γερμανικής καταγωγής μαμά, είχα μεγάλη ευθύνη περί του πως να αντιμετωπίσουμε το εμπόδιο. Έπρεπε να στείλω την καρδιά μου τιμωρία στη γωνία και να αφήσω τον άνθρωπο δίπλα μου ήσυχο να αφουγκραστεί την χώρα της άλλης γιαγιάς και του άλλου παππού.

Και έτσι ακριβώς έκανα, "χαρούμενος" που θα βλέπαμε την χώρα των μισών του προγόνων, και παρασημοφορώ τον εαυτό μου για τον αμερόληπτο και πολιτισμένο τρόπο με τον οποίον εισήγαγα τον νεαρό στην επόμενη αυτή φάση της διαδρομής μας. Περάσαμε τα σύνορα μεσάνυκτα, από την Ελβετία και 16 ώρες αργότερα περνώντας κοντά από το Χάλε του έδωσα κιόλας το κινητό μου να πάρει την γιαγιά του να της πει ότι περνάει από τον τόπο που μεγάλωσε, αλλά δεν ήθελε να τηλεφωνήσει. Μετά 18 ώρες στην Γερμανία τον άκουσα να ψιθυρίζει μονολογώντας: "Δεν το πιστεύω τι μπούρδες με τάιζαν 17 χρόνια!" Από τότε αποφάσισε ότι αντί για τουρίστας προτιμούσε να αισθάνεται σαν την στρατιά του Πάτον! -οπότε και ανέπνευσα λίγο, καθώς με ρωτούσε και του εξιστορούσα τον δρόμο από την Νορμανδία στην Φωλιά του Αετού και μετά στην Νυρεμβέργη.

Στις 19 ώρες αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε στην αυτομπάν για μια μικροβλάβη στο δεξί φως και καθώς το έφτιαχνα, πέντε λεπτά αφού είχαμε σταματήσει, σταμάτησε μπροστά μας μια πόρσε και βγήκε ένα νέο ζευγάρι με μπλου τζιν. "Θα σταμάτησαν να βοηθήσουν" λέει ο Κώστας. Οι δύο βγαίνοντας άρχισαν να προχωράνε γρήγορα και αποφασιστικά κατά μας και βγάλανε ταυτότητες κρατώντας τις ψηλά. "Γκεστάπο!" ψιθυρίζω στον Κώστα. Αφού έλεγξαν τα παπίερς μας και μας μέτρησαν με το μάτι κάμποσες φορές, επιθεώρησαν την βλάβη στο φως, είδαν ότι την έφτιαχνα και φύγαν αφού μας είπαν πρώτα να συνεχίσουμε σύντομα τον δρόμο και να μην καθόμαστε εκεί. Φορούσα αθλητικά παπούτσια, αντί για μπότες λουστρίνι, και δεν ακούστηκε ο ήχος των τακουνιών μου καθώς τους βεβαίωσα ότι οι οδηγία θα εκτελεστεί πάραυτα.

Οι αυτομπάν που κάναμε από Ελβετία-Βερολίνο-Αμβούργο ήταν σε αθλία κατάσταση. Ο κυματισμός της ασφάλτου σε ορισμένα σημεία, ιδιαίτερα πλησιάζοντας το Βερολίνο, έκαναν το τζιπ να ταρακουνιέται έτσι που φοβόμουνα ότι κάτι είχε πάθει ο άξονας μέχρι που κατάλαβα ότι ήταν ο δρόμος.

Έχοντας περάσει τα σύνορα Ελβετίας-Γερμανίας μεσάνυκτα, είχαμε φτάσει πρώτα-πρώτα, κατά τις 2 το πρωί, στο Μαύρο Δάσος και το Μπάντεν-Μπάντεν. Κουρασμένοι ψάχναμε για ξενοδοχείο, πανδοχείο ή φάτνη, και λέει ο Κώστας "τι δε θά 'δινα τώρα για ένα Holiday Inn!" Στρίβοντας την επόμενη γωνία είδαμε μπροστά μας ένα μεγάλο Holiday Inn και υψώσαμε τα όμματα προς τους ουρανούς καθώς άγγελοι υμνούσαν από την μεγάλη φωτεινή επιγραφή. 

Μετά την πανσιόν της φροϋλάιν που με κατσάδιαζε επειδή έπαιρνα το ασανσέρ για να πάω στον πρώτο, αντί για σκάλες που είναι πιο υγιεινές, μπαίνοντας στο Holiday Inn ήταν σαν να μπαίναμε στην Αμερικανική Πρεσβεία, home-from-home! Το ίδιο αίσθημα που είχα όποτε μπήκα στην Πρεσβεία στην Βασιλίσσης Σοφίας, σαν ξαφνικά να είμαι ασφαλής.

Αργότερα ζήτησα από τον τύπο στην ρεσεψιόν αν είχε να αγοράσω ένα CD γιατί χρειαζόταν να κατεβάσω κάτι για δουλειά. Ο ρεσεψιονίστας μου απήντησε "Ξέρω τι το ζέλετε το τζιντί! Ζέλετε να ζάψετε μουζική! Αλλά αυτό απαγορεύεται από κόπυζάιτ! Τζ-τζ-τζ! ζατ ιζ βερμπότεν, Γιάαα!" Τον κοίταζα χωρίζ να ζέω πως να απαντήσω.

Σε όλο το δρόμο μέχρι το Βερολίνο ακούγαμε ένα από τα αγαπημένα μας CD, το σάουντρακ του Καμπαρέ του Μπομπ Φόσι με την Λάιζα Μινέλι και τον Τζόελ Γκρέη. Στο Βερολίνο μπήκαμε σε ένα ταξί και ζήτησα από τον οδηγό να μας πάει στο καλύτερο Καμπαρέ του Βερολίνου, χουφτώνοντάς του κάτι έξτρα Ευρώ. Δεν μπήκαμε όμως μέσα στο Καμπαρέ παρά σταθήκαμε και τα λέγαμε για λίγο απ' έξω, γιατί ο Κώστας στην Αμερική είχε μόλις γνωρίσει καινούργια φιλενάδα και αισθανόταν ότι δεν θα ήταν σωστό να πάει σε καμπαρέ. Μέχρι σήμερα το θυμάται!

Το Βερολίνο ήθελα πολύ να το δω. Αλλά όσο γυρνάγαμε γύρω-γύρω δεν μου έδινε τίποτα. Σαν μια μεγάλη αχανής κρύα πόλη χωρίς ψυχή, με πλατύτατες λεωφόρους και διάφορα κέντρα αποσυντονισμένα χωρίς κάποια ιδιαίτερη διάθεση. Αυτό βέβαια είναι υποκειμενικό, και άλλωστε καθίσαμε μόνο κάπου 18 ώρες. Είδαμε τα περισσότερα αξιοθέατα και περάσαμε και μερικές φορές από το φημισμένο τσεκ πόιντ τσάρλι με την θύμηση μαυρόασπρων εικόνων του Ρίτσαρντ Μπέρτον...

Το βράδυ φάγαμε σε ένα εστιατόριο όπου η γκαρσόνα, Γερμανίδα, κατάφερνε να σχηματίζει ένα στάνταρ αλλά καλοδουλεμένο χαμόγελο. Πρέπει να ήταν η έκφρασή της νούμερο τρία. Ή τέσσερα. Το εξετίμησα βέβαια γιατί έδειχνε προσπάθεια, κι ας άκουγες ένα ελαφρό τρίξιμο από τους μυς όταν τους τέντωνε για να φέρει τα χείλη της σε μια στάση ημιανοιχτή που οι άκρες να γυρνάνε λίγο προς τα πάνω.

Το χαμόγελο εξαφανίστηκε όταν την ρωτήσαμε ευγενικά και χαρούμενα προς τα που να πηγαίναμε για να δούμε κάποιο απομεινάρι του τείχους. Μπαϊλντισμένη σαν να ήταν έτοιμη να παραιτηθεί και να επιστρέψει στην γιαγιά της για να αρμέγει αγελάδες εξήγησε αγανακτισμένα ότι "έχει κουραστεί να πρέπει να απολογούνται συνέχεια για την ιστορία τους". Ούτε ο Κώστας ούτε εγώ μπορέσαμε να βρούμε λογική ευθεία συνδυασμού του τι ρωτήσαμε και τι απάντηση πήραμε. Φύγαμε με ελαφριά βήματα και βρήκαμε το τοίχος μόνοι μας!

Αφήσαμε την Γερμανία πίσω μας και περάσαμε στην Δανία το απόγευμα της επόμενης μέρας. Το εστιατόριο και το φαγητό στην Κοπεγχάγη ήταν το κάτι άλλο!





















Τουρίστρια και ηθοποιός.
Ότι απέμεινε από την Σοβιετική Ένωση και τρεις καμένες γενεές







16 σχόλια:

  1. -)))

    εξαιρετική η 6η απ το τέλος φωτό,μέσα απ την τρύπα στο Τείχος,συμβολική της λαχτάρας με την οποίαν έβλεπαν (απ την "κλειδαρότρυπα")τον εξω κόσμο,οι ανατολικοί...

    Σήμερα,περνάς χωρίς να καταλάβεις απ τον έναν τομέα στον άλλον,αν δεν ήταν τα μαγαζιά με τα ανατολικά μεμοραμπίλια...οι Γερμανοί ήταν too eager να προσποιηθούν οτι ποτέ δεν υπήρξε...
    Εξίσου ενδεικτική θεωρώ την εμβληματική πύλη του βραδεμβούργου,"πνιγμένη" ανάμεσα στα κτήρια των Τραπεζών...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Squarelogic μου, κι εγώ αυτό ακριβώς ένοιωσα και την δούλεψα λιγάκι -αυτή είναι μάλλον η καλύτερη της σειράς που τράβηξα την κλειδαρότρυπα στον τοίχο... προσπαθούσα να κάνω τα δέντρα να γράψουνε και να ξεχωρίζουνε μέσα από την τρύπα, αλλά νομίζω η φωτογραφία δουλεύει μόνο όταν εκτίθεται με μερικές άλλες για να δοθεί το σκηνικό. Επίσης μ' αρέσει η πανοραμική με τον κύριο στο βάθος να κοιτάζει το τοίχος. Κάτσαμε σε εκείνο το σημείο κάπου 10-15 λεπτά και βλέπεις πόσους περαστικούς είδαμε που σταματούσαν και κοιτούσαν. Σε όλες τις παραπάνω βρισκόμαστε από την πλευρά του ανατολικού Βερολίνου. Έχω βρεθεί σε τόσες πόλεις... το Βερολίνο έχει μια ιδιαίτερη ψυχρή αδειοσύνη... Το βρήκαμε καταθλιπτικό και γκρι. Όταν είχαμε φτάσει στην Δανία χτυπήσαμε και οι δύο τα κούτελά μας που είχαμε εντελώς ξεχάσει να πάρουμε ένα κομμάτι.

      Διαγραφή
  2. Νομίζω πως καποιος-ιοι δεν συμπαθει καθόλου αυτην την χωρα και τους κατοικους της ;-)
    Προσωπικά που την έχω ζήσει αρκετά χρόνια, Δημήτρη, εκτιμώ τα πέντε καλά της, αλλά αναγνωρίζω και την πλευρά της που δεν είναι έτσι όπως την φαντάζονται οι περισσότεροι Έλληνες (πχ πως όλα εδώ δουλεύουν ρολόι και με απόλυτη πειθαρχία)
    Για το Βερολίνο η γνώμη μου είναι όμοια με τη δική σου. Μια φορά πήγα όλο κι όλο, για δυο μέρες, και ίσως να μην ήταν αρκετό για να το κρίνω, αλλά κι εμένα δεν μου "είπε" τίποτα σαν πόλη . Μονότονα γκρίζο και αδιάφορο.

    Όσο για τους κατοίκους πιστεύω πως υπάρχουν συμπαθητικοί Γερμανοί, αλλά δεν υπάρχουν "εγκάρδιοι" ας το πω έτσι, Γερμανοί. Αν τυχόν πάθεις τίποτα να εύχεσαι να δουλέψει το οργανωμένο σύστημα τους, αλλά να μην περιμένεις πως κάποιος θα σε λυπηθεί ή θα σου δείξει στο ελάχιστο συμπόνια.
    Αυτές οι αρετές είναι ξένες προς την ψυχή τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή μου Scarlett, θα ήθελα να πιστεύω ότι πάντα τους άρχιζα με λευκό πίνακα αλλά πάντα τον μαυρίζανε, από την Φράου Λίλι που με μάθαινε Γερμανικά από 3 χρονών και μετά (ευτυχώς δεν θυμάμαι λέξη). Και έχεις απόλυτο δίκιο: μπορεί να υπάρχουν συμπαθητικοί αλλά όχι εγκάρδιοι, και αυτό με εκπλήσει λίγο και με κάνει να διερωτώμαι "γιατί", εφ' όσον η εμπειρία μου από το 1979 μέχρι σήμερα με την Σουηδία που είναι βορειότερα πάντα ήταν εγκάρδιοι άνθρωποι, με χιούμορ, ζεστοί, που πάντα με έκαναν να αισθάνομαι σα στο σπίτι μου στην Σκανδιναβία... Όπως και εσύ, που ζεις πολύ εκεί, και η δική μου πείρα, και από Γερμανία και Σκανδιναβία δεν είναι απλά "τουριστική" και καλύπτει πολύ χρόνο της δικής μας ηλικίας. Τι τρέχει με ένα λαό που αγόρασε τον Αδόλφο χονδρική πώληση; Δεν χάβω ότι απλά ακολουθούσαν διαταγές...

      Διαγραφή
  3. Να ξέρεις μ'εχεις πάρει μαζί με τον γιο σου στο ταξίδι σας..!
    Πολύ ζωντανή η περιγραφή σου! Πιο ζωντανή και απο τις φωτό!
    Η τρυπούλα στον τοίχο, υπέροχα σκηνοθετημένη φωτογραφικά...Αγγελοπουλική θάλεγα! χαχαχαχαχχχαχαχα!
    Πού πάμε τώρα? Πού είμαστε? Κοπεγχάγη λοιπόν!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Αγγελοπουλική"! Ω, σας ευχαριστώ κυρία Ακροπολίδου μου! Αυτό είναι πραγματικό κομπλιμάν. Τώρα πάμε Σκανδιναβία, αλλά οι περισσότερες φωτογραφίες που έχω από εκεί είναι οι αντλίες λαδιού που φωτογράφιζα σε στούντιο για ένα κατάλογο δύο βδομάδες!

      Διαγραφή
  4. Με ένα τέτοιο καπέλο και το σφυροδρέπανο κυκλοφορούσα προ λίγων ετών στην Πράγα ()ξεναγός τότε σε ελληνικό γκρουπ). Μιλάμε μόνο που δε με συνέλαβαν οι Τσέχοι. Με έσωζε η καρτούλα του αρχηγού γκρουπ και η τουριστική/βιομηχανική τους συνείδηση :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αμ πως, Δήμο: Με το καπέλο εσύ θα τους φαινόσουνα σαν επικίνδυνος ακτιβιστής μεταξύ Κάφκα και Λένιν, ενώ σε εμένα θυμίζει περισσότερο πατρίκιο κυβερνήτη υποβρυχίου βαλλιστικών πυραύλων ;-)

      Διαγραφή
  5. Πολύ όμορφα είναι δοσμένο το οδοιπορικό σας, λες και βλέπω ταινία διαβάζοντάς το!

    Ο κύριος με το καπελάκι με το σφυροδρέπανο κάτι μου θυμίζει... ;)

    Από όλες τις φωτογραφίες πάντως, εγώ ξεχωρίζω την πρώτη. Ένα Jeep εκεί που και το όνομά του κάποτε ήταν συνώνυμο με τον εχθρό, να ποζάρει θυμίζοντας ότι τελικά όλο αυτό το σύστημα του σφυροδρέπανου υπήρξε κάτι το οποίο ήταν καταδικασμένο να αποτύχει από τη στιγμή που επινοήθηκε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το σκαφτόμουνα κι εγώ Κώστα μου όταν τον έβλεπα να μπαινοβγαίνει με το Jeep από Ανατολικό σε Δυτικό Βερολίνο. Η Σοβιετική Ένωση πάντως έπεσε γιατί την χρεοκόπησε ο Ρέγκαν την δεκαετία του '80 όταν τους είχε πείσει ότι οι Αμερικανοί ετοίμαζαν το σύστημα απώθησης βαλλιστικών πυραύλων "Πόλεμος των Άστρων", όπως το είχαν ονομάσει, και οι Σοβιετικοί τό 'χαψαν και άρχισαν να ξοδεύουν σε ένα απύθμενο πηγάδι ενώ οι Αμερικανοί ποτέ στην πραγματικότητα δεν το προχώρησαν.

      Διαγραφή
  6. Davarich Dimitri σας πάει το καπέλο με το σφυροδρεπανο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σας ευχαριστώ, άκρως λογικέ καμαράντε! Τύφλα να έχει ο Σων Κόννερυ!

      Διαγραφή
  7. Καλησπέρα Δημήτρη. Μου φαίνεται παράξενα ψυχρή η Γερμανία. Δεν την έχω επισκεφτεί, μα δεν θα την έβαζα και στις πρώτες τουριστικές επιλογές. Η αντίδραση της σερβιτόρας είναι ενδεικτική της ψυχολογίας. Η φράση σου "το Βερολίνο έχει μια ιδιαίτερη ψυχρή αδειοσύνη..." νομίζω τα λέει όλα.
    Μου έλεγαν για μια γνωστή που κάνει το διδακτορικό της στο Βερολίνο. Το τελευταίο διάστημα όποτε έλεγε πως είναι Ελληνίδα, την έβριζαν (!), σταματούσαν να της μιλάνε και της συμπεριφέρονταν με απίστευτο ρατσισμό. Πλέον όποτε τη ρωτάνε, λέει πως είναι Ισπανίδα. Μάλλον είναι ένας λαός προσφιλής σε ρατσιστικές νοοτροπίες, όμως αυτό είναι τραγικό, γιατί λειτουργεί ως αλυσίδα, ελπίζω να μην είμαστε στην αρχή μιας νέας γκρίζας σελίδας στην ιστορία.
    Ο Κώστας, εκτός από την Αμερική που γεννήθηκε και αγάπησε, ποια είναι η αίσθηση που αποκόμισε για τις δυο πατρίδες ("Γερμανία", "Ελλάδα"); Τις αγαπάει; Τον επηρέασες εσύ στη γνώμη του; Την Ελλάδα πως την βλέπει, όσο την έχει γνωρίσει και με όλα όσα ακούει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Αγαπητή μου Roadartist! Η όσο το δυνατόν αμερόληπτη εμπειρία μου δεκαετιών είναι ότι οι Γερμανοί είναι *πραγματικοί* ρατσιστές γιατί δεν είναι υπερόπτες ή φανφαρόνοι σαν τους Αμερικανούς του παλιού νότου, αλλά λογικά πιστεύουν απλά ότι είναι βιολογικά ανώτεροι. Ιδίως από τους Μεσογειακούς λαούς που τολμάνε να χαμογελάνε στην ζωή. Οι μόνοι τους οποίους μισούν περισσότερο από τους ΕλληνοΙταλοΙσπανοΠορτγαλλοΓάλλους ε΄νιαι εκείνη η φυλή που κατάφερε επί αιώνες να τα πάει καλύτερα και από τους ίδιους μέσα στην ίδια τους την κοινωνία, γι αυτό και στήσανε τους φούρνους, εκτελώντας πάντα διαταγές, φυσικά. Και εκείνοι που δεν θα το πουν συνειδητά έχουν μεγαλώσει σε μια κοινωνία που ποτίζει μόνο αυτήν την εκδοχή -δικαιολογούμενη στα μάτια τους με την απόδοση τους σαν κοινωνία και οργάνωση εκτέλεσης προγραμμάτων και ...διαταγών.

      Ο Κώστας έχει έρθει 16-17 φορές στην Ελλάδα και πέρα από το ότι την αγαπά την θεωρεί πράγματι πατρίδα ρίζας. Την Ελλάδα και την Ρωμιοσύνη τις ανακάλυψα εγώ στην Αμερική μέσω του Κώστα. Τα τελευταία δύο χρόνια είναι απαρηγόρητος, πραγματικά, αναφέροντας από μόνος του τα λάθη γνώμης που κάνουν οι ξένοι για μας, διαμαρτυρόμενος, αλλά και αισθάνεται και μια απογοήτευση για τα εμφανή προβλήματα στον ιστό της κοινωνίας που αγαπά. Πάντως, η πρώτη συνειδητή πολιτιστική εμπειρία που του έδωσε η Ελλάδα όταν ήταν αρκετά μεγάλος για να έχει κρίση ήταν όταν οι φίλοι τους στην Ελλάδα στις διακοπές το 2003 του είπαν ότι καλά έπαθε η Αμερική με την 9/11 και ότι της άξιζε.

      Την Γερμανία ποτέ δεν την είχε σε πολύ, και μετά από εκείνες τις σχεδόν δύο μέρες απλά λέει ότι καταλαβαίνει τώρα καλύτερα τα προβλήματα της άλλης του οικογένειας...

      Διαγραφή
  8. Πως εξηγείς τότε Δημήτρη,οτι παρά τα τραύματα του Β Παγκ.Πολεμου ο Γερμανοί που ήρθαν στην Ελλάδα απ το '70 ή το '80 και μετά όχι μόνο δεν είχαν πρόβλημα αλλά μεμονωμένα έγιναν κι αγαπητοί όταν εγκαταστάθηκαν-μόνιμα ή για το καλοκαίρι- σε ελλην.κοινότητες?
    Είναι ενδεχομένως διαφορετική η συμπεριφορά τους όταν είναι μόνοι ή μειοψηφία και διαφορετική όταν πλειοψηφούν?
    Το '89,φοιτητής,είχα κάνει ταξίδι στην Ετρώπη με το Interail.Στη Γερμανία είχα πάει με πολύ επιφύλαξη και ίσως αρνητική προδιάθεση,αλλά είχα ευχάριστη έκπληξη:στην Κολωνία μια 70άρα κυρία,αφού αδυνατούσαμε να καταλάβουμε τις οδηγίες της για τον ξενώνα,μας πήγε 800 μέτρα εκτός του δρόμου της ώς την πόρτα του.Περισσότερες απο 1 φορές,σταμάτησαν με αυτ/τα να μας ρωτήσουν που παμε και αν θέλαμε να μας πανε.Αντίθετα στο Παρίσι είχα πολύ χειρότερες εμπειρίες...
    Πάντως και μένα η αίσθηση μου για το Βερολίνο είναι οτι είναι μια πολύ ψυχρή και αδιάφορη πόλη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε μου Squarelogic, ο καθρέφτης έχει δύο όψεις, όπως και κάθε νόμισμα. Περιγράφεις την εντύπωση που έδωσε στον Έλληνα ο Γερμανός, τα '70, '80, όχι όμως την πλευρά του Γερμανού. Η μόνη πείρα μου πάνω σε αυτά είναι ότι γύρισα παντού πολλές φορές για τον τουρισμό μέχρι το τέλος του '89. Οι Έλληνες που ζούσαν από τον τουρισμό είχαν ορισμένα στερεότυπα: Οι Αμερικάνοι θα αφήσουνε φιλοδώρημα, οι Άγγλοι θα μεθύσουνε, οι Γάλλοι δεν θα ικανοποιηθούν με τίποτα, οι Ιταλοί δεν θα αφήσουν πουρμπουάρ δεκάρα, και οι Γερμανοί θα τα αφήσουν όλα πεντακάθαρα και θα δεχτούν ότι υπάρχει σαν δεδομένο, γνώστες κιόλας του πολιτισμού και της ιστορίας. Οι Γερμανοί δεν σέβονταν τον Έλληνα αλλά την Ιστορία του Έλληνα και τα πολιτιστικά και ιστορικά κειμήλια. Οι Άγγλοι διάλεξαν την Κρήτη και την Τοσκάνη για τα πάρκα διακοπών τους, όλο τον εικοστό αιώνα. Και οι Γερμανοί την Ελλάδα. Ούτε οι μεν όμως ούτε οι δε ήρθαν στον quaint και picturesque, cute τόπο μας σαν ίσοι. Όχι περισσότερο από όσο θα πηγαίναμε εμείς και θα φερόμασταν στου ντόπιους στην Ινδία. Αυτό είναι κάτι που δεν το έπιασαν πολλοί Έλληνες γιατί το θεώρησαν φυσικό οι ξένοι να έρθουν στον τόπο μας με θαυμασμό και αγάπη.

      Και φυσικά οι Γερμανοί είναι πολιτισμένοι και εξυπηρετικοί στον τόπο τους. Και μην με αρχίσεις με τους Γάλλους στους οποίους μεταξύ του Βρετανικού και Αμερικανικού background μου μπορώ να τους τα ψάλλω από την καλή.

      Οι ίδιοι αγαπητοί Γερμανοί κάτοικοι της Ελλάδας, σήμερα, με το ίδιο χαμόγελο, τι λογική αιτία νομίζεις ότι θα εξηγούσαν για την σημερινή κατάστασή μας;

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.