tag:blogger.com,1999:blog-6069630900503167948.post5459005850659018653..comments2024-02-23T00:12:07.993+01:00Comments on Thoughts, Warehouse / Αποθήκη Σκέψης: Πέτρεςthinkshttp://www.blogger.com/profile/04607903704748951871noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-6069630900503167948.post-56670308612284867612015-04-03T16:42:06.810+02:002015-04-03T16:42:06.810+02:00Ακριβώς. Και μάλιστα, το ότι οι γονείς σου είπαν σ...Ακριβώς. Και μάλιστα, το ότι οι γονείς σου είπαν σε εσένα το ακριβώς αντίθετο από εκείνο που είπε η μητέρα μου σε εμένα, είναι δηκτικό του πόσο σχετικά είναι αυτά.<br /><br />Από την μία μεριά είναι όπως τα λες και όπως είπα κι εγώ ότι πρέπει να μπορούμε να βλέπουμε πότε κάτι είναι εξαναγκασμός αντί εποικοδομητικό και να μπορούμε να το προσπεράσουμε. Από την άλλη, η "μετά θάνατον ζωή" υπάρχει μόνο στην θύμησή μας και στην αγάπη μας για εκείνους που έφυγαν. Ζουν μέσα μας, αν τους θέλουμε, και εκείνοι "είναι" εκείνα που πίστευαν και αγαπούσαν. Οπότε, μάλλον το κάλλιστο είναι η χρυσή τομή που μπορεί να βρει ο καθένας μας ανάμεσα στα δύο αυτά...<br /><br />Δεν είχα πρόβλημα να τα κρατάω εκείνα που ήταν τόσο σημαντικά για τους γονείς μου, και μάλιστα μέχρι πριν 4 χρόνια δεν υπήρχε σχετικό οικονομικό πρόβλημα. Απλά είναι τσαντίλα να μου γλιστράνε από τα χέρια λόγω μίας κρίσης και κυβερνήσεων στην πορεία των οποίων εγώ προσωπικά δεν είχα κανένα μέρος ή λόγο --μια που δεν ήμουνα καν στην Ελλάδα 25 χρόνια.<br /><br />Όσο για τον Κώστα, θυμάται τον παππού και την γιαγιά με αγάπη και θαυμασμό, χτίζοντας την ζωή του όπως θέλει εκείνος --κανένα πρόβλημα: για εκείνον ο μύθος λειτούργησε θετικά, και έχει και καθαρότατη κρίση και κριτική. Για μένα από την άλλη, ο μύθος ήταν και η ανάμνηση και η γνώση του τι θα μπορούσε να ήταν η χώρα που με γέννησε, και δεν είναι. Απογοήτευση, χωρίς όμως να επεμβαίνει στην πραγματική μου ζωή.<br /><br />Καλό απόγευμα Τζων.<br />thinkshttps://www.blogger.com/profile/04607903704748951871noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6069630900503167948.post-9161889765756691922015-04-03T14:55:34.670+02:002015-04-03T14:55:34.670+02:00Καλησπέρα Δημήτρη,
Θίγεις ένα κατά βάση ηθικό θέ...Καλησπέρα Δημήτρη, <br /><br />Θίγεις ένα κατά βάση ηθικό θέμα που με είχε απασχολήσει αρκετά στο παρελθόν και στο οποίο τα τελευταία χρόνια ευτυχώς έδωσα απαντήσεις.<br />Ίσως να ακουστεί σκληρό, αλλά δεν αισθάνομαι την παραμικρή υποχρέωση σε όσα ελάχιστα μου άφησαν οι δικοί μου και για αυτό φρόντισα να απαλλαγώ από κάποια (όσα μπόρεσα), στην κυριολεξία απαλλάχτηκα (με ότι σημαίνει αυτό με οικονομικούς όρους) κι αυτό το έκανα για να μην αισθάνομαι ότι ζω τον δικό τους μύθο αλλά τον μύθο τον δικό μου (όποιος και να είναι αυτός) και κυρίως για να μην διαιωνίζω έναν μύθο. Το μόνο που με ενδιαφέρει δεν είναι καν η επένδυση στην ανάμνηση, αλλά μόνο η επένδυση σε μη υλικά εφόδια ώστε οι μετά από μένα να ζήσουν τον δικό τους μύθο, όποιος κι αν είναι αυτός.<br /><br />Δεν αισθάνομαι ότι οι γονείς μας συσσώρευαν περιουσίες, τέλος πάντων ότι μπορούσε ο καθένας τους να συσσωρεύσει, με σκοπό να αφήσουν κάτι στα παιδιά τους. Ήταν η προσωπική τους ματαιοδοξία με μια παράλληλη αίσθηση (οικονομικής) ανασφάλειας, λόγω ιστορικών καταβολών.<br />Ήταν κι ένα είδος ψυχικού καταναγκασμού τον οποίο αρνούμαι να δεχτώ κι ακόμα περισσότερο αρνούμαι να αναπαράγω. Σε αυτό το έργο δεν ήθελα συμμετοχή, ούτε καν ως θεατής.<br />Όταν κατάλαβα ότι ήταν έτσι, παρότι από τους γονείς - κατά τεκμήριο - δεν υπάρχουν κακές προθέσεις, παρά μόνο αγάπη και φροντίδα για το αύριο των παιδιών τους, μπόρεσα να αποτινάξω αυτή την νοοτροπία και να ζήσω πιο ελεύθερος από δεσμεύσεις, το θέμα είναι ότι μπόρεσα να βρω και συμπαράσταση από τους ίδιους, οι οποίοι μου είπαν ότι οι «πέτρες ξαναγίνονται, αλλά μην κάνεις το λάθος να πιστέψεις σε αυτές». <br />Είναι ακριβώς αυτό που λες σχετικά με την συνειδητοποίηση του τι έχει πραγματικά αξία και πότε μετατρέπεται σε αυτο-εξαναγκασμό και εγκλωβισμό σε φυλακές "ηθικών υποχρεώσεων".Τζων Μπόηςhttps://www.blogger.com/profile/09820952438801531342noreply@blogger.com