Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Ψυχανάληση














Έρχεται η στιγμή για κάθε λαό όταν πρέπει να πληρώσει τον βαρκάρη για να τον περάσει στην άλλη όχθη. Για κάθε λαό, το νόμισμα στην τσέπη του αντιπροσωπεύει το σύνολο της ανθρωπιάς του και του ανθρωπομορφισμού του. Από την φύση του και τα ζωώδη ένστικτα της δεξιάς του έως την διανόηση και την ελπίδα της αριστεράς του: τις δύο όψεις του ενός νομίσματος που αντιπροσωπεύει την σάρκα και την ψυχή. Τα δύο στοιχεία, το νερό και την φωτιά, που ο άνθρωπος από καταβολής θρησκειών, φιλοσοφίας και επιστήμης δεν έχει ποτέ μπορέσει να παντρέψει.

Για την Ελλάδα σήμερα το νόμισμα έχει το κεφάλι του τσίπρα από την μια και τα γράμματα ΧΑ από την άλλη. Καμία έκπληξη εκεί. Η Φύση του πορτραίτου του Ντόριαν Γκρέυ μόνο με το φαντασιακό περίβλημα της πεισματικής και λυσσασμένης άρνησης της πραγματικότητας μπορεί να καλυφθεί. Η μία όψη του νομίσματος χρειάζεται την άλλη. Η μία τρέφεται από την άλλη.

Ο τσίπρας θα είναι σχεδόν σίγουρα ο επόμενος πρωθυπουργός. Ιδίως τώρα που διαλύει την αρχική δομή του συνασπισμού που τον ανέδειξε  επαναπροσδιορίζοντάς τον σε ενιαίο κόμμα, η αναμόρφωση του Ανδρέα σε εκδοχή νούμερο δύο, 2013, θα είναι πλήρης και θα τον αναδείξουν οι "ίδιοι" που ανέδειξαν τον λαοπλάνο ταχυδακτυλουργό το 1981. Μόνο που τώρα θα αναδείξουν έναν εξαπατώντα τυχοδιώκτη.

Η Ελλάδα χρειάζεται τον τσίπρα για να συμπληρώσει την τραγική της πορεία. Είναι αναπόφευκτος και υπό κάποια οπτική θα είναι καταλύτης λυτρωτικός στην ιστορία του τόπου... Και όταν φέρει τον τόπο στην κατάλληλη οικονομική και διεθνή θέση θα έχουν μείνει όρθια μόνο τα ένστικτα που θα δικαιολογούν στον νου του κόσμου την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής. Ο τσίπρας είναι η τελευταία άρνηση πριν την αναπόφευκτη κατάληξη του δράματος αυτού του λαού.

Ποιός είναι ο λόγος που γράφω τόσο σκληρά για τον τόπο που με γέννησε και γιατί έχω μέσα μου τόσο θυμό όταν γράφω στα ελληνικά για την Ελλάδα; Η Μαργαρίτα, που παρατηρεί την τάση μου αυτή, σε αυτό το μπλογκ, μου λέει ότι οφείλεται στο ότι αγαπάω και πονάω τον τόπο αυτό τόσο που η πραγματικότητά του με κάνει να αγανακτώ. Ίσως να είναι και έτσι.

Άλλοι, υποθέτω, που δεν έχουν τα μάτια να δουν μέσα μου την αγάπη μου για τον τόπο και τους ανθρώπους όπως την βλέπει η Μαργαρίτα δεν έχουν άλλη εκλογή παρά να δουν την στάση μου σαν μια τερατώδη μόρφωση ακατανόητη. Είναι φυσικό. Αν κανείς διάβαζε όσα γράφω και διέβλεπε το πόσο αγαπάω και πονάω αυτόν τον τόπο και τους ανθρώπους του δεν θα είχε άλλη εκλογή από το να δει επίσης και αυτά που βλέπω εγώ --και θα ήταν απαραίτητη τότε για κείνους η αναθεώρηση και όσων πιστεύουν για τον τόπο και όσων πιστεύουν για μένα.

Είναι απαραίτητο για εκείνους να δουν μέσα μου προβλήματα ψυχολογικά, εκκρεμούσες και άλυτες υποθέσεις με τον τόπο και το παρελθόν, για να αιτιολογήσουν την στάση μου σε αυτό το μπλογκ. Την εξήγηση που βλέπει η Μαργαρίτα, ότι αγαπώ την Ελλάδα και πονάω και θυμώνω να την βλέπω έτσι, και κατηγορώ την κατάντια της πολιτική και κοινωνική, δεν μπορούν και δεν πρέπει να την δουν γιατί είναι επικίνδυνη για τα δικά τους πιστεύω και κοσμοθεωρία που λέει ότι η δυστυχία της Ελλάδας οφείλεται στην Αμερική, την βόρεια Ευρώπη, τις αυτοκρατορίες... τους εξωγήινους και άλλους.

Και αν τους βοηθά να με βλέπουν έτσι, μου δίνει χαρά να μπορώ να βοηθήσω έτσι τουλάχιστον. Με το να ενισχύω στην ψυχή τους την θέση μου όπως την αντιλαμβάνονται, αναλαμβάνοντας γύρω μου την αύρα του προβληματικού ατόμου. Εκείνου που ανεξήγητα διάλεξε και αγάπησε άλλο τόπο για πατρίδα --κάτι ακατανόητο σε όσους πιστεύουν ότι υπάρχει μόνο ένα είδος αγάπης και ότι μόνο μια αγάπη χωράει στην ανθρώπινη ψυχή.

Ως Έλληνας έγινα Ελληνοαμερικανός. Ως Αμερικανός έχω την αυτοπεποίθηση να μην χρειάζομαι αποδοχή για να έχω γνώμη. Και να μπορώ να επιτρέψω την διαστρέβλωσή μου αν αυτή θα βοηθήσει την κοσμοθεωρία και το κέντρο του σκεπτικού άλλων που το χρειάζονται.

Ποτέ σε κανένα γραπτό μου, η προφορικά, δεν έχω βάλει όλους τους Έλληνες σα ξεχωριστά άτομα σε ένα καλούπι, και έχω μιλήσει για τους έντιμους, για εκείνους που αξίζουν τόσα... για εκείνους που άδικα βρέθηκαν σε αυτόν τον κυκεώνα. Αλλά είμαι αναγκασμένος να σκέφτομαι και βάσει της δικής μου κοσμοθεωρίας: του ότι η Πολιτεία, το κράτος ενός λαού, είναι ο καθρέπτης του λαού. Και όταν διαβάζουμε Σουρρή και Π.Σ. Δέλτα που έγραψαν πριν 100 χρόνια σαν να έγραφαν σήμερα, τότε αναρωτιέσαι αν η πολιτεία παραμένει η ίδια... γιατί; Και την εποχή της Δέλτα η Μέρκελ και η Αμερική μας κατάτρεχε; Εκατό χρόνια από τον Σουρρή και την Π.Σ. Δέλτα δεν έχει αλλάξει τίποτα σ' αυτόν τον τόπο, αλλά φταίνε οι κακοί αποικιοκράτες.

Τελικά αυτό που με θυμώνει περισσότερο είναι κάτι άλλο... Η λύση, αν υπάρξει, δεν έπρεπε να έρθει από ένα άτομο σαν τον Αντωνάκη τον πονηρούλη. Και τώρα, μετά από ένα χρόνο σύμπλευση με τους δυνάστες, οι δυνάστες από τα βόρεια έχουν αρχίσει να ρίχνουν κόκκαλα στα σκυλάκια εν είδη ευσήμων ότι καλά πάμε και είναι ικανοποιημένοι. Και αυτά τα εύσημα σε άλλον ένα χρόνο θα ακολουθηθούν με πράξεις που θα βοηθήσουν την Ελλάδα. Υπό αυτή την οπτική πράγματι η Ελλάδα έχει αρχίσει να βγαίνει από την θέση που ήταν πριν κάμποσους μήνες.

Και τώρα, η έκπληξη στη δεύτερη πράξη. Αν ο Σαμαράς καταφέρει να απειλήσει την Ευρώπη με το χαμόγελο, φέρνοντας προ των θυρών της, στην Ελλάδα, την Κίνα, το παιγνίδι αλλάζει. Αν παιχτεί έξυπνα θα έχει εκπλήξεις.

Το ότι θα φέρουμε τον λύκο να διώξει τον σκύλο είναι άλλη υπόθεση. Βραχυπρόθεσμα, με την Κίνα στην Ελλάδα, η Μέρκελ θα μάθει να τρώει ρύζι με ξυλάκια.

Απλά τσαντίζομαι ότι αυτήν την αλλαγή παλίρροιας φαίνεται να την φέρνει ένας άνθρωπος που δεν άξιζε και δεν αξίζει τίποτα άλλο από περιφρόνηση.

Βέβαια, εφ' όσον ο Σαμαράς ήδη πέτυχε διαφορετική ρητορική από τα βόρεια, αν πετύχει να αλλάξει και το παιγνίδι στο δεύτερο ημίχρονο με την Κίνα και την Ασία... Ο τσιπράκος μπορεί να ξεμείνει στην εκκλησία χωρίς νύφη να του κάτσει...



















8 σχόλια:

  1. Καλημέρα.

    Έχω την εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ καταλαβαίνει το αδιέξοδο της ακολουθητέας πολιτικής βολεύεται στο απλό καταγγελτισμό, στον εύκολο λαϊκισμό χωρίς, κατ' ουσίαν, να διεκδικεί τις αναγκαίες όσο και οδυνηρές αλλαγές. Ο λόγος προφανής: να διατηρήσει την ευκαιριακή πολιτική πελατεία που ώθησε το μαγαζί από την ανυπαρξία στο 22%.

    Έτσι όμως παίζει το παιχνίδι του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. Οι μισές αλήθειες είναι πάντα χειρότερες από ολόκληρα ψέμματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή σου μέρα.

      Απόλυτα συμφωνώ.

      Και οι μισές αλήθειες είναι πάντα χειρότερες από τα ψέματα, και, ο καλύτερος τρόπος να κρύψει κανείς ένα ψέμα είναι ανάμεσα σε δύο αλήθειες.

      Οι πολιτικοί σπάνια είναι ντιπ χαζοί, και είμαι σίγουρος ότι ο τσίπρας καταλαβαίνει το αδιέξοδο της ακολουθητέας πολιτικής --όμως ο στόχος του, καθαρά, όπως λες, είναι τα ποσοστά πριν οτιδήποτε άλλο. Και αυτά είναι εύκολο να ανέβουν για όποιον ξέρει να πλασάρει το όπιο, το παραμύθι που ζητάει ο κόσμος. Με Λαϊκισμό. Και πράγματι, μέχρι σήμερα δεν έχει προτείνει (διεκδικήσει) καμία συγκεκριμένη, λεπτομερή λύση ή πορεία κάνοντας με τις λαϊκίστικες γενικότητες και τσιτάτα άνευ ουσίας πιο εύκολο να διατηρήσει την καινούργια πελατεία...

      Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει βιώσιμη επιλογή καμία για τους πελάτες... Από κει που νομίζανε ότι ψωνίζουνε στου Χάροντς τώρα συνειδητοποιούν ότι βρίσκονται στην Λαϊκή Αγορά...

      Διαγραφή
  2. Πεπραγμένα κυβέρνησης Σαμαρά:
    Πώληση μαρίνων : τσέκ
    Πώληση οπαπ : τσεκ
    Πώληση ατε : τσεκ
    Πώληση σκουριών : τσεκ
    Αναδιάρθρωση δημοσίου : θα δούμε
    Άνοιγμα επαγγελμάτων : απο δευτέρα
    Φορολογικό : τον αύγουστο που'ναι παχιές οι μύγες.
    Ανεργία : δε βιαζόμαστε
    Διαφθορά: ποιά διαφθορά;
    Γραφειοκρατεία : νταντά κακό παιδί.

    Η πολιτική λύση του σαμαρά ήταν ότι χειρότερο: διαιωνίζει τις αδυναμίες χωρίς να προφυλάσσει ούτε καν τα άτομα γιατί ασχολείται με το σύμπτωμα και όχι με το αίτιο.

    Μεγάλο σφάλμα που θα πληρώσουμε πολύ σύντομα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς ήλθες BlueAthina.

      Το λες σωστότατα: διαιωνίζει τις αδυναμίες γιατί ασχολείται με το σύμπτωμα και όχι με το αίτιο. Είναι η κλασσική στρατηγική που λειτουργεί θαυμάσια, αλλά επιφανειακά και βραχυπρόθεσμα, για εντυπώσεις μόνο, σε κάθε μεγάλη επιχείρηση και συναντήσεις διοικητικών συμβουλίων. Εφ' όσον πει κανείς, στο συμβούλιο (βλ., Γερμανία/Ευρώπη) αυτά που θέλουν να ακούσουν και παραθέσει μερικά επιφανειακά δείγματα, πάρεχει στους άλλους γύρω από το τραπέζι την δικαιολογία που χρειάζονται να προχωρήσουν με "θετική" ρητορική (χωρίς βέβαια να πιστεύει κανείς λέξη από όσα λέγονται ή "γίνονται". Το παιγνίδι είναι στις εντυπώσεις) --αποφεύγοντας την αναμέτρηση, ιδίως από μειονεκτικότατη θέση.

      Το "συμβόλαιο" αυτής της πρακτικής είναι "συμφωνώ μαζί σου για να συμφωνήσεις μαζί μου, και με πληρώνεις για την συμφωνία μου με ψίχουλα, γυρνώντας τα μάτια σου αλλού, ώστε να παραμείνω στο τραπέζι και να μην έχεις ντράβαλα". Το τραγικό είναι ότι στην προκειμένη περίπτωση θα σωθεί το κατεστημένο. Για άλλη μια βραχυπρόθεσμη περίοδο, δεν θα αλλάξει ουσιαστικά τίποτα, εκτός από ευμενή νούμερα στα βιβλία τον αρχόντων, και οι καθημερινοί άνθρωποι θα συνεχίσουν να την πληρώνουν χάνοντας το βιοτικό τους επίπεδο, το εισόδημά τους, τα όνειρά τους, την πίστη τους σε ένα σύστημα που δεν είχε φτιαχτεί για εκείνους, και την κοινωνία τους...

      Διαγραφή
  3. Καλημέρα Δημήτρη,

    Διαβάζοντας τόσο καιρό τα κείμενα και ειδικά σε ότι αφορά την Ελλάδα, έχω κι εγώ την αίσθηση ότι πέρα από την όποια προσωπική σου πικρία, υπάρχει αγάπη για αυτόν τον τόπο, άλλωστε όποιος δεν ενδιαφέρεται δεν ασχολείται.
    Βέβαια, δεν υπάρχει τίποτα υποχρεωτικό σε αυτά τα θέματα, η αγάπη, το ενδιαφέρον δεν είναι καταναγκαστικά πράγματα, ακόμα και η πατρίδα όπως έχουμε συζητήσει κι εδώ κι αλλού, είναι ο τόπος που εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε ως τέτοια.
    Θα ξέρεις καλύτερα όμως από μένα ότι το να γίνεται κάποιος καταγγελτικός και καταδικαστικός απέναντι στο παιδί του, επειδή αυτό κάνει συνέχεια σκανταλιές είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης, είναι όμως και μια ανορθόδοξη παιδαγωγική μέθοδος,. Σκέψου εκείνους τους γονείς που τα παιδιά τους πήραν το λάθος δρόμο, π.χ. κατέληξαν στα ναρκωτικά, ο γονιός σκύβει από πάνω τους με αγάπη και φροντίδα. Δεν είμαι ηθικολόγος ούτε και θέλω να παραδώσω τέτοια μαθήματα, μακριά από μένα αυτά, όμως αυτό που με μαθαίνει καθημερινά η ζωή είναι ότι μόνο αν σκύψεις με αγάπη και φροντίδα πάνω από δύσκολες καταστάσεις και ιδίως πάνω από ανθρώπους, τότε μπορεί να έχεις καλύτερο αποτέλεσμα από εκείνο που πιστεύεις ότι θα πετύχεις με την αυστηρότητα και την καταγγελία.
    Η δικαιοσύνη, η τιμωρία και ο παραδειγματισμός μπορούν να «τρέχουν» παράλληλα, δεν αναιρεί το ένα το άλλο.

    Δεν ξέρω εάν τελικά τους ηγέτες τους κάνουν οι εποχές και οι συγκυρίες, αυτό που εγώ βλέπω κι όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο είναι η ύπαρξη πολιτικών νάνων, ανθρώπων χωρίς έμπνευση, χωρίς όραμα, μου θυμίζουν κακούς διαχειριστές πολυκατοικίας.
    Αυτή η ιστορία με την Κίνα και τις επενδύσεις που θα έρθουν από εκεί μου φαίνεται κωμική. Πάλι ψάχνουμε για από μηχανής Θεούς, πάλι προσπαθούμε να σωθούμε ποντάροντας στον ξένο παράγοντα. Τα εσωτερικά θέματα αυτής της χώρας ποιος θα τα λύσει; οι Κινέζοι; Ποιος σοβαρός επενδυτής θα έρθει εδώ χωρίς να υπάρχουν οι υποδομές και χωρίς μια σοβαρή και αξιόπιστη κρατική μηχανή κι ένα Δημόσιο που να λειτουργεί με άλλους όρους;
    Ποιος θα ενδιαφερθεί για την υγεία, την παιδεία και την ασφάλεια, τα λεφτά των Κινέζων θα τα διορθώσουν αυτά, αφού πρώτα τα ισοπεδώσουμε όλα;

    Η Αριστερά είναι απολύτως εγκλωβισμένη μέσα στις δικές της αγκυλώσεις, αλλά είναι και η κοινωνία ολόκληρη.
    Δες τι έγινε στο Τυμπάκι. Πήγαν οι του ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίξουν την πάγια θέση τους κατά των «κακών επενδύσεων» και οι κάτοικοι τους προπηλάκισαν. Ποιος είχε δίκιο και ποιος είχε άδικο τελικά; εκείνος που πήγε να πει το μόνιμο ποίημά του, ή εκείνος που δεν μπήκε καν στον κόπο να ακούσει κι ας τα απέρριπτε μετά.
    Ποιος συνδιαλέγεται με ποιον σε αυτόν το τόπο τελικά;
    Αν θα είναι ο Τσίπρας ή οποιασδήποτε τελικά ο επόμενος πρωθυπουργός, πιστεύεις ότι καίει κανέναν; Εδώ ο κόσμος έχει πλέον παραιτηθεί, τι χάνει ή τι κερδίζει από τον κάθε έναν που του πουλάει λαγούς με πετραχήλια, που του πουλάει Κίνες, σωτηρία, επενδύσεις, δραχμή, αριστερά, δικαιοσύνη και πρόοδο, του είναι μάλλον αδιάφορο, την μέρα του προσπαθεί να σώσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή σου μέρα Τζων,

      Σ' ευχαριστώ γι αυτό. Εφ' όσον δεν είμαι Τσεροκή, Σιού, Σαϊέν ή Απάτσι, ο μόνος τρόπος να αγαπώ την Αμερική σαν πατρίδα μου είναι να αγαπώ εξ' ίσου, και να είμαι υπερήφανος για τις ρίζες πριν από την παύλα στο "Ελληνο-Αμερικανός". Την Ελλάδα την αγαπάω πάρα πολύ, και βαθιά. Τους Έλληνες που βλέπω να πασκίζουν έντιμα και με το κεφάλι ψηλά, κι ας επαφίονται κι ας χάβουνε τις μπούρδες των ΜΜΕ περί τα έξω, τους εκτιμώ και δακρύζει η καρδιά μου περισσότερο γι' αυτούς.

      Αλλά εγώ έχω την δική μου ζωή της οποίας τις αξίες δεν τις μεταθέτω στην Ελλάδα. Και τον θυμό, την αγανάκτηση γι αυτά που βλέπω τον εξωτερικεύω λέγοντας τα σύκα-σύκα, και όχι ότι η σκάφη είναι ότι μας ψεκάζουνε οι αποικιοκράτες. Τέτοιες μπούρδες καταδικάζω εδώ. Δε καταλαβαίνω εκείνους που φεύγουν έξω και κλαίνε που τους λείπει η πατρίδα. Γιατί να φύγουν; Είναι λάθος να φύγουν. Όπως έχω πει συχνά, καλύτερα φτωχός στο τόπο που θέλεις να βρίσκεσαι παρά εύπορος κάπου που για σένα είναι "τα ξένα".

      Είναι τόσο λυπηρό, όσον αφορά το σκεπτικό παρωπίδας από το οποίο προέρχεται, το ότι ακούω πως το ότι έχω επιλέξει άλλη πατρίδα και την αγαπώ εξ' ίσου και διαφορετικά από την Ελλάδα σημαίνει ότι έχω εκκρεμείς λογαριασμούς και ψυχολογικούς καταναγκασμούς. Και το έχω ακούσει (όχι διαβάσει).

      Υπάρχει στην Αμερική η έκφραση "tough love" όπου δείχνει κανείς αγάπη με το να λέει τα πράγματα όπως είναι. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ακούων θα δει τα πράγματα διαφορετικά και θα βοηθηθεί, αλλά, πιστεύουμε, ότι έτσι έχει κάποιος περισσότερες πιθανότητες να δει την πραγματικότητα, αν μπορέσει από μόνος/η του/της, παρά να τον/την χαϊδεύουμε και να λέμε "δίκιο έχεις, οι κακοί αποικιοκράτες σε κατατρέχουν".

      Τους ηγέτες μάλλον τους αναδεικνύουν οι εποχές και οι συγκυρίες, αλλά ως επί το πλείστο αναδεικνύονται περισσότεροι τσαρλατάνοι παρά προικισμένοι έντιμοι ηγέτες, νομίζω. Και όσο πιο τσαρλατάνοι είναι, τόσο πιο εύκολα μοιράζουν το όπιο που αποζητούν οι πελάτες... Ιδίως οι πελάτες που δεν μπορούν να συζητήσουν με άλλον άνθρωπο παρά μόνο για να του υποδείξουν που κάνει λάθος.

      Η Ιστορία με την Κίνα είναι πράγματι κωμική, αλλά και επικίνδυνη, νομίζω (δες και τι έγραψα στην BlueAthina). Στην καλύτερη περίπτωση φέρνει τον λύκο να διώξει τον σκύλο. Στην χειρότερη είναι όπως τα λες. Εγώ νομίζω ότι αν αποφασίσουν να έρθουν, δεν θα έρθουν φυσικά για ...επενδύσεις στην Ελλάδα, αλλά για να την χρησιμοποιήσουν σαν πλατύσκαλο έξω από την πόρτα της μεγάλης τους αγοράς. Και από δουλοπάροικοι θα γίνουμε σκλάβοι. Στην πραγματικότητα μάλλον τίποτα δεν θα συμβεί. Υπάρχει όμως η αμυδρή πιθανότητα να παίξει καλά σαν χαρτί εκβιασμού το ταξίδι αυτό όσον αφορά την Γερμανία. Αμυδρή.

      Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου ότι η αριστερά --ιδίως η παλιά αριστερά που λυσσασμένα δεν θέλει να παραδεχτεί πως έχει τελειώσει-- είναι "απολύτως εγκλωβισμένη μέσα στις δικές της αγκυλώσεις". Δίκιο και άδικο είναι σχετικά όλα... μα το αποτέλεσμα που έχει σημασία δεν θα έρθει από το δόγμα αλλά από τον νου και την ψυχή η οποία πρέπει να είναι ανοιχτή σαν αλεξίπτωτο και να δέχεται και τον αέρα της κριτικής όπως και το αεράκι της συμφωνίας.

      Στην τελική, μέχρι να μάθουμε να ψάχνουμε την συμφωνία αντί την διαφωνία, στην Ελλάδα, έχουμε δρόμο μπροστά μας πριν την αυλαία...

      Διαγραφή
  4. «Η Ελλάδα είναι η φυσική πύλη της Κίνας στην Ευρώπη» τόνισε ο κ. Σαμαράς μιλώντας πριν από λίγο στην Ακαδημία Τεχνών του Πεκίνου (Βήμα http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=512850 )

    Ο κ. Σαμαράς μίλησε για τον αρχαίο πολιτισμό και τις πολιτιστικές ανταλλαγές των δύο χωρών και σημείωσε ότι μοιράζονται μία διαφορετική αίσθηση του χρόνου, τον οποίο μετρούν σε αιώνες (Καθημερινή http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_16/05/2013_499088 )

    Και, υποθέτω ότι ζήτησε και συγγνώμη για εκείνο το μικροεπεισοδιάκι με τον μεταξοσκώληκα επί Ιουνστινιανού... Για να πατσίσουμε λέει, έφερε στην τσέπη του μερικά κουκούτσια ελιάς από την Καλαμάτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τι ακριβώς να σκέφτονται οι ξένοι όταν διαβάζουν αυτά:
    http://www.efsyn.gr/?p=49734

    Το πρωτοβρήκε η Μαργαρίτα εδώ:
    http://atenecalling.org/ha-una-fine-lorrore/

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.