Eπιθυμία

Τα σανσκριτικά είναι μια αρχαία ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, μητρική γλώσσα πολλών σύγχρονων ινδοάριων γλωσσών. Αν και δεν είναι πλέον ευρέως ομιλούμενη γλώσσα, παραμένει αντικείμενο επιστημονικής μελέτης και χρησιμοποιείται σε θρησκευτικές τελετουργίες και φιλοσοφικό διάλογο.

Από μια γλώσσα σε άλλη, οι λέξεις διαφέρουν ριζικά ως προς την σύνθεση συναισθημάτων που αποτυπώνουν στον νου του σκεπτόμενου στην εκάστοτε γλώσσα.

Πολλές αισθητικές έννοιες που υπάρχουν σε κάποιες γλώσσες δεν υπάχουν σε άλλες γλώσσες. Παραδείγματος χάριν η αγγλική λέξη Fair, Fairness δεν υπάρχει ούτε στα Ιταλικά ούτε στα Ελληνικά. Η αγγλική λέξη Home δεν υπάρχει ούτε στα Ιταλικά ούτε στα Ελληνικά.

Γι’ αυτό άλλωστε οι μεταφράσεις λογοτεχνικών έργων σε άλλες γλώσσες αντιπροσωπεύουν την αντίληψη του μεταφραστή, ή μεταφράστριας, και την σύνθεση συναισθημάτων στην κάθε γλώσσα, και ποτέ αναγνώστης δεν διαβάζει το τι «λέει» το αρχικό κείμενο. Και ως εκ τούτου είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να αξιολογήσει ο αναγνώστης σε μια γλώσσα την ποιότητα και πιστότητα της μετάφρασης από άλλη γλώσσα.

Πως λένε στα σανσκριτικά την λέξη Μάχη;

Γκάβιστι

Τι όμως σημαίνει ακριβώς;

• Κάποιοι γλωσσολόγοι υποστηρίζουν ότι, γκάβιστι, σημαίνει το να προβάλει κανείς ένα επιχείρημα σε μια διαφωνία.
• Άλλοι γλωσσολόγοι προτείνουν ότι γκάβιστι υποδηλώνει την επιθυμία να αποκτήσει κανείς περισσότερες αγελάδες.

Σήμερα, όπως και τότε, αν θέλουμε περισσότεερς αγελάδες, πάμε και τις παίρνουμε με τα όπλα μας.

Και στα σανσκριτικά, στην Μεσοποταμία, δεν είχαν συγκεκριμένη λέξη που να αναφέρεται σε μάχη. Απλά, οι άνθρωποι, επιθυμούσαν περισσότερες αγελάδες! και όπου τις βρίσκανε τις παίρνανε, με όποιο τρόπο χρειαζότανε.

Το πρόβλημα ήταν ότι οι άνθρωποι, όσο και να επιθυμούσαν περισσότερες αγελάδες, δεν επιθυμούσαν απαραιτήτως να πάνε να σκοτωθούνε για τις αγελάδες. Έπρεπε εκείνοι με τις περισσότερες αγελάδες να βρουν ένα τρόπο να πείσουν τον λαουτζίκο να πάει να σκοτωθεί για να τους φέρει κι’ άλλες.

Το πρόβλημα λύθηκε με την εφεύρεση του θεού, και την εφεύρεση της έννοιας της πατρίδας. Τότε πλέον ήταν απλό να τρέξει ο κόσμος όλος να πεθάνει υπέρ πίστεως και πατρίδος! 

Και οι αγελάδες περιφέρονταν στη λάσπη στις πλατείες, γύρω από τα αγάλματα των πεσόντων ηρώων και τα αγάλματα των βασιλιάδων και των θεών, για την κατασκευή των οποίων χρειάστηκε να εφευρεθεί η τέχνη και η γλυπτική.

Η επόμενη σημαντική εφεύρεση, στην Μεσοποταμία, ήταν το χρήμα, για το οποίο προσφέρονται να σκοτώσουν και να σκοτωθούνε όλοι, χωρίς να χρειαστεί καν να το απαιτήσει ο θεός, ή, η πατρίς.

Sanskrit is an ancient Indo-European language, the mother tongue of several modern Indo-Aryan languages. Although it is no longer a widely spoken language, it remains a subject of scholarly study and is used in religious rituals and philosophical discourse.

From one language to another, words differ radically in the sense of consciousness they evoke in the mind of the thinker.

Many aesthetic concepts do not exist in all languages. For example, the English word Fair, Fairness, does not exist in either Italian or Greek. The English word Home does not exist in either Italian or Greek.

This is why translations of literary works into other languages represent the translator's perception and the synthesis of emotions in each language, and a reader never reads what the original text "says". And therefore it is de facto impossible for a reader in one language to evaluate the quality and fidelity of a translation from another language.

What is the Sanskrit word for battle?

Gavisti

But what does it mean exactly?

• Some linguists would argue that gavisti is to develop an argument.
• Other linguists would suggest that gavisti denotes the desire to have more cows.

Today, as then, if we want more cows, we go and get them with our guns.

And in Sanskrit, in Mesopotamia, they did not have a specific word that referred to battle. People simply wanted more cows! and wherever they found them, they took them, any way they could.

The problem was that people, no matter how much they wanted more cows, they did not necessarily want to die in getting the cows. Those with the most cows had to find a way to convince the everyday folk to go kill and be killed so that they might bring them more cows.

The problem was solved with the invention of God, and the invention of the concept of the homeland. Then it became simple for everybody to go die for God and Country! 

And the cows roamed in the mud in the squares, around the statues of fallen heroes and the statues of kings and gods, for the construction of which it was necessary to invent art and sculpture.

The next important invention, in Mesopotamia, was money, for which everyone rushed head over heels to kill and be killed, without even the need for a god, or, the homeland, to demand it.

~~~

Τυχαία

Το Θεώρημα των Άπειρων Πιθήκων, γνωστό και ως Θεώρημα του Πιθήκου της Γραφομηχανής, είναι ένα υποθετικό σενάριο που απεικονίζει την πιθανότητα μια τυχαία διαδικασία να παράγει τελικά ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, ακόμη και αν η πιθανότητα αυτού του αποτελέσματος είναι απίστευτα μικρή. 

Το θεώρημα δηλώνει ότι εάν σε έναν άπειρο αριθμό πιθήκων δινόταν άπειρος χρόνος για να πατήσουν τυχαία πλήκτρα σε γραφομηχανές, τελικά ένας από αυτούς τους πιθήκους θα παρήγαγε ένα τέλειο αντίγραφο ενός δεδομένου κειμένου, όπως, παραδειγματος χάριν, τα πλήρη έργα του Σαίξπηρ.

Το θεώρημα χρησιμοποιείται συχνά ως νοητικό πείραμα για να αποδειχθεί η έννοια του απείρου και ο νόμος των μεγάλων αριθμών. Υπογραμμίζει την ιδέα ότι δεδομένου ενός άπειρου χρόνου, ακόμη και τα πιο απίθανα γεγονότα καθίστανται δυνατά. Ωστόσο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το θεώρημα δεν υπονοεί ότι ένα τέτοιο γεγονός είναι πιθανό ή πρακτικό.

Το ότι ένας από άπειρους πιθήκους θα παρήγαγε συμπωματικά τα έργα του Σαίξπηρ δεν είναι υπόθεση αλλά γεγονός το οποίο εξηγείται και θεμελιώνεται από την ίδια την φύση του τι είναι, τι σημαίνει, «άπειρο».

Οι άνθρωποι ως επί το πλείστο πάντα βρίσκουν δικαιολογίες για να μη προσπαθήσουν να αναλύσουν, να κατανοήσουν τι σημαίνει «άπειρο». Εγώ πάντα συχνά ρωτάω ποια είναι η σχέση, ή, η διαφορά, μεταξύ της αξίας «άπειρο» και της αξίας «μηδέν».

Ένα ζάρι έχει έξι πλευρές με έναν αριθμό από ένα έως έξι στην κάθε πλευρά. Αν ρίξουμε συνεχείς ζαριές, πόσες ζαριές θα ρίξουμε μέχρι να σταματήσει το ζάρι με τον αριθμό έξι στην επάνω πλευρά; Το έξι θα μας έρθει σχετικά σύντομα, σε 5, 10 ή 20, κλπ., ζαριές, αλλά είναι απόλυτα πιθανόν να έρθει και στην πρώτη ζαριά. Τώρα φανταστείται ένα ζάρι με πιθανότητες, με πλευρές, όχι έξι αλλά, ας πούμε, χίλιες, ή ένα δισεκατομμύριο. Ή απειρες.

Δεν ξέρουμε πόσος χρόνος πρέπει να περάσει μέχρι άπειροι πίθηκοι διαθέτοντας άπειρο χρόνο να γράψουν τα έργα του Σαίξπηρ. Έστω και αν περάσει άπειρος χρόνος, η στιγμή κατά την οποία θα παράγουν οι πίθηκοι Σαίξπηρ θα αποκτήσει συγκεκριμένη αριθμό χρονική αξία από την έναρξη του πειράματος. Όμως, θεωρητικά, πιθανόν να συμβεί αμέσως, όπως στην πιθανότητα ο αριθμός έξι να έρθει στην πρώτη ζαριά. 

1. Το ότι αντί για έξι αριθμούς χρειαζόμαστε τόσα γράμματα όσα υπάρχουν στα άπαντα του Σαίξπηρ, περίπου 5.500.000 γράμματα, στα άπαντα, αντί έξι αριθμούς σε ένα ζάρι, τα γράμματα εμφανιζόμενα στην σωστή σειρά το ένα μετά από το άλλο δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να περάσει άπειρος χρόνος. Απλά να διαθέτουμε άπειρο χρόνο, και άπειρους πιθήκους.
2. Αν, όμως, κατανοήσει κανείς τι σημαίνει άπειρο, επισεις θα κατασταλλάξει στην συνειδητοποίηση ότι άπειρος αριθμός πιθήκων θα παράγουν τα άπαντα του Σαίξπηρ αμέσως μόλις ξεκινήσουν, χωρίς να χρειάζεται άπειρος χρόνος επί πλέον των άπειρων πιθήκων. Ο άπειρος χρόνος είναι πλεόνασμα εφ' όσον ήδη υπάρχουν άπειροι πίθηκοι.

∞ + ∞ = ∞, ∞ - ∞ = ∞, ∞ x ∞ = ∞, ∞ / ∞ = ∞

Κατ' επέκταση, θα μπορούσαμε να παρουσιάσουμε και την ερωτηματική θεώρηση του κατά πόσον πίθηκοι πιθανόν να σκεφτούν σαν άνθρωποι και, ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον, κατά ποσον άνθρωποι πιθανόν να σκέφτονται σαν πίθηκοι. Ιδίως μια και οι άνθρωποι ανήκουν στο γένος των πιθήκων και ως εκ τούτου... οι άνθρωποι είναι πίθηκοι.

Η διαφορά του DNA μεταξύ του Homo Sapiens και άλλων πιθηκοειδών είναι 1,2%. Το 98,8% του DNA των πιθηκοειδών είναι ακριβώς όμοιο. Άρα, μια καλύτερη ερώτηση θα ήταν το γιατί δεν έχουμε καταφέρει να επικοινωνήσουμε με άλλους πιθήκους, και, ως εκ τούτου, δεν έχουμε ιδέα τι σκέφτονται και τι πιστεύουν άλλοι πίθηκοι.

Νύξις: Ο άνθρωπος, στην σημερινή του μορφή, υπάρχει περίπου 300.000 ζρόνια. Οι χιμπαντζήδες όμως έχουν επιβιώσει και υπάρχουν κάπου 4.000.000 χρόνια.

Τέλος, η πλέον σημαντική ερώτηση από όλες: Τι θα προτιμούσε ο άνθρωπος να του δώσει ο θεός, τον οποίον θεό ο άνθρωπος τον εφηύρε ώστε να δώσει αιτία και δομή στην ζωή του; να δώσει ο θεός στον άνθρωπο την ικανότητα να κατανοήσει το άπειρο, ή, να του δώσει, ο θεός, του ανθρώπου, μια μπανάνα; τι από τα δύο θεωρεί περισσότερο χρήσιμο ο καθημερινός άνθρωπος;

Δηλαδή, τι θα θεωρήσει σημαντικότερο ο καθημερινός άνθρωπος; να γεμίσει τον νου του, ή να γεμίσει το στομάχι του;

Νύξις: Η Φύση έδωσε στον άνθρωπο και την ικανότητα να κατανοήσει το άπειρο, και μπανάνες. Πόσοι όμως επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν τι από αυτά που ήδη έχουνε;

Αυτή η ερώτηση είναι παρόμοια με την ερώτηση του πως θα βοηθηθεί καλύτερα ένας άνρωπος. Να του δώσεις ένα πιάτο φαΐ να φάει, ή να του δώσεις μια χούφτα σπόρους να φυτέψει; Βέβαια, αν φυτέψει δεν θα έχει να φάει επί μήνες μέχρι να θερίσει. Οπότε, ίσως να έπρεπε να δώσουμε φαΐ στους μισους ανθρώπους και σπόρους στους άλλους μισούς. Όμως αυτό θα έφερνε θεμιτό αποτέλεσμα μόνο αν εκείνοι που είχαν το φαΐ το μοιραζόντουσαν με εκείνους που είχαν σπόρους, και εκείνοι που θέρισαν σοδειά την μοιραζόντουσαν μ' εκείνους που ήδη μοιράστηκαν το φαΐ τους.

Ηθικό δίδαγμα: Τι να τον κάνεις τον Σαίξπηρ αν δεν έχεις μπανάνες;

I was thinking.

The theorem of infinite monkeys proposes that given an infinite number of monkeys each hitting random keys on a typewriter given an infinite amount of time to do so, a monkey would eventually produce the complete works of William Shakespeare.

But, I think,

Having employed an infinite number of monkeys, the infinite amount of time is superfluous to the infinite number of monkeys. Infinite plus or minus infinite, is still infinite. Therefore, an infinite number of monkeys hitting typewriter keys at random would immediately produce the works of Shakespeare. No infinite time necessary.

By extension we may ask whether monkeys can think as humans or whether humans may think as monkeys. A meaningless question seeing that Homo Sapiens and Monkeys are all apes. With only a 1.2% difference in their DNA –yet we have no clue how chimpanzees think and what they believe.

Further, if god, who was invented by humans to give causality and morality to their existence, were to gift humans the ability to comprehend the infinite, or gift humans a banana, which of the two would humans prefer? Fill their mind or fill their stomach.

In fact, Nature has gifted humans with the ability to comprehend the infinite and has also gifted them bananas. Which of the two does the everyday homo sapiens use more often?

Let us further convert the riddle, from infinity and bananas to food and seeds. What is considered more useful by a human? A plate of food or a bag of seeds? Seeds can last forever in repeating harvests, and food is consumed only once. But the human will go hungry for months before seeds can grow. 

The answer therefore would be to give food to half the humans and seeds to the other half. This would work only if the humans with food shared their food with those who were given seeds, and those with the seeds shared their harvest with those who had already shared their food.

I think monkeys have already built societies along these lines. When will we?

In conclusion, the moral of this story: what’s the use of Shakespeare if we have no bananas.

~~~

René Descartes said: “I think, therefore I am”. That was right on target. All you need to do to understand infinity is: think.

Descartes also argues in his Meditations on First Philosophy that the idea of an infinite being (God) could only have originated from God himself. Humans, being finite and imperfect beings, possess an idea of an infinite and perfect God. Descartes posits that the human mind's ability to conceive of infinity and perfection is a "mark" or "trademark" left by the divine creator, serving as proof of God's existence. This argument is often referred to as the "Trademark Argument" or the "Cosmological Argument" for God's existence. 

But that is the problem when we combine the political power of the church with the ignorance of those who would prefer bananas to knowledge. Just like Einstein said: “There are two things that are infinite: The Universe and human stupidity, and I’m not so sure about the Universe”.

You see, if God gave humans the idea of infinity, and humans invented God (in order for "God" to give humanity a purpose and moral values in the form of "divine laws"), where does the understanding of infinity really originate? In those who invented ...God.

Humans are not finite. Humans are simply galaxies of sub-particles in the Quantum world where time is not linear but part of spacetime. Each human is where a billion billion atoms come together to contemplate the origin of atoms. Humans can understand infinity. I understand infinity. I am human. Therefore, humans can understand infinity.

What does it mean to "understand infinity"? Understand its structure or understand its purpose? Neither. Understanding infinity is when we are not afraid of it. When we don't decide to stop thinking, or decide that we are not able to grasp it.

~~~

Fourth

 

Για 19η φορά, Τετάρτη Ιουλίου στην αυλή μας, με 12-18 οικογένεια και φίλους κάθε χρόνο. Η μικρότερη σημαία κυμάτιζε χρόνια στο σπίτι μου στην Μασαχουσέτη και την έφερα μαζί μου, γιατί η Αμερική δεν είναι τόσο ένας γεωγραφικός τόπος όσο μια ιδέα μέσα μας, που την κουβαλάμε μαζί μας. Την μεγαλύτερη σημαία την ύψωσαν πάνω από το Καπιτώλιο στην Ουάσιγκτον τον Οκτώβριο του 2020 όταν σκοτώθηκε ο γιός μας ο Κώστας προς τιμή του, με πρωτοβουλία ενός αντιπροσώπου από το Μίσιγκαν του Ομοσπονδιακού Οίκου των Αντιπροσώπων, και μας την έστειλαν.

Φέτος δεν ήταν τόσο εορτασμός της ανεξαρτησίας των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής όσο μνημόσυνο για τα Διαιρεμένα Κράτη του Τραμπ, και προαγγελία του μελλοντικού αγώνα της αναδόμησης.

We Shall Overcome.

Το τη-σερτ το έφτιαξα εγώ με φωτογραφία που πήρα το 2016 την τεράστια σημαία
που κυματίζει πίσω από το άγαλμα της Ελευθερίας στο νησάκι της Ελευθερίας, στο λιμάνι της Νέας Υόρκης.

~~~

Ατμόσφαιρα

 

Evening on a Canadian Lake
Frederic Remington, 1905, 8.9 x 14 cm

Frederic Remington Art Museum, Ogdensburg, New York
Είναι το πως βλέπω την ζωή μου.

Δέκα αγαπημένοι μου πίνακες
Αμερικανών ζωγράφων

Nanny and Rose
Scott Prior, 1983, 172.1 x 151.1 cm
Museum of Fine Arts (MFA), Boston
Είναι το πως ονειρεύομαι την Μασαχουσέτη μου.

Christina's World
Andrew Wyeth, 1948, 81.9 x 121.3 cm
Museum of Modern Art (MoMA), New York
Μου θυμίζει την πρώτη μου σύζυγο, Christine,
επειδή και της άρεσε ο πίνακας και της μοιάζει, συναισθηματικά.

Autumn Rhythm (Number 30)
Jackson Pollock, 1950, 266.7 x 525.8 cm
Metropolitan Museum (Met), New York
Πιστεύω ότι ο Pollock το ζωγράφισε αυτό ιδιαίτερα αφιερωμένο σε εμένα
οχτώ χρόνια πριν γεννηθώ.
Η διαδικασία μέσα μου την πρώτη στιγμή που το είδα, το 1990, διεκδικάζεται ακόμα, καθημερινά και συνεχώς.

Shot Sage Blue Marilyn
Andy Warhol, 1964, 101.6 x 101.6 cm
Αγοράστηκε από συλλέκτη τον Μάιο 2022 για 195.000.000 δολάρια
μου θυμίζει μια σκηνή του Τόμυ των Who για κάποιο λόγο...

Nighthawks
Edward Hopper, 1942, 84,1 x 152.4 cm
Art Institute of Chicago
Μου θυμίζει κάποια βράδια αργά, όταν ήμουνα νέος.
(εγώ, είμαι ο κύριος αριστερά)

Map
Jasper Jones, 1961, 173 x 119 cm

Museum of Modern Art (MoMA), New York
Το ένοιωσα σαν τέλεια αρμόζον καθώς γινόμουνα Αμερικανός πολίτης.

Freedom from Want
Norman Rockwell, 1943, 116 x 90 cm

Illustration for The Saturday Evening Post
Αυτό το έχω ζήσει στο σπίτι των Τζένσεν στην Κονεκτικούτη, 1983-2000.
Καμιά φορά μου ζητούσαν να πω την προσευχή εγώ.
Τώρα το ζω κάθε χρόνο, American Thanksgiving με την Ιταλική μου οικογένεια από το 2008.
Και μαγειρεύω τα πάντα εγώ.

American Gothic
Grant Wood, 1930, 78 x 65 cm

Art Institute of Chicago
Δεν γίνεται να μην αναφερθεί.

Snap the Whip
Winslow Homer, 1872, 58 x 91 cm
Butler Institute of American Art
Μεγαλώνοντας στην αγροτική Αμερική, στην καρδιά μου, και την φαντασία μου.
Στην πραγματικότητα αυτό το έζησα μεγαλώνοντας τον Κώστα με μπέης μπωλ, στην νότια Μασαχουσέτη.
Όταν σε ένα διοικητικό συμβούλιο μου προσέφεραν εργασία στον Πειραιά το 1991, ευχαρίστησα, αρνήθηκα,
και επέστρεψα στην Μασαχουσέτη εξηγώντας ότι θέλω ο γιός μου να μεγαλώσει παίζοντας μπέης μπωλ.

~~~

~~~

Άγκυρα

 

Το θρυλικό Λευκό Ελάφι (the White Hart) στο Καινούργιο Δάσος (New Forest),
του Γουίλιαμ του Κατακτητή,

φωτογραφία μου, 9 Απριλίου 2008

«Hart» είναι ένα αρσενικό ελάφι, αλλά τα λευκά ελάφια απέκτησαν μυθική αίγλη
μέσω της σύνδεσής του με τον Χέρν τον Κυνηγό.
Ο Χέρν εργάστηκε για τον Ριχάρδο Β' στο δάσος του Ουίνδσορ, αλλά τραυματίστηκε θανάσιμα
ενώ υπερασπιζόταν τον βασιλιά από ένα λευκό ελάφι που το είχανε  στριμώξει.

Όταν μάθαινα Αγγλικά, 13-14 ετών σε φροντιστήριο στο Παλιό Φάληρο, ο αείμνηστος κύριος Π., που ήταν ο ιδιοκτήτης του φροντιστηρίου και ο ίδιος προικισμένος δάσκαλος, μας είχε φέρει μια δασκάλα Αγγλίδα από το Σάουθάμπτον της Αγγλίας. Και, η Νταϊάνα ήταν δασκάλα μου από το 1972 ως το 1973.

Όταν οι γονείς μου με έβαλαν σ’ ένα αεροπλάνο με μια βαλίτσα μόνο μου, τον Ιούλιο του 1975, δεκαεξίμιση χρονών, να πάω να δω αν μ’ αρέσει πράγματι η Αγγλία, για να πάω του χρόνου αφού τελειώσω το Γυμνάσιο, πέντε μέρες αφού έφτασα στο Λονδίνο, πήρα το τραίνο και πήγα στο Σάουθάμπτον όπου με φιλοξένησε για ένα Σαββατοκύριακο η Νταϊάνα στο σπίτι των γονέων της, τότε που ζούσαν ακόμα και οι δύο.

Μετά, επέστρεψα στο Λονδίνο και, αντί να κάνω τον τουρίστα, θέλησα να δω αν αξίζω τίποτα μόνος μου. Πήρα σβάρνα όλα τα εστιατόρια του Πάντιγκτον και του Μπέησγουώτερ και ζήταγα δουλειά. Την πρώτη κιόλας μέρα με προσέλαβε ένας Κύπριος κύριος που είχε ένα μικρό εστιατοριάκι Γαλλικής κουζίνας, να πλένω πιάτα για 50 πέννες (μισή λίρα) την ώρα.

Μισή λίρα την ώρα είναι χίλιες λίρες τον χρόνο, άρα, έμαθα ότι δεκαεξίμιση χρονών μόνος μου σε ξένη χώρα άξιζα χίλιες λίρες. Σε λίρες του 2025, 10.000 λίρες.

Όταν πλησίαζε η μέρα να γυρίσω στην Αθήνα για την 6η Γυμνασίου, παραιτήθηκα, πήρα τα μετρητά που είχα βγάλει πλένοντας πιάτα, κάπου 60 λίρες, πήγα στην Κάρναμπι Στρήτ και αγόρασα ένα δερμάτινο ζακέτο πιλότου, το οποίο 25 χρόνια αργότερα το έδωσα στον γιό μου τον Κώστα που μάθαινε να γίνει πιλότος.

Εν τω μεταξύ, στο Σάουθάμπτον, η Νταϊάνα είχε παντρευτεί τον Ίαν αρχές Αυγούστου του 1975 και, πριν γυρίσω στην Ελλάδα, πήρα πάλι το τραίνο και πήγα πάλι στο Σάουθάμπτον όπου με πήρε από τον σταθμό ο Ίαν με το άσπρο Τράιωμφ Σπίτφάιαρ και με πήγε στο καινούργιο τους σπίτι, κοντά στο Καινούργιο Δάσος (New Forest). 

To Καινούργιο Δάσος το λένε «Καινούργιο» επειδή είχε διατάξει να το φυτέψουν ο Γουίλιαμ ο Κατακτητής το 1079 για το βασιλικό κυνήγι. Είναι καινούργιο, το δάσος, γι’ αυτό, 946 χρόνια τώρα, το λένε New Forest. Κάπου 15 επί 15 χιλιόμετρα.

Από τότε, στο σπίτι τους, για πρώτη φορά στη ζωή μου, είδα να υπάρχει κρεβατοκάμαρα για καλεσμένους και τσάι με γάλα-και-χαμόγελο με καλημέρα στο κρεβάτι το πρωί. Ξεκίνησα το τέλος των 16 μου χρόνων ξέροντας πια τι άνθρωπος ήλπιζα να γίνω μια μέρα, και που.

Τότε το 1975 ήταν που η Νταϊάνα και ο Ίαν, με το άσπρο Σπίτφάιαρ με πήγαν να δω και τον Καθεδρικό Ναό του Γουίντσεστερ, που είναι από τότε ένα από τα πιο αγαπημένα μου σημεία στην Γη, στην καρδιά μου. 

Με την Μαργαρίτα στον Καθεδρικό του Γουίντσεστερ, Φεβρουάριος 2013

Καθεδρικός του Γουίντσεστερ, Απρίλιος 2008

Για να χτιστεί ο Καθεδρικός του Γουίντσεστερ, που ξεκίνησε το 1079, έκοψαν όλες τις βελανιδιές της περιοχής –γι’ αυτό και ο Γουίλιαμ διέταξε να φυτευτεί το Καινούργιο Δάσος, 30 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά, για να έχει δάσος να κυνηγάει!

Από τον Ιούλιο-Αύγουστο του 1975, μια-δυό φορές τον χρόνο έπαιρνα το τραίνο από το Λονδίνο και πήγαινα στο Σάουθάμπτον για ένα Σαββατοκύριακο με την Νταϊάνα και τον Ίαν.

Πάντα κάπου με πηγαίνανε... Στον Καθεδρικό του Σώλσμπερυ, στο Στόουνχέντζ, στο κάστρο του Κορφ, στο Σουάνατζ...

Μάλιστα είμαστε από τους τελευταίους που μπήκαμε στο Στόουνχέντζ δυό μέρες πριν το κλείσουν στο κοινό το 1977.

Αφού έφυγα από την Αγγλία τον Δεκέμβριο του 1983, κάθε κάτι χρόνια επέστρεφα πάντα στο σπίτι δίπλα στο Καινούργιο Δάσος.

Πήγαμε από την Βοστόνη και με τον Κώστα και την Κριστίν στις 29 Δεκεμβρίου 1999, και στις 31 Δεκεμβρίου είδαμε το τελευταίο ηλιοβασίλεμα του Εικοστού αιώνα από το Stonehenge.

Πήγα στην Νταϊάνα και τον Ίαν με το κόκκινο τσεροκή μου τον Απρίλιο του 2008 από την Στοκχόμη, και όταν έφυγα γνώρισα την Μαργαρίτα 4 μέρες μετά, στα βουνά ανατολικά από την Φλορεντία.

Η Νταϊάνα ήρθε και στον γάμο μας τον Σεπτέμβριο του 2008.

Πήγαμε πάλι τον Φεβρουάριο του 2013 όταν η Μαργαρίτα κι’ εγώ φέραμε στην Αγγλία την μικρή Μαρία, από το χωριό μας στην Ιταλία στο κολλέγιο του Μπρίστολ που της είχα βρει να πάει, για το όνειρό της να σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία στην Αγγλία (μετά από το Μπρίστολ συνέχισε στην Οξφόρδη και τώρα είναι Βρετανίδα υπήκοος). Τότε καθώς μπαίναμε στο σπίτι δίπλα στο Καινούργιο Δάσος είχα πει στην Νταϊάνα ότι η Μαρία είναι η κληρονομιά μου για την Αγγλία (my legacy), και εκείνη είχε πει στην Μαρία ότι το σπίτι τους είναι δικό της όποτε θέλει να έρχεται να τους βλέπει.

Από το 1980, η Νταϊάνα και ο Ίαν μεγάλωσαν τρία αγόρια που έχουν τώρα οικογένειες και τους έχουν δώσει εγγόνια.

Επί τέλους, καταφέραμε να έρθουν εκείνοι σε εμάς αντί να πηγαίνω πάντα εγώ σε εκείνους. Στις 4 Ιουνίου 2025 πήγα στο αεροδρόμιο της Μπολόνια με το κόκκινο τσεροκή, και τους έφερα σπίτι μας στο χωριό. Για πρώτη φορά σε πενήντα χρόνια τους οδήγησα σπίτι εγώ.

Όπου τους περίμενε και ένα δώρο επετείου για τα 50 χρόνια του γάμου τους, που είναι φέτος τον Αύγουστο.

Περάσαμε δυό υπέροχες, μαγεμένες μέρες οι τέσσερείς μας…

Το 1985-86 είχα διδάξει αγγλικά σε δωδεκάχρονα παιδιά σε φροντιστήριο στο Παλιό Φάληρο όπως η Νταϊάνα είχε διδάξει εμένα 12 χρόνια νωρίτερα.
Και τώρα στα 67 ξεκίνησα να μαθαίνω Αγγλικά στο δεκάχρονο γιό των γειτόνων μας, ένα προικισμένο παιδί που κατά σύμπτωση το γνώρισε και η Νταϊάνα όταν ήταν εδώ τις προάλλες.

Η Νταϊάνα και ο Ίαν είναι για μένα η σταθερή άγκυρα της ζωής μου.

Πάνω από πενήντα χρόνια και ο καιρός συνεχίζει να κυλά.

Του χρόνου ελπίζουμε με την Μαργαρίτα να πάμε πάλι δίπλα στο Καινούργιο Δάσος, στην Νταϊάνα και τον Ίαν…

~~~

Γρόσι

 

Τι να σημαίνουν άραγε οι αριθμοί και ορολογίες που ακούμε σχετικά με την αξία της οικονομίας ενός κράτους και συγκεκριμένα με το λεγόμενο Εθνικό Χρέος...

Δια την Οικονομίαν πολλοί εμίλησαν,

Δια το τι σημαίνουν οι πληροφορίες, ουδείς!

…ε, όχι και ουδείς! το μακρύ τους και το κοντό τους το λένε πολλοί,

χωρίς απαραίτητα να έχουν ιδέα τι λένε…

Και οι πιο επικίνδυνοι δεν είναι οι ανίδεοι αλλά οι «επιστήμονες» με τα δοκτορά, επειδή εκείνους τους ακούνε όλοι και τα χάβουνε χωρίς αμφισβήτηση γιατί οι επιστήμονες και οι καθηγητές φοράνε λοφία και περικεφαλαίες οι άνθρωποι. Και ο καθένας επιλέγει ποιανού το λοφίο θα εκτιμήσει περισσότερο, βασισμένος στο κάτα πόσο οι ρήσεις ταιριάζουν με το τι ήδη πιστεύει, ή είναι έτοιμος να δεχτεί, ο καθένας.

Ο κοσμάκης δεν ψάχνει πληροφορίες για να σχηματίσει γνώμη, αλλά ψάχνει πληροφορίες που να ταιριάζουν στην αφήγηση που πιστευει ήδη ή είναι έτοιμος να δεχτεί. Και τις περισσότερες φορές δεν συνειδητοποιούν καν ότι αυτό κάνουνε.

Πολλοί, παραδείγματος χάριν αναφέρουν το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν και το Εθνικό Χρέος, και ίσως το κατά μοσχαροκεφαλή εισόδημα και χρέος, χωρίς όμως να προχωράνε στον συσχετισμένο συνυπολογισμό του μέσου μισθού, της αγοραστικής αξίας του χρήματός τους και πολλών άλλων παραγόντων οι οποίοι στους διαφορετικούς τους συνδυασμούς και τιμές μπορεί να δώσουν εντελώς διαφορετικές ερμηνείες.

Τι σημαίνει Εθνικό Χρέος;
Στην Αμερική για να το καταλαβαίνουν όλοι, απλουστευμένα, το λένε «Η Εθνική Πιστωτική Κάρτα». Που εννοεί ότι η χώρα ζει ξοδεύοντας πέρα των υπαρχόντων χρημάτων, δανειζόμενη από το μέλλον. «Δανείζεται» σήμερα πιστεύοντας ότι μπορεί να ξεπληρώνει αύριο τις δόσεις του Χρέους τους. Στην Αμερική, στο Κογκρέσο, συνεχώς αυξάνουν το «πιστωτικό όριο» της «εθνικής πιστωτικής κάρτας», πάντα πιστεύοντας ότι η χώρα θα μπορεί να πληρώνει τις δόσεις του χρέους, καθώς συνεχώς ανεβαίνουν.

Εν τω μεταξύ, οι εργαζόμενοι στην Αμερική σκέφτονται τι χονδρικό μισθό παίρνουνε τον χρόνο, ενώ οι δουλοπάροικοι ραγιάδες σκέφτονται τι καθαρό μισθό βάζουν μετρητά στην τσέπη τον μήνα (για να μην αρχίσω και με την παιδαριώδη ηλιθιότητα του 13ου καυ 14ου μισθού-πεσκέσι απ' τον Σουλτάνο).

Ο αφορισμός του ότι δανιζόμαστε από τα εγγόνια μας και τα δισέγγονά μας, πάντως, είναι ακριβής.
- Τι όμορφο εγγονάκι που είσαι! πάμε να πάρουμε παγωτό;! Αλλά το παγωτό θα το χρωστάς εσύ με τόκους όταν μεγαλώσεις!

Ας πάρουμε όμως την Γερμανία με 83.280.000 κατοίκους, όπου:

Ο κάθε εργαζόμενος, με μέσο χονδρικό μισθό €57.000 τον χρόνο, παράγουν εθνικό προϊόν €4.526.000.000.000 και χρωστάνε Εθνικό Χρέος €2.690.000.000.000. Δηλαδή το Εθνικό Χρέος είναι 59% του Εθνικού Προϊόντος, και κάθε Γερμανός χρωστάει, προσωπικά, €32.301, παίρνοντας μέσο μισθό κάπου €57.000.

Αυτή είναι μια υγιής οικονομία. Λέγεται ότι η οικονομική κατάσταση μιας χώρας γίνεται ανησυχητική όταν το Εθνικό Χρέος υπερβεί το 80% του Εθνικού Προϊόντος. Και αν ξεπεράσει το 100%, τότε η χώρα δεν είναι πλέον ιδιοκτησία των κατοίκων αλλά των δανειστών (σημ., μέρος του χρέους ανήκει πάντα σε τράπεζες εγχώριες και το υπόλοιπο σε τράπεζες, κυβερνήσεις και άλλους που βρίσκονται εκτός της χώρας, το οποίο κάνει τον υπολογισμό πιο πολύπλοκο).

Η Ελλάδα έχει Χρέος 150% του Εθνικού Προϊόντος,
η Αμερική 131%,
η Ιταλία 161 %
κλπ., κλπ.

Ας συλλογιστούμε όμως κάτι το αξιοπερίεργο:
Το 2010 η Ελλάδα είχε Χρέος 140% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος.
Σας βάλανε μνημόνιο δέκα χρόνια για να χρεοκοπήσουν τον κάθε Έλληνα αντί να χρεοκοπήσουν το κράτος.
Το 2020 η Ελλάδα  είχε Χρέος 190% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, 50% παραπάνω από το 2010.

Σας είπανε ότι τα κταφέρατε καλά και σας βγάλανε απ' το μνημόνιο, το χάψατε και ξαναρχίσατε ν' αγοράζετε μερσεντέδες και μπεμεβέ.
Και ξαφνικά το 2024 οι αξίες αγοράς και ενοικιάσεως ακινήτων έκαναν μια φούσκα 110% των προηγουμένων τιμών. Το κράχ από την φούσκα δεν θα επιτραπεί να έρθει ομως πριν τελειώσει η τραγωδία της γελοιότητας του τι χτίζουν στο Ελληνικό (στο παλιό αεροδρόμιο).

Μας δουλεύουνε μου φαίνεται... (παντού και σε κάθε χώρα).

Στην τελική,

Πολιτική είναι το να εκλέγεται ο πολιτικός που είναι πιο επιτήδειος στο να πείθει τον κοσμάκη ότι θα του πραγματοποιήσει τις έμμονες ιδέες, τα όνειρα και τις φαντασιώσεις.

Οικονομία είναι το να αφηγούνται οι πολιτικοί το ποιος φταίει για την μιζέρια του καθενός.

Αμφιβάλλω αν οι πολιτικάντηδες πράγματι βάζουν προτεραιότητα στην ευημερία των ψηφοφόρων τους.

Αμφιβάλλω αν οι οικονομολόγοι είναι τίποτα παραπάνω από αστρολόγοι που βγάζουν ωροσκόπια κοιτώντας μια κρυστάλλινη σφαίρα.

Και αμφιβάλλω αν ο κοσμάκης πραγματικά ενδιαφέρεται να αναλάβει ευθύνες αντί να θρέφει μίσος για τους κατά την αφήγηση υπαίτιους της προσωπικα του αντιληπτής μιζέριας.

Τα 1930-1945 «έφταιγαν» οι Εβραϊκής καταγωγής πολίτες των κρατών.

Τα 2010-σημερα «φταίνε» οι μετανάστες.

Πριν 80 χρόνια έφταιγε το ότι τα κράτη δεν ήταν ενωμένα.

Τώρα φταίει ότι τα κράτη είναι ενωμένα μέσω πολυεθνικών εταιριών.

Και από το 1945 που σας γλύτωσε από τους Γερμανούς και τους Γιαπωνέζους, πάντα φταίει σε όλα η Αμερική.

Όσοι αφουγκράζονται ότι η οικονομία και ο διεθνισμός είναι περισσότερο πολύπλοκα πράματα απ’ όσο σκαμπάζουν οι περισσότεροι, πάνε και ακούνε οικονομολόγους.

Αλλά, εκτός του ότι οι οικονομολόγοι δεν είναι, δεν είναι δυνατόν να είναι, τίποτα περισσότερο από χαρτορίχτρες, ή δρουίδηδες με κρυστάλλινη σφαίρα, που δεν ξέρουν περισσότερα για το μέλλον απ' όσα ήξερε η Πυθεία στο Μαντείο των Δελφών, και αφ’ ενός ο κάθε οικονομολόγος προυσιάζει ότι ερμηνεύει ο ίδιος υποκειμενικά και αφ’ εταίρου κανείς δεν δίνει προσοχή στο τι ο σοφολογιότατος αφήνει έξω απ’ την αφήγηση του, ο κόσμάκης ποτέ μα ποτέ δεν δέχεται ότι η τελική ευθύνη πέφτει στον ίδιο, στον κάθε πολίτη. Για να φέρει η ελευθερία ευημερία, οι ευθύνες του καθενός είναι μεγαλύτερες από τις ελευθερίες και τα δικαιώματά του.
Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε:
Φταίει η Αμερική!
Φταίνε οι «μετανάστες»!
Φταίνε οι Εβραίοι!
Φταίνε οι Μουσουλμάνοι!
Φταίνε οι πολυεθνικές!
Φταίει η «παγκοσμιοποίηση»!

Φταίνε οι πολιτικοί!
Φταίνε οι αριστεροί!
Φταίνε οι δεξιοί! 

Φταίνε οι τρανς!

Αλλά ποτέ, μα ποτέ δε φταίει ο εκάστοτε ομιλών. Ποτέ.

Ένα πράμα να δεις, όποιος άνθρωπος ποτέ εκφέρει μια γνώμη για κάτι που πάει στραβά (στραβά από την δική του άποψη: οι Τραμπάκηδες τώρα τα βλέπουν όλα ίσα και υπέροχα), από την δική του άποψη ποτέ δεν ευθύνεται ο ίδιος, ποτέ δεν φταίει ο ίδιος ο ομιλών. Ή, η ομιλούσα. Και φυσικά ποτέ δεν κάνει λάθος, ο ομιλών.

Αν θέλει κανείς να έχει το ηθικό δικαίωμα να πιστεύει και να περιμένει ότι μπορεί να του προσφέρει μια κοινωνία για την ζωή του σπίτι, δρόμους, παιδεία, τρόφιμα, χρήματα, κλπ., αντί να εξασκείται στο πως να εξηγεί ότι για τα στραβά που βλέπει φταίνε οι εξωγήινοι, ας αναλάβει ευθύνη σαν μέλος και μέρος του τι συμβαινει. Απο τους 170 περίπου ψηφοφόρους στο χωριουδάκι μας ξέρετε πόσοι πήγανε να ψηφίσουν στο δημοψήφισμα την περασμένη Κυριακή; κάπου 35. Αλλά εκείνοι που δεν ψήφισαν θα παραπονεθούν για το αποτέλεσμα, και θα έχουνε και γνώμες να μη τους ματιάσω.

Ναι, είμαι αναρχικός, με την έννοια ότι κάθε αρχή πρέπει να μου αποδεικνύει καθημερινά ότι δέχεται τις ευθύνες της.

ΥΓ. Στο Λονδίνο το 1976 σπούδασα δύο χρόνια αυτά που αγαπούσα σαν παιδί: Οικονομικά, Κοινωνιολογία, Ιστορία και Νομικά.

- Τα Οικονομικά τα παράτησα σαν πιθανό επάγγελμα όταν κατάλαβα ότι είναι κρυστάλλινη σφαίρα.

- Την Κοινωνιολογία την παράτησα σαν πιθανό επάγγελμα όταν κατάλαβα ότι λέει πράματα τα οποία δεν αρέσουν στους δεξιούς άρα φέρνει διαφωνία αντί για ένωση.

- Την Ιστορία την παράτησα σαν πιθανό επάγγελμα όταν κατάλαβα ότι την γράφει ο νικητής.

- Την Νομική την παράτησα σαν πιθανό επάγγελμα όταν συνειδητοποίησα ότι, προσωπικά, δεν είχα την ικανότητα να υπερασπιστώ τους ενόχους και να διώξω τους αθώους, το οποίο είναι απαραίτητο για να λειτουργήσει η δικαιοσύνη όπου ο κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι αθώος μέχρι να αποδειχτεί ένοχος, σε δίκη με ενόρκους. Όπου το βάρος της απόδειξης πέφτει στον Εισαγγελέα και όχι στον κατηγορούμενο. Την Νομική την καταλαβαίνω, την σέβομαι και την θαυμάζω αρκετά ώστε να μην την εμπιστευτώ σε κάτι σαν και του λόγου μου (μιλάω για την Νομική που ξεκίνησε από την Μάγκνα Κάρτα, όχι εκείνη που ξεκίνησε από το Θέατρο Σκιών Ο Καραγκιόζης).

... αποφάσισα λοιπόν ότι το μόνο επάγγελμα που μου πάει είναι η επικοινωνία, και πήγα κι' έμαθα κινηματοφράφο και έκανα και δίδαξα φωτογραφία, κι' έγραψα προγράμματα πληροφορικής για εταιρίες.

Πωλητές τσίχλας, 1989

Την πολιτική δεν μπορεί να την παρατήσει κανείς θέλει-δε-θέλει μια και, αν ζεις σε ομάδα δύο ή περισσοτέρων ατόμων, ότι κάνεις για να παραμένεις μέρος και μέλος της ομάδας εκ προσδιορισμού και ετυμολογία λέγεται «πολιτική». Δεν χρειάζεται να βάζεις υποψηφιότητα για θέση. Αν ζεις σε οποιουδήποτε μεγέθους κοινωνία, κάνεις πολιτική. Κι' αν ακόμα επί τούτου δεν συμμετέχεις στα κοινά, το να μην συμμετέχεις στα κοινά είναι η πολιτική σου.

Φερ’ ειπείν η παραπάνω φωτογραφία είναι το πως κάνω πολιτική και πως μιλάω πολιτικά εγώ, ας πούμε για την οικονομία:
Δύο κοριτσάκια πουλάνε τσίχλες. Αν με ρωτήσετε που και πως, που το που και το πως είναι δευτερευούσης σημασίας, θα απαντήσω ότι είναι στην Playa del Carmen στο Μεξικό και πουλάνε τσίχλες στους Αμερικανούς τουρίστες που έρχονται με κρουαζιερόπλοια. Για την πολιτική μου δήλωση προσπάθησα μέσα από το βλέμμα τους και τα μάτια τους, όπως τα φωτογράφισα, να κάνω τα κοριτσάκια αυτά με τις τσίχλες στο χέρι και τα κέρματα στην φούχτα, να δείχνουν στο κοινό της φωτογραφίας, να φαίνεται, ότι έχουν αξιοπρέπεια και δύναμη (περισσότερη από τα περισσότερα μαμόθρεφτα της Δύσης που τα στέλνει η μαμά και ο μπαμπάς να πάρουνε ένα χαρτί [υγείας]). Στο τέλος όμως, η πολιτική μου άποψη έχει τόση παρουσία όση της επιτρέπετε εσείς να έχει, εσείς το κοινό που κοιτάζει την φωτογραφία.

Τι λέω σ' αυτήν την ανάρτηση; Μια «φωτογραφία» είναι όλη η ανάρτηση. Από τον αναγνώστη εξαρτάται το αν λέει κάτι, και τι λέει.

~~~

Δημοψήφισμα!

 

Το Ηρώο στην πλατεία του χωριού δίπλα στο ποταμάκι

Ένας στρατιώτης που γύρισε από τον πόλεμο
χρησιμοποιεί το κράνος του για να σπείρει σπόρους στο χωράφι

Το Δημαρχείο

Η Ρεπούμπλικα με χρειαζόταν! Έπρεπε να πάω να ψηφίσω, και, ως ολοκαίνουργιος υπήκοος της Ρώμης (της Ρώμης του Φελίνι, που ήταν και γείτονας) φόρεσα το τίσερτ του Εθνικού Πάρκου με το πορτραίτο ενός λύκου (πιθανώς να είναι λύκαινα –δεν είναι σαφές) που μου είχε χαρίσει η Μαργαρίτα πριν 17 χρόνια και ακολούθησα την αρχηγό του σταθμού των Καραμπινιέρι του Πάρκου για να ψηφίσουμε μαζί, στο κάτω χωριό.

Επρόκειτο για ένα δημοψηφίσμα για πέντε ξεχωριστά θέματα. Τα θέματα δεν ενδιέφεραν την φασιστική μας κυβέρνηση, που δεν ήθελε να κάνει το δημοψήφισμα, αλλά η αντιπολίτευση, που ήθελε το δημοψήφισμα, κατάφερε να το περάσει με τις απαραίτητες ψήφους στην βουλή, και το δημοψήφισμα οργανώθηκε και έγινε. Επρόκειτο για θέματα και ερωτήσεις στο πόπολο που είχαν σημασία για την αντιπολίτευση άρα η δική μας ψήφος θα ήταν «Ναι» (Si!) σε όλα, και στα πέντε. 

Στο Αμέρικα που ψηφίζουμε ντουζίνες πολιτικούς, θέσεις, και δημοψηφίσματα σε κάθε εκλογές, χωράνε όλα σε μια κόλλα χαρτί-ψηφοδέλτιο. Όχι όμως εδώ στο Ιτάλια. Εδώ, κάθε ερώτηση θέλει μια ξεχωριστή σελίδα χαρτί μεγέθους Α4. 

Το κάθε ψηφοδέλτιο μεγέθους Α4 έχει διαφορετικό χρώμα. Τώρα, για τις πέντε ερωτήσεις, ήταν ένα πράσινο, ένα πορτοκαλί, ένα γκρι, ένα ροζ και ένα κίτρινο. Και υπήρχαν πέντε ξεχωριστές κάλπες: μια πράσινη, μια πορτοκαλιά, μια γκρι, μια ροζ και μια κίτρινη (όπου έπρεπε να ριξεις το συμπληρωμένο και διπλωμένο ψηφοδέλτιό σου στην κάλπη με το σωστό αντίστοιχο χρώμα, για όσους δεν κατάλαβαν).

Σε κάθε σελίδα υπήρχαν δύο μεγάλα τετράγωνα στο κάτω μέρος. Στο ένα μεγάλο τετράγωνο στ’ αριστερά έγραφε μέσα ένα μεγάλο «Si» και στο άλλο μεγάλο τετράγωνο στα δεξιά έγραφε μέσα ένα μεγάλο «No» (μεγάλα ώστε να μην χρειάζεσαι γυαλιά-μεγεθυτικούς φακούς για να διαβάσεις).

Με το ειδικό μικρό μολύβι που παραχωρούσαν οι υπεύθυνοι, και έπρεπε μετά να το επιστρέψεις, έπρεπε να κάνουμε ένα μεγάλο «Χ» τραβώντας με το μολύβι γραμμές από κάθε μια από τις τέσσερεις γωνίες του μεγάλου τετράγωνου της επιλογής μας στην αντίθετη γωνία.

Γιατί ένα ψηφοδέλτιο για κάθε ερώτηση αντί πέντε ερωτήσεις σε ένα ψηφοδέλτιο;
Δεν είναι σαφές, αλλά ίσως για να μην μπερδεύεται ο κόσμος με πολλές ερωτήσεις σε μια σελίδα. 

Γιατί τα διαφορετικά χρώματα στα ψηφοδέλτια;
Δεν είναι σαφές, αλλά ίσως για να ψηφίζουν βάση του χρώματος αν δεν ξέρουν ανάγνωση-γραφή (σοβαρά μιλάω).

Επίσης σχετικά με τις δύο παραπάνω απορίες, πιθανώς και επειδή έτσι το κόστος χαρτιού, μελανιών και εκτύπωσης μπορεί να καταφέρουμε να είναι πενταπλάσιο από όσο θα ήταν με μια σελίδα. Άλλωστε το Εθνικό Χρέος της Ιταλίας είναι μόνο 3,7 τρισεκατομμύρια Ευρώ. Έχουμε! Πλούσια τα ελέη μας!

Το κάθε ψηφοδέλτιο έπρεπε να το διπλώσουμε στα τρία, και μετά τέταρτο δίπλωμα στην μέση.

Ίσως επειδή, με τα 5 δευτερόλεπτα που μέτρησα για δίπλωμα του κάθε ψηφοδελτίου, συν 2 δευτερόλεπτα για το ξεδίπλωμα στο μέτρημα των ψήφων, έχουμε χρόνο εργασίας 35 δευτερόλεπτα για τα πέντε δημοψηφίσματα, επί πες 10.000.000 ψηφήσαντες, 350.000.000 δευτερόλεπτα εργασία (98 ώρες να διπλώνουμε και να ξεδιπλώνουμε πολύχρωμα χαρτιά).

Άλλο θέμα άξιο απορίας ήταν το γιατί να γράφουμε την ψήφο μας με μολύβι, αντί με μαύρο μελάνι όπως στο Αμέρικα;

Σκέφτηκα ότι ίσως επειδή το μολύβι θα διευκόλυνε στο μέτρημα των ψήφων, ώστε αν δεν αρέσει το αποτέλεσμα να μπορεί το μολύβι να σβηστεί.

Με πληροφόρησαν όμως ότι Όχι, είναι ειδικό μολύβι που δε σβήνεται.

Εντάξει, σκέφτηκα, αλλά γιατί να τρέχουμε να εφευρίσκουμε μολύβια που δεν σβήνονται αντί να χρησιμοποιούμε ένα μπικ με μελάνι;

Επειδή, με πληροφόρησαν, εδώ στην χώρα-γενέτειρα της μαφίας, σε μελάνι μπορεί να κρυφτούν χημικά που να ανιχνεύονται και έτσι θα μπορούσε κάποιος να πουλήσει την ψήφο του.

Και έτσι, με ιδιαίτερη περηφάνια, ψήφισα για πρώτη φορά σαν Ιταλός πολίτης, και μετά η Μαργαρίτα και εγώ το γιορτάσαμε με μια πίτσα ο καθένας, salami εκείνη, αντζούγιες εγώ, στο εστιατόριο της Μαρίας δίπλα στην γεφυρούλα, κοντά στο ηρώο, εκεί που γνωριστήκαμε πριν 17 χρόνια και ενάμιση μήνα.

~~~  

 

ΥΓ. Παρεμπιπτόντως, για να θεωρηθεί έγκυρο ένα δημοψήφισμα πρέπει να παρουσιαστούν να ψηφίσουν 50% συν ένας από τους εγγεγραμμένους ψηφοφόρους. Στον πληθυσμό 59 εκατομμυρίων στην Ιταλία, οι εγεγραμμένοι ψηφοφόροι Ιούνιο του 2025 κυμαίνονται γύρω στα 51,3 εκατομμύρια.

Οι ψηφίσαντες είναι 15.199.599 δηλαδή 29,89%, άρα το δημοψήφισμα είναι άκυρο και όλη η εργασία και κόστος πολλών, πολλών εκατομμυρίων Ευρώ ανήλθε σε αξία Μηδέν, και τίποτα δεν θ' αλλάξει –άρα όλα είναι φυσιολογικά όπως και αναμενόμενα στην χώρα την οποία ο Μέτερνιχ είχε αποκαλέσει «απλά μια γεωγραφική έκφραση».

Σημ., Στο δημοψήφισμα του 2011 ψήφισαν 41%, και γι’ αυτό είχε βγει κι’ εκείνο άκυρο.

 

ΥΓ2. Οι πέντε ερωτήσεις ήταν:

1. Κατάργηση των περιορισμών για την επαναπρόσληψη μετά από παράνομη απόλυση
2. Κατάργηση των περιορισμών στη δικαστική διακριτική ευχέρεια σε υποθέσεις απόλυσης
3. Κατάργηση της απελευθερωμένης χρήσης της προσωρινής απασχόλησης μέσω γραφείων ορισμένου χρόνου
4. Κατάργηση των διατάξεων περί αλληλέγγυας ευθύνης για εργατικά ατυχήματα σε υπεργολαβίες
5. Κατάργηση των εκτεταμένων απαιτήσεων για την απόκτηση της ιταλικής υπηκοότητας 

Θα πρότεινα ότι το ενδιαφέρον, εδώ, είναι το τι υπονοούν οι ερωτήσεις ότι υπάρχει τώρα σαν νόμος σχετικά με την δικαιοσύνη των απολύσεων, υπηκοότητας κλπ. Και σχετικά με περιορισμούς εν γένη. Επίσης ενδιαφέρον ότι οι φασίστες δεν ήθελαν το δημοψήφισμα (δεν τους βρίζω τους συμπολίτες μου: εδώ το να πεις κάποιον «φασίστα» μπορεί να εκληφθεί σαν  όρος τιμητικός, σοβαρολογώ, αντί για βρισιά). 

Στην φωτογραφία αυτή, τα πέντε ψηφοδέλτια, Α4 διπλωμένα τρεις φορές το καθένα αλλά όχι διπλωμένα και στη μέση.
Το πράσινο, το πορτοκαλί, το γκρι, το ροζ και το κίτρινο:

 

~~~