Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Ντουβάρι











Να και μια φωτογραφία τριτοκοσμικής υποβάθμισης του ατόμου, των ονείρων και των προσωπικών ικανοτήτων.

Η πρώτη αποτυχία και απογοήτευση στη ζωή έρχεται όταν είσαι 8, 10, 14 χρονών και συνειδητοποιείς ότι το αντικείμενο που σε γεμίζει χαρά και ενδιαφέρον δεν είναι σωστό, άρα δεν είσαι εσύ σωστός, γιατί το ποιός είσαι δεν συμπεριλαμβάνεται στην λίστα των σωστών επαγγελμάτων του μαμά, της μπαμπάς(1), του παππού, της γιαγιάς και της θείας Αφροξιλάνθης. Εσύ δεν παίρνεις τους βαθμούς στα μαθηματικά ή τα αρχαία που παίρνει ο μπόμπος από δίπλα. Ο στόχος σου, και η ψυχή σου, πρέπει να διορθωθεί προς το σωστό και να μπεις στην Νομική, στην Αθήνα, ή να γίνεις γιατρός, στην Αθήνα. Να πας Πολυτεχνείο και να γίνεις πολιτικός μηχανικός για να χτίζεις αντιπαροχές μέχρι να μην μείνει δέντρο για δέντρο ανάμεσα στα μπάζα και τα σκουπίδια.

Η δεύτερη αποτυχία στην ζωή έρχεται όταν αφού ξόδεψες χρόνια να μελετάς κάτι που δεν ενδιαφέρει την ψυχή σου, περιμένεις το κράτος που έχτισαν οι γονείς σου να καθορίσει το ποσοστό της αποτυχίας σου, να αποφασίσει σε πια γωνιά της Ελλάδας θα σε στείλει για να πραγματοποιήσεις τα όνειρα των γονιών σου, και να αποφασίσει για σένα αν θα σπουδάσεις τελικά αυτό το οποίο έβαλαν σαν στόχο σου βιάζοντας την ψυχή σου, ή αν το κράτος θα αποφασίσει ότι θα σπουδάσεις κάτι άλλο γιατί ούτε αυτόν τον στόχο δεν πέτυχες.

Τελικά, οι περισσότεροι Έλληνες, με το που τελειώνουν την εκπαίδευσή τους έχουν ήδη αποτύχει δύο με τέσσερεις φορές στην ζωή τους. Κι αν ακόμα μπήκαν στη Νομική στην Αθήνα, πάλι μπορεί να αισθάνονται αποτυχημένοι μέσα τους, χωρίς να το συνειδητοποιούν καν, γιατί κατά πάσα πιθανότητα δεν κάνουν αυτό που ήθελε η ψυχή τους πριν υποστεί τον βιασμό που επιβάλει η Ελληνική κοινωνία και οικογένεια. 

Τι σόι κοινωνία περιμένει κανείς από ένα κράτος αποτυχημένων ψυχών, που από τα οχτώ-δεκα χρόνια τους έμαθαν ότι αυτό που είχαν στην καρδιά τους δεν μέτραγε τίποτα μπροστά στα λοφία και τις περικεφαλαίες που ήθελαν η μαμά και ο μπαμπάς...

Τα γράφω αυτά γιατί είδα το άρθρο για τις βάσεις στην εφημερίδα. Και αυτές οι μπαμπέσικες οι βάσεις δεν αποτελούν στόχο γιατί αλλάζουν οι παμπόνηρες κάθε χρόνο... Αυτό πού ήταν αρκετό πέρσι, δεν είναι φέτος, και εκείνος ή εκείνη που δεν πήγαν εκεί που ήθελαν πέρσι θα μπορούσαν φέτος... 

Και κοιτάω την φωτογραφία και βλέπω την μαμά με το μπλοκάκι, και τα παιδιά που ψάχνουν την επιβεβαίωση του κατά πόσον απέτυχαν στην ζωή πριν καν ξεκινήσουν... Τον μπαμπά με την καράφλα, και τον παππού με τα άσπρα μαλλιά, τους νέους και τους γέρους μιας κοινωνίας που ψάχνουν την αξία τους στα χαρτιά που είναι κολλημένα πάνω σε ένα ντουβάρι.

Αν ήμουνα ένα από αυτά τα παιδιά, ή αν το παιδί μου ήταν ένα από αυτά τα παιδιά, θα ήθελα μέσα από τα σωθικά μου να δώσω ξύλο αφού πρώτα αποφασίσω ποιός φταίει για την κατάντια μου. Θα ήθελα να έρθω στο σημείο να υπαγορεύσω στους άλλους αντί να υπαγορεύουν οι άλλοι σε μένα. Και θα έχτιζα μια κοινωνία σαν την Ελληνική δίνοντας ξύλο, ή πλασάροντας σοφιστεία και δικαιολογία -ή την τεχνητή και υπόγλυκη γλύκα της ζαχαρίνης.

Το πρόβλημα είναι τόσο απλό... μα δεν το βλέπει κανείς;






(1) Δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος






ΥΓ. Αυτές τις μέρες έχουμε μαζί μας τον "αδερφό" μου και την οικογένειά του, με τον οποίον γνωριστήκαμε την πρώτη μέρα της ανώτερης εκπαίδευσης στο Λονδίνο πριν 36 χρόνια. Μόλις δημοσίευσα αυτό το άρθρο, του έδειξα την φωτογραφία και, μια που δεν ξέρει τίποτα από Ελληνικά πράγματα, τον ρώτησα να μου πει τι του δίνει η εικόνα αυτή σαν εντύπωση περί του τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι.
Μου απήντησε:
"This photo shows people looking for the identity of missing persons after a natural disaster."









9 σχόλια:

  1. Χαχαχαχαχαχαχαχχααχαχχα! Εκπληκτική η απάντηση του "αδελφού" σου!
    Βέβαια η φωτό είναι λίγο παλιά...δεν χρειάζονται τώρα τις αναρτήσεις των αποτελεσμάτων στα σχολεία,οι υποψήφιοι, διαδικτυακώς μαθαίνουν σε ποια σχολή πέτυχαν, διαδικτυακώς υποβάλλουν τα μηχανογραφικά τους.
    Οσοι εξακολουθούν και πάνε στα σχολειά, είναι παραδοσιακοί τύποι!:))
    Δυστυχώς τίποτα δεν έχει αλλάξει απο τότε που έφυγες και φαντάζομαι ότι στην εποχή σου τα αποτελέσματα τα άκουσες πρώτα ραδιοφωνικά!
    Όλοι με ένα ραδιόφωνο στο αυτί ήμασταν και ακούγαμε τις ατελείωτες λίστες των ονομάτων των επιτυχόντων!
    Τώρα για την επιθυμία που σου γεννάται να χτίσεις μια καινούργια ελληνική κοινωνία με ξύλο σε πληροφορώ δεν είσαι ο μόνος!
    Πού να δεις το "άχτι" που έχουμε μαζέψει εμείς που παραμείναμε στην πατρίδα..και τα περάσαμε τα ξαναπεράσαμε με τα παιδιά μας και θα τα ξαναπεράσουμε με τα εγγόνια μας! Έτσι μεγαλώνουν και γερνούν οι Ήρωες! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντως την φωτογραφία την έκλεψα από το Βήμα προχτές. Αν εκείνοι χρησιμοποίησαν φωτογραφία αρχείου, ένας ακόμα βαθμός αφαιρείται από την Ελληνική ..."δημοσιογραφία" :-)

      Μπά... ποτέ δεν έψαξα αποτελέσματα στα νιάτα μου γιατί δεν έλαβα μέρος ποτέ... αποφασισμένο από την τρίτη γυμνασίου που έπαιρνα 9-12 στα αρχαία και ο αρχαίος καθηγητής ("φιλόλογο" τον λένε νομίζω) ζήτησε από τους γονείς μου 5.000 δραχμές το 1973 για να μην με αφήσουν για Σεπτέμβριο -και διάβαζα όλο το καλοκαίρι για να πάρω το 10 τον Σεπτέμβριο. Σκράπας σου λέω. Πως πέτυχα στην καριέρα μου είναι απόδειξη του πόσο χαζοί είναι όλοι οι εκτός Ελλάδας που μου έδωσαν ζωή...

      Αλλά θυμάμαι τους γονείς μου το 1963 δίπλα στο τρανζίστορ να ακούνε και να φτιάχνουν λίστες αριθμητικής με τα αποτελέσματα των εκλογών... κάτι τέτοιο θα γινότανε και με τα αποτελέσματα;

      Αυτό βλέπω, ότι δεν είμαι ο μόνος που θα αντιδρούσε έτσι -και η ανάρτηση προτείνει μία πιθανότητα του γιατί είναι έτσι τα πράματα σε ορισμένους κύκλους κάποιας συγκεκριμένης χώρας... Το πρόβλημα είναι ότι όταν οι ήρωες εξαντλούν όλες τις δυνάμεις τους για να αντεπεξέρχονται τις μπούρδες που τους σερβίρει αυτή η παρανοϊκή κοινωνία και μη-λειτουργόν κράτος, δεν μένουν δυνάμεις για ηρωισμούς που θα ανέβαζαν την κοινωνία των ατόμων σε παραπάνω σκαλοπάτια. Καλή η επιβίωση, αλλά δεν αφήνει δυνάμεις για βίο...

      Διαγραφή
  2. Εμένα πάντως φίλε μου, ότι δεν με σκοτώνει(κυριολεκτικά) με κάνει πιο δυνατή!
    Και να είσαι σίγουρος πως και τον βίο μου τον πέρασα αρκετά καλά,ας μην έκανα κάθε Σαββατοκύριακο σκι στις Άλπεις και τρανή αισθάνομαι! Δόξα τους Θεούς της ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΟΥ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είσαι τυχερή, Καρυάτιδα μου, που έχεις μια πατρίδα. Εγώ που έχω δύο, και η μία με διώχνει συνέχεια, ακολουθώ τον δικό μου δρόμο :-)

      Διαγραφή
  3. Αχ έτσι είναι οι ξενιτημένοι όλοι της γής!
    Μόνο να ξέρεις...η πατρίδα που λες ότι σε διώχνει δεν είναι μόνο αυτή που νομίζεις! Είμαστε και όλοι εμείς που μένουμε σ'αυτήν και χαιρόμαστε όταν σε βλέπουμε να μας επισκέπτεσαι, κυρίως χαιρόμαστε όταν σε βλέπουμε ευτυχισμένο στους δρόμους που ακολουθείς! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι σκέφτομαι κι εγώ, ότι η πατρίδα που με διώχνει δεν είναι μόνο αυτή που νομίζω, και ξαναγυρνάω, και κάθε φορά την ξαναπαθαίνω... τέσσερεις φορές μέχρι τώρα, και γιατί να τις κάνω πέντε... Αλλά οι άνθρωποι άλλο. Εκεί ήμουνα τυχερός γιατί έχω γνωρίσει υπέροχους ανθρώπους στην ζωή μου και είναι οποιασδήποτε εθνικότητας τυχαίνουν, της Ελληνικής συμπεριλαμβανομένης. Αλλά με τους ανθρώπους βλέπω μάτια και ψυχές και καρδιές και μυαλά -δεν τσεκάρω διαβατήριο :-)

      Και η Ιθάκη είναι μέσα μας. Δεν είναι η επιστροφή, ούτε η άφιξη αλλά ο δρόμος. Και οι μνηστήρες του ονείρου, που τους σκοτώνουμε αν μπορούμε, είναι εκείνοι που προσπαθούν να δέσουν το όνειρο στο παρελθόν...

      Διαγραφή
    2. Περίεργα, ποτέ δεν έχω αισθανθεί "ξενιτεμένος", ούτε μου λένε τίποτα τα τραγούδια των ξενητεμένων... ίσως γιατί ποτέ δεν "έφυγα από" την πατρίδα μου, αλλά "πήγα προς" τα όνειρά μου και αυτά που αγαπούσα και αγάπησα. Όταν προσγειώνομαι σε αεροδρόμιο των ΗΠΑ από τον Ατλαντικό αισθάνομαι μια ανακούφιση, σιγουριά και ηρεμία. Όταν φτάνω στην Πάτρα αισθάνομαι μια απελπισία και μαύρο σύννεφο... τι σημαίνει αυτό δεν ξέρω...

      Διαγραφή
  4. Επιχείρησε και μια φορά να προσγειωθείς στο "Ελ.Βενιζέλο", και τράβα κατ'ευθείαν στον ιερό βράχο μου! Θα νιώσεις ανάταση!
    To Χαμόγελό μου θα σου προσφέρει γαλήνια θαλπωρή...
    Aρκεί να μη βιαστείς να φύγεις...θα σε δω και θα σου χαμογελάσω! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάθε φορά που προσγειώνομαι στο Βενιζέλο λέω πικρά "Καλώς ήλθατε στην Γερμανία", μια που όλη η εκμετάλλευση και η ιδιοκτησία του Βενιζέλου ανήκει στην Γερμανία.

      Στο Ελληνικό ερχόταν η TWA να κάνει σέρβις τα τζάμπο της στο τεχνικό της Ολυμπιακής, και συνέχεια έβλεπες στο Ελληνικό και τα τζάμπο της Qantas, Singapore... ήταν σημαντικός κόμβος. Στο Βενιζέλο, με ένα παραπάνω διάδρομο από ότι είχε το Ελληνικό έρχονται λιγότερα από τα μισά αεροπλάνα που ερχόντουσαν στο Ελληνικό, και τον Οκτώβριο θα μείνει η Αθήνα για πρώτη φορά σε πάνω από 50 χρόνια χωρίς απευθείας σύνδεση με τις ΗΠΑ. Η Singapore, Qantas και άλλες μας άφησαν από καιρό. Τώρα έρχονται μόνο Ευρωπαϊκές εταιρίες που στέλνουν μικρά "τοπικά" αεροπλάνα, και έρχονται τα τσάρτερ. Κι εκεί τα κάναμε θάλασσα Καρυάτιδά μου... Θάλασσα πλατειά.

      Εγώ πάντως και ο Κώστας είμαστε παιδιά του Ελληνικού και το θρηνούμε βλέποντας το παρατημένο μια που δεν έχουν αποφασίσει ακόμα ποιός θα φάει τα περισσότερα όταν μια μέρα το κάνουν κάτι...

      Στο σπίτι σου ήρθα πολλές φορές να το δείξω σε ξένους φίλους και να τους πω όλες τις ιστορίες σου, και διηγόντας τες να κλαίς... μ' ένα χαμόγελο :-)

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.