Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2019

Χρόνος









Κάθε τέλος ενός χρόνου και αρχή καινούργιου φέρνει την καθιερωμένη παράδοση του να αποφασίζουμε τι θα κάνουμε τον καινούργιο χρόνο διαφορετικά από όπως τα κάναμε μέχρι το τέλος του παλιού. Θα χάσουμε βάρος, θα σταματήσουμε να καπνίζουμε… σπάνια όμως ακούμε να λέει κανείς «θα οδηγώ το αυτοκίνητο σωστά», «Θα προσέχω που παρκάρω», «θα σέβομαι τους συνανθρώπους μου»… «θα δίνω ότι χρήματα μπορώ να βοηθήσω τους ανήμπορους»… Όχι. Αυτά δεν τα ακούμε. Αντ’ αυτών ακούμε «εγώ οδηγώ σωστά! Όλοι οι άλλοι οδηγούνε λάθος», «για μια στιγμή παρκάρω στην ράμπα των ανάπηρων! Φεύγω σε πέντε λεπτά!», «εκείνοι με σέβονται; Εγώ γιατί να τους σεβαστώ αν δε με σέβονται εκείνοι»… «θα ήθελα να δώσω αλλά δε μου περισσεύει δραχμή μετά από το καινούργιο iPhone! Άλλωστε τι να τους δώσω; Επαγγελματίες ζητιάνοι είναι! Γύφτοι!».

Κι’ έτσι, στην ζούγκλα θορύβου και τσιμέντου, όπου ζει το 45% του πληθυσμού της χώρας, μια πόλη η οποία ότι χαρακτήρα αρχιτεκτονικής ίσως να είχε τον έχασε όταν οι συνταγματάρχες δώσανε ορόφους και όλοι σήκωσαν πολυκατοικίες-αντιπαροχές, ο καθένας με ότι σχέδιο και χρώματα ήθελε, χωρίς πάρκινγκ, χωρίς χώρους ομορφιάς και φύσης, χωρίς σχέδιο πόλης, καταδικάζοντας τον χαρακτήρα της πόλης να απεικονίζει τον πραγματικό και λυπηρό χαρακτήρα των κατοίκων της, θύματα και θύτες, στην ζούγκλα αυτή μεγαλώνουν τεσσάρων ειδών νέοι κάτοικοι: εκείνοι που φεύγουν έξω από την χώρα μόλις μπορέσουνε, εκείνοι που παραμένουν στην χώρα στωικά ελπίζοντας να γεννηθούν αλλού την επόμενη ζωή, εκείνοι που είναι ακόμα νέοι και πιστεύουν ότι κάτι στην Ελλάδα ίσως κάποτε να αλλάξει, και εκείνοι που διδάχθηκαν από μικροί πως να πηδάνε όλους τους άλλους και να παρκάρουνε τη μερσεντέ τους στο χώρο των αναπήρων. (και για να δίνουμε κόπυράιτ εκεί που ανήκει, η τελευταία αυτή μακρήγορη φράση είναι εμπνευσμένη [και προσαρμοσμένη στον δικό μου προσωπικό θυμό] από την πρόσφατη ανάρτηση της Scarlett -αχ, πόσο δίκιο έχει)

Και γιατί να έχω τόσο θυμό; Τι μ’ ενδιαφέρει; Εγώ ξεκουμπίστηκα στα 17 μου και έχτισα μια ζωή αλλού για την οποία είμαι ευγνώμων -ευγνώμων για όσους συνάντησα και για το ότι άφηνα την καρδιά μου να τους αναγνωρίσει. Ευγνώμων για την υπηκοότητα που επέλεξα, ευγνώμων για τις κουλτούρες τις οποίες αφομοίωσα όχι συγκριτικά αλλά συλλογικά. Από που έρχεται ο θυμός μου αυτός για την χώρα στην οποία έτυχε να γεννηθώ; Μπορώ να σκαρφιστώ πολλές εξηγήσεις αλλά ίσως η πραγματική απάντηση είναι ότι πραγματικά δεν ξέρω. Ίσως για την απάντηση να πρέπει να ψάξω στον λόγο για τον οποίο δημιούργησα αυτό το μπλογκ πριν δέκα χρόνια, τον μόνο χώρο στον οποίο χρησιμοποιώ ακόμα την Ελληνική γλώσσα, εκτός των ημερών κάθε χρόνο όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα. Ίσως να πρόκειται για μια κάθαρση, ή και για μια συνεχή αυτό-έρευνα, ή ακόμα και για μια ανάγκη επικοινωνίας με εκείνους που ηθελημένα ή άθελά τους διατηρούν την μιζέρια που κάνει ανθρώπους να φεύγουν από τον τόπο που τους γέννησε.

Πως μπορεί κανείς ηθελημένα να διατηρεί την μιζέρια; Σκεπτόμενος μόνο τον εαυτό του, κατά την Μεσογειακή παράδοση. Και πως μπορεί να την διατηρεί άθελά του; Ίσως λέγοντας ότι έτσι είναι και δεν μπορεί να αλλάξει, κατά την Μεσογειακή παράδοση. Αχ, αυτή η Μεσόγειος. Σαν Μαιευτήριο γέννησε τον δυτικό πολιτισμό και τώρα που ο δυτικός πολιτισμός ενηλικιώθηκε και υπάρχει, στην Δύση, η Μεσόγειος δεν έχει περισσότερη σχέση ή σημασία από όσο έχει ένα Μαιευτήριο στην μετέπειτα ζωή ενός ενήλικα που γεννήθηκε εκεί –δηλαδή, καμία. Και γιατί άραγε την λέω «Μαιευτήριο» και όχι «Μητέρα» την Μεσόγειο; Ίσως επειδή η «Μητέρα» πέθανε πριν χιλιετηρίδες και μόνο τα βουνά, τα νησιά και οι θάλασσες απομένουν σαν θύμηση του που, πως και γιατί γεννήθηκε ο δυτικός πολιτισμός.

Η Πρωτοχρονιά, τελικά, όταν ο πλανήτης μας στην αιώνια τροχιά του γύρω από το αστέρι του περνά από ένα σημείο που τυχαία θεωρείται ως τέλος μιας περιστροφής και αρχής μιας καινούργιας, είναι μια καλή αφορμή να συνδέσει κανείς το παρελθόν που δεν υπάρχει πια και το μέλλον που δεν έχει υπάρξει ακόμα. Και έτσι να αισθανθεί κανείς ότι έχει κάποια δύναμη να προγραμματίσει το μέλλον παίρνοντας αποφάσεις συμπεριφοράς που σπάνια τηρούνται καθώς το μέλλον γίνεται παρελθόν.

Ίσως η περισσότερο χρήσιμη σκέψη κάθε 31 Δεκεμβρίου είναι, όχι οι υποσχέσεις που ως επί το πλείστο δεν θα τηρηθούν, αλλά η συνειδητοποίηση και επιβεβαίωση του που μας έχει οδηγήσει ο δρόμος που διαλέξαμε με κάθε βήμα και απόφαση. Άλλωστε, η παράνοια είναι το να επαναλαμβάνει κανείς τις ίδιες πράξεις ελπίζοντας σε διαφορετικό αποτέλεσμα.




Και για να μην ξεχνάμε και τον Εθνικό Καταναγκασμό των Ελλήνων να κάνουν πρώτη είδηση όποιον διεθνώς διάσημο έχει να κάνει οτιδήποτε με την Ελλάδα, διαβάζουμε στις ειδήσεις ότι ο Παυλόπουλος ανακοίνωσε τιμητική Ελληνική υπηκοότητα για τον Τομ Χανκς.
 
Όλα τα Ελληνικά ΜΜΕ γράφουν ότι: «...ο αστέρας του Χόλιγουντ, λάτρης της Ελλάδας, είναι εδώ και χρόνια παντρεμένος με την ελληνικής καταγωγής Ρίτα Γουίλσον.»
 
Όλα τα ξένα ΜΜΕ γράφουν: «...his wife, actress and producer Rita Wilson, is of Greek and Bulgarian ancestry»
 
Πράγματι, η υπέροχη Μαργκαρίτα Ιμπραήμωφ (γνωστή ως Ρίτα Ουίλσον) έχει Ελληνικής καταγωγής ορθόδοξη μητέρα, την Δωροθέα, από την Νότια Αλβανία, και Βουλγαρικής καταγωγής πατέρα Μουσουλμάνο, τον Χασάν από την Ελληνική μεριά των Βουλγαρικών συνόρων, που έγινε Ορθόδοξος όταν παντρεύτηκε την Δωροθέα, όπως ο Τομ έγινε Ορθόδοξος από Ρωμαιοκαθολικός όταν παντρεύτηκε την Ρίτα. 
Τα Ελληνικά ΜΜΕ γιατί αποσιωπούν την πλήρη καταγωγή της Ρίτας; Δε μας πάει το «…και Βουλγαρικής και από την Αλβανία» εμάς; Μόνο το Ελληνικό θεωρούμε ως πρέπον και σχετικό;








4 σχόλια:

  1. Αναφέρεις τόσα διαφορετικά θέματα, Δημήτρη!
    Ποιο να πρωτοπιάσει κανείς...
    Πάντως στο γιατί διατηρείς αυτό το μπλογκ σε αυτή τη γλώσσα, πιστεύω πως η απάντηση βρίσκεται στο ότι δε σου είναι αδιάφορη αυτή χώρα. Γι'αυτό και σε θυμώνει. Δε θυμώνουμε για πράγματα που δε μας αγγίζουν και δε μας αφορούν.
    Θα θέλαμε όλοι μας (ή μάλλον κάποιοι...να μην υπερβάλλω κιολας!) η ζωή εδώ να ήταν διαφορετική. Δυστυχώς δεν είναι. Και άλλοι έχουν το κουράγιο και τη δυνατότητα να την εγκαταλείψουν, άλλοι μένουν εδώ γιατί κάτι τους δεσμεύει και υπάρχει και αυτή η μεγάλη μερίδα του κόσμου που είτε έχει συνηθίσει στη μιζέρια και στην ψευτιά είτε όπως γράφω κι εγώ στο μπλογκ μου έχει μάθει να εκμεταλλεύεται το σύστημα προς όφελός της.
    Είσαι τυχερός που δε ζεις εδώ! Αυτό είναι το μόνο που έχω να σου πω. Και που το παιδί σου κάνει καριέρα σε μια χώρα που επιτρέπονται τα όνειρα!

    Όσο για το ότι όλους τους διάσημους θέλουμε να τους κάνουμε Έλληνες, αυτό πια έχει γίνει ανέκδοτο...Θυμάσαι το My big fat greek wedding ; Ε, το θίγει το θέμα δεόντως :)))

    Να έχετε μια όμορφη Πρωτοχρονιά σας εύχομαι! Και μια ακόμη πιο καλή νέα χρονιά με υγεία, αγάπη και όσο γίνεται λιγότερες "ελληνικές δοκιμασίες" !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολλά θέματα αλλά τα έπιασες όλα αγαπητή Scarlett! Ξεκινώντας από το ότι σωστός μου ακούγεται ο λόγος για την ύπαρξη του μπλογκ τον οποίον εξήγησες… Θα ήθελα να ξέρω αν θα είχε σήμερα για μένα κάποια διαφορά αν η όποια κυβέρνηση δεν προσπαθούσε να με γδύσει χρησιμοποιώντας φανερά διεφθαρμένη λογική λεγόμενης «νομοθεσίας». Ή, αν τα είχα πουλήσει όλα πριν το κραχ του 2009… Ίσως αυτά να μην έπαιζαν ρόλο γιατί το θέμα και ο θυμός, στο βάθος, δεν έχει να κάνει με λεφτά τόσο όσο την υποκρισία της ανίδεης ξερολίασης…

      Όσο για την φίλτατη κυρία Ιμπραήμωφ, η Ρίτα Ουίλσον έτυχε να δει επί σκηνής σαν μονόλογο-κωμωδία την Νία Βάρνταλος να παρουσιάζει το γραμμένο από την ίδια My big fat Greek wedding, γίνανε φίλες, και η Ρίτα έκανε την παραγωγή, με τον Τομ, σε όλα όσα είδαμε την Νία στον κινηματογράφο και τηλεόραση. Ίσως η Ρίτα, η Νία και ο Τομ να έχουν κάποια γνώμη για όλα αυτά που να μας βρίσκει κι’ εμάς σύμφωνους, περί του εθνικού ανέκδοτου του περίφημου Ελληνικού δυαδικού κόμπλεξ ανωτερότητας-κατωτερότητας…

      Δεν είναι άραγε επίσης ενδιαφέρον πως τα Ελληνικά ΜΜΕ την λένε απλά «Ελληνίδα» ενώ τα ξενόγλωσσα ΜΜΕ άλλων κουλτουρών αναφέρουν και το επάγγελμά της;

      Κι’ εγώ είχα τόσα που με δεσμεύανε… μοναχοπαίδι των γονιών μου, οικογένεια, φίλους, περιουσία. Αλλά ποτέ δεν τέθηκε θέμα «αλυσίδων» για μένα. Και να που αφού άφησα τους γονείς μου στην Αθήνα για να πάω στην Αγγλία και μετά στην Μασαχουσέτη, τώρα ζω στην Ιταλία και το παιδί μου στην Φλόριντα… Και πράγματι, ακόμα στα 29 του έχει κάνει περισσότερα από όσα κάνουν μια ολόκληρη ζωή στην Ευρώπη. Και αισθάνεται όμορφα για την καταγωγή του. Βέβαια, πρέπει κάτι να κάνω για τις αντιπαροχές που μου άφησαν οι γονείς μου γιατί αν μια μέρα τις αφήσω σ’ εκείνον, όταν βρεθούν με την σύζυγό του σ’ ένα γραφειοκρατικό γραφείο του Ελληνικού Δημοσίου, μετά από εφτά, άντε εννέα λεπτά, θα κοιταχτούνε και θα πουν… «Πούλα τα όλα και δρόμο!»

      Να ‘σαι καλά, Scarlett, με υγεία και ευτυχία το 2020!

      Διαγραφή
  2. Ωραίο κείμενο και το μπλογκ σας φαίνεται πολύ ενδιαφέρον... Θα επανέλθω να διαβάσω κι άλλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ κύριε Κατσικούδη. Καλή Χρονιά.
      Θα είναι χαρά μου να διαβάσω και να απαντήσω σε σχόλιά σας σε άλλες αναρτήσεις.

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.