Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

Νούμερα










Τα κουκιά είναι μετρημένα μα όλο κουνιούνται δεξιά κι' αριστερά τα άθλια και δεν ξέρεις που θα βρίσκονται το επόμενο λεπτό. Στη Μεσόγειο όμως στην λαϊκή αγορά μιλάμε για σακούλες. Τι να καθόμαστε τώρα να μετράμε...

Αν μετρούσαμε θα βλέπαμε μερικά ενδιαφέροντα πράγματα.

Τα περασμένα 18 χρόνια και τέσσερεις μήνες, από τις εκλογές της 22ας Σεπτεμβρίου του 1996, τις πρώτες που έγιναν χωρίς Ανδρέα, μέχρι σήμερα, το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε 9 χρόνια και εφτά μήνες και η Νέα Δημοκρατία 8 χρόνια και τρεις μήνες.


Τώρα ήρθε η ώρα του τσίπρα, μεταλλάζοντας το παλιό ΠΑΣΟΚ σε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά
φαίνεται ακατόρθωτο να φτάσει ο τσίπρας το 38% με 42% για αυτοδυναμία.... χωρίς συνεργασία με κανέναν. Ακόμα και οι "δικές του" δημοσκοπήσεις, πάνω από 32% δεν του δίνουν. Στην καλύτερη γι' αυτόν περίπτωση θα ψάχνει κάπου 20-26 έδρες έστω και ως πρώτο κόμμα μετά από το μπόνους εδρών. Και, με τον τρόπο που απαιτεί πλήρη υπακοή, Γη και ύδωρ από τους "συνεργάτες", δύσκολο να τους ψάξει και να τους βρει.  Από την άλλη, ο Βαγγέλης και ο Γιωργάκης δεν θα έχουν πρόβλημα να συνεργαστούν με τον Αντόνιο. Δηλαδής, μία από τα αυτά, με περισσότερο τζατζίκι και άλλη μία πατάτες...

Αποχή:

Τα νορμάλ χρόνια, η αποχή από τις εκλογές ήταν κατά μέσο όρο γύρω στο 24% με περίπου 2.300.000 να μην ψηφίζουν.
Το 2009 ο κόσμος, κι ας είχε χάψει ότι "λεφτά υπάρχουν", είχε καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Οι ιθαγενείς ήταν ανήσυχοι και η αποχή πήγε στο 29%, με 2.884.459 να απέχουν. Κάπου 580.000 άνθρωποι περισσότεροι από τους συνήθεις, μείνανε στα σπίτια τους.

Το 2012, μετά από το "δημοψήφισμα" του Γιωργάκη και έξι μήνες Παπαδήμο, στο απόγειο την κρίσης, η αποχή ξεχείλισε.  Τον Μάιο 34.9%, κάπου 3.482.290. Τον Ιούνιο 37.53%, 3.735.199 άνθρωποι. Το μέλλον προσπάθησαν να το αποφασίσουν για όλους μας τα 62,47%, 6.217.000 ψηφοφόροι εκ των οποίων μόνο το 75% των εγκύρων, οι 4.621.668 δηλαδή το 46% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, έριξαν ψήφο που έπιασε τόπο είτε για κυβέρνηση συνεργασίας είτε για αντιπολίτευση.


Λευκά & Άκυρα:

Μετά, είναι και τα λευκά και τα άκυρα. Συνήθως ήτανε γύρω στο 2,5%. Το 2012 τον Μάιο κατέβηκαν στο 2,35% αλλά τον Ιούνιο τρομάξανε και πέσανε στο 0,98%. 50% μείωση στα λευκά και άκυρα στις επαναληπτικές εκλογές του 2012!

Αυτό είναι ενδιαφέρον: Στις επαναληπτικές του 2012, η αποχή έκανε άνοδο 12% επί του συνήθους και 3% επί των πρώτων εκλογών του Μαΐου, ενώ τα λευκά και τα άκυρα έπεσαν κατά 50%! Περισσότεροι έμειναν σπίτια τους αλλά λιγότεροι ψήφισαν άκυρο ή λευκό, από εκείνους που πήγαν στις κάλπες. Ιδιόμορφη η ψυχολογία του Έλληνα ψηφοφόρου της κρίσης, η οποία μιλάει και για την αηδία που νιώθουν οι πιθανοί ψηφοφόροι, και για τον φόβο που έχουν μέσα τους εκείνοι που φτάνουν μέχρι την κάλπη.


Εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι:

Εν τω μεταξύ, κάθε εκλογές, οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι είναι περισσότεροι από τις προηγούμενες:
Οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι ήταν:
1996: 9.140.742
2000: 9.372.541 (συν 231.799 επί του 1996)
2004: 9.899.472 (συν 526.931 επί του 2000)
2007: 9.918.917 ( συν 19.445 επί του 2004)
2009: 9.929.065 (συν 10.148 επι του 2007)
2012-Α: 9.949.401 (συν 20.336 επί του 2009)
2012-Β: 9.952.570 (άλλοι 3.169 σε ένα μήνα)
Η αύξηση μεταξύ 2000 και 2004 ήταν θεαματική με μισό εκατομμύριο καινούργιους ψηφοφόρους.
Τα υπόλοιπα χρόνια έχουμε μία αύξηση εγγεγραμμένων ψηφοφόρων με μέσο όρο περίπου 6.640 τον χρόνο.

Μπορούμε από τα παραπάνω να υποθέσουμε ότι οι εγγεγραμμένοι στις 25 Ιανουαρίου 2015 θα είναι περίπου 9.960.000.
Το 2015 η Ελλάδα θα έχει κάπου 820.000 ψηφοφόρους περισσότερους από το 1996.

Αν οι εγγεγραμμένοι (18 ετών και άνω) είναι 9.960.000, τότε, βρέφη, παιδιά κι έφηβοι κάτω των 18 πρέπει να είναι άλλα 2.685.000, για ένα σύνολο Ελλήνων πολιτών 12.650.000. Όμως η Απογραφή του 2011 έβγαλε Σύνολο Επικρατείας 10.815.197 πολιτών. Τον επόμενο χρόνο, το 2012,  υπήρχαν 9.952.570 εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι άνω των 18 ετών. Βάση της απογραφής του 2011 αυτό σημαίνει ότι οι Έλληνες κάτω των 18 πρέπει να είναι περίπου 900.000 ψυχές.


Νεκροφάνεια:

Με αναμονή μακροζωίας στα 80 χρόνια στην Ελλάδα, και με τους ανθρώπους κάτω των 18 να αντιπροσωπεύουν ένα 22% του πληθυσμού, οι κάτω των 18 θα έπρεπε να είναι 2.380.000. Όχι 900.000. Πράγμα που σημαίνει ότι οι λίστες εγγεγραμμένων ψηφοφόρων πρέπει να είναι λάθος κατά περίπου 1.300.000, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι νεκροί αλλά ζουν στις εκλογικές λίστες. Και αναρωτιέται κανείς αν ψηφίζουνε. Και ποιόν ψηφίζουνε.

Αν οι λίστες απλά συμπεριλαμβάνουν και νεκρούς, και κανείς νεκρός δεν ψηφίζει, αυτό μπορεί μόνο να σημαίνει ότι η Αποχή δεν ήταν συνήθως 24% και μετά πήγε στα 37,5%, αλλά, ότι συνήθως ήταν 12% και μετά πήγε στα 28%.

Τι απ' τα δύο νά 'ναι; ίσως λίγο κι' απ' τα δύο.


Σύνθεση:


Όσο για την σύνθεση της κοινωνίας και την παραγωγικότητά της...
Σε εργασιακή, παραγωγική ηλικία βρίσκονται περίπου 6.300.000 γυναίκες και άνδρες
και στην εκπαίδευση κάπου 1.500.000.
Συνταξιούχοι περίπου 3.160.000.
Από εκείνους που βρίσκονται σε εργασιακή, παραγωγική ηλικία, ένα περίπου 75% παράγει υπηρεσίες, ένα 25% παράγει δείπνα, σε εστιατόρια κλπ, και ένα 10 % παράγει προϊόντα, δηλαδή, με ανεργία κάπου 28%, αυτή την στιγμή, περίπου  100.000 Έλληνες και Ελληνίδες παράγουν χειροπιαστά προϊόντα  στα οποία συμπεριλαμβάνονται και τα φαγώσιμα (εκτός των υπηρεσιών εστιατορίων). Το φαντάζεστε ότι σε μία Ευρωπαϊκή χώρα μόνο κάπου 100.000 υπάλληλοι παράγουν προϊόντα; Αυτό άλλωστε ήταν το όνειρο των μεταπολεμικών γενεών: τα παιδιά τους να παράγουν υπηρεσίες από γραφεία. Για τις βαριές δουλειές υπάρχουν οι μετανάστες και φυσικά άλλες χώρες των οποίων οι πολίτες καταδέχονται χειρωνακτικά και αγροτικά επαγγέλματα.

Και, μιά που μιλάμε για σύνθεση κοινωνίας, ας αναφέρουμε ότι στην Ιταλία, την Γαλλία, την Γερμανία και άλλες χώρες, μόνο τα 3,5% έως 4,5% βρίσκονται στην περιοχή της πρωτεύουσας, ενώ στην Ελλάδα γύρω στα 48%. Η υδροκέφαλη περιοχή πρωτευούσης ενός υδροκέφαλου κράτους όπου όλοι σχεδόν οι τυχεροί που έχουν δουλειά παράγουν υπηρεσίες αντί για προϊόντα. Και η υδροκέφαλη Αττική είναι βασικά το μέρος που βγάζει ΣΥΡΙΖΑ.


Πως ψήφισαν λοιπόν οι Έλληνες τα τελευταία 18 χρόνια;
(με κλικ μεγαλώνει -τους πίνακες τους έφτιαξα εγώ αντιγράφοντας νούμερα από το Υπουργείο Εσωτερικών)




Το πρώτο πράγμα που μας διδάσκει η ιστορία είναι ότι η Ελλάδα είναι χώρα με πλειοψηφία αριστερή. Αν ξεχάσουμε για μια στιγμή το (υποτιθέμενο-ονειρικό) "κέντρο" και τραβήξουμε μια γραμμή που να χωρίζει την αριστερά από την δεξιά, βλέπουμε ότι μονίμως η πλειοψηφία είναι αριστερά.

Κατά μέσον όρο η αριστερά βγάζει 51,5% και η δεξιά βγάζει 41.5%. Σταθερά, πάντα. Τα απομένοντα 7% είναι "άλλοι" που ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι είναι. Αν είχαμε δύο μόνο κόμματα (σαν τις ΗΠΑ με τους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους), το κόμμα "Αριστερά" και το κόμμα "Δεξιά", βάση των αποτελεσμάτων των τελευταίων 18 χρόνων, η "Αριστερά" θα είχε βγει πρώτη κάθε φορά, με διαφορά 4,3% έως 18,5% από την "Δεξιά".

Γιατί λοιπόν, άραγε, η Αριστερά δεν μπορεί να βγάλει κυβέρνηση με αυτογνωσία "Αριστεράς", αλλά έβγαλε για 60% των 18 χρόνων την λεγόμενη "κεντροαριστερά" (κοινώς "ΠΑΣΟΚ"), και τώρα η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί ψήφους υπολογίσιμους μόνο με το προσωπείο μάρκετινγκ της ...νέας "κεντροαριστεράς"; Καλή ερώτηση!

Μία πιθανή απάντηση είναι ότι η Αριστερά από την φύση της διασπάται σε τόσα κομματίδια που αποτυγχάνει να χτίσει υπολογίσιμη ενιαία πολιτική δύναμη. Αυτό το οποίο προσπαθεί να "διορθώσει" ο τσίπρας ακολουθώντας το σαβουάρ βιβρ του Ανδρέα.

Αυτή είναι η φύση της Αριστεράς: η πολυφωνία. "Πολυφωνία" δεν είναι το ίδιο σαν "Δημοκρατία". Η πραγματική δημοκρατία είναι ουτοπία, και στην θέση της έχουμε αντιπροσωπευόμενη δημοκρατία. Η πολυφωνία, απλά, δεν δίνει τον εαυτό της ομαλά στην αντιπροσώπευση. Σε αναγωγή, η Αριστερά είναι ή ίδια μία ουτοπία που λειτουργεί μόνο σαν ζύγι, όχι σαν κινητήρια μηχανή. Δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει σαν μηχανή γιατί η ίδια η ιδεολογία της είναι εναντίων της "μηχανής" (εκτός αν μιλάμε για σοβιέτ).


Κοιτώντας την συμπεριφορά των ψηφοφόρων το 1996, το 2000, 2007, 2008 και 2009 η ψυχολογία είναι συγκρίσιμη και προβλέψιμη. Τέσσερα-πέντε κόμματα στην βουλή με κυβέρνηση αυτοδύναμη και τα δύο "πάνω" κόμματα να εναλλάσσονται με συγκρίσιμες διαφορές. Σταθερή αποχή, σταθερά λευκά και άκυρα.

Στον παραπάνω πίνακα, η πρώτη ένδειξη ότι κάτι άρχισε να αλλάζει, ότι υπήρχε ανησυχία, είναι η ξαφνική άνοδος στην τιμή της αποχής το 2009. Είναι σαν την σιγή που ακούς πριν τον σεισμό, ή τα πουλιά που πετάνε διαισθανόμενα ότι κάτι έρχεται.

Δύο χρόνια αργότερα το "δημοψήφισμα" του Γιώργου, ο Παπαδήμος, και τον Μάιο του 2012 αποτελέσματα χαοτικά στις εκλογές.

Ένα κόμμα που επί 30 χρόνια έπαιρνε 35%-42% πέφτει στα 13%. Το άλλο κόμμα που επί 35 χρόνια έπαιρνε 35%-42% πέφτει στα 19%. Και ένα κόμμα λίγων ετών, του 4%, παίρνει 17%. Σαν να μην αρκούσαν αυτά, οι "άλλοι" που δεν έχουν αρκετά για να βγάλουν βουλευτές, πήδησαν από ένα μέσο όρο 5% στο 19 %. Από μέχρι τότε πέντε κόμματα στην βουλή, μπαίνουν μέσα εφτά. Ένα από αυτά οι νεοναζί. Οι ψηφοφόροι σπαρταρούσαν σαν ψάρια που φέρνει η τράτα στο γυαλό.

Τα αποτελέσματα του Μαΐου 2012, στο πλαίσιο της ιστορίας του παρελθόντος, είναι άξια μελέτης σε πανεπιστήμια. Όπως και το τι ακολούθησε.

Η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, με σύνολο 168 εδρών τον Μάιο του 2012 μπορούσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας. Μα δεν το έκαναν. Η χώρα πήγε σε επαναληπτικές εκλογές και τον Ιούνιο του 2012 η συνεργασία έγινε με 179 έδρες. Τον Μάιο η ΔΗΜΑΡ θα ήταν απαραίτητη για συνεργασία γιατί η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έβγαζαν μαζί μόνο 149. Όμως, τον Ιούνιο η ΔΗΜΑΡ δεν ήταν πλέον απαραίτητη μιά και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μαζί έβγαζαν 162. 

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν έπεσαν σε κεραυνοβόλο έρωτα τον Ιούνιο. Το ήξεραν από τον Μάιο ότι δεν είχαν άλλη επιλογή. Όμως, για τα μάτια, δεν μπορούσαν να το κάνουν τον Μάιο. Δεν μπορούσαν να το κάνουν όσο η ΔΗΜΑΡ ήταν απαραίτητη. Έπρεπε να περιμένουν να γίνει η ανάγκη οφθαλμοφανής τον Ιούνιο, να μην χρειάζεται πλέον τρίτος, και να βάλουν και τον αχρείαστο πλέον κυρ Φώτη να κρατάει το φανάρι.



Η Ελλάδα πάσχει από δικομματισμό μετά δικαιολογιών. Δικομματισμός κάπου 70% με άλλα 30% κομματίδια των δέκα βουλευτών για τα μάτια. Τον Ιούνιο του 2012 οι ψηφοφόροι έστειλαν το ΠΑΣΟΚ να παίξει με τα κομματίδια και το αντικατέστησαν ανάγοντας το κομματίδιο του ΣΥΡΙΖΑ στο παιγνίδι του δικομματισμού, διατηρώντας την Νέα Δημοκρατία αφού πρώτα της κούνησαν απειλητικά το δάχτυλο.

Τον Ιούνιο του 2012, μέσα σε ένα μήνα, η Νέα Δημοκρατία από 18,85% και 108 έδρες ανέβηκε στο 29,66% με 129 έδρες. Ο ΣΥΡΙΖΑ από 16,78% και 52 έδρες στο 26,89% με 71 έδρες. Το ΠΑΣΟΚ γλίστρησε από το 13,18% με 41 έδρες στο 12,28% και 33 έδρες. Το σκηνικό του επόμενου δικομματισμού σταθεροποιήθηκε.

Ένα αξιοπρόσεκτο θύμα ήταν το ΚΚΕ που από το 8,15% με 22 έδρες το 2007 μειώθηκε κατά σχεδόν 50% στο 4,5% με 12 έδρες.

Το πιο αποκαλυπτικό και ανησυχιτικό γεγονός της μεταπολίτευσης ήταν η εμφάνιση των νεοναζί της Χρυσής Αυγής με 6,92% και 18 έδρες.



Έτσι, οι Έλληνες ψηφοφόροι έδωσαν τέλος σε μία εποχή και άνοιξαν την πόρτα στους νεοναζί και στον ΣΥΡΙΖΑ.



Η ερώτηση τώρα είναι τι θα γίνει στις 25 Ιανουαρίου. Η απάντηση, μάλλον, είναι: Τίποτα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μεταλλαγμένος πλέον σε κεντροαριστερό προσωποπαγές κόμμα, θα έρθει πρώτο κόμμα, με κάπου 115-125 έδρες αλλά δεν θα μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση. Θα χρειάζεται κάπου 26 με 35 έδρες το λιγότερο. Πού θα τις βρει, συνεργαζόμενο με ποιούς; Κυβέρνηση θα προσπαθήσει να σχηματίσει η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και το ΚΔΣ του Γιώργου Παπανδρέου, σύνολο μεταξύ τους 105-115 έδρες. Που θα βρούνε τις υπόλοιπες 36-46 έδρες;

Πάμε για Φεβρουάριο. Αν οι ψηφοφόροι συμπεριφερθούν όπως το 2012, τότε μπορεί να έχουμε κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΚΔΣ και ...άλλων; Αν και το πιθανό είναι να μην υπάρξει κυβέρνηση ούτε τον Φεβρουάριο.

Καλύτερη πιθανότητα υπάρχει για οικουμενική κυβέρνηση τον Μάρτιο, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ θα το απορρίψει, ή θα βάλει όρους οι οποίοι θα είναι αδύνατον να μπουν σε ενέργεια.

Στο τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον θα διαλυθεί εκ των έσω στις αρχικές του συνιστώσες γιατί δεν έχει τον μηχανισμό να λειτουργήσει στο ύψος τέτοιων περιστάσεων, ούτε πρόκειται κανένα εκλογικό σώμα να του δώσει πάνω από 35%-37%.

Θα ήταν αμυδρά πιθανόν, παλαιότερα, στις δεύτερες ή τρίτες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ να έφτανε σε κυβέρνηση. Αλλά με τον Γιώργο Παπανδρέου και το ΚΔΣ τώρα στο δωμάτιο, αυτή η πιθανότητα έχει εξαϋλωθεί.
















2 σχόλια:

  1. Καλή Χρονιά, Δημήτρη !

    Πολύ μου άρεσε η ανάλυσή σου και οι προβλέψεις σου και δυστυχώς τις συμμερίζομαι, παρότι εύχομαι να μην βγουν αληθινές (όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά για να μην επιδεινωθεί η ήδη επιβαρυμένη κατάσταση).

    Έχει ιδιάζουσα ιδεολογική νοοτροπία ο Έλληνας. Δεν νομίζω ότι είναι καθαρά "αριστερός" επειδή πιστεύει στις "παραδοσιακά αριστερές" αρχές της ισότητας, της κοιν. δικαιοσύνης, του κράτους πρόνοιας και δικαίου κτλ. Νομίζω ότι οι "αριστερές" πεποιθήσεις πηγάζουν από μια ... ... ... νοοτροπία κακομαθημένου Ιζνογκούντ. Ο καθένας θέλει να γίνει χαλίφης στην θέση του χαλίφη (ή πλούσιος στην θέση του πλουσίου) κι επειδή δεν μπορεί, ψηφίζει "αριστερά" για να πάει κόντρα σε όσους είναι ήδη χαλίφηδες και για να εμποδίσει και τους άλλους να γίνουν.

    Για να δούμε τι θα καταφέρουν λοιπόν σε λίγες μέρες ! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή Χρονιά Αγγελική! Με υγεία, και πάντα ευτυχία :-) μ' όλη μου την καρδιά!

      Δυστυχώς έχεις απόλυτο δίκιο και από την δική μου σκοπιά εμπειρίας... Παλαιότερα μάλιστα το λέγαμε κι αλλιώς: "Όταν ένας αγγλοσάξονας, Γερμανός ή Σκανδιναβός, ας πούμε, βλέπουν κάποιον πιο πετυχημένο από εκείνους, λένε μπράβο του και ότι εκεί που έφτασε εκείνος μπορούν να φτάσουν και οι ίδιοι αν προσπαθήσουν. Ενώ ο Έλληνας λέει, κοίτα το μαλάκα! Εγώ έπρεπε να έχω αυτά που έχει! Ρίχτον κάτω τον πούστη!"

      Επίσης λέγανε, αν θέλεις να κάνεις έναν κομουνιστή να γίνει αυτόματα καπιταλιστής, δώστου ένα εκατομμύριο δολάρια. Τώρα βέβαια με τον πληθωρισμό, δέκα εκατομμύρια θα ήταν καλύτερα.

      Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι ότι οι εκφράσεις "δεξιά" και "αριστερά", κατ' επέκταση, δεν είναι τίποτα παραπάνω από την Δαρβινική υπερίσχυση του ισχυρότερου, όπου η "δεξιά" είναι ο εκάστοτε ισχυρότερος, και η "αριστερά" είναι ο εκάστοτε προσπαθών. Την στιγμή που η αριστερά υποσκελίσει την δεξιά, γίνεται η ίδια δεξιά. Γιατί στην πραγματικότητα του κόσμου, τα ιδανικά της "αριστεράς" είναι δομημένα με απώτερο σκοπό είτε την ανάβαση στο σημείο "πλούτου" της "δεξιάς" ή την ισότητα με έννοια ισοπέδωσης.

      Αυτά που έγραψα βέβαια δεν είναι politically correct... αναρωτιέμαι όμως αν καταρρίπτονται εύκολα.

      Χρόνια Πολλά και καλή τύχη για την Ελλάδα...

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.