Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

Σουβλάκι










"Μην επιτρέψτε στο σχολείο να σταθεί εμπόδιο στην μόρφωσή σας"
"Don't let schoolin' get in the way of your education."
Pete Seeger,
3/5/1919-27/1/2014




Οι λέξεις κουβαλάν διαφορετικούς συσχετισμούς για τον καθένα... Η Λέξη "Σπουδές", σε εμένα, φέρνει αμέσως τις εικόνες, μυρωδιές και γεύσεις: Σουβλάκι, Λεωφορείο, Οδός Σόλωνος, Φροντιστήριο, Μουσική. Και, όπως είπα ήδη, Σουβλάκι. Συσχετισμούς με λέξεις όπως Γνώση, Ενδιαφέρον, Επάγγελμα, Μέλλον, μου φέρνουν εικόνες από άλλα μέρη, όπως το Λονδίνο (και κάποιο ιδιαίτερο στο σπίτι). Ποτέ κατά τα τελευταία μου χρόνια στο Γυμνάσιο (σήμερα Λύκειο) δεν επρόκειτο ούτε είχα σκεφτεί ότι θα βρισκόμουνα στην Ελλάδα μετά το απολυτήριο. Θα είχα φύγει και ως λαθρεπιβάτης ή μούτσος σε καράβι, ή με τα πόδια. Ευτυχώς ο πατέρας μου έπιασε και τρίτη δουλειά και με την βοήθεια του αδελφού του (του θείου μου) και με την βοήθεια της γιαγιάς μου (κρυφά μέσω της μητέρας μου) με στείλανε στο Λονδίνο αεροπορικώς όπου για τους ξένους φοιτητές το δημόσιο Κολέγιο του 1975 κόστιζε κάπου 100 λίρες τον χρόνο. Και το δωμάτιό μου 20 λίρες την εβδομάδα.

Τώρα, 40 χρόνια μετά, θυμάμαι ακόμα το γωνιακό σουβλατζίδικο στην γωνία πίσω από την Εθνική Βιβλιοθήκη, στην αρχή της Ιπποκράτους. Θυμάμαι τα φροντιστήρια, και τα παιδιά με τα βιβλία και τους δίσκους μουσικής. Τα μπλου τζην και τις στρατιωτικού τύπου τσάντες να μην ξεχνάμε και τον Τσε. Μου τα θύμισε η Καθημερινή όταν είδα αυτό το άρθρο. Σουβλάκι, φτώχεια, φροντιστήριο.

Το Σουβλάκι είναι και στον τίτλο του άρθρου της Καθημερινής! Στον τίτλο βρίσκεται και η Φτώχεια και το Φροντιστήριο. Ένας πραγματικά φτωχός άνθρωπος όμως δεν θα μπορούσε να απολαύσει ούτε Σουβλάκι ούτε Φροντιστήριο. 


Ίσως η Καθημερινή και το αναγνωστικό της κοινό να μην έχουν πάρει ακόμα χαμπάρι ότι Φτώχεια δεν είναι όταν έχεις λιγότερα από όσα είχες προχτές, αλλά, όταν δεν έχεις για Σουβλάκι.




Αναρωτιέμαι...

Κάνει κανείς άλλος την ίδια ερώτηση με εμένα; Δηλαδή... ρωτάει ποτέ κανείς τι ακριβώς είναι το Φροντιστήριο, ποιός έιναι ο λόγος της ύπαρξής του, και... γιατί δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον Δυτικό Κόσμο παρά μόνο στην Ελλάδα --τουλάχιστον στην έκταση και αποδοχή που απολαμβάνει στην Ελλάδα.

Το Φροντιστήριο, τα τελευταία 45 χρόνια, είναι ένα σχετικά ακριβό, βραδινό, ιδιωτικό, μικρό σχολείο στο οποίο πηγαίνουν τα 80% των μαθητών του Λυκείου για να μπορέσουν να πάρουν καλύτερο βαθμό στο κανονικό σχολείο, και να περάσουν τις Πανελλήνιες εξετάσεις. Κάτι σαν το φαρμακείο ή τον φούρνο ή το μπακάλικο της γειτονιάς, και, με τα χρόνια και την ελεύθερη αγορά, όπως τα σούπερ μαρκετ, μεγάλωσαν και έγιναν και μπιγκ μπίζνες! Και όπως βλέπω στην παραπάνω φωτογραφία, υπάρχουν πλέον και δάσκαλοι φροντιστηρίων οργανομένοι! (αυτό το ορθογραφικό είναι επίτηδες) Εύγε, άριστα! Τα παιδιά πηγαίνουν Φροντιστήριο τα απογεύματα ή τα βράδια για να μάθουν την ύλη που διδάσκουν τα Λύκεια. Στα οποία, Λύκεια, πηγαίνουν τα πρωινά.

Γιατί χρειάζεται, σαν αποδεκτός θεσμός μαλιστα, το Φροντιστήριο; Στα Λύκεια δεν μαθαίνουν άραγε τα μαθήματα τα παιδιά, και πρέπει να πάνε και να πληρώσουνε δεύτερο σχολείο για να μάθουν αυτά που δεν έμαθαν στο κανονικό σχολείο;

Γιατί δεν μαθαίνουν στο κανονικό σχολείο;

Το να πατήσει το πόδι του ένα παιδί σε Φροντιστήριο σημαίνει, στον νου του ίδιου του παιδιού, ότι απέτυχε να μάθει στο σχολείο (ενοχή), ή, ότι το σχολείο απέτυχε να το διδάξει (θυμός). Εξαρτάται από το παιδί, το πως το βλέπει, έτσι ή αλλιώς. Αλλά, είτε έτσι είτε αλλιώς, το παιδί ξέρει ότι πάει Φροντιστήριο επειδή κάποιος απέτυχε: ή το σχολείο απέτυχε, ή το ίδιο το παιδί. Τα παιδιά το νοιώθουν αυτό --δεν είναι χαζά. Αμόρφωτα είναι, όχι βλάκες: φυσικά κάποιου Αποτυχία σημαίνει η ύπαρξη του Φροντιστηρίου.

Η Ζωή αρχίζει με μια αίσθηση Αποτυχίας.

Ο στόχος βέβαια (κατ' ευθείαν από την άμεση οικογένεια, και τις οσμές της κοινωνίας) είναι η Νομική στην Αθήνα, ή το Πολυτεχνείο, αλλά ελάχιστοι θα φτάσουν εκεί. Η μεγάλη πλειοψηφία θα καταλήξει κάπου αλλού, όπου τα στείλουν τα παιδιά από το Υπουργείο οι μεγάλοι που αξιολογούν τους βαθμούς τους. Δεύτερη αποτυχία όταν η πλειοψηφία δεν πάει εκεί που ήθελε για σπουδές.

Η Ζωή του Έλληνα πολίτη ξεκινάει στα εφηβικά χρόνια με δύο ξεχωριστές αποτυχίες. Φτάνει 20 χρονών με την αίσθηση ότι ήδη έχει αποτύχει δύο φορές γιατί δεν μάθαινε στο σχολείο και χρειαζόταν Φροντιστήριο, και μετά δεν πήγε για Ανώτατη Σχολή εκεί που ονειρευόταν, στόχο για τον οποίον δούλευε και ήλπιζε, να μην απογοητεύσει την οικογένεια, την κοινωνία, και τον εαυτό του.

Όταν ένας πολίτης ξεκινά την ζωή με βαθιά αίσθηση αποτυχίας, σε σημείο που να είναι πολλές φορές υποσυνείδητη, τι πολίτες περιμένετε να αναθρέψει το σύστημά σας; Όλο και κάπου θα βγούν τ' απωθημένα: το λιγότερο, με τον τρόπο που οδηγούν στους δρόμους και το σκεπτικό με το οποίο ψηφίζουν. Μουντζώνουν όλους τους άλλους οδηγούς και ψηφίζουνε ονείρωξη (είτε την λένε Ανδρέα, είτε Αλέξη, είτε αυγούλα).

Αυτό είναι μεγάλο θέμα και το επέκτεινα. Ήθελα να μιλήσω για το Φροντιστήριο, τον Ρωμαίικο αυτόν θεσμό.

Γιατί άραγε όλοι αυτοί οι καταπληκτικοί εκπαιδευτικοί, που έχουμε σε εθνικό επίπεδο να επιδείξουμε σε όλες τις πορείες, τις απεργίες και τις καταλήψεις, δεν κάνουν (οι περισσότεροι, όχι όλοι) την δουλειά τους σωστά έτσι ώστε να μην χρειάζονται Φροντιστήρια οι μαθητές; Φυσικά κανείς Έλληνας δεν φταίει ποτέ για τίποτα λάθος που γίνεται, και φυσικά δεν φταίνε οι καθηγητές που τα παιδιά χρειάζονται να πάνε Φροντιστήριο μετά. Φταίει κάποιος άλλος. Ποιός να φταίει... ποιός να φταίει... Το βρήκα! Φταίει το σύστημα! Φταίει και το Υπουργείο Παιδείας! Δεν φταίμε εμείς, δεν φταίνε οι καθηγητές και οι δάσκαλοι, ή οι γονείς, γιατί φυσικά το φταίξιμο είναι αλλού. Και όπως όλοι ξέρουμε, για το σύστημα παιδείας στην Ελλάδα δεν φταίνε οι Έλληνες αλλά οι Αρειανοί, και το Υπουργείο Παιδείας το οποίο βρίσκεται σε κάποιο μακρινό άστρο.

Άραγε, αισθάνονται ποτέ οι καθηγητές φροτιστηρίων ότι χρησιμοποιούν την ανικανότητα που επιδεικνύουν στην πρωινή τους δουλειά σαν μοχλό για να πάρουν χρήματα εκβιαστικά από τα παιδιά και τις οικογένειες των παιδιών στην βραδινή τους δουλειά; Πως είναι δυνατόν, 40-50 χρόνια ο ραγιάς να έχει δεχτεί το Φροντιστήριο σαν μέρος του εκπαιδευτικού συστήματος; Λέτε να φταίνε όοοοολες οι κυβερνήσεις 50 χρόνια; Αυτές παιδί μου δεν ήταν κυβερνήσεις: κατοχή ήταν μια που οι καημένοι οι καθηγητές και οι καημένοι οι γονείς δεν μπόρεσαν να κάνουν καμιά κυβέρνηση, 50 χρόνια, να τους ακούσει. Εν τω μεταξύ, τα Ελληνόπουλα ξεκινάνε την ζωή τους με την αποτυχία, κι αν ακόμα πάρουν άριστα. Τώρα μάλιστα έχουν και το όραμα του 68% ανεργεία που τους περιμένει...










4 σχόλια:

  1. Τί τα θες. Οι μακάκες οι γονείς φταίνε. Πολύ καλή φίλη μου δεν έστειλε τη κόρη της ούτε μία ώρα φροντηστήριο. Φρόντιζε να τη παρακολουθεί ότι διαβάζει συστηματικά τα όσα έκανε στο σχολείο και να μάθει καλά τρεις ξένες γλώσσες από μικρή. Αποτέλεσμα, και λιγότερα λεφτά της στοίχισε και στη Σορβώνη διαπρέπει τώρα η μικρή ως φοιτήτρια.

    Το φροντηστήριο που θα εξασφαλίσει την εισαγωγή ενός φωστήρα σε ένα Πανεπιστήμιο χαμαιτυπείο και θα του εξασφαλίσει το +1 στο 68% των ανέργων, στοιχίζει όσο ένα μικρό διαμέρισμα. ¨Ηθελα να ξέρω τι ναρκωτικά πίνουν όλοι αυτοί οι γονείς να τρέξω να ψωνίσω και 'γω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς έχεις απόλυτο δίκιο: μπορεί την αγορά (του φροντιστηρίου) να την κινούν οι δάσκαλοι, αλλά για να υπάρξει αγορά πρέπει πρώτα να υπάρξει ζήτηση, και, την ζήτηση την δημιουργούν οι γονείς. Ποικιλοτρόπως. Σε οποιαδήποτε περίπτωση τα θύματα είναι τα παιδιά της άμοιρης αυτής χώρας που μεγαλώνουν για να γίνουν τελικά τα ίδια γονείς και να επαναλάβουν τον κύκλο σαν ένα σπιράλ που κατεβαίνει στο απύθμενο πηγάδι του τόπου. Από αυτά τα παιδιά που φεύγουν, άλλα φεύγουν με πρόγραμμα και εφόδια, όπως η κόρη της φίλης σου, άλλα από ανάγκη. Και στο τέλος βέβαια, και να τελείωσαν κάτι στην Ελλάδα, πάλι έξω πρέπει να πάνε για μεταπτυχιακά. Και από όλους όσους με άλφα ή βήτα τρόπο και λόγο φύγαν έξω, πολλοί παίρνουν την Ελλάδα μαζί τους είτε σαν κάτι που τους λείπει εκεί "στα ξένα" (οι δύστυχοι) είτε σαν νοοτροπία που δεν θα τους επιτρέψει ποτέ να καταλάβουν πραγματικά τον καινούργιο τόπο που για πρώτη φορά τους έδωσε την ευκαιρία μάθησης και επαγγελματισμού. Λίγοι θα φτιάξουν πραγματική ζωή, συμπληρωμένη από τα μέσα προς τα έξω...

      Μετά από δώδεκα χρόνια σε (ιδιωτικό και υποτίθεται καταπληκτικό) Ελληνικό σχολείο ακόμα θυμάμαι το σοκ των πρώτων μηνών σε Κολέγιο στο Λονδίνο όπου για πρώτη φορά στην ζωή μου με είχαν κάνει να νοιώσω σαν αυτόνομο άτομο με κάποια προσωπική αξία. Και χρειάστηκε η Students Counselor του Κολεγίου ενάμισι χρόνο για να με βοηθήσει να βρω τον εαυτό μου και τι πραγματικά με γέμιζε στην ζωή μου ώστε να το ανακαλύψω σαν ταυτότητα, σπουδές και μελλοντικό επάγγελμα.

      Γιατί, άραγε; Για όλα η τουρκοκρατία φταίει;

      Listen hear the sound
      The child awakes
      Wonder all around
      The child awakes
      Now in his life he never must be lost
      No thoughts must deceive him
      In life he must trust

      With the eyes of a child
      You must come out and see
      That your world's spinning 'round
      And through life you will be
      A small part
      Of a hope
      Of a love
      That exists
      In the eyes of a child you will see

      Earth falls far away
      New life awaits
      Time it has no day
      New life awwaits
      Here is your dream and now how does it feel
      No words will go with you
      And now what is real?

      With the eyes of a child
      You must come out and see
      That your world's spinning 'round
      And through life you will be
      A small part
      Of a hope
      Of a love
      That exists
      In the eyes of a child you will see

      (Moody Blues: Eyes of a Child)

      Διαγραφή
  2. Έχεις απόλυτο δίκιο. Αν δεν προσεγγίσεις τον ξένο τόπο αντίστροφα (από την πλευρά του τι είναι αυτοί και τι έχεις να πάρεις), δεν εμπλουτίζεις δημιουργικά την ιδιαιτερότητά σου ως "ξένος", παρά γίνεσαι μια γραφική καρικατούρα απομονωμένου μετανάστη.

    Παρεπιμπτόντως, πολλά ευχαριστήρια για την έξοχη βινιέττα των Moody Blues που μου ξαναθύμισες και με έκανες να ξεθάψω το δίσκο νυχτιάτικα...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς! Φαύλος κύκλος: χωρίς τα εφόδια του τι, πως και γιατί να κρίνει κανείς, καταδικάζονται τα παιδιά να κρίνουν τον τόπο στον οποίον πηγαίνουν από την οπτική γωνία του τόπου τον οποίον ήδη (το κατάλαβαν-ή-όχι) άφησαν πίσω. Και καταλήγουν πράγματι "γραφικές καρικατούρες απομονωμένου μετανάστη" -το οποίο γεγονός, χωρίς εφόδια κριτικής/αυτοκριτικής, δεν κατανοούν καν...

      Δεν ξέρω γιατί, αλλά το άλμπουμ "To Our Children's Children's Children" (1969) πάντα παίζει στο μπακγκράουντ της συνείδησής μου από τότε που αγόρασα τον δίσκο σαν παιδί... Και, προσωπικά, σαν βινιέτα στην απάντησή μου, στο θέμα μας, πάντα θα έβαζα το Eyes of a Child και ποτέ το Another Brick in the Wall... Η ενστικτώδης διαφοροποίηση μεταξύ της ελπίδας και του θυμού... Το The Wall ήταν χρονικά/αισθησιακά κοντύτερα στην γέννηση της Punk στο East End του Λονδίνου παρά στα '60... (Η πραγματική/ατόφια Punk ως παππούς της Rap κλπ.,)

      ...watching and waiting...

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.