Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Όνειδος...









Η χρυσή εποχή της πτήσης έχει τελειώσει ανεπιστρεπτί... Πάει ο καιρός του Μπόινγκ 707 όπου σερβίριζαν σε πραγματικά πιάτα με μεταλλικά μαχαιροπήρουνα, γυάλινα ποτήρια και υφασμάτινες πετσέτες, με ένα σταχτοδοχείο στην κάθε θέση. Πάει ο καιρός που οι εταιρείες προσπαθούσαν να εξυπηρετήσουν και να υπηρετήσουν τους επιβάτες, ιδίως στο τέρμιναλ και για την επιβίβαση.

Τρανταχτό παράδειγμα η Ryanair με την οποία μπορείς να πετάξεις από Ιταλία στο Λονδίνο για 30 Ευρώ. Και όταν το αεροπλάνο προσγειώνεται, πριν καν βγει από τον διάδρομο για να πάει προς το τέρμιναλ, ακούς μια τρουμπέτα από τα μεγάφωνα να κάνει το καουμπόικο τα-ντα-τα-ντα-τα-ντα-τα-ντα-τα-ντααααααα! και μια ενθουσιασμένη γυναικεία φωνή ανακοινώνει "Άλλη μια πτήση της Ryanair έφτασε στον προορισμό της στην ώρα της!"

Τώρα πια τα μπουλούκια των επιβατών είναι ζωντανά, αγελάδες και πρόβατα, και οι εταιρείες ξέρουν ότι αν φέρονται σαν να είναι οι επιβάτες πίθηκοι δεν πειράζει γιατί υπάρχουν πολλοί και τα έσοδα δεν θα πέσουν -γιατί στο τέλος οι επιβάτες δεν έχουν άλλη επιλογή. Οι επιβάτες άλλωστε διαλέγουν το φτηνότερο και δεν τους ενδιαφέρει η ποιότητα -εφ' όσον το αεροπλάνο προσγειώνεται σχετικά απαλά σε διάδρομο και όχι σε βουνό ή θάλασσα απότομα.

Με τους πατριωτικούς και θρησκευτικούς αγώνες δε, οι οποίοι στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 δημιούργησαν το καινούργιο σλόγκαν "Η OsamaAir σας προσγειώνει κατευθείαν μέσα στο γραφείο σας", για να περάσεις από ασφάλεια αεροδρομίου πρέπει να βγάλεις ζώνες, παπούτσια, (σώβρακα, αν είσαι ομορφούλης) και να μην έχεις κανένα υγρό σε χειραποσκευή. Μια φορά στο Παρίσι χάρισα σε έναν ασφαλίτη ένα μπουκάλι αντρική κολόνια Prada (The Devil, always, wears Prada).

Κάποτε τα αεροδρόμια έστελναν υπαλλήλους στις ουρές της ασφάλειας για να περάσουν με προτεραιότητα τους επιβάτες των οποίων η πύλη έκλεινε σύντομα. Που τέτοιες αβρότητες πλέον...


Ναι. Και έτσι, μετά από 41 χρόνια στον αέρα και κοντά στις 125 πτήσεις στην Ευρώπη και Αμερική, με γιό συγκυβερνήτη αερογραμμών, και μακρά πείρα βετεράνου ταξιδευτή, έχω την ντροπή να σας ανακοινώσω ότι η ταξιδιωτική ζωή όπως την ήξερα έλαβε τέλος, και ποτέ δεν θα είναι η ίδια.

Όνειδος, αίσχος και ταπείνωση.
Έχασα την πρώτη μου πτήση.

~~~






Όλα άρχισαν όταν ο αντιπρόσωπος της Hertz μας διαβεβαίωσε, δύο φορές, ότι μπορούσαμε να γεμίσουμε το ντεπόζιτο του αυτοκινήτου στην επιστροφή, στην περιοχή πάρκινγκ της Hertz στο αεροδρόμιο του Stansted κοντά στο Λονδίνο. Πέντε το πρωί, με την Hertz κλειστή έως τις έξι, και ούτε μια κάνουλα σε απόσταση ανεφοδιασμού, αναγκάστηκα να χάσω δεκαπέντε-είκοσι λεπτά ξαναβγαίνοντας από το αεροδρόμιο να ψάξω ανοιχτό πρατήριο βενζίνης.

Η Μαργαρίτα είχε πει στην Μαρία επανειλημμένα να μην πάρει τίποτα υγρά ή κρέμες στην χειραποσκευή, και ταξιδεύαμε και οι τρεις με σακίδια στην πλάτη, για ταχύτητα και για να μην πληρώσουμε έξτρα αποσκευές στην Ryanair. Οι ακτίνες στην ασφάλεια του αεροδρομίου σήμαναν συναγερμό, και ένας πολύ, μα πολύ ηλικιωμένος Άγγλος τζέντλεμαν ανακάλυψε οδοντόπαστα, υγρό καθαρισμού φακών επαφής, και καναδυό άλλα υγρά στο σακίδιο της Μαρίας. Οι άκρας ειλικρίνειας και σεβασμού αβρότητες μεταξύ του τζέντλεμαν εκείνου και εμού συνεχίστηκαν επί δέκα πέντε λεπτά καθώς έψαχνε για εκρηκτικά στην οδοντόκρεμα και εγώ προσπαθούσα να εξηγήσω ότι προτιμούμε να τα αφήσουμε τα υγρά να τα πετάξει στα σκουπίδια και να τρέξουμε στην πτήση μας που έκλεινε. Όταν όμως είσαι υπό υποψία ότι έχεις ανεπίτρεπτες ουσίες στις χειραποσκευές σου δεν μπορείς να φύγεις πριν
ο κύριος (ή κυρία) της ασφάλειας καθαρίσει το όνομά σου και την υπόληψή σου...

Κι έτσι δεκα πέντε λεπτά αργότερα, τρέχαμε προς την πύλη 47...


Οι οθόνες έλεγαν για την πτήση μας "Final Call"...

Στα 385 μέτρα από την ασφάλεια έως την πύλη, η Μαργαρίτα και η Μαρία κατάφεραν να αποκτήσουν απόσταση 75 μέτρων μπροστά από τον τρέχοντα υποφαινόμενο βετεράνο και διαβητικό ταξιδευτή, φτάνοντας στην πύλη πρώτες, καθώς τις έβλεπα, και την πύλη, μπροστά μου, 70 μέτρα, 68, 63, 58.... καθώς η πύλη όλο και με πλησίαζε, καθώς ο μάλλινος σκούφος μου συγκρατούσε τα ποτάμια του ιδρώτα της προσπάθειάς μου...

Το σύστημα δημοσίων ανακοινώσεων ανακοίνωσε ότι η πύλη για την Μπολόνια ετοιμαζότανε να κλείσει. Ήμουνα στα 48,5 μέτρα από την πύλη.

Στην πύλη, ο κύριος με το τουρμπάνι άνοιξε την μισοκλεισμένη πόρτα να μπουν μέσα η Μαργαρίτα και η Μαρία. Η Μαργαρίτα έδειξε τον τρέχοντα βετεράνο και διαβητικό ταξιδευτή σύζυγό της εκλιπαρώντας τον Κυρίαρχο της Πύλης να με περιμένει. Ήμουνα στα 37 μέτρα και ο μάλλινος σκούφος μου ήταν μούσκεμα και δεν συγκρατούσε πλέον τα ποτάμια του ιδρώτα της προσπάθειάς μου.

Ο Κύριος της Πύλης με κοίταξε καθώς έτρεχα, στα 34 μέτρα, σήκωσε τα χέρια του ψηλά, είπε "Ξεχάστε το!", έκλεισε την πύλη, την κλείδωσε, και έφυγε καθώς έφτανα.

Το αεροπλάνο κάθισε εκεί, στην πύλη, άλλα είκοσι δύο λεπτά, με τις σκάλες στην θέση τους και την πόρτα της ατράκτου ανοιχτή.
...

Εν τω μεταξύ:

Μόλις ο κύριος εξαφανίστηκε καθώς έφτανα, άρχισα να προσπαθώ να βρω προσωπικό της Ryanair σε απόσταση λαχανιάσματος από την πύλη. Βρήκα μια συνοδό εδάφους και της είπα, με φωνή κάπως επείγουσα, ότι τέσσερεις επιβάτες για Μπολόνια (οι τρεις μας και μια άσχετη τέταρτη δεσποινίδα) ήταν στην πύλη, το αεροπλάνο ήταν κι αυτό στην πύλη, αλλά η πύλη είχε κλειδωθεί.

Η συνοδός εδάφους σηκώθηκε από την καρέκλα της και άρχισε να περιφέρεται προς την γενική κατεύθυνση της πύλης 47, νωχελικά, κοιτώντας τα αεροπλάνα έξω από τις πύλες, σαν να αναρωτιότανε που βρίσκεται και τι είναι αυτοί οι μεγάλοι αλουμινένιοι σωλήνες με φτερά... Δεν μου απήντησε ποτέ, όσο κι αν παρακάλεσα να μου πει τι να κάνω, ή τουλάχιστον να μου εξηγήσει τι προσπαθεί να κάνει η ίδια...

Μετά από λίγα λεπτά την άφησα να περιφέρεται μπροστά μου και λαχάνιασα φτάνοντας στο γκισέ εξυπηρέτησης πελατών της Ryanair.

Εκεί, προσπάθησα να εξηγήσω στην δεσποινίδα και την κυρία που με άκουγαν αδιάφορα, ότι το αεροπλάνο ήταν εκεί, εμείς είμασταν εδώ, αλλά έπρεπε να βρισκόμαστε εκεί αντί για εδώ.

Αυτό ήταν μια έννοια και γενική ιδέα που δεν μπόρεσα να μεταδώσω επαρκώς στο προσωπικό που με άκουγε. Πράγματι, το βρίσκω συνήθως δύσκολο να σχηματίζω προτάσεις με λέξεις σε στιγμές όπου ταυτόχρονα αφρίζω στο στόμα και κάνω επίδειξη στάσεων από το Κάμα Σούτρα.

Η συνδιάλεξη έκλεισε όταν σταμάτησα να προσπαθώ να εξηγήσω, και, απορημένος ειλικρινά, τις ρώτησα "are you, actually, human?" Και η δεσποινίς μου έδωσε ένα κομμάτι χαρτί με την διεύθυνση της ταχυδρομικής θυρίδας παραπόνων της Ryanair.

Κ
ουνώντας τους μάλλινους σκούφους μας στον αέρα αποχαιρετήσαμε το αεροπλάνο μας καθώς έφευγε από την πύλη 22 λεπτά αργότερα. Μια άλλη δεσποινίδα μας συνόδεψε πίσω στο τέρμιναλ και μας έδειξε το γραφείο εκδόσεως εισιτηρίων της Ryanair.

Η υπάλληλος της Ryanair μας πληροφόρησε ότι δεν υπάρχουν πτήσεις για Μπολόνια, ή για οπουδήποτε αλλού στην βόρεια Ιταλία μέχρι το επόμενο πρωινό, την Δευτέρα. Μας είπε αν θέλουμε να πάμε κάπου στην βόρειο Ιταλία σήμερα Κυριακή, θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε αν άλλες αεροπορικές εταιρείες είχαν πτήσεις σήμερα.

Καθώς στεκόμασταν ουρά στο κλειστό και έρημο γκισέ της EasyJet κοιτούσα επιμελώς τις οθόνες αναχωρήσεων. Πρόσεξα κάτι που με έκανε να πάρω την Μαργαρίτα και να επιστρέψουμε στην υπάλληλο στο γκισέ της Ryanair.

Ζήτησα συγγνώμη, με άμεση παραδοχή του ότι η ευγενική δεσποσύνη μας είχε ήδη διαβεβαιώσει ότι δεν υπήρχαν άλλες πτήσεις σήμερα προς βόρειο Ιταλία, αλλά πήρα το θάρρος να ρωτήσω αν υπάρχει ίχνος αληθείας στους ισχυρισμούς του πίνακα αναχωρήσεων, ότι η Ryanair έχει, λέει, πτήσεις προς την Πάρμα και προς την Βενετία μέσα στις επόμενες δυόμισι ώρες.


Η υπάλληλος κοίταξε την οθόνη της με την άκρη του ματιού της και αποφάνθηκε ότι οι πτήσεις αυτές πράγματι έμελλε να συμβούν ακριβώς όπως ισχυριζόταν ο πίνακας. Γεωφυσικές, ηφαιστειακές δυνάμεις και κίνηση των ηπείρων είχαν ξαφνικά τοποθετήσει και την Πάρμα και την Βενετία στην γενικότερη περιοχή της βόρειας Ιταλίας!

Μιά που η
Πάρμα είναι δίπλα στην Μπολόνια και η Βενετία αρκετά μακρύτερα, κοίταξε την πτήση της Πάρμα πρώτα, και, με μεγάλη προσωπική ικανοποίηση μας πληροφόρησε ότι ήταν πλήρης. Εκείνη την στιγμή ήξερα ότι θα ήταν πιο εύκολο να γίνουμε δεκτοί σε επίσημο χορό του Λευκού Οίκου φορώντας πουκάμισα από την Χονολουλού παρά να μπούμε στην πτήση της Πάρμας.

Η πτήση της Βενετίας είχε θέσεις, αλλά με 150 Ευρώ αντί 30 Ευρώ το άτομο. Καθώς έδινα την Βίζα μου της είπα "There you go. Enjoy it in good health". "I will", μου απήντησε.


(Σημειωτέο ότι την πρώτη φορά που πέρασα ασφάλεια, το σακίδιό μου πέρασε ανενόχλητο και εγώ χτύπησα τα κουδούνια της μαγνητικής πόρτας χωρίς να βρουν τι τα χτύπησε μετά από πολύ προσωπικό και ρομαντικό ψάξιμο. Την δεύτερη φορά που πέρασα την ίδια ασφάλεια, εγώ πέρασα από την πόρτα ανενόχλητος αλλά το σακίδιό μου στις ακτίνες χτύπησε καμπάνα και το ψάξανε, χωρίς να βρούνε τίποτα. Πράμα που σημαίνει ότι όλα αυτά είναι κοροϊδίες και μας δουλεύουνε με τις ασφάλειές τους για να καλύπτουνε τον κώλο τους από τις εφημερίδες και τα κανάλια την επόμενη φορά που κάποιος θα αποφασίσει να πει αντίο στην άδικη ζωή και να πάρει μερικούς μαζί του για παρέα)

Η πτήση της Πάρμας ήταν στην διπλανή πύλη της πτήσης της Βενετίας, και φεύγαν και οι δύο την ίδια ώρα. Ρώτησα στην Πάρμα αν μπορούσαν να μας ειδοποιήσουν δίπλα, στην πύλη της Βενετίας, όταν ετοιμαζόντουσαν να κλείσουν την πύλη και τύχαινε να είχαν τρεις άδειες θέσεις για Πάρμα, εξηγώντας την κατάστασή μας. Η Κυρίαρχος της Πύλης της Πάρμας μου εξήγησε ότι αυτό θα μπορούσαν να το είχαν προβλέψει στο γκισέ εκδόσεως εισιτηρίων στο τέρμιναλ, βάζοντας τα ονόματά μας σταντμπάι στο μανιφέστο της Πάρμας καθώς είχαμε εισιτήρια για Βενετία, αλλά δεν ήταν δυνατόν να γίνει αυτό από προσωπικό της πύλης...

Από το αεροδρόμιο Βενετία-Τρεβίζο, πήραμε λεωφορείο για τον σταθμό τραίνων Βενετία-Μέστρε (όπου κανένα από τα δύο δεν βρίσκεται μέσα στην Βενετία), και στον σταθμό του Μέστρε τρέξαμε να προλάβουμε το τραίνο για Μπολόνια που μόλις έφευγε από την πλατφόρμα 10 και κόστιζε 11,50 Ευρώ το άτομο. Οι υπόγειες σκάλες για την πλατφόρμα 10 ήταν για κάποιο ανεξιχνίαστο λόγο κλειδωμένες και τρέξαμε στην πλατφόρμα 6 που ήταν ξεκλείδωτη και από εκεί έφευγε το λουξ και γρήγορο τραίνο για Μπολόνια με 44 Ευρώ το άτομο. Μιάμιση ώρα αργότερα πήραμε το λεωφορείο από τον σταθμό της Μπολόνιας προς το αεροδρόμιο όπου μας περίμενε το πράσινο Λαντ Ρόβερ μας...


Αργότερα, εξιστόρησα την οδύσσεια σε έναν συγκυβερνήτη της USAirways που τυγχάνει άμεσης συγγένειας προς εμένα, και η απάντησή του ήταν: " Holy. Shit. That is the most insane thing I've heard in a while. The worst part is your story is all too familiar. Happens here too. Gate agents are vicious- I deal with them everyday numerous times, and they are the keys to my two-leg commute when I list to jumpseat, and many a time have almost wanted to strangle them. I am so so so sorry for what you went through dad- Venice....busses, trains, donkeys, mules, and a hitchhike later. Wow. You must be drained."
 





















ΥΓ. Πάντα ταξίδευα στην Ευρώπη με Ελληνικό Ευρωπαϊκό διαβατήριο. Έφευγα και έμπαινα Αμερική με το Αμερικανικό και αλώνιζα Ευρώπη με το Ελληνικό. Αυτή τη φορά, για πρώτη φορά από το 1975, αποφάσισα να πάω στην Αγγλία σαν Αμερικανός (για λόγους προσωπικής ηθικής -δεν μπορώ να τα ψέλνω όπως τα ψέλνω και μετά να χρησιμοποιώ το Ελληνικό διαβατήριο). Φεύγοντας από Μπολόνια για Αγγλία όμως ο υπεύθυνος που έλεγχε διαβατήρια δεν ήταν ικανοποιημένος γιατί δεν έβρισκε σφραγίδα εισόδου στην Ιταλία, στο Αμερικανικό διαβατήριο. Του έδειξα την Ιταλική μου ταυτότητα και αυτό τον ηρέμησε λίγο. Επίσης του έδειξα και την Ελληνική ταυτότητα, και του εξήγησα ότι άφησα την ταυτότητά μου του Θιβέτ στο σπίτι -αλλά οι Ιταλοί δεν πιάνουν Βρετανικό πνεύμα... του εξήγησα ότι το τελευταίο ήταν αστειάκι να γελάσουμε... Τουλάχιστον, στην Αγγλία, η ουρά διαβατηρίων ΕΕ ήταν 20 λεπτά και δεν υπήρχε ψυχή στα "Άλλα" διαβατήρια.













16 σχόλια:

  1. Εεεεε, ναι. Μετά απο τοσα χρονια στα αεροπλανα και με γιο πιλοτο, θα επρεπε λογικα να ξερεις την απλη αριθμητικη των αεροπορικων πτησεων.

    Το αεροπλανο και τα λοιπα μηχανηματα δεν κοστιζουν τιποτα στην εταιρεια. Ολα αγοραζονται με δανεικα.
    Η κηροζινη επισης ειναι παμφθηνη, αφου το αθλιο λομπυ των αεροπορικων εχει καταφερει να την προμηθευεται αφορολογητη.

    Το προσωπικο πληρωνεται ταπεινους μισθους, με εξαιρεση τους παλιους πιλοτους στις παραδοσιακες εταιρειες (παλιά συμβόλαια).
    Η ryanair, η easyjet και οι παρομοιες σκουπιδοεταιρειες ξεζουμιζουν τους πιλοτους τους (ουκρανοι, ρουμανοι και ρωσοι με διπλωματα σοβιετιας) με εξοντωτικα ωραρια πτησης, χωρις δικαιωμα ξεκουρασης και υπνου.

    Το *μονο* που κοστιζει σημερα σε μια αεροπορικη πτηση ειναι το ΣΕΡΒΙΣ. Μηχανηματα, κηροζινη, προσωπικο ειναι τζαμπα, ή σχεδον τζαμπα.

    Η διαφορά αναμεσα στα 400 ευρω που δινω εγω για να ερθω στην Ελλαδα με τα 30 ευρω που εδωσες εσυ για να πας στο Λονδινο (συγκρισιμες αποστασεις), οφειλεται εξ ημισειας στο παραλογο, υπερογκο κοστος του ελ.βενιζελ. και στο σερβις της εταιρειας.

    Και επειδη δεν ανεχομαι να με μεταχειριζονται σαν ηλιθιο σαρδελοποιημενο ανδραποδο, προτιμαω να πληρωνω 400 παρά 30.
    Και αν δεν εχω τα 400 προτιμαω να ερθω κολυμπωντας στην Ελλαδα (ειτε να κατσω σπιτι μου) παρα να δωσω τα 30 στην καθε σκουπιδοεταιρεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να κάνω τοον δικηγόρο του διαβόλου;
    Πειρατή, τα ταξίδια δεν γίνονται μόνο για αναψυχή, ούτε όλοι έχουν την ευχέρεια να δώσουν 400 ευρώ ή να πουν ότι κάθονται στο σπίτι τους.
    Πάντα υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για ένα ταξίδι, πέραν την αναψυχής.

    Όσο για τα υπόλοιπα που λες μάλλον έχεις δίκιο.
    Σαρδελοποιημένος όμως πας και με γνωστές (όχι low budget) αεροπορικές εταιρείες στις οποίες δίνεις 400 ευρώ, μάλιστα μετά από κάποια ταξίδια θέλουν τέντωμα οι κλειδώσεις των ποδιών μου και για business class δεν βγαίνω μάνα μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κάπταιν και Τζων, πράγματι δεν έχω πρόβλημα με το ότι η πύλη έκλεισε 8 λεπτά πριν την ώρα αναχωρήσεως και ας έκατσε το αεροπλάνο άλλα 22 αντί 8 λεπτά εκεί. Δεν έχω πρόβλημα με το ότι δεν μπορείς να αφήσεις ύποπτα υγρά στην ασφάλεια και να φύγεις. Δεν έχω πρόβλημα με το σύστημα.

    Το πρόβλημά μου είναι με τα ανθρώπινα όντα, και προσδιορίζεται σε αυτό που ρώτησα το Customer Service: "Are you, actually, human?"

    - Ότι ο αντιπρόσωπος της Hertz μας είπε, δύο φορές, ότι έχει αντλία βενζίνης στο πάρκινγκ των επιστροφών, ενώ θα μπορούσα να είχα γεμίσει κάπου έξω από το αεροδρόμιο χωρίς να ψάχνω το ανύπαρκτο και να μπαινοβγαίνω.

    - Ότι η συνοδός εδάφους ανταποκρινόμενη στην κατάστασή μας περιφερόταν σαν να έψαχνε που βρίσκεται χωρίς καν να μας μιλάει, μέχρι που την παράτησα ψάχνοντας άλλους.

    - Ότι στο Customer Service με κοιτούσανε με αδιαφορία, χωρίς την παραμικρή φροντίδα να με κάνουν να αισθανθώ ότι κάποιου του καίγεται καρφάκι.

    - Ότι η πωλητήρια εισιτηρίων θα μας είχε καθυστερήσει 24 ώρες αν δεν είχα κοιτάξει το πίνακα και ανακαλύψει ότι υπήρχαν πτήσεις σε δυόμιση ώρες.

    - Ότι η πωλητήρια εισιτηρίων κόβοντας για Βενετία μπορούσε να μας βάλει στο μανιφέστο και ως σταντμπάι στην Πάρμα, και δεν το έκανε.

    - Τελικά, η Ryanair θα μπορούσε, εφ' όσον το εισιτήριο με άλλες εταιρείες ήταν 250 και 400 Ευρώ και περισσότερο, αντί να μου ζητήσει 150 Ευρώ για καινούργιο εισιτήριο να μου ζητήσει 180 Ευρώ, μείον τα 30 της πτήσης που χάσαμε =150. Να μου δείξει, έστω ψεύτικα, ότι δεν είμαι απλά κρέας για χάμπουργκερ.

    Στο τέλος, είναι θέμα ανθρώπου. Θέμα της ζωής ή νέκρας που βλέπεις στα μάτια του συνομιλητή, του ανθρώπου-υπαλλήλου με τον/την οποία συνομιλείς. Και σε αυτό έχω δει μεγάλη διαφορά καθώς κυλάν τα χρόνια. Στο τέλος, η κοπέλα των εισιτηρίων, βάζω στοίχημα ότι δεν μας είπε για την πτήση της Βενετίας γιατί δεν ήξερε ότι η Βενετία είναι στην Βόρειο Ιταλία...

    Τι κρίση και δυσκολίες και ελεύθερη αγορά... Μιλάμε για αμορφωσιά, ανικανότητα, αδιαφορία... νέκρωση των κυττάρων... Χρειάζονται δύο για να χορέψουν το ταγκό, και το σύστημα από μόνο του δεν θα ήταν τόσο αποκαρδιωτικό αν οι άνθρωποι παρέμεναν "άνθρωποι"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για να ξερει η κοπελιτσα οτι η Βενετια ειναι στην βορεια Ιταλια, πρεπει να εχει βγαλει καποιο σχολειο, πρεπει να εχει δει και 3 πραγματακια στην ζωη της.
      Σημερα - λογω κοστους και μονο - οι εταιρειες παιρνουν αβουλα και αμορφωτα κοριτσακια, στα οποια μαθαινουν να πατανε μερικα στανταρ κουμπακια στον υπολογιστη. Αυτο και μονο αυτο. Οποιαδηποτε παραπανω εκπαιδευση θεωρειται περιττη.
      Σιγα μη μαθουν και κατα που πεφτει η Ιταλια. Πολλα ζητας.

      Κρεας για τα κανονια ειναι οι κακομοιρες. Κακοπληρωμενες, με εξοντωτικα ωραρια και διαρκως με το σπαθι της απολυσης πανω απο το κεφαλι τους.
      Γιατι να σε εξυπηρετησει; Θα κερδισει τιποτα;

      Ασχοληθηκε μηπως κανενας μαζι της; Στο να την εκπαιδευσει πανω στον τομεα του σερβις;

      Οπως ξερεις πολυ καλα, τις αντικαθιστουν ετσι κι αλλιως με αυτοματα μηχανηματα (ουσιαστικα εξυπνους εκτυπωτες).

      Η ερωτηση σου "Are you, actually, human?" ηταν πολυ καιρια. Αλλά θα επρεπε να ξερεις την απαντηση.
      Αφου κανει την δουλεια ενος εκτυπωτη και αφου την πληρωνουν οσο εναν εκτυπωτη, γιατι περιμενεις να σου φερθει σαν να ηταν αποφοιτος του Harvard με διδακτορικο στην αστροφυσικη;

      Διαγραφή
    2. ...δυστυχώς την ήξερα την απάντηση, κάπταιν. Έκανα την ερώτηση μπας και μια από τις δύο υπαλλήλους, σε δυό-τρία χρόνια, βρει την απάντηση και για τον εαυτό της...

      Η Ryanair πληρώνει ψίχουλα το κρέας και δεν μορφώνει το κρέας που πληρώνει, και, το grammar school και τα Council flats δεν έμαθαν στην κοπέλα που είναι η Βενετία. Αλλά, εκεί που δουλεύει ως σκλάβα κάθε μέρα, 70 εκατοστά πίσω από την πλάτη της είναι ένας τείχος με έναν τεράστιο χάρτη της Ευρώπης με τις 15-20 πόλεις που πάνε τα αεροπλάνα τους. Η Μπολόνια, Πάρμα, και Βενετία, είναι με μεγάλα γράμματα σε πλαίσιο δίπλα-δίπλα... Είναι θέμα περιέργειας, ενστίκτου... οπτικής αποτύπωσης... λειτουργείας των ενστίκτων του εγκεφάλου και του νευρικούσυστήματος...

      Διαγραφή
  4. Τζων, σαρδελοποιηση (των 77 εκατοστων / καρεκλα) απο σαρδελοποιηση (των 55 εκατοστων) εχει διαφορά. Size matters που λενε και τ' αμερικανακια.
    Ειμαι και τεραστιος σωματικα, οποτε ... ασ'τα ;-)
    Η business class με χωραει οριακα.

    Ουτε εμενα μου περισσευουν συχνα τα 400. Αν τυχει και *πρεπει* να τα σκασω (οπως σωστα λες, δεν υπαρχουν μονο τα αναψυχης) θα αναγκαστω να τα κοψω απο άλλες μου αναγκες.

    Αλλά ποτέ, ποτέ, ποτέ δεν θα τα δωσω σε σκουπιδοεταιρεια.
    Προτιμαω να παω γονατιστος και μπουσουλωντας απο την βορεια Ιταλια στο Λονδινο, παρα να δωσω 30 ευρω στην ryanair, την easyjet τις παρομοιες.

    Δεν ειναι οικονομικοι οι λογοι. Απλα αρνουμαι να με μεταχειριζονται σαν αβουλο ανδραποδο - ειναι το χειροτερο που μπορει να μου κανει ανθρωπος.
    Τωρα ισως καταλαβαινεις και γιατι δεν μπορω να ζησω στην Ελλαδα, ουτε και αν με κανουν διευθυντη τραπεζας ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά, ήταν η πρώτη φορά που πέταξα Ryanair. Και να σου πω, στο ταξίδι το πρώτο που ήμασταν στην ώρα μας ειλικρινά δεν βρήκα διαφορά εμπειρίας μεταξύ Ryanair, Delta ...British Airways. Και, ξέροντας περί τέτοιων θεμάτων, καθίσαμε στην Emergency Exit row και είχαμε χώρο για τα πόδια διπλό.

      Η USAirways, όπου πετάει ο Κώστας, είναι η χειρότερη στην Αμερική για customer satisfaction, και η μόνη που βγάζει λεφτά! Μόλις τώρα η USAirways αγόρασε την πολύ μεγαλύτερη και ιστορική American Airlines που ήταν σε κατάσταση χρεοκοπίας, θα κρατήσουν το όνομα American που είναι καλύτερο με τους πελάτες, και ο Κώστας ξαφνικά θα εργάζεται στην μεγαλύτερη εταιρεία του πλανήτη...

      Διαγραφή
  5. Αν είσαι τεράστιος σωματικά και οριακά χωράς στην business class θέση, τότε πόση διαφορά σου κάνουν τα 77 εκ. από τα 55 της οικονομικής; Size matters, but not like you think it does.
    Εγώ προσωπικά δεν την καταλαβαίνω αυτή τη διαφορά, είτε στην easyjet, είτε στην Lufthansa, πάλι στριμωγμένος είμαι, κι άντε και το σώμα μου το γέρνω προς τα δεξιά ή προς στα αριστερά, πάνω σε κάποια ψυχή που δεν θα είχε αντίρρηση να νιώσει το κορμί μου, τα πόδια μου που θα βάλω; δεν είμαι ο Τιραμόλα! Αρκεί λοιπόν η διαφορά των 22 εκ. (τι κουβέντα πιάσαμε ε!) να χρεωθεί κάπου 300 ευρώ υψηλότερα; μήπως είναι το φαγητό, ή μήπως ο καφές; και στο Four Seasons να πήγαινα δεν θα έδινα τόσα για τέτοια ποιότητα και ποσότητα φαγητού! Απλά αυτές σε πηγαίνουν στα πιο κεντρικά αεροδρόμια και γλυτώνεις τα ναύλα από του διαόλου τη μάνα στο κέντρο, αν και σε αυτό έχω τις ενστάσεις μου.
    Για ότι προσφέρουν οι εταιρείες Low budget η τιμή και ποιότητα είναι μάλλον fair.
    Στο κάτω κάτω στο τρένο που ταξιδεύεις έχεις καμιά όμορφη αεροσυνοδό να σου προσφέρει πορτοκαλάδα ή καφέ, ή μήπως τα εισιτήρια των τρένων στην Ευρώπη είναι φτηνά;

    Να μου έλεγες κάποιο άλλο παράδειγμα να το καταλάβω, αλλά κι εσύ το παράδειγμα του Δ/ντη τραπέζης βρήκες; Δηλαδή θα σου κακόπεφταν κι εσένα κάπου 1800 ευρώ μικτά, τουτέστιν κάπου 1000 ευρώ καθαρά; Αχόρταγος είσαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εννοεις 1800 ευρω συμπληρωματικα σ' αυτα που παιρνω τωρα;
      Αν ναι, τοτε ειμαι οκ. Θα μου εφταναν για 1800/400 = 4.5 αεροπορικα εισητηρια.
      Δινω λοιπον την συγκαταθεση μου, σας επιτρεπω να με διορισετε διευθυντη τραπεζας ;-)
      Αρκει να μην χρειαζεται να ζησω στην Ελλαδα, τα υπολοιπα τα βρισκουμε.

      Το ζουμι ομως βρισκεται στα 22 εκατοστα (για την καρεκλα μιλαω). Αν καθεται ο σωστος ανθρωπος δίπλα μου, ουτε που καταλαβαινω αν λειπουν. Ετσι κι αλλιως, γερμενος πανω της βγαζω το ταξιδι. Θα ημουν γερμενος πανω της, ακομα και αν η πολυθρονα ηταν 1.5 Χ 1.5 μετρο ;-)
      Το λυπηρο ειναι οτι δεν ειναι μαζι μου στα περισσοτερα ταξιδια. :-(

      Γενικα, απεχθανομαι τα ταξιδια με αεροπλανο. Ολα με ταλαιπωρουν και με εκνευριζουν. Σε ολες τις εταιρειες το σημερινο σερβις ειναι ενα κλασμα του παλιοτερου.

      Αλλά στις σκουπιδοεταιρειες με κοροιδευουν κι απο πανω. Ε, αυτο δεν τους το επιτρεπω.

      Διαγραφή
  6. Δεν θα με αφήσεις να αγιάσω σήμερα!

    Καλέ Πειρατή, πόσα χρόνια λείπετε από την Ελλάδα;
    Τους Δ/ντες των τραπεζών δεν τους διορίζουν πλέον (βασικά σήμερα τους διώχνουν κι από πάνω!)

    Τα αεροπορικά ταξίδια για μένα είναι απόλαυση, αλλά θα διαφωνήσω μαζί σου, οι σκουπιδοεταιρείες που λες είναι πιο "έντιμες" από τις άλλες σε όσα προσφέρουν, με 30 ευρώ πίνεις 6,6666 καπουτσίνο στο Κολωνάκι, γιατί να μην τους πιεις φτηνότερα στη Ρώμη;

    οκ, εσύ βολεύτηκες γερμένος στον σωστό άνθρωπο δίπλα σου, τον σωστό άνθρωπο τον ρωτάς που μετά θα χρειαστεί Σιάτσου για να ισιώσει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανάμεσα στους δυό σας φαίνεται εγώ δεν θα χωρούσα ούτε στην μεσαία κι ας είμαι πέντε πόδια πέντε ίντσες και έχω χάσει 38 λίβρες σ' ένα χρόνο!

    Σήμερα η διαφορά στην τουριστική θέση δεν είναι τόσο στις αποστάσεις των σειρών όσο είναι στο πλάτος του διαδρόμου και στην κατασκευή/σχεδίαση της καρέκλας. Όσο πιο αναπαυτική και στέρεα είναι η καρέκλα τόσο λιγότερο πλάτος μένει για σένα. Όσα πιο πολλά εκατοστά χρειάζονται για το καροτσάκι με τα φαγητά κλπ. στον διάδρομο τόσο λιγότερο πλάτος έχουν κάθε τρεις καρέκλες μαζί.

    Δεν με πειράζει που η Ryanair δεν μου δίνει ούτε νερό τζάμπα. Πληρώνω 1/10 του κανονικού εισιτηρίου εταιριών που σου δίνουν και τζάμπα φαΐ (όλα στο εισιτήριο είναι τελικά). Επιλογή μου, και μπράβο τους που μου την έδωσαν.

    Τα αεροπλάνα είναι τα ίδια Μπόινγκ ή Airbus, και οικαρέκλες της British και τις Delta μου φάνηκαν κοντύτερα σειρά με σειρά από την Ryanair...

    Και μετά είναι η γενική "αίσθηση". Το Airbus έχει την υποσυνείδητη αίσθηση ότι είναι πιο πρόχειρο ενώ το Μπόινγκ αισθάνεται πιο γερό. Τι θα έλεγαν οι επιβάτες αν ήξεραν ότι σε Μπόινγκ οι πιλότοι έχουν μπροστά τους πηδάλια τα οποία αν χάσει υδραυλική λειτουργεία το αεροπλάνο μπορούν δυό μαζί να τα κουμαντάρουν, ενώ τα Airbus έχουν ένα μικρό joystick αριστερά του κυβερνήτη και δεξιά του συγκυβερνήτη (σαν τον μοχλό, πως το λένε, των computer games) και αν το αεροπλάνο χάσει ηλεκτρικό ή υδραυλικά δεν ανταποκρίνονται και είναι νεκρά (fly-by-wire).

    Τι θα έλεγαν οι επιβάτες αν ήξεραν ότι ένα κομπιούτερ αναλύει απόσταση, ανέμους, βάρος αριθμού επιβατών, βάρος αποσκευών, ημερήσιο κόστος καυσίμων, μισθό συγκεκριμένου πληρώματος, και βάζει ταχύτητα και πορεία για οικονομικότερη απόδοση... κι ας φτάσει αργότερα ή νωρίτερα.

    Ότι αν οι πιλότοι είναι στην τελευταία πτήση του τετραημέρου τους θα κλείσουν την πύλη να φύγουν για να προλάβουν την πτήση-σύνδεση που θα τους πάει τζάμπα στο σπίτι τους.

    Ότι η διαφορά μεταξύ κυβερνήτη και συγκυβερνήτη είναι ο μισθός βάση αρχαιότητας και ότι στο τριήμερο ή τετραήμερο που είναι μαζί πετάει πότε ο ένας πότε ο άλλος εναλλακτικά πτήση με πτήση και ο άλλος διαβάζει εφημερίδα...

    Ότι οι συνοδοί εδάφους και πύλης μισούν τους πάντες δηλητηριοδώς γιατί δεν πετάνε σε εξωτικούς προορισμούς με τζάμπα ξενοδοχεία και δέχονται όλα τα παράπονα επιβατών...

    Ότι, οι Ισπανοί πιλότοι της Ryanair που δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξη Αγγλικά στις ανακοινώσεις της Ιρλανδέζικης εταιρείας από το Λονδίνο, είναι πιο ευσυνείδητοι από τους μπλαζέ Άγγλους γιατί οι Άγγλοι δεν πετάνε για British Airways ή Virgin, ενώ οι Ισπανοί είναι ευγνώμονες να ...πετάνε.

    Ότι οι νέοι πιλότοι μικρής φτηνής εταιρείας θα βγάλουν μισθό ανά λεπτό της ώρας στο σύνολο του τετραημέρου σχεδόν ίδιο με τον μισθό που θα βγάλει ο πιλότος στο τζάμπο μπροστά τους από την πύλη ως τον διάδρομο απογειώσεως καθώς τον ακολουθούν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ο τιτλος σου τα λεει ολα Δημητρη!
    Και συμφωνω πως ασχετα απο φτηνες και ακριβες εταιριες, η συμπεριφορα των υπαλληλων που περιγραφεις ηταν απαραδεκτη και δυστυχως θα την συναντουμε μαλλον συχνα στο μελλον.

    Ομως, αυτο που επισης θα ηθελα να επισημανω, ειναι πως η εξιστοριση της περιπετειας σου , ήταν πολυ ζωντανη και αψογη :)
    (αυτος ο μαλλινος σκουφος και η καταμετρηση των βηματων....ουτε ταινια να εβλεπα) :)
    Κριμα μονο που ηταν μια τοσο δυσαρεστη περιπετεια :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ αγαπητή μου Scarlett. Αυτό ακριβώς εννοούσα, για τους ανθρώπους! Όσο για την περιγραφή, τι πήγαμε σε κινηματογραφική εκπαίδευση αν όχι για να μπορούμε να γράφουμε στο μπλογκ μας με σασπένς και εικονογράφηση :-))))
      Καλό συ απόγευμα :-)

      Διαγραφή
  9. θα έφευγα με άλλη εταιρία. θα πήγαινα κολυμπώντας αλλά όχι με την εταιρία αυτή!

    χαρά στο κουράγιο και την υπομονή σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ... έλα που έπρεπε να επιστρέψουμε οπωσδήποτε πριν την Δευτέρα και δεν υπήρχαν άλλες πτήσεις... και ότι και να κάναμε θα μας κόστιζε πολύ περισσότερο από τα 500 Ευρώ που μας κόστισε τούτο. Καιτο ξέρουν και δεν τους καίγεται καρφάκι...

      Διαγραφή
  10. Απίστευτη περιπέτεια! Φαντάζομαι την ταλαιπωρία σας και τον εκνευρισμό!!! Μα με τον τρόπο που τα διηγήθηκες Δημήτρη με έπιασαν τα γέλια. Δε θα ήταν καθόλου αστεία εκείνη την στιγμή, αλλά όταν όλα περνάνε είναι αλλιώς :-)



    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.