Δημοψήφισμα!

 

Το Ηρώο στην πλατεία του χωριού δίπλα στο ποταμάκι

Ένας στρατιώτης που γύρισε από τον πόλεμο
χρησιμοποιεί το κράνος του για να σπείρει σπόρους στο χωράφι

Το Δημαρχείο

Η Ρεπούμπλικα με χρειαζόταν! Έπρεπε να πάω να ψηφίσω, και, ως ολοκαίνουργιος υπήκοος της Ρώμης (της Ρώμης του Φελίνι, που ήταν και γείτονας) φόρεσα το τίσερτ του Εθνικού Πάρκου με το πορτραίτο ενός λύκου (πιθανώς να είναι λύκαινα –δεν είναι σαφές) που μου είχε χαρίσει η Μαργαρίτα πριν 17 χρόνια και ακολούθησα την αρχηγό του σταθμού των Καραμπινιέρι του Πάρκου για να ψηφίσουμε μαζί, στο κάτω χωριό.

Επρόκειτο για ένα δημοψηφίσμα για πέντε ξεχωριστά θέματα. Τα θέματα δεν ενδιέφεραν την φασιστική μας κυβέρνηση, που δεν ήθελε να κάνει το δημοψήφισμα, αλλά η αντιπολίτευση, που ήθελε το δημοψήφισμα, κατάφερε να το περάσει με τις απαραίτητες ψήφους στην βουλή, και το δημοψήφισμα οργανώθηκε και έγινε. Επρόκειτο για θέματα και ερωτήσεις στο πόπολο που είχαν σημασία για την αντιπολίτευση άρα η δική μας ψήφος θα ήταν «Ναι» (Si!) σε όλα, και στα πέντε. 

Στο Αμέρικα που ψηφίζουμε ντουζίνες πολιτικούς, θέσεις, και δημοψηφίσματα σε κάθε εκλογές, χωράνε όλα σε μια κόλλα χαρτί-ψηφοδέλτιο. Όχι όμως εδώ στο Ιτάλια. Εδώ, κάθε ερώτηση θέλει μια ξεχωριστή σελίδα χαρτί μεγέθους Α4. 

Το κάθε ψηφοδέλτιο μεγέθους Α4 έχει διαφορετικό χρώμα. Τώρα, για τις πέντε ερωτήσεις, ήταν ένα πράσινο, ένα πορτοκαλί, ένα γκρι, ένα ροζ και ένα κίτρινο. Και υπήρχαν πέντε ξεχωριστές κάλπες: μια πράσινη, μια πορτοκαλιά, μια γκρι, μια ροζ και μια κίτρινη (όπου έπρεπε να ριξεις το συμπληρωμένο και διπλωμένο ψηφοδέλτιό σου στην κάλπη με το σωστό αντίστοιχο χρώμα, για όσους δεν κατάλαβαν).

Σε κάθε σελίδα υπήρχαν δύο μεγάλα τετράγωνα στο κάτω μέρος. Στο ένα μεγάλο τετράγωνο στ’ αριστερά έγραφε μέσα ένα μεγάλο «Si» και στο άλλο μεγάλο τετράγωνο στα δεξιά έγραφε μέσα ένα μεγάλο «No» (μεγάλα ώστε να μην χρειάζεσαι γυαλιά-μεγεθυτικούς φακούς για να διαβάσεις).

Με το ειδικό μικρό μολύβι που παραχωρούσαν οι υπεύθυνοι, και έπρεπε μετά να το επιστρέψεις, έπρεπε να κάνουμε ένα μεγάλο «Χ» τραβώντας με το μολύβι γραμμές από κάθε μια από τις τέσσερεις γωνίες του μεγάλου τετράγωνου της επιλογής μας στην αντίθετη γωνία.

Γιατί ένα ψηφοδέλτιο για κάθε ερώτηση αντί πέντε ερωτήσεις σε ένα ψηφοδέλτιο;
Δεν είναι σαφές, αλλά ίσως για να μην μπερδεύεται ο κόσμος με πολλές ερωτήσεις σε μια σελίδα. 

Γιατί τα διαφορετικά χρώματα στα ψηφοδέλτια;
Δεν είναι σαφές, αλλά ίσως για να ψηφίζουν βάση του χρώματος αν δεν ξέρουν ανάγνωση-γραφή (σοβαρά μιλάω).

Επίσης σχετικά με τις δύο παραπάνω απορίες, πιθανώς και επειδή έτσι το κόστος χαρτιού, μελανιών και εκτύπωσης μπορεί να καταφέρουμε να είναι πενταπλάσιο από όσο θα ήταν με μια σελίδα. Άλλωστε το Εθνικό Χρέος της Ιταλίας είναι μόνο 3,7 τρισεκατομμύρια Ευρώ. Έχουμε! Πλούσια τα ελέη μας!

Το κάθε ψηφοδέλτιο έπρεπε να το διπλώσουμε στα τρία, και μετά τέταρτο δίπλωμα στην μέση.

Ίσως επειδή, με τα 5 δευτερόλεπτα που μέτρησα για δίπλωμα του κάθε ψηφοδελτίου, συν 2 δευτερόλεπτα για το ξεδίπλωμα στο μέτρημα των ψήφων, έχουμε χρόνο εργασίας 35 δευτερόλεπτα για τα πέντε δημοψηφίσματα, επί πες 10.000.000 ψηφήσαντες, 350.000.000 δευτερόλεπτα εργασία (98 ώρες να διπλώνουμε και να ξεδιπλώνουμε πολύχρωμα χαρτιά).

Άλλο θέμα άξιο απορίας ήταν το γιατί να γράφουμε την ψήφο μας με μολύβι, αντί με μαύρο μελάνι όπως στο Αμέρικα;

Σκέφτηκα ότι ίσως επειδή το μολύβι θα διευκόλυνε στο μέτρημα των ψήφων, ώστε αν δεν αρέσει το αποτέλεσμα να μπορεί το μολύβι να σβηστεί.

Με πληροφόρησαν όμως ότι Όχι, είναι ειδικό μολύβι που δε σβήνεται.

Εντάξει, σκέφτηκα, αλλά γιατί να τρέχουμε να εφευρίσκουμε μολύβια που δεν σβήνονται αντί να χρησιμοποιούμε ένα μπικ με μελάνι;

Επειδή, με πληροφόρησαν, εδώ στην χώρα-γενέτειρα της μαφίας, σε μελάνι μπορεί να κρυφτούν χημικά που να ανιχνεύονται και έτσι θα μπορούσε κάποιος να πουλήσει την ψήφο του.

Και έτσι, με ιδιαίτερη περηφάνια, ψήφισα για πρώτη φορά σαν Ιταλός πολίτης, και μετά η Μαργαρίτα και εγώ το γιορτάσαμε με μια πίτσα ο καθένας, salami εκείνη, αντζούγιες εγώ, στο εστιατόριο της Μαρίας δίπλα στην γεφυρούλα, κοντά στο ηρώο, εκεί που γνωριστήκαμε πριν 17 χρόνια και ενάμιση μήνα.

~~~  

 

ΥΓ. Παρεμπιπτόντως, για να θεωρηθεί έγκυρο ένα δημοψήφισμα πρέπει να παρουσιαστούν να ψηφίσουν 50% συν ένας από τους εγγεγραμμένους ψηφοφόρους. Στον πληθυσμό 59 εκατομμυρίων στην Ιταλία, οι εγεγραμμένοι ψηφοφόροι Ιούνιο του 2025 κυμαίνονται γύρω στα 51,3 εκατομμύρια.

Οι ψηφίσαντες είναι 15.199.599 δηλαδή 29,89%, άρα το δημοψήφισμα είναι άκυρο και όλη η εργασία και κόστος πολλών, πολλών εκατομμυρίων Ευρώ ανήλθε σε αξία Μηδέν, και τίποτα δεν θ' αλλάξει –άρα όλα είναι φυσιολογικά όπως και αναμενόμενα στην χώρα την οποία ο Μέτερνιχ είχε αποκαλέσει «απλά μια γεωγραφική έκφραση».

Σημ., Στο δημοψήφισμα του 2011 ψήφισαν 41%, και γι’ αυτό είχε βγει κι’ εκείνο άκυρο.

 

ΥΓ2. Οι πέντε ερωτήσεις ήταν:

1. Κατάργηση των περιορισμών για την επαναπρόσληψη μετά από παράνομη απόλυση
2. Κατάργηση των περιορισμών στη δικαστική διακριτική ευχέρεια σε υποθέσεις απόλυσης
3. Κατάργηση της απελευθερωμένης χρήσης της προσωρινής απασχόλησης μέσω γραφείων ορισμένου χρόνου
4. Κατάργηση των διατάξεων περί αλληλέγγυας ευθύνης για εργατικά ατυχήματα σε υπεργολαβίες
5. Κατάργηση των εκτεταμένων απαιτήσεων για την απόκτηση της ιταλικής υπηκοότητας 

Θα πρότεινα ότι το ενδιαφέρον, εδώ, είναι το τι υπονοούν οι ερωτήσεις ότι υπάρχει τώρα σαν νόμος σχετικά με την δικαιοσύνη των απολύσεων, υπηκοότητας κλπ. Και σχετικά με περιορισμούς εν γένη. Επίσης ενδιαφέρον ότι οι φασίστες δεν ήθελαν το δημοψήφισμα (δεν τους βρίζω τους συμπολίτες μου: εδώ το να πεις κάποιον «φασίστα» μπορεί να εκληφθεί σαν  όρος τιμητικός, σοβαρολογώ, αντί για βρισιά). 

Στην φωτογραφία αυτή, τα πέντε ψηφοδέλτια, Α4 διπλωμένα τρεις φορές το καθένα αλλά όχι διπλωμένα και στη μέση.
Το πράσινο, το πορτοκαλί, το γκρι, το ροζ και το κίτρινο:

 

~~~