Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

Home












Πατρίδα είναι εκεί που είναι η καρδιά σου. Η καρδιά την γνωρίζει και σκιρτάει εκεί που δεν το περιμένεις. Σου λέει, κοίτα! Εκεί ανήκεις...

Έβλεπα τη τελευταία ταινία του Τραβόλτα "The Forger", και σε μιά σκηνή στο κεντρικό πάρκο της Βοστώνης αυθόρμητα ήξερα την γωνιά που καθόμασταν με τον Κώστα όταν ήταν 4 χρονών... και στην ταινία το παιδί φορούσε ένα πουκάμισο των Red Sox της Βοστώνης σαν εκείνο που είχα αγοράσει στον Κώστα. Στους δρόμους της Βοστώνης, ο Τραβόλτα οδηγούσε ένα παλιό Buick Skylark, μοντέλο 1988, όμοιο με το Pontiac Grand Am που είχα τα πρώτα μου 5 χρόνια στην Αμερική. Η Buick και η Pontiac  είναι της GM και βγάζουν σχεδόν όμοια μοντέλα με διαφορετικά ονόματα. Του Τραβόλτα ήταν μπλε. Το δικό μου ήταν κόκκινο Burgundy. Έβλεπα τους δρόμους και ήξερα ακριβώς που βρίσκομαι. Εκείνον τον περπάτησα ψάχνοντας για δουλειά. Στον άλλον είχε ένα καλό Ιταλικό εστιατόριο... Ένοιωσα τόσο ανάλαφρα... η ταινία με είχε πάει σπίτι μου.

Ποτέ. Ποτέ δεν ένοιωσα έτσι για την Αθήνα ή το Λονδίνο. Δεν φταίω εγώ. Έτσι είναι. Εκεί έφτιαξα την ζωή μου, εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσα το παιδί μου. Πάνω από όλα, εκεί, μετά από ταξίδια και χρόνια, είχα επιλέξει να βρίσκομαι.

Εδώ στο χωριό είναι διαφορετικά. Δεν είναι σαν να βρίσκομαι στην Ιταλία ή οπουδήποτε συγκεκριμένα. Είναι εντελώς δευτερεύον ή τριτεύον το ποιά είναι η χώρα όπου βρίσκεται το σπίτι μας και η ζωή μας. Είμαστε μαζί, οι δυό μας, στο σπίτι μας, και αυτό θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε. Και η Μαργαρίτα θέλει, όταν πάρει σύνταξη σε 15 χρόνια, να πάμε να ζήσουμε στο Γουαϊόμινγκ, την Πολιτεία αμέσως βόρεια του Κολοράντο. Κοντά στο Yellowstone. Κανένα πρόβλημα για μένα :-)

Από την Βοστώνη, με τον Κώστα πηγαίναμε 4 ώρες με το αεροπλάνο στο Κολοράντο που το υπεραγαπάμε και το λέγαμε "home". Μια φορά, το 2005, πάνω στα Βουνά αποφασίσαμε να βαφτίσουμε ο ένας τον άλλον με Ινδιάνικα ονόματα που θα δίναμε ο ένας στον άλλο. Τον Κώστα τον έβγαλα Eagle of Many Nests. Εκείνος με έβγαλε Distinguished River. 

Τελευταία φορά είμασταν εκεί πριν εννέα χρόνια, τον Μάρτιο του 2006. Πέρασε πολύ νερό κάτω από την γέφυρα, από τότε... και τώρα, τον Μάρτιο του 2015, ο Κώστας, 24 χρονών, επέστρεψε σαν τον κατά 4 χρόνια νεότερο πιλότο από τους 12.000 πιλότους της Γιουνάιτεντ Αίρλάινς. 

Τον βάλανε μέχρι τέλη Μαΐου σε ένα δωμάτιο 519 δολαρίων την βραδιά στο Σέρατον. Αντί να πάρει το ένα τεράστιο κρεβάτι ζήτησε δωμάτειο με δύο διπλά. Πήρε φωτογραφία τα Βραχώδη Όρη από το παράθυρο και μου την έστειλε με την λεζάντα "το δωμάτιο σου σε περιμένει, φίλε".

Κι εγώ μπήκα με τον κωδικό μου ως μπαμπάς πιλότου στις κρατήσεις προσωπικού της Γιουνάιτεντ και έκλεισα τον εαυτό μου πρώτη θέση δωρεάν ($65 φόροι αεροδρομίων + $90 για πρώτη θέση) από την Ρώμη στο Ντένβερ, 8-17 Μαΐου. Θα νοικιάσουμε αυτοκίνητο και θα έχει ελεύθερες τρεις μέρες να επιστρέψουμε μέσα στα βουνά. Eagle of Many Nests and Distinguished River will ride again.

Μία ώρα βόρεια είχα πελάτες, μια εκδοτική εταιρεία 400 ατόμων, όπου παρ' ότι είχαν 6 υπαλλήλους σε δικό τους τμήμα πληροφορικής ήταν δικοί μου πελάτες 11 χρόνια, μέχρι το 2009. Με τις δύο κυρίες που ήταν οι πελάτες μου μείναμε φίλοι, μία με τον άνδρα της μάλιστα ήρθαν εδώ στο χωριό να μας δούνε το 2010, και θα έρθουν να μας κάνουν το τραπέζι ένα βράδυ στο Ντένβερ όταν θα είμαι εκεί. 

Και ο Κώστας έχει κλείσει να μπω κι εγώ μαζί του στην εκπαίδευσή του στον εξομοιωτή πλήρης κίνησης για το Μπόινγκ 767.

Εννοείται ότι θα έχουμε να βλέπουμε φωτογραφίες από το Κολοράντο όταν γυρίσω (αλλά πιστεύω ότι θα υπάρξουν άλλες αναρτήσεις από τώρα μέχρι να φύγω στις 8 Μαΐου...)

Ο πατέρας μου ονειρευόταν εκείνη την ιστορία της αρχαίας Ελλάδας που δύο γιοί που νίκησαν σε αγώνες πήραν τον πατέρα τους στα χέρια και τον σήκωσαν να τον δει το στάδιο. Μου το δίνει αυτό ο γιός μου. Αναρωτιέμαι αν ο πατέρας μου αισθάνθηκε ποτέ αν του το έδωσα εγώ...






















4 σχόλια:

  1. είμαι σίγουρη πως και ο πατέρας σου το ένιωσε, ίσως όμως οι συνθήκες δεν ήταν τέτοιες για να σου το πει...
    καλά να περάσεις και να μου φιλήσεις τον όμορφο αετό που κάποια στιγμή, θα φτιάξει μόνιμη φωλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Ρία μου. Τώρα βρήκε μια μεγάλη φωλιά για τα επομενα 41 χρόνια, όπου τα τελευταία 5-10 θα είναι #1 σε αρχαιότητα... Κι εύχομαι να έχεις δίκιο για τον πατέρα μου. Θα το ήθελα...

      Διαγραφή
  2. Το σπίτι μου είναι η Ελλάδα. Προχτές έβαλα να δω την έναρξη των ολυμπιακών αγώνων του 2004, από τα πρώτα κιόλας λεπτά με έπιασαν τα ζουμιά. Δεν άντεξα να δω παραπάνω...γιατί το αίσθημα της υπερηφάνιας καταπλακώθηκε από την οργή και το θυμό για τους ιθύνοντες τούτης της χώρας. Πολύ περίεργο το συναίσθημα. Να αγαπάς πάρα πολύ μια χώρα, που σε πικραίνει αφάνταστα. Να αγαπάς τόσο πολύ και τόσο βαθιά, μια χώρα που σε πικραίνει.

    Λογικό να αισθάνεσαι έτσι. Αλλού δημιούργησες, αλλού έχτισες δεσμούς, συναισθήματα. Έφυγες αρκετά μικρός και σε μια άλλη εποχή. Αυτά τα δυο είναι πολύ βασικά. Η Ελλάδα με αφήνει άφωνη από άκρη σε άκρη, είναι ένας τόπος γεμάτος μυστήριο. Θυμάμαι να βρίσκομαι στη Φλωρεντία, που ήθελα πολλά χρόνια να την επισκεφτώ, και μέσα στις πρώτες ώρες να μου λείπει η δική μου χώρα... Άντε να το εξηγήσεις. Βέβαια αν είχα τη δυνατότητα θα ταξίδευα συνέχεια. Θα ήθελα να γνωρίσω κάθε πλάτος τούτου του πλανήτη... κάθε κουλτούρα και νοοτροπία. Αυτό που έχω παρατηρήσει, όπου κ αν πάω, ακόμη και σε κάποιο νησί το καλοκαίρι, μετά από λίγο η Αθήνα θα μου λείπει πολύ. Έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, μιλάω για εκείνο το κομμάτι της πόλης που τριγυρίζω. Τυχερός κάποιος να ζει σε μια χώρα που του δίνει την ευκαιρία να ανοιχτεί, τα 2/3 αυτού του πλανήτη δεν έχουν αυτή την εμπειρία, λες και δε το δικαιούνται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή μου Roadartist, το δικαιούνται... όλοι. Πολλοί από εκείνους που το ψάχνουν το έχτισαν 300 χρόνια στις ΗΠΑ και το βρίσκουν εκεί. "Αμερικανός" δεν γίνεται κανείς: έτσι γεννιέται, ή όχι. Όπου και να γεννηθεί. Κι ας μην το συνειδητοποιεί. Μπορεί κανείς να μείνει στη Αμερική 30 χρόνια και να μην την καταλάβει, ή να μην έχει πάει ποτέ και να την έχει μέσα του --και αν ποτέ φτάσει εκεί, όπως έφτασα εγώ, να έχει φτάσει "σπίτι του"... Είναι κάτι το διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο "κράτος" ή "έθνος". Γεννήθηκε και χτίζεται, συνεχώς μεταλλασσόμενη, από εκείνους που πήγαν προς την ιδέα της...

      Θυμάμαι το καλοκαίρι του 2004 στην Αθήνα. Είχαμε έρθει όλοι. Ήταν το ζενίθ, και από 'κει και πέρα η ζωή τράβηξε την κατηφόρα και οι οπτασίες εξαϋλώθηκαν. Ίσως να μην έπρεπε να είχαν χτιστεί, οι οπτασίες... ίσως να χρειαζόταν περισσότερη παιδεία του τι σημαίνει να είναι κανείς πολίτης μιας κοινωνίας... Στην προκειμένη περίπτωση, μιας κοινωνίας που δεν είχε ποτέ τον πλούτο τον οποίον πήραν σαν δεδομένο για 30 χρόνια...

      Ένας Αμερικανός θα έλεγε ότι δεν ευθύνονται οι κυβερνήσεις για την μιζέρια ενός λαού, αλλά εκείνοι που τις εκλέγουν, εκείνοι ανάμεσα από τους οποίους ξεπηδάν οι "κυβερνώντες" --οι κοινωνίες που τις επιτρέπουν, τις κυβερνήσεις που τους αποδεκατίζουν, και τις οποίες όταν δεν τους αρέσουν τις αντικαθιστούν με άλλα ρούχα αλλά με τον ίδιο "Μανωλιό". Αυτό το σκεπτικό αποδίδει τρομερή ευθύνη στον κάθε άνθρωπο. Μία ευθύνη που λίγοι εκτός Αμερικής την αποδέχονται για την κοινωνία τους.

      Και εγώ βλέπω το ίδιο μυστήριο και μεγαλείο που βλέπεις εσύ στη Ελλάδα. Αλλά το βλέπω όχι μόνο στην Ελλάδα μα και παντού, στο κάθε μέρος διαφορετικό, ξεχωριστό, αλλά εξ' ίσου υπέροχο... Κουβαλάω μέσα μου όλα τα μέρη που αγαπώ, αλλά "το σπίτι μου" είναι εκεί που αυθόρμητα ταίριαξα, για το οτιδήποτε έτυχε να είμαι... Είμαστε και οι δύο τυχεροί στο ότι έχουμε ένα μέρος που να το λέμε "σπίτι" και να το αγαπάμε, όποιο και να είναι για σένα ή για μένα. Σκέψου εκείνους που δεν το έχουν καν αυτό...

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.