Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

CRJ700






Μπροστά από το καινούργιο του γραφείο.

Κάποια μέρα τον Οκτώβριο ο Κώστας θα πετάξει αυτά τα αεροπλάνα, τα CRJ200 και 700 για πρώτη φορά, και θα έχει επιβάτες από πίσω. Τον προσλάβανε πριν κλείσει τα 22, και σήμερα, 7 Σεπτεμβρίου, τα έκλεισε.







Για ένα μήνα, η US Airways, τον έβαλε σε ένα Marriott στο Ohio για τα σεμινάρια και εκπαίδευση εισαγωγής στην εταιρεία. Σε λίγο θα πάρει και την πιστοποίηση στον τύπο αεροπλάνου στο οποίο θα είναι συγκυβερνήτης, το Bombardier, CRJ 200 και 700, στον εξομοιωτή της εταιρείας στην Βόρεια Καρολίνα. Και Οκτώβριο θα ξεκινήσει να πετά. Όταν ένας πιλότος πετά πραγματικό αεροπλάνο ενός τύπου για πρώτη φορά, έχει και επιβάτες πίσω του... λίγοι επιβάτες το ξέρουν αυτό.

Κρίμα που ανακοινώσεις τέτοιου τύπου απαγορεύονται: "Κυρίες και κύριοι, καλώς ήλθατε στην σημερινή μας πτήση από Σάρλοτ προς Ουάσινγκτον. Δεν έχω κοιμηθεί 24 ώρες από την χαρά μου που θα πετάξω αυτό το αεροπλάνο σήμερα, και, είναι η πρώτη φορά που πετάω τζετ. Σας εύχομαι ένα ευχάριστο ταξίδι!"

Τους μοχλούς που δίνουν "γκάζι" στις μηχανές τους σπρώχνει για απογείωση ο συγκυβερνήτης. Δεν βλέπει την ώρα να το κάνει για πρώτη φορά σε πραγματική πτήση. Αλλά τα φώτα στα φτερά και την ουρά τα ανάβει ο κυβερνήτης. Αυτό είναι πρόβλημα γιατί ο Κώστας ΠΑΝΤΑ λάτρευε τα φώτα στον εξομοιωτή που χρησιμοποιούσαμε από όταν ήταν μικρός. Πρέπει όμως να περιμένει να γίνει κυβερνήτης για να τα ανάβει... τότε όμως δεν θα σπρώχνει τους μοχλούς γιατί θα τους σπρώχνει ο συγκυβερνήτης του...

Την περασμένη εβδομάδα πήρε τα διαπιστευτήριά του και τους κωδικούς για δωρεάν πτήσεις, εκείνος και η οικογένειά του (ναι, είμαι ο μπαμπάς του -αυτό με κάνει "οικογένεια" του) Μπορεί να έρθει στην Ιταλία να μας δει Σαββατοκύριακο δωρεάν. Κι εγώ μπορώ πια να χρησιμοποιώ τον δικό μου κωδικό (ως οικογένειά του) να κλείνω δωρεάν πτήσεις...

Όταν πετάει ο Κώστας για δικά του ταξίδια, εκτός εργασίας, θα έχει να διαλέγει μεταξύ της έξτρα καρέκλας στο πιλοτήριο, ή την πρώτη θέση... Θα ζει στην Ντεητόνα στην Φλώριδα, και το αεροδρόμιό του θα είναι στο Οχάιο πρώτα, και μετά στην Βόρεια Καρολίνα. Όταν είναι μέρα δουλειάς θα πηγαίνει στην δουλειά του με αεροπλάνο, δωρεάν, για να πετάξει αεροπλάνο όταν φτάσει.

Όταν ήταν 10 χρονών είχαμε κλείσει και πληρώσει εισιτήρια για διακοπές στην Ελλάδα, και μετά η πόλη μας τον διάλεξε σαν έναν από του 9 καλύτερους παίκτες μπέης μπωλ από 600 παιδιά, να την αντιπροσωπεύσει στους αγώνες All Stars με άλλες πόλεις. Αλλά τα εισιτήρια τα είχαμε ήδη κλείσει, και για να τα αλλάξουμε θα κόστιζε 2.500 δολάρια. Βέβαια εμείς οι ενήλικες ξέρουμε ότι η πραγματική αξία του χρήματος είναι μηδέν, όσα και να έχεις ή να μην έχεις. Και εμείς δεν είχαμε. Αλλά το να είσαι All Star είναι μεγάλο πράμα και έχει αξία... από την άλλη δεν μπορούμε να πετάμε 2.500 δολάρια έτσι χωρίς σκέψη. Αποφάσισα λοιπόν να δώσω λίγη αξία εκπαιδευτική στο χρήμα, και του είπα το εξής: Η απόφαση είναι δική σου. Αν θες να χάσουμε τα εισιτήρια θα τα χάσουμε, αλλά η απόφαση, και η ευθύνη πρέπει να είναι δική σου. Αν αποφασίσεις να μείνεις για τους αγώνες, πρέπει να βάλεις τα εισιτήρια από τις οικονομίες σου που μάζεψες από τα δώρα του παππού και της γιαγιάς τόσα χρόνια. Αν όμως το αποφασίσεις αυτό, θα βάλω εγώ τα μισά να σε βοηθήσω. Ήταν 10 χρονών, και ήταν η πρώτη σαιζόν από πέντε που έπαιξε σαν All Star.

Εχτές μου είπε από το τηλέφωνο ότι είχε πάει στην ειδική ιστοσελίδα της εταιρείας και έκλεινε και ακύρωνε δωρεάν πτήσεις για τον εαυτό του ανά τον κόσμο... και θυμόταν τότε που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τις οικονομίες του για το εισιτήριο για να παίξει σαν All Star. Και εχτές έκανε κλικ να κλείσει την θέση... κλικ να την ακυρώσει... κλείσιμο... ακύρωση... κλικ... κλικ... κλικ, χωρίς κανένα κόστος.

Γέλασα και του θύμισα την ταινία με τον Τομ Χανκς, ναυαγό, που προσπάθησε τόσο πολύ να φτιάξει φωτιά στο έρημο νησί... και στο τέλος όταν επέστρεψε στον πολιτισμό, στο ξενοδοχείο, κράτησε έναν αναπτήρα στα χέρια του και κοίταζε την φωτιά που ξεπεταγόταν κάθε φορά που έκανε κλικ... Και τότε ο Κώστας σχεδόν έκλαψε και φώναξε ότι ακριβώς αυτή την σκηνή είχε στο μυαλό του και εκείνος!

...Έφτασες, του είπα. Μόνος σου. Και όλος ο κόσμος είναι μαζί σου.






















21 σχόλια:

  1. Συγχαρητήρια και πάντα να τον καμαρώνεις.
    Κάθε φορά που γράφεις για το γιο σου ξεχειλίζει η περηφάνεια αλλά με ένα τρόπο απλό και όχι επιδεικτικό.
    Συγχαρητήρια και συο μπαμπά λοιπόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν ψάξω μέσα μου, οι έννοιες "ικανοποίηση", "ανακούφιση", και "ένα χαμόγελο", έρχονται πριν την "περηφάνια"... ίσως αυτές να είναι η ¨περηφάνια"... η δουλειά μου ήταν να ανοίγω πόρτες και παράθυρα, και άνοιξα πολλά, αλλά το να τον ενδιαφέρουν, να διαλέξει και να περάσει από αυτά εξαρτάτο πάντα από εκείνον. Ελπίζω ότι πέρασα κάποια γνώση εδώ κι εκεί, αλλά ποτέ δεν κατεύθυνα. Κατά κάποιον τρόπο μεγάλωσα και τον εαυτό μου μαζί με τον γιό μου: οι γονείς μου με υπεραγαπούσαν και μου έδωσαν τα πάντα, αλλά ποτέ δεν κατάλαβαν ποιός ήμουνα... και τελικά δεν κατάφερα ποτέ να τους το παρουσιάσω... ίσως αυτό το μπλογκ, ο τελευταίος κρίκος που με συνδέει με την Ελλάδα, να είναι και ένα ανοιχτό γράμμα σε εκείνους...

      Ευχαριστώ πάρα πολύ για το σχόλιο.

      Διαγραφή
    2. Ειχα ηδη σχολιασει, Δημητρη παρακατω, οταν εγραφες αυτην την απαντηση. Δυστυχως οι περισσοτεροι Ελληνες γονεις (θυμα της αγαπης των οποιων νιωθω κι εγω) ενω προσφερουν πολλα, παρα πολλα στα παιδια τους, συνηθως τα εμποδιζουν να κανουν το πιο απλο, το πιο σπουδαιο πραγμα στον κοσμο : Ν'ανοιξουν τα φτερα τους και να πεταξουν. Εσυ το εκανες κυριολεκτικα.
      Εκεινοι προσπαθουν να τους περασουν τα δικα τους ονειρα και να τα αναγκασουν σε μια μορφη ευτυχιας οπως οι ιδιοι την αντιλαμβανονται. Και φυσικα αποτυγχανουν τοσο οι ιδιοι οσο και τα παιδια τους και πιστευω πως αυτος ειναι ενας απο τους βασικους λογους που βλεπω τοση καταθλιψη γυρω μου

      Διαγραφή
    3. Έχεις πάρα πολύ δίκιο Scarlett... Η αγάπη του Έλληνα γονιού προς το παιδί του είναι μοναδική... αλλά η ικανότητά του να αφήσει το παιδί του να είναι ο άνθρωπος που είναι το ίδιο, χρειάζεται .,..βελτίωση. Δεν ξέρω γιατί τόσοι άνθρωποι προσπαθούν να περάσουν τα δικά τους όνειρα και προτεραιότητες στα παιδιά τους και δεν βλέπουν ή βρίσκουν την χαρά του αν αφήσουν το δέντρο που φύτεψαν να ξεπεταχτεί με τον τρόπο που θέλει η δική του φύση... Και αυτό πάει και στην άλλη συζήτηση που είχαμε και στην δική σου την ανάρτηση περί παιδείας και μόρφωσης, και στην ανάρτηση που έκανα εγώ προ λίγου καιρού... Όταν είδα με τον πατέρα μου το 1973 το Jonathan Livingston Seagull, ο πατέρας μου κοίταγε την οθόνη και δάκρυζε και μουρμούριζε παροτρύνοντας τον γλάρο να πετάξει. Όμως όταν πέταξα εγώ δεν το κατάλαβε... Πάντα δ΄κρυζε και μου έλεγε ότι μια μέρα θα πω "να πως με λένε εμένα" και εγώ ποτέ δεν του απήντησα ότι, πρώτον, ίσως να το έχω ήδη πει, και δεύτερον, δεν έχει σημασία να το πω στους άλλους, αλλά να το ξέρω εγώ. Το όνομά μου... Έχεις τόσο δίκιο... πράγματι αυτά είναι οι λόγοι της τόσης κατάθλιψης, και θυμού, γύρω μας...

      Διαγραφή
  2. Κατ'αρχην να τα εκατοστισει , γερος και δυνατος και παντα με επιτυχιες που θα κανουν εσενα περηφανο Δημητρη κι εκεινον ευτυχισμενο !

    ( Αλλα αυτες τις δωρεαν πτησεις πολυ τις ζηλεψα :) )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστούμε αγαπητή μου Scarlett! περήφανοι κι ευτυχισμένοι είναι ωραίος τρόπος να ζούμε, και η ζωή δίνει τις ευλογίες της όταν την αγαπάμε :-)

      Κι αυτά τα δωρεά ταξίδια, δεν τα πιστεύω!!!

      Διαγραφή
  3. Να τα εκατοστήσει το καμάρι σου! Πάντα επιτυχίες στην ζωή του...
    Στην χώρα που τον "γέννησες" θα υπάρχουν πάντα πολλές ευκαιρίες για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα.
    Τα καλύτερα λοιπόν ευχόμαστε και στους δυό σας! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστούμε αγαπητή Καρυάτιδα! Είναι μεγάλο πράγμα και να μπορεί κανείς να αναγνωρίζει τις ευκαιρίες όταν βρίσκονται μπροστά του. Μα άλφα ή βήτα τρόπο αυτό μου το έδωσαν οι γονείς μου... κι εγώ που γεννήθηκα σε ένα ημιυπόγειο με κήπο στο Παλιό Φάληρο, ακολούθησα όσες ευκαιρίες βρήκα μπροστά μου -αλλά σίγουρα με τον δικό μου τρόπο... αφού αναγνωρίσουμε ευκαιρίες, εξαρτάται και από το τι τις κάνουμε... το που θα μας πάνε... Εγώ πάντως δεν έχω "δουλέψει" είκοσι χρόνια, και ποτέ δεν θα σταματήσω να δουλεύω -γιατί αυτό που κάνω, για μένα, δεν είναι δουλειά :-) Και, υποψιάζομαι, ούτε το να πετάει είναι δουλειά για τον Κώστα :-)

      Καλή σου μέρα!

      Διαγραφή
  4. Καλημέρα Δημήτρη!

    Να τον χαίρεσαι και να τον βλέπεις όλο και πιο ψηλά!!!

    Έχει δίκιο η Scarlett και εσύ παραπάνω για την πίεση που ασκούν οι Έλληνες γονείς στα παιδιά τους.
    Όμως ποτέ μου δεν κατάφερα να ξεκαθαρίσω μέσα μου, αν αυτό που είμαστε τελικά είναι αυτό που πραγματικά ήθελαν κάποιοι άλλοι για εμάς ή εκείνο που εμείς ακολουθήσαμε επειδή κατά βάθος αυτό θέλαμε...
    Είναι εύκολο να ενοχοποιούμε τους γονείς για όλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή σου μέρα αγαπητέ μου Τζων Μπόη! Σ΄ευχαριστώ! Το επόμενο επίπεδο, 30.000 πόδια!

      Τελικά δεν είναι τόσο οι "Έλληνες" γονείς μόνο-και οι άλλες Μεσογειακές χώρες δείχνουν αυτά τα συμπτώματα. Κάποιος βαθύτερος λόγος πρέπει να υπάρχει... Αλλά, να διορθώσω λίγο... Δεν θα το έλεγα τελικά "πίεση", τουλάχιστον όχι με την άμεση έννοια της λέξης. Είναι σίγουρα ένας συνδυασμός υπερβολικής αγάπης και υπερβολικής σιγουριάς ότι αυτό που "βλέπει" και πιστεύει ο καθένας είναι το ..."μόνο σωστό". Και για τα παιδιά του.

      Ο πατέρας της μητέρας μου ήταν και αρχιτέκτων και πολιτικός μηχανικός από το Μετσόβιο. Η μάνα μου, όταν ήμουν πολύ μικρός, μου χάρισε την κασετίνα με τα εργαλεία του και το όνειρό μου ήταν να γίνω αρχιτέκτονας. Στα 16-17, ο πατέρας μου μου εδωσε να καταλάβω ότι το πραγματικό μου όνειρο δεν ήταν να γίνω αρχιτέκτονας αλλά δικηγόρος ναυτιλιακών υποθέσεων, μια που εκείνος ήταν λογιστής στον Πειραιά. Όταν Χριστούγεννα στην Αθήνα μετά από δύο χρόνια νομικής στο Λονδίνο, και ένα χρόνο προσωπικής "εργασίας" και εξερεύνησης με την Students Counselor του Κολεγίου, ανέφερα στον πατέρα μου ότι τον επόμενο Σεπτέμβριο αντί για τρίτο χρόνο νομικής θα πάω πρώτο χρόνο σε κινηματογραφική σχολή, μου είπε ότι δεν θα μου δώσει δεκάρα και να τα βγάλω πέρα μόνος μου -αλλά δέκα λεπτά αργότερα επέστρεψε κλαίγοντας, με αγκάλιασε και μου είπε ότι είμαι γιός του και θα μου σταθεί σε ότι θέλω να κάνω. Πάντως, και που φωτογράφισα χειμερινή σαιζόν Εθνικού Θεάτρου και της Λυρικής, σαν πρώτη δουλειά, και που 15 χρόνια αργότερα ήμουνα εργοδότης Αμερικανών σε δικό μου γραφείο στην Αμερική, ήξερα ότι τους γονείς μου τους είχα απογοητεύσει -αλλά με αγαπούσαν και μου έδωσαν τα πάντα, πάντα.

      Πριν πεθάνει η μητέρα μου, μου είπε κάποια στιγμή πως ποτέ δεν μου είχε πει το όνειρό της να γίνω αρχιτέκτονας. Και της έδειξα την κασετίνα των εργαλείων του πατέρα της που την είχα από 6 χρονών...

      Αυτή είναι η δική μου εμπειρία, αλλά, κοιτώντας γύρω μου, στην Μεσόγειο, και στην Ελλάδα, διαισθάνομαι πολλές παραλλήλους... και βλέπω τις διαφορές από βορειότερες και δυτικότερες οικογένειες...

      Η απάντησή μου τελικά βγήκε συνέχεια της ανάρτησης :-)

      Διαγραφή
  5. Δημήτρη, αναφέρεσαι σε ένα άλλο παρεμφερές θέμα, αλλα με μεγάλο ενδιαφέρον επίσης. Το θέμα δηλαδή του κατά πόσο αποδέχονται οι γονείς τις επιλογές των παιδιών τους, όταν αυτές έχουν ήδη αποφασιστεί ή και δρομολογηθεί από τους τελευταίους.
    Το δικό μου το ερώτημα έχει να κάνει με το κατά πόσο αυτό που γίναμε, αυτό που επιλέξαμε να κάνουμε - και δεν αναφέρομαι μόνο σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά και σε προσωπικό, κοινωνικό, κλπ - δεν ήταν απλά αποτέλεσμα πειθαναγκασμού, αλλά αυτό που πραγματικά μπορούσαμε να αντέξουμε ή θέλαμε κατά βάθος.
    Η απόψή μου είναι ότι όση "πίεση" να σου ασκήσει κάποιος, είσαι σχεδόν πάντα σε θέση να ακολουθήσεις το δικό σου δρόμο. Βέβαια αυτό προϋποθέτει ισχυρό χαρακτήρα και θέληση. Ο ισχυρός χαρακτήρας όμως δεν διαμορφώνεται μόνο από τη διαπαιδαγώγηση που έχεις λάβει, κυρίως από τους γονείς, αλλά είναι και θέμα DNA.
    Το δια ταύτα κατά εμέ είναι ότι πολλές φορές ενοχοποιούμε το οικογενειακό μας περιβάλλον για τις επιλογές μας, καθώς αυτός είναι ο βολικός τρόπος που μας "βοηθάει" να μην στρέψουμε το βλέμμα και προς τα μέσα μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω ότι είτε αποδέχονται οι γονείς είτε όχι τις αποφάσεις των "παιδιών", η εντύπωση που έχει δημιουργηθεί στο "παιδί" παραμένει. Και να αποδεχτεί πλήρως και με αγάπη ο γονιός την επιλογή του παιδιού, η εντύπωση μέσα στο παιδί του τι "πραγματικά" σκέφτεται ο γονιός το κάνει ίσως πιο δύσκολο όταν ο γονιός δίνει αποδοχή, παρά αν υπήρχε ανοιχτή διαμάχη -η οποία θα βοηθούσε το παιδί να αντεπεξέρθει μόνο του πιο εύκολα. Αν δεν είχα φύγει στο Λονδίνο, και αν δεν είχα την άμεση βοήθεια σε προσωπικό επίπεδο του Βρετανικού εκπαιδευτικού συστήματος, ίσως τώρα να ήμουν ένας αποτυχημένος δυστυχισμένος δικηγοράκος που κυνηγά ασθενοφόρα και δίνει καρτ βιζιτ έξω από το ΚΑΤ ή την Σωτηρία. Έχεις απόλυτο δίκιο ότι η βιολογία και το DNA παίζουν καθοριστικό ρόλο σε κάθε άτομο, αλλά το περιβάλλον είναι επίσης καθοριστικό, νομίζω, για το πως οι προσωπικές κλίσεις και δυνάμεις θα αντιδράσουν. Σ' αυτό είμαι σίγουρος -ότι αλληλεπιδρούν...

      Δηλαδή ο ισχυρός χαρακτήρας και η θέληση είναι εργαλεία, αλλά έχει τρομερή σημασία και το εργαστήρι μέσα στο οποίο θα χρησιμοποιηθούν, όπως και η γνώση του πως να χρησιμοποιούνται. Έχεις δίκιο ότι χωρίς εργαλεία δεν γίνεται τίποτα, αλλά από μόνα τους δεν σημαίνουν πολλά, νομίζω...

      Όταν ο Τζων Λένον, με την Γιόκο, αγόρασε την λευκή έπαυλη στην Αγγλία (όπου αργότερα γύρισε το βίντεο του Imagine), ακολουθώντας συμβολή Ινδού προσωπικού αναλυτή, κάλεσε στην έπαυλη τον πατέρα του από το Λίβερπουλ, τον ξενάγησε στην έπαυλη, τον επέστρεψε στην εξώπορτα και το κλώτσησε έξω, με το πόδι του στον πισινό του. Απ' ότι ξέρω δεν νομίζω η συμβουλή του αναλυτή να βοήθησε τελικά τον Τζων... Ο δικός μου ο πατέρας πάντως κατάφερε τις δύο τελευταίες βδομάδες πριν πεθάνει να τα πάρει πίσω όλα και να με αφήσει χωρίς κανέναν σκελετό στην ντουλάπα... Μόνο οι ίδιοι οι γονείς μπορούν να απαλύνουν ή να αλλάξουν τις ενδόμυχες, υποσυνείδητες εντυπώσεις που έχει δημιουργήσει το παιδί.

      Και πάλι, ενώ καταλαβαίνω τι λες, δεν θα ήθελα να πιστεύω ότι τα παραπάνω σχόλια κλπ., τείνουν προς ¨ενοχοποίηση" των γονιών για οτιδήποτε. Είναι η λέξη "ενοχοποίηση" ή "θύμα", κλπ., και οι προεκτάσεις τους, που με κάνουν να αισθάνομαι ότι ξεφεύγουν από αυτό που ήθελα να εκφράσω... Αυτό που ονομάζεις "πίεση" το βλέπω περισσότερο σαν "οπτική" η οποία μεταδίδεται στον πυρήνα του παιδιού. Ναι, υπάρχουν γονείς παντού που πιέζουν, αλλά στην γενίκευση που έγινε παραπάνω δεν εννοούσα ποτέ ότι όλοι "πιέζουν". Περισσότερο ότι "μεταδίδουν" έστω και άθελά τους.

      Η πτήση είναι μόνο μια από τουλάχιστον οχτώ-δέκα εντελώς διαφορετικές πόρτες που ισάξια άνοιξα στον Κώστα όταν ήταν μικρός. Αυτή διάλεξε να περάσει... και ένοιωθα τι τον ενδιαφέρει τον ίδιο, τελικά, και τι όχι, χωρίς ποτέ να βάλω στην μέση το τι ενδιέφερε εμένα ή τι θεωρούσα "σωστό" ή καλύτερο...

      Διαγραφή
  6. Το θέτεις πολύ κομψά.
    "Μεταδίδουν" και "οπτική".
    Νομίζω όμως ότι πολλοί γονείς πιέζουν και πειθαναγκάζουν, γνωρίζω γονείς που εκβιάζουν κι από πάνω και το χειρότερο είναι ότι δείχνουν μόνο τον ένα και μοναδικό δρόμο, αυτόν που εκείνοι θεωρούν τον "σωστό".
    Αν δεν μιλάμε για ακραίες περιπτώσεις (που στην Ελλάδα υπάρχουν και μάλιστα πολλές) τότε νιώθω έως και συμπάθεια για μερικούς γονείς.
    Ο Έλληνας γονιός είναι καλός γονιός, με όλα τα λάθη και τις υπερβολές του, κρατάει την οικογένεια ενωμένη, είναι συμπονετικός, είναι υποστηρηκτικός, κι αυτά είναι πολύ σημαντικά πράγματα.
    Επίσης, πιστεύω ότι η ισχυρή προσωπικότητα και η θέληση αρκούν ως απαραίτητα εργαλεία επιβολής των απόψεων, ανεξαρτήτως του πλασίου...αν υπάρχει και το κατάλληλο περιβάλλον, μεγαλουργούν.

    Για μένα το σημαντικότερο δεν είναι τελικά να αποδεχτείς τις επιλογές του παιδιού σου, όσο ανοιχτόμυαλος κι αν είσαι, όσο προοδευτικός και άνετος νιώθεις, αν η επιλογή του παιδιού σου απέχει από τη δική σου κοσμοθεωρία θα είναι δύσκολο να την αποδεχτείς, ας συμβιβαστείς τουλάχιστον με αυτό, ας συνθηκολογήσεις...το ζητούμενο είναι να δείξεις μια γκάμα επιλογών ώστε αργότερα να πέσεις στα ...μαλακά :)
    Στην Ελλάδα του 2012 όμως όλα αυτά μοιάζουν με κούφια ρητορική...

    Επειδή βρίσκομαι και στις δύο "όχθες" του ποταμιού προσπαθώ να δώσω ελαφρυντικά και στους μεν και στους δε....μη τα λουστώ μετά ο άνθρωπος :)

    υ.γ.: ..γιατί αποτυχημένος και δυστυχισμένος δικηγοράκος που δίνει εδώ κι εκεί καρτ βιζίτ; δεν είναι λίγο κλισέ αυτή εικόνα για μερικές επαγγελματικές τάξεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απόλυτα! ο Έλληνας γονιός είναι καλός γονιός και κρατεί την οικογένεια ενωμένη. Και είναι καλό αυτό. Όμως πάντα κάτι ξεφεύγει από οτιδήποτε όσο καλό και να είναι -κάποια παρενέργεια πάντα υπάρχει: στο παράδειγμα του Έλληνα γονιού μετά προσθέτεις την "ντροπή" του να πάει να δουλέψει το παιδί για χαρτζιλίκι στα 16 του (ο Κώστας έβγαζε χαρτζιλίκι μόνος του στην γειτονιά από 12 -ενώ έχω τόσα παραδείγματα στην Ελλάδα του ότι το να πληρώνεις το παιδί στα 24 του είναι απόδειξη της αξίας της οικογένειας, και όταν παντρεύεται το παιδί οι γονείς χτίζουν ένα μαυσωλείο στους εαυτούς του με τα προικιά), την "ντροπή" του να ΜΗΝ βγάλει κάποιο πανεπιστήμιο και μεταπτυχιακά το παιδί, και το αίσχος των τριαντάχρονων-και, που ζουν με την μαμά και τον μπαμπά, και που στο τέλος παντρεύονται για να αντικαταστήσουν την μαμά (και στην Ιταλία τα ίδια και χειρότερα).

      Είναι περισσότερο από "κομψό" το να το θέτουμε σαν θέμα "μετάδοσης οπτικής" (το οποίο σεγκοντάρει και η γύρω κοινωνία και οι αξίες της). Η "μετάδοση" αυτή γίνεται πλέον κτήμα του παιδιού, μέρος των δικών του τεχνητών "θέλω", σαν μια κουβέρτα που καλύπτει το ποιός πραγματικά θα ήταν, και μας επιστρέφει στα πρώτα σου σχόλια όπου σωστά ρώτησες "αν αυτό που είμαστε τελικά είναι αυτό που πραγματικά ήθελαν κάποιοι άλλοι για εμάς ή εκείνο που εμείς ακολουθήσαμε επειδή κατά βάθος αυτό θέλαμε..." -είναι δηλαδή κότα και αυγό στο τέλος, με καταλύτη τις αξίες που θρέφει η κοινωνία, όπως και την πρόσφατη κοινωνιολογική ιστορία...

      Συμφωνώ πάντως ότι "η ισχυρή προσωπικότητα και η θέληση αρκούν ως απαραίτητα εργαλεία επιβολής των απόψεων, ανεξαρτήτως του πλαισίου...αν υπάρχει και το κατάλληλο περιβάλλον, μεγαλουργούν. " Όμως αυτό μας πηγαίνει σε ειδικές περιπτώσεις, όπως ειδική περίπτωση είναι και οι γονείς που πράγματι και ανοικτά πιέζουν -όμως αυτά και τα δύο τα συναντάς παντού, και στην Αμερική, και στην Κίνα...

      Άλλη ειδική περίπτωση: το ότι έφυγα και πρόσθεσα άλλο περιβάλλον και εμπειρίες, και μπόρεσα να πλησιάσω κοντύτερα σε αυτό που ήμουνα με το να δω τα πάντα από πιο γενικευμένη γωνία, επίσης μου επέτρεψε να μην αισθάνομαι την παραμικρή σύγκριση ή συσχέτιση της δικής μου κοσμοθεωρίας επί του Κώστα.
      Παράδειγμα 1. Ο Κώστας δεν ήθελε να κάνει αίτηση πουθενά αλλού εκτός του πανεπιστημίου όπου τελικά πήγε, ενώ οι Αμερικανοί συνήθως επισκέπτονται και κάνουν αιτήσεις σε 5-6 πανεπιστήμια. Του είπα, δεν βλέπεις κι άλλο ένα, έτσι για πλάκα; Ποιό, με ρωτάει... Ξέρω 'γώ, του λέω... άντε να δεις το Κορνέλ. Ναι! μου λεέι: Θα πάω "για τον Καρλ"! (Ο Καρλ Σέηγκαν που δίδασκε στο Κορνέλ πριν πεθάνει ήταν μια από τις άλλες πόρτες που είχα ανοίξει για τον Κώστα όταν ήταν μικρός -είχαμε μάλιστα γνωρίσει τον Καρλ όταν ο Κώστας ήταν 3 χρονών). Κοίτα του λέω, Η Ίθακα (εκεί είναι το Κορνέλ) είναι αρκετά μακριά για να οδηγήσεις, και αρκετά κοντά για να μην πας με αεροπλάνο της γραμμής. Είναι η τέλεια απόσταση να πας μόνος σου με Cessna και να προσθέσεις ώρες cross country στο logbook (είχε ήδη την άδεια πιλότου, και το να νοικιάσει αεροπλάνο ήταν κάπου 150-200 Ευρώ -το ίδιο ή λιγότερα από αεροπορικό εισιτήριο). Πέταξε μόνος του στο Κορνέλ, και το απέρριψε ο ίδιος αντί να τον απορρίψει εκείνο.
      Παράδειγμα 2. Σήμερα συχνά μου θυμίζει και με ευχαριστεί γιατί όταν ήταν 12 χρονών του είχα κάνει μια ερώτηση: "Όταν από το πιλοτήριο κοιτάξεις από την πόρτα στην πρώτη θέση και δεις έναν δικηγόρο ή γιατρό να στρογγυλοκάθεται καθώς του προσφέρει ένα Μαρτίνι η αεροσυνοδός, θα σκεφτείς μήπως ότι θα προτιμούσες να καθόσουνα εσύ στην πρώτη θέση αντί για το πιλοτήριο;" Αυτή η ερώτηση λέει καθόρισε την καριέρα του γιατί από τότε ήξερε την απάντηση στην ψυχή του που δεν άλλαξε μέχρι σήμερα.
      Τζων Μπόη μου, μπροστά στην χαρά του να βλέπω μέσα, και να με βάζει μέσα, στην ψυχή του, τι σχέση έχουν οι προσωπικές μου κοσμοθεωρίες;

      Βέβαια ο "δικηγοράκος" και οι καρτ βιζιτ, και το παράδειγμα και η φρασεολογία, ήταν πολύ γενικευμένο και άδικο κλισέ! Τουσέ!

      Διαγραφή
    2. Συμπλήρωμα/Διόρθωση: η τελευταία μου φράση, ξανά και πιο πλήρης:
      Τζων Μπόη μου, μπροστά στην χαρά του να βλέπω μέσα, και να με βάζει μέσα, στην ψυχή του, τι σχέση έχουν οι προσωπικές μου κοσμοθεωρίες μπροστά στις δικές του, μια που για αυτόν πρόκειται και όχι για μένα;

      Διαγραφή
  7. Τις ευχές μου κι από εμένα. Περαστική ήμουν από την Καρυάτιδα και έπεσα πάνω στην ομιλία σας, πρώτη φορά περνάω από το σπιτάκι σου. Δεν ξέρω εάν λόγω της ξενιθιάς με προσέγγισε ιδιαίτερα ο τρόπος γραφής σου, αλλά συμφωνώ για τις διαφορετικές εμπειρίες τις οποίες αποκτά κανείς στο εξωτερικό. Τον βοηθούν να δει τα πράγματα από άλλο πρίσμα, και συχνά συναντά ευκαιρίες που στην πατρίδα πολύ πιθανόν να μην είχε.

    Εγώ από την Ελλάδα κράτησα βαθιά μέσα μου το άσβεστο πάθος για μάθηση, κάτι το οποίο βλέπω σε Έλληνες του εξωτερικού αλλά δεν έχω συναντήσει σε αλλοδαπούς προς το παρόν, αν και ίσως ακουσθεί αρκετά γενικευμένο αυτό. Και χαίρομαι που υπάρχουν γονείς που μαθαίνουν στα παιδιά τους πώς να ανοίγουν τα φτερά τους και να κάνουν αυτό που ορίζει η καρδιά τους για να αισθάνονται γεμάτα.

    Χαιρετισμούς από την μακρινή Μελβούρνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς ήρθες agrimio! Έχω καλούς φίλους στην Μελβούρνη αλλά ποτέ δεν έχω έρθει. Ίσως κάποια μέρα, για αρκετό καιρό να δω την πόλη αλλά και να πάω σε ένα από τα όνειρά μου, το Great Barrier Reef και να δω και την Outback. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ξενιτεμένος -είναι θέμα αίσθησης του χώρου και των ευκαιριών. Για μένα σπίτι μου είναι τούτη η μικρούλα μπλε μπαλίτσα που την λέμε Γη, χαμένη όπως είναι σε μια άκρη αυτού του υπέροχου σύμπαντος... Αλλά έχεις δίκιο ότι υπάρχουν μερικές γωνίτσες αυτής της Γης που δεν προσφέρουν τις ευκαιρίες, την προσωπική ανάπτυξη και την ηρεμία που προσφέρουν άλλες.

      Η δική μου πάλι εμπειρία ήταν διαφορετική από την δική σου. Η μάθηση είναι κάτι που γνώρισα και δέχτηκα και ήπια σαν σφουγγάρι όταν βγήκα από την Ελλάδα, και τώρα που κοιτάζω πίσω μου φαίνεται ότι μέσα στην Ελλάδα η μάθηση χρησιμοποιείται για να υποστηρίξει το κάθε "Εγώ", αντί να χρησιμοποιηθεί για να το δημιουργήσει και να το λαξέψει...

      Η γνώση βρίσκεται στην κατανόηση της ερώτησης και όχι στην κατοχή της απάντησης, αλλά πάντα στην Ελλάδα βρήκα ότι όλοι έχουν απαντήσεις μα ελάχιστοι καταλαβαίνουν τις ερωτήσεις... Η Σωκρατική μέθοδος ζει στην Δύση αυτές τις μέρες...

      Καλή βδομάδα και χαίρομαι που περνάς κι από 'δω... Νάσαι καλά.

      Διαγραφή
    2. Ελπίζω κάποια στιγμή να πραγματοποιήσεις κι αυτό το όνειρό σου και να έρθεις και προς τα εδώ. Καλώς σε βρήκα! :)

      Διαγραφή
  8. Tώρα που πήρα την απόφαση να ξεμακρύνω απο κοντά σας, μία έννοια είχα.
    "Δεν πρέπει ο Σκεπτόμενος κι'αυτή την φορά να χάσει τον κρίκο που τον συνδέει ακόμα με την Ελλάδα!"
    "Κι'αν τον χάσει ενώ συ λείπεις?"(βασινιζόμουν με σενάρια παρόμοια)
    Ερχόμενη για μια τελευταία ματιά είδα πως η παρέα σου μεγάλωσε με το Αγριμιώ.
    Οπότε ησύχασα...η Αγριμιώ πήγε κοντά του! Κι'αν τον χάσει, σκέφτηκα, θα του μιλήσει στ'Αγγλικά εκείνη και θα τον ξαναβρεί στα σίγουρα! χαχαχχαχαχχαχαχαχαχα!
    Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα Δημήτρη! Ειλικρινά στο λέω...
    Νάσαι καλά και να είσαι πάντα ευτυχισμένος όπου και να βρίσκεσαι!
    Εμείς θα σε περιμένουμε να επιστρέψεις κάποια στιγμή και πάλι κοντά μας ως ταξιδιώτης του Κόσμου που είσαι σίγουρα! :)
    Tα μέιλ και η τεχνολογία θα βρίσκεται κοντά σ'όλους μας για να μας βοηθά στ'ανταμώματα!
    Φιλιά πολλά και σ'ευχαριστώ για την παρέα που μου πρόσφερες εδώ μέσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή μου Καρυάτιδα, χίλια συγγνώμη για την καθυστέρηση να απαντήσω σε αυτό το γλυκό σχόλιο, και σ' ευχαριστώ. Τα μπλογκ είναι κρίκοι στη ζωή, "αγαπητό ημερολόγιο, καλημέρα" και το ότι η ζωή προχωρά παίρνοντας σε άλλα ενδιαφέροντα και τρόπους επικοινωνίας και εξωτερίκευσης, αν κρίνω από την παρουσία σου στον "Κόσμο" σου θα είναι εξ ίσου ενεργητικά και εύφορα. Σου εύχομαι τα πάντα να κινούνται με τρόπο που ποτέ να μην τελματωθεί το πάθος σου σε στασιμότητα.

      Εδώ η Αποθήκη Σκέψης θα συνεχίσει, κι αν ακόμα έρθει η ώρα που να χρειαστεί να αποποιηθώ την Ελληνική υπηκοότητα -το οποίο αν γίνει θα είναι βασισμένο σε ορθολογισμό και όχι σε βρασμό ψυχής.

      Αλλά οι φίλοι είτε ηλεκτρονικοί είτε έξω από τα κομπιούτερ, είναι πάντα ευλογία, και σ' ευχαριστώ για το σχόλιο αυτό, το πρώτο μετά την ανακοίνωση που έκανες στον Κόσμο σου, και ελπίζω όχι το τελευταίο!

      Νάσαι καλά, σε ότι κάνεις, με χαρά και με υγεία.

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.