Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Ξυπνητούρια!





Ποιά είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα παιδί στη Συρία, σε κάποιο στρατόπεδο προσφύγων που δεν έχει φάει πέντε μέρες, και ένα Ελληνόπουλο στην Αθήνα που στο σπίτι δεν έχουν οι γονείς αρκετά λεφτά να το θρέψουν σωστά, και τρώει λιγότερο από συνήθως, και πρέπει να φάει φαγητά που δεν του αρέσουν, και ίσως μόνο μία ή δύο φορές την ημέρα αντί τρεις ή τέσσερεις; 

Νομίζω η διαφορά είναι ότι το ένα παιδί πεινάει περισσότερο από το άλλο παιδί, και οι συνθήκες του ενός παιδιού είναι πολύ πιο τραγικές από του άλλου παιδιού. Το ένα παιδί, που πεινάει πιο πολύ από το άλλο, δεν έχει ψυγείο επειδή δεν έχει σπίτι μια που βομβαρδήστικε, και μπορεί να μην έχει πια και γονείς γιατί ίσως να τους έθαψε το ίδιο το παιδί με τον παππού του.

Συγχωρήστε με, όσοι πιστεύετε ότι η έκφραση "ανθρωπιστική κρίση"¨αρμόζει στην Ελληνική κτάσταση κοιτώντας την από διεθνές επίπεδο, δεν θέλω να ρίξω νεροποντή στο καρναβάλι σας εκείνων που το πιστεύουν, αλλά δεν μου είναι δυνατό να ακούω τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη να λένε ότι έχετε Ανθρωπιστική Κρίση, τρομάρα να σας έρθη. Ντροπή σας σε όσους χρησιμοποιείτε αυτή την έκφραση για να περιγράψετε την κατάστασή σας. Μου είναι ηθικά και προσωπικά αδύνατο να ακούω ότι η Ελλάδα έχει Ανθρωπιστική Κρίση.

Στο τέλος, για να μην με πιάσει και ο διαβήτης μου, είναι απλό: Δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιούμε τις ίδιες λέξεις για να περιγράψουμε την κατάσταση στην Ελλάδα και την κατάσταση στην Συρία, στην Νιγηρία, το Ιράκ ή το Αφγανιστάν. 

Βρείτε άλλη έκφραση και άλλες λέξεις να χρησιμοποιήσετε, μπας και σας πάρει και ο έξω κόσμος σοβαρά. Ω, θύματα, εσείς, "ανθρωπιστικής κρίσης".



***



Τέλος πάντων, η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να μπλοκάρει τους νόμους για την "Ανθρωπιστική Κρίση" και τις 100 δόσεις για φόρους που ετοίμαζαν να περάσουν οι σύντροφοι. Νιξ. Τέρμα. Λένε να ακούτε την τρόικα, ή τους θεσμούς, ή όπως σας αρέσει να τους λέτε τους δανειστές σας σήμερα και να παίρνετε άδεια από τους δανειστές για να ξοδεύετε λεφτά που δεν είναι δικά σας.

Άλλη μία μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Κατάφεραν να εικονογραφήσουν να το καταλάβουμε όλοι γιατί η προηγούμενη κυβέρνηση και η καινούργια κυβέρνηση είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Μαριονέτες των δανειστών, "ή", λένε οι δανειστές, "άντε στην δραχμή μόνοι σας".

Τόση εξαιρετική διαπραγμάτευση ρε αδερφέ και ούτε ένα γύρο-πίττα δεν μας αφήνουνε οι δανειστές να πάρουμε πάνω από το τι λέει το μνημόνιο;



Πρόσθεση 18/3/2015, 16:50. Τα κόκκινα στο κείμενο τα πρόσθεσα μετά από το παρακάτω σχόλιο του Τζων Μπόη, γιατί είχε δίκιο, το πνεύμα μου και οι αναφορές μου δεν είχαν διατυπωθεί σαφώς.





















14 σχόλια:

  1. Μέσα στο κείμενο διάβασα 9 "σας" + 1 "εσείς", υπήρχε κι ένα μόνο "μας".
    Μου θυμίζει την περίπτωση ενός κακομαθημένου παιδιού το οποίο τιμωρείται κατ' εξακουλούθηση, αντί να προσεγγιστεί με άλλο έναν άλλο περισσότερο διπλωματικό τρόπο. Πόσο απέχει άραγε αυτή η στάση από την αντίστοιχη στάση των δανειστών όταν "γρονθοκοπούν" τη χώρα με τέτοιο τρόπο; Δικαίως ή αδίκως δεν έχει σημασία σε αυτή τη φάση, σημασία έχει πάντα και ο τρόπος, ο δρόμος που ακολουθείς για να φτάσεις στο στόχο σου, γιατί μπορεί τον στόχο να το βλέπεις μπροστά σου, αλλά να πάρεις το λανθασμένο μονοπάτι και να χαθείς, άλλωστε αυτό γίνεται και τώρα.
    Όταν κάποιος τιμωρείται και αυτοτιμωρείται με τέτοιο τρόπο και παράλληλα αντιμετωπίζει και τη χλεύη, ποια ακριβώς συμπεριφορά να περιμένουμε από αυτόν; της προσωπικής ταπείνωσης και της ειλικρινούς μεταμέλειας, ή αντιθέτως την αντίδραση και στήσιμο των ποδιών κάτω, όπως κάνει κάθε κακομαθημένο παιδί; Όποιος έχει παιδιά αντιλαμβάνεται τι λέω.
    Το πρεζάκι που θέλει την δόση του δεν το τιμωρείς, όπως κάνει αυτό στον εαυτό του, το αντιμετωπίζεις ως άρρωστο, τον ψυχικά ασθενή δεν τον πετάς στο τρελάδικο χωρίς ιατρική υπποστήριξη και φροντίδα.

    Τα αναφέρω με κάθε ειλικρινή διάθεση και καλή προαίρεση και ελπίζω να μην παρεξηγηθώ

    Τις καλημέρες μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ μου Τζων, Σε καμία περίπτωση εδώ δεν πρόκειται να παρεξηγηθείς.

      Το πρώτο μέρος του κειμένου αφορά εκείνους που πιστεύουν ότι είναι σωστό να αναφερόμαστε στην κρίση στην Ελλάδα με τις ίδιες λέξεις και έκφραση που χρησιμοποιούνται διεθνώς για μέρη όπως η Συρία, Νιγηρία ή Ιράκ, επειδή οι ίδιες λέξεις και έκφραση φυσικά εξομοιώνουν δύο ή περισσότερες καταστάσεις, οι οποίες, είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσεις πως δεν είναι δυνατόν να εξομοιωθούν. Τα 5 "σας" και το 1 "εσείς" του πρώτου μέρους του κειμένου αφορούν εκείνους, και Έλληνες και ξένους, που δεν βρίσκουν πρόβλημα στο να χρησιμοποιούν την έκφραση αυτή. Και φυσικά δεν εννοούνται (τα "σας" και το εσείς") να περιλαμβάνουν εκείνους που δεν συμφωνούν με το να χρησιμοποιείται η έκφραση, Έλληνες ή ξένους. Εγώ προσωπικά δεν συμφωνώ σε καμία περίπτωση να χρησιμοποιείται η έκφραση "Ανθρωπιστική Κρίση" (Humanitarian Crisis) για την Ελλάδα, άρα εκ των πραγμάτων πρέπει να απευθύνομαι με "σας" και "εσείς" σε εκείνους. Δεν ισχυρίζομαι ότι έχω δίκιο στην άποψή μου, αλλά την παραθέτω όπως έχει τώρα. Αν είναι τελικά σωστό να αναφερόμαστε στην Ελλάδα, που είδα πριν ένα μήνα και τα τελευταία 5 χρόνια από κοντά, με την ίδια έκφραση την οποία χρησιμοποιούμε για την Συρία, θα εκπλαγώ...

      Στο δεύτερο μέρος τα πρώτα 3 "σας" εννοούνται όπως μιλάνε οι δανειστές προς του Έλληνες, και το τέταρτο "σας" είναι ακόμα περισσότερο έτσι. Αλλά το τέταρτο "σας" έπρεπε να είχε μπει με όλη την πρόταση σε εισαγωγικά, κάπως έτσι: "ή", μας λένε, "άντε στην δραχμή μόνοι σας". Οπωσδήποτε θα έπρεπε να τα είχα γράψει, στο δεύτερο μέρος, με τρόπο που να ήταν εμφανές πέραν αμφιβολίας ότι τα "σας" ήταν από την σκοπιά των δανειστών προς όλη την Ελλάδα και όχι από εμένα προς όλους τους άλλους Έλληνες. Αυτό δεν βγήκε σωστά στο κείμενο. Πάντως αυτό ακριβώς εννοούσε και από εκεί ερχότανε το ένα "μας" στην τελευταία πρόταση η οποία γράφτηκε από όλους "εμάς" προς τους δανειστές.

      Φυσικά δεν πρέπει να τιμωρεί κανείς ένα πρεζάκι που θέλει την δόση του γιατί πράγματι το πρεζάκι πρέπει να θεωρείται άρρωστος, ψυχικά ασθενής, που χρειάζεται βοήθεια και όχι τιμωρία ή χλεύη. Δεν φέρομαι έτσι στα κείμενά μου γιατί ήθελα να θωρώ την πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας και την νόμιμη κυβέρνηση της Ελλάδας ως σφάλλοντες και όχι ως ψυχασθενείς. Ως ενήλικους και όχι ως παιδιά. Υπευθύνους των πράξεων τους και ως εκ τούτου σε θέση να δέχονται κριτική από εμένα όσον αφορά την "τιμωρία" από τους δανειστές (επειδή το μόνο μας επιχείρημα προς τους δανειστές μέχρι στιγμής είναι να ζητάμε επιείκεια και φροντίδα για αυτά που μόνοι μας νάναμε --τι "μας" δηλαδή, που εγώ δεν ήμουνα καν στην Ελλάδα όταν γινόντουσαν 40 χρόνια. Από το δικό μου σκεπτικό, το να τους "μίλαγα" σαν να είναι ανήλικες ή/και ψυχασθενείς θα ήταν μεγαλύτερη και βαθύτερη ύβρης από το να γράφω όπως γράφω...;

      Καλό σου απόγευμα και σ' ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  2. Ώρα για μεγάλες αποφάσεις, αγαπητέ Δημήτρη μπάς και ξυπνήσουν εντός ,εκτός, και επί ταυτά .

    Οι εξελίξεις τις τελευταίες μέρες και ώρες είναι καταιγιστικές. Ο χρόνος καλπάζει και η Ελλάδα προσπαθεί (και το καταφέρνει) να παραμείνει ψύχραιμη – όσο αυτό είναι δυνατόν – να μην παρασυρθεί από την αναστάτωση που η ίδια έχει προκαλέσει αμφισβητώντας τον τρόπο με τον οποίον «γινόντουσαν τα πράγματα» μέχρι τώρα. Μερικοί εξανίστανται. «Με ποιους πάει να τα βάλει ο Τσίπρας, έχει συνειδητοποιήσει; Τι νομίζει; Πως μπορεί ποτέ μια χώρα χρεωμένη και άφραγκη σαν την Ελλάδα να τολμάει ακόμα και να σκεφτεί ότι θα θέσει τους δικούς της όρους; Έχουμε τρελαθεί εντελώς;» .
    Φαίνεται πως, ναι, έχουμε τρελαθεί εντελώς –επιτέλους. Φαίνεται πως, ναι, ο Τσίπρας δεν έχει σκοπό να γίνει ο αριστερός πρωθυπουργός της σφαλιάρας που θα πρωθυπουργεύει σε μια χώρα που της έχουν αφαιρεθεί όλες οι εξουσίες. Φαίνεται πως, ναι, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του έχουν αποφασίσει να το πάνε όλο το χοντρό πακέτο μέχρι τα άκρα, και αν τεθούν από τους εταίρους θεμελιώδη πιά ζητήματα όπως η αποπομπή μας από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση ή η παραμονή μας υπό συγκεκριμένους όρους που τους έχουμε βαφτίσει «Μνημόνια» - να θέσει το ζήτημα σε ένα ωραίο δημοψήφισμα να αποφασίσει επιτέλους η πλειοψηφία των Ελλήνων τι προτιμάει.
    Βέβαια, καλομαθημένοι από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, το ενδεχόμενο να προσφύγει η κυβέρνηση στον λαό για να αποφασίσει, το αντιμετωπίζει σαν εχθρική πράξη, σαν να γίνεται κάτι «εναντίον της Ευρώπης». Το κανονικό που έχουνε μάθει μέχρι στιγμής οι «εταίροι» μας είναι να κάνουνε τις δουλειές τους εδώ όπως και όταν θέλουνε, όταν και όπως τους συμφέρει. Μια κυβέρνηση που βάζει και τον παράγοντα τι συμφέρει την ίδια, τον ελληνικό λαό, τον τόπο, το μέλλον μας, τους ακούγεται πολύ παράξενη εκεί στις Βρυξέλλες – και όπου αλλού εδρεύουν τα κέντρα εξουσίας της ΕΕ των επενδυτών. «Σήκωσε κεφάλι και ο Τσίπρας» σου λένε τώρα, «τόσο άσχετος είναι, μια χαψιά θα τον κάνουμε».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Νικόλα.

      Αφ' ενός θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς "Πως μπορεί ποτέ μια χώρα χρεωμένη και άφραγκη σαν την Ελλάδα να τολμάει ακόμα και να σκεφτεί ότι θα θέσει τους δικούς της όρους;" Όμως, κατά την γνώμη μου πάντα, μπορεί, η οποιαδήποτε χώρα στην θέση της Ελλάδας να αρνηθεί να είναι η χώρα της σφαλιάρας χωρίς εξουσίες της κυβέρνησής της. Και μπορεί να ήταν και πράγματι αξιοπρεπές να το κάνει. Αλλά από όπως το βλέπω από την δική μου σκοπιά, αυτό μπορεί να το κάνει μόνο επιστρέφοντας στην δραχμή, με ότι αυτό συνεπάγεται.

      Δηλαδή, από την σκοπιά μου πάντα, μπορούμε να λειτουργήσουμε σαν χρεοκοπημένοι υπό την καθοδήγηση των δανειστών, ή μπορούμε να παραδεχτούμε την χρεοκοπία μας και να χαράξουμε τον δικό μας δρόμο με δραχμή. Απλά δεν μπορώ να δω πως μπορούμε να τα θέλουμε και να τα κάνουμε και τα δύο γιατί απαιτώντας και βοήθεια και ανεξαρτησία τελικά γινόμαστε όχι μόνο χρεοκοπημένοι αλλά και ζητιάνοι επιείκειας.

      Ναι, το δημοψήφισμα είναι μιά λύση αλλά όχι τόσο απλή. Το δημοψήφισμα από μόνο του δεν μπορεί να αλλάξει διεθνείς νόμους. Για αυτό υπάρχουν οι διεθνείς υπογεγραμμένες συνθήκες, νόμοι και συμβόλαια. Θα το έβλεπα σαν βουλευτικές εκλογές με επιλογή μεταξύ κόμματος που θα κρατήσει το ευρώ ή κόμματος που θα επιστρέψει στην δραχμή. Η παρούσα κυβέρνηση πήρε εντολή να αλλάξει τα συμβόλαια και να μείνει στο Ευρώ, κάτι που σαν εντολή είναι εξωπραγματική γιατί χρειάζεται και συγκατάβαση από την άλλη μεριά του συμβολαίου --η οποία μόνο ως ελεημοσύνη μπορεί να δοθεί. Κατά την γνώμη μου είναι οι βουλευτικές εκλογές εκείνες που θα έφερναν το αποτέλεσμα το οποίο ο κόσμος νομίζει ότι μπορεί να φέρει ένα δημοψήφισμα. Εκεί διαφέρει η άποψή μου.

      Το αν είναι "καλομαθημένοι" ή όχι οι Ευρωπαίοι από προηγούμενες κυβερνήσεις δεν έχει για μένα καμία σημασία. Αν το εκλογικό σώμα εκλεξει κυβέρνηση με εντολή να κάνουμε στάση πληρομών και να βγούμε από το Ευρώ, οι Ευρωπαίοι να το καταπιούν και να πουν και ένα τραγούδι.

      Διαγραφή
  3. Λάθος. Πολύ μεγάλο λάθος. Προσωπικά νομίζω ότι η Μέρκελ έχει ήδη αρχίσει να καταλαβαίνει ότι αν συνεχιστεί αυτός ο ανόητος (και χυδαίος) ακραίος εκβιασμός με το σουγιά στο κόκκαλο και το λουρί στο σβέρκο, η πατρίς (μας) ευγνωμονούσα θ’ ανεμίσει το μαντήλι της στο αποτυχημένο πείραμα της ΕΕ (δεν είναι και η πρώτη φορά που αποτυγχάνει αυτό το πείραμα) και, σίγουρα, δεν θα μεταμορφωθεί σε χαμένη Ατλαντίδα, ούτε θα εξαφανιστεί από τον χάρτη.
    Υπάρχει η εύκολη λύση να παραμένεις σε έναν γάμο «μόνο για τα λεφτά» κι’ ας περνάς χάλια, κι’ ας σε προσβάλλει το έτερον ήμισυ, κι’ ας σου δίνει το χαρτζιλίκι με το σταγονόμετρο για να μην πάρεις πολύ αέρα ή γιατί θεωρεί ότι δεν συμπεριφέρεσαι σωστά (ίσως και με το δίκιο του – δεν έχει σημασία –σημασία έχει η εξάρτηση). Και υπάρχει η πιο δύσκολη λύση της αυτονόμησης σου και της προσπάθειας να σταθείς στα πόδια σου και να το βλέπεις το έτερον ήμισυ σε κοινωνικές εκδηλώσεις - και στον έλεγχο για τους βαθμούς των παιδιών στο σχολείο.
    Τα πράγματα είναι πολύ απλά τελικά: Αυτή η κυβέρνηση προσπάθησε, πισωγύρισε, το σκέφτηκε, το δοκίμασε – τελικά όμως δεν της πάει αυτή η σχέση υποταγής και «σήκω-κάτσε-κάτσε-σήκω» . Δεν μπορεί να τον παίξει αυτόν τον ρόλο. Δεν τόχει. Δεν της βγαίνει. Και άμα το καλοσκεφτείς – δεν έχει και κανέναν λόγο. Αν «Ευρωπαϊκή Ένωση» είναι αυτό το «νόμιμο άρα και ηθικό» χρηματοοικονομικό μπουρδέλο όπου πρέπει να στήσεις κώλο για να πάρεις μάρκες να μείνεις στο «παιχνίδι» - συγγνώμη αλλά να το χέσω το παιχνίδι.
    Και για να γίνουν τα πράγματα πιο σωστά και να μετρηθούν τα ναι και τα όχι, αν συνεχίσουνε να μας τα πρήζουν με τέτοια επιμονή (και αν δεν το «σώσει» το παιχνίδι πολιτικά η κυρία Μέρκελ που είναι πολιτικό πρόσωπο, κακά τα ψέματα), να πάμε σε δημοψήφισμα ή εκλογές να αποφασίσει η πλειοψηφία τι θέλει.
    Άντε να κρατήσει μέχρι την Δευτέρα όλη αυτή εκκρεμότητα, να δούμε αν έχει κάτι να του προτείνει του Τσίπρα ή Μέρκελ – κάτι με πολιτική υποδομή και λίγη φαντασία. Πέρα από τις 23 του μηνός δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το βασανιστήριο με τους κομπλεξικούς Ντάϊσελμπλουμ και τους αφηνιασμένους Σόϊμπλε. Αν μπορεί να κάνει κάτι η «πολιτικός» της υπόθεσης, δηλαδή η κυρία Μέρκελ, ας το κάνει.
    Αν δεν μπορεί, μία λύση μόνο υπάρχει. Να αποφασίσει για την τύχη της Ελλάδας η (απόλυτη, όχι η σχετική) πλειοψηφία των Ελλήνων.

    Παράπονο έχω να διαβάσω μια πρόταση ουσίας για την ελληνική κυβέρνηση .

    Με εκτίμηση και τις καλημέρες μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πράγματι, η Ευρώπη και η Γερμανία βλέπουν από καιρό ότι ή αλλάζουν τακτική, ή στο τέλος βγαίνει από το Ευρώ η Ελλάδα. Και σωστά λες ότι κατά άμεση επέκταση το θέμα δεν είναι η Ελλάδα αλλά η βιωσιμότητα του Ευρώ και γενικότερα της ΕΕ. Είμαι σίγουρος ότι την βιωσιμότητα του Ευρώ και της ΕΕ σκέφτονται οι Ευρωπαίοι και όχι ιδιαίτερα την Ελλάδα. Τα πάντα στο τέλος αποφασίζονται με το ζύγι, στην μεγαλύτερη εικόνα.

      Και πράγματι! Η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι δυνατόν, για την ταυτότητά της και αρχές της, να λειτουργήσει σαν "μνημονιακή". Αυτό όμως, πάντα κατά την γνώμη μου, δεν μπορεί να το αλλάξει ένα δημοψήφισμα, αλλά εκλογές βουλευτικές με καθαρές επιλογές ανάμεσα σε ρεαλιστικές εξαγγελίες κομμάτων --μιά και οι εξαγγελίες των περασμένων βουλευτικών αποδείχθηκαν ανεφαρμόσιμες υπό την τωρινή πραγματικότητα και "εντολή".

      Συμφωνώ απόλυτα και με το κλείσιμο του δεύτερου σχολίου σου! Ή κάτι πρέπει να αλλάξει με "δημιουργικές" λύσεις από την Ευρώπη, ή να αποφασίσουμε εδώ, εμείς, πως να πορευτούμε. Η υπάρχουσα κατάσταση δεν μπορεί να τραβήξει ούτε μέρα πλέον!

      Καλό σου απόγευμα και πάλι.

      Διαγραφή
  4. Δημήτρη, σε ότι αφορά στην ανθρωπιστική κρίση, προτείνω να δεις το AGORA (https://vimeo.com/108372095) το σχετικό με την κρίση ντοκυμαντέρ του Αυγερόπουλου. Ούτε κι εγώ το έχω δει, αλλά έχω ακούσει από πολλούς πως πρόκειται για εξαιρετική δουλειά. Ή το βλέπουμε μαζί, όταν με το καλό ξανάρθετε (φιλιά στη Μαργαρίτα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή μου Nefosis, φυσικά υπάρχει μεγάλη κρίση και σοβαρότατη κατάσταση-αδιέξοδα, που έχουν αλλάξει την ζωή όλων. Όλοι έχουν λιγότερα από όσα είχανε και πολλοί δεν έχουν να φάνε, και αρκετοί χάνουν τα σπίτια τους! Υπάρχει άμεση ανάγκη να παρθούν μέτρα σε μία Ευρωπαϊκή χώρα η οποία αντιμετωπίζει πραγματικότητες που θα περίμενε να δει κανείς στον τρίτο κόσμο και όχι στην Ευρώπη! Η δική μου θέση δεν μειώνει τίποτα από αυτά αλλά ερωτώ αν είναι σωστό να χρησιμοποιούμε την ίδια έκφραση και λέξεις ("Ανθρωπιστική Κρίση") που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν τις συνθήκες και γεγονότα στην Συρία και στο Ιράκ, κλπ. Το ερωτώ αυτό γιατί οι λέξεις και οι εκφράσεις τελικά καθορίζουν το πως βλέπει ο κόσμος τον εαυτό του και μπορεί, οι εκφράσεις, να παραπλανούν και ως εκ τούτου να μην οδηγούν σε ρεαλιστική αντιμετώπιση και αποφάσεις. Δεν έχουμε στην Ελλάδα βομβαρδισμούς, εμφυλίους, αποκεφαλισμούς, ISIS και εκατομμύρια προσφύγων χωρίς σπίτια. Εκείνους που έρχονται από ανθρωπιστικές κρίσεις τους βάζαμε μέχρι σήμερα σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως και τους ξεχνούσαμε --κατά τ' άλλα εμείς την έχουμε την "ανθρωπιστική κρίση";;; Δεν θα είχα πρόβλημα με κάποια άλλη έκφραση η οποία να μην μας "ανέβαζε" (παραπλανητικά) στο επίπεδο της Συρίας.

      Κι από εμάς φιλιά σε όλους! Η Μαργαρίτα έφυγε σήμερα για μετεκπαίδευση για επιθεωρητής :-) και ο Κώστας εχθές ξεκίνησε με την Γιουνάιτεντ :-)))

      Διαγραφή
    2. Έχουμε έν θέμα με τους ορισμούς. Εσύ τους τοποθετείς συγκριτικά κι εγώ μάλλον πιο απόλυτα. Νομίζω όμως πως επειδή μια κρίση είναι πιο σοβαρή από μία άλλη, δεν μας στερεί αυτό το δικαίωμα της χρήσης της λέξης. Ας πούμε, ένας φόνος μπορεί να είναι ιδιαζόντως ειδεχθής ή όχι. Και στις δύο περιπτώσεις φόνος είναι. Οι αυτόχειρες π.χ. της κρίσης, δεν αποκεφαλίστηκαν από την Isis, αλλά πάλι θύματα της κρίσης είναι και σίγουρα δεν είναι λιγότερο νεκροί από τους αποκεφαλισθέντες. (Εντάξει, ωραία κουβέντα πιάσαμε. :) )

      Διαγραφή
    3. Nefosis μου, πράγματι έτσι είναι, είναι θέμα ορισμών και πράγματι είναι μεταξύ του συγκριτικού και του πιο απόλυτου. Και θα ήταν λάθος από μέρους μου να αρχίσω τώρα για το αν μιλάμε για δύο επίπεδα φόνου, ή για ληστεία αφ' ενός και φόνου αφ' εταίρου... γιατί έτσι θα έπεφτα βαθύτερα στον λάκκο που έσκαψα για τον εαυτό μου με αυτή την ανάρτηση. Πέρα του ότι η Μαργαρίτα συμφωνεί μαζί σου και με την Roadartist, και συνεχίζοντας εδώ από την απάντησή μου στην Roadartist, να προσθέσω μόνο το εξής:

      Όπως και να σκέφτομαι εγώ, με την όποια επιπολαιότητα αυτής της ανάρτησης, αυτός είναι δυστυχώς (σωστά ή λάθος) ο τρόπος με τον οποίον μία πλειοψηφία των Ευρωπαίων αντιδρά όταν ακούει αυτούς τους ορισμούς και εκφράσεις. Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι να καταλάβω εγώ την απόλυτα Ελληνική σκοπιά, που μου είναι σχετικά εύκολο να την καταλάβω... το θέμα είναι ότι μας ακούνε και εκείνοι από τους οποίους ζητάμε βοήθεια...

      Διαγραφή
  5. Θα συμφωνήσω με την Nefosis, ο Αυγερόπουλος κάνει εξαιρετική δουλειά. Το σημείωμα του σκηνοθέτη τα λέει νομίζω όλα: "Τώρα κινηματογραφώ την ίδια μου τη χώρα: αυτά που είδα στην Αφρική, την Ασία ή τη Λατινική Αμερική, τώρα συμβαίνουν στη γειτονιά μου. Το «Αγορά» είναι η προσωπική μου αντίδραση στην κρίση, η θέση που παίρνω απέναντι στην αδικία. Στόχος μου είναι να δώσω φωνή στους ανθρώπους που δεν μπορούν να ακουστούν.
    Από τις αρχές της κρίσης το 2010, με μία ομάδα συνεργατών ξεκινήσαμε να παρακολουθούμε ζωές ανθρώπων διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων παρατηρώντας πώς οι ζωές τους αλλάζουν καθώς ο χρόνος περνά και πώς η κρίση επηρεάζει ή όχι τις ζωές τους. Παράλληλα, καταγράφουμε τη δραματική χρονική ακολουθία της ίδιας της κρίσης, αναζητώντας απαντήσεις από ανθρώπους-κλειδιά, πολιτικούς ή insiders τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Παρακολουθούμε επίσης την άνοδο του φασισμού αλλά και των κινημάτων αλληλεγγύης." Σαν μια ιστορική καταγραφή,παίχτηκε σε κάποιους κινηματογράφους της Αθήνας, αλλά και του εξωτερικού.

    Νομίζω είναι λίγο άτοπη η ανάρτηση αυτή Δημήτρη και την καταργεί η φράση σου: "Υπάρχει άμεση ανάγκη να παρθούν μέτρα σε μία Ευρωπαϊκή χώρα η οποία αντιμετωπίζει πραγματικότητες που θα περίμενε να δει κανείς στον τρίτο κόσμο και όχι στην Ευρώπη!" Ακριβώς. Γιατί θα πρέπει η φράση "ανθρωπιστική κρίση" να παραπέμπει μόνο σε πρόσφυγες και βομβαρδισμούς, και όχι στην καταστροφή της οικονομίας μιας χώρας και στη διάλυση της μεσαίας τάξης της, στο 60% της ανεργίας των νέων; Χρειάζεται να παρθούν μέτρα. Αν και στιγμές φοβάμαι πως ήδη είναι αργά, πέρασαν τόσα χρόνια και έφεραν αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας. Κανείς δε σύγκρινε το Ιράκ με την Ελλάδα. Αν φτάσουμε στο σημείο να μπερδεύουμε στο μυαλό μας αυτά τα πράγματα, τότε σαν να έχει χαθεί ήδη το παιχνίδι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή μου Roadartist, μάλλον πρέπει να παραδεχτώ ότι η σημερινή ανάρτηση ήταν άτοπη γιατί ήταν γραμμένη πρόχειρα, άγαρμπα, με ποσοστό αδικίας. Αν και προσωπικά επιμένω ότι δεν μπορώ να σκέφτομαι στο ίδιο "επίπεδο" Συρία και Ελλάδα, έχεις δίκιο και εσύ και η Nefosis ότι ένας χαρακτηρισμός δεν εννοεί απαραίτητα μόνο ένα επίπεδο. Και όσο η γνώμη είναι περισσότερο υποκειμενική, τόσο είναι λιγότερο "σωστή". Ίσως το ενστικτώδες σκεπτικό μου να το επηρεάζει και το πως λέμε ανθρωπιστική κρίση την δική μας όταν εκείνους που έρχονται από βαθύτερη και χειρότερη ανθρωπιστική κρίση τους βάζουμε σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. "Χλωμό πρόσωπο μιλά με διχαλωτή γλώσσα", που διαβάζαμε και στο Λούκι Λουκ. Δυστυχώς η πλειοψηφία εκείνων που προτιμάνε τους Σύριους και τους Αφρικανούς στην Αμυγδαλέζα, ξενοφοβικά, ρατσιστικά και φασιστικά, συμπεριλαμβάνει πολλούς που χρησιμοποιούν την έκφραση "ανθρωπιστική κρίση" για τους εαυτούς τους αλλά δεν δίνουν σε άλλα θύματα χειρότερης ανθρωπιστικής κρίσης λίγη από την επιείκεια που ζητάνε από τους Ευρωπαίους για τους εαυτούς τους. Αυτό ίσως να με τύφλωσε σε όλα όσα έγραψες και εκείνα που είπε ο Αυγερόπουλος, με τα οποία συμφωνώ απόλυτα.

      Στο τέλος, πράγματι, "Αν φτάσουμε στο σημείο να μπερδεύουμε στο μυαλό μας αυτά τα πράγματα, τότε σαν να έχει χαθεί ήδη το παιχνίδι"
      Και είμαι και εγώ ένοχος αντίστροφου μπερδέματος σε αυτήν την ανάρτηση.

      Όλη η ανάρτηση βασίστηκε στην ερμηνεία μιας έκφρασης (όχι στις πραγματικότητες για τις οποίες χρησιμοποιείτο), και τελικά έπεσε λόγω υπερβολικής υποκειμενικότητας και προχειρότητας. Και αυτή η παραδοχή είναι μεταγενέστερη και ισχύει συμπληρωματικά και υπεράνω των προηγουμένων απαντήσεών μου στον Τζων και στον Νικόλα. Και απαντώ ξεχωριστά στην Nefosis, αν και οι δύο απαντήσεις μου σε εσένα και σε εκείνη, είναι μία συνέχεια.

      Καλό σου απόγευμα και σ' ευχαριστώ! :-)

      Διαγραφή
  6. Σε συγκριτικό επίπεδο με τις χώρες της Ευρωζώνης στην οποία ανήκουμε τυπικώς και με τις οποίες συγκρίνονται άμεσα οι δείκτες μας διεθνώς, ναι ζούμε ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα. Η σύγκριση με Ιράκ/Συρία κλπ. είναι ένα εντελώς διαφορετικό context. Apples and oranges, νομίζω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καταλαβαίνω πως το εννοείς, και πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι μία έγκυρη αντιμετώπιση --το ότι συγκρινόμαστε με μέσα στην ομάδα στην οποία ανήκουμε, και ότι δεν μπορούμε να συγκριθούμε ευθέως με την Συρία. Δεν το είχα δει έτσι. Είναι τρομερά δύσκολο για μένα, για το πως αισθάνομαι την ζωή, να κοιτάξω με τρόπο διαφορετικό από του να βλέπω όλο τον πλανήτη, όλη την ανθρωπότητα σαν σημείο εκκίνησης... για σκέψεις "ανθρωπιστικές. Αλλά οπωσδήποτε, και μετά από τα άλλα σχόλια, πρέπει να παραδεχτώ πως η δική μου οπτική είναι σίγουρα εντελώς υποκειμενική... Είναι όπως έγραψα ήδη τρομερά δύσκολο να σπρώξω το μυαλό μου σε αυτή την οπτική γιατί με κάνει να αισθάνομαι ότι βγάζω μια μεγάλη μερίδα της ανθρωπότητας έξω από την συγκεκριμένη ομάδα, ενώ εσύ πάλι λες ότι δεν μπορούμε να βάλουμε όλες τις ομάδες ανθρώπων στην ίδια σύγκριση... Δεν επιμένω... προσπαθώ να το δω και από την σκοπιά που προτείνεις... Και πεισματικά το μυαλό μου κολλάει στο να θέλει να δει όλο το μανάβικο... όχι τον κάθε πάγκο χωριστά... όχι το κάθε καφάσι στον κάθε πάγκο χωριστά... Άλλωστε, τα δεινά της Συρίας και του Ιράκ ποιός τα ξεκίνησε; η Δύση... με δικτάτορες και επεμβάσεις...

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.