Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Εντυπώσεις











Όποιος έχει κάτσει σε τραπέζια διαπραγματεύσεων επιχειρησιακών ξέρει καλά ότι τα πάντα αποφασίζονται με βάση όχι τόσο στοιχεία και δεδομένα, αλλά, τα φαινόμενα στις εντυπώσεις που δίνει ό ένας συνομιλητής στον άλλον.

- Τι εντυπώσεις δίνουν οι πολιτικοί μας στον λαό που περιμένουν να τους ψηφίσει;
- Τι εντυπώσεις δίνουν οι πολιτικοί μας στου πολιτικούς της Ευρώπης;
- Τι εντυπώσεις δίνει η Ελλάδα στους άλλους λαούς;

Πόσοι Έλληνες καταλαβαίνουν τον βαθμό ανευθυνότητας και παιδαριώδους απλοϊκότητας που επιτρέπουμε στους άλλους λαούς να μας καταλογίσουν; Πόσοι συνειδητοποιούν ότι στα μάτια του έξω κόσμου καμία σχέση δεν έχει η Ελλάδα και τα προβλήματά της με τις άλλες Μεσογειακές χώρες και τα δικά τους προβλήματα επειδή η εντύπωση που δίνουμε είναι εντελώς διαφορετική;

Η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι κρίση συστήματος. Δεν διαφωνεί κανείς σε αυτό. Αλλά αυτό που δεν λέει ο κόσμος δυνατά μην τον ακούσουν είναι πως όλη η παραγωγική και καταναλωτική δομή της διεθνούς κοινωνίας στηρίζεται στο τραπεζικό σύστημα. Τα πάντα παράγονται μέσω τραπεζών, μέσω δανείων. Όλα τα προϊόντα που καταναλώνουμε από φαγητό μέχρι αυτοκίνητα και όλα τα ιδιωτικά και δημόσια έργα τα οποία περιστοιχίζουν την καθημερινότητά μας υπάρχουν, δημιουργούνται και συντηρούνται μέσω του τραπεζικού συστήματος. Γι αυτό προσπαθούμε να σώσουμε το τραπεζικό σύστημα. Γιατί χωρίς αυτό δεν θα υπάρξει τίποτα αναγνωρίσιμο ή επιτευκτό στην ζωή μας.

Η εμπειρία μου μέχρι στιγμής από τα Ελληνικά μπλογκ και εφημερίδες είναι ότι ο μέσος Έλληνας νομίζει ότι οι τράπεζες είναι κάτι το οποίο απομυζά το σύστημα και δεν έχουν καταλάβει ότι οι τράπεζες είναι το σύστημα.

Είναι αυτό σωστό; μας αρέσει; ίσως όχι. Ίσως πρέπει να αλλαχθεί και να αντικατασταθεί με κάποιο άλλο σύστημα, εν καιρώ. Αλλά τώρα, είτε μας αρέσει είτε όχι αυτό είναι το σύστημα. Άλλο δεν έχουμε, και αύριο δεν θα υπάρχει ψωμί στον φούρνο χωρίς αυτό το σύστημα.

Κανείς δεν λέει ότι το τραπεζικό σύστημα είναι ωραίο. Απλά δεν υπάρχει άλλη υποδομή. Μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι άλλο, αλλά αυτό θα πάρει καιρό, πολύ καιρό, γενεές, και εν τω μεταξύ πρέπει να τρώμε κάτι, να έχουμε ηλεκτρικό και καύσιμα.

Ο πολιτισμός ξεκίνησε στην Μεσοποταμία όταν εφευρέθηκε το χρήμα. Και μόλις εφευρέθηκε το χρήμα, εκείνοι που το είχαν το δάνεισαν σε εκείνους που δεν το είχαν με υπόσχεση ότι θα επιστρεφόταν με τόκους. Και έτσι γεννήθηκε ο ...πολιτισμός πριν 6.000 χρόνια.

Ακόμα και στην Σοβιετική Ένωση το τραπεζικό σύστημα υπήρχε αλλά ήταν κρατικό, και οι ιδιοκτήτες ήταν το πολιτμπούρο. Ακόμα και η Κούβα δανείζεται λεφτά από άλλους. Επειδή, δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη δια μέσου του συστήματος σε όλη την Γη αν δεν πέσει χρήμα για να γίνει ανάπτυξη. Και το χρήμα αυτό θα το βάλουν οι τράπεζες, με τόκο. Αυτή είναι η δουλειά τους.

Και εδώ μπαίνει το κράτος, να διαχειριστεί το σύστημα εις όφελος (υποτίθεται) του λαού τον οποίον αντιπροσωπεύει. Μην ξεχνάμε ότι στην θεωρία το κράτος αντιπροσωπεύει τον λαό και υπάρχει από τον λαό για τον λαό.

Το κράτος πρέπει να είναι λιτό, ευέλικτο και να υπηρετεί την τοπική αυτοδιοίκηση η οποία πρέπει να ξεκινάει από επίπεδο γειτονιάς. Η επιχείρηση πρέπει να είναι ελεύθερη, και τίθεμαι εγώ τουλάχιστον κάθετα ενάντια σε οποιαδήποτε οικονομία "κατευθυνόμενη" από την κυβέρνηση -απαιτώ όμως, προσωπικά, αντικειμενική και ίση εφαρμογή και αστυνόμευση των νόμων. Η τελική ευθύνη της ζωής βρίσκεται με τον κάθε πολίτη, και, αν και όμορφο στο φιλοσοφικό χαρτί, το κράτος που προτείνει η "αριστερά" απλά θρέφει ανεύθυνους και εξαρτώμενους πολίτες.

Με αυτές τις σκέψεις λειτουργεί ο δυτικός κόσμος στον οποίον θέλουμε να ανήκουμε. Εμείς, από το 1981 έως το 2009 φάγαμε σαν το τζιτζίκι του Αισώπου. Οι περισσότεροι δεν ξέραν ότι και τι τρώγανε, αλλά δεν τους είχε πληροφορήσει και κανείς περί αυτού. Και ξαφνικά βρεθήκαμε προ μιας δυσάρεστης έκπληξης: Χρεοκοπήσαμε και έπρεπε η να ισοπεδωθούμε ή να βάλουμε ενέχυρα και τα δισέγγονα μας. Και τι κάναμε στο τέλος σαν λαός;

- Δώσαμε 7% και 21 έδρες στον φασισμό,
- Πήραμε ένα κόμμα του 4% και το κάναμε δεύτερο κόμμα με 17% και 52 έδρες.
- Εξαφανίσαμε το κόμμα που κυβέρνησε τα περισσότερα από τα τελευταία 30 χρόνια και πετσοκόψαμε τον άλλο ένοχο των τελευταίων 30 ετών.

Η Ελλάδα ψήφισε τραμπουκισμό εν Χρυσή Αυγή και τσαμπουκά εν Τσίπρα.

Και τώρα ετοιμάζεται να πέσει και το άλλο παπούτσι στις 17 Ιουνίου.

Τώρα όμως πλέον λίγα μπορούν να αλλάξουν. Αυτό που ήθελε από εμάς το σύστημα ήταν να δείξουμε ένα συνδυασμό υπευθυνότητας, φερεγγυότητας, ρεαλισμού και θέλησης. Επιδείξαμε ακριβώς τα αντίθετα και σαν πολιτικοί και σαν πολίτες.

Μη γελιόμαστε αγαπητοί. Ότι μπαρούφες και να πουλάμε ο ένας στον άλλον εδώ μέσα, μας ακούνε απ' έξω και βγάζουν τα δικά τους συμπεράσματα. Μας ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι, θα μου πείτε. Ναί. Μας ενδιαφέρει. Γιατί εκείνοι έχουν τα λεφτά και εμείς δεν τα έχουμε, πάρτε το χαμπάρι. Ή οι ξένοι θα μας τα δώσουνε, ή άντε όλοι να μάθετε να καλλιεργείτε πατάτες, και γρήγορα.

Και θα το πω και άλλη μια φορά: χωρίς πλήρη αστυνόμευση για την εφαρμογή των νόμων ούτε το καλύτερο των συστημάτων δεν μπορεί να λειτουργήσει. Με υδροκέφαλο, ανίκανο και δυσλειτουργικό δημόσιο τομέα καμία κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει.

Πενήντα τοις εκατό του πληθυσμού της χώρας ζουν στην περιοχή της πρωτεύουσας. Εβδομήντα τοις εκατό του εργασιακού δυναμικού παράγει υπηρεσίες και όχι προϊόντα.

Τα τελευταία χρόνια φτάσαμε οικονομικά, δημοσιονομικά, πολιτικά, και πρωτίστως κοινωνικά σε πλήρες ξεχαρβάλωμα. Μόνο με χειρονακτική εργασία επί δεκαετίες και με αξιοποίηση της εγχώριας παραγωγής τροφίμων μπορεί να υπάρχει ελπίδα να επιζήσουμε ως κράτος είτε μείνουμε στο Ευρώ είτε όχι.

Τα πραγματικά και άμεσα προβλήματα και θανάσιμοι κίνδυνοι που απειλούν τον τόπο μας είναι ιδιαίτερα δικά μας και μόνο εμείς μπορούμε να τα επιλύσουμε, όταν μια μέρα ίσως σταματήσουμε να γράφουμε την απολογία, δικαιολογία και συγχωροχάρτι του τι κάναμε εμείς οι ίδιοι, και όταν αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως γειτονιά, πόλη, λαός, κράτος.

Και με χρόνια με καιρούς να μάθουμε να διαπραγματευόμαστε. Γιατί, από Γιωργάκη μέχρι Αλεξάκη, μέχρι τώρα, έχουμε ψωνίσει από σβέρκο.









7 σχόλια:

  1. Αγαπητέ Δημήτρη καλημέρα,

    Βλέπω μάχη μέχρι εσχάτων σε αυτή σου την ανάρτηση :))

    Να ξεκινήσω λέγοντας ότι τα πρώτα σου λόγια έχουν μεγάλη αλήθεια. Οι εντυπώσεις παίζουν μεγάλο ρόλο στις διαπραγματεύσεις και αν έχεις το ταλέντο μπορείς να κάνεις το μαύρο άσπρο και άσπρο μαύρο. Βέβαια, βραχυπρόθεσμα μπορεί να κερδίσεις τη μάχη, αλλά όχι και τον πόλεμο, τα επιχειρήματα θα αποτελούν πάντοτε το καλύτερο όπλο.

    Σε αυτό που λες με τις τράπεζες, έχεις ένα δίκιο γιατί έτσι φτιάξαμε το σύστημα μας.
    Το να έχεις ένα υγιές τραπεζικό σύστημα είναι βασικός παράγοντας για μια ανταγωνιστική οικονομία. Αν έχεις όμως έναν άπληστο χρηματοοικονομικό τομέα, τότε έχεις σοβαρό πρόβλημα, το οποίο επιτείνεται από την ανεπαρκή εφαρμογή ελεγκτικών μηχανισμών.
    Οι τράπεζες παράγουν υπηρεσίες, είναι μεταπράτες χρήματος, δεν παράγονται τα πάντα μέσω των τραπεζών, όπως λες. Η μόχλευση (leverage) έρχεται επικουρικά να τροφοδοτήσει την παραγωγική και καταναλωτική δομή της κοινωνίας, δεν παράγονται τα πάντα μέσω δανείων και με ίδια κεφάλαια μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου, φτάνει να ξέρεις όμως μέχρι που θες ή μπορείς να φτάσεις. Το δόγμα sky is the limit δεν μπορεί να έχει παντού εφαρμογή. Ο χρηματοοικονομικός τομέας είναι ένας από τους πυλώνες της οικονομίας, δεν είναι ο κεντρικότερος, ή μάλλον δεν ήταν μέχρι πριν από μερικά χρόνια, το πρόβλημα δημιουργήθηκε όταν διογκώθηκε ο ρόλος του.
    Μια θεωρία λέει να τον συρρικνώσουμε και να του δώσουμε τις σωστές του διαστάσεις, η θεωρία αυτή οδηγεί σταδιακά σε παγκόσμια οικονομική συρρίκνωση.
    Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι καθαρά ελληνικό, το ζητούμενο παγκοσμίως είναι να δοθεί μια απάντηση σε αυτό ακριβώς το δίλλημα.
    Κεντρικό θέμα όλο αυτό το διάστημα στην Ελλάδα είναι και αυτό, κανείς όμως δεν το λέει φωναχτά, εδώ πέρα πορευόμαστε, είτε με μια αριστερή ρητορική του 19ου αιώνα, βγάζοντας από το μπαούλο επιχειρήματα και προτάσεις που μυρίζουν ναφθαλίνη, είτε οδηγούμαστε σε έναν άκρατο φιλελευθερισμό που κατά την προσωπική γνώμη περισσότερο τρομάζει παρά δίνει απαντήσεις.
    Στην Ελλάδα βέβαια πάσχουμε και από το σύνδρομο της σύνθετης λογικής.
    Τα πράγματα είναι απλά. Παράγουμε για να έχουμε τα προς το ζην, χτίζουμε ένα δίχτυ ασφαλείας για τους ασθενέστερους, δημιουργούμε ένα ευέλικτο και δίκαιο νομοθετικό και φορολογικό πλαίσιο, εφαρμόζουμε τους νόμους.
    Πιστεύω ότι υπάρχουν πράγματα που γίνονται με λεφτά κι υπάρχουν και κάποια άλλα που γίνονται με σκέψη. Εμείς εδώ ψάχνουμε τα λεφτά, αλλά δεν σκεφτόμαστε τα αυτονόητα.
    Προϋπόθεση όλων αυτών που λέω είναι να κλείσουμε το Δημόσιο, σε αυτό είμαι απόλυτος, κι όταν λέω να το κλείσουμε εννοώ να βάλουμε λουκέτο και την επόμενη ημέρα να εργαστούμε όλοι για να το ξαναφτιάξουμε από την αρχή, ξεχνώντας ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή πιστεύαμε για αυτό.
    Το πιστεύεις εφικτό; Εγώ όχι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή σου μέρα αγαπητέ μου Τζων Μπόη :-)

      Καμία μάχη δεν πρέπει να είναι "μέχρι εσχάτων" ώστε, αν δεν πάει καλά, να ζήσουμε για να δώσουμε μια άλλη μάχη, μια άλλη μέρα (Live to fight another day). Είναι η διαφορά μεταξύ του να χτίζουν Θερμοπύλες οι Λεωνίδες πάνω από τον τύμβο τους, ή να χτίζουν Σαλαμίνες οι Θεμιστοκλίδες (και να στέλνουν τους Ξέρξηδες από 'κεί που ήρθαν καθώς ακόμη καπνίζουν τα αποκαΐδια των "ξύλινων τειχών" γύρω από την Ακρόπολη...)

      Νίκες σε μεμονωμένες μάχες δεν εγγυώνται βέβαια τον πόλεμο, αλλά αγοράζουν χρόνο και αλλάζουν έστω και λίγο το σκηνικό προσφέροντας περισσότερες πιθανότητες να κερδηθεί ο πόλεμος. Και οι εντυπώσεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μπορούν να δώσουν τις απαραίτητες δικαιολογίες σε εκείνους που θα ήθελαν να βοηθήσουν αν τους το επιτρέψουν οι εντυπώσεις που δίνουμε... Θα συμφωνήσεις νομίζω ότι 2 χρόνια τώρα δεν είχαμε ούτε μια νίκη έστω και προσωρινή, και ουδέποτε δώσαμε μια εντύπωση που να μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εις όφελός μας έστω και για τα μάτια... Αν το 2010 είχαν απολυθεί 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι, είχε αρθεί η μονιμότητα και είχε εισαχθεί σύστημα αξιολόγησης υπαλλήλων, και είχε ξεκινήσει πραγματική μηχανογράφηση για την οποία θα είχαμε ζητήσει επίδομα ΕΕ, τότε, πως θα μας είχαν αντιμετωπίσει οι εταίροι με το γρόσι;

      Ο χρηματοοικονομικός τομέας είναι από την φύση του άπληστος, για αυτό και είναι απαραίτητη η πλήρης και ίση αστυνόμευση -αυτό ισχύει όχι μόνο για το μπορδέλο το κράτος μας και τους μεγαλοεπιχειρηματίες μας, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Στις ΗΠΑ, πχ., δεν επιτρέπονται συγχωνεύσεις εταιρειών που θα δημιουργούσαν μονοπώλια, και οι βουλευτές δεν έχουν ασυλία, κλπ. Η αστυνόμευση στην Αμερική έχει αναχθεί σε επιστήμη (ξέρω ότι δεν είναι τόσο απλό, αλλά καταλαβαίνεις την γενικότερη ιδέα που προσπαθώ να περάσω).

      Σωστά επισημαίνεις ότι δεν παράγονται όλα μέσω των τραπεζών, ευθέως, όπως λανθασμένα άφησα να εννοηθεί στο κείμενο, αλλά οποιαδήποτε επιχείρηση ιδιωτική ή και κρατική η οποία παράγει οτιδήποτε, θα πάρει κονδύλια από τράπεζες για να λειτουργήσει. Αυτό είναι το σύστημα. Είχαμε δει εδώ ένα ντοκιμαντέρ για κάποιον Έλληνα στην Ελλάδα που με δάνειο άνοιξε ένα ιχθυοτροφείο το οποίο πήγε πολύ καλά -αλλά το χαντάκωσε η γραφειοκρατία του κράτους.

      Από την άλλη μεριά, η οικονομική συρρίκνωση την οποία αναφέρεις είναι απαραίτητη μια και το πραγματικό πρόβλημα είναι ένα οικονομικό μπαλόνι που τώρα ή θα το ξεφουσκώσουμε προσεκτικά ή θα σκάσει...

      Το πρόβλημα πράγματι δεν είναι καθαρά Ελληνικό. Δεν είναι ποσώς Ελληνικό: είναι παγκλόσμιο και βρίσκεται στα γονίδια του μοναδικού συστήματος που έχουμε. Αυτό που είναι κατ' εξοχήν Ελληνικό είναι η μέθοδος με την οποία αντιμετωπίζουμε τους γύρω μας και το μέρος του προβλήματος που αφορά εμάς.

      Και μιλάς σωστά: "Στην Ελλάδα βέβαια πάσχουμε και από το σύνδρομο της σύνθετης λογικής". Εκείνο το οποίο γέννησε σε αυτή τη γεωγραφική περιοχή την φιλοσοφία και την επιστήμη είναι εξ' ίσου υπεύθυνο για την αδυναμία να προχωρήσουμε θετικά και ενωμένοι σήμερα...

      Απόλυτα σωστός, Τζων Μπόη: "Προϋπόθεση όλων αυτών που λέω είναι να κλείσουμε το Δημόσιο, σε αυτό είμαι απόλυτος, κι όταν λέω να το κλείσουμε εννοώ να βάλουμε λουκέτο και την επόμενη ημέρα να εργαστούμε όλοι για να το ξαναφτιάξουμε από την αρχή" !!!!!!! (τα θαυμαστικά τα έβαλα εγώ)

      "Υπάρχουν πράγματα που γίνονται με λεφτά κι υπάρχουν και κάποια άλλα που γίνονται με σκέψη. Εμείς εδώ ψάχνουμε τα λεφτά, αλλά δεν σκεφτόμαστε τα αυτονόητα."

      Είναι εφικτό; Σε τέτοιες δύσκολες ερωτήσεις προτιμώ να απαντώ από την άλλη μεριά του καθρέφτη: Μπορούμε άραγε να παραδεχόμαστε ότι υπάρχει τίποτα στην ζωή που να μην είναι εφικτό;

      Διαγραφή
  2. Θα μείνω κυρίως στο τέλος. Πιστεύω ότι η σημείωσή σου (τα πραγματικά και άμεσα προβλήματα και θανάσιμοι κίνδυνοι που απειλούν τον τόπο μας είναι ιδιαίτερα δικά μας και μόνο εμείς μπορούμε να τα επιλύσουμε, όταν μια μέρα ίσως σταματήσουμε να γράφουμε την απολογία, δικαιολογία και συγχωροχάρτι του τι κάναμε εμείς οι ίδιοι και αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως γειτονιά, πόλη, λαός, κράτος)> Το θέμα λοιπόν είναι να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε και πώς να το κάνουμε για να αλλάξουμε τον τόπο.

    Στα προηγούμενα δε διαφωνώ. Δεν ξέρω αν εκεί που διαφωνείς με το κράτος μιλώντας για κατευθυνόμενη οικονομία, θέλεις το κράτος ως ισχυρό πυλώνα οικονομίας και προνοιακό δίπλα σε μια ισχυρή κι ελεύθερη οικονομία ή όχι (κατά το νεοφιλελεύθερο πρότυπο).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δήμο, αυτό που έγραψα, ότι "Τα πραγματικά και άμεσα προβλήματα και θανάσιμοι κίνδυνοι που απειλούν τον τόπο μας είναι ιδιαίτερα δικά μας" δεν εννοεί την διεθνή οικονομική κρίση αλλά τον τρόπο με τον οποίον την αντιμετωπίζουμε. Η κρίση μπορεί να είναι παγκόσμιο και συστημικό πρόβλημα, αλλά η μέθοδος με την οποία το αντιμετωπίζουμε εμείς είναι εξ' ολοκλήρου δική μας.

      Άρα, "τα προηγούμενα" (του κειμένου) με τα οποία λες ότι δεν διαφωνείς, εξηγούν τα προβλήματα της μεθόδου μας, η οποία με την σειρά της παρουσιάζει τα προβλήματα τα όποια είναι "ιδιαίτερα δικά μας".

      Ρωτάς "τι μπορούμε να κάνουμε και πώς να το κάνουμε για να αλλάξουμε τον τόπο". Το να δείξουμε ένα συνδυασμό υπευθυνότητας, φερεγγυότητας, ρεαλισμού και θέλησης (όπως γράφω στο κείμενο ότι περίμεναν από εμάς οι εταίροι μας) θα ήταν μια καλή αρχή. Το να ξαναχτίσουμε τον δημόσιο τομέα από την αρχή θα ήταν μια καλή συνέχεια. Το να υπάρχει πλήρη και ίση αστυνόμευση των νόμων θα ήταν καλά θεμέλια...

      Διαγραφή
    2. Δήμο μου διέφυγε να απαντήσω στην τελευταία σου ερώτηση του τι θέλω από το κράτος όταν λέω ότι πρέπει να είναι λιτό, ευέλικτο και να μην κατευθύνει την οικονομία. Δεν θέλω το κράτος να είναι πυλώνας αλλά μεσολαβητής και διεκπεραιωτής. Να κάνει την ζωή των ανθρώπων εύκολη και όχι δύσκολη. Να φέρεται στον πολίτη χωρίς να προδικάζει ότι ο πολίτης είναι απατεώνας και να έχει αρκετή αστυνόμευση ώστε να προεξοφλεί πως οι απατεώνες θα συλληφθούν και βουλευτές να είναι. Να προστατεύει τους πολίτες από τους κερδοσκόπους γιατρούς με Εθνική Υγεία σαν την Βρετανική, ή σαν την Υγεία της επαρχίας Εμίλια-Ρομάνια της Ιταλίας, και να διεκπεραιώνει τοπικές πρωτοβουλίες για πραγματική παιδεία η οποία να βοηθά τους νέους αντί, όπως τώρα, να τους κάνει αποτυχημένους από τα 18 τους χρόνια. Όσο για το να μην κατευθύνει την οικονομία, εννοώ να βγάλει τα κουλά του από τις πρωτοβουλίες των ιδιωτών και να τις κρατά μακριά από την παρανομία ή το μονοπώλιο μέσω νόμων και αστυνόμευσης αντί για τραγελαφική γραφειοκρατία.

      Διαγραφή
    3. Μα και να θέλω να συμφωνήσω σε ένα κείμενό σου μετά αρχίζεις να θέτεις προϋποθέσεις... Μετά εγώ φταίω;
      Υπάρχει μία μεγάλη διαφορά στα δικά μας προβλήματα και στις λύσεις τους που μπορεί να μην είναι δικές μας και σίγουρα δεν θα είναι ίδια η συμμετοχή μας σε αυτήν. Ενώ η κρίση είναι συστημική (και χαίρομαι που το λες γιατί άλλοτε διαφωνούσες σε αυτό και με έλεγες συνωμοσιολόγο). Δυστυχώς, όμως η ατομική αλλαγή που προτείνεις, είναι πολύ γενική πρόταση. Δηλαδή, να αλλάξουμε κυβέρνηση με ίδια μυαλιά (φερεγγυότητα είναι κι αυτό). Να αλλάξουμε και κυβέρνηση και μυαλό; (το συζητάμε ευχαρίστως). Να είμαστε υπεύθυνοι απέναντι σε μία κυβέρνηση που ληστεύει επειδή το τραπεζικό σύστημα είναι το σύστημα; (δε νομίζω να περιμένεις να συμφωνήσω, γιατί κάτι ανάλογα έλεγαν και πριν το 1821 και σε πολλές άλλες περιπτώσεις). Σίγουρα κάτι πρέπει να αλλάξουμε.
      Στο συμπληρωματικό σχόλιο, συμφωνούμε. Αν και θέλω να επιτελεί οικονομικό ρόλο (αφού θα έχει υπαλλήλους και θα ρυθμίζει την αγορά θα έχει οικονομικό ρόλο, αλλά οχι κυρίαρχο).

      Διαγραφή
    4. 1. Ποιές προϋποθέσεις; Επανέλαβα απλά πράγματα που ήδη είπα στο κείμενο.

      2. Λες: "Υπάρχει μία μεγάλη διαφορά στα δικά μας προβλήματα και στις λύσεις τους που μπορεί να μην είναι δικές μας και σίγουρα δεν θα είναι ίδια η συμμετοχή μας σε αυτήν." Εγώ όμως είπα καθαρά και στο κείμενο και στα σχόλια ότι τα προβλήματα είναι διεθνή και το δικό μας πρόβλημα είναι ο τρόπος, η μέθοδος, με την οποία τα αντιμετωπίζουμε σε επίπεδο διαπραγματεύσεων και συμπεριφοράς. Καμία σχέση αυτό που είπα εγώ με τον τρόπο με τον οποίον το παράφρασες και το άλλαξες στην φράση που αντέγραψα εδώ από το σχόλιό σου.

      3. Πάντοτε, και μόνο, έχω πει ότι η κρίση είναι συστημική, έχοντας υποστηρίξει ότι ο καπιταλισμός μας είναι ανθρώπινη φύση μέσα σε Δαρβινική εξέλιξη. Και ο ίδιος ο Μαρξ προείδε την αυτοκαταστροφή και του καπιταλισμού αλλά και του σοσιαλισμού και είχε προωθήσει την παιδεία σαν το ασφαλέστερο εργαλείο για την μετέπειτα αναγέννηση... Εγώ πάλι πάντοτε γέλαγα και γελάω με τα "θύματα" που αποποιούνται ευθύνες και αμαρτίες υποστηρίζοντας ότι υπάρχει κάποια διεθνής σκοτεινή συνομωσία κατά των μεσαίων τάξεων. Καμία διαφορά στην θέση και στάση μου των τελευταίων χρόνων. Κάτι μπερδεύεις μου φαίνεται.

      4. Δεν είπα να αλλάξουμε κυβέρνηση: Είπα να αστυνομεύουμε τους νόμους μας και να διορθώσουμε την δομή του δημοσίου τομέα. Δεν χρειάζεται για αυτά ούτε επανάσταση ούτε ρητορική. Θέληση χρειάζεται. Αλλά δεν την έχουμε την θέληση γιατί αυτοί τους οποίους θα "έπιαναν" οι μεταρρυθμίσεις είναι οι ίδιοι οι υποτιθέμενοι μεταρρυθμιστές :-)

      5. Όχι να είμαστε εμείς υπεύθυνοι απέναντι στην κυβέρνηση Δήμο: να είναι η κυβέρνηση από εμάς, για εμάς, υπεύθυνη σε εμάς. Που το βρήκες στα γραπτά μου αυτό που έγραψες;

      6. Πως μπορούμε να συμφωνούμε στο συμπληρωματικό μου σχόλιο όταν λες ότι θέλεις η κυβέρνηση να επιτελεί οικονομικό ρόλο, όταν αυτό είναι το αντίθετο από αυτό που έγραψα εγώ;

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.