Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

Μνημονευτικά











Τον Ιανουάριο του 2015 η κεντρική αξίωση των εκλογών ήταν συγκεκριμένη και απλή: "Η διαπραγμάτευση για τους όρους δανειοληπτικής σύμβασης δεν είχε γίνει σωστά και μπορούσε να γίνει καλύτερα".

Τον Σεπτέμβριο του 2015 δεν νομίζω να έχει μείνει κανείς που να σκέπτεται ότι είναι ρεαλιστικά εφικτοί καλύτεροι όροι. Το ότι την πάθαμε θεαματικά είναι κοινό μυστικό που δεν πολυμιλιέται από την ντροπή μερικών. Οι εκλογές δεν στηρίζονται πια σε κάποια αξίωση αλλά σε μία απόφαση: "Να δεχτούμε τους όρους ή να πραγματοποιήσουμε μία ευθεία ρήξη με όλα όσα αυτό συνεπάγεται". Eπιλογή μεταξύ ζόλοφτ, πρόζακ και αυτοκτονίας.

Εκείνοι που αποδέχονται πλέον την ακλόνητη πραγματικότητα των όρων που θέτουν οι δανειστές, πολύ χειρότεροι όροι τώρα από όσο ήταν τον Ιανουάριο, μπορούν να διαλέξουν ποιός θα τους εφαρμόσει: Κυβέρνηση συνεργασίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ή με κορμό την Νέα Δημοκρατία.

Εκείνοι που προτιμούν την ρήξη και ότι φέρει ας φέρει, έχουν να διαλέξουν μεταξύ ΚΚΕ, ΛΑΕ και ΧΑ.

Οι υπόλοιποι θα  ψηφίσουν Ποτάμι, Φώφη και Καμμένο.

Τρία και βάλε εκατομμύρια άνθρωποι θα χαραμίσουν την ψήφο τους ελπίζοντας ότι θα δημιουργήσουν τους απαραίτητους "μικρούς" για τις απαραίτητες συνεργασίες. Όμως, αυτές τις εκλογές, καμία συνεργασία δεν φαίνεται να σώζει την κατάσταση. Μερικές φορές είναι ανάγκη να ξεχνάμε τις πολυφωνικές χορωδίες και να πηγαίνουμε ή για όλα ή για τίποτα. Και το τίποτα αρχίζει να αιωρείται απειλητικό.

Είναι ασφαλές να πούμε ότι οι εκλογές δεν είναι δυνατόν να βγάλουν ρήξη. Το καθένα από τα τρία κόμματα της ρήξης θα βγάλει 4% με 8%, και δεν πρόκειται να συνεργαστούν. Άρα, η μόνη ερώτηση είναι αν θα είναι πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ ή η Νέα Δημοκρατία. Το ότι θα αποδεχτούμε τους όρους των δανειστών και θα συνεχίσουμε με αυτούς είναι δεδομένο. Τουλάχιστον το ΔΝΤ θα σιγουρευτεί, στους επόμενους μήνες, ότι το χρέος θα αναδιαρθρωθεί και θα γίνει λιγουλάκι ρεαλιστικό το να αποπληρωθεί ίσως, κάποτε. Όχι γιατί λυπούνται τον κοσμάκη, αλλά γιατί θέλουν το χρέος να αποπληρωθεί ίσως, κάποτε.

Όμως, δυστυχώς, ακόμα και αυτό, τούτη την στιγμή με την σημερινή συγκυρία, φαίνεται όνειρο θερινής νυκτός γιατί ο δρόμος προς δημιουργία οποιασδήποτε κυβέρνησης είναι μπλοκαρισμένος.

Για να πάρει 140 με 155 έδρες ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να φέρει γύρω στα 33%-38%. Από τα 36% του Ιανουαρίου έχασε στην ΛΑΕ τουλάχιστον 6%-7%. Αυτό σημαίνει ότι από κάπου πρέπει να βρει 5% με 9% καινούργιους ψηφοφόρους. Το βλέπετε εσείς δυνατόν να χάσει κάπου 550.000 ψηφοφόρους και να βρει 600.000 καινούργιους που να τον ψηφίσουν τώρα για πρώτη φορά;

Η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται 5% με 10% πάνω από τον Ιανουάριο για να βγει πρώτη και να κάνει και κυβέρνηση. Η ΝΔ δεν έχει χάσει, έχει σίγουρα κερδίσει, αλλά πόσους; Υπάρχουν επαναπατρισμοί μετά την έξοδο του Σαμαρά, και υπάρχουν και εκείνοι που αν είναι να έχουμε μνημόνιο στα σίγουρα, το προτιμούν με ΝΔ παρά με ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος διατυμπανίζει ότι δεν το πιστεύει καν, πόσο μάλλον να του εμπιστευτούνε την εφαρμογή του.

Τα 26% περίπου "έκαστος", που βλέπουμε τώρα στις δημοσκοπήσεις για τα δύο πρώτα κόμματα και οι 12% περίπου αναποφάσιστοι μπορούν να καλύψουν την μία ή την άλλη εκδοχή πρωτιάς. Όχι όμως για αυτοδυναμία. Και οι έξτρα 10-25 έδρες για συνεργασία είτε με τον έναν είτε με τον άλλον από που θα έρθουν; Από το Ποτάμι που έχει αρχίσει να λιμνάζει; Από τους Καμμένους που μπορεί ούτε στην Βουλή να μπουν; Ή μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΝΔ θα συνεργαστούν με τους νεοναζί που θα τους λέγαμε ουρακοτάγκους αν δεν ήταν ύβρης αυτό για τους ουρακοτάγκους;. Ή με το ΚΚΕ; ΝΔ και Φώφη-ΔΗΜΑΡ; (χασμουρητό).

Η πρόταση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ είναι το μόνο θεωρητικά εφικτό σχήμα σταθερής κυβέρνησης, είναι όμως ρεαλιστικά ανέφικτο να γίνει. Αν επιτευχθεί συνεργασία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ πρέπει όλοι να αρχίσουμε να μουντζώνουμε τους εαυτούς μας και αλλήλους πέντε φορές την ημέρα, στα γόνατα κοιτάζοντας προς την κατεύθυνση της Βουλής.

Νομίζω ότι βρισκόμαστε προ ατελέσφορων εκλογών και θα πάμε για δεύτερο γύρο. Το ποιός θα βγει πρώτος τελικά ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στην ΝΔ καμία σημασία δεν έχει. Για κανέναν. Αυτό που έχει σημασία είναι το χάσιμο χρόνου μέχρι να πάρει επί τέλους χαμπάρι ο κόσμος ότι δεν πρόκειται κάποιος καβαλάρης καβάλα σε λευκό άλογο να τους επιστρέψει το φαγοπότι των παλιών καλών καιρών. Και ότι οι συνεργασίες δεν είναι για τους δυνατούς, αλλά για τους αδύνατους.




Το μόνο που έχει μείνει πια για τον ψηφοφόρο είναι το αν θα ακολουθήσει κάποιον που λέει τον Ιανουάριο, Ιανουάριο, ή Γενάρη.






8 σχόλια:

  1. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, την Κυριακή 20/9 ψηφίζουμε μπάνιο στην Τήνο.
    Μήπως θα είστε εδώ για να μας συνοδεύσετε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω, δυστυχώς όχι ξάδελφε, αλλα θα το θέλαμε! Πάντως, μάλλον θα σας δούμε μερικές εβδομάδες αργότερα ;-)
      Τουλάχιστον, ξέρω τώρα τι θα παρακολουθήσω στις 20. Βίντεο στο φέησμπουκ από το μπάνιο :-)

      Διαγραφή
    2. Καλά, θα προσπαθήσουμε να το κανονίσουμε τον Οκτώβρη.

      Διαγραφή
    3. Οκτώβρη (ή Οκτώβριο) μάλλον σίγουρα! περιμένουμε :-)

      Διαγραφή
  2. ΣΥΡΙΖΑ οριακά πρώτο και κυβέρνηση με Ποτάμι και Φώφη, βλέπω. Στημένη από τις Βρυξέλλες. Τα λεφτά τους προέχει να εξασφαλίσουν.

    Τόσο προφανές που δεν θα μπω καν στο κόπο να πάω να ψηφίσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ για εκεί το βλέπω.
      Αυτό που δεν ξέρω είναι πόσοι θα σκεφτούν έτσι (που είναι λογικό, φυσικό και ανθρώπινο), και ωε εκ τούτου αν η αποχή θα πάει από 35% στο 40% ή 45%.

      Διαγραφή
  3. υπάρχει και το ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΕΠΑΜ. προσωπική άποψη μου είναι πως αν κάνουμε τους παρεξηγξμένους τότε το μόνο ου θα καταφέρουμε είναι ν ανέβουν τα ποσοστά εκεί που δεν πρέπει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς ήρθες Summertime Blues. Βέβαια υπάρχει και το ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και το ΕΠΑΜ. Στην ανάρτηση έγραψα για εκείνα που έχουν σοβαρή πιθανότητα να μπούνε στην Βουλή. Είμαι ο πρώτος που θα υποστηρίξω το να ψηφίσει ο καθένας αυτό που πιστεύει. Το πρόβλημα είναι διπλό: αφ' ενός, ίσως σε αυτές τις εκλογές η ψήφος σε κόμματα που δεν πρόκειται να μπουν στην Βουλή είναι αμφιλεγόμενη ως προς το αν είναι υπεύθυνη, στην συγκυρία, ή όχι. Αφ' εταίρου, για δέκα εκατομμύρια νοματαίους, 25 κόμματα δεν είναι ολίγον υπερβολικά;

      Η ΛΑΕ μάλλον θα μπει στην Βουλή. Μπορεί να φτάσει και 8%. Αν ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε συνεργαστεί, θα έβαζε σίγουρα, για πρώτη φορά 1-2 βουλευτές ή περισσότερους. Γιατί αποφασίσανε να μην συνεργαστούν; Έχουν περισσότερη σημασία οι λεπτομέρειες στις οποίες διαφωνούν από την βεβαιότητα να μπει στην Βουλή και το ΑΝΤΑΡΣΥΑ αν συνεργαζόντουσαν;

      Κι ας μην πρόκειται ποτέ να ψήφιζα για ρήξη, θα ήθελα να αντιπροσωπεύονται όλοι, ότι και να πιστεύουν. Αλλά 25 κομματάκια τι να σου κάνουνε μόνα τους σε 300 καρέκλες; Εν τω μεταξύ χρειάζεται και μία κυβέρνηση στην χώρα που να κρατήσει κάμποσα χρόνια και να μπορεί να περνάει νόμους...

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.