Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Έλξατε!














Πόσα μυαλά χρειάζονται σ' αυτόν τον τόπο για να ανοίξουν, σπρώχνοντας, μια πόρτα που γράφει "Έλξατε";

Ναι, είναι εξευτελιστικός ο τρόπος με τον οποίον μας αντιμετώπισε η Ευρώπη αυτή την εβδομάδα, μόλις τελείωσαν οι εκλογές στις ΗΠΑ. Και λέμε, εμείς ψηφίσαμε αυτά που μας είπατε, εσείς δώστε μας τη δόση μας!

Μια λεπτομέρεια: Δεν τους ενδιαφέρει ποσώς τι ψηφίζουμε, αλλά, τι ΚΑΝΟΥΜΕ στην πράξη. Και τους ενδιαφέρει το τι πιστεύει, τι νομίζει, τι λέει και τι δεν κάνει ο λαός ο οποίος θα κληθεί να πράξει τα ψηφισμένα.

Δεν στεκόμαστε μια στιγμή να συλλογιστούμε τι είναι αυτό που αντιμετωπίζουν οι άλλοι απ' έξω όταν μας κοιτάνε. Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που παρακολουθώντας την Βουλή και την ψηφοφορία, και τον αναβρασμό στους δρόμους, και ακούγοντας την ρητορική των "έντιμων θυμάτων", έδωσε οποιαδήποτε βάση στο ότι, οτιδήποτε ψηφίζανε 'κει μέσα, πρόκειται να γίνει πράξη στο μέλλον των χρόνων που έρχονται; σοβαρολογείτε;

"Κάνανε λάθος με τα μέτρα που ζητούσαν". Ε, βέβαια κάνανε λάθος: Κάνανε λάθος που ζητήσανε οτιδήποτε περιμένοντας ότι θα εφαρμοστεί. Ποια μέτρα που ζητήσανε εφαρμόσαμε εμείς ποτέ; Στην αρχή νομίζανε ότι τους δουλεύαμε. Τώρα έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι δουλεύουμε τους εαυτούς μας.

Βγείτε για μια στιγμή έξω από την ομίχλη της άρνησης πάσης ευθύνης, βγείτε απ΄ έξω, κοιτάξτε μας, και σκεφτείτε: εσείς θα δίνατε πλέον οποιαδήποτε εμπιστοσύνη ότι πρόκειται να συνεργαστεί σε οποιοδήποτε επίπεδο η Ελλάδα, με οποιαδήποτε αποτελεσματικότητα;

Εσείς θα δίνατε τίποτα σε ένα λαό που συνεχώς και για τα πάντα δηλώνει ότι δεν ευθύνεται, ότι ευθύνονται οι άλλοι, και ότι έχει δικαιώματα αλλά όχι υποχρεώσεις;


Παραθέτω εδώ, από την Καθημερινή, αποσπάσματα απαντήσεων που έδωσε κάποιος σε δημοσιογράφο. Δεν έχει σημασία ποιός μιλάει. Σημασία έχει αν μπορεί κανείς να βρει ψεγάδι ή λάθος στα παρακάτω λεχθέντα:
  • Υπάρχει για την Ελλάδα δρόμος εντός Ευρωζώνης, αλλά είναι δύσκολος, διότι πρέπει να καλύψουμε παραλείψεις πολλών δεκαετιών.
  • Όταν κράτη έρχονται αντιμέτωπα με μεγάλες δυσκολίες, συνήθως πρόκειται για αποτυχία των ελίτ και, κανονικά, δεν πρόκειται για ευθύνη των «μικρών» ανθρώπων. Και η Ελλάδα έχει ένα πρόβλημα με τις ελίτ της, αυτό αληθεύει. Βεβαίως είναι ενοχλητικό όταν πολλοί πλούσιοι Έλληνες δεν πληρώνουν φόρους. Αλλά μην έχουμε ψευδαισθήσεις: δεν θα μπορέσεις να εξυγιάνεις την χώρα με τους φόρους μερικών ευκατάστατων. Για να ανακτήσεις την ανταγωνιστικότητά σου, είναι απαραίτητη μια επώδυνη και συνολική διαδικασία προσαρμογής, η οποία συμπεριλαμβάνει όλους τους τομείς. Και αυτό σημαίνει ότι επηρεάζεται η μεγάλη μάζα του πληθυσμού. Αυτό είναι οδυνηρό, αυτό είναι εν μέρει άδικο, αυτό σε μεμονωμένες περιπτώσεις σίγουρα είναι συνδεδεμένο με πόνο και οδύνη και αυτό απαιτεί τον σεβασμό μας και την συμπόνια μας, αλλά η διαδικασία είναι αναπόφευκτη.
  • Η Ελλάδα βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε δύσκολη κρίση προσαρμογής. Το επίπεδο χρέους δεν κινείται στην σωστή κατεύθυνση. Αλλά γι' αυτό μπορείς να βρεις λύσεις. Σημαντική είναι πρώτα η βούληση των Ελλήνων να θέλουν πραγματικά να αλλάξουν κάτι στις δομές.
  • Ο Ελληνικός λαός πρέπει να αποφασίσει εάν θέλει να σηκώσει τα βάρη. Δεν μπορούμε εμείς να τον απαλλάξουμε.

Εδώ μιλάμε για τον λαό, όχι την κυβέρνηση και τις ...ψηφοφορίες της, γιατί, έξω από την Ελλάδα, με άλλα μυαλά από τα Ελληνικά, ο κόσμος κοιτάει τον λαό για αποτελέσματα, όχι την κυβέρνηση, η οποία στο κάτω-κάτω είναι από τον λαό, και χωρίς τον λαό δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Που στα παραπάνω βλέπει κανείς ανθελληνικά και εξευτελιστικά ψέματα;

Ευτυχώς, σε λίγο φεύγει ο τωρινός τυχοδιώκτης, να φέρετε τον επόμενο τυχοδιώκτη, να τελειώνουμε, μπας και κάποια μέρα αποφασίσει ο κυρίαρχος λαός, με βαριά καρδιά, ότι μόνο εκείνος μπορεί να καθορίσει τις τύχες του, όχι κυνηγώντας δικαιώματα, αλλά, μέσω αναγνώρισης των ευθυνών και των υποχρεώσεων που απαιτεί από το κάθε άτομο και από το σύνολο των ατόμων η Ελευθερία...












17 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ποτε δεν πίστεψα στους λαούς
    και στις ταξικες συνειδήσεις
    αλλα στα μεμονωμένα άτομα που αλλάζουν
    τα γεγονότα και γραφουν την ιστορία
    κι αυτά είναι που μας λειπουν σημερα
    Επειτα η συλλογική ευθύνη δεν ειναι παραδοχή ευθύνης κανενός
    αλλα το καλύτερο άλλοθι για την συγχώρεση αμαρτιών
    και κάλυψη των αληθινών ενόχων
    Πρεπει πρωτα να αποφασίσουμε ποιος πραγματικά φταίει και γιατι
    Αλλιώς θα δαγκώνουμε σαν τα σκυλιά την ουρά μας από ανία

    Εγω πάντως, ειμαι με τους νέους (μια και δεν υπαρχουν νέες) και τους ωραίους…

    Καλο βραδυ mr Think

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ Velvet, συμφωνώ με όσα λες, κι εγώ πιστεύω στους νέους, και ελπίζω στην κρίση τους, για να κρίνουν τους γονείς τους.

      Μόνο μια διευκρίνηση από μέρους μου, σχετικά με το πως συνδέω την ατομική με την συλλογική ευθύνη: Συμφωνώ ότι η έκφραση "συλλογική ευθύνη" εύκολα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν άλλοθι για συγχώρηση αμαρτιών, μιλώ όμως από την εξής άποψη:

      Αυτό που πιστεύω είναι ότι η αίσθηση ατομικής ευθύνης του κάθε ανθρώπου και πολίτη κάθε φύλου και ηλικίας, σε σχέση με το πως αντιμετωπίζει τις υποχρεώσεις που συνεπάγονται τα δικαιώματα που απαιτεί, και σε σχέση με το πως οι ελευθερίες του ατόμου, χωρίς έλεγχο και σκέψη σε προσωπικό επίπεδο, μπορούν να επηρεάσουν τον βαθμό ελευθερίας της κοινωνίας, αυτή η αίσθηση ατομικής ευθύνης, είναι που χτίζει την αποδοτικότητα και βιωσιμότητα μιας κοινωνίας, αθροιστικά, αλληλοεξαρτώμενα και ως εκ τούτου συλλογικά...

      Καλό σου βράδυ κι ευχαριστώ.

      Διαγραφή
    2. ελπίζω το "είμαι με τους νέους" και των δύο σας να είναι ευχολογικό.

      Είμαστε πάντα με το Νέο, όταν αυτό βασίζεται σε ορθολογιστικό ρεαλισμό, ανεξάρτητα από την ηλικία εκείνου που το εκφέρει.

      Αν κάποιος θεωρεί ότι "ορθολογιστικός ρεαλισμός" και "Νέο" δε συμβαδίζουν είναι απλώς βαθιά νυχτωμένος και για τα δύο!

      Διαγραφή
    3. Μια στιγμή αγαπητέ μου Λάκωνα, να αλλάξω μπαταρία στα ακουστικά μου και να θυμηθώ που άφησα το μπαστούνι μου, και έρχομαι!

      Νιάτα σαν κι εμάς δεν κρύβονται! Άλλο νέος, ή νέα, βέβαια, και άλλο Νέο. Το κάθε τι Νέο δεν είναι απαραίτητα και καλό, αλλά, τα νιάτα, σαν κι εμάς, συνδυάζουν τρία πολύτιμα δώρα: Όνειρα, Ορθολογισμό και Ενέργεια! η πείρα του μεγαλύτερου σε ηλικία μπορεί να προσφέρει κάτι παρά πάνω όσον αφορά την στρατηγική και την διπλωματία, αλλά χωρίς την ενέργεια, τον ορθολογισμό και τα όνειρα που δεν έχουν αλλοιωθεί από συμβιβασμούς, δεν αξίζουν τίποτα. Όσο για το αν ορθολογισμός και Νέο συμβαδίζουν, πιθανότατα, αλλά, εγώ ποντάρω στον ορθολογισμό του νέου και της νέας. Γι αυτό και δεν εμπιστεύομαι κανέναν άνω των τριάντα! Από κει και πέρα ο ορθολογισμός αρχίζει να μετουσιώνεται σε οπορτουνισμό... Κοίτα τον τσίπρα φερ' ειπείν που ούτε 39 δεν χτύπησε και ήδη χρειάζεται εικοσιεννιάρηδες σαν κι εμάς να τον επαναφέρουμε στο δρόμο τον ίσιο! Εγώ ειδικά, μετράω για δύο εικοσιεφτάχρονους!

      Πάντως, και να αποφύγει ο ορθολογιστικός ρεαλισμός την μετάλλαξη σε οπορτουνισμό, σε ...προχωρημένες ηλικίες, δεν βλέπω πως θα λειτουργούσε χωρίς όνειρα για καύσιμα. Είναι η διαφορά μεταξύ του λογιστή και του CEO. Μεταξύ του engineer και του imagineer. Όσο για την ενέργεια, αυτή μπορεί να μην κοπάσει και ποτέ -αρκεί να μην ξεχάσει ποτέ κανείς τι θαύμα μπορεί να είναι η ζωή γύρω μας και μέσα μας...

      Διαγραφή
    4. Δώσε μου ένα παράδειγμα που ο ορθολογισμός μετουσιώνεται σε οπορτουνισμό. Δεν το κατάλαβα αυτό.

      Διαγραφή
    5. Είναι πιθανότητα, όχι βεβαιότητα, και βασίζεται στην εξίσωση:
      Ορθολογισμός + (Πείρα/Συμβιβασμός * Κυνισμός) = Οπορτουνισμός.
      Δεν είναι μόνο πιθανότητα και όχι βεβαιότητα, αλλά και η υφή του υποκειμενική.
      Από σένα εξαρτάται και τον καθένα μας.

      Που στην βουλή βρίσκεται ο Ορθολογισμός και που ο Οπορτουνισμός;
      Που στον λαό βρίσκεται ο Ορθολογισμός και που ο Οπορτουνισμός;

      Διαγραφή
    6. Ο οπορτουνισμός τονίζει την έννοια της πρόθεσης.

      Την εκ του πονηρού "ορθολογική" προσέγγιση.

      Μια προσέγγιση που συμφέρει κάποιον να την υπερασπιστεί ή να την πολεμήσει.

      Το θέμα είναι ότι ο ορθολογισμός όταν χρησιμοποιείται σωστά (πράγμα πάρα πολύ δύσκολο έως αδύνατο) δεν έχει να κάνει με την πρόθεση αλλά με την κατάκτηση της Αλήθειας ώστε να μπορέσει να βρεθεί μία λύση στο πρόβλημα ωφέλιμη για τους περισσότερους. Ο δρόμος για τη λύση βέβαια μπορεί να ρίχνει κάποιους έναντι κάποιων άλλων. Έτσι αναζητείται ένας άλλος δρόμος όπου να θίγονται τα λιγότερα συμφέροντα. Υπάρχει όμως ένα όριο στη δυνατότητα επιλογής των δρόμων αυτών, ειδικά σε περιόδους κρίσης.

      Το πρόβλημα είναι πως αναζητείται δρόμος λύσης από αυτούς που είναι μέρος του πρόβληματος, δηλαδή οι πολιτικοί και το κράτος.

      Ο λαός το καλαταβαίνει εν μέρει και ζητάει αλλαγή πολιτικής μεν, επιστροφή στο παρελθόν δε, δηλαδή στις πολιτικές του κρατισμού που μας έφεραν εως εδώ.

      Ο Ορθολογισμός στους Έλληνες τελειώνει ακριβώς στην πόρτα των προνομίων τους, είτε μιλάμε για πολιτικούς είτε για πολίτες.

      Διαγραφή
    7. Λάκωνα, τό 'χεις πιάσει ακριβώς...

      Opportunism, συνήθως είναι "κακή λέξη". Επειδή προτείνει το συμφέρον και προβάλλει εκείνο που εξ' ορισμού "πρέπει" να είναι εγωισμός.

      Ο ορθολογισμός όμως από την φύση του χρειάζεται κίνητρο για να μεταβληθεί σε πράξη. Κίνητρο που πιο εύκολα βασίζεται στην υποκειμενικότητα παρά κάτι το αντικειμενικό. Το να χρησιμοποιηθεί "σωστά" είναι πράγματι αδύνατο γιατί ο κάθε ένας θεωρεί "σωστό" κάτι διαφορετικό από τον άλλον. Και ο ορθολογισμός του ενός είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ο οπορτουνισμός του άλλου.

      Όταν ο ορθολογισμός λέει ότι προνόμια πρέπει να χαθούν, έστω και για λίγο, αντί να αυξηθούν, τότε λειτουργεί αρνητικά για το "εγώ". Και όταν το "εγώ", ιδίως σε μια κοινωνία σαν μερικές-μερικές, είναι ουρανοξύστης, τότε ο ορθολογισμός τελειώνει στην πόρτα των προνομίων.

      Διαγραφή
    8. "χρειάζεται κίνητρο για να μεταβληθεί σε πράξη"

      Η αναζήτηση της Αλήθειας, η απελευθέρωση από το σκοταδισμό, τις δοξασίες και το φόβο ήταν το μέγα κίνητρο του Ανθρώπου. Αυτό το κίνητρο είναι που γένησε τη Φιλοσοφία, τη Λογική και τις διάφορες Επιστήμες.

      Η αναζήτηση αυτή δεν είναι ούτε εύκολη ούτε βολική. Όποιος θέλει να ορθολογήσει για να δικαιώσει το βόλεμά του, μπορεί να γίνει παπάς ή πολιτευτής. Όποιος θέλει να βρει λύση στο πρόβλημα θα κάτσει με υπομονή, σύνεση και ανοιχτό μυαλό να ανταλλάξει καθαρά επιχειρήματα χωρίς φανφάρες, χαρακτηρισμούς και δίκες προθέσεων.

      Προϋπόθεση για αυτό όμως είναι να συμφωνήσουμε στα βασικά. Στα Αξιώματα που λέμε για να μπορούμε να συννενοηθούμε.

      Τι να συννενοηθείς όμως με ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ότι η οικονομία έχει Νόμους απαρέγκλειτους και υπάρχει κλάδος της επιστήμης που τους μελετά για αιώνες;

      Τι να συννενοηθείς όμως με ανθρώπους που πιστεύουν πως η Ιστορική Εξέλιξη έχει Νόμους οι οποίοι εξελίσονται μέσα από την πάλη των Τάξεων και ως εκ τούτου δικαιολογούν τα όσα έχουν συμβεί, συμβαίνουν και θα συμβούν;

      Βράστα!

      Διαγραφή
    9. Τώρα βέβαια θα γδυθώ με αυτό που θα πω, και θα δει ο κόσμος τον ρομαντισμό που δίνει νόημα στον τρόπο με τον οποίο κατανοώ την ύπαρξη, αλλά, νομίζω ότι η φιλοσοφία ναι μεν γεννήθηκε από την αναζήτηση της Αλήθειας, για την απελευθέρωση από τον σκοταδισμό, τις δοξασίες και τον φόβο, αλλά χωρίς την ανθρώπινη ικανότητα και δίψα για όνειρα, ο ορθολογισμός δεν θα είχε εξελιχτεί στην φιλοσοφία, αλλά σε πρόγραμμα ρομπότ :-)

      Άριστα ειπωμένο: "Όποιος θέλει να βρει λύση στο πρόβλημα θα κάτσει με υπομονή, σύνεση και ανοιχτό μυαλό να ανταλλάξει καθαρά επιχειρήματα χωρίς φανφάρες, χαρακτηρισμούς και δίκες προθέσεων." Το πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές άνθρωποι χρησιμοποιούν την σοφιστεία (ή απλές και παρθένες μπούρδες) ως επιχειρήματα, και τα πιστεύουν ως επιχειρήματα άξια λόγου.

      Και βέβαια, η συμφωνία, όπως λες, και όχι η εστίαση στην διαφωνία, είναι το κλειδί για την κοινή αναζήτηση.

      Οι τελευταίες σου δύο φράσεις, στα Ελληνικά, ως επί το πλείστον, βρίσκονται στην σφαίρα της πυρηνικής φυσικής ή της εξωβιολογίας. Έχασες κάποιο ποσοστό αναγνωστών γιατί πέρασες την πόρτα των προνομίων τους :-)

      Βράστα, indeed!

      Διαγραφή
    10. "χωρίς την ανθρώπινη ικανότητα και δίψα για όνειρα, ο ορθολογισμός δεν θα είχε εξελιχτεί στην φιλοσοφία"

      Η ανθρώπινη ικανότητα για δίψα και όνειρα είναι η αιτία του Φόβου, της Δεισιδαιμονίας και του Σκοταδισμού. Είναι η ένεση του ορθολογισμού που μετέτρεψε τους εφιάλτες σε όνειρα και απελευθέρωσε τον Άνθρωπο από μέρος του Φόβου και των διαχειριστών του Φόβου που κυριαρχούσαν τη ζωή του.

      "Το πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές άνθρωποι χρησιμοποιούν την σοφιστεία"

      Ναι. Τους λένε δικηγόρους. :)

      "Έχασες κάποιο ποσοστό αναγνωστών γιατί πέρασες την πόρτα των προνομίων τους :-)"

      Τότε να επιτρέψεις τα ανώνυμα σχόλια για να μπορώ να μπαίνω και να συμφωνώ με τον εαυτό μου.

      Διαγραφή
    11. Αντί για ανώνυμος θα μπορούσες να δοκιμάσεις τα πλαστικά γυαλιά-μύτη-μουστάκι του Γράουτσο Μαρξ, αλλά πάλι θα σε καταλάβαινα!
      :-)
      Όπως και να έχει δεν χρειάζεται να συμφωνήσεις με τον εαυτό σου: συμφωνώ εγώ μαζί σου, ως επί το πλείστον...

      Όλα κι όλα αγαπητέ: Χωρίς όνειρα τι είναι η ζωή; άλλωστε τα όνειρα δεν είναι η αιτία του φόβου! είναι εκείνα που τον κατανικούν (Αυτό μπορείς να το καταθέσεις στην τράπεζα και δίνει και καλό τόκο). Ο ορθολογισμός, ιδίως όταν χρησιμοποιηθεί από ανώνυμους, είναι που μετατρέπει τα όνειρα σε εφιάλτες, όχι το αντίθετο!

      ...πράγματι τους λένε δικηγόρους... και σκύλος ποτέ δεν δαγκώνει σκύλο.

      Διαγραφή
  3. Νομίζω ότι θα χρειαστούν 2 γενιές για να αλλάξει κάπως η νοοτροπία του κόσμου. Η τωρινή νέα γενιά και μία ακόμα. Οι προηγούμενες έχουν αναπτύξει κάτι σαν αντανακλαστικό ότι το ατομικό συμφέρον προηγείται: Απαιτώ να κάνει το κράτος ότι καλύτερο για μένα ειδικά κι αν έχω και κανέναν γνωστό σε υψηλή θέση ακόμα καλύτερα. Εννοείται ότι εγώ δεν έχω καμία υποχρέωση, αν ακολουθώ κανέναν κανόνα και πάλι καλά να λέτε που σας κάνω τη χάρη.
    Όταν το κάθε άτομο σταματήσει να σκέφτεται έτσι και συνειδητοποιήσει ότι η ευημερία του συνόλου είναι που μακροπρόθεσμα θα του επιτρέψει να αναπτυχθεί κι ο ίδιος, τότε υπάρχει ελπίδα. Ειλικρινά, για πόσο νόμιζε ο κλασσικός ο ελληνάρας ότι θα μπορούσε να πορεύεται με αρπαχτές;
    Πολύ πριν την τρόικα, πριν καμιά 10αριά χρόνια, όταν το δημοφιλέστερο αυτοκίνητο ήταν η porsche cayenne, ήταν δύσκολο να δούμε ότι κάτι δεν πάει καλά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ Neropistolero, συμφωνώ για τις δύο γενιές, και μάλιστα, καμιά φορά, εγώ λέω και τρεις. Υπάρχει πολύ δουλειά να γίνει στην πάσχουσα από σκολίωση ραχοκοκαλιά της Ελληνικής σκέψης, την οποία περιγράφεις άριστα, και όσο και οι νέες γενιές να μπορούν, μέσω της αμεσότητας της πληροφορικής, να μάθουν από νέες γενιές άλλων χωρών, εδώ ένα πράγμα που λειτούργει όπισθεν είναι η ανατροφή και οι εντυπώσεις που δίνουν οι γονείς στις νεότερες γενιές. Τα νιάτα δεν αρκεί να μάθουν πως να χτίζουν κοινωνίες του 21ου αιώνα, αλλά, πρέπει συνάμα να δεχτούν ότι οι γονείς τους κάνανε λάθος και να ανεξαρτητοποιηθούν. Δεν είναι εύκολο για πολλούς.

      Αυτό που λες ότι "όταν το κάθε άτομο σταματήσει να σκέφτεται έτσι και συνειδητοποιήσει ότι η ευημερία του συνόλου είναι που μακροπρόθεσμα θα του επιτρέψει να αναπτυχθεί κι ο ίδιος" είναι βασικά αυτό που εννοώ όταν μιλάω για ατομική και συλλογική ευθύνη. Σκεπτικά ακατανόητα για πολλούς με τους οποίους μιλάω στην Ελλάδα, και, συχνά καταλαβαίνω ότι ο λόγος για τον οποίον παραμένει πέρα κατανόησης είναι γιατί κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη στο κράτος, τον δημόσιο τομέα, την κυβέρνηση, ή τον γείτονά του! Παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης, άρα ποιά ευημερία του συνόλου να σκεφτεί. Αυτό είναι από τα πρώτα που πρέπει να αλλάξουν: ο βαθμός εμπιστοσύνης στην κοινωνία και το κράτος, και αυτό θα αρχίσει να γίνεται μόνο όταν ένας άνθρωπος συνειδητοποιήσει ότι αυτός ο ίδιος (πρέπει να) είναι το κράτος...

      Διαγραφή
  4. Ούτε μια ούτε δύο αλλά δεκατρεις γενιές δεν φτάνουν, αν όλοι μας δεν συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε τη ευθύνη που μας αναλογεί.Αν κάθε μέρα δεν κάνουμε αυτό που πρέπει χωρίς να κοιτάζουμε τι κάνει ο άλλος. Αν δεν μάθουμε να ακούμε και να βλέπουμε όχι αυτά που μας αρέσουν αλλά τα σωστά. Αν δεν αποφασίσουμε ότι εμείς έχουμε τον πρώτο λόγο για το μέλλον μας και δεν τα φτιάξουν οι άλλοι για μας ..Αν Αν...καλή σου νύχτα .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ μου Φάνη... "χωρίς να κοιτάζουμε τι κάνει ο άλλος". Χωρίς να δικαιολογούμε ότι εμείς κάναμε αυτό γιατί ο άλλος έκανε το άλλο... Να μπορούσαμε να περπατάμε με τα δικά μας πόδια, βλέποντας με τα δικά μας μάτια. Και να δεχόμαστε την ευθύνη του ότι αν πέσουμε πρέπει να σηκωθούμε, αντί να προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι κάποιος μας έσπρωξε... Χωρίς ευθύνη, ούτε εκατόν δέκα τρεις γενιές.

      Καλή σου νύχτα, νάσαι καλά.

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.