Αντικείμενο

Τα αντικείμενα μας αρέσουν. Μπορείς να τα δεις και να τα πιάσεις. Να τα ζυγίσεις. Να τα φωτογραφήσεις. Και να τα πουλήσεις. Για να αγοράσει κάποιος ένα αντικείμενο πρέπει πρώτα να τον πείσεις ότι το θέλει και ότι αξίζει τα λεφτά που ζητάς.

Οι σκέψεις και οι έννοιες δεν είναι αντικείμενα. Τις εξηγεί ο καθένας όπως θέλει. Σημαίνουν κάτι διαφορετικό για τον καθένα. Δεν μπορείς να τίς δεις και να τις πιάσεις. Δεν μπορείς να τις φωτογραφήσεις, τις σκέψεις και τις έννοιες, αλλά μπορείς να τις ζωγραφήσεις. Ο Πικάσσο, η σχολή Dada, ο Τζάκσον Πόλλοκ και άλλοι έκαναν πολύ καλή δουλειά ζωγραφίζοντας σκέψεις και έννοιες.

Τις σκέψεις και τις έννοιες μπορείς σίγουρα να τις πουλήσεις. Τις πουλάς πολύ πιο εύκολα από όσο ένα αντικείμενο. Γιατί οι σκέψεις είναι ότι θέλει ο καθένας να είναι, άρα, είναι πιο εύκολο για κάποιον να είναι ευχαριστημένος με την σκέψη ή την έννοια που αγόρασε μια που είναι ότι αποφασίσει ο ίδιος ότι είναι. Αν μάλιστα πας να πουλήσεις την σκέψη και την έννοια του ότι δεν φταίει ο αγοραστής της σκέψης σου για τα κακά του κόσμου αλλά όλοι οι άλλοι, τότε θα θησαυρίσεις.

Αν σου κόβει, θα θησαυρίσεις όσο ζεις και θα συνεχίσεις να πουλάς τις ιδέες σου στους κακομοίρηδες που τις αγοράζουν καθώς πίνεις γουλίτσες μοχίτο από ένα ποτήρι με χάρτινη πολύχρωμη ομπρελίτσα στις νήσους Φίτζι. Αν δεν σου κόβει θα θησαυρίσεις μετά θάνατο. Και τότε θα τα τρώνε οι κληρονόμοι σου που θα πουλήσουν τα δικαιώματα των ιδεών σου στο Χόλυγουντ. Αγοραστές (μαλάκες) πάντα υπάρχουν.

Η αντικειμενικότητα δεν είναι αντικείμενο. Είναι η ανύπαρκτη ουτοπία του να χτίσεις μια σκέψη ή μια έννοια έτσι ώστε, όχι μόνο να συμπεριφέρεται σαν αντικείμενο, αλλά να μην δέχεται συζήτηση.

Η αναζήτηση της αντικειμενικότητας είναι ανθρώπινη φύση και γεννά την υποκειμενικότητα. Η καθοριστική στιγμή του πότε αποτυχαίνει η προσπάθεια αναζήτησης αντικειμενικότητας είναι όταν αποφασίζεις ότι πράγματι σκέφτεσαι αντικειμενικά --και ότι η υποκειμενικότητά σου είναι πλέον αντικειμενική --και το αποκαλείς αυτό, "rational self-interest".

Είναι η διαφορά του να πασχίζεις για αντικειμενικότητα ξέροντας ότι είναι εκ του ορισμού της αδύνατο να επιτευχθεί (και ότι μόνο δεχόμενος την εξ' ίσου ισχύ πολλών υποκειμενικών θέσεων μπορείς να πλησιάσεις στην αντικειμενικότητα κατά υποκειμενικά προσδιοριζόμενο μέσο όρο), και του να φτάσεις να νομίζεις ότι μιλάς αντικειμενικά.

Στις καλύτερες μορφές της, η υποκειμενική αναζήτηση της αντικειμενικότητας λέγεται φιλοσοφία. Στην χειρότερη μορφή της (που συνήθως οδηγεί στην πεποίθηση ότι φτάνεις το ζητούμενο αποτέλεσμα) λέγεται μαλακία (Αγγλιστί, Βullshit. Example of Bullshit that sounds dangerously correct, in the context of human society: "The exacting discipline of defining and pursuing one's rational self-interest. A code of rational self-interest rejects every form of human sacrifice, whether of oneself to others or of others to oneself" --which is covert self-centered egoism, lacking any form of compassion or humanity --or practicality/applicability).

Με Bullshit ασχολήθηκα σε προηγούμενη ανάρτηση (εδώ).

Όταν δε το αντικείμενο είναι να μην πληρώνεις φόρους, να μην υπάρχει κράτος, να μη υπάρχει δημόσια περίθαλψη, και να πιστεύεις ότι οι άνθρωποι θα λειτουργήσουν σαν κοινωνία ή/και χώρα χωρίς νόμους και δημόσια έξοδα (ιδίως όταν τα πιστεύεις αυτά καθώς απολαμβάνεις την ασφάλεια την σιγουριά και την υποδομή που σου προσφέρουν οι νόμοι, οι φόροι και το κράτος), τότε ο κάθε μοναχικός μισάνθρωπος θα πάρει την καραμπίνα που του εγγυάται η δεύτερη τροπολογία του συντάγματος (το σύνταγμα δεν είναι νόμος;) και θα ξεπαστρέψει (μεταφορικά τουλάχιστον) τους αδύναμους, των γονιών του συμπεριλαμβανομένων αν δεν έχουν άλλα λεφτά να του δώσουν, γιατί αυτό είναι αντικειμενικά σωστό: η φυσική εξέλιξη να ξεκαθαρίζει την σαβούρα.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων που έπεισαν τους άλλους ότι ανακάλυψαν την αντικειμενική αλήθεια. Μεταξύ αυτών, ο Χίτλερ, ο Στάλιν, η Άυν Ραντ, ο Άγιος Παύλος, ο Μωάμεθ και ο Σκρουτζ Μακ Ντάκ (από την σειρά Νόναλντ Ντακ --θείος του Ντόναλντ, του Χιούι του Λούι και του Ντιούι).

Πως ξεχωρίζουμε την φιλοσοφία από τις μαλακίες (bullshit); Ένα φιλόσοφο από ένα ταχυδακτυλουργό; (ή έναν σκεπτόμενο άνθρωπο από ένα παιδάκι που θέλει το γλυφιτζούρι του;) Ο Αριστοτέλης ας πούμε, ή ο Καντ, ήταν φιλόσοφοι. Ο Σκρούτζ Μακ Ντακ, πως να το κάνουμε, δεν είναι. Η Άυν Ραντ ήταν τόσο φιλόσοφος όσο ο Άντυ Γουώρχωλ ήταν Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Κάπως έτσι.

Μέχρι σήμερα πουλάει 250.000 αντίτυπα τον χρόνο, 30 χρόνια αφού πέθανε παίρνοντας κάθε μήνα την κοινωνική ασφάλιση του Ρούζβελτ ενάντια στο κάθε τι που είχε υποστηρίξει. Ποιός αγοράζει τις μυθικές μπουρμπουλήθρες της;

Για να "αγοράσει" κανείς την Άυν Ραντ και τον απάνθρωπο, προβληματικό, παιδαριώδη, ρηχό, ανεφάρμοστο "αντικειμενισμό" της (ο οποίος είναι κάτι σαν ξέσπασμα εγωισμού/εγωκεντρισμού ενός μικρού παιδιού δύο ετών), πρέπει να είναι δύο πράγματα: Πρώτον, γέννημα-θρέμμα-μεγαλωμένος Αμερικανός, άνω-μεσαία τάξη λευκός, και δεύτερον, να είναι μαλάκας (καθόλου σπάνιος συνδυασμός). Αυτό, για να κολλήσει στην Άυν Ραντ για κάμποσους μήνες ή μερικά χρόνια πριν ψάξει άλλες δικαιολογίες για την λυπηρή ύπαρξή του. Για να παραμείνει όμως Libertarian για πολλά χρόνια ή και για όλη του την ζωή, εκτός από γέννημα-θρέμμα-μεγαλωμένος Αμερικανός άνω-μεσαία τάξη λευκός μαλάκας, πρέπει να είναι και καθίκι (asshole).

Υπάρχουν και οι εισαγόμενοι Libertarians (οι οποίοι προσγειώνονται σε μια χώρα που δεν καταλαβαίνουν γρι. Μπερδεύουν τον Libertarianism με τα Fred Perry και το Gap και νομίζουν ότι είναι μόδα που τους εγκαθιδρύει σαν βέρους "Αμερικάνους" πριν καν τους κόψει να καταλάβουν την διαφορά μεταξύ libertarian και liberal). Οι εισαγόμενοι Libertarians αργά-ή-γρήγορα οσμίζονται ότι αγόρασαν λάθος γλυφιτζούρι στο αεροδρόμιο και πάνε σε άλλο μαγαζί. Ή γυρνάνε στην χώρα από την οποία ήρθανε και διηγούνται με ένα φραπέ όλα τα θαυμαστά που μάθανε στο Αμέρικα --και, σε όσους παρατηρούν το άτοπο της μαλακίας της "φιλοσοφίας" τους, τους λένε να πάνε να γαμηθούνε. Έτσι απλά, και ...αντικειμενικά.