Τετάρτη 8 Ιουλίου 2015

Τσέπρας





«Σεβασμό των κανόνων» και «μεταρρυθμίσεις έναντι βοήθειας»
ζητούν οι Ευρωπαίοι από τον Τσίπρα.
Πως τολμάνε;
Να μας βάζουνε κανόνες μόνο και μόνο επειδή θα ζούμε με τα λεφτά τους;
Να θέλουνε να κάνουμε μεταρρυθμίσεις για να μην ξαναπάθουμε τα ίδια;
Τρομοκράτες!
ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ!
ΟΧΙ, ρε!



***



Ο Τσίπρας λέει ότι κατέθεσε προτάσεις αλλά οι Ευρωπαίοι λένε ότι δεν έλαβαν προτάσεις.
Πως αυτό;




***


Όταν ο Φιντέλ σου γράφει:
"Σας συγχαίρω θερμά για τη λαμπρή πολιτική σας νίκη,"
"Σας ευχόμαστε, εντιμότατε σύντροφε, Αλέξη Τσίπρα τη μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία."

Έχεις εκπληρώσει το όνειρο μιας ολόκληρης Ζωής, με δάκρυα συγκίνησης
.
Θα μου πεις... Οι Έλληνες τι φταίνε;
Συγγνώμη, αλλά... στην Κούβα, πως λειτουργεί η οικονομία και η κοινωνική ασφάλιση;


***



Ας διευκρινίσω πάλι μερικά πράγματα, για να μην υπάρχει ποτέ παρεξήγηση...

Δεν είμαι ούτε "μνημονιακός" ούτε "αντιμνημονιακός".
Πιστεύω ότι η Ελλάδα δεν θα επιζήσει ούτε με, ούτε χωρίς μνημόνιο, ούτε με Ευρώ, ούτε με δραχμή,
αν δεν αναδιαρθρώσει ριζικά το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό της σύστημα.

Δεν υποστήριζα ούτε το ΟΧΙ ούτε το ΝΑΙ αλλά το άκυρο,
επειδή πιστεύω ότι η ερώτηση του δημοψηφίσματος ήταν διατυπωμένη λάθος.

Χάρηκα για το 61%, όχι επειδή ήταν ΟΧΙ αλλά επειδή με τέτοιο ποσοστό αποφύγαμε άμεση διχόνοια και πιθανό εμφύλιο.
Εντάξει. Χάρηκα γιατί παραιτήθηκε ο Σαμαράς. Και γι αυτό μόνο, άξιζε!

Πιστεύω ότι σοφά έπραξε ο Αλέξης και έπεσε το πρώτο παπούτσι, ο Γιάνης.
Περιμένω το δεύτερο παπούτσι, την Ζωή [Μακάρθυ].
...μακάρι να έφευγε και ο Ντάισελμπλουμ που το αξίζει να τον παραιτήσουνε, ώστε να δεθούν τα χέρια του Σόιμπλε.

Και πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει πολύ δουλειά μπροστά της, την οποία αμφιβάλω αν θα την κάνει.

(Μέχρι τώρα δεν έχω ακούσει ή διαβάσει πουθενά, ούτε εδώ, παραδοχή ή ανάλυση των όσων η Ελλάδα δεν έκανε τα τελευταία 5 χρόνια για να διορθώσει την οικονομική, πολιτική και κοινωνική βάση επί της οποίας να εφαρμόσει οποιαδήποτε λύση.)


***



Επανεκκίνηση!

Ψηφίσαμε, είπαμε Όχι στους Ευρωπαίους που ήτανε Ναι στο Ευρώ, επιστρέφουμε στην Ευρώπη να μας (ξανα-) δώσει δανεικά να σωθούμε, και προσφέραμε και θυσία στους θεούς τον Γιάνη "Ιφιγένεια" Βαρουφάκη. Και για τσόντα έκοψε και τις φλέβες του ο Σαμαράς. Καιρός ήτανε. Τώρα που είμαστε;

Η Ευρώπη μας έδωσε δύο προγράμματα τους όρους των οποίων βαφτίσαμε μνημόνια. Όταν μας έδωσε το δεύτερο πρόγραμμα το 2012, κούρεψε σχεδόν το μισό χρέος και είπε, η Ευρώπη, φέρτε το παιδιά εις πέρας το προγραμματάκι, όταν το φέρετε εις πέρας θα αξιολογήσουμε αν πράγματι τα κάνατε όπως συμφωνήσαμε, και μετά το κλείνουμε σαν επιτυχές και μιλάμε για τα περαιτέρω, να κουρέψουμε λίγο χρέος ακόμα, να πάρετε και κάτι τις ακόμα, να βγείτε πάλι στις αγορές, και εδώ είμαστε.

Αλλά τον Νοέμβριο-Δεκέμβριο του 2014 τα μαντάτα δεν ήταν καλά. Δεν είχαμε κάνει αυτά που έπρεπε να είχαμε κάνει, και έπρεπε να τα κάνουμε, και δεν είχαμε και καιρό ούτε τρόπο να τα κάνουμε. Η αξιολόγηση δεν θα έβγαινε. Ο Σαμαράς βρήκε την λύση. Πήρε δυό μήνες παράταση και έστησε τις εκλογές για να τα φορτώσει στον Τσίπρα.

Ο Τσίπρας πήγε στο Μαξίμου όπου δεν βρήκε ούτε χαρτί τουαλέτας, έκανε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ρολό και το έβαλε στον ...στο συρτάρι, όπου δεν υπήρχε χαρτί τουαλέτας, και έστειλε τον Βαρουφάκη στην Ευρώπη να το παίξει τρελός για να κερδίσει χρόνο.

Ότι ζήταγε η Ελλάδα, οι δανειστές έλεγαν, βεβαίως, θα δούμε, αλλά πρώτα να γίνει η αξιολόγηση για να κλείσουμε το τρέχον πρόγραμμα και μετά να συζητήσουμε ότι ποθεί η καρδιά σας.

Έλα όμως που η Ελλάδα ούτε επί Σαμαρά ούτε επί Τσίπρα μπορούσε να επιτρέψει αξιολόγηση! Γιατί δεν είχε γίνει τίποτα να αξιολογηθεί. Γι' αυτό ακτριβώς δε θέλαμε να πατήσει στην Αθήνα η τρόικα, μη και γίνει καμιά αξιολόγηση, και την βαφτίσαμε θεσμούς. Το ήξεραν αυτό και οι Ευρωπαίοι,  και το ήξερε και ο Τσίπρας. Κι ο Βαρουφάκης... Και συνεχίσανε να το παίζουνε τρελοί μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και να εκπνεύσει το πρόγραμμα σε αποτυχία, αλλά χωρίς αξιολόγηση! Και τραβήξανε και μία στάση πληρωμών στο ΔΝΤ, και κλείσανε τις τράπεζες, για να μην έχει κανείς αμφιβολία.

Το πρόγραμμα (το μνημόνιο) απέτυχε γιατί οι Έλληνες δεν έκαναν τις αναδιαρθρώσεις και αναπροσαρμογές που επέβαλε το πρόγραμμα. Τι ήταν αυτά; Λεπτομέρειες, όπως να πάνε σπίτια τους οι Φωτόπουλοι, να ελέγχεται η ποιότητα εργασίας στο Δημόσιο, να παταχτεί η φοροδιαφυγή... να ανοίξουνε τα επαγγέλματα... να στυλαρηστεί το κρατικό πορτφόλιο, να ενισχυθεί ο ιδιωτικός τομέας... να αναδιοργανωθεί το ασφαλιστικό για να έιναι βιώσιμο... Τέτοια τερπνά. Αλλά τέτοια πράγματα δεν γίνονται στην Ελλάδα, και το πρόγραμμα είχε αποτύχει από Νοέμβριο του 2014 και επισήμως με την εκπνοή και της τελευταίας παράτασης 30 Ιουνίου 2015.

Αλλά καθώς το παίζαμε τρελοί από τις 26 Ιανουαρίου καταγγέλλαμε ότι το πρόγραμμα απέτυχε επειδή ήταν κακό πρόγραμμα κακών τοκογλύφων! Τρομοκρατών! Που επιβουλεύτηκαν τα πάχη και τα κάλλη του αγνού Ελληνικού λαού.

Οι κακοί τοκογλύφοι κοιτάζονταν απορημένοι και λέγανε, τι λέτε καλέ παιδιά; ελάτε να αξιολογήσουμε ότι κάνατε αυτά που υποσχεθήκατε ότι θα κάνετε, και μετά να σας δώσουμε και ψωμί και παντεσπάνι.

Όχι σε τα μας αυτά, αποκρίθηκε ο περήφανος λαός. Θα αυτοκτονήσουμε να σας τιμωρήσουμε και θα φταίτε εσείς! Όχι στους δανειστές! Ναι στο Ευρώ! Και να είναι σε κολλαριστά!



Κι έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας, ένα παιδί του τσαμπουκά από την κουνουέ και τις καταλήψεις, που αναρριχήθηκε στον συνασπισμό, πήρε τις συνιστώσες, τις έβαλε στο γύψο και υποσχέθηκε στην Ελλάδα μία απέραντη φάρμα με λαγούς και ένα εργοστάσιο που να φτιάχνει πετραχήλια, κοίταξε στον καθρέφτη και είδε τον Τσε, που τον είχε πάνω από το κρεβάτι του καθώς μεγάλωνε... Και ένα πρωί έλαβε γράμμα και γραφή από τον σύντροφο Φιντέλ. Και την επομένη είναι να πάει στο παλάτι των επισκόπων με ένα μεγάλο Όχι του λαού να τους ζητήσει να του τα δώσουνε όλα (ο προσδιορισμός τους άτοπου και του παραλόγου --όμως, παρά την αυστηρή ρητορική της Ευρώπης, είναι πιθανόν το παιγνίδι φαινομενικής αυτοκτονίας εν ψυχρώ του Αλέξη Τσίπρα να σώσει τελικά την Ελλάδα. Προσωρινά. Αυτό σε επόμενη ανάρτηση).



Η Ιστορία ενός τυχοδιώκτη που βιάστηκε και πήρε στον λαιμό του εκείνους που τον πίστεψαν
(και εκείνους που δεν τον πίστεψαν αλλά δεν είχανε άλλη επιλογή),
ή,
η Ιστορία ενός λαϊκού ήρωα για τον οποίον θα γράφουνε τραγούδια, με νταούλια;

Ίσως και τα δύο.
Συνήθως, το ένα δεν πάει χωρίς το άλλο...



***



Η Ελλάδα μαγείρεψε τα λογιστικά της βιβλία για να μπει στο Ευρώ το 2002. 

Όταν ο Καραμανλής ο μικρός παρέλαβε την κυβέρνηση το 2004, ανακάλυψε έλλειμα όχι 1,5% όπως είχε δηλώσει το ΠΑΣΟΚ αλλά 8,3%, πέντε φορές μεγαλύτερο. Με τους Ολυμπιακούς να επιστρέφουν στην γενέτειρά τους, το έκρυψε.

Το 2007-2008 η κρίση ξεκίνησε από τις ΗΠΑ όπου τεράστιοι οικονομικοί οργανισμοί είχαν κρύψει τοξικά στεγαστικά δάνεια, που δεν θα αποπληρωνόντουσαν, ανάμεσα σε υγιή δάνεια για να κερδίσουν χρήματα από τις μεταπωλήσεις μεγάλων πακέτων δανείων. Η κρίση χτύπησε όλον τον κόσμο, αλλά χειρότερα την απροετοίμαστη και ήδη κρυφά παραπαίουσα Ελλάδα.

Το 2010 η Ελλάδα χρεοκόπησε. Αντί ο Γιωργάκης να το θέσει σαν ντεφάκτο και να επιβάλει στους Ευρωπαίους να αντιδράσουν, αντέδρασε ο ίδιος πρώτος, ζητώντας βοήθεια και δάνεια για να ξεπληρώσει τα δάνεια. Στο Καστελόριζο το θέμα έπαψε να είναι κοινωνικό και έγινε πολιτικό (αλλά παρουσιάστηκε σαν οικονομικό).

Η κρίση ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2007. Στην Ελλάδα η κρίση έπιασε επειδή το ΠΑΣΟΚ είχε πει λογιστικά ψέματα και η ΝΔ τα έκρυψε όταν είχαμε ακόμα καιρό να κάνουμε κάτι.

Μέχρι το 2015 η Ελλάδα είχε αποτύχει να κάνει έστω και ελάχιστες αναδιαρθρώσεις και μεταρρυθμίσεις στους τρόπους με τους οποίους λειτουργεί η κυβέρνηση, η οικονομία, η νομιμότητα, το δημόσιο, η αγορά, η φορολογία οι "ημέτεροι" και το ασφαλιστικό. Χωρίς αυτές τις αλλαγές τα οποιαδήποτε διασωστικά προγράμματα (μνημόνια) απέτυχαν. Φτάσαμε σε στάση πληρωμών και κλειστές τράπεζες.

Με τέτοια κατάσταση προ των πυλών ο λαός είχε ψάξει τον Ιανουάριο να βρει διέξοδο σε πρόσωπα καινούργια, διαφορετικής ιδεολογίας και αρχών. Αντί να βρει πρόσωπα που θα οδηγούσαν την χώρα ρεαλιστικά σε ανοικοδόμηση με την εργατική συμβολή όλων (και να παραδεχτούν ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό-κοινωνικό και όχι οικονομικό), τα οποία πρόσωπα δεν υπήρχαν ούτε υπάρχουν, βρήκαν πρόσωπα τα οποία υποσχέθηκαν πράγματα που κανείς ενήλικας, ούτε οι ίδιοι, δεν είναι δυνατόν να πίστεψε πραγματικά ότι μπορούσαν να γίνουν. Αντί να προχωρήσει σε ανοικοδόμηση, η Ελλάδα προχώρησε με άρνηση της πραγματικότητας, περιμένοντας τους βαρβάρους που ποτέ δεν έμελλε να έρθουν.

Η πραγματική εικόνα της αξίας της Ελληνικής κοινωνίας, μας κοιτά κατάματα από το πως εκμεταλλευτήκαμε τα δισεκατομμύρια επενδύσεων στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, σαν παράδειγμα, στα 11 χρόνια μετά από τους Ολυμπιακούς. Κακιά σκουριά στα μάρμαρα --τα τραγούδια δεν λένε πάντα την αλήθεια.



***



Ξέρετε γιατί καμία κυβερνηση δεν έκανε μεταρρυθμίσεις για να είναι βιώσιμη η οικονομία;
Επειδή θα τους κρέμαγε ο δημοκρατικός λαός στο Σύνταγμα.
Αν δεν μεταρρυθμίσει πρώτα ο λαός τον εαυτό του,
όλα αυτά που γίνονται 5 χρόνια και 5 μήνες είναι κουραφέξαλα.



***



Εν τω μεταξύ,
Συγγνώμη, αλλά αυτά είναι γελοιότητες.
Αν η ΕΕ είναι ο Καίσαρας και οι Έλληνες ανυπότακτοι Γαλάτες,
τότε...
γιατί τους παρακαλάμε να μείνουμε στο Ευρώ και δεν φεύγουμε ως ανυπότακτοι;
Ο υπουργός που έκανε αυτήν την εικόνα τουίτ ανήκει στην κυβέρνηση που παρακαλάει για συμφωνία;;;
Α.. και... τα πνευματικά δικαιώματα για την χρήση της εικόνας του Αστρερίξ και του Οβελίξ,
τα παραχώρησε ο Γαλλικός εκδοτικός οίκος;
ή το κλέψαμε και αυτό;




Ψεκασμένε μου, οι "κουτόφραγκοι" δεν ξέρουν τι σημαίνει ARISTERIX!
Έπρεπε να γράψεις SINISTRIX, ή LEFTIX, τα οποία βέβαια δεν κολλάνε στο "Αστερίξ"
Διαπραγμάτευση, ε; Να τους χαιρόμαστε!
Μαλάκες! και εκείνοι που τα κάνουνε και εκείνοι που τα επιτρέπουνε!
Συγγνώμη, ε;



***








14 σχόλια:

  1. Όσο περνούν οι μέρες τόσο πιο πολύ ανοίγουν τα στόματα και αιτιολογείται το ΝΑΙ και το ΟΧΙ από εκείνους που ψήφισαν το ένα ή το άλλο. Για το ΝΑΙ, δεν είχα αμφιβολία για τις προθέσεις, συμφωνώ ή διαφωνώ δεν έχει σημασία, μου ήταν ξεκάθαρο και νομίζω όχι μόνο σε μένα.
    Για το ΟΧΙ όμως δεν είχα μετρήσει τους λόγους για τους οποίους ψηφίστηκε αν και πίστευα ότι ούτε όσοι το υποστήριξαν είχαν και εκείνοι καταλάβει ακριβώς πόσοι ήταν αυτοί οι λόγοι και γιατί το έκαναν.
    Δεν θα μπω σε ποσοστά, ποια ομάδα πιστεύει δηλαδή περισσότερο το ένα ή το άλλο, αλλά επειδή καθημερινά μιλάω με πολύ κόσμο διαπιστώνω τα εξής:

    1. Ο πολύ κόσμος ότι δεν κατανοεί, ότι του φαίνεται δυσνόητο και περίπλοκο το φοβάται, το απαξιώνει και το εγκαταλείπει. Μπορεί βέβαια να προσπαθήσει να το κατανοήσει κι από εκεί και πέρα να πάρει τις όποιες αποφάσεις του, δεν το κάνει όμως. Προτιμά την ευκολία της γενίκευσης και της απαξίωσης. Έχει μια κάποια μικρή δικαιολογία όλο αυτό, ο κόσμος είναι κουρασμένος κι έχει αποπροσανατολιστεί από όσα ακούει και επικεντρώνεται στην σκληρή του καθημερινότητα. Επειδή όμως τελευταία μιλήσαμε πολύ σε αυτή τη χώρα για «φόβο», ο μεγαλύτερος φόβος του Έλληνα είναι να βάλει το μυαλό του και σε μια άλλη λογική και διαδικασία από εκείνη που ήδη ξέρει, όχι απαραίτητα για να την αποδεχτεί, αλλά για να την κατανοήσει και να κρίνει εν συνέχεια καλύτερα. Πιστεύω ότι ίσως οι λεγόμενοι «γενναίοι» αυτής της χώρας να είναι και οι περισσότερο φοβισμένοι.

    2. Πολλοί αντιλαμβάνονται την κατάσταση ως μια ευκαιρία για εκδίκηση. Εκδίκηση κατά πάντων, των «κακών» Ευρωπαίων που δεν μας καταλαβαίνουν, του παλαιού και σάπιου πολιτικού συστήματος, ακόμα και κατά εκείνων που σε αυτή τη χώρα παραμένουν ακόμα όρθιοι, με όποιο τρόπο τέλος πάντων, εδώ ισχύει ότι καλύτερα να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα παρά να αποκτήσω εγώ μια νέα. Ειδικά το τελευταίο έχει τις ρίζες του βαθιά στην νοοτροπία του Έλληνα ο οποίος εν προκειμένω αντιλαμβάνεται τη δυνατότητα κάποιου να παραμένει ακόμα όρθιος ή έστω γυρτός μέσα σε αυτή την κρίση, ως αποτέλεσμα απάτης και δολιότητας, άρα πρέπει να τιμωρηθεί. Δυστυχώς είναι κάτι που το ακούω όλο και πιο συχνά τώρα που τα στόματα πλέον άνοιξαν.

    3. Επίσης, είναι πολλοί που από άγνοια, γιατί έτσι άκουσαν από κάποιους, επειδή έτσι θέλουν να πιστεύουν, επειδή πραγματικά έχουν επιχειρήματα πάνω σε αυτό, επιθυμούν την επιστροφή στη δραχμή, ή σε όποιο τέλος πάντων τοπικό νόμισμα. Έχω κάνει συζητήσεις με όσους, βασιζόμενοι πάνω σε οικονομικές αρχές, το υποστηρίζουν και μπορώ να κατανοήσω τη θέση τους, είναι μια μορφής «θεραπεία» κι αυτό. Είναι κι άλλοι όμως που επιθυμούν τη δραχμή επειδή νομίζουν ότι με αυτό τον τρόπο την επόμενη ημέρα θα συνεχίσουν τη ζωή τους ανεμπόδιστα με νέο νόμισμα κι ότι απλά το παλιό νόμισμα (ευρώ) θα αντικατασταθεί από ένα άλλο κι όλα μια χαρά, επίσης οι ίδιοι πιστεύουν ότι τα δάνεια τους θα κουρευτούν ή θα εξαφανιστούν δια μαγείας και η ζωή θα ακολουθήσει το δρόμο της, σαν να μην έγινε το παραμικρό ή τέλος πάντων θα κλυδωνιστούμε για λίγο και στη συνέχεια όλα θα διορθωθούν.

    4. Μια άλλη ομάδα υποστηρίζει πλέον ανοιχτά ότι εδώ που φτάσαμε ως γίνουν όλα στάχτη και μπούρμπερη κι ας κάνουμε ένα restart κι όπου βγει. Με αυτούς μπορώ – παραδόξως ίσως – να συζητήσω ευκολότερα, ίσως εδώ που φτάσαμε να είναι και η πραγματική λύση.

    5. Μια άλλη πάλι ομάδα πιστεύει ότι όλα είναι εφικτά, δανικά χωρίς μνημόνια, κατανόηση και εφαρμογή των ελληνικών θέσεων (όποιων κι αν είναι αυτών) από τους άλλους, αλλά όχι απαραιτήτως και το αντίθετο, τσαμπουκάς κι όπου βγει, κι άλλα τέτοια, με αυτή την ομάδα δεν υπάρχει βέβαια η παραμικρή βάση συζήτησης.

    6. Και τέλος ως κερασάκι στα παραπάνω η κάθε επιχειρηματολογία διανθίζεται ασαφώς και γενικόλογα με λόγια περί αξιοπρέπειας, περί δημοκρατίας, περί περηφάνιας, για αδάμαστο πνεύμα κι άλλα τέτοια, πάντα σε ότι μας αφορά, λες κι όλοι οι άλλοι, οι «κακοί» δεν επιθυμούν δημοκρατία, αξιοπρέπεια και περηφάνια.

    ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...

    Αισθάνομαι ότι κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν πιστεύω πάντως στον πεπλανημένο λαό και ειδικά σε αυτόν, που ενώ όλοι μας κουβεντιάζουμε - μάλλον μονολογούμε - τόσα χρόνια για την κρίση που μας μαστίζει, δεν μπαίνουμε στον κόπο να συζητήσουμε σοβαρά και χωρίς παρωπίδες για τα πραγματικά αίτιά της, όχι για να αποδοθούν κατά ανάγκη ευθύνες, αλλά για να δούμε ποια είναι τελικά η ρίζα του κακού. Βέβαια, αυτό προϋποθέτει γενναιότητα από την πλευρά μας, γιατί τότε είναι που θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τις μεγάλες αλήθειες και τα λάθη μας ως λαός και τότε είναι που θα πρέπει να ξεβολευτούμε από όσα μέχρι σήμερα πιστεύουμε.

    Δεν είμαι αισιόδοξος, είναι πολύ δύσκολο να βλέπεις τους μύθους να καταρρέουν, γιατί είναι τότε που θα πρέπει να δημιουργήσεις μια νέα πραγματικότητα η οποία σε φοβίζει.
    Να λοιπόν που είναι εγκατεστημένος ο Φόβος σε αυτή τη χώρα.

    Δυστυχώς, η Μεταπολίτευση ουδέποτε μας άφησε παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, είναι εδώ ακμαία, ζωντανή και έχει να ζήσει μέρες δόξης ακόμα.

    Στην τελική βέβαια, δικαίωμα κάθε λαού είναι να αυτοκτονεί αξιοπρεπώς ή όχι και να χτίζει το όποιο μέλλον του από την αρχή, φτάνει βέβαια να αντιληφθεί ότι αυτοκτόνησε κι όχι ότι τον πυροβόλησαν οι άλλοι, αλλά τώρα θα μου πεις, τι μας λες άνθρωπέ μου… ένας πεθαμένος τι μπορεί να αντιληφθεί;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, τα ΟΧΙ συμπεριελάμβαναν...
    1. Δεν κατάλαβαν την ερώτηση, απαξίωσαν το θέμα και πήγαν στην άρνηση,
    2α. Εκδίκηση κατά παντός διότι ο εαυτός είναι ένα αγνό θύμα,
    2β. Θα ρίξω εσένα αντί να εργαστώ περισσότερο, ή διαφορετικά, εγώ,
    3. Το κακό που δεν ξέρουμε είναι ηπιότερο από το κακό που ξέρουμε,
    4. Διάλυση, επιπέδωση και ρεστάρτ (επί των ιδίων θεμελίων που μας έφεραν εδώ),
    5. Ιπτάμενα γουρουνάκια που σέρνουν το καραβάκι του Αη Βασίλη,
    6. Εμείς έχουμε πνεύμα δικαιοσύνης και δημοκρατίας, και οι άλλοι όχι.

    Και μου φαίνεται πως το ΝΑΙ είχε σκεπτικά τα οποία όλα μπορούν να συντμηθούν στο νόημα και πρόσωπα του έργου του Τεννεσσή Ουίλλιαμς, με την γνωστή ρήση:
    1. "I have always depended upon the kindness of strangers" (Blanche DuBois, A Streetcar Named Desire)

    Πάνω από όλα διαφαίνεται ότι το δημοψήφισμα ήταν μία άσχετη παρωδία που έδωσε περισσότερες δικαιολογίες για το GRexit παρά πυγμή στην Ελλάδα, και έγινε με λανθασμένη διατύπωση η οποία κατάφερε να στήσει το πιο απαγορευτικό σκηνικό για οποιοδήποτε δημοψήφισμα: Την ασάφεια (και ηθελημένη χειραγώγηση;) που επέτρεψε διαφορετικές ερμηνείες από τον καθένα με προφανή κατάληξη το ΟΧΙ.

    Η διαπραγμάτευση ήταν δουλειά της κυβέρνησης και ήταν ο λόγος για τον οποίον εξελέγη. Η εντολή που πήρε. Δεν ήταν δουλειά του λαού να αναλύσει οικονομικές διαπραγματεύσεις. Στην συγκεκριμένη κατάσταση το μόνο δημοψήφισμα θα μπορούσε να ήταν ανάμεσα σε δύο προτάσεις, των δανειστών και της Ελλάδας, και μόνο αν οι δανειστές είχαν, πριν από το δημοψήφισμα, συμφωνήσει να δεχτούν την επιλογή των Ελλήνων ψηφοφόρων επί των δύο προτάσεων.

    Είναι άραγε ο τρόπος με τον οποίον δρα ο Τσίπρας απλή, συνηθισμένη, Ελληνική προχειρότητα, ή, χειραγώγηση με αρχικό σχέδιο προς ρεστάρτ και δραχμή; Όλες οι ενδείξεις είναι ότι λογικά φαίνεται σαν αρχικό σχέδιο (επειδή θέλουμε να πιστεύουμε ότι ότι και να κάνει η κυβέρνηση, ξέρει τι κάνει), αλλά ακριβώς γι' αυτό αρχίζω να φοβάμαι ότι επρόκειτο περί άγνοιας και προχειρότητας.

    Πολύ καλή η ανάλυσή σου, νομίζω, Τζων Μπόη, και ιδίως στην έλλειψη άλλης ανάλυσης, εκτός του "Αξιοπρέπεια, ρε!", στέκεται. Αλλά και κατηγορεί την κυβέρνηση που επέτρεψε, ή επιδίωξε, τέτοια ανευθυνότητα.

    Η πρώτη παράγραφος του δεύτερου σχόλιού σου νομίζω είναι η πιο σημαντική και η μόνη που να έχει ακόμα σχέση με ενέργειες που μπορούν να γίνουν --στο να προσδιοριστούν τα πραγματικά αίτια. Χωρίς αυτή την αυτοκριτική και συνεπή γνώση και επίγνωση, ότι και να κάνουμε, πάλι μια τρύπα στο νερό θα κάνουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν πιστεύω στην θεωρία της παραπλάνησης και της υφαρπαγής ψήφων.
      Ο καθένας κατάλαβε/καταλαβαίνει αυτό που ακριβώς θέλει και αναλόγως πράττει.
      Δεν μπορεί να θέλουμε να καρπωνόμαστε τα οφέλη από οτιδήποτε αλλά να μην έχουμε μερίδιο στην ευθύνη αν κάτι πάει στραβά, αυτό ως γενική αρχή.
      Δεν γίνεται εμείς να τα ρίχνουμε στην όποια Κυβέρνηση, η Κυβέρνηση στους ξένους κι ο ένας στον άλλον μεταξύ μας, δεν μπορεί να έχουμε πάντα ένα προτεταμένο δάχτυλο και να δείχνουμε τους άλλους.
      Η ενηλικίωσή μας έχει καθυστερήσει δραματικά.
      Πολλά είπα....και το διαύτα είναι μια απίστευτη κούραση.

      Διαγραφή
    2. Αν σε καταλαβαίνω σωστά, στην ερώτηση (που κάνουμε όλοι) του αν η συμπεριφορά της κυβέρνησης ήταν βάση σχεδίου χειραγώγησης, ή απλά προχειρότητα, προτείνεις προχειρότητα και εκ μέρους της κυβέρνησης και εκ μέρους των ψηφοφόρων (" Δεν πιστεύω στην θεωρία της παραπλάνησης και της υφαρπαγής ψήφων. Ο καθένας κατάλαβε/καταλαβαίνει αυτό που ακριβώς θέλει και αναλόγως πράττει")

      Συμφωνώ ότι δεν μπορούμε να μην έχουμε μερίδιο ευθύνης, αλλά σε οποιαδήποτε φάση της Ιστορίας αυτού του τόπου, σε οποιοδήποτε στρατόπεδο της όποιας φάσης, είναι τεκμηριωμένο ότι κανείς ποτέ δεν μίλησε για οποιαδήποτε δική του ευθύνη. Μόνο δικαιώματα. Μάλλον γνώριμο και φύση της φυλής;

      Το ότι η ενηλικίωσή μας έχει καθυστερήσει δραματικά, είναι νομίζω το μόνιμο ρεφραίν αυτού του μπλογκ :-(

      Τι πα να πει "πολλά είπες"; Δηλαδή, "και τώρα Σιωπή"; Ποτέ!

      Διαγραφή
  4. Επειδή την κύρια ευθύνη στις κρίσιμες καταστάσεις συνήθως την φέρουν οι έχοντες γνώση και συγκρότηση, αυτοί έπρεπε να είχαν συνασπιστεί αντί στο ΝΑΙ -μαζί με όλο το σκυλολοϊ που μας οδήγησε ως εδώ, αλλά στην αποχή και την απονομιμοποίηση του εγκληματικού δημοψηφίσματος.

    Το δημοψήφισμα ήταν μιά απόφαση μεταξύ Ψευδαίσθησης και Πραγματικότητας και η Ψευδαίσθηση νίκησε κατά κράτος με 61-39. Μαζί με την ψευδαισθηση νίκησε και η ολικη φτωχοποίηση μαζί με την τριτοκοσμική απομόνωση. Αυτή η Εθνική Ψευδαίσθηση είναι τόσο βαθιά ριζωμένη ώστε να μιλάμε για περίπτωση όπου μόνο μία καταστροφή θα βοηθήσει. Και προφανέστατα, η μέχρι τώρα πορεία τής κρίσης μαζί με τίς κλειστές τράπεζες, τα capital controls και τις ουρές στα ΑΤΜ δεν λειτούργησε καθόλου έτσι, αντίθετα λειτούργησε ως καύσιμο φανατισμού. Το OXI με το ταυτόχρονο “θέλουμε ευρώ” υποδηλώνει την τρικυμία εν κρανίω μιας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας. Δεν πάνε μαζί αυτά! Προς το παρόν η Εθνική Ψευδαίσθηση είναι η κανονικότητα στην Ελλάδα. Κι όταν η κανονικότητα είναι εκτός πραγματικότητας τότε συμβαίνουν τραγωδίες.

    Θα μπορούσε ίσως να πει κάποιος (κατόπιν εορτής και κοιτάζοντας πίσω), πως κανονικά δεν θα έπρεπε να είχαμε μπει στο ευρώ εξ' αρχής. Αν και μάλλον έδειχνε μια καλή -θεωρητικά- ιδέα, στη πράξη αποδείχθηκε πως από κανέναν δεν έγιναν αυτά που έπρεπε στην χώρα, ώστε να κρατηθούμε σ' αυτό το νόμισμα. Η Ελλάδα δεν άλλαξε παραγωγικά, δεν "εξορθολογίστηκε", δεν εργάστηκε με σχεδιασμό. Ούτε ο έλληνας πολίτης ήταν για το ευρώ, ούτε ο τρόπος που γίνονται οι δουλειές, ούτε το σύστημα που δεν άλλαξε, ούτε η νοοτροπία. Λειτουργήσαμε σαν να είχαμε ακόμα δραχμή.

    Εκτός από έλλειψη κανόνων, η χώρα έπασχε και από έλλειψη προγραμματισμού και επαγγελματισμού. Οι εταίροι στην Ε.Ε. προετοιμάζονταν για την έξοδο εδώ και χρόνια. Μπορεί να το αρνούνταν δημόσια για λόγους ψυχολογικούς, αλλά κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα περίμενε να μείνουν με σταυρωμένα χέρια όσο οι Έλληνες παλινωδούσαν. Το σχέδιο για το Grexit είναι ολόκληρο βιβλίο 300+ σελίδων. Οι αξιότιμες κυβερνήσεις μας ετοίμασαν ποτέ έστω και το 1/3 για να αντιμετωπίσουν την κρίση; Υπήρξε ποτέ σοβαρή, συγκροτημένη δουλειά για κάτι τέτοιο; Αν έστω ότι υπήρξε, υιοθετήθηκε από την εκάστοτε κυβέρνηση; Η απάντηση που δίνω εγώ είναι ότι στη χώρα του άρπα κόλλα, άρπα κόλλα θα είναι και τα αποτελέσματα.

    Η παγκόσμια κρίση θα αποδειχτεί μάλλον πιο ήπια, συγκριτικά με την καταστροφή κατά την έξοδο από το ευρώ ως καταχρεωμένη χώρα.

    Τώρα είναι μάλλον αργά.
    Δεν ξέρω πώς μπορεί να σωθεί η κατάσταση.
    Ίσως κανείς δεν ξέρει πια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απόλυτα συμφωνώ, κατά λέξη, αναρτήσεις τώρα: Αποχή ή Άκυρο ήταν το μόνο σωστό μ' αυτές τις γελοιότητες.

      Λειτούργηε ως καύσιμο φανατισμού επειδή είναι καινούργια κατάσταση και ο κόσμος ακόμα δεν έχει πάρει χαμπάρι τι σημαίνει. Anger, Denial, Bargaining, Depression, Acceptance. Τώρα ο κόσμος είναι στο Anger, γιατί κάτι υπάρχει ακόμα στο ψυγείο από την περασμένη βδομάδα, και έχει ακόμα και ηλεκτρικό για το ψυγείο...

      Καλά μπήκαμε στο Ευρώ κι όπως μπήκαμε. Αλλά δεν κάναμε ΤΙΠΟΤΑ σωστό μετά από αυτό. Δεν διορθώσαμε τις μεθόδους και υποδομή, δεν είπε ο Καραμανλής το 2004 ότι το έλλειμα ήταν τότε 8,3%, δεν απείλησε με χρεοκοπία ο ΓΑΠ, και μετά ήταν πια αργά.

      "Στη χώρα του άρπα κόλλα, άρπα κόλλα θα είναι και τα αποτελέσματα"
      Τελικά, μάλλον αυτή είναι η πραγματικότητά μας, πάντα.

      Η κατάσταση θα σωθεί (προσωρινά) μόνο αν η Ευρώπη ανοιγοκλείσει τα μάτια της πρώτη και στρίψει το τιμόνι. Πράγμα, actually, πιθανό, μιά και είναι οι μόνοι που σκέφτονται σ' αυτόν τον "διάλογο". Βέβαια αν το κάνουνε, εμείς θα πανηγυρίσουμε και το πανηγύρισμα θα αποδείξει την παντελή κατάσταση άγνοιας του Έλληνα. Και σε 1-2 χρόνια εδώ θα είμαστε πάλι...

      Διαγραφή
    2. Δημήτρη, ας ονομάσουμε τα τελευταία χρόνια της κρίσης ως "digestive period" για να γίνουμε και πιο σαφείς.
      Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς όραμα, χωρίς οργάνωση, χωρίς διάθεση για αλλαγές, χωρίς τόλμη και με μπόλικο τακτικισμό, τα τελευταία χρόνια λειτουργησαν όλα με τρόπο ώστε να καταπιούμε πιο ομαλά τα επώδυνα και τα καταστροφικά και αφού πλέον πούμε, αι σιχτίρ, να μείνουμε και ικανοποιημένοι που τελείωσε έστω κι έτσι.... όλοι ικανοποιημένοι στο τέλος κατά κάποιο τρόπο...

      Διαγραφή
    3. Like Mongo said, when he swallowed the bowling ball, this too shall pass.

      Διαγραφή
  5. «Προχωράμε υπνοβατώντας προς ένα Grexit. Τους τελευταίους μήνες τρέχουμε. Και τον λογαριασμό θα τον πληρώσουν οι Έλληνες πολίτες. Αν θέλουμε να το αποφύγουμε πρέπει να υποβάλετε ένα αξιόπιστο πακέτο μεταρρυθμίσεων. Να κάνετε έναν νομικό χάρτη με σαφές χρονοδιάγραμμα, όχι απλές προθέσεις. Χρειαζόμαστε μεταρρυθμίσεις. Έρχομαι και στην Αθήνα να το συζητήσω, μαζί σας προσωπικά»

    «Να τελειώσει το πελατειακό σύστημα, να μην εφαρμόζετε εσείς πελατειακά συστήματα. Ορίστηκαν τις τελευταίες μέρες 13 διευθυντές εκπαίδευσης, 12 από τον ΣΥΡΙΖΑ. Πέφτετε στην ίδια παγίδα που είχε πέσει το ΠΑΣΟΚ. Πρέπει να μειώσετε τον δημόσιο τομέα, ξέρω ότι είναι δύσκολο για τους αριστερούς, αλλά πρέπει να γίνει. Πρέπει να ανοίξετε τις αγορές. Θεσπίστε νομοθεσία για να ανοίξουν τουλάχιστον 10 επαγγέλματα. Προτείνετε να πάψουν τα προνόμια στις χώρες σας, των εφοπλιστών, της εκκλησίας. Τα προνόμια των νησιών και των κομμάτων, μην τα ξεχνάτε. Και το κόμμα σας παίρνει τέτοια χρήματα. Βάλτε τα όλα αυτά σε ένα πακέτο τις επόμενες ημέρες, είμαι βέβαιος ότι θα μπορέσουμε να βρούμε λύση»

    Γκι Φέρχοφστατ, μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μη χαλάς το μύθο βρε Δημήτρη με αυτόν τον Γκι τον πως το λένε, που θα έρθει και στην Αθήνα να το συζητήσει κιόλας!
    Σα δε ντρέπεται που λέει τέτοια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.