Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Eagle











Έχουμε εκδώσει συνολικά 5 κινηματογραφικές ταινίες από την ζωή μας, από το 2005, 2006 και 2007, μακράς διαρκείας, από 95 έως 170 λεπτά η κάθε μία. Με κανονικό, επαγγελματικό μοντάζ που έπαιρνε μήνες συνεχούς δουλειάς για κάθε ταινία, μουσική επένδυση, πλοκή... τα πάντα --πρέπει να είμαι ο μόνος κινηματογραφιστής που πήρε πτυχίο μόνο-και-μόνο για να έχει καλές αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια ο γιός του.

Rocky Mountain Dreaming (2005) Σκι στα Βραχώδη Όρη του Κολοράντο,
A Fistful of Moments (2005) Καλοκαίρι στα Βραχώδη Όρη,
Summit County Dreaming (2006) Σκι στα Βραχώδη Όρη του Κολοράντο,
Summerwinds (2006) Με την γιαγιά και τον παππού στην Ελλάδα, οι δυό μας στο Παρίσι,
Crosswinds (2007) Η γιαγιά και ο παππούς πεθαίνουν, ο μπαμπάς μετακομίζει στην Αθήνα.

Η οικογενειακή ζωή δεν ήταν εύκολη για τον Κώστα, σε μία οικογένεια χωρισμένη από τα δέκα του χρόνια, με προσωπικά προβλήματα της μητέρας του που επηρέαζαν την ζωή του και, κατά την γνώμη μου, χρειαζόταν προσοχή και προσπάθεια από μέρους μου να δημιουργήσω μια προστατευτική ασπίδα που να αφήνει την ψυχή του καθαρή, και, κυρίως, κατάδικιά του και κανενός άλλου... Οι ταινίες αυτές ήταν "μηνύματα σε ένα μπουκάλι" που θα μπορούσαν ίσως να του παρέχουν κάποια πυξίδα ή/και θεμέλεια στην ζωή του καθώς μεγάλωνε...

Και τώρα, όταν τις βλέπει, σπίτι του, έχοντας μαγειρέψει πρώτα κάτι να φάει όπως τον έμαθα να μαγειρεύει όταν είμασταν οι δυό μας, μου στέλνει καμιά φορά email να μου πει ότι κάθε φορά που βλέπει τις ταινίες μας ανακαλύπτει ένα ακόμα μήνυμα που είχα αφήσει γι' αυτόν, που χρειαζόταν να μεγαλώσει λίγο για να αρχίσει να τα ανακαλύπτει...

Τελευταία φορά που φύγαμε από το Κολοράντο για να επιστρέψουμε σπίτι μας στην Μασαχουσέτη ήταν 2 Μαρτίου του 2006. Στις τελευταίες σκηνές της ταινίας Summit County Dreaming ο Κώστας λέει "Γειά σου Κολοράντο! Θα σε ξαναδούμε του χρόνου!" Αλλά τα επόμενα χρόνια, αφού η μητέρα του ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2006 περιπέτειες που μας κράτησαν στην Μασαχουσέτη, και εμμέσως προκάλεσαν την κατρακύλα των γονιών μου, δεν ξαναπήγαμε εκεί που το αποκαλούσαμε "σπίτι μας, στα βουνά"... Χρόνια αργότερα καθώς βλέπαμε την ταινία και ο Κώστας άκουγε τον εαυτό του να λέει "Γειά σου Κολοράντο! Θα σε ξαναδούμε του χρόνου", γελώντας γλυκόπικρα συμπλήρωνε: "...ή, όχι".

Εχθές, 22 Ιουλίου του 2014, είμασταν πάλι μαζί, εγώ στο κομπιούτερ και email, εκείνος ταξιδεύοντας από το Ορλάντο της Φλώριδας... και, ανάμεσα στα email, έβλεπα στο κομπιούτερ μου το Summit County Dreaming... και προς το τέλος της ταινίας, καθώς έλεγε ο Κώστας: "Γειά σου Κολοράντο! Θα σε ξαναδούμε του χρόνου", απαντούσα στο 15χρονο παιδί στην ταινία:
...όχι ακριβώς ένα χρόνο...
...θα ξανάρθουμε, φίλε μου, μετά από 8 χρόνια, 4 μήνες, 20 μέρες και 12 ώρες...
...εγώ μαζί σου στο κομπιούτερ, και 'σύ θα επιστρέφεις προσκεκλημένος της αεροπορικής εταιρίας Γιουνάιτεντ, ως πιλότος της Γιου-Ες Αίργουέης και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για Θέματα Παιδείας της Ένωσης Πιλότων Αερογραμμών, για να τους προτείνεις, μετά από αίτησή τους, το πως να εφαρμόσουν μέσα στην Γιουνάιτεντ το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που ανέπτυξες εσύ από το 2009 μέχρι σήμερα...
...κι εγώ θα είμαι μαζί σου, από τα email και SMS  που μου στέλνεις συνεχώς με την πορεία σου, επιστρέφοντας σπίτι μας στα βουνά, στο Ντένβερ, στην Γιουνάιτεντ, και θα τραγουδάω...

και εκείνος, σε κάποια από τα μηνύματα του έγραφε...
... Μόλις παρκάρισα στο Ορλάντο... Δεν είναι ανατολή στην Βοστώνη, αλλά ο ήλιος ανατέλλει εδώ στην Φλώριδα καθώς επιστρέφω σπίτι μας στα βουνά....
... Στ' αλήθεια αρχίζω να συνειδητοποιώ πόσο άλλαξε η ζωή από την τελευταία φορά που είμασταν εκεί. Φύγαμε μετά από δύο βδομάδες σκι στα ψηλότερα βουνά, κρατώντας το κεφάλι μας ψηλά, και επιστρέφουμε, με το κεφάλι μας ψηλά...
...
(παράφραση στοίχων ενός τραγουδιού που τραγουδούσαμε τότε): "Είναι ώρα να πούμε, σ'αγαπώ μπαμπά, για όλα όσα κάναμε, ο ένας για τον άλλον, είναι ώρα να πούμε σ' αγαπώ, και τώρα ας καθίσουμε, να συναντηθούμε με την Γιουνάιτεντ. Ο Αετός προσγειώθηκε."

Ναι, τον Σεπτέμβριο γίνεται 24 ετών.
Κι' εγώ απαντούσα όσο καλύτερα μπορούσα, ευτυχισμένος, δικαιωμένος, απολαμβάνοντας μια ζωή όπου και οι δυό μας ...τα καταφέραμε.






 





























4 σχόλια:

  1. Απίστευτα συγκινητική ανάρτηση από έναν πατέρα που ξεχειλίζει από αγάπη για το γιο του και γεύεται τις επιτυχίες του παιδιού του με όλη την ψυχή του.
    Παράλληλα ένας πατέρας δικαιωμένος στις επιλογές ζωής που έκανε για το παιδί του και τον εαυτό του.
    Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να στείλω τις ευχές μου και στους δύο για πολλές ακόμη όμορφες στιγμές.
    Τις φιλούρες μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστούμε αγαπητή μου Xristin. Και οι δυό μας, μιά και διαβάζουμε εδώ και οι δύο :-)

      Οι πιό σημαντικές αποφάσεις στην ζωή πρέπει να είναι οι ευκολότερες να παρθούν, ώστε να είναι πάντα κρυστάλλινα καθαρή η πορεία... Και ο μόνος τρόπος να γίνει κάποιος υπεύθυνος άνθρωπος, είναι να του δώσουμε (πραγματική) υπευθυνότητα --χωρίς ενδοιασμό, το ρίσκο δικό μας.

      Επιλογές ζωής έκανα για τη δική μου ζωή (αν και όλες ήταν βασισμένες στο τι, στην δική μου ζωή και αντιμετώπιση, θα βοηθούσε εκείνον). Και ο Κώστας, για την δική του ζωή, όλες οι επιλογές ήταν δικές του από μωρό (και το δίκαιο να λέγεται: αυτό ήταν επιτυχία και της μητέρας του). Αλλά, πραγματικά εντελώς δικές του οι επιλογές. Και η επιτυχία.

      Καλό σου βράδυ, εκεί στο όμορφο νησί :-)

      Διαγραφή
  2. Είχα γράψει ένα σχόλιο, μα χάθηκε... Εν ολίγοις έγραφα πως κάνω μια διαδικτυακή "αποτοξίνωση" όσο μπορώ αυτές τις μέρες και κυρίως από τα blogs, πέρασα τώρα να ρίξω μια ματιά... και με έκανες να κατασυγκινηθώ με αυτή την ανάρτηση... με δάκρυα λοιπόν στα μάτια να ευχηθώ να είστε πάντα αγαπημένοι για πολλά πολλά χρόνια και να είσαι τόσο περήφανος για τον γιο σου. Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις σε χωρισμένη οικογένεια, να μην έχεις καλή σχέση με τη μητέρα σου...μα εσύ φαίνεται να μπόρεσες να αναπληρώσεις σοφά το κενό.
    Πάντα με τόσο γλυκά συναισθήματα. Να είστε καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή μου Roadartist, αγαπητή Μαρία, ένα-δύο δάκρυα χαράς και ικανοποίησης έρχονται και σε 'μένα συχνά όταν βλέπω αυτές τις ταινίες... και τώρα, καθώς ο Κώστας κάθετε πίσω μου στον καναπέ, εδώ για μιά βδομάδα, η ζωή είναι πολύ, πολύ όμορφη. Όλοι κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε γι' αυτούς που αγαπούμε, και, όταν καμιά φορά όλα έρχονται καλά... τι μπορεί να δώσει περισσότερη ευτυχία;

      Σ' ευχαριστούμε για τα λόγια σου, που είναι γλυκά λόγια :-)

      --Θα έλεγα ότι Η Ζωή Είναι Ωραία, αλλά με πρόλαβε ο Ρομπέρτο Μπενίνι (η τελευταία σκηνή μπροστά στο τανκς: "Ο μπαμπάς δεν έλεγε ψέματα!").

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.