Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Πολίτευμα













Η Ευρώπη έχει πολλές αποσκευές που την βαραίνουν σήμερα με δέκα παρελθόντα. Ιδιαίτερα η Μεσόγειος παρά την ζωτικότητα των επιτευγμάτων πριν 2.000 χρόνια, σήμερα βουρλίζεται στην ανικανότητα να παρακολουθήσει την εξέλιξη των νεωτέρων ανθρωπίνων κοινωνιών και οικονομικών συστημάτων. Από όλη την Ευρώπη, μόνο η Αγγλία και το Ηνωμένο Βασίλειό της, έχει να επιδείξει σταθερότητα και παράδοση με τρία κόμματα που κρατούν την γραμμή τους επί αιώνες:

Το κόμμα των Συντηρητικών (Conservative/Tories  -κεντροδεξιά), το παλαιότερο ακόμη υπάρχον κόμμα στον κόσμο, ξεκίνησε στα μέσα του 17ου αιώνα.
Το κόμμα των Φιλελεύθερων (Liberals -κέντρο), ιδρύθηκε το 1859 από τα παλαιότερα κόμματα των Whigs, Radicals και τους τότε πρόσφατους Peelites.
Το κόμμα των Εργατικών (Labor -κεντροαριστερά), ξεκίνησε το 1900.

Βέβαια, όταν μιλάμε για την Αγγλία, μιλάμε και για μία Μάγκνα Κάρτα που έγινε νόμος στον 13ο αιώνα, το 1225. Αυτά σε κάποια άλλη ανάρτηση...

Όμως, στον "σημερινό" δυτικό κόσμο των τελευταίων δύο αιώνων, το πιο ζωτικό και καθαρό παράδειγμα της διελκυστίνδας μεταξύ:
1: Μικρού (σε μέγεθος/έκταση) κράτους/περιορισμένων κρατικών εξόδων/ατομικής ανεξαρτησίας-ευθύνης/περιορισμένων φόρων,
και
2: Μεγάλου διαβρωτικού/επεκταμένου κράτους/αυξημένων κρατικών εξόδων/κοινωνικών παροχών/αυξημένων φόρων,
είναι η ιδιαίτερη περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου εφ' ενός δεν υπάρχουν (ακόμα) αποσκευές πολλών αιώνων και μπαούλα με αράχνες, και αφ' εταίρου το σύστημα κυβέρνησης έχει τρεις αλληλοεξαρτώμενους κλάδους εξουσίας:

  • Το Νομοθετικό (Legislature), το οποίο λέγεται Κογκρέσο και αποτελείται από δύο σώματα:
    - τον Οίκο των 435 Αντιπροσώπων εκλεγόμενων αναλογικά του πληθυσμού των 50 Πολιτειών, με θητεία δύο ετών, και
    - την Γερουσία με 100 Γερουσιαστές, δύο από κάθε Πολιτεία ανεξάρτητα πληθυσμού της κάθε Πολιτείας, με θητεία έξι ετών
  • Το Εκτελεστικό (Executive), που είναι ο Πρόεδρος, με θητεία τεσσάρων ετών, έως δύο θητείες, και,
  • Το Δικαστικό (Judiciary), που εφαρμόζει τους νόμους.

Υπάρχουν δύο κόμματα στις ΗΠΑ που βρίσκονται στην σημερινή τους μορφή από το 1855:
- Το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων (Republicans -κεντροδεξιά)
- Το κόμμα των Δημοκρατικών (Democrats -κέντροαριστερά)

Υπάρχει και ένα τρίτο κόμμα:
- Το κόμμα των Ελευθεριακών (Libertarians) που ιδρύθηκε το 1971.

 Από τα τρία αυτά κόμματα, οι Ελευθεριακοί (Libertarians) ποτέ δεν αποκτούν αρκετή υποστήριξη από τους ψηφοφόρους για να εκλέγονται στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση, αλλά αραιά και που Ελευθεριακοί πολιτικοί εκλέγονται σε τοπικά σώματα αρχών πόλεων ή κωμοπόλεων.
Συν τα τρία κόμματα, υπάρχουν και τα ρεύματα του Tea Party (δεξιά) που ενσωματώνεται με τους Ρεπουμπλικάνους, και οι Φιλελεύθεροι (Liberals) αριστερά των Δημοκρατικών που δεν έχουν αρκετή συνοχή για να δημιουργήσουν ενιαίο κόμμα.


Η τοποθέτηση του Ελευθεριακού κόμματος είναι πολύ δύσκολο να εξηγηθεί σε έναν Ευρωπαίο γιατί δεν ανήκει στην γραμμική αναπαράσταση του πολιτικού φάσματος από αριστερά στα δεξιά. Στις ΗΠΑ το σκεπτικό είναι πιο τρισδιάστατο, σφαιρικό. Από την ιστοσελίδα των Ελευθεριακών (Libertarians) το διπλανό σχέδιο αποδίδει το πολιτικό φάσμα σε ένα σχήμα διαμαντιού, αλλά ακριβέστερη απεικόνιση θα ήταν η τρισδιάστατη σφαίρα. Ο λόγος για τον οποίον οι Ελευθεριακοί δεν απεικονίζονται στα "δεξιά" ενός γραμμικού φάσματος είναι γιατί πρεσβεύουν μια τέλεια ελευθερία του ατόμου με ελάχιστη κυβέρνηση με ελάχιστες δυνάμεις, ελάχιστους φόρους, μηδέν κρατική πρόνοια για τους αδύνατους, και, αν και πιστεύουν στην πρόνοια για τον συνάνθρωπό επίσης πιστεύουν στην ουτοπία ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί από τον ιδιωτικό τομέα εντελώς εθελοντικά.

Ένας άλλος λόγος που συμβάλλει στην δυσκολία της εξήγησης είναι ο ίδιος ο όρος Libertarian (Ελευθεριακός) ο οποίος γλωσσικά μπερδεύεται με τον όρο Liberal (Φιλελεύθερος). Είναι όμως σαφές από την ίδια την ιστοσελίδα των Ελευθεριακών ότι θεωρούν τους Φιλελεύθερους απομακρυσμένους από αυτούς, στην αριστερή γωνία, και μάλιστα τον όρο "Φιλελεύθερος" (Liberal) τον έχουν σε παρένθεση εξηγώντας τον όρο "Αριστερά". Όπου η "Αριστερά" είναι "Φιλελεύθερη", και η "Δεξιά" είναι "Συντηρητική".


 Εν τω μεταξύ, οι Δημοκρατικοί δεν είναι πραγματικά Αριστερά αλλά κεντροαριστερά, και η πραγματική Αριστερά δεν θέλει να ταυτίζεται με τους Φιλελεύθερους οι οποίοι αν και αριστεροί (στις ΗΠΑ) είναι περισσότερο ονειροπόλοι και ποιητικοί από όσο θα ήθελαν οι σκληροί αριστεροί.

Οι Δημοκρατικοί βρίσκονται αριστερά, οι Ρεπουμπλικάνοι δεξιά, και εγώ, προσωπικά, στις ΗΠΑ είμαι εκ πεποιθήσεως εγγεγραμμένος στο Δημοκρατικό κόμμα. Όμως συμμερίζομαι και πιστεύω πολλά πράγματα που μοιράζομαι με τους Ελευθεριακούς, εκτός από την ουτοπία ότι η κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει εθελοντικά χωρίς κρατική ή νομική βοήθεια ή επέμβαση. Όπως καταλαβαίνετε, όταν σε συζήτηση στα Ελληνικά οι Libertarians αποκαλούνται "Φιλελεύθεροι", βγάζω σπιθουράκια και μου ανεβαίνει το ζάχαρο. Γιατί αυτό είναι άδικη σύγχυση και για τους Ελευθεριακούς και για τους Φιλελεύθερους.

Στην γενικότερη αντιμετώπιση και το λαϊκό φολκλόρ των ΗΠΑ, και οι Ελευθεριακοί (Libertarians), και οι Φιλελεύθεροι (Liberals) θεωρούνται περιθωριακοί και γραφικοί στις γωνίες τους (οι σκληροί αριστεροί θεωρούνται επικίνδυνοι). Και μην ξεχνάμε ότι στην ορολογία οι Αμερικανοί Ελευθεριακοί δεν έχουν αντίστοιχο όρο στην Ευρώπη, και οι Φιλελεύθεροι στην Αμερική αναφέρονται στην κεντροαριστερά/αριστερά και όχι στην Ευρωπαϊκή κατανόηση που βάζει την λέξη "Φιλελεύθερος" στα δεξιά. Στην γηραιά και πάσχουσα από ψυχολογικούς καταναγκασμούς Ευρώπη, οι λέξεις-γλυφιτζούρια των μεγίστων ...διανοουμένων: "Φιλελεύθερος" και "Νεοφιλελεύθερος" δεν έχουν παραλληλισμό στην λαϊκή κατανόηση των όρων μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης.


Τέλος, η Γουικιπαίδια, σε αυτή την σελίδα, τοποθετεί τον Αμερικανικό Φιλελευθερισμό (Liberalism) ως κεντροαριστερό, και τον Κλασσικό Φιλελευθερισμό ως κεντροδεξιό, και τους Ελευθεριακούς (Libertarianism) στα δεξιά.


Δεν είναι δυνατόν, πλέον, στις συζητήσεις μας να ονομάζουμε τους Libertarians Φιλελεύθερους... επί τέλους :-) τα φάρμακά μου!




Αυτό που κάνει το Αμερικανικό σύστημα τρομερά ενδιαφέρον είναι ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση μπορεί να αποτελείται από διαφορετικές πλειοψηφίες στον Οίκο των Αντιπροσώπων, την Γερουσία, και το Εκτελεστικό. Μπορεί δηλαδή, να έχουμε ένα Ρεπουμπλικανικό Οίκο Αντιπροσώπων, Δημοκρατική Γερουσία και Δημοκρατικό Πρόεδρο, ή οποιοδήποτε άλλο συνδυασμό.


Ενώ δηλαδή ο Ευρωπαίος Πρωθυπουργός αποφασίζει και το πλειοψηφούν του κόμμα ψηφίζει (και το λένε αυτό δημοκρατία), και αν κανείς βουλευτής δεν ψηφίσει όπως του λέει ο αρχηγός, ο αρχηγός τον διαγράφει, στις ΗΠΑ, αν ο Πρόεδρος είναι Δημοκρατικός και το Κογκρέσο Ρεπουμπλικανικό, όπως τώρα, μα να χτυπηθεί κάτω ο Πρόεδρος δεν περνάει το δικό του αν δεν πείσει τους Ρεπουμπλικάνους του Κογκρέσου. Κι έτσι καταλήγουμε σε συνεννοήσεις και συναινέσεις, δημοκρατικά, αντί να αποφασίζουμε και να διατάσουμε "δημοκρατικά".

Η διαφορά βαρύτητας ψήφου και προθέσεων μεταξύ Αντιπροσώπων, Γερουσιαστών και Προέδρου είναι ζωτικής σημασίας στην συνεχή προσπάθεια αποφυγής μονόπλευρης αντιμετώπισης του έργου της κυβέρνησης.

Πέρα από αυτό, είναι απαραίτητο να κατανοηθεί ότι η παραπάνω δομή επαναλαμβάνεται σε επίπεδο της κάθε πολιτείας, με ξεχωριστό για κάθε Πολιτεία Νομοθετικό (Πολιτειακό Οίκο Αντιπροσώπων και Πολιτειακή Γερουσία), Πολιτειακό Δικαστικό, και Πολιτειακό Εκτελεστικό, όπου ο εκλεγμένος διαχειριστής δεν λέγεται Πρόεδρος αλλά Κυβερνήτης της Πολιτείας.

Η δομή αυτή δηλαδή υπάρχει 50 φορές, σε κάθε μία από τις 50 Πολιτείες, και μετά υπάρχει σε Ομοσπονδιακό επίπεδο στην πόλη της Ουάσινκτον, η οποία πόλη δεν βρίσκεται μέσα σε καμία από τις 50 Πολιτείες, αλλά, στην Περιφέρεια της Κολούμπια (District of Columbia -DC), ένα ανεξάρτητο, μη-Πολιτειακό έδαφος.

Ένα θαυμαστό παράδειγμα της εξέλιξης των ανθρώπινων κοινωνιών και του τρόπου, από τοπικό έως ομοσπονδιακό επίπεδο, με τον οποίο λειτουργεί το κράτος των Αμερικανών.

Από όοοοολα όμως τα παραπάνω, οι Ευρωπαίοι, και οι Μεσογειακοί, μιλάνε καταλαβαίνοντας το πρόσωπο του Αμερικανού Προέδρου με τη ίδια έννοια με την οποία οι Ευρωπαίοι καταλαβαίνουν τους δικτάτορες τους. Μιλάνε για Παπανδρέου, ή Μέρκελ, ή Μπερλουσκόνι στην ίδια πρόταση με το όνομα Μπους ή Ομπάμα, εννοώντας κάτι το άτοπο. Τα Τείχη που βλέπουμε απ' έξω από την Αμερική δεν λένε τίποτα για την πραγματική τους δομή ή για το τι βρίσκεται πίσω από αυτα.

Από τους Ευρωπαίους και Μεσογειακούς προφέσορες που αναλύουν την Αμερική δεν έχω ακούσει κανέναν που να είναι εις βάθος γνώστης και να κατανοεί την σημασία της πολύπλοκης αλλά συνάμα απλούστατης δομής λειτουργίας του πιο ελεύθερου αλλά και δημοκρατικού συστήματος στον κόσμο, του οποίου η δομή παραδέχεται τον κίνδυνο της μονολιθικής κυβέρνησης και επίσης παραδέχεται την αναγκαιότητα της συνεχούς συζήτησης και διελκυστίνδας μεταξύ των δύο θέσεων σχετικά με την οικονομία (βλ., "1" και "2" προς την αρχή της ανάρτησης). Το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα αποφάσεις σωστές ή σοφές, το σύστημα όμως είναι κατά την γνώμη μου το τελειότερο που διέθεσε η ανθρωπότητα για τους ανθρώπους από την Μεσοποταμία έως σήμερα.

Η άρνηση από το εκλογικό σώμα να δώσει οποιαδήποτε δύναμη στην Ελευθεριακή (Libertarian -δεξιά) σκέψη, και η ανυπαρξία Φιλελεύθερου (αριστερά των Δημοκρατικών) κόμματος, περεταίρω υποδεικνύει την θέληση που εμφυσάει το Αμερικανικό σύστημα στον πολίτη να αποφεύγει τα άκρα αλλά και την απόθεση της εξουσίας για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα σε μία μόνο πτέρυγα σκέψης.

Οι εποχές, όμως, πράγματι "ονομάζονται" από τους εκάστοτε προέδρους.
Τόμας Τζέφερσον 1801-1809 (Δημοκρατικός-Ρεπουμπλικάνος -προ 1855 οπότε τα κόμματα διαχωρίστηκαν στην σημερινή τους μορφή)
Αβραάμ Λίνκολν 1861-1865 (Ρεπουμπλικάνος, και Εθνική Ένωση)
Θεόδωρος Ρούζβελτ 1901-1909 (Ρεπουμπλικάνος)
Φραγκλίνος Ρούζβελτ 1933-1945 (Δημοκρατικός)
Τζων Κέννεντυ 1961-1963 (Δημοκρατικός)
Ρόναλντ Ρέγκαν 1981-1989 (Ρεπουμπλικάνος)
Μπιλ Κλίντον 1993-2001 (Δημοκρατικός)
...είναι τα πιο γνωστά παραδείγματα. Όλοι είναι στην λίστα λόγω των επιτευγμάτων τους εκτός από τον Κέννεντυ ο οποίος βρίσκεται στην λίστα για τα επιτεύγματα που κυνήγησε αλλά δεν του επετράπη να προσπαθήσει να επιτύχει.

Υπάρχουν και άλλα μαθήματα που δεν είναι τόσο εμφανή...

Παραδείγματος χάριν, το Κραχ του 1929/1931 ήρθε μετά από τρεις συνεχείς Ρεπουμπλικανικές θητείες Προέδρων: Χάρντινγκ, Κούλιντζ, και Χούβερ (...άγνωστα ονόματα, δεν είναι;)

Άλλο ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι να δούμε πότε αντιπροσώπευαν το ίδιο κόμμα και ο Οίκος των Αντιπροσώπων, και η Γερουσία και ο Πρόεδρος...

Από το 1855, οι εποχές όπου και ή πλειοψηφία στον Οίκο των Αντιπροσώπων, και ή πλειοψηφία στην Γερουσία και ο Πρόεδρος ήταν από το ίδιο κόμμα:

1861-1865: Λίνκολν (Ρεπουμπλικάνοι)
1869-1875: Γκράντ (Ρεπουμπλικάνοι)
1881-1883: Γκάρφιελντ (Ρεπουμπλικάνοι)
1889-1891: Χάρισον (Ρεπουμπλικάνοι)
1897-1911: ΜακΚίνλεη, Θ. Ρούζβελτ, Ταφτ (Ρεπουμπλικάνοι)
1921-1931: Χάρντινγκ, Κούλιντζ, Χούβερ (Ρεπουμπλικάνοι) (Κραχ)
1933-1947: Φ. Ρούζβελτ, Τρούμαν (Δημοκρατικοί) (Β' Παγκόσμιος)
1953-1955: Άιζενχάουερ (Ρεπουμπλικάνοι)
1961-1969: Κέννεντυ, Τζόνσον (Δημοκρατικοί)
1977-1981: Κάρτερ (Δημοκρατικοί)
1993-1995: Κλίντον (Δημοκρατικοί)
2003-2007: Τζ. Μπους (Ρεπουμπλικάνοι) (2001-2003 Γερουσία δεν είχε πλειοψηφία, 50-50)
2009-2011: Ομπάμα (Δημοκρατικοί)


73 από τα 157 χρόνια.



Συγκρίνοντας τις παραπάνω περιόδους μονοκομματικής κατοχής της κυβέρνησης με άλλες περιόδους όπου οι πλειοψηφίες των κομμάτων διέφεραν, και συνδυάζοντας τις περιόδους με τα γεγονότα, την παγκόσμια κατάσταση και τις κοινωνικές τάσεις και ανησυχίες, βρίσκουμε αρκετά μαθήματα για το πως μπορεί να λειτουργεί μια κοινωνία και η οικονομία της.


Το κυρίως μάθημα της Αμερικής είναι ότι οποιαδήποτε θέση και πολιτική είναι επικίνδυνη αν είναι η μόνη που αντιπροσωπεύεται στην κυβέρνηση, και ότι η Δημοκρατία, εφ' όσον στην πραγματικότητα είναι ολιγαρχία εκλεγμένων ολίγων, πρέπει να έχει δομή η οποία δομή να αυτοελέγχεται κατά το δυνατόν ως προς την ανθρώπινη τάση διαφθοράς.

Ένα άλλο μάθημα της Αμερικής είναι να ακριβολογούμε στην ορολογία που χρησιμοποιούμε στην συζήτηση. Και, ότι μια θέση, μια γνώμη, παίρνει την οποιαδήποτε αξία της όχι από το τι πρεσβεύει αλλά από το πως αντιμετωπίζει τις άλλες θέσεις και γνώμες, και από το πως και γιατί ζυγίζει τον ρεαλισμό μέσα στα όνειρα και ουτοπίες που εμπνέει.




Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, 4 Ιουλίου, 1776
Τζων Τράμπουλ, 1819, βρίσκεται στην Ροτόντα του Καπιτωλίου στην Ουάσινγκτον
(με κλικ καλύπτει την οθόνη)


Στιγμιότυπο από την υπογραφή τουΣυντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής
Χάουαρντ Τσάντλερ Κρίστυ, 1940, βρίσκεται στην αίθουσα του Οίκου των Αντιπροσώπων στην Ουάσινγκτον
(με κλικ καλύπτει την οθόνη)







Πενήντα ξεχωριστές δομές κρατών με Οίκο Αντιπροσώπων, Γερουσία, Δικαστικό, και Εκτελεστικό,
συν μία Ομοσπονδιακή:








Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στον φίλο CsLaKoNaS









12 σχόλια:

  1. Διαφορές Republicans με Libertarians:

    Οι Libertarians διαφέρουν σε πολλά ζητήματα ελευθερίας από τους Republicans.

    Α. Ελεύθερη μετανάστευσης.
    (Libertarians Υπέρ/Republicans Κατά)
    Β. Νομιμοποίηση Ναρκωτικών.
    (Libertarians Υπέρ/Republicans Κατά)
    Γ. Πορνεία.
    (Libertarians Υπέρ/Republicans Κατά)
    Δ. Πόλεμος στο Ιράκ / Αφγανιστάν/Γιουγκοσλαβία (γενικά πόλεμοι)
    (Libertarians Κατά/Republicans Υπέρ)
    Ε. Δικαιώματα Gay (γάμοι κλπ κλπ).
    (Libertarians Υπέρ/Republicans Κατά)
    ΣΤ. Αμβλώσεις.
    (Libertarians Υπέρ/Republicans Κατά)
    Ζ. Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα.
    (Libertarians Κατά/Republicans Υπέρ)
    Η. Φορολογική Κλίμακα Εισοδήματος.
    (Libertarians Κατά/Republicans Υπέρ)
    Θ. Απαγόρευση Τζόγου.
    (Libertarians Κατά/Republicans Υπέρ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από τα παραπάνω προκύπτει ότι οι Libertarians είναι πιο κοντά στους Republicans σε ό,τι αφορά οικονομικής φύσεως θέματα αλλά πιο μακρυά σε ό,τι αφορά κοινωνικής φύσεως θέματα. Παρ' όλα αυτά στις προεδρικές εκλογές οι Libertarians στηρίζουν κατά κανόνα Republicans αφού δεν έχουν δικό τους υποψήφιο Πρόεδρο γιατί πιστεύουν πως πάνω από όλες τις Ελευθερίες είναι η Οικονομική.

      Διαγραφή
    2. Σε ευχαριστώ για την αφιέρωση φίλε thinks! Θέλω όμως να βγάλεις το σήμα D από τους Δημοκρατικούς και να βάλεις το γαϊδουράκι! Επίσης υπάρχουν πολλά σφαιρικά πολιτικά φάσματα τα οποία περιγράφουν ό,τι πολύ σωστά γράφεις στην ανάρτηση.

      Η σημαντικότερη κριτική που γίνεται στις "Ελευθεριακές" απόψεις είναι πως δεν λαμβάνουν τον παράγοντα Φόβο στην κοσμοθεωρία τους. Ο Φόβος μπροστά στην Ελευθερία και η αναπόφευκτη κολλεκτιβοποίηση της κοινωνικής δραστηριότητας. Εδώ όμως φεύγουμε από την Οικονομία και περνάμε στην Ψυχανάλυση. Τα λέει καλύτερα από εμένα ο Erich Fromm στο βιβλίο του ο Φόβος της Ελευθερίας.

      Διαγραφή
  2. Συμφώνω από εδώ και πέρα να μη λέω Φιλελεύθερο τον Ελευθεριακό τρόπο σκέψης. Όμως συμφώνησε σε παρακαλώ πως πρέπει να βρίσκουμε γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ του Αμερικανικού και Ευρωπαϊκού τρόπου σκέψης και ορισμούς.

    Ο Noam Chomsky αποκαλεί τον εαυτό του Libertarian. Ο ίδιος λέει πως η λέξη Libertarian σημαίνει αναρχο-σοσιαλιστής. Μόνο στις ΗΠΑ σημαίνει αναρχο-καπιταλιστής. Βγάζεις άκρη; Όχι!

    Λοιπόν οι ορισμοί είναι ό,τι σημαντικότερο για μία σοβαρή κουβέντα. Βάλε λίγο νερό στο κρασί σου όπως εγώ γιατί ενώ συμφωνούμε τελικά βρισκόμαστε να διαφωνούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σ' ευχαριστώ αγαπητέ μου Λάκωνα που δίνεις ζωτικότητα μέσα από αυτές τις συζητήσεις στην σχέση μου με την κοινωνία που έχω διαλέξει γι αυτή τη ζωή και στην οποία ανήκω.

      Ήταν μεγάλη έκπληξη και για μένα ότι οι Δημοκρατικοί άλλαξαν το σύμβολό τους γιατί κι εγώ ήθελα γαϊδουράκι!!! αλλά ...το αλλάξανε πρόσφατα. Σημειωτέον ότι δεν ήταν απλό γαϊδουράκι, αλλά γαϊδουράκι που κλωτσάει!

      Οι Ελευθεριακοί βάζουν υποψήφιο για Πρόεδρο!
      Στις εκλογές του 2012 πρώτοι-πρώτοι στο ψηφοδέλτιο:
      Libertarian candidates for President and Vice President ήταν οι Johnson and Gray.
      Εγώ στο ψηφοδέλτιό μου επέλεξα τους αμέσως από κάτω: Obama and Biden.
      Υπήρχαν πιο κάτω και οι Romney and Ryan, και πιο κάτω, για Green-Rainbow οι Stein and Honkala.

      Οι Ελευθεριακοί εκλέγονται σε συμβούλια κωμοπόλεων και πόλεων κλπ., και από εκεί ξεκινάει το ground swell. Σε μερικές δεκαετίες θα έχουν αρχίσει να εκλέγουν και ψηλότερα.

      Πράγματι οι Ελευθεριακοί διαφέρουν σε πολλά από τους Ρεπουμπλικάνους, αλλά και από τους Δημοκράτες, και από τους Φιλελεύθερους. Είναι εστιασμένοι άνθρωποι στο σκεπτικό τους, και γι αυτό άλλωστε έχουν δικό τους ξεχωριστό κόμμα, άξια, και έχουν επιζήσει από το '71 και θα συνεχίσουν να επιζούν. Αυθτή η ουτοπία της εθελοντικής ελεημοσύνης είναι σημαντικό μπλοκ για μένα.


      Η λίστα σου, συμπληρωμένη:

      Α. Ελεύθερη μετανάστευσης.
      (Libertarians Υπέρ/Republicans Κατά/Δημήτρης Υπερ)
      Β. Νομιμοποίηση Ναρκωτικών.
      (Libertarians Υπέρ/Republicans Κατά/Δημήτρης Κατά)
      Γ. Πορνεία.
      (Libertarians Υπέρ/Republicans Κατά/Δημήτρης: δεν είναι τόσο απλό, χρειάζεται λεπτομέρεια)
      Δ. Πόλεμος στο Ιράκ / Αφγανιστάν/Γιουγκοσλαβία (γενικά πόλεμοι)
      (Libertarians Κατά/Republicans Υπέρ/Δημήτρης: δεν είναι τόσο απλό, χρειάζεται λεπτομέρεια)
      Ε. Δικαιώματα Gay (γάμοι κλπ κλπ).
      (Libertarians Υπέρ/Republicans Κατά/Δημήτρης Υπέρ)
      ΣΤ. Αμβλώσεις.
      (Libertarians Υπέρ/Republicans Κατά/Δημήτρης Υπερ)
      Ζ. Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα.
      (Libertarians Κατά/Republicans Υπέρ/Δημήτρης Υπερ)
      Η. Φορολογική Κλίμακα Εισοδήματος.
      (Libertarians Κατά/Republicans Υπέρ/Δημήτρης Υπερ)
      Θ. Απαγόρευση Τζόγου.
      (Libertarians Κατά/Republicans Υπέρ/Δημήτρης Υπερ, αλλά ως έχει σε μέρη επιτρεπόμενα, όχι παντού)

      Όπως βλέπεις συμφωνώ σε περισσότερα με τους Ελευθεριακούς παρά με τους Ρεπουμπλικάνους, αλλά, ψηφίζω Δημοκρατικούς για δύο λόγους: Θέλω δίχτυ ασφαλείας στην κοινωνία και ουχί ουτοπίες και άγρια δύση, και, Θέλω η ψήφος μου να μετράει.

      Για να κατανοήσεις λίγο καλύτερα τις ρίζες ορισμένων από τα ελευθεριακά κίνητρα, πρέπει να μελετήσεις λίγο την κοινωνιολογία της Bible Belt (you are familiar with this expression?)


      Συμφωνώ απόλυτα να βρίσκουμε γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ του Αμερικανικού και του Ευρωπαϊκού τρόπου σκέψης, και ορισμούς! Άλλωστε δεν νομίζω ότι έκανα τίποτα άλλο μέχρι τώρα... Κατά την γνώμη μου οι γέφυρες ξεκινάν και είναι στερεές όταν οι λέξεις και ορισμοί που τις χτίζουν έχουν σωστή απόδοση!

      Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι διαφωνήσαμε σε οποιαδήποτε ουσία. Από ότι καταλαβαίνω το μόνο στο οποίο πραγματικά βλέπουμε διαφορετικά είναι το θέμα του κατά πόσον είναι ρεαλιστικό να περιμένουμε το δίχτυ ασφαλείας και συνοχής να το παρέχει η ιδιωτική πρωτοβουλία, και αυτό είναι πολύ μεγάλη συζήτηση... Και ίσως να μπορούσαμε να βρίσκαμε καλύτερα παραδείγματα οικονομικών πειραμάτων από στυγνές δικτατορίες όπως του Πινοσέ...

      Συμφωνώ ότι με σωστούς ορισμούς η κουβέντα μόνο καλύτερη μπορεί να γίνει...

      Διαγραφή
    2. Και κάτι ακόμα. Στο ψηφοδέλτιο της Μασσαχουσέτης είχαμε και την ερώτηση του να νομιμοποιηθεί ή όχι η μαριχουάνα για ιατρική χρήση. Εγώ ψήφισα Ναι, και πράγματι ψηφίστηκε Ναι στην Μασαχουσέτη. Παρά πάνω έγραψα "Κατά των Ναρκωτικάω" στην προηγούμενή μου απάντηση. Εννοώ φυσικά "Ναρκωτικά", οπότε ρωτάμε ποιά είναι η διαφορ΄ρα μεταξύ τσιγάρου, κρασιού, βότκας, μαριχουάνας, LSD και ηρωίνης...

      Ανέφερες τον Τσόμσκι ο οποίος είναι ένα από τα Αμερικανικά προϊόντα που πωλούνται περισσότερο εκτός Αμερικής. Δεν ξέρω ούτε είμαι σε θέση να κρίνω αν δουλεύουν τα μπουζί σε όλους του τους κυλίνδρους, αλλά, οπωσδήποτε η συνοχή της έννοιας "αναρχο-σοσιαλιστής" είναι εκεί πάνω μαζί με "αναρχο-καπιταλιστής", και λοιπά. Όταν ακούω ετικέτες αντί για λεπτομερείς εξηγήσεις, χάνω ενδιαφέρον. Όταν ακούω άρνηση αντί πρόταση, χάνω ενδιαφέρον... Όταν ακούω αναρχία σκέπτομαι το εσωτερικό κλουβιών ζωολογικού κήπου.

      Τώρα, αν έλεγε κανείς "συνεχή έλεγχο της Αρχής" αντί για "αναρχία" ή "αναρχο-οτιδήποτε" θα κεντριζόταν το ενδιαφέρον μου.

      Διαγραφή
    3. "Οι Ελευθεριακοί βάζουν υποψήφιο για Πρόεδρο!"

      Ε ναι αλλά το ματς κρίνεται πάντα στους δύο βασικούς, οπότε είναι σαν να μη βάζουν.

      Β/Γ. Ο Καθένας είναι κύριος του σώματός του και φέρει την ευθύνη των πράξεών του. Η απαγόρευση των ναρκωτικών και της πορνείας όχι μόνον δε σταματά το φαινόμενο αλλά ανεβάζει την τιμή του ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί και παρασιτικά φαινόμενα εγκληματικής φύσης (π.χ. νταβατζήδες/έμποροι ναρκωτικών). Ειδικά τα παρασιτικά φαινόμενα είναι αυτά που δε θέλουν με τίποτα να νομιμοποιηθεί το ναρκωτικό γιατί χάνουν τα πολλά λεφτά.

      Δ. Ο Ελευθεριακός είναι ο κατ' εξοχήν φιλειρηνιστής του πολιτικού φάσματος. Ο ακραίος Ελευθεριακός λέει πως "οποιαδήποτε πράξη κατ' αναγκασμού είναι ανήθικη".

      "Ανέφερες τον Τσόμσκι ο οποίος είναι ένα από τα Αμερικανικά προϊόντα που πωλούνται περισσότερο εκτός Αμερικής [...]"

      Μη μου τη βγαίνεις τώρα έτσι άσχημα, Αρχηγέ! Δεν "πέταξα" ταμπέλες για να θολώσω τα νερά αλλά για να σου δείξω πόσο θολωμένα και μπερδεμένα είναι τα νερά από τους ίδιους τους ορισμούς και τους ανθρώπους που τους διαχειρίζονται εδώ και χρόνια. :)

      Γι αυτό χρειάζεται προσοχή, υπομονή και καλή βούληση.

      Διαγραφή
    4. Χμμμ... ναι, αλλά όχι ακριβώς. Το 1992 είχε μπει στο μιξ ο Ρος Περό. Τα πρώτα πέντε λεπτά με είχε συνεπάρει και εμένα. Ο Κλίντον βγήκε επειδή ο Περό-για-πρόεδρος μείωσε τα ποσοστά των Ρεπουμπλικάνων. Και έμεινε, χαλώντας τους Ρεπουμπλικάνους κάμποσα χρονάκια. Μετά, το 2000, τον Πινόκιο δεν τον έβγαλαν οι συνταξιούχοι της Φλώριδας που δεν ξέραν να τρυπήσουν ψηφοδέλτια, ούτε η μία ψήφος του Ανωτάτου Δικαστηρίου: τον έβγαλε ο Ραλφ Νέηντερ που πήρε ψήφους από τους Δημοκρατικούς. Και το 2004.

      "Τρίτος" κοντέντερ έχει επηρεάσει τουλάχιστον τρεις εκλογές των τελευταίων 20 ετών. Όλοι βέβαια καβαλάνε το άλογο της Ειρήνης, Ευημερίας, Δουλειάς για τους άνεργους, κλπ.

      Συμφωνώ για τα ναρκωτικά, άλλωστε και το αλκοόλ και τα τσιγάρα ναρκωτικά είναι, αλλά εξετάζω και την γενικότερη αρχή ότι οι δυνατοί πρέπει να προστατεύουν τους αδύναμους, στην προκειμένη περίπτωση τα νέα παιδιά στα πεζοδρόμια γύρω από τα σχολεία. Η θέση σου υποθέτει τα σωστά, ότι θα πέσουν οι τιμές και η ζήτηση όταν είναι νόμιμα, αλλά επίσης υποθέτει ότι δεν θα βρίσκονται πιο εύκολα από εκείνους που δεν έχουν την δύναμη να πουν "όχι"... Δεν θα είχα πρόβλημα να μπουν τα ναρκωτικά στο ίδιο σκεπτικό όπως ο τζόγος, σε συγκεκριμένα επιτρεπόμενα μέρη για ενήλικες μόνο, αλλά και πάλι πως θα προφυλάξεις τα παιδιά; και μάλιστα μέσα στα σπίτια τους αν μαστουρώνουν νόμιμα οι γονείς τους στο λίβινγκ ρουμ, ή στο ξενοδοχείο στο Βέγκας;

      Δεν έχω πρόβλημα να κατανοήσω και τους λόγους για τους οποίους οι Ελευθεριακοί είναι πράγματι φιλειρινιστές. Το να είναι κανείς Φίλος της ειρήνης, της σοφίας, της ελευθερίας, του ενός ή του άλλου είναι πάντα καλό και όλοι το θέλουν, μέχρι που έρχεται η πραγματικότητα από εκεί που δεν την περιμένεις... Δεν αντιλέγω... συμφωνώ ότι το ξέρω πως πράγματι είναι φιλειρηνική θέση. Αλλά δεν βρίσκω τον κρίκο που θα έφερνε επί Γης ειρήνη επειδή έστω και ως κυβέρνηση θα την ήθελαν.

      Σόρυ για τον Τσόμσκι :-) Πράγματι η παρατήρησή σου ήταν σωστή, και με τον τρόπο μου συμφωνούσα.

      Όπως λένε: προσοχή, υπομονή, καλή βούληση, χαμόγελο, χέρι εκτεταμένο σε χειραψία, και δύο πυρηνικά αεροπλανοφόρα με πλήρη συνοδεία νηοπομπών σε απόσταση 20 λεπτών υπερηχητικής πτήσης.
      :-)))

      Διαγραφή
  3. "αλλά και πάλι πως θα προφυλάξεις τα παιδιά;"

    Μεγάλη κουβέντα. Ιδανική συνταγή δεν υπάρχει. Αν υπήρχε πάντως αυτή θα εμπεριείχε το συστατικό να του ξεριζώσεις την περιέργια και να το πείσεις χωρίς να το φοβήσεις ότι έχει μόνο να χάσει, αν δοκιμάσει.

    "οι Ελευθεριακοί είναι πράγματι φιλειρινιστές"

    Ο Ελευθεριακός σε αντίθεση με τον Κολλεκτιβιστή δεν πιστεύει στο Δίκαιο του Ισχυρού αλλά στην Ισχύ του Δικαίου. Και εδώ μεγάλη κουβέντα! Ποιος το φτιάχνει το Δίκαιο; Ο Ελευθεριακός προωθεί το Δίκαιο που έχει επίκεντρο τον Άνθρωπο, τα ατομικά του δικαιώματα και τις Ελευθερίες στο βαθμό που δεν επηρεάζουν αρνητικά τις Ελευθερίας του άλλου.

    Φυσικά και δεν απαντάω στο "ποιος φτιάχνει αυτό το Δίκαιο". Είναι δύσκολη η απάντηση, πόσο μάλλον η Σωστή. Δεν υπάρχει Σωστή απάντηση κατά τη γνώμη μου. Η απάντηση διαμορφώνεται στο πλαίσιο ενός μίνιμουμ δημοκρατικού και καθολικά αποδεκτού συμβιβασμού μεταξύ των μελών της κοινότητας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μεγάλη κουβέντα, ναι, και ιδανική συνταγή δυστυχώς πράγματι δεν υπάρχει. Αλλά το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συμπεριλαμβάνουμε την κουβέντα αυτή στο σκεπτικό, γιατί, πρώτον, πρέπει, και δεύτερον, και να μην προτείνει λύσεις, τουλάχιστον προτείνει τι να μην κάνουμε ή τουλάχιστον τι να σκεφτούμε δυό και τρεις φορές πριν το κάνουμε...

    Εφ' όσον υπάρχουν δύο ή περισσότεροι άνθρωποι σε οποιαδήποτε δεδομένη ομάδα και εφ' όσον δεν υπάρχει εγγύηση ότι και οι δύο ή περισσότεροι θα έχουν την ίδια γνώμη ή οπτική, τότε εξ' ορισμού η "ελευθερία" του ενός θα επηρεάσουν αρνητικά τα αντιληπτά δικαιώματα του άλλου. Και πάλι, η μόνη λύση ο συμβιβασμός και των δύο ή περισσότερων -αλλά από μια άλλη μεριά, τι είναι αυτό που κάνει τα πιστεύω του Ελευθεριακού δικαιότερα από κάποιου άλλου, αντικειμενικά, πέραν της απόχρωσης των ρούχων και της φρασεολογίας; Όπως λες "Ποιός φτιάχνει το Δίκαιο";

    Το οποίο σωστότατα αποδίδεις στη τελευταία σου παράγραφο, και οδηγούμαστε στον ορισμό της δημοκρατίας, όπου το σύστημα τριών κλαδών των ΗΠΑ είναι οπωσδήποτε Δημοκρατικότερο των περισσοτέρων άλλων κοινοβουλευτικών "δημοκρατιών" (ολιγαρχιών). Και με την ίδια λογική, κανένα κόμμα, καμία θέση, από μόνη της, δεν μπορεί στο τέλος να είναι πραγματικά αποδοτική για το σύνολο, σε χρόνο, έστω και η Ελευθεριακή...

    Υπάρχουν εκείνοι που αντιτίθενται ζοφερά στις Ελευθεριακές θέσεις. Από εκείνους θα ξεκινήσει η κίνηση που θα απειλήσει το ειρηνικό πνεύμα της κοινωνίας που θέλουν οι ειρηνόφιλοι στην "εξουσία". Η ίδια ιστορία πάντα. Και ο Λένιν ήθελε ειρήνη, και ο Παπαδόπουλος... Η Ειρήνη δεν είναι θέμα πρόθεσης μιας θεωρίας ή πίστης: είναι θέμα τριβής μεταξύ αντιφρονούντων μελλών της μίας κοινωνίας, είτε κοινωνία χωριού είτε της υφηλίου.

    ...δηλαδή στο τέλος, όλα τα θετικά που ομολογουμένως έχει να επιδείξει η Ελευθεριακή σκέψη δεν μπορούν παρά να ληφθούν υπ' όψιν σε έναν συμβιβασμό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Και με την ίδια λογική, κανένα κόμμα, καμία θέση, από μόνη της, δεν μπορεί στο τέλος να είναι πραγματικά αποδοτική για το σύνολο, σε χρόνο, έστω και η Ελευθεριακή..."

      Το θέμα είναι πια θέση, έχει αποδειχθεί πως έχει καλύτερα αποτελέσματα. Εδώ νικάει η "Ελευθεριακή" σκέψη που προωθεί την Ελευθερία του Ατόμου έναντι της Ισότητας των μελών, έναντι της "Καταναγκαστικής" που προωθεί την Ισότητα των μελών έναντι της Ελευθερίας του Ατόμου.

      "Και ο Λένιν ήθελε ειρήνη, και ο Παπαδόπουλος"

      Ναι. Ο Δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις! ΔΕ ΘΑ ΚΟΥΡΑΖΟΜΑΙ ΝΑ ΤΟ ΛΕΩ ΚΙ ΑΣ ΣΟΥ ΣΠΑΩ ΤΑ ΝΕΥΡΑ!

      "είναι θέμα τριβής μεταξύ αντιφρονούντων μελλών της μίας κοινωνίας"

      Σωστά υπό την προϋπόθεση να μην καταλήξουμε από την τριβή σε εμφύλιο πόλεμο! Η Βία (σωματική ή ψυχική) δε φέρνει παρά μόνον Βία.

      "όλα τα θετικά που ομολογουμένως έχει να επιδείξει η Ελευθεριακή σκέψη δεν μπορούν παρά να ληφθούν υπ' όψιν σε έναν συμβιβασμό"

      Πολύ σωστά!

      Ακριβώς γι αυτό αναζητείται πάντα ο μικρότερος δυνατός συμβιβασμός, η μικρότερη δυνατή "διαφωνία" η οποία ονομάζεται Νόμος. Τηρείται από όλους και θεωρείται Ιερός, με την έννοια του ότι συμβολίζει τα (εκάστωτε) όρια της Ελευθεριακής σκέψης που είναι και τα όρια του Ανθρώπου και της κοινωνικής συμβίωσης.

      Συμβολίζει την αποτυχία συνενόησης μεταξύ των ανθρώπων στα όρια Ελευθερίας και επιβάλει το συμβιβασμό ώστε να μπορέσουν να διατηρηθούν τα υπόλοιπα κεκτημένα και συμφωνηθέντα χωρίς Νόμους ζητήματα.

      Γι αυτό και όσο πιο οπισθοδρομική είναι μία σύγχρονου τύπου κοινωνία τόσους περισσότερους νόμους έχει. Διότι θεωρεί τα μέλη της ανίκανα να συνενοηθούν μεταξύ τους.

      Διαγραφή
    2. " Το θέμα είναι..."

      Νικάει κατά την γνώμη σου, και, κατά πολύ, και κατά την δική μου γνώμη. Σύμφωνοι. Αυτούς που δεν συμφωνούν ότι νικάει, ή που μεταφράζουν διαφορετικά το αν τα αποτελέσματα είναι καλύτερα ή όχι, τι θα τους κάνουμε; πως θα συζήσουμε με αυτούς στο κράτος μας; Λες "ποιά θέση έχει αποδειχθεί..." Κατά ποίον έχει "αποδειχθεί";;; κατά την γνώμη σου/μου; ξέρεις που την βάζουν την γνώμη μας τα 20%, 40%, 60% των συσκεπτόμενων μας;

      "ΔΕ ΘΑ ΚΟΥΡΑΖΟΜΑΙ..."

      Μα δε μου σπας τα νεύρα καθόλου! Απλά, όσο περισσότερο και συχνότερα χρησιμοποιείται το ίδιο επιχείρημα/τσιτάτο σαν Swiss army knife τόσο χάνει την αξία του. Και επειδή πιστεύω πραγματικά ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, δεν θέλω να χάσει την αξία του το λεγόμενο και να γίνει τσίχλα το σκεπτικό. Και στο τέλος, εντάξει, ο Λένιν και ο Παπαδόπουλος μας πήγαιναν γραμμή για την κόλαση παρά τις καλές τους προθέσεις. Με εκείνους που θα σου πουν ότι οι δικές σου προθέσεις τους πάνε στην κόλαση, τι θα κάνουμε;

      Για τα υπόλοιπα, απόλυτα σύμφωνοι!! και μάλιστα η συμφωνία ,μας στα υπόλοιπα που έγραψες, και η φύση αυτών που έγραψες, ρίχνει λίγο νερό στο κρασί των παραπάνω που σχολίασα.

      ..αλλά... χρειάζομαι μια διευκρίνηση για την τελευταία σου φράση:

      Αν αποφασίσουμε να αλλάξουμε τον νόμο από 5 μέρες αναμονή για απόκτηση όπλου σε 7 μέρες,
      Αν αποφασίσουμε να επιβάλουμε αυστηρότερη επίβλεψη στην εφαρμογή του νόμου,
      Αυτά, το καθένα, θεωρούνται "Περισσότεροι" νόμοι;
      ...δηλαδή, για να δώσω και ένα άλλο παράδειγμα στην διευκρίνηση που χρειάζομαι,
      Αν επιστήσουμε την προσοχή στο ότι η Second Amendment γράφει μεν "...shall not be infringed", αλλά επίσης γράφει "well REGULATED militia",
      Αυτό (και οι λογικά συνεπόμενες αποφάσεις) προσδιορίζεται ως ανικανότητα συνεννόησης;

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.