Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Ησυχία












Είναι άραγε η γαλήνη πριν την θύελλα; Είναι το μάτι του κυκλώνα; Τα πράγματα είναι ήσυχα, αλλά η ησυχία είναι περίεργη και ανησυχητική.

Εμείς έχουμε εγγυημένους 6 μήνες, νομίζω. Ένα-δύο μήνες να γίνουν οι εκλογές-κουκλοθέατρο, κανένα μήνα να βρουν αν θα συνεργαστεί η Αλέκα με τον Καρατζαφέρη, κι ο Αλέξης με την Ντόρα, ή, η δημοκρατική δεξιότερα της ακραίας αριστεράς με την αριστερή πλευρά της δεξιάς, και να βάλουν τα καινούργια νήπια στο παρκάκι τους. Μετά, θέλουμε κανένα δυό μήνες για Μήνα του Μέλητος της Νέας Εθνοσωτήριας Συνεργασίας. Και μέσα σ' όλα αυτά θα πέσει κι η περίοδος των λουτρών του λαού, όταν ο Έλλην, παραδοσιακά δεν ασχολείται με τίποτα (εξ' ου και το γνωστό "αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα!")

Η Νέα Εθνοσωτήριος Συνεργασία, παρεμπιπτόντως, Ν.Ε.Σ., έχει ήδη προταθεί από την Nestle, σε κλειστούς κύκλους, ως όνομα της καινούργιας κυβέρνησης (αντί αγνώστου ποσού αμοιβής), ώστε η Nestle να έχει καινούργιο διαφημιστικό μοχλό για το Νες Καφέ το οποίο όπως όλοι γνωρίζουμε είναι το κύριο συστατικό για ένα απολαυστικό φραπεδάκι.

Στους επόμενους 12 μήνες παίζεται και ο Σαρκοζύ στην αρχή, και αργότερα η Μέρκελ. Δηλαδή, ηρεμία μέχρι να βρούνε ποιά από τις διάφορες αλήθειες θα συμφέρει καλύτερα τους νέους εντολοδόχους των Ευρωπαϊκών λαών.

Τι θα γίνει μετά είναι σίγουρο. Μόνο το πως θα γίνει δεν έχει κανείς ιδέα.

Η ανθρωπότητα (ακόμα και η Ελλάδα) θα επιζήσουν, όπως επέζησαν από το κραχ του 1929-32 μέχρι το 1950, μόνο που, αντί για 20 χρόνια, θα γίνουν όλα σε αρκετά συντομότερο χρονικό διάστημα γιατί είμαστε καλύτερα οργανωμένοι τώρα, και το να επαναλάβεις Ιστορία είναι και ευκολότερο από το να την επινοήσεις -ή να μάθεις από αυτήν.

Πρέπει άλλωστε να τελειώσουν γρήγορα όλα για να είναι η ανθρωπότητα έτοιμη για την επόμενη πράξη, η οποία κάνει έναρξη προσεχώς με το έργο "Ο πλανήτης ξέμεινε από πετρέλαιο!"

Οι μέρες που έρχονται είναι σίγουρα δύσκολες, αλλά, θα είναι συναρπαστικές. Αυτό το οποίο όλοι σπάνε το κεφάλι τους αλλά δεν μπορούν να βρουν πως θα γίνει, είναι το πως μέσα στα επόμενα 20 χρόνια ο πληθυσμός του πλανήτη, από 7-8 δισεκατομμύρια, θα πέσει στα 3-4, ώστε να επαναλειτουργήσει το καπιταλιστικό σύστημα της φυσικής επιλογής δια της υπερισχύσεως του ισχυρότερου (το οποίο για την ώρα αυτομπλοκαρίστηκε λόγω υπερπληθυσμού).

Ένα από τα καλά που θα προκύψουν μέσα από όλον αυτόν τον πανζουρλισμό που έρχεται, είναι ότι θα βγάλουν τον σκασμό, ή θα τελειώσουν, οι μέγιστοι διανοούμενοι-κατάλοιπα του εικοστού αιώνα. Γιατί, στα επόμενα 20-30 χρόνια, μέχρι την αποκάλυψη της Νέας Γης, οι επιζήσαντες θα είναι εκείνοι που θα στρωθούνε να δουλέψουνε για να επιβιώσουνε, χωρίς να κλαίνε για τα ...κεκτημένα των αγώνων. Χωρίς να βγάζουν διανοούμενες λέξεις για να εξηγήσουν τι θα πει νεοφιλελευθερισμός παλαιότερος του αμέσως νεοτέρου, τρείς παρά πέντε, ευχαριστώ δεν θα πάρω.

Τον Μάιο του 1994 έβγαζα 42.000 δολάρια τον χρόνο σαν production manager στην έντυπη διαφήμιση. Τον Ιούνιο έχασα την δουλειά μου και την επόμενη μέρα οδηγούσα ταξί (τις μεγάλες άσπρες λιμουζίνες που βλέπετε στο σινεμά) για 4 δολάρια και 25 σεντς την ώρα συν πουρμπουάρ, καθώς συνάμα έψαχνα για δουλειά στον τομέα μου -γιατί είχα οικογένεια να συντηρήσω. Ζήτησα την δουλειά, και μου την έδωσε ένας γείτονας που είχε λιμουζίνες, τις οποίες μέχρι χτες χρησιμοποιούσα σαν πελάτης μέσω της δουλειάς μου. Δύο χρόνια αργότερα είχα δική μου εταιρεία. Δεν φοβάμαι: μπορεί να μη  είχα λεφτά να αγοράσω παπούτσια Nike, αλλά το διαφημιστικό τους σλόγκαν δεν το ξέχασα ποτέ: Just do it! Το οποίο, σε ελεύθερη μετάφραση έρχεται κάπου στο "σκάσε και κολύμπα!"







11 σχόλια:

  1. η διαφορά είναι ότι εσύ το έκανες μόνος σου. δεν κλάφτηκες όταν έχασες τη δουλειά σου. δε ζούσες με δανεικά. δεν κατηγόρησες το σύστημα. δεν έβαλες το κεφάλι κάτω και σε συντηρούσαν οι γέροντες γονείς με την πενιχρή σύνταξη.

    εδώ, σπουδάζέι ο γιος μάνατζμεντ και περιμένει να βρει δουλειά ως διευθυντής. δεν καταδέχεται τίποτα κατώτερο!

    εσύ όμως πήγες να κάνεις τον οδηγό. ξέρω παιδιά, που επειδή δε βρίσκουν δουλειά, κάνουν μεταπτυχιακά για να μη κάθονται. και πληρώνουν οι γονείς τα βλαστάρια που θα έχουν διδακτορικό και δυο μεταπτυχιακά. αλλά θα είναι άνεργα μέχρι τα τριάντα και. και μετά, θα είναι όβερ κουάλιφάιντ και δε θα τους προσλαμβάνουν και θα φεύγουν στο εξωτερικό και πάει λέγοντας. για΄τι σπούδασε θεολογία. δεν θα πήγαινε υπάλληλος στο σούπερ μάρκετ...

    άντε, καλή κυριακή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρία μου, για μένα ήταν κάτι το αυτονόητο.

      Κάνεις ότι μπορείς και δεν έχει ουδεμία σημασία αν είσαι διευθυντής σήμερα και σκουπιδιάρης αύριο, εφ' όσον έχεις την ευθύνη της ύπαρξής σου και των υποχρεώσεών σου. Και αυτά που κάνεις τα αποφασίζεις εσύ και όχι οι άλλοι για σένα, ούτε σου μαγειρεύει η μαμά μέχρι να γίνεις 32 και να βρεις γυναίκα να την αντικαταστήσει.

      Είναι αλήθεια πάντως ότι στην Ελλάδα δεν θα μπορούσα νε είχα οδηγήσει το ταξί γιατί το επάγγελμα είναι ...πως το λέτε εκεί στην καθεδρία της δημοκοπίας; "Κλειστό!"

      Το '75 όταν με στείλανε διακοπές στο Λονδίνο να δω αν μ' αρέσει να πάω να σπουδάσω, την δεύτερη από τις 6 βδομάδες των διακοπών άφησα το πορτοφόλι με τα λεφτά του μπαμπά και της μαμάς στο διαμερισματάκι, πήρα σβάρνα τα εστιατόρια και έπιασα δουλειά λαντζέρης με μισή λίρα την ώρα, για να δω, για πρώτη φορά στην ζωή μου, αν αξίζω δεκάρα από μόνος μου. Σε 4 βδομάδες μ' άφησαν να σερβίρω κιόλας για πουρμπουάρ όταν είχα πλύνει τα πιάτα. Έκοψα και το δάχτυλό μου καθαρίζοντας πατάτες. Όπως καταλαβαίνεις, το ότι δεν ανήκα στην Ελλάδα ήταν γνωστό από τρυφερής ηλικίας. Και όταν τέλειωσαν οι διακοπές με τις εισπράξεις μου αγόρασα ένα δερμάτινο σακάκι που τώρα το έχει ο γιός μου.

      Διαγραφή
  2. Δημήτρη, θίγεις πράγματα τα οποία είναι πολύ σοβαρά. Και τα σοβαρότερα βεβαίως δεν είναι η κρίση και η απώλεια των κεκτημένων, αλλά το πετρέλαιο που τελειώνει και ο πληθυσμός που πρέπει να μείνει ο μισός! Ο κόσμος μας στηρίζεται στο πετρέλαιο σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό και η έλλειψή του θα επιφέρει δραματικές αλλαγές στην κοινωνία. Και δεν είναι μόνο η θέρμανση και οι μεταφορές που θα χάσουν την κινητήρια δύναμή τους, αλλά θα λείψει από το χειρουργικό γάντι μέχρι τα τρόφιμα. Και βεβαίως ένας πλανήτης χωρίς πετρέλαιο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να υποστηρίξει 7 δισεκατομμύρια πληθυσμό.

    Τα χειρότερα έρχονται. Το μόνο που εύχομαι είναι ότι γίνει να γίνει γρήγορα και χωρίς να υποφέρει πολύ ο κόσμος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε μου Κώστα, αυτά είναι τα πραγματικά θέματα. Και θα σου έκανα μεγάλη απάντηση αλλά την φυλάω για την επόμενη ανάρτηση.

      Όλα τα μηχανήματα του κόσμου λειτουργούν με μηχανήματα εσωτερικής καύσεως και χωρίς πετρέλαιο ο κόσμος δεν λειτουργεί, και το πετρέλαιο τελειώνει. Επίσης, το καράβι που χτίσαμε χωράει 4-5 δισεκατομμύρια και τώρα είμαστε 7-8 και βουλιάζει.

      Αυτά είναι τα προβλήματα που βρίσκονται πίσω από όλα τα άλλα προβλήματα. Και, όπως και να το κάνουμε, ούτε ο άνθρωπος ξαφνικά στην πλειοψηφία του θα αρχίσει να μοιράζεται το φαΐ του με όλους, ούτε μπορούμε να αντικαταστήσουμε όλες τις μηχανές του κόσμου με καινούργια τεχνολογία ξαφνικά, και να την βρούμε την νέα τεχνολογία.

      Τα υπόλοιπα περί τάξεων, επιθέσεων κλπ., χάνουν το νόημα και παραμένουν στην ονείρωξη μια που δεν αντιμετωπίζουν την ουσία των πραγματικών προβλημάτων και της φύσης μας.

      Διαγραφή
  3. Μ'αρέσει η πρακτικότητα,η αισιοδοξία και η πίστη στην αυτοδιάθεση που έχετε όσοι έχετε ζήσει πολλά χρόνια στις ΗΠΑ...Παρ'ολα αυτά,δε νομίζω οτι εδώ υπάρχουν οι συνθήκες που να επιτρέπουν το ίδιο αισιόδοξη θεώρηση σε συνθήκες βαθιάς Κρίσης:στις ΗΠΑ έχετε τεράστια "αγορά",απειρία "ευκαιριών",η κοινωνική κινητικότητα είναι δεδομένη,και το Κρατος σέβεται σχετικά την ατομική περιουσία και πρωτοβουλία και δεν προσπαθεί να σε παγιδεύσει σε κάθε σου βήμα.Εδώ,ότι και να κάνεις θα το βρεις μπροστά σου,όχι αρωγό,αλλά νταβατζή,μιζαδόρο,ευκαιρίες συνακόλουθα ψάχνεις με το μικροσκόπιο,η ιδιωτ.παραγωγή πλούτου είναι καταδικαστέα,κα μόνο τα λαμόγια που κλέβουν το δημόσιο χρήμα έχοντας μια έμμισθη θέση σαν άλλοθι(σαν τις κυρίες του ΙΚΑ Καλλιθέας..)ή οι αετονύχηδες "επιχειρ/τιες" της νύχτας μπορούν να έχουν χρήμα που κανείς δεν ξέρει την προέλευση του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ελπίζω να μην ισχύει αυτό που σοφά λες περί επιδίωξης είωσης του πληθυσμού στο μισό...Ελπίζω αλλά δυστυχώς το φοβάμαι κι εγώ...Κι αυτό που λες "συναρπαστικό",δεν ξέρω πόσοι απ οσους έξησαν τον Β Παγκόσμιο θα το έλεγαν έτσι...(κατανοώ φυσικά οτι είναι σχήμα Λόγου).Καλημε΄ρα απ την βροχερή Αθήνα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε Squarelogic, η πρακτικότητα, η αισιοδοξία και η πίστη στην αυτοδιάθεση είναι πράγματι δώρα της χώρας που τόσο πολλοί λατρεύουν να μισούν... και είμαι ο πρώτος που θα καταλάβει απόλυτα τι εννοείς με το ότι δεν υπάρχουν στην Ελλάδα οι συνθήκες που να επιτρέπουν την ίδια θεώρηση. Έχεις δίκιο για το πόσα έχουμε στις ΗΠΑ που βοηθάν, αλλά, μπορώ να σου πω ότι στην τελική ανάλυση μιλάμε για μια νοοτροπία που βγαίνει μέσα από τον άνθρωπο. Φέρνοντάς την εγώ μέσα μου, έχει λειτουργήσει για μένα και στην Ελλάδα, και 1984-1989, και 2007.

      Συμφωνώ απόλυτα ότι είναι δύσκολο να βρεις την νοοτροπία μέσα στην Ελλάδα. Εγώ όμως έχω αποδείξεις από δική μου πείρα ότι η νοοτροπία αυτή μπορεί και λειτουργεί αν την φέρεις μέσα στην Ελλάδα. Δύσκολα, αλλά λειτουργεί. Η νοοτροπία αυτή, της αισιοδοξίας, πίστης και αυτοδιάθεσης, μέσα στην Ελλάδα ευνουχίζεται, από τους γονείς, την οικογένεια, τους φίλους, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τους εργοδότες και την κοινωνία. Ευνουχίζεται συστηματικά. Αν όμως ένας άνθρωπος την κρατήσει πεισματικά μέσα του, η νοοτροπία θα λειτουργήσει με αποτελέσματα ακόμα και μέσα στην Ελλάδα. Θα κάνει εχθρούς, αλλά αυτοί που θα γίνουν εχθροί επειδή κάποιος αποφασίζει να χαμογελάσει και να αναλάβει ευθύνη για την ζωή του, δεν άξιζαν να είναι φίλοι. Το πρόβλημα είναι ότι και να θέλει κάποιος είναι δύσκολο να έχει αντίληψη του τι ακριβώς σημαίνει μέσα στην ψυχή η νοοτροπία αυτή... Ξεκινάει κανείς από το να έχει έλεγχο και απόφαση για τον εαυτό του και να σταματήσει να χάνει χρόνο αναλύοντας τα προβλήματα και χαλώντας την ζαχαρένια του για τα λαμόγια.

      Work Ethic. Δεν ξέρω καν πως να το μεταφράσω αυτό, αλλά ξέρω ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Εμένα όμως πάντα μου έδωσε το work ethic αυτά που ήθελα, και μέσα στην Ελλάδα ακόμα. Λύσεις. Απαντήσεις. Δουλειά που να φέρνει αποτελέσματα. Αυτά είναι μέσα μας και αν τα έχουμε κανείς δεν μπορεί να μας τα πάρει...

      Οι Πανούκλες του Μεσαίωνα και οι πόλεμοι κάναν την δουλειά μια χαρά. Τώρα, πως θα ελαττωθεί ο πληθυσμός; Πυρηνικά όπλα αποκλείονται γιατί δεν θα μείνει τίποτα να εκμεταλλευτούν οι επιζώντες. Αλλά, είτε ο άνθρωπος είτε η φύση κάτι θα σκαρφιστούν.

      Καλό σου βράδυ!

      Διαγραφή
  5. Αγαπητέ Δημήτρη, διαβάζω καιρό τα άρθρα σου χωρίς να σχολιάσω. Σήμερα όμως θα ήθελα να γράψω για κάτι που με προκάλεσε. Αναφέρομαι στο σχόλιό σου προς την Ria και συγκεκριμένα για την φράση "το ότι δεν ανήκα στην Ελλάδα ήταν γνωστό από τρυφερής ηλικίας". Αν εννοείς πως η δυνατότητα να πάει ένα Ελληνόπουλο, ειδικά το '75, στην Αγγλία 6 εβδομάδες διακοπές για να αποφασίσει αν του αρέσει να σπουδάσει εκεί, πράγματι δεν ανήκει στην Ελλάδα. Τα Ελληνόπουλα που γνωρίζω εγώ όπως τα αδέλφια μου και εγώ, σπούδασαν δουλεύοντας, τα αδέλφια μου μάλιστα στην οικοδομή! Ήταν αριστούχοι στο πανεπιστήμιο και ο ένας ακολούθησε καριέρα Πανεπιστημιακού.
    Εγώ δούλευα από τα 16 μου και σπούδασα μόνη μου τον εαυτό μου. Τα χρήματα που έπαιρνα πήγαιναν όλα σε βιβλία και όργανα (είμαι μουσικός). Θεωρώ τον εαυτό μου Ελληνίδα και σαν και μένα γνώρισα πολλούς ακόμη Έλληνες που κατάφεραν να φτάσουν τους στόχους τους με πολύ μεγάλους κόπους και θυσίες.
    Ακόμη ως εκπαιδευτικός, γνώρισα αργότερα και πολλά νέα παιδιά με τον ίδιο ζήλο για πρόοδο.
    Την δεδομένη στιγμή, το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι να υποτιμούμε το έμψυχο υλικό της χώρας μας. Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα, υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν πολύ και τίμια.

    Καλό βράδυ σου εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Margo, καλώς ήρθες, και σ' ευχαριστώ που με διαβάζεις. Οπωσδήποτε θα έχεις παρατηρήσει ότι στις τελευταίες αναρτήσεις το ύφος έχει αλλάξει λίγο και δεν είμαι σίγουρος ότι πήγε προς το καλύτερο.

      Το ότι με έστειλαν στην Αγγλία 5-6 βδομάδες για να δω αν μπορώ να πάω εκεί να σπουδάσω ήταν ο επίσημος "λόγος" των γονιών μου. Η πραγματικότητα ήταν ότι είχα ήδη αποφασίσει ότι φεύγω όπως και να έφευγα. Στην Ελλάδα ήμουνα μια πλήρης αποτυχία από τα 14-15 αλλά δεν ήθελα να σκύψω το κεφάλι και να ζήσω σαν μια αποτυχία με απολυτήριο γυμνασίου μόνο την υπόλοιπη ζωή μου. Εγώ έφευγα. Δεν με στείλανε. Αλλά οι γονείς μου τα έκαναν όλα έτσι που παρά την αποτυχία μου είχα συμπαράσταση και είχα την ελπίδα ότι ίσως να βρω κάτι καλύτερο αλλού.

      Η ζωή μου στάθηκε, και με βοήθησε να φτιάξω έξω αυτό που ποτέ δεν θα είχα φτιάξει στην Ελλάδα. Ξανα-"μεγάλωσα" τον εαυτό μου από το μηδέν στην Αγγλία και "ενηλικιώθηκα" στην Αμερική. Στο τέλος δεν παρέμεινα η αποτυχία που ήμουν και θα ήμουν στην Ελλάδα.

      Όμως, είμαι ο πρώτος που θα πω ότι για αυτό δεν ρίχνω φταίξιμο στην Ελλάδα ή στην Ελληνική παιδεία. Ποτέ δεν έχω πει ότι έφταιγε οποιοσδήποτε παρά εγώ για την αποτυχία μου. Ελπίζω να διαφέρω και σε αυτό από την πλειοψηφία των Ελλήνων, λέγοντας ότι εγώ φταίω και όχι το σύστημα ή, η Ελλάδα, ή οι εξωγήινοι. Δική μου ήταν και είναι η ευθύνη.

      Δεν ταίριαξα ποτέ στην Ελλάδα, και πράγματι δεν ανήκα όταν ήμουνα παιδί και δεν ανήκω τώρα. Και σε αυτό δεν φταίει η Ελλάδα. Όμως ταίριαξα αμέσως και ήμουνα διαφορετικός άνθρωπος από την πρώτη μέρα στο Κολέγιο στο Λονδίνο. Και από εκεί έφτιαξα την ζωή μου.

      Τώρα που έχω ζωή πίσω μου και είμαι 53, και ο γιός μου έχει διαπρέψει σε ότι κάνει και μπήκε πρώτη σελίδα σε εφημερίδα στην Αμερική, μπορώ να πω ότι η θετή μου μητέρα, το εξωτερικό, με βοήθησε να χτίσω μια ζωή που την κοιτάω με ικανοποίηση.

      Και τώρα, κοιτάζοντας το μπάχαλο που κατάντησε η Ελλάδα έχω κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιήσω την κρίση που μου έδωσε η ζωή και να κρίνω. Όπως όμως και να κρίνω την σημερινή Ελλάδα και αυτά όλα και αυτούς όλους που την έφτασαν ως εδώ τα τελευταία 30 χρόνια, ποτέ δεν θα ισχυριστώ ότι έφταιγε η Ελλάδα που δεν ταίριαζα εγώ, που δεν ανήκα εγώ. Το ότι δεν ανήκω στην χώρα που με γέννησε είναι απλά μια λυπημένη διαπίστωση.

      Πράγματι, υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι στην Ελλάδα και τίμιοι, κατά τη εμπειρία μου. Δεν χρειάζονται κανέναν μπλογκίστα να τους ισοπεδώσει: τους ισοπεδώνει η ίδια τους οι χώρα. Εκείνοι όμως έχουν την ευλογία που δεν είχα εγώ, και αισθάνονται ότι ανήκουν, όπως εσύ. Και για αυτό ίσως να αποτελέσουν μέρος της λύσης, όταν και αν βρεθεί.

      Και πάλι σ' ευχαριστώ και για το ότι έγραψες, αλλά και για αυτά που έγραψες τα οποία εκτιμώ πραγματικά.

      Διαγραφή
  6. Καταλαβαίνω.. μια λεπτομέρεια που δεν έγραψα είναι πως ο αδελφός μου είναι σε Πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Βγάζει μια πίκρα για την Ελλάδα που δεν τον αγκάλιασε και είχε τόσα πολλά να της δώσει... Καταλαβαίνω πώς είναι να σε διώχνει η ίδια σου η χώρα. Εμείς που μείναμε πίσω όμως, προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να σταθούμε όρθιοι, να προσπαθούμε για την αλλαγή που τόσο αργεί να έρθει και να είμαστε και καλά για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας σε ένα περιβάλλον ουσιαστικά καλύτερο. Γι αυτό χρειαζόμαστε την συμπαράστασή σας περισσότερο από ποτέ. Το σάπιο κομμάτι της κοινωνίας θα αποσαθρωθεί έτσι κι αλλιώς ήδη έχει ξεκινήσει..

    Σε ευχαριστώ και εγώ για την φιλοξενία!
    Την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Margo, μιλώντας σαν Έλληνας του Εξωτερικού, και μάλλον εκφράζοντας την ευρύτερη γνώμη των Ελλήνων του εξωτερικού τους οποίους γνωρίζω, η Ελλάδα δεν έχει την ικανότητα να αγκαλιάσει τα παιδιά της όσα και να μπορούν να της δώσουν. Όταν λες ότι καταλαβαίνεις πως είναι να σε διώχνει η ίδια σου η χώρα, μπορεί να έχεις την άμεση πείρα της σχέσης με τον αδελφό σου, αλλά, πίστεψέ με, για αυτόν ο οποίος αποκτά αυτήν την εμπειρία άμεσα, τα αισθήματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα. Στο διώξιμο πρέπει συνάμα να προσθέσεις την εμπειρία της αποδοχής από την άλλη χώρα. Στον ευνουχισμό που επιβάλλει η Ελλάδα πρέπει να προσθέσεις την δύναμη της προσφοράς που βρίσκεις μέσα σου αλλού. Και πολλοί δεν χρεώνουν την Ελλάδα με αυτά, όπως δεν την χρέωσα όσον αφορά τον εαυτό μου στο προηγούμενό μου σχόλιο.

      Σε κάθε δεδομένη στιγμή της ιστορίας υπήρξαν εκείνοι οι οποίοι ήλπισαν ότι "Το σάπιο κομμάτι της κοινωνίας θα αποσαθρωθεί". Ας ελπίσουμε τώρα, ότι για μια τουλάχιστον φορά, η ελπίδα θα δικαιωθεί.

      Καλό σου απόγευμα.

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.