Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Πορεία










Τώρα, εδώ από την Ιθάκη, στα Απέννινα της Ιταλίας, κοντά στην Ραβέννα, την πρωτεύουσα του Ιουστινιανού και του Βελισάριου, και την Φλωρεντία των Μεδίκων, που ξεκίνησε σαν ησυχαστήριο των συνταξιούχων λεγεωνάριων του Ιουλίου Καίσαρα, στο πέτρινό μας σπίτι στο βουνίσιο χωριό απ' όπου εργάζομαι στην Νέα Υόρκη και μαθαίνω νέα του γιού μου από τα σύννεφα  πάνω από τις ανατολικές ΗΠΑ, κοιτάζω πίσω στον δρόμο που με έφερε εδώ -χωρίς να χρειαστεί να πεθάνω πρώτα για να ανακαλύψω αν υπάρχει παράδεισος...

Κάθε στιγμή του δρόμου, ποτέ δεν φάνηκε ιδιαίτερη -μόνο δικιά μου, κατάδικιά μου, αποφασισμένη και χαρτογραφημένη από μένα και κανέναν άλλον. Κοιτώντας όμως τώρα από 'δω προς τα πίσω, σηκώνω τα φρύδια μου και λέω, άντε! πολλά ωραία περάσαμε...

Είτε για μήνες, είτε βδομάδες, είτε για χρόνια, τόσες ταυτότητες και εμπειρίες... φοιτητής, ταξιτζής, λαντζέρης, φωτογράφος στο Λονδίνο... πρόεδρος εταιρείας, υπάλληλος, μπαμπάς, προπονητής του μπέης μπωλ στην Βοστώνη και την Νέα Υόρκη... επιθεώρησα χρώμα και εκτύπωση εκατομμυρίων αντιτύπων στο Γουισκόνσιν, Ιλινόι και Ιντιάνα... Φωτογράφος στην Στοκχόλμη... δάσκαλος στην Αθήνα και την Βοστώνη... Φωτογράφος στην Ελλάδα... Τόσοι άνθρωποι που γνώρισα, ονόματα γνωστά σε τρεις, τέσσερεις χώρες... Σαν να μην έφτανε μια ζωή και χώρεσα πέντ-'εξι στην μία που μού 'δωσε η φύση... κι ακόμα, αν συμφωνεί κι η φύση, όσο έχω μπροστά μου, άλλο τόσο, τώρα που έφτασα και στη Ιθάκη...

Και σε κάποια απ' τις ζωές ήμουνα και δημοσιογράφος στην Αθήνα για δύο χρόνια το '85 και το '86... Πήγαινα κάθε μέρα στην εφημερίδα, υπάλληλος, και έγραφα για το Athens News. Έμπαινα στο γραφείο του εκδότη, του Γιάννη Χορν, όπου τον έβλεπα θαμμένο στις σημερινές Ελληνικές εφημερίδες, και άρχιζε με τον μαρκαδόρο του να σημειώνει άρθρα και να μου δίνει τις σελίδες. Κι εγώ γύριζα στο γραφείο μου, στην γραφομηχανή μου, και τα μετάφραζα στα Αγγλικά για το Athens News. Όταν είχα υπηρεσία βράδυ, περίμενα στα τέλεξ του Ρώητερς και του Ασόσιέηντεντ Πρες τα παγκόσμια νέα καθώς βγαίναν συνεχώς, και τα σημαντικά τα έκοβα και τα έβαζα στην εφημερίδα για αύριο...

Θυμάμαι τον Γιάννη τον Χορν, αδελφό του γνωστού ηθοποιού Δημήτρη Χορν, 72 χρονών τότε, σαν σήμερα... περίεργος, αινιγματικός άνθρωπος... τον έψαξα στο Γκούγκλ και βρήκα αυτό:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A7%CE%BF%CF%81%CE%BD
και αυτό:
http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=87297

αλλά, βρήκα και αυτήν την συνέντευξή του, στην ΕΡΤ το 1993:
http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=4645&tsz=0&act=mMainView

Την έβαλα την συνέντευξη και την παρακολούθησα και τον είδα πάλι και άκουσα την φωνή του για πρώτη φορά σε 27 χρόνια -τόσο γνώριμος... κάθε πρωί και μεσημέρι για δύο χρόνια...

Που και που με άφηνε να γράφω εγώ κάτι δικό μου, σαν σχόλιο επικαιρότητας... και είχα γράψει ένα κομματάκι μια φορά, στα Αγγλικά πάντα, όπου μιλούσα για την Αθήνα και τους Αθηναίους, και είχα γράψει την φράση, θυμάμαι, "...γρηγορότερα από όσο μπορεί ένα ψίχουλο να κατέβει το λαρύγγι ενός παιδιού στην Αιθιοπία..." (φαίνεται από τότε καυτηρίαζα σαρκαστικά τους συγκατοίκους μου στο κλεινόν άστυ).

Την επόμενη μέρα η εφημερίδα έλαβε παράπονα για την απαίσια επιλογή φράσης στο άρθρο εκείνο...
...και με φώναξε στο γραφείο του ο Χορν.
Ο Χορν, αν και εκδότης αγγλόφωνης εφημερίδας δεν ήξερε λέξη Αγγλική και ποτέ δεν διάβαζε την εφημερίδα του, ούτε ζητούσε, ή ήθελε, ποτέ κανείς να του την μεταφράζει.
Φαντάστηκα ότι επρόκειτο να απολυθώ.
Και μου είπε:
"...ο κόσμος παραπονιέται μόνο όταν κάτι του κάνει εντύπωση. Ότι και να έγραψες έκανε εντύπωση. Συνέχισε. Αυτό είναι δημοσιογραφία."

Λίγο μετά, παραιτήθηκα και άρχισα να γυρίζω την Ελλάδα με την φωτογραφική μου μηχανή για μια εταιρεία του Λονδίνου...














6 σχόλια:

  1. Σε ζηλευω για ενα πραγμα κυριως Δημητρη : που γεμισες και γεμιζεις τη ζωη σου με κεινα που αγαπας...
    Νομιζω πως εχεις μια έμφυτη ταση προς την ευτυχια, που δεν σου επιτρεπει να βαλτωνεις σε θολα νερα.

    Οσο για τον πινακα που διαλεξες, νομιζω πως δεν θα μπορουσες να κανεις καλυτερη επιλογη ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή μου Scarlett, πραγματικά, ποτέ στην ζωή μου δεν οδηγήθηκα από χρήματα ή επίπεδο ζωής, παρά από το τι ήθελε η ψυχή μου, και σαν αποτέλεσμα ποτέ δεν μου έτυχε τίποτα για το οποίο να μετανιώσω, μια που όλα ήταν ενσυνείδητες επιλογές... Μου το λένε ότι έχω μια τάση προς την ευτυχία και χαμογελώ με ικανοποίηση όταν το ακούω γιατί αυτό θέλει πάντα η καρδιά μου... ευτυχία άλλωστε είναι, και, η απόφαση πως οι επιλογές μας είναι δικές μας και το να μετανιώνει κανείς για οτιδήποτε θα ήταν άτοπο. Άλλο να μαθαίνουμε περισσότερα και διαφορετικά απ' όσα ξέραμε...

      Πολύ καλή η παρατήρηση για τον πίνακα γιατί τον σκέφτηκα πολύ πριν τον βάλω, και όπως θα έχεις προσέξει, συχνά, η εικονογράφηση του κειμένου κάνει jaxta positioning (αντιπαράθεση;) με το κείμενο. Εδώ έχουμε αφ' ενός τον Οδυσσέα δεμένο στο κατάρτι, και αφ' εταίρου την τεχνοτροπία που διάλεξε ο καλλιτέχνης. Θεωρώ το θέμα του πίνακα, την τεχνοτροπία, και το κείμενο σαν τρία εντελώς διαφορετικά στοιχεία και τα αφήνω να αλληλεπιδρούν με ότι εντύπωση σχηματίζουν στο συναίσθημα του αναγνωστικού κοινού :-)

      Το κείμενο βγαίνει από εμένα, το θέμα του πίνακα μπορεί να αποδοθεί εν σχέση με το κείμενο όπως το αισθάνεται ο καθένας, και η τεχνοτροπία είναι αυτή η περίεργη και εφιαλτική αυτή ...τεχνοτροπία μου θυμίζει μία αποτυχημένη απόδοση του πνεύματος του σχεδίου που θεωρούταν ανβόγκ στο Ελλάντα των 1980 :-)

      καλησπέρα σου!

      Διαγραφή
  2. Φανταζόσουν ποτέ ότι η Ιθάκη σου θα ήταν στη Βόρεια Ιταλία; :)

    Τουλάχιστον εσύ την βρήκες σχετικά νωρίς, ο άλλος ο δόλιος ο Οδυσσέας θαλασσοπνίχτηκε μέχρι να δει την Πηνελόπη του.

    Να ΄σαι καλά Δημήτρη, πάντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποτέ δεν το φανταζόμουνα Τζων Μπόη! Όλη μου την ζωή η Ιταλία ήταν ένας άλλος αδιάφορος πλανήτης, μέχρι που με έφερε στο σπίτι μας το τζηπ... Βέβαια θαλασσοπνίξιμο είχε μπόλικο πριν, αλλά εμένα μ' αρέσει κι η θάλασσα, η καταιγίδα, να στέκομαι στην πλώρη ή στην γέφυρα με την γροθιά μου σηκωμένη ψάχνοντας την λευκή μου φάλαινα... μέχρι που καταλαβαίνεις ότι ο Μόμπυ Ντικ ζει μέσα σου, και τότε η θάλασσα ησυχάζει και ο ήλιος φωτίζει την ακτή που έφτασες...

      Και η Πηνελόπη μου είναι η ακτή, κι εγώ η δική της...

      Εσύ νάσαι πάντα καλά :-)

      Διαγραφή
  3. Τυχερος οποιος βρισκει την ΙΘακη του και απαγκιαζει
    Σημαινει οτι την αξιζει

    Καλο βραδυ...


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάθε βράδυ, καλό, φίλε, Velvet, όλα όσα έχουμε μέσα μας χτίζουν το νησί, σαν κοράλλια που με τον καιρό μεγαλώνουν και σηκώνονται πάνω από την θάλασσα.

      Νάσαι καλά.

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.