Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Macedonia





Με τον τίτλο Macedonia δεν εννοώ την Μακεδονία, αλλά το κράτος που όλος ο κόσμος αποκαλεί Macedonia καμιά δεκαετία τώρα αντί να χρησιμοποιεί το επίσημο μακρύ και δύσκαμπτο όνομα του κράτους, το οποίο είναι Former Yugoslav Republic of Macedonia (FYROM).
Το ότι όλος ο κόσμος το αποκαλεί το κράτος αυτό Macedonia είναι επίτευγμα της απύθμενης ηλιθιότητας του Ελληνικού κράτους και της Ελληνικής νοοτροπίας κατά την οποία είμαστε οι πιο έξυπνοι, τα ξέρουμε όλα, και όποιος δεν συμφωνεί μαζί μας είναι εναντίων μας και μας κατατρέχει. Μονίμως.




















Ο έξω κόσμος μιλάει με συντομεύσεις. Former Yugoslav Republic of Macedonia, γίνεται Republic of Macedonia, γίνεται Republic of Macedonia, γίνεται Macedonia. Γιατί; Επειδή όσο είχαμε καιρό δεν συμφωνήσαμε σε ένα όνομα που θα ήταν ευκολότερο και αποδεχτό και σε εκείνους. Όποια και να είναι τα κίνητρά τους, σημασία έχει το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα είναι ότι τα κάναμε θάλασσα.

Δεν θέλαμε "Northern Macedonia" ή κάτι τέτοιο παρόμοιο, και δεν σηκώναμε συζήτηση. Ας φάμε τώρα το Macedonia. Συγχαρητήρια θερμά στους μεγάλους διπλωμάτες, άξιους απόγονους του ...του ...του... δε μού 'ρχεται τώρα ποιανού. Μπορούσε να είχε γίνει North Mac. Τώρα τρώμε το Big Mac.

Προσπαθούσα από τα '90, και στις αρχές της τωρινής δεκαετίας να εξηγήσω στους Αμερικανούς, Άγγλους, Σουηδούς, κλπ. ... να εξηγήσω ποιό ήταν το πρόβλημα και γιατί δεν μας άρεσε το όνομα που ήθελε εκείνο το κράτος. Έλεγα ότι παραδείγματος χάριν, έχουμε το Βερμόντ που είναι Πολιτεία των ΗΠΑ που συνορεύει βόρεια με το Κεμπέκ του Καναδά, και, σκεφτείτε το Κεμπέκ να ανεξαρτητοποιούταν από τον Καναδά και να ήθελε να ονομαστεί Βερμόντ, και να λέει κιόλας ότι η ιστορία του πραγματικού Βερμόντ είναι δικιά του. Το καταλαβαίνανε. Χαζοί δεν είναι οι άνθρωποι, το καταλαβαίνανε και επίσης καταλαβαίνανε ότι στα Βαλκάνια δεν είναι τόσο απλό γιατί υπάρχει και πολύ ισχυρότερη εθνική ταυτότητα στον κάθε λαό, και πολύ μακρύτερη ιστορία. Και όμως, και που το καταλαβαίνανε, με κοιτούσανε με απορία σαν να έλεγαν "έ! και; και τι έγινε;". Και μάλιστα μερικοί είχαν το θάρρος να με ρωτάνε: "έ! και; και τι έγινε;"

Και σκεφτόμουνα ότι: ή αυτοί οι δυτικοί δεν καταλαβαίνουν το ηθικό και ιστορικό και πολιτικό βάθος του προβλήματος, ή εμείς δημιουργούμε πρόβλημα εκεί που θα έπρεπε αν είχαμε ευκολότερη λύση. Ή τουλάχιστον πιο ευφυή λύση. Ένα ήταν σίγουρο: Πρόβλημα-ξεπρόβλημα, κατανόηση και βοήθεια από κανέναν δεν έπρεπε να περιμένουμε. Όχι γιατί δεν το καταλαβαίνανε, αλλά γιατί δεν βλέπανε γιατί εμάς μας καίει τόσο. Πιο πολύ εντύπωση έκανε το μουλάρωμά μας παρά το σκεπτικό μας. 


Κι αν οι καθημερινοί άνθρωποι δεν βλέπανε λόγο επιμονής στο πρόβλημα μας, τι θα κάνανε οι κυβερνήσεις που είχανε και την Τουρκία από την άλλη να συνορεύει με το Ιράκ; Και που μας κατέβηκε εν τη σοφία μας, τρομάρα μας, να είμαστε το μόνο κράτος και έθνος στον κόσμο που υποστήριζε την Σερβία με τις ακρότητες που διέπρατε; Το είχα πάρει απόφαση πια από καιρό ότι η ΠΓΔΜ είναι πια Macedonia ντεφάκτο.

Και τα σκεφτόμουνα τώρα αυτά και είπα να τα γράψω επειδή είδα πάλι για πολλοστή και πολλοστή φορά σε δορυφορικά και Ευρωπαϊκά κανάλια τα χαριτωμένα τουριστικά διαφημιστικά σποτάκια της Macedonia, με την εύθυμη μουσική, τους εύθυμους ντόπιους, τα υπέροχα τοπία, τις βυζαντινές εκκλησιές, και όλα τα καλά που μια φορά δεν είδα ποτέ ο δόλιος να διαφημίζουν οι Αθηναίοι διαφημιστές για την Ελλάδα.

Καταλάβετέ το επί τέλους αγοράκια και κοριτσάκια: Φωτογραφίες από δυό εκκλησίες στη Σαντορίνη και τη Μύκονο, και μπούρδες του στυλ "ελάτε να ζήσετε τον μύθο σας" δεν είναι αρκετές να σας φέρουνε τουρίστες. Κοιτάξτε αυτά τα σποτάκια της Macedonia.

Και σκεφτόμουνα τι διάολο πια είναι αυτό το θέμα! Τι κακό σπυρί στον κώλο μας μας πόνεσε να τα κάνουμε τόσο θάλασσα, και γιατί δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλον εκτός από εμάς.



Ας ξεκινήσουμε από το τι μας διδάσκουν οι Αρχαίοι Ημών Πρόγονοι, οι οποίοι κάθονται εκεί στο Πάνθεον Των Πολιτισμών με τους άλλους, και κοιτάνε κάτω, μαζί με τους άλλους, και αισθάνονται μειονεκτικά στην ομήγυρη, και ντρέπονται γιατί οι μακρινοί απόγονοί τους βγήκαν καθυστερημένοι. Τι μας διδάσκουν λοιπόν;
  • Μηδενί δίκην δικάσης, πριν αμφοίν μύθον ακούσης
  • Χρόνος καθαίρει πάντα γηράσκων ὁμοῦ
  • Νικᾳ δ’ ὁ μείων τόν μέγαν δίκαι’ ἔχων
  • Άξιος της νηός ο ναύκληρος
  • Πιθανώτεροι (πειστικότεροι) οι απαίδευτοι εν τοις όχλοις
  • Τό φυλάξαι τ’ αγαθά χαλεπώτερον τοῦ κτήσασθαι
  • Ήσυχος καιρῷ σοφός
  • Ουκ αεί θέρος έσσεται, ποιείσθε καλιάς
  • Ευλαβού τας διαβολάς καν ψευδείς ώσιν
  • Ό μή ἀδικῶν μηδενός δεῖται νόμου
  • Οὐκ ἐν τῇ κτήσει τῶν ἀγαθῶν ἀλλ’ ἐν τῇ χρήσει τό μέγ’ἐστιν
  • Άρχεσθαι μαθών ἄρχειν ἐπιστήσῇ
  • Πάταξον μεν, άκουσον δε

και το αγαπημένο μου του Θουκυδίδη από τον Επιτάφιο του Περικλή:
Φιλοκαλούμεν γαρ μετ' ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας.

Τελικά ο Ρωμιός, δυόμισι χιλιάδες χρόνια αργότερα είναι ένα "ζώον δίπουν άπτερον" που κατάφερε να ξεχάσει όλα τα παραπάνω, εντελώς, στην εφαρμογή τους, παρά τα θυμάται μόνο για να παπαγαλίζει ακαταλαβιστί τι λέγαν οι παππούδες του, κρύβοντας κάτω από το χαλί τους γονείς του (τα παιδιά των παππούδων του) όπως και τον λόγον δια τον οποίον εκτός από Έλληνας, σήμερα λέγεται και "Ρωμιός".

Ακόμα και το τελευταίο του Θουκυδίδη το εφαρμόζει ο Ρωμιός του σήμερα στρεβλά, αλλάζοντας θέσεις στο "άνευ" και στο "μετά", ως: "Φιλοκαλούμεν γαρ άνευ' ευτελείας και φιλοσοφούμεν μετά μαλακίας", όπου εν αντιθέσει με τις κοινές αντιλήψεις, "μαλακία" επισημαίνει την (πνευματική) "μαλθακότητα", και όχι εκείνη την άλλη διαδεδομένη πρακτική.

Και συγγνώμη που σας θυμίζω πράγματα τόσο ενοχλητικά, αλλά, "δεν είμαι αθηναίος, ούτε έλληνας πολίτης, αλλά πολίτης του κόσμου". Ποιός τό 'πε αυτό; ποιός θα μας πει, να δω χεράκια; Να σας βοηθήσω λίγο: ήταν κάποιος που πίστευε ότι η ερώτηση, η απάντηση, η ερώτηση και η απάντηση οδηγούν προς την αλήθεια (εννούσε νομίζω "απάντηση", όχι σοφιστεία για να αποφεύγεται η απάντηση).



Ας πάμε κάπου αλλού μια στιγμή: Στην Πόλη, στην Αγιασοφιά. Στον Ναόν της του Θεού Σοφίας. Σήμερα είναι μουσείο, μνημείο, που ανήκει στην ανθρωπότητα. Σαν χώρος λατρείας χρησιμοποιήθηκε ως εξής:
  • 522 χρόνια Χριστιανική Εκκλησία (532-1054)
  • 150 χρόνια Εκκλησία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (1054-1204)
  • 57 χρόνια Εκκλησία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας (1204-1261)
  • 192 χρόνια Εκκλησία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (1261-1453)
  • Κάτι μήνες Εκκλησία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας το 1453
  • 482 χρόνια Τέμενος του Ισλάμ (1453-1935)
  • Μουσείο από το 1935
Μπορεί η τρίτη αυτή κατασκευή του ναού της του Θεού Σοφίας να κτίστηκε το 532 από τους Ρωμαίους της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι οποίοι μιλώντας πλέον Ελληνικά από Ιουστινιανού και μετά αυτοαποκαλούνταν Ρωμιοί αντί για Ρωμαίοι (Romani) αλλά η συνολική Ιστορία του κτίσματος δεν μπορεί αντικειμενικά να θεωρηθεί ότι ανήκει σε μία μόνο θρησκεία. Αν ήθελε κανείς να λειτουργήσει ξανά μέσα στην Αγιασοφιά θα έπρεπε να φτιάξει δύο χώρους: ένα παρεκκλήσι Χριστιανικό, σε μια γωνία, και ένα τέμενος του Ισλάμ σε άλλη. Και οι μεν και οι δε, και φυσικά οι τουρίστες που δεν θα πήγαιναν για λειτουργία αλλά στο μουσείο, θα έβλεπαν το σύνολο της πολιτιστικής ιστορίας του χώρου. Τελεία και παύλα. Σκεφτείτε το αυτό.

Πάμε πίσω στην Macedonia.
  • Πράγματι, οι Μακεδόνες του Αλέξανδρου και οι σημερινοί κάτοικοι της περιοχής είναι από διαφορετικές φυλές. Οι σημερινοί Νότιοι Σλάβοι των Βαλκανίων πρωτοέφτασαν στα Βαλκάνια, από βόρεια, τον 5ο αιώνα σε μικρούς αριθμούς, και δεν έγινε σημαντικά αισθητή η παρουσία τους για άλλους τρεις αιώνες μέχρι τον 8ο έως 10ο αιώνα.
  • Πράγματι, η γεωγραφική περιοχή της σημερινής ΠΓΔΜ δεν ήταν ποτέ, στο μεγαλύτερο ποσοστό της έκτασής της, μέρος της καθαυτού αρχαίας Μακεδονίας αλλά εδάφη υπο την επιρροή της Μακεδονίας.
  • Και πράγματι, υπάρχει ιστορία στα εδάφη αυτά που πηγαίνει πίσω χιλιάδες χρόνια, εκ των οποίων μόνο κατά τα τελευταία χίλια-χίλια διακόσια χρόνια περίπου βρισκόντουσαν εκεί οι πρόγονοι των σημερινών κατοίκων.

Αλλά για να πάμε λίγο στην Ελλάδα

Η "Μακεδονία" την οποία επικαλούμαστε εννοεί, κατά βάση, την ιστορία της γενικότερης εκείνης περιοχής μεταξύ περίπου 390 και 290 Προ Κοινής Εποχής, με κορωνίδα τα χρόνια του Αλέξανδρου, 336-323 ΠΚΕ. Όλη μας η πρεμούρα με την ΠΓΔΜ βασίζεται σε καμιά 'κατοσταριά χρόνια πριν 2.300 χρόνια.

Ας σκεφτούμε μια στιγμή τους Κρητικούς που μπορούν να είναι περήφανοι, και πρέπει να είναι περήφανοι, για το νησί τους και έχουν περισσότερο δικαίωμα από κάθε άλλον να αισθάνονται απόγονοι του Μινωικού Πολιτισμού. Οι Αθηναίοι μπορούν να αισθάνονται περήφανοι για τον Χρυσό Αιώνα, και οι Σπαρτιάτες για τα δικά τους, και οι της ακτής της Ιωνίας μπορούν να αισθάνονται περήφανοι για τον Όμηρο και για τις επιστήμες και τον Πυθαγόρα. Οι εκ Θράκης μπορούν να είναι περήφανοι για τον Δημόκριτο που ήταν από τα Άβδηρα της Θράκης.

Οι Κρητικοί θα είχαν κάθε λόγο να μας θυμίζουν ότι πάνω στην Ακρόπολη κάποτε, 800 και βάλε χρόνια πριν τον Παρθενώνα, βρισκόταν Μινωικό παλάτι. Και οι Κρητικοί θα είχαν τον καλύτερο λόγο από όλους στα νότια Βαλκάνια να θέλουν την ανεξάρτητη Δημοκρατία της Κρήτης. Είναι μάλλον οι μόνοι που επί 3.500 χρόνια έμειναν οι πιο ατόφιοι και αντιστάθηκαν στα κύματα των κατακτητών περισσότερο από όλους τους άλλους.

Οι Έλληνες εν γένη δεν φημίζονταν ποτέ τόσο για την αίσθηση ταυτότητας Εθνικής, όσο Κρατικής. Ακόμα και τα χρόνια του Αλέξανδρου, ο Μακεδόνας έγραψε ο άνθρωπος: "Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν κατοικούντων", στην καρτ βιζίτ που έστειλε μαζί με το δώρο του στην Αθήνα. Αυτό το "και" τι σημαίνει ακριβώς όσον αφορά την ταυτότητα που απέδιδε στον εαυτό του ο Μακεδών Αλέξανδρος γιός του Φιλίππου; "και οι Έλληνες"; Κατά πόσον θεωρούσε εαυτόν Έλληνα αν έπρεπε να γράψει ότι ήταν μαζί του "και" οι Έλληνες; Ίσως να εννοούσε εαυτόν πρώτα Μακεδόνα -όπως και οι Λακεδαιμόνιοι θεωρούσαν πάντα εαυτόν πρώτα Σπαρτιάτη.



Κοιτώντας τα τελευταία δυόμισι χιλιάδες χρόνια στην γεωγραφική περιοχή των νοτίων Βαλκανίων, με οποιαδήποτε προσπάθεια αντικειμενικότητας, πρέπει να σκεφτούμε ότι:
1. Υπήρξαν μέγιστες πολιτιστικές και φυλετικές μείξεις, αλλαγές και εξελισσόμενες ταυτότητες, και, ότι,
2. Τα γεγονότα και πεπραγμένα ανά τους αιώνες ανήκουν στους σημερινούς κατοίκους περισσότερο για φύλαξη κληρονομιάς της ανθρωπότητας παρά σαν κληρονομιά από τον παππού και την γιαγιά.

Τελικά, οι ΠΓΔΜίτες δεν έχουν περισσότερη αξίωση στο όνομα Μακεδονία, από όσο έχουν οι Αθηναίοι στον Μινωικό πολιτισμό. Και μια και ο Μινωικός και ο Μυκηναϊκός πολιτισμός είναι αναπόσπαστα μέρη της Ιστορίας της περιοχής και κτήμα των κατοίκων ανά τους αιώνες, πρέπει να αποδείξουμε με ιστορικά, πολιτιστικά και κοινωνιολογικά επιχειρήματα στους ΠΓΔΜίτες γιατί πιστεύουμε ότι δεν έχουν δικαίωμα σήμερα, μετά από χίλια χρόνια στην περιοχή τους, να θεωρούν εαυτούς φύλακες και κληρονόμους της ιστορίας του τόπου όπου ζουν.

Και εμείς το ίδιο δεν κάνουμε;
Ποιοί είμαστε εμείς;
Ποιοί είναι ανθρωπολογικά και πολιτιστικά οι πρόγονοί μας;

Δωριείς,
Έλληνες,
Κρητικοί
Μακεδόνες,
Αιγύπτιοι
Ρωμαίοι
Βυζαντινοί

Σλάβοι,
Σαρακηνοί,
Άραβες,
Οθωμανοί,
Ιταλοί,
Ευρωπαίοι...
Είναι δυνατόν ποτέ σοβαρός άνθρωπος να ισχυριστεί ότι οι σημερινοί Έλληνες, πολιτιστικά και ανθρωπολογικά και κοινωνιολογικά δεν επηρεάστηκαν από κανέναν από τους παραπάνω, την στιγμή που οι σημερινοί Έλληνες, σε διαφορετικά ποσοστά, είναι όλοι οι παραπάνω;

Είναι δυνατόν να παρουσιάζουμε την Αρχαία Ελλάδα σαν άμεσο γενεαλογικό κτήμα μας αντί να παρουσιαζόμαστε σαν φύλακες της κληρονομιάς της; Και, αν είμαστε φύλακες της κληρονομιάς της, με ποιά επιχειρήματα θέλουμε να απαγορεύουμε στους ΠΓΔΜίτες να θεωρούν εαυτούς φύλακες της κληρονομιάς της δικής τους Γης.


Καθώς καβαλάμε το καλάμι με τους Αρχαίους Ημών Προγόνους πότε θα αναγνωρίσουμε για μια στιγμή την ιστορία που μας αφορά από το 290 ΠΚΕ έως το 325 ΚΕ, και 325 με 1453, και 1453 με 1821. Υπήρξαν , ξέρετε και εκείνοι οι πολλοί αιώνες, που τους περνάμε συνέχεια στο ντούκου, λες και έιναι άσχετοι.

Στο κάτω-κάτω, καλύτερο μάρκετινγκ κάνουνε στην παρουσίαση της ιστορίας του τόπου τους οι ΠΓΔΜίτες απ' όσο κάνουμε εμείς τα σαΐνια για την δική μας ιστορία. Πιό καλή διαφήμιση μας έκανε ο Άντονυ Κουήν με τον Ζορμπά παρά ο ΕΟΤ με τις κυρίες και δεσποσύνες του Κολωνακίου.

Ας αρχίσουμε να συζητάμε αντί να μουλαρώνουμε με περικεφαλαίες, και μετά όλο και κάποιος θα μας ακούσει (την μαλθακίαν πολλοί ηγάπησαν, αλλά, την μαλακίαν ουδείς).




Τώρα, δείτε αυτό το ντοκυμαντέρ εννιάμιση λεπτών για το πως οι ΠΓΔΜίτες διαφημίζουν τον τουρισμό τους, τον τόπο τους, και τους ίδιους.






Και αυτό το ντοκυμαντέρ του CNN πέντε λεπτών: "Macedonia, η ρίζα του Χριστιανισμού" (ναι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος: "του Χριστιανισμού", κυρίες και κύριοι!)








~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Δημόσιες Σχέσεις, λέγονται αυτά τα σποτάκια στην TV.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε Δημόσιες Σχέσεις
γιατί ακόμα παίζουμε τη σχέση μας με το δημόσιο.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~






















8 σχόλια:

  1. Δημήτρη, πολύ ενδιαφέρουσα η ανάρτησή σου, θέτεις πολλά θέματα και ομολογώ πως τεκμηριώνεις ιστορικά τις απόψεις σου.
    Για το θέμα του ονόματος όμως θα ήθελα να σου πω ότι εδώ και καιρό η ελληνική διπλωματική τακτική έχει αλλάξει. Από τα τέλη της δεκαετίας του 90 με τον Σημίτη αλλά κυρίως από το 2004 με τον Καραμανλή η Ελλάδα δέχεται τον "γεωγραφικό προσδιορισμό". Δηλαδή απλώς αλλάξαμε την ορολογία "σύνθετη ονομασία" που ακουγόταν βαριά, θύμιζε και λίγο Μητσοτάκη και τώρα φτάσαμε εμείς να παρακαλάμε για διευθέτηση του ονόματος. Οι γείτονες μας όμως πλέον δεν την δέχονται. Είναι αδιάλλακτοι και καλά κάνουν αφού ο χρόνος τρέχει υπέρ τους. Όπως σωστά είπες όλος ο κόσμος τους ονομάζει Μακεδονία, γιατί να βιαστούν. Υπάρχει και ένα ακόμη αδύνατο σημείο στη θέση μας. Άντε και πετύχαμε τον γεωγραφικό προσδιορισμό. Να λέγονται δηλαδή Βόρεια Μακεδονία ή Άνω Μακεδονία. Η γλώσσα τους πώς θα λέγεται; Βορειομακεδονική; Όχι βέβαια. Μακεδονική θα λέγεται, που σημαίνει πως είμαστε χαμένοι από χέρι.
    Για τη διαφημιστική εκστρατεία θα συμφωνήσω ότι είναι κακόγουστα τα "ελάτε να ζήσετε το μύθο σας" αλλά έχει βγει μια καινούρια σειρά από φιλμ, που τα θεωρώ εξαιρετικά, παίζονται στην ελληνική τηλεόραση, φαντάζομαι παίζονται και σε ξένες τηλεόρασεις, η σειρά λέγεται Real Experience, μπορείς να πάρεις εδώ μια ιδέα: http://www.youtube.com/watch?v=L7ZEgQxTxIU&feature=relmfu
    και να δεις και άλλα παρόμοια, νομίζω πως ήταν καιρός να σταματήσουμε να πλασάρουμε το φολκλόρ και να αφήσουμε τους απλούς ανθρώπους να μιλήσουν.
    Φοβερή η επισήμανσή σου για το "και" που μπορεί πολλά να σημαίνει, όμως αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι ο Αλέξανδρος, ανεξάρτητα από το αν ήταν ή όχι Έλληνες οι Μακεδόνες, αισθανόταν Έλληνας, δεν έχω χρόνο τώρα να τεκμηριώσω την άποψή μου, αυτό που έχω πρόχειρο είναι το παράδειγμα το προγόνου του, Αλέξανδρου του Α΄, που λίγο πριν τη μάχη των Πλαταιών παρουσιάστηκε στους Έλληνες δίνοντας τους πληροφορίες για το στρατό του Μαρδονίου και λέγοντάς τους: "Είμαι κι εγώ Έλλην από παλαιά". Το απόσπασμα υπάρχει στον Ηρόδοτο (Θ΄ 45). Είναι ο ίδιος που αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς αγώνες και οι Έλληνες αν και στην αρχή δεν τον δέχτηκαν, μετά από δεύτερη σκέψη του επέτρεψαν να συμμετάσχει. Όλα αυτά βέβαια δεν έχουν καμία σημασία για τους ξένους, πολύ σωστά το επισημαίνεις. Σε μια διαμάχη μεταξύ δύο ξένων κρατών, κανείς δεν ενδιαφέρεται να μάθει ποιος έχει δίκιο. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να τα βρουν με κάποιο τρόπο και σ' αυτό τον τομέα δυστυχώς αποτύχαμε στο παρελθόν, όχι όμως τώρα, το επαναλαμβάνω, τώρα εμείς είμαστε οι μετριοπαθείς, αν και μάλλον είναι αργά.
    Και βέβαια έτσι είναι όπως γράφεις η σύγχρονη Ελλάδα είναι φύλακας της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς που άφησαν οι αρχαίοι Έλληνες, δεν ισχυρίστηκε ποτέ κανείς πως για παράδειγμα τα γλυπτά του Παρθενώνα είναι κτήμα μας, δε μιλάω για τις συζητήσεις καφενείου, αυτό που ισχυριζόμαστε είναι πως τα γλυπτά είναι μέρος του μνημείου του Παρθενώνα, εκεί ανήκουν, στο μνημείο, και εκεί πρέπει να βρίσκονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ Θωμά, σ' ευχαριστώ για το σχόλιο και συμφωνώ ότι η πολιτική πράγματι άλλαξε, αλλά δυστυχώς, όπως επισημαίνεις και εσύ, αργά. Το τραίνο το χάσαμε το 1990-1994. Αυτό που χρειαζόμασταν δεν ήταν καλοί πολιτικοί, αλλά καλοί επικοινωνοί, οι οποίοι να καταλάβαιναν πως σημασία δεν έχει τι γράφεται σε ένα χαρτί αλλά τι βγαίνει από το στόμα του κόσμου, και τι ενδιαφέρει το πλατύ κοινό στο εξωτερικό: χρειαζόμασταν διαφημιστές που να καταλαβαίνουν την ψυχολογία των κοινωνιών σε διεθνές γλωσσικό επίπεδο. Και φυσικά, θέτεις το άλλο θαυμάσιο παράδειγμα του προβλήματος: πως θα ονομαζόταν η γλώσσα τους. Άρα, το όλο σκεπτικό μας έπρεπε να είναι βασισμένο σε εντελώς διαφορετικά θεμέλεια από εκείνα στα οποία επιμέναμε στην αρχή.

      Όσον αφορά το "και" του Αλέξανδρου, σωστά το ανέπτυξες και εσύ, και με το παράδειγμα του Αλέξανδρου του Α', και σε καμία περίπτωση δεν πρότεινα ότι "δεν αισθανόταν εαυτόν Έλληνα", αλλά, ότι όπως οι Σπαρτιάτες και οι Αθηναίοι, έβαζε την άμεση καταγωγή του σε υψηλότερη θέση της γενικοποίησης "Έλληνας", πράγμα το οποίο κατά το σκεπτικό μου δε αφαιρεί την ουσία του "Μακεδόνα", αλλά δίνει ένα διαφορετικό φως στην "ομπρέλα-προσδιορισμό" του τι και ποιός εννοείται ως Έλληνας. Σκεπτικό το οποίο είναι παράλληλο με εκείνο το άλλο θέμα, του ότι ο πολιτισμός λέγεται "Ελληνιστικός" και κτίστηκε στην Ιωνία, την Αθήνα, την Μακεδονία, κλπ. Δεν λέγεται "Ελληνικός" αλλά "Ελληνιστικός".

      Είδα το σποτάκι του οποίου έβαλες λινκ, και μερικά άλλα παρόμοιά του που βρήκα εκεί, και καταλαβαίνω τι εννοείς. Δύο παρατηρήσεις:
      Πρώτον, τα σποτ της Macedonia (και του Κόσοβου, και της Κροατίας), τυχαίνει να τα βλέπω στην TV συνέχεια, θέλω δε θέλω, και στην Ιταλία και στην Αμερική. Αυτό το Ελληνικό πρώτη φορά έτυχε να το δω τώρα που με έστειλες. Δηλαδή, ότι και να γυρίσουμε, αν δεν παίζεται να το βλέπει ο κόσμος...
      Δεύτερον, (και αυτό είναι το επάγγελμά μου, όσον αφορά τις εντυπώσεις στην επικοινωνία μέσω οπτικοακουστικών μέσων): Σε 58 δευτερόλεπτα διάρκειας του σποτ ακούγεται 6 φορές η καθησύχαση ότι η Ελλάδα είναι ασφαλής και δεν κινδυνεύει κανείς όταν ζει στην Αθήνα. Αυτό Θωμά είναι πολύ ατυχές και ερασιτεχνικό γιατί η μόνη εντύπωση που μένει είναι ότι υπάρχει θέμα ασφάλειας να το σκεφτεί κανείς. Αφήνει την αντίθετη εντύπωση (στον αγγλόφωνο νου) από το τι προσπαθεί να πει (ιδίως αν το σποτ παιζόταν στην TV σαν διαφήμιση κατά την διάρκεια βραδινών ειδήσεων που να δείχνουν δακρυγόνα στο Σύνταγμα και ΧΑ στις συνοικίες, θα είχε πολύ γέλιο).
      Η διαφορά αυτού του σποτ και των της Macedonia είναι ότι αυτό "εθελοντικά προσπαθεί να ακυρώσει ανησυχίες (και έτσι τους δίνει υπόσταση)", ενώ της Macedonia είναι σαν "ντοκυμαντέρ" που βάζουν τον ακροατή σε πρωταγωνιστικό, φαντασιακό ρόλο ντεφάκτο.

      Πολύ σωστά γράφεις (όπως είναι και το πνεύμα της ανάρτησης): "Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να τα βρουν με κάποιο τρόπο και σ' αυτό τον τομέα δυστυχώς αποτύχαμε στο παρελθόν, όχι όμως τώρα, το επαναλαμβάνω, τώρα εμείς είμαστε οι μετριοπαθείς, αν και μάλλον είναι αργά."

      Διαγραφή
    2. Επίσης σωστά γράφεις ότι "η σύγχρονη Ελλάδα είναι φύλακας της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς που άφησαν οι αρχαίοι Έλληνες (...) δεν ισχυρίστηκε ποτέ κανείς πως για παράδειγμα τα γλυπτά του Παρθενώνα είναι κτήμα μας". Αλλά το να πούμε ότι "τα γλυπτά είναι μέρος του μνημείου του Παρθενώνα, εκεί ανήκουν, στο μνημείο, και εκεί πρέπει να βρίσκονται", κατά την γνώμη μου, αφαιρεί από τα μουσεία του κόσμου το λειτούργημα των φυλάκων και παρουσιαστών ανθρώπινης κληρονομιάς, προσδιορίζοντας ότι η κληρονομιά πρέπει να παρουσιάζεται από το έθνος και μόνο που αντιπροσωπεύει την ιστορία κάθε συγκεκριμένης κληρονομιάς, άρα, θα έπρεπε και το Λούβρο να επιστρέψει την Μόνα Λίσα στο Ουφίτσι, και όλα τα μουσεία του κόσμου να επιστρέψουν τα πάντα εκεί από όπου ήρθαν...

      Στην Φλωρεντία υπάρχει ένας Δαυίδ στην πιάτσα Σινιορία, και ένας στην πιάτσα Μικελάντζελο, αλλά ο πραγματικός είναι μέσα σε ένα κτηριο. Εμείς τώρα αναστηλώνουμε την ακρόπολη. Πέφτουμε από μόνοι μας στην παγίδα ότι μπορούμε κάλλιστα να βάλλουμε κόπιες για να βλέπει ο κόσμος, και τα πραγματικά να βρίσκονται μέσα σε ένα μουσείο. Γιατί όχι σε οποιοδήποτε σημαντικό μουσείο (και επιστρέφω στο τέλος της παραπάνω παραγράφου). Και πάλι, χρησιμοποιούμε λανθασμένη τακτική και βάσεις συζήτησης αν θέλουμε τα Ελγίνεια (και οι πρόσφατες κλοπές στην Ολυμπία και άλλα μουσεία δεν βοηθάνε την θέση μας).

      Καλό σου απόγευμα, και πάλι ευχαριστώ για ένα θαυμάσιο σχόλιο.

      Διαγραφή
  2. Με συγχωρείς αν σε μπέρδεψα με την υπογραφή μου. Είμαι ο Θωμάς. Δυστυχώς δε βρήκα την επιλογή να γράψω το όνομά μου και την ηλεκτρονική διεύθυνση του μπλοκ μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ Θωμά, το ειχα καταλάβει ότι ήσουν εσύ, και απήντησα ήδη παραπάνω. Καλό απόγευμα.

      Διαγραφή
    2. Αγαπητέ Θωμά, σαν "δεύτερη σκέψη" που είχα πάνω στο θέμα των Ελγινείων, και κατ' επέκταση στο γενικότερο θέμα του πως παρουσιάζουμε τις θέσεις μας στον έξω κόσμο, να προτείνω ένα απλό παράδειγμα σκεπτικού για τα Ελγίνεια:

      - Τα επιχειρήματα του Βρετανικού Μουσείου ότι:
      1. Δεν έχει σημασία σε ποιο μουσείο βρίσκεται η ανθρώπινη κληρονομιά,
      2. Ο Έλγιν αφαίρεσε τα αντικείμενα με νόμιμες άδειες των αρχών της εποχής,
      3. Η Ελλάδα δεν έχει επιδείξει τον βαθμό συντήρησης και ασφάλειας που έχει το Βρετανικό Μουσείο.
      Τα παραπάνω αμέσως ρίχνουν ότι επιχείρημα έχουμε παρουσιάσει μέχρι τώρα.

      Επίσης, αναμφισβήτητα, τα Ελγίνεια πρέπει να διατηρούνται σε κτήριο με σωστό κλιματισμό, κλπ., κλπ. Και, το καινούργιο Μουσείο την Ακρόπολης, αν και υπέροχο, είναι Ελληνικό χωρίς περισσότερη υπόσταση από το Βρετανικό.

      Και προτείνω: Ας βρούμε όλα τα άλλα Μουσεία του κόσμου που έχουν αντικείμενα του Παρθενώνα. Ας προτείνουμε την κατασκευή καινούργιου, ιδιαίτερου, παγκόσμιας δικαιοδοσίας και επίβλεψης χώρου, συγκεκριμένα για την συγκέντρωση από παντού όλων των αντικειμένων του Παρθενώνα, και ας προτείνουμε εθελοντικά να δώσουμε και τα δικά μας αντικείμενα από το μουσείο της Ακρόπολης στον καινούργιο αυτό χώρο, και να βάλουμε εκεί και όσα αντικείμενα βρίσκονται ακόμα πάνω στον βράχο. Και ας πάρουμε την συγκατάβαση άλλων 3-4 μουσείων και χωρών να μπούνε μαζί μας στην κοινή αυτή πρωτοβουλία. ΤΟΤΕ ας προτείνουμε και στο Βρετανικό μουσείο να πάρει μέρος στην πρωτοβουλία μαζί με τις άλλες χώρες και μουσεία που θα έχουν ήδη συμφωνήσει επί συγκεκριμένου σχεδίου (το οποίο θα είναι όχι Ελληνικό αλλά παγκόσμιο, και θα τυχαίνει να βρίσκεται σε Ελληνικό έδαφος).

      Απλά ένα παράδειγμα του πως μπορεί κανείς να αλλάζει τα φαινόμενα και την βάση μιας συζήτησης ρίχνοντας το μπαλάκι στον άλλον με τρόπο με τον οποίον να μην μπορεί να το αγνοήσει, και να δίνει με την ουσία της πρωτοβουλίας επιχειρήματα που να καταρρίπτουν τις μέχρι τώρα απαντήσεις του Βρετανικού Μουσείου.

      Διαγραφή
    3. Νομίζω πως το μόνο ακλόνητο επιχείρημα που θα άφηνε μια ελπίδα ότι τα μάρμαρα μπορούν να γυρίσουν πίσω είναι αν υπήρχε η δυνατότητα να τοποθετηθούν ξανά στον Παρθενώνα.
      Όσο για το διαφημιστικό σποτάκι, είσαι πιο ειδικός και δεν επιμένω.
      Καλό βράδυ, Θωμάς

      Διαγραφή
    4. Πράγματι Θωμά, το επιχείρημά μας είναι να τοποθετηθούν τα Ελγίνεια πίσω στον Παρθενώνα, και αυτό έχει δύο προβλήματα που το καταδικάζουν:
      1. Παγκοσμίως είναι από όλους παραδεκτό ότι πρότυπα έργα τέχνης προστατεύονται σε ειδικούς χώρους και στο ύπαιθρο τοποθετούνται αντίγραφα για το κοινό (και δεν θα μιλήσω καθόλου για την ιδιαίτερη κατάσταση της ατμόσφαιρας και του νέφους της Αθήνας).
      2. Εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε το Μουσείο της Ακρόπολής με ακριβώς το σκεπτικό του να προστατεύσουμε τα πρότυπα που βάλαμε μέσα στο Μουσείο από τον Ιερό Βράχο...

      Καλό σου βράδυ!

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.