Αποφάγια

Όταν έχεις μπροστά σου ένα τραπέζι γεμάτο λιχουδιές, στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη σε ντουζίνες πιάτα, και ποτά κάθε ειδών, τρως, τρως επιλεκτικά ή τρως χυδαία σαν να μην υπάρχει αύριο --πεπεισμένοι όλοι πως όσο και να φάνε δεν είναι δυνατόν το φαγητό να τελειώσει ποτέ. Όταν τα λίγα πιάτα είναι άδεια με μόνο κάποιο αποφάγι εδώ κι εκεί, έπεται πανικός. Ερωτηματικά! Ποιός τά 'φαγε όλα και γιατί δεν υπάρχουν άλλα;

Τα τριάντα χρόνια από περίπου το 1970 έως το 2000 είδαν μια πρωτοφανή κοινωνική πραγματικότητα.
- Στις ΗΠΑ οι επενδύσεις των αφεντάδων του σύμπαντος στην Γουώλ Στρητ επί Ρέγκαν ξεκοκάλιζαν με βουλιμία το ποσοστό χρέους προς Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν του 32,5%, του 1981, μέχρι που το έφτασαν στο 66,1% το 1993.
- Στην Ελλάδα ο Ρομπέν των Δασών δανειζότανε από τους τραπεζίτες για να δώσει στους εξοστρακισμένους (μια παραλλαγή του να παίρνεις από τους πλούσιους να δίνεις στους φτωχούς --τελικά, δεν ήταν "Αλλαγή", αλλά ήταν παραλλαγή), που δεν ανησύχησε κανέναν καθώς εκτόξευε το ποσοστό χρέους προς ΑΕΠ από 25% το 1981 στο 100% το 1994.

Η ΕΕΣΔ χρεοκόπησε και κατέβασε ρολά το 1990 γιατί δεν μπόρεσε να ακολουθήσει τις ΗΠΑ στα έξοδα εξοπλισμών. Οι ΗΠΑ επιβίωσαν 20 χρόνια περισσότερο από την ΕΣΣΔ πριν τα βροντήξουν κι αυτοί με ποσοστά χρέους προς ΑΕΠ άνω του 100%.

Η Ελλάδα πολύ κράτησε, έχοντας φτάσει το 100% το 1994 και κάνοντας άλλα 15 χρόνια να χρεοκοπήσει ανεπισήμως.

Στην πρώτη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα τα πιάτα στο τραπέζι άδειασαν και γενιές που δεν είχαν γνωρίσει την σύνεση (ή την ανάγκη για σύνεση) άρχισαν να αναρωτιούνται ποιός φταίει και ποιός τους κατατρέχει. Ποιός τους μάτιασε τέλος πάντων!

Όταν τελειώνει το φαΐ και δεν έχει άλλο, οι οικοδεσπότες σταματάνε το πάρτι και λένε στον κόσμο να πάει σπίτια του και να τους αφήσει μόνους να δούνε πως θα τα βγάλουν πέρα. Μπορεί οι οικοδεσπότες να το πούνε με φρασεολογία σύριζα ή με φρασεολογία χρυσής αυγής, αλλά τελικά το ίδιο πράμα λένε: αφήστε μας μόνους μας!

Λέμε ότι, αφού απέτυχαν ο κομουνισμός και ο σοσιαλισμός στον κόσμο, απέτυχε και ο καπιταλισμός, και μείναμε χωρίς σύστημα που να λειτουργεί. Σε γενικές γραμμές αυτό είναι αλήθεια, αλλά αυτό που διαφεύγει, ή "δεν το λέμε", είναι πως όλα τα συστήματα τα τελευταία 40 χρόνια απέτυχαν γιατί είτε κομουνιστικά είτε καπιταλιστικά απλά δανειζόντουσαν περισσότερα από όσα θα μπορούσαν να ξεπληρώσουν στην μακρά πνοή σε σχέση με την ανεπαρκή άνοδο της παραγωγικότητας και των εσόδων.

Ο πραγματικός ορισμός του τι έγινε και τι είναι "κρίση" λέει ότι οι χώρες και τα κράτη δεν μπόρεσαν να αυξήσουν την εγχώρια παραγωγή και έσοδα αρκετά ώστε να υποβαστάξουν τα επίπεδα δανεισμού τα οποία επέλεγαν να υιοθετούν.

Και ο ορισμός της κοινωνικής κρίσης που ακολούθησε είναι ότι όταν έρχονται τα δύσκολα ο άνθρωπος συσπειρώνεται στην άμεση γειτονιά, οικογένεια και κύκλο, απομονώνοντας εαυτόν από το γενικότερο σύνολο. Και το κάνει αυτό είτε συριζαϊκά, είτε φασιστικά... είτε ναζιστικά. Πάντα αυτό γινότανε στην Ιστορία. Γιατί όχι τώρα; Απλά, τώρα, τα πράματα είναι πολύ πιο μαύρα και οι αριθμοί πολύ μεγαλύτεροι, και οι προοπτικές πολύ λιγότερες από οποτεδήποτε στην Ιστορία.

Η ανθρωπότητα πάντα πάσχιζε ανάμεσα στο "καλό" και το "κακό". Αυτή η πάλη ήταν το σπέρμα το οποίο γονιμοποίησε την κάθε φιλοσοφία, λογοτεχνία και θρησκεία που εφηύρε η ανθρωπότητα.

Ο τελευταίος μεγάλος πόλεμος που ήταν πιο πεντακάθαρα από οποιονδήποτε άλλο το "καλό" εναντίων του "κακού" ήταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Από τότε, από το 1945, η ανθρωπότητα έφτασε στη ευημερία της δεκαετίας του 1990. Η ευημερία αυτή όμως δεν μακροημέρευσε γιατί η ανθρώπινη φύση βρήκε καινούργια υφή να δώσει στο "κακό" και στο "καλό". Την υφή της ανευθυνότητας του τζιτζικιού αντί της σύνεσης του μερμηγκιού.

Ο επόμενος πόλεμος, που ήδη έχει αρχίσει, δεν έχει στόχους, δεν έχει ακόμα στρατόπεδα ούτε στρατούς. Είναι ο πόλεμος για να αλλάξει, αν μπορέσει ποτέ να αλλάξει, η ανθρώπινη φύση της εφήμερης ευημερίας και της ατομικότητας εις όφελος της σύνεσης και της συλλογικής ευθύνης...