Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2018

Φωτογραφία









Από τις 25 Απριλίου μέχρι σήμερα, σκέφτηκα, σχεδίασα και έχτισα (στο χέρι, γράφοντας κώδικα) τον πρώτο ιστοχώρο όπου μπορώ να δω μια μικρή συλλογή από τις φωτογραφίες μου των τελευταίων σαράντα δύο χρόνων, παρουσιασμένες σε ένα μέρος, σαν ένα σύνολο. Μέχρι στιγμής υπάρχουν 2.800 φωτογραφίες σε 16 «γκαλερί» και 20 «πορτφόλιο». Αυτές τις διάλεξα αναμεσα σε αρκετές χιλιάδες και τις ετοίμασα μία-μία στο επαγγελματικό Αντόμπι Φώτοσοπ, χρησιμοποιώντας το όπως θα χρησιμοποιούσα ένα σκοτεινό θάλαμο χωρίς να "κλέβω" με τα τόσα περισσότερα που μπορεί αν θέλει κανείς να κάνει με το Φώτοσοπ. Σιγά-σιγά θα μπούνε περισσότερες καθώς ανακαλύπτω παλιές φωτογραφίες στα κουτιά και παίρνω καινούργιες.

Η φωτογραφία ήταν το αποκλειστικό επάγγελμά μου από το 1980 ως το 1990 στο Λονδίνο και την Αθήνα, για Θέταρο, επαγγελματικά στούντιο, τέχνες, επιχειρήσεις, τουριστικές εταιρείες κλπ., και από το 1990 πρόσθεσα στο ρεπερτόριό μου την παραγωγή εντύπων, καταλόγων και περιοδικών, την οργάνωση του λογισμικού εταιρειών και την σχεδίαση και δημοσίευση επαγγελματικών ιστοσελίδων, με την εταιρεία μου στις ΗΠΑ.

Μετά από το 1989 δεν εργάστηκα ποτέ οπουδήποτε στην Ευρώπη γιατί η διαφορά στις συνθήκες των επαγγελμάτων όπως και των αποδοχών μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης (ιδίως Μεσογείου) ήταν και είναι τρομακτική.

Πάντα συνέχισα την φωτογραφία σαν κάτι το προσωπικό, και δίδαξα φωτογραφία τα βράδια στην Βοστώνη 16 χρόνια ως το 2016. Τώρα, δέκα χρόνια ήδη στον μικρό μας παράδεισο, επιστρέφω όλο και περισσότερο στην φωτογραφία, και ο καινούργιος αυτός ιστοχώρος έχει το δικό μου όνομα (το επίθετό μου) χωρίς σχέση με τον επαγγελματικό ιστοχώρο της Αμερικανικής μου εταιριούλας.

Δεν υπήρξε ποτέ διαφορά, για μένα, μεταξύ ευχάριστης απασχόλησης του να κάνω αυτό που με γεμίζει, και του "επαγγέλματος". Αισθάνομαι ότι ενώ εργάζομαι συνεχώς 40 χρόνια, δεν έχω «δουλέψει» ούτε μια μέρα στην ζωή μου.

Λυπάμαι που και που για τον λόγο του ότι η φωτογραφία σαν τεχνική και ο επαγγελματισμός γενικά, όχι μόνο στην φωτογραφία, έχουν χαθεί. Δεν υπάρχουν πια, πουθενά, ούτε στην Αμερική. Καθώς η ανθρωπότητα χαίρεται με την διαθεσιμότητα όλο και περισσότερων αυτοματισμών και πληροφορικής χωρίς φίλτρα, όπου ο καθένας μπορεί να «εκδώσει» τζάμπα ότι του κατέβει, και να βρει αρκετούς ανίδεους να του κάνουν “Like!”, κατρακυλά ιλιγγιωδώς προς την άγνοια, την αμορφωσιά και το Εγώ. Λίγοι υπάρχουν σήμερα που γνωρίζουν τι είναι ο επαγγελματισμός. Τότε, ξέραμε τι είναι τεχνική, και ξέραμε ότι δεν μπορούμε ποτέ να πούμε ότι «φτάσαμε» παρά μόνο ότι προχωράμε. Κάμποσοι άνθρωποι στην ηλικία μας το αναγνωρίζουν αυτό ακόμα.

Ο ιστοχώρος αυτός είναι η πρώτη φορά που μάζεψα ένα συνολικό δείγμα της ζωής μου, αλλά δεν τον έφτιαξα σαν ανάμνηση. Θα συνεχίσω να εργάζομαι και να παράγω όσο βαστάει το θνητό σαρκίο με την κατανόηση (από την προ-προηγούμενη ανάρτηση) ότι ύπαρξη και ανυπαρξία είναι ένα και το αυτό.

Το πως μπόρεσα να αισθανθώ και να δω την ύπαρξη, και το πως μπόρεσα να την εκφράσω με επικοινωνία βασισμένη στην οπτική απόδοση, παρατηρώντας και συλλογιζόμενος  την ζωή, μπορείτε να το δείτε σε αυτή την καινούργια διεύθυνση: sivyllis.com

Έχτισα δύο ιστοχώρους. Έναν για καλές οθόνες από μέγεθος 1285 πίξελς και επάνω, και έναν Lite για μικρότερες οθόνες (σμαρτφων ή τάμπλετ) 1284 πίξελς και κάτω. Αν μπορέσετε πηγαίνετε πρώτα από κομπιούτερ ή λαπτοπ με γύρω στα 1366 πιξελς οθόνη ή περισσότερα, κατά προτίμηση από οθόνη HD για να δείτε πρώτα την πιο όμορφη παρουσίαση, όπου, σε κάθε γκαλερί ή πορτφόλιο βλέπετε όλες τις φωτογραφίες σαν σλάιτς σε φωτεινό τραπέζι και κάνοντας κλικ στο καθένα γεμίζει την οθόνη σας --και μπορείτε να πάτε στην επόμενη ή προηγούμενη από τα βέλη δεξιά και αριστερά της κάθε μεγάλης φωτογραφίας, ή να την κλείσετε και να πατήσετε άλλη από το σύνολο.



Η Φωτογραφία δεν είναι τέχνη. Είναι το αποτέλεσμα ενός αθροίσματος εργαλείων τα οποία απαιτούν γνώση και τεχνική για να χρησιμοποιηθούν, όπως όλα τα εργαλεία.
Το ανθρώπινο ένστικτο είναι να επικοινωνήσουμε επιστρέφοντας στο περιβάλλον μας την εμπειρία που αποκτήσαμε από το περιβάλλον. Άλλοι το κάνουν αυτό με λόγια προφορικά, άλλοι γραπτά, άλλοι με ένα σφυρί και μια σμίλη πάνω σε ένα κομμάτι μάρμαρο, άλλοι με πινέλο και μπογιές πάνω σε ένα λευκό καμβά. Και άλλοι με μια φωτογραφική μηχανή.
Η έκφραση «φωτογραφική μηχανή», δεν είναι ακριβής. Θα έπρεπε να πούμε «σώμα φωτογραφικής μηχανής και φωτογραφικοί φακοί», όπου, το σώμα απλά αποθηκεύει το αποτέλεσμα καθώς την φυτογραφία την βλέπει ο κάθε φακός διαφορετικής γωνίας και προοπτικής σύνθεσης, επιλεγμένος για το κάθε θέμα από το ένστικτο και προτιμήσεις του κάθε φωτογράφου, το μάτι του οποίου «βλέπει» την γωνία και σύνθεση που προτιμά, και την αποδίδει με χρώματα ή μαυρόασπρη κατά προτίμηση.
Το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι μια εικόνα η οποία θα προκαλέσει στον νου εκείνου που την βλέπει τα αισθήματα και τις σκέψεις που προξένησε στον φωτογράφο η στιγμή και η πραγματικότητα την οποία φωτογράφησε.
δ. 








8 σχόλια:

  1. Εξαιρετική δουλειά ! Πέρασα λίγο βιαστικά από το σάιτ, αλλά θα επανέλθω με την ησυχία μου.
    Πρόκειται πραγματικά για Τέχνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Scarlett μου, σ' ευχαριστώ :-)
      Με την ησυχία σου, έχει πολλές :-) Χαρά μου να σου δώσουν μερικές ευχάριστες στιγμές.

      Διαγραφή
  2. Πραγματικά μια υπέροχη συλλογή, τόσο οι έγχρωμες, όσο και οι ασπρόμαυρες.
    Μου άρεσαν ιδιαιτέρως εκείνες με τους ανθρώπους σε κάποια κίνηση, ειδικά μια φωτογαρφία στην οποία μια κυρία απλώνει μια κουβέρτα σε ενα κυκλαδονήσι ήταν η καλύτερή μου! :)

    Ένας φίλος μου επαγγελματίας φωτογράφος λεέι οτι η φωτογραφία πέθανε από την στιγμή που βγήκαν τα κινητά.
    Εγώ θα προσθέσω από τη στιγμή που ξεκίνησαν οι σέλφι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ’ ευχαριστώ αγαπητέ μου Τζων Μπόη! Οι φωτογραφίες ανθρώπων έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου και στην δουλειά μου. Είναι στην Γκαλερί «People», την πρώτη που εμφανίζεται στην πρώτη σελίδα. Η φωτογραφία της κυρίας που απλώνει την κουβέρτα είναι στην γκαλερί «Greece» και τραβήχτηκε στα Φυρά της Σαντορίνης τον Απρίλιο του 1985 με έκτακρομ διαφάνεια και μηχανή Canon A1.

      Ένας καλός μου φίλος, επαγγελματίας φωτογράφος και καλλιτεχνικός διευθυντής που ζει στο Όρεγκον (είχαμε γνωριστεί όταν ήμουνα production manager στην ίδια εταιρία που ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής στην Βοστώνη, το 1994) είχε πρόσφατα μια έκθεση φωτογραφίας σε μια καλή γκαλερί του Σαν Φρανσίσκο. Ανάμεσα στα κολακευτικά σχόλια άκουσε από κάποια κυρία προσκεκλημένη στη δεξίωση και το «πολύ καλή φωτογραφία αυτή! Έχω πάρει μια κάπως έτσι με το κινητό μου!»

      Η φωτογραφία δεν ξέρω αν πέθανε αλλά σίγουρα μπήκε στην εντατική, όταν για να πάρεις σωστά μηχανήματα ψηφιακά χρειάζεσαι γύρω στα 38 με 45 χιλιάδες δολάρια για full frame και πάνω από 70 χιλιάδες για medium format.

      Όμως το γεγονός ότι δεν είναι πια εύκολο για έναν φωτογράφο, λόγω κόστους, να χρησιμοποιεί επιφάνεια έκθεσης με εμβαδόν ισάξιο του φιλμ 35 mm ή του 6x6 cm και συνεπώς δεν μπορεί να εκμεταλλεύεται την προοπτική και το βάθος μεγαλύτερων εστιακών αποστάσεων, δεν σημαίνει ότι χάνεται η φωτογραφία γιατί ένας φωτογράφος που γνωρίζει την τεχνολογία, τεχνική και σκεπτικό, και ιδιαίτερα φακούς, μπορεί να χρησιμοποιήσει οτιδήποτε μηχάνημα ξέροντας πως να συνθέσει λαμβάνοντας υπ’ όψιν τους περιορισμούς του φακού και τις ιδιαιτερότητες του μηχανήματος. Η πρώτη φωτογραφία στην γκαλερί Rocky Mountains (η πρώτη της Bear Lake) πάρθηκε με μια μικρή ψηφιακή τσέπης Olympus 2 ΜΒ τεχνολογίας 1999 των 180 δολαρίων. Η δεύτερη και οι υπόλοιπες της Bear Lake πάρθηκαν με Nikon D300 + φακό συνόλου 3,000 δολαρίων.

      Χάρηκα που τις είδες :-) και πάντα χαρά μου να τα λέμε.

      Διαγραφή
  3. Δημήτρη μου καλησπέρα! Κράτησα το link για να μπω μέσα στην εβδομάδα, ήρεμη και χαλαρή για να δω τη δουλειά σου με πολύ χρόνο.

    Η προσέγγιση της φωτογραφίας έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια, όπως όμως πολλά άλλα πράγματα, λόγω της τεχνολογίας... Καμία σχέση με το παρελθόν. Αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση.

    "Μετά από το 1989 δεν εργάστηκα ποτέ οπουδήποτε στην Ευρώπη γιατί η διαφορά στις συνθήκες των επαγγελμάτων όπως και των αποδοχών μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης (ιδίως Μεσογείου) ήταν και είναι τρομακτική." Τι κακό αυτό για όσους δουλεύουμε με αυτες τις συνθήκες... Αυτή κ αν είναι άλλη όμως μεγάλη συζήτηση...

    Χαίρομαι με το νέο Site, καλορίζικο, κ θα περιηγηθώ σύντομα με χρόνο.
    Καλό φθινόπωρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα σου αγαπητή μου Roadartist, καλή επιστροφή και καλό Φθινόπωρο!
      Χαρά μου να τις δεις με την ησυχία σου :-) και πες μου εντυπώσεις…

      Όλα έχουν αλλάξει λόγω της τεχνολογίας, και η σημαντικότερη και μεγαλύτερη αλλαγή είναι ότι πολλοί περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να «κάνουν» πολύ περισσότερα πράγματα με πάρα πολύ λιγότερες γνώσεις, γεγονός που επηρεάζει άμεσα την ποιότητα του τι παράγεται, διότι, όσο αυτοματισμένα και να γίνονται τα εργαλεία, αν δεν υπάρχει η γνώση, εκπαίδευση και πείρα του θεμιτού αποτελέσματος, τι να κάνει το εργαλείο από μόνο του; –και η ειρωνεία είναι ότι δεν υπάρχει καν η γνώση πλέον για να αξιολογηθεί η όποια ποιότητα :-) Οπότε, όλα καλά και δώστου “Like!”

      Πράγματι μεγάλη συζήτηση οι συνθήκες και αποδοχές εργασίας μεταξύ των δύο ακτών του Ατλαντικού. Για μένα οι συνθήκες έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία από τις αποδοχές, και οι συνθήκες εξαρτώνται όχι μόνο από την αγοραστική ωριμότητα με την οποία ο καταναλωτής απαιτεί, αλλά κυρίως από την νοοτροπία και εκπαίδευση της ανώτερης κλίμακας διαχειριστών της παραγωγής και συνεπώς των μεθόδων χειραγώγησης των κατώτερων στρωμάτων προσωπικού παραγωγής…

      Εδώ να ‘μαστε να τα λέμε…

      Διαγραφή
  4. Χρόνια Πολλά, Δημήτρη ! Να είσαι πάντα καλά και να απολαμβάνεις τη ζωή με εκείνους που αγαπάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.