Τι να σημαίνουν άραγε οι αριθμοί και ορολογίες που ακούμε σχετικά με την αξία της οικονομίας ενός κράτους και συγκεκριμένα με το λεγόμενο Εθνικό Χρέος...
Δια την Οικονομίαν πολλοί εμίλησαν,
Δια το τι σημαίνουν οι πληροφορίες, ουδείς!
…ε, όχι και ουδείς! το μακρύ τους και το κοντό τους το λένε πολλοί,
χωρίς απαραίτητα να έχουν ιδέα τι λένε…
Και οι πιο επικίνδυνοι δεν είναι οι ανίδεοι αλλά οι «επιστήμονες» με τα δοκτορά, επειδή εκείνους τους ακούνε όλοι και τα χάβουνε χωρίς αμφισβήτηση γιατί οι επιστήμονες και οι καθηγητές φοράνε λοφία και περικεφαλαίες οι άνθρωποι. Και ο καθένας επιλέγει ποιανού το λοφίο θα εκτιμήσει περισσότερο, βασισμένος στο κάτα πόσο οι ρήσεις ταιριάζουν με το τι ήδη πιστεύει, ή είναι έτοιμος να δεχτεί, ο καθένας.
Ο κοσμάκης δεν ψάχνει πληροφορίες για να σχηματίσει γνώμη, αλλά ψάχνει πληροφορίες που να ταιριάζουν στην αφήγηση που πιστευει ήδη ή είναι έτοιμος να δεχτεί. Και τις περισσότερες φορές δεν συνειδητοποιούν καν ότι αυτό κάνουνε.
Πολλοί, παραδείγματος χάριν αναφέρουν το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν και το Εθνικό Χρέος, και ίσως το κατά μοσχαροκεφαλή εισόδημα και χρέος, χωρίς όμως να προχωράνε στον συσχετισμένο συνυπολογισμό του μέσου μισθού, της αγοραστικής αξίας του χρήματός τους και πολλών άλλων παραγόντων οι οποίοι στους διαφορετικούς τους συνδυασμούς και τιμές μπορεί να δώσουν εντελώς διαφορετικές ερμηνείες.
Τι σημαίνει Εθνικό Χρέος;
Στην Αμερική για να το καταλαβαίνουν όλοι, απλουστευμένα, το λένε «Η Εθνική Πιστωτική Κάρτα». Που εννοεί ότι η χώρα ζει ξοδεύοντας πέρα των υπαρχόντων χρημάτων, δανειζόμενη από το μέλλον. «Δανείζεται» σήμερα πιστεύοντας ότι μπορεί να ξεπληρώνει αύριο τις δόσεις του Χρέους τους. Στην Αμερική, στο Κογκρέσο, συνεχώς αυξάνουν το «πιστωτικό όριο» της «εθνικής πιστωτικής κάρτας», πάντα πιστεύοντας ότι η χώρα θα μπορεί να πληρώνει τις δόσεις του χρέους, καθώς συνεχώς ανεβαίνουν.
Στην Αμερική για να το καταλαβαίνουν όλοι, απλουστευμένα, το λένε «Η Εθνική Πιστωτική Κάρτα». Που εννοεί ότι η χώρα ζει ξοδεύοντας πέρα των υπαρχόντων χρημάτων, δανειζόμενη από το μέλλον. «Δανείζεται» σήμερα πιστεύοντας ότι μπορεί να ξεπληρώνει αύριο τις δόσεις του Χρέους τους. Στην Αμερική, στο Κογκρέσο, συνεχώς αυξάνουν το «πιστωτικό όριο» της «εθνικής πιστωτικής κάρτας», πάντα πιστεύοντας ότι η χώρα θα μπορεί να πληρώνει τις δόσεις του χρέους, καθώς συνεχώς ανεβαίνουν.
Εν τω μεταξύ, οι εργαζόμενοι στην Αμερική σκέφτονται τι χονδρικό μισθό παίρνουνε τον χρόνο, ενώ οι δουλοπάροικοι ραγιάδες σκέφτονται τι καθαρό μισθό βάζουν μετρητά στην τσέπη τον μήνα (για να μην αρχίσω και με την παιδαριώδη ηλιθιότητα του 13ου καυ 14ου μισθού-πεσκέσι απ' τον Σουλτάνο).
Ο αφορισμός του ότι δανιζόμαστε από τα εγγόνια μας και τα δισέγγονά μας, πάντως, είναι ακριβής.
- Τι όμορφο εγγονάκι που είσαι! πάμε να πάρουμε παγωτό;! Αλλά το παγωτό θα το χρωστάς εσύ με τόκους όταν μεγαλώσεις!
Ο αφορισμός του ότι δανιζόμαστε από τα εγγόνια μας και τα δισέγγονά μας, πάντως, είναι ακριβής.
- Τι όμορφο εγγονάκι που είσαι! πάμε να πάρουμε παγωτό;! Αλλά το παγωτό θα το χρωστάς εσύ με τόκους όταν μεγαλώσεις!
Ας πάρουμε όμως την Γερμανία με 83.280.000 κατοίκους, όπου:
Ο κάθε εργαζόμενος, με μέσο χονδρικό μισθό €57.000 τον χρόνο, παράγουν εθνικό προϊόν €4.526.000.000.000 και χρωστάνε Εθνικό Χρέος €2.690.000.000.000. Δηλαδή το Εθνικό Χρέος είναι 59% του Εθνικού Προϊόντος, και κάθε Γερμανός χρωστάει, προσωπικά, €32.301, παίρνοντας μέσο μισθό κάπου €57.000.
Αυτή είναι μια υγιής οικονομία. Λέγεται ότι η οικονομική κατάσταση μιας χώρας γίνεται ανησυχητική όταν το Εθνικό Χρέος υπερβεί το 80% του Εθνικού Προϊόντος. Και αν ξεπεράσει το 100%, τότε η χώρα δεν είναι πλέον ιδιοκτησία των κατοίκων αλλά των δανειστών (σημ., μέρος του χρέους ανήκει πάντα σε τράπεζες εγχώριες και το υπόλοιπο σε τράπεζες, κυβερνήσεις και άλλους που βρίσκονται εκτός της χώρας, το οποίο κάνει τον υπολογισμό πιο πολύπλοκο).
Η Ελλάδα έχει Χρέος 150% του Εθνικού Προϊόντος,
η Αμερική 131%,
η Ιταλία 161 %
κλπ., κλπ.
Ας συλλογιστούμε όμως κάτι το αξιοπερίεργο:
Το 2010 η Ελλάδα είχε Χρέος 140% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος.
Σας βάλανε μνημόνιο δέκα χρόνια για να χρεοκοπήσουν τον κάθε Έλληνα αντί να χρεοκοπήσουν το κράτος.
Το 2020 η Ελλάδα είχε Χρέος 190% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, 50% παραπάνω από το 2010.
Το 2010 η Ελλάδα είχε Χρέος 140% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος.
Σας βάλανε μνημόνιο δέκα χρόνια για να χρεοκοπήσουν τον κάθε Έλληνα αντί να χρεοκοπήσουν το κράτος.
Το 2020 η Ελλάδα είχε Χρέος 190% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, 50% παραπάνω από το 2010.
Σας είπανε ότι τα κταφέρατε καλά και σας βγάλανε απ' το μνημόνιο, το χάψατε και ξαναρχίσατε ν' αγοράζετε μερσεντέδες και μπεμεβέ.
Και ξαφνικά το 2024 οι αξίες αγοράς και ενοικιάσεως ακινήτων έκαναν μια φούσκα 110% των προηγουμένων τιμών. Το κράχ από την φούσκα δεν θα επιτραπεί να έρθει ομως πριν τελειώσει η τραγωδία της γελοιότητας του τι χτίζουν στο Ελληνικό (στο παλιό αεροδρόμιο).
Και ξαφνικά το 2024 οι αξίες αγοράς και ενοικιάσεως ακινήτων έκαναν μια φούσκα 110% των προηγουμένων τιμών. Το κράχ από την φούσκα δεν θα επιτραπεί να έρθει ομως πριν τελειώσει η τραγωδία της γελοιότητας του τι χτίζουν στο Ελληνικό (στο παλιό αεροδρόμιο).
Μας δουλεύουνε μου φαίνεται... (παντού και σε κάθε χώρα).
Στην τελική,
Πολιτική είναι το να εκλέγεται ο πολιτικός που είναι πιο επιτήδειος στο να πείθει τον κοσμάκη ότι θα του πραγματοποιήσει τις έμμονες ιδέες, τα όνειρα και τις φαντασιώσεις.
Οικονομία είναι το να αφηγούνται οι πολιτικοί το ποιος φταίει για την μιζέρια του καθενός.
Αμφιβάλλω αν οι πολιτικάντηδες πράγματι βάζουν προτεραιότητα στην ευημερία των ψηφοφόρων τους.
Αμφιβάλλω αν οι οικονομολόγοι είναι τίποτα παραπάνω από αστρολόγοι που βγάζουν ωροσκόπια κοιτώντας μια κρυστάλλινη σφαίρα.
Και αμφιβάλλω αν ο κοσμάκης πραγματικά ενδιαφέρεται να αναλάβει ευθύνες αντί να θρέφει μίσος για τους κατά την αφήγηση υπαίτιους της προσωπικα του αντιληπτής μιζέριας.
Τα 1930-1945 «έφταιγαν» οι Εβραϊκής καταγωγής πολίτες των κρατών.
Τα 2010-σημερα «φταίνε» οι μετανάστες.
Πριν 80 χρόνια έφταιγε το ότι τα κράτη δεν ήταν ενωμένα.
Τώρα φταίει ότι τα κράτη είναι ενωμένα μέσω πολυεθνικών εταιριών.
Και από το 1945 που σας γλύτωσε από τους Γερμανούς και τους Γιαπωνέζους, πάντα φταίει σε όλα η Αμερική.
Όσοι αφουγκράζονται ότι η οικονομία και ο διεθνισμός είναι περισσότερο πολύπλοκα πράματα απ’ όσο σκαμπάζουν οι περισσότεροι, πάνε και ακούνε οικονομολόγους.
Αλλά, εκτός του ότι οι οικονομολόγοι δεν είναι, δεν είναι δυνατόν να είναι, τίποτα περισσότερο από χαρτορίχτρες, ή δρουίδηδες με κρυστάλλινη σφαίρα, που δεν ξέρουν περισσότερα για το μέλλον απ' όσα ήξερε η Πυθεία στο Μαντείο των Δελφών, και αφ’ ενός ο κάθε οικονομολόγος προυσιάζει ότι ερμηνεύει ο ίδιος υποκειμενικά και αφ’ εταίρου κανείς δεν δίνει προσοχή στο τι ο σοφολογιότατος αφήνει έξω απ’ την αφήγηση του, ο κόσμάκης ποτέ μα ποτέ δεν δέχεται ότι η τελική ευθύνη πέφτει στον ίδιο, στον κάθε πολίτη. Για να φέρει η ελευθερία ευημερία, οι ευθύνες του καθενός είναι μεγαλύτερες από τις ελευθερίες και τα δικαιώματά του.
Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε:
Φταίει η Αμερική!
Φταίνε οι «μετανάστες»!
Φταίνε οι Εβραίοι!
Φταίνε οι Μουσουλμάνοι!
Φταίνε οι πολυεθνικές!
Φταίει η «παγκοσμιοποίηση»!
Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε:
Φταίει η Αμερική!
Φταίνε οι «μετανάστες»!
Φταίνε οι Εβραίοι!
Φταίνε οι Μουσουλμάνοι!
Φταίνε οι πολυεθνικές!
Φταίει η «παγκοσμιοποίηση»!
Φταίνε οι πολιτικοί!
Φταίνε οι αριστεροί!
Φταίνε οι δεξιοί!
Φταίνε οι αριστεροί!
Φταίνε οι δεξιοί!
Φταίνε οι τρανς!
Αλλά ποτέ, μα ποτέ δε φταίει ο εκάστοτε ομιλών. Ποτέ.
Ένα πράμα να δεις, όποιος άνθρωπος ποτέ εκφέρει μια γνώμη για κάτι που πάει στραβά (στραβά από την δική του άποψη: οι Τραμπάκηδες τώρα τα βλέπουν όλα ίσα και υπέροχα), από την δική του άποψη ποτέ δεν ευθύνεται ο ίδιος, ποτέ δεν φταίει ο ίδιος ο ομιλών. Ή, η ομιλούσα. Και φυσικά ποτέ δεν κάνει λάθος, ο ομιλών.
Αν θέλει κανείς να έχει το ηθικό δικαίωμα να πιστεύει και να περιμένει ότι μπορεί να του προσφέρει μια κοινωνία για την ζωή του σπίτι, δρόμους, παιδεία, τρόφιμα, χρήματα, κλπ., αντί να εξασκείται στο πως να εξηγεί ότι για τα στραβά που βλέπει φταίνε οι εξωγήινοι, ας αναλάβει ευθύνη σαν μέλος και μέρος του τι συμβαινει. Απο τους 170 περίπου ψηφοφόρους στο χωριουδάκι μας ξέρετε πόσοι πήγανε να ψηφίσουν στο δημοψήφισμα την περασμένη Κυριακή; κάπου 35. Αλλά εκείνοι που δεν ψήφισαν θα παραπονεθούν για το αποτέλεσμα, και θα έχουνε και γνώμες να μη τους ματιάσω.Ναι, είμαι αναρχικός, με την έννοια ότι κάθε αρχή πρέπει να μου αποδεικνύει καθημερινά ότι δέχεται τις ευθύνες της.
ΥΓ. Στο Λονδίνο το 1976 σπούδασα δύο χρόνια αυτά που αγαπούσα σαν παιδί: Οικονομικά, Κοινωνιολογία, Ιστορία και Νομικά.
- Τα Οικονομικά τα παράτησα σαν πιθανό επάγγελμα όταν κατάλαβα ότι είναι κρυστάλλινη σφαίρα.
- Την Κοινωνιολογία την παράτησα σαν πιθανό επάγγελμα όταν κατάλαβα ότι λέει πράματα τα οποία δεν αρέσουν στους δεξιούς άρα φέρνει διαφωνία αντί για ένωση.
- Την Ιστορία την παράτησα σαν πιθανό επάγγελμα όταν κατάλαβα ότι την γράφει ο νικητής.
- Την Νομική την παράτησα σαν πιθανό επάγγελμα όταν συνειδητοποίησα ότι, προσωπικά, δεν είχα την ικανότητα να υπερασπιστώ τους ενόχους και να διώξω τους αθώους, το οποίο είναι απαραίτητο για να λειτουργήσει η δικαιοσύνη όπου ο κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι αθώος μέχρι να αποδειχτεί ένοχος, σε δίκη με ενόρκους. Όπου το βάρος της απόδειξης πέφτει στον Εισαγγελέα και όχι στον κατηγορούμενο. Την Νομική την καταλαβαίνω, την σέβομαι και την θαυμάζω αρκετά ώστε να μην την εμπιστευτώ σε κάτι σαν και του λόγου μου (μιλάω για την Νομική που ξεκίνησε από την Μάγκνα Κάρτα, όχι εκείνη που ξεκίνησε από το Θέατρο Σκιών Ο Καραγκιόζης).
... αποφάσισα λοιπόν ότι το μόνο επάγγελμα που μου πάει είναι η επικοινωνία, και πήγα κι' έμαθα κινηματοφράφο και έκανα και δίδαξα φωτογραφία, κι' έγραψα προγράμματα πληροφορικής για εταιρίες.
Πωλητές τσίχλας, 1989
Την πολιτική δεν μπορεί να την παρατήσει κανείς θέλει-δε-θέλει μια και, αν ζεις σε ομάδα δύο ή περισσοτέρων ατόμων, ότι κάνεις για να παραμένεις μέρος και μέλος της ομάδας εκ προσδιορισμού και ετυμολογία λέγεται «πολιτική». Δεν χρειάζεται να βάζεις υποψηφιότητα για θέση. Αν ζεις σε οποιουδήποτε μεγέθους κοινωνία, κάνεις πολιτική. Κι' αν ακόμα επί τούτου δεν συμμετέχεις στα κοινά, το να μην συμμετέχεις στα κοινά είναι η πολιτική σου.
Φερ’ ειπείν η παραπάνω φωτογραφία είναι το πως κάνω πολιτική και πως μιλάω πολιτικά εγώ, ας πούμε για την οικονομία:
Δύο κοριτσάκια πουλάνε τσίχλες. Αν με ρωτήσετε που και πως, που το που και το πως είναι δευτερευούσης σημασίας, θα απαντήσω ότι είναι στην Playa del Carmen στο Μεξικό και πουλάνε τσίχλες στους Αμερικανούς τουρίστες που έρχονται με κρουαζιερόπλοια. Για την πολιτική μου δήλωση προσπάθησα μέσα από το βλέμμα τους και τα μάτια τους, όπως τα φωτογράφισα, να κάνω τα κοριτσάκια αυτά με τις τσίχλες στο χέρι και τα κέρματα στην φούχτα, να δείχνουν στο κοινό της φωτογραφίας, να φαίνεται, ότι έχουν αξιοπρέπεια και δύναμη (περισσότερη από τα περισσότερα μαμόθρεφτα της Δύσης που τα στέλνει η μαμά και ο μπαμπάς να πάρουνε ένα χαρτί [υγείας]). Στο τέλος όμως, η πολιτική μου άποψη έχει τόση παρουσία όση της επιτρέπετε εσείς να έχει, εσείς το κοινό που κοιτάζει την φωτογραφία.
Δύο κοριτσάκια πουλάνε τσίχλες. Αν με ρωτήσετε που και πως, που το που και το πως είναι δευτερευούσης σημασίας, θα απαντήσω ότι είναι στην Playa del Carmen στο Μεξικό και πουλάνε τσίχλες στους Αμερικανούς τουρίστες που έρχονται με κρουαζιερόπλοια. Για την πολιτική μου δήλωση προσπάθησα μέσα από το βλέμμα τους και τα μάτια τους, όπως τα φωτογράφισα, να κάνω τα κοριτσάκια αυτά με τις τσίχλες στο χέρι και τα κέρματα στην φούχτα, να δείχνουν στο κοινό της φωτογραφίας, να φαίνεται, ότι έχουν αξιοπρέπεια και δύναμη (περισσότερη από τα περισσότερα μαμόθρεφτα της Δύσης που τα στέλνει η μαμά και ο μπαμπάς να πάρουνε ένα χαρτί [υγείας]). Στο τέλος όμως, η πολιτική μου άποψη έχει τόση παρουσία όση της επιτρέπετε εσείς να έχει, εσείς το κοινό που κοιτάζει την φωτογραφία.
Τι λέω σ' αυτήν την ανάρτηση; Μια «φωτογραφία» είναι όλη η ανάρτηση. Από τον αναγνώστη εξαρτάται το αν λέει κάτι, και τι λέει.
~~~
Ποτέ δεν μου άρεσε το ρήμα "φταίω" που χρησιμοποιείς πάρα πολύ σε αυτό το ποστ. Το φταιω θα έπρεπε κτγμ να χρησιμοποιείται μόνο στα δικαστήρια. Σε δικάζουμε, βρίσκουμε ότι (δεν) φταις και (δεν) σε τιμωρούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦράσεις όπως "φταίνε οι ΗΠΑ", είτε "φταίνε οι μετανάστες" τις θεωρώ εντελώς χωρίς νόημα. Absurd.
Μόνο αν μπορούσαμε να καθήσουμε όλους τους πολίτες των ΗΠΑ σε ένα εδώλιο και μετά να τους κλείσουμε σε ένα μπουντρούμι θα είχε νόημα η κουβέντα γύρω από το αν φταίνε ή όχι.
Από την στιγμή που το οποιοδήποτε "φταίνε οι Χ" δεν έχει απολύτως καμία επίπτωση ούτε σε εμένα που το λέω ούτε στους Χ, τότε πρόκειται για αερολογία. Φταίξιμο χωρίς τιμωρία ίσον μηδέν, χάσιμο χρόνου.
Διακρίνω ειδικά σε αυτό το ποστ μια απαξίωση προς την επιστήμη των οικονομικών. Στα προηγούμενα ποστ απλά δεν αναφέρεσαι καν σε οικονομικά δεδομένα/επιχειρήματα. Παραβλέπεις τα οικονομικά, σαν να μην υπάρχουν.
Είτε σου (μας) αρέσει είτε όχι, τα οικονομικά καθορίζουν τις ζωές μας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Την επιστήμη των οικονομικών καθόλου δεν την θεωρώ "γυάλινη σφαίρα" όπως υποστηρίζεις.
Είναι ανακριβής και αντιφατική, όπως _όλες_ οι επιστήμες που έχουν σαν υποκείμενο τον άνθρωπο (ιατρική, ψυχολογία, κοινωνιολογία, νομική κ.α.). Αλλά δεν παύει να είναι επιστήμη.
Ναι, χρειάζεται ερμηνευτές, όπως όλες οι άλλες επιστήμες. Εννοείται πως οι ερμηνευτές της οικονομικής επιστήμης έχουν διαφορετικές και συχνά αντικρουόμενες απόψεις.
Και εγώ κάποτε που πονούσα πήγα σε 4 γιατρούς και πήρα 4 αντικρουόμενες διαγνώσεις. Δεν είπα όμως ποτέ ότι η ιατρική δεν είναι επιστήμη αλλά "γυάλινη σφαίρα".
1/2
2/2
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το δημόσιο χρέος των χωρών. Η Ιαπωνία έχει το μεγαλύτερο στον κόσμο. Αλλά επειδή στην Ιαπωνία η κρατική κεντρική τράπεζα δανείζει το κράτος, είναι Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει. Στην Ιαπωνία το χρέος είναι πρακτικά αδιάφορο, γιατί είναι σαν να χρωστάει η αριστερή τσέπη του παντελονιού σου στην δεξιά τσέπη. Το ίδιο ισχύει και για όλες τις δικτατορίες (Ρωσία, Ιραν, Σ. Αραβία, Κίνα κ.α.)
Δεν ισχύει το ίδιο με τις ΗΠΑ, ούτε με τις χώρες της Ε.Ε.
ΗΠΑ και Ε.Ε. έχουν ένα ανοιχτό σύστημα, όπου τον κυριότερο ρόλο τον παίζει η "εμπιστοσύνη των αγορών".
Δηλαδή κάτι εντελώς φλου και μη-αντικειμενικό.
Αυτό όμως δεν μετατρέπει τα Οικονομικά σε "γυάλινη σφαίρα".
Οι ΗΠΑ μπορούν να έχουν τεράστιο χρέος, επειδή "οι αγορές" έχουν εμπιστοσύνη και τις δανείζουν στο διηνεκές (και επειδή η κεντρική τράπεζα ελέγχεται από την κυβέρνηση). Και η Ε.Ε. έχει δική της τράπεζα, αλλά ο έλεγχος γίνεται από 25 κυβερνήσεις και η κοινή γραμμή είναι δύσκολο πράγμα.
Στην Ελλάδα του 2010 το πρόβλημα δεν ήταν το χρέος του 120% καθεαυτό αλλά η έλλειψη εμπιστοσύνης των αγορών. Οι αγορές δεν εμπιστεύονταν ότι οι τσιφτετέλληνες θα μπορούσαν να ξεπληρώσουν τις μπέμπες και τις λουλουδούδες στα μπουζουξίδικα.
Το 2020 το χρέος είχε πάει στο 190%, αλλά οι αγορές είχαν εμπιστοσύνη, γι αυτό μας δάνειζαν/δανείζουν.
Μην με ρωτήσεις γιατί οι αγορές έχουν σήμερα εμπιστοσύνη, δεν ξέρω. Πάντως έχουν.
Το ότι τα κράτη μας ( = οι πολιτικοί μας) κάποτε αποφάσισαν να δημιουργήσουν όλο αυτό το οικοδόμημα αγορές - αεπ - δημόσιο χρέος - εμπιστοσύνη κ.ο.κ. μπορεί να ήταν λάθος, μπορεί να ήταν σωστό, μπορεί να ήταν ένα βασικό θεμέλιο της αστικής δημοκρατίας μας. Αλλά την απόφαση την πήραν οι πολιτικοί και εμείς που τους ψηφίσαμε. Δεν την πήραν οι οικονομολόγοι.
Η επιστήμη των Οικονομικών αναλύει τις συμπεριφορές των ανθρώπων και των κρατών, μετράει τα οικονομικά στοιχεία και συγκρίνει δεδομένα. Δεν αποφασίζει όμως ποιο θα είναι το συνταξιοδοτικό σύστημα μιας χώρας, ούτε σου επιβάλλει να ξοδέψεις τα λεφτά σου στα μπουζούκια.
Δεν είμαι οικονομολόγος, αλλά η επιστήμη της Οικονομίας είναι ένα εργαλείο για να ερμηνεύω τον κόσμο γύρω μου - και δεν θα ήθελα για κανέναν λόγο να το χάσω.
Οσο για την πολιτική: Αναλογίσου απλά ότι η πολιτική δεν είναι τίποτα άλλο από την διαχείριση των Οικονομικών.
ΟΛΑ τα κράτη δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να μαζεύουν λεφτά από κάποιους και να τα διανέμουν σε κάποιους άλλους. Με την βοήθεια της οικονομικής επιστήμης μπορούν να το κάνουν αυτό πιο αντικειμενικά και πιο δίκαια. Αν ήθελαν να ακολουθήσουν τα διδάγματα αυτής της επιστής - πολύ συχνά δεν θέλουν καν.
Νάσαι καλά.
Καλησπέρα αγαπητέ Jolly Roger!
ΔιαγραφήΗ ανάρτηση αυτή είναι επιμελώς δομημένη σαν μια «φωτογραφία» με πολύ ευρυγώνιο φακό. Άρα ότι βλέπει κανείς μπορεί να αποδοθεί με διάφορες ερμηνείες. Κάποιος ή κάτι έχει υπευθυνότητα για ότι υπάρχει ή συμβαίνει. Η ετυμολογία του «φταίω» οδηγεί στην έννοια της υπευθυνότητας. Η ύπαρξη των μεταναστών, παραδείγματος χάριν, δημιουργεί εκτιμήσεις και αντιδράσεις, έστω για αν το «μεταναστευτικό» το προκαλούν οι μετανάστες, ή εκείνοι που το επιτρέπουν. Έχεις δίκιο στο ότι λιγότεροι χρησιμοποιούν την λέξη «φταίνε» από όσους χρησιμοποιούν περιγραφές και εκτιμήσεις που εννοούν φταίξιμο.
Παραδείγματος χάριν το να πει κανείς ότι η Αμερική προωθεί την παγκοσμιοποίηση, δεν χρησιμοποιεί την λέξη «φταίει’ αλλά την υπονοεί, είτε το θέλει είτε όχι. Όσο για το δικαστήριο… Τι σκέφτεσαι για το δικαστήριο της Κοινής Γνώμης; 😊
Στα προηγούμενα ποστ δεν αναφέρθηκα πολύ στην «επιστήμη» των οικονομικών, διότι ερχόταν αυτή η ανάρτηση που δεν αξιώνει ή απαξιώνει τίποτα αλλά φωτογραφίζει. Και η μόνη κριτική της φωτογραφίας μπορεί να είναι ότι δεν μας αρέσει η γωνία από την οποία πάρθηκε. Για μένα ήταν πιο εύκολο να τελειώσω τις σπουδές οικονομικών παρά να τις σταματήσω μετά τον δεύτερο χρόνο, στην Αγγλία. Ναι, η Πυθία στους Δελφούς πάντα είχε αρκετές πληροφορίες και διανόηση ώστε να δίνει χρησμούς ενδιαφέροντες και εύκολο να τους δει κανείς ως ισχύοντες κατόπιν εορτής, όπως και ισχύει για τις θεωρίες πραγματικά ενημερωμένων οικονομολόγων. Η επιτηδειότητα όμως δεν συνεπάγεται ικανότητα να δει κανείς το μέλλον, και ως εκ τούτου, κρυστάλλινη σφαίρα, κι’ ας μην μας αρέσει να ονομάζουμε την πραγματικότητα με τόσο κυνισμό –όπου κυνισμός μπορεί να είναι απλά η οπτική που δεν αρέσει επειδή καταρρίπτει τον μύθο.
(δηλαδή, αν δεχόσουνα να θεωρήσεις την λεγόμενη «επιστήμη» των οικονομικών κρυστάλλινη σφαίρα, να θεωρήσεις έναν οικονομολόγο αντίστοιχο με την Πυθία στους Δελφούς, θα κλονιζόντουσαν αρκετές βάσεις μιας κοσμοθεωρίας στην οποία πιστεύεις και η οποία αιτιολογεί απόψεις ως προς υπευθυνότητα) [)φταίξιμο)].
Ιατρική πολύ περισσότερο και ψυχολογία λιγότερο, διαφέρουν ριζικά από τα οικονομικά. Μπορεί να είναι όλα φρούτα, αλλά είναι μήλα και πορτοκάλια. Δεν μπορούν να μπουν στον ίδιο κουβά, νομίζω, ως προς αναφορά στην κρυστάλλινη σφαίρα των οικονομολόγων και της Πυθίας.
Χαίρομαι που εξήγησες σχετικά με το χρέος της Ιαπωνίας κλπ. Τα ψίχουλα στο δάσος για να το δει αυτό ο αναγνώστης τα άφησα όταν έγραψα ότι «μέρος του χρέους ανήκει πάντα σε τράπεζες εγχώριες και το υπόλοιπο σε τράπεζες, κυβερνήσεις και άλλους που βρίσκονται εκτός της χώρας, το οποίο κάνει τον υπολογισμό πιο πολύπλοκο». 😊
Κάτι εντελώς φλου και μη-αντικειμενικό (θυμάσαι συμφωνήσαμε ότι αντικειμενικό δεν υπάρχει, άρα όλα τα υποκειμενικά μπορούν να ονομασθούν φλου) εκ προσδιορισμού εννοεί πως ότι και να λεχθεί σαν πόρισμα είναι γνώμη (κρυστάλλινη σφαίρα). Οτιδήποτε προβλέπει το μ’ελλον βάση υποκειμενικών ερμηνειών, όσα λοφία και περικεφαλαίες και να φοράει εκείνος/η που εκφέρει γνώμη.
Ναι, τα ΕΚΑ μπορούν, ομοσπονδιακά, να έχουν τεράστιο χρέος το οποίο να αντιμετωπίζουν σε βάθος χρόνου λόγω του μεγέθους της οικονομίας τους, αλλά, κάποτε, με μέρες και καιρούς το ύψος των δόσεων θα γίνει απαγορευτικό, όσο σίγουρα όσο το ότι η οποιαδήποτε σκάλα ανεβαίνει αργά ή γρήγορα πολύ ψηλά, και σε ουρανοξύστη να ανεβαίνει αντί στην παράγκα ου καραγκιόζη. Είναι τόσο απλό. 😊
ΤΕΛΟΣ ΜΕΡΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥ
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
ΔιαγραφήΚαι βέβαια η λεγόμενη «επιστήμη» της οικονομίας (οικονομολογία) αναλύει συμπεριφορές. Και η γνώμη του πορίσματος της ανάλυσης τι είναι, αν όχι η παροιμιώδης κρυστάλλινη σφαίρα;
Έχεις παραγράφους στις οποίες μιλάς για «εμπιστοσύνη» (γνώμη-γνωμάτευση). Μα βεβαίως, εμπιστοσύνη, ή, η έλλειψη αυτής, ανάλογα με το τι συμφέρει πολιτικά εκείνους (στην τσέπη εκείνων) που εκφέρουν την γνώμη.
Όπως είπα και στην ανάρτηση, και παραπάνω, η ανάρτηση αυτή είναι μια φωτογραφία. Και ο καθένας θα την ερμηνεύσει κατά το δοκούν. Έχω διαβάσει πολύ προσεκτικά το κάθε τι που έγραψες, και με τιμά, επαναλαμβάνω, το ότι το γράφεις, και, απλά, δεν βλέπω η κριτική σου των εκφράσεων στην ανάρτηση αυτή να είναι περισσότερο από το ότι προτιμάς το Ιωάννης από το Γιαννάκης… Και το να πει κανείς κάποιον Ιατρό αντί γιατρό του δίνει πιο πολύ κύρος, είναι αλήθεια, αλλά εγώ πάλι προτιμώ τους γιατρούς από τους Ιατρούς 😊
Να ‘σαι καλά, πάντα, αγαπητέ μου Jolly Roger! Καλή Κυριακή.
ΥΓ. Τελείωσα την ανάρτηση με μια πραγματική φωτογραφία την οποία παρουσίασα ως «πολιτική δήλωσή» μου περί Οικονομίας. Η φωτογραφία δεν ήταν από τις συναντήσεις στο Νταβός ούτε από αίθουσα διαλέξεων σε πανεπιστήμιο, ούτε από το Χρηματιστήριο στην Γουώλ Στρητ. Ήταν δυο φτωχά κοριτσάκια που πουλούσαν τσίχλες για κέρματα. Τι σχέση έχουν τα δύο ζητιανάκια και η εικαζόμενη αξιοπρέπεια τους και η δύναμή τους με την Παγκόσμιο Οικονομία; Αμ’ εδώ σε θέλω 😊
ΔιαγραφήΤρεις οικονομολόγοι πάνε σ’ ένα μπαρ.
ΔιαγραφήΤι θα πάρετε; Ρωτάει ο μπάρμαν.
Ο ένας οικονομολόγος ζητάει μια βότκα.
Ο δεύτερος ζητάει ένα Σαρντονέ.
Ο τρίτος, ένα Μπορντώ.
Βρε, λέει ο μπάρμαν, πως και πίνετε μαζί, ένας κομμουνιστής, ένας κεντρώος κι’ ένας Ναζί;
Οι οικονομολόγοι γελάνε και του λένε, σε κερνάμε κι’ εσένα ότι πίνεις!
Και ο μπάρμαν φτιάχνει για τον εαυτό του μια Πίνια Κολλάντα.
Σημειωτέο ότι και οι τρεις οικονομολόγοι είχαν δοκτορά και ήταν καθηγητές σε πανεπιστήμια.