Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2016

Εικόνα






Αυτή η φωτογραφία ενός άνδρα που περνά ένα μωρό κάτω από τα συρματοπλέγματα  των συνόρων της Σερβίας και της Ουγκαρίας στην τοποθεσία Ρούεζκε, στις 28 Αυγούστου 2015, παρμένη από τον Αυστραλό ελεύθερο φωτογράφο Γουώρεν Ρίτσαρντσον, κέρδισε το πρώτο βραβείο φωτογραφίας του Παγκόσμιου Τύπου και επίσης πρώτη θέση στην κατηγορία των Νέων.
Την προτιμώ σαν εικόνα, αντιπροσωπευτική των καιρών μας, από την έγχρωμη φωτογραφία του μικρού παιδιού, νεκρού μπρούμητα στην άμμο της παραλίας. Ή μάλλον, φωτογραφίες, πλυθηντικός, από κοντά, από μακριά, από δεξιά και από αριστερά. Εκείνες οι φωτογραφίες είχαν καλέσει την Τουρκία και την Ελλάδα σε αυτό-συλλογισμό της ποιότητας της κοινωνίας  τους με το «κατηγορώ» για ένα θάνατο. Και είχε διαρρήξει ο κόσμος τα ιμάτιά του. Δεν θα το πω ποτέ εκείνο το παιδί με το όνομά του (που όλοι το ξέρουμε), γιατί έτσι θα το ξεχώριζα από τα άλλα εκατοντάδες παιδιά που πεθαίνουν καθημερινά στις θάλασσες της Τουρκίας και της Ελλάδας με τον ίδιο τρόπο αλλά δεν ξέρουμε το όνομα του καθενός.
Αυτή η φωτογραφία δεν μιλά για θάνατο και δεν είναι ένα «κατηγορώ». Μιλά για ζωή, και για προσπάθεια και ελπίδα στο πρόσωπο της πιο τραγικής δυστυχίας. Αυτή η φωτογραφία είναι μια εικόνα που αξίζει να αντιπροσωπεύσει την εποχή μας.

























4 σχόλια:

  1. Δεν υπάρχουν λόγια. Δεν υπάρχει πολιτική. Κράτη "προφυλαγμένα" από το διπλανό τους, και έτσι ο κόσμος μας προχωράει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πρέπει να έχουν λόγια οι λαοί, αγαπητή μου Roadartist, και η πολιτική έπρεπε να κατευθύνεται από τους λαούς. Οι λαοί όμως δεν έχουν ποτέ λόγο γιατί τον λόγο τον παίρνουν αξιοκρατικά οι ισχυρότεροι ανάμεσα στις ομάδες ανθρώπων. Αυτό είναι η αποτυχία του βιολογικού μας είδους, περισσότερο από αποτυχία οποιασδήποτε κοινωνίας, θα έλεγα...

      Διαγραφή
    2. Θα έσβυνα το "αξιοκρατικά" γιατί ο λόγος του ισχυρότερου δεν υπακούει σε καμμία κλίμακα ηθικής αξίας. Θα το αντικαθιστούσα με το "ετσιθελικά" ή το "συμφεροντολογικά".

      Καλημέρα.

      Διαγραφή
    3. Συμφωνώ αγαπητέ spacefreak ότι «αξιοκρατικά» προϋποθέτει «αξία». Και αξία δεν υπάρχει στο «έτσι θέλω» ή στο «μπορώ να σας κάνω να κάνετε ότι λέω». Έπρεπε να το είχα σκεφτεί όταν χρησιμοποίησα τη λέξη και να διάλεγα άλλη.

      Όμως, επίσης μιλάω για αποτυχία του βιολογικού μας είδους, και η αποτυχία αυτή είναι επίσης στο γεγονός ότι ο όχλος διαλέγει εκλεκτούς χωρίς ο ίδιος ο όχλος να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε αξιολόγηση στην επιλογή του, άλλη της ψυχολογίας του …όχλου. Άλλη μια αποτυχία του γενετικού υλικού… Ποιος είναι στην τελική υπεύθυνος για την πορεία του κοπαδιού; Το τσοπανόσκυλο, ο τσομπάνης, ή τα πρόβατα που κάνουν ότι τους λένε, μ’ ένα γαύγισμα και μια γκλίτσα…;

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.