Τετάρτη 4 Μαΐου 2016

Αναστήσιμα





Κατηφορίζαμε τα 5 λεπτά για τον Άγιο Αλέξανδρο στις 11:30 το βράδυ, Μεγάλο Σάββατο. Εικοσπέντε χρόνια στις Ορθόδοξες Εκκλησίες των ΗΠΑ και της Ιταλίας πάντα μένω για την λειτουργία μετά την Ανάσταση μέχρι το τέλος, γύρω στις 1:30 το πρωί. Στον Άγιο Αλέξανδρο προσπαθήσαμε στο παρελθόν, αλλά, αφού άρχισαν να το τραβάνε με τη χορωδία μέχρι τις 3 το πρωί, είπαμε ότι κάτι ξέρουν οι Ρωμιοί που πάνε 11:45 έως 00:05, και πηγαίναμε ξέροντας πια ότι κι εμείς γύρω στις 00:15 θα τους έχουμε αφήσει μόνους τους να ψέλνουνε στους εαυτούς τους. Δεν την λέω αυτοκέφαλη και ανεγκέφαλη χωρίς λόγο.

Είχα την μικρή ψηφιακή τσέπης στην θηκούλα της να κρέμεται από τη ζώνη μου. Στην γωνία Αιόλου και Θέτιδος ακούσαμε τον ήχο που κάνει ένα αυτοκίνητο όταν ακουμπάει και σέρνεται πάνω σε άλλο αυτοκίνητο. Στρίβοντας την γωνία είδαμε ότι κάποιος, μεσήλικας με γυαλιά είχε προσπαθήσει να παρκάρει αλλά είχε κολλήσει και είχε σουρθεί πάνω στο πλευρό του αυτοκινήτου που ήταν παρκαρισμένο μπροστά από την θέση στην οποία προσπαθούσε να παρκάρει. Είχε γδάρει φοβερά όλο το άλλο αυτοκίνητο από μπρος ως πίσω. Τουλάχιστον 1.500 Ευρώ ζημιά, μάλλον περισσότερα. Πριν περάσουν ούτε δευτερόλεπτα εξαφανίστηκε στην Θέτιδος προς την Εσπέρου. Δεν πρόλαβα ούτε την φωτογραφική μηχανή να βγάλω από την θήκη της στη ζώνη μου. Δεν πρόλαβα καν να του φωνάξω «Γουμάρι Έλληνα!»

Μπροστά στην εξέδρα της ανάστασης. Πίσω μου ένας κύριος κρατούσε με κατάνυξη την λαμπάδα του με το άγιο φως καθώς είχε πάρει φωτιά και καιγόταν το πλαστικό ποτηράκι της λαμπάδας χωρίς να το έχει προσέξει. Τον κοίταξα, με κοίταξε, κοίταξα το φλεγόμενο πλαστικό ποτηράκι, ακολούθησε τα μάτια μου και το είδε κι’ αυτός. Το φύσηξε μερικές φορές να σβήσει. Έσβησε. Έβγαλε το λειωμένο ποτηράκι από την λαμπάδα του και πήγε να το πετάξει στο πεζοδρόμιο. Σταμάτησε όταν κατάλαβε ότι τον βλέπανε. Και, αντί να το πετάξει κάτω, με σεμνές κινήσεις λύγισε τα γόνατα και το εναπόθεσε προσεκτικά και ευγενικά κάτω. Στο πεζοδρόμιο. Τον κοίταξα. Κοίταξα το λειωμένο ποτηράκι στο πεζοδρόμιο. Έσκυψα. Το πήρα και το έβαλα στον κάλαθο των αχρήστων, ένα μέτρο και περίπου εβδομήντα πέντε εκατοστά αριστερά από εκεί που στεκόμασταν.

Της Μαργαρίτας της έκανε εντύπωση η ανάσταση αυτή. Παρατήρησε ότι ήταν σχεδόν το εν τρίτο, εν τέταρτο του κόσμου που βλέπουμε συνήθως στην Ανάσταση στον Άγιο Αλέξανδρο, και αυτή τη φορά κανείς δεν τραγούδησε Χριστός Ανέστη, και όλοι είχαν ένα ύφος σαν να μην έδιναν δεκάρα.

Πράγματι. Οι λίγοι που είχαν έρθει είχαν μια έκφραση σαν να τους είχαν ζητήσει πίσω τα δανεικά και δεν τους δίνανε καινούργια…
















Σήμερα στην μαρίνα του Φλοίσβου που φτάσαμε στη βόλτα μας θέλαμε να κάτσουμε να πάρουμε κάτι αλλά δεν αντέχουμε αυτό το δυνατό θόρυβο που περνάει για μουσική από τα μεγάφωνα των μπαρ. Ήθελα ένα καφέ και είπα τουλάχιστον να τον πάρω στο χέρι μακριά από τον θόρυβο. Παρακάλεσα την κοπέλα στο γκισέ για ένα καφέ με κρέμα γάλακτος (όχι σαντιγί, παρακαλώ, κρέμα γάλακτος σκέτη). Τι καφέ θέλετε, με ρώτησε και μου εξιστόρησε κάτι ονόματα όπως λάτε, φρεντοτσίνο, αποτετοιοτσόνο και ξέρω ΄γω… Σήκωσα λυπημένα τα φρύδια μου και απάντησα, δεν ξέρω… ένα καφέ κανονικό, με κρέμα γάλακτος αν έχετε.

Άρχισε να φτιάχνει κάτι, και καθώς το έφτιανε της είπα πως βλέπω στην επιγραφή έξω από το μαγαζί ότι έχουνε “The best Coffee in marina”. Και πρότεινα ότι μια που το γράφουνε Αγγλικά θα μπορούσανε να το γράψουνε σωστά. Δηλαδή, “The best Coffee in the marina” ή “The best Coffee in this marina”. Αλλιώς, συνέχισα γελώντας καλοκάγαθα, οι ξένοι απλώς θα το διαβάζουνε και θα γελάνε πίσω από την πλάτη μας ως συνήθως… Η κοπέλα δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον κι έτσι σταμάτησα μετανοιωμένος που μίλησα πάλι ο μαλάκας. Μου έδωσε τον καφέ, τον έπιασα, ήταν κρύος και έκαναν γκλινγκ-γκλινγκ τα παγάκια μέσα. Το όνειρο ενός ζεστού καφέ με κρέμα γάλακτος εξαφανίστηκε αλλά δεν θέλησα να φανώ ακόμα περισσότερο μαλάκας. Την ρώτησα αφηρημένα σα να μην τρέχει τίποτα «είναι κρύος;» Όχι, μου απαντάει, είναι φρεντοτσίνο. Φύγαμε. Ήπια δυό γουλιές. Τέλειωσε. Άνοιξα απορημένος το καπάκι. Μέσα είδα ένα ποτήρι γεμάτο παγάκια και πολύ πυκνό σαντιγύ που δεν τραβιώταν από το καλαμάκι. Και σκέφτομαι, με τα 3 Ευρώ κι’ ενενήντα σεντς θα μπορούσα να είχα αγοράσει ένα πακέτο Καρέλια χρυσά πλακέ και θα μου είχανε μείνει και ρέστα…








9 σχόλια:

  1. Και λίγο πιο κάτω αν προχωρήσεις προς το Ελληνικό, θα δεις το πρώην Αν. Αεροδρόμιο γεμάτο με σκηνές και πρόσφυγες. Εικόνες συνεχώς που σε γεμίζουν αυτά τα συναισθήματα που μεταφέρεις. Αλλάζει ο κόσμος μας, αλλάζει ο "χάρτης" και αλλάζουν οι ζωές μας.
    Θλίψη για όσα έγραψες, τα παρουσίασες τόσο αληθινά που ένιωσα να ταυτίζομαι σε σημεία και να αντικρίζω συναισθηματικά τον εαυτό μου. Κρίμα, μα κάποια πράγματα δίπλα μας μοιάζουν ανίκητα. :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Επανέρχομαι καθώς δε θέλω επ' ουδενί να θεωρηθεί ρατσιστικό το σχόλιο μου περί προσφύγων. Κραυγή αγωνίας είναι, είμαστε μια χώρα που χρειάζεται άμεσα ανάγκη. Αλλαγή πολιτική. Αλλαγή νοοτροπίας. Ο κόσμος παραείναι κουρασμένος. Δεν είναι ότι δε το γνωρίζουν αυτό όσοι αποφασίζουν (εντός και εκτός) είναι ότι απλά δεν τους ενδιαφέρει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Roadartist μου... Όποτε άλλαξαν χάρτες και ζωές στην Ιστορία παρατηρήθηκαν κύματα μετανάστευσης. Είναι δύσκολο να φτάσει ένας άνθρωπος στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί πλέον να ζήσει ευτυχισμένα και με ψυχική ειρήνη στην γενέτειρά του. Είναι δύσκολο να φτάσει ένας άνθρωπος στο συμπέρασμα ότι μια κατάσταση δεν είναι δυνατόν να διορθωθεί παρά μόνο μέσω θανάτου και αναγέννησης –και εξαρτάται από τον άνθρωπο στο τέλος να αξιολογήσει το αν θα έχει μεγαλύτερη αξία να χαραμίσει την ζωή του ελπίζοντας ότι θα καταφέρει να βοηθήσει να γίνει, και να ζήσει να δει, την αναγέννηση, ή αν θα είχε μεγαλύτερη αξία το να χτίσει μια καινούργια θετική και ευτυχισμένη ζωή μακριά. Η επιλογή του να αποφασίσει να φύγει θα είναι εις μάτην αν εκεί που θα φτάσει αισθάνεται «στα ξένα». Χρειάζεται δύναμη και για την μία επιλογή και για την άλλη. Διαφορετικού είδους δύναμη για διαφορετικούς λόγους στην κάθε περίπτωση. Με την σωστή κρίση και με διαύγεια μπορούν να λειτουργήσουν και οι δύο επιλογές, ανάλογα με το άτομο και τις συνθήκες. Εγώ επέλεξα την δεύτερη. Και την επέλεξα το 1975. Η μόνη διαφορά στην Ελλάδα μεταξύ του τότε και του τώρα είναι ότι τώρα δεν μπορεί κανείς πια να αρνηθεί το τι είναι στην πραγματικότητα η Ελλάδα και η Ελληνική νοοτροπία, κοινωνία και …”αξίες”.

    Το είχα απόλυτα καταλάβει από το πρώτο σου σχόλιο, το πώς εννοούσες την εικόνα στο Ελληνικό, την οποία την έχω δει τις τελευταίες μέρες κάμποσες φορές περνώντας με το αυτοκίνητο. Όταν βλέπω τους πρόσφυγες αυτούς στο Ελληνικό δεν λυπάμαι εκείνους… λυπάμαι τους Έλληνες (και εδώ επιστρέφουμε στην πρώτη παράγραφο της απάντησής μου αυτής).

    Να ‘σαι καλά…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ήρθα με φόρα να σου πω Χρόνια Πολλά και να απολαύσω τις πανέμορφες φωτογραφίες σου.
    Η μικρή ψηφιακούλα μια χαρά τα…..δάμασε τα κύματα!χα,χα
    Για την γλυκιά μας πατρίδα έχω να πω…….άστο καλύτερα Δημήτρη γιατί αν ανοίξω το στοματάκι μου μέρες γιορτινές που είναι δεν θα με ξεπλύνει ούτε ο.....黄河(ο Κίτρινος ποταμός βεβαίως,βεβαίως).
    Για της Λαρίσης το ποτάμι ούτε κουβέντα!
    Τις φιλούρες μου και να περνάς καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χρόνια Πολλά και σε σένα xristin μου και στους δικούς σου!
      Και η μικρή ψηφιακούλα σ' ευχαριστεί ;-)
      Η γλυκιά πατρίδα ήταν ωραία όσο κράτησε η φαντασίωση. Καιρός τώρα για τα κύματα και τον μπάτη.
      Και κανένα φραπετσίνο! (Συνδυασμός Φραπέ και Φρεντοτσίνο) Τι λέει ο Γαλλικός Εθνικός Ύμνος; "Στα όπλα, πολίτες!;" Εκείνοι ήταν πιο άμεση. Εμείς λέμε να πάρω το, να πάρω το-ο ντου...φέκι μου! (αλλά να κάνει πρώτα ξαστεριά, και βλέπουμε) Αχ xristin, τόσες γενεές, τραγούδια, φιλοσοφίες και όνειρα θερινών και άλλων νυκτών, τόσα τραγούδια και που καταλήξαμε; εδώ. Στον κίτρινο ποταμό.

      Διαγραφή
  5. Αγαπητέ Δημήτρη σου εύχομαι χρόνια πολλά και του χρόνου , να έχεις αυτήν την ευτυχία , και να τα λες έτσι τσεκουράτα ,μπας και ξυπνήσουμε , αλλά ο χρόνος είναι αδυσώπητος, άλλες προτεραιότητες τι να πεις , όμως ο πολιτισμός σε ότι περιέγραψες ,έχει χαθεί λυπάμαι που το λέω ,επικρατεί ο ραγιαδισμός , και δεν ξέρω που θα φθάσει , και πάλι χρόνια πολλά , να χαίρεσαι αυτούς τους όμορφους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου και πάντα γερός και με χαμόγελο !!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χρόνια σου Πολλά αγαπητέ μου Νικόλα, δύναμη και αυτοπεποίθηση για όλους… Η αξία φαίνεται στα δύσκολα… στο πως δίνει το παρόν ένας λαός όταν καλεστεί να περισώσει ότι μένει από την ψυχή του. Και είναι μαύρη η μέρα όταν αποκαλύπτεται από τα σκουπίδια στους δρόμους, την αδιαφορία, την ραγιαδοσίνη… ότι ίσως στο μεδούλι μέσα δεν υπήρχε ποτέ τίποτα παρά δανικά… και όνειρα αρχαίων προγόνων…

      Τα παιδιά τι θα γίνουν; Εκείνα που δεν μπορούν να μεταναστεύσουν… Αυτά τα παιδιά σκέφτομαι κάθε μέρα, με κάθε τι που βλέπω στους δρόμους αυτούς και θα ήθελα να τους δώσω την ψυχή μου. Όλα αυτά τα παιδιά που δεν φταίξανε τίποτα και μαθαίνουν ήδη ότι στον τόπο που γεννηθήκανε μόνο ο εαυτούλης μετράει… Εμείς χτίζουμε το ποιος είναι ο καθένας, και το περιβάλλον μας και τις επιλογές μας. Αυτά τα παιδιά τι θα χτίσουν και τι θα επιλέξουν…

      Να ‘σαι καλά Νικόλα και σ’ ευχαριστώ.

      Διαγραφή
    2. Ο κόσμος "έχει κουραστεί" λέει η κυρία παραπάνω. Αλλά τί έκανε αυτός ο κόσμος, το εξυπνοπούλι ο έλληνας, όταν ήταν πιο ξεκούραστος; Μάσαγε όσο σανό τον ταϊζαν "όσοι αποφάσιζαν" (λες και αυτός δεν αποφάσισε με την ψήφο του να τους έχει να τον κυβερνάνε), κοίταζε τη πάρτη του εις βάρος του γείτονα και σιχτίριζε τη "δικτατορία του ευρώ" και τα απάνθρωπα γερμανικά SS των Μέρκελ/Σοϊμπλε. Και πορεύονταν οργισμένος προς τον τοίχο. Μετωπικά.

      Εθελοτυφλούμε ότι πιστεύουμε πως μπορούμε να φτιάξουμε κάτι σε τούτο το κωλοχανείο. Η πικρή αλήθεια είναι ότι ΔΕΝ φτάνουμε. Είμαστε εν έτι 2016 και δεν έχουμε ούτε τη τεχνογνωσία, ούτε την ευρύτητα πνεύματος, ούτε τη μεθοδολογική προσέγγιση στα προβλήματα που οι καιροί απαιτούν. Και όσοι έχουν πάρει μυρωδιά, είτε έχουν μεταναστεύσει, είτε έχουν τόσο πολύ εξομοιωθεί με τον πάτο (μισθολογικά) και την αναξιοκρατία που απαξιώνουν να ασχοληθούν με το μπορντέλλο που ονομάζεται Ελλάς και προσπαθούν να περισώσουν ό,τι μπορούν από το μικρόκοσμό του και να αμυνθούν όσο γίνεται στην επέλαση του ξερόλα-ελληνάρα.

      Όλη η δομή της χώρας είναι ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΜΕΝΑ "targeted to the lowest common denominator" (είμαι σίγουρος που αντιλαμβάνεσαι απολύτως την έννοια). Τί να ελπίσουμε οι ρέστοι;

      Failed State?

      Soon, coming to a cinema near you...


      ΥΓ. Χρόνια Πολλά.

      Διαγραφή
    3. Ο κόσμος φίλε spacefreak κουράστηκε γιατί δεν του βγήκε. Αλλά που να περιμένει ότι δεν θα του έβγαινε. Του ‘βγαινε από το ’81. Ποιος να φανταστεί ότι θα καλούσανε οι γείτονες την αστυνομία να κλείσει το πάρτι. Και έχοντας ξεμείνει βρέθηκαν κουρασμένοι και έτσι έχουνε και πάλι δικαιολογία. Είναι κουρασμένοι (νομίζω πάντως ότι και η xristin το έγραψε κάπου μεταξύ πικρόχολα και ειρωνικά;) Την αιτιολογία πάντως θα την γράψει η ιστορία και τα παιδιά των παιδιών τους, μια και οι ίδιοι δεν έχουν την ικανότητα να κάνουν αυτοκριτική. Τι αυτοκριτική να κάνει ένα θύμα που έχει πάντα δίκιο;

      Άλλωστε, νάτη πετιέται! Το σύριζα ξεκινά πάλι απ’ την αρχή με συνιστώσες Ζωίτσας και Λαφαζάνη για όσους δεν το κατάλαβαν την πρώτη φορά. Όταν ένα μάρκετινγκ δουλεύει το αρμέγεις μέχρι τέλους… Και μην ξεχνάμαι και τους θυμωμένους (‘όχι τους αγανακτισμένους, τους τώρα θυμωμένους) που αφού ψήφισαν τον τσίπρα πέρι και την θεσσαλονίκη και τα πάπαρα τώρα αρνούνται να παραδεχτούν τι κάνανε (μια και είναι θύματα που έχουν πάντα δίκιο)

      Όμως, στην βάση, και σύμφωνα με την ανάρτηση αυτή, το πρόβλημα δεν είναι συστημικό αλλά πολιτιστικό. Ή, καλύτερα, όπως είπε και ο Νικόλας, πρόβλημα έλλειψης πολιτισμού. Ή οποιασδήποτε κοινής γραμμής ανάμεσα στα Εγώ.

      Χρόνια Πολλά και διαφορετικά :-)

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.