Δημοκρατικά

 

Ίσως να θυμάστε ότι κάμποσες φορές στο παρελθόν είχα προτείνει ότι η πραγματική Δημοκρατία συμπεριλαμβάνει την δυνατότητα της αυτοκαταστροφής, επειδή εάν 50,01% των πολιτών ψηφίσουν έναν Δικτάτορα, η Δημοκρατία καταλύεται, δημοκρατικά. 

Και ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ εκλέχτηκαν δημοκρατικά, και παρουσιάζονταν υπό την ομπρέλα της λέξης «σοσιαλισμός».  Οι λέξεις είναι απατηλά πράματα, αλλά ο κόσμος τις χάβει, με τζατζίκι.

Τώρα που οι Κασσανδρικές παρατηρήσεις μου βγαίνουν αληθινές ίσως είναι ώρα να εξετάσουμε από κοντύτερα και αναλυτικότερα τι ακριβώς σημαίνει Δημοκρατία. Σημαίνει ότι την οργάνωση και πορεία μιας κοινωνίας την κρατεί ο δήμος, δηλαδή αποφασίζουν οι πολίτες, πλειοψηφικά.

Αυτό βέβαια σημαίνει ότι όταν γίνεται αυτό που θέλει το 50,01%, υπάρχει ένα 49,99% των πολιτών σε μια δημοκρατία που είναι δυσαρεστημένοι. Άρα, στους 10.000 πολίτες, οι 4.999 είναι δυσαρεστημένοι. Στην πραγματικότητα, περισσότεροι, μια που πάντα υπάρχουν εκείνοι που είναι δυσαρεστημένοι ακόμα και με το κόμμα που ψήφισαν.

Αυτό όμως που δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό είναι το ότι σε καμία περίπτωση δεν εξυπακούεται ότι η οποιαδήποτε Δημοκρατία θεωρεί τους πολίτες ίσων δικαιωμάτων ή αξίας, ή ότι είναι και δίκαιη –ιδιαίτερα εφ’ όσον το τι θεωρείται δίκαιο και σωστό είναι η πλέον υποκειμενική άποψη που θα συναντήσουμε σε οποιαδήποτε συζήτηση, και σε όλες τις συζητήσεις οπου οι απόψεις και τα θέσφατα πάντα διαφέρουν.

Επί 60 χρόνια ο κόσμος βάδιζε προς τα ιδανικά της ισότητας μεταξύ ρατσών, λευκών, μαύρων, καφέ, κίτρινων, κόκκινων, μεταξύ ανδρών και γυναικών, μεταξύ ετερόφυλων, ομοφυλόφιλων και διφιλόφιλων, μεταξύ θρησκειών και πιστεύω, πάντα υπό την προσπάθεια να υπάρχει η μικρότερη δυνατή κάθετη απόσταση μεταξύ των πλουσιότερων και των φτωχότερων. Ο κόσμος μπέρδευε την πορεία αυτή με τις αρχές της Δημοκρατίας.

Αν εκείνοι που προτιμούν ισότητα και δικαιοσύνη είναι πλειοψηφία, τότε εντάξει, λέμε, αλλά, αν η πλειοψηφία αποφασίζει ότι εκείνοι που δεν σκέφτονται ή δεν μοιάζουν σαν κι' εμάς πρέπει να διωχτούν, τότε, τι;

Η κοινωνία έφτασε τώρα, προς το τέλος των τελευταίων 60 χρόνων σε σημεία που όλο και περισσότεροι άρχισαν να αλλάζουν γνώμη και να τίθενται εναντίων της ισότητας, της ανέχειας και της δικαιοσύνης, ακόμα και ενάντια στην ίδια την ελευθερία, πάντα όμως δημοκρατικά.

Περισσότερο καθοριστική από όλα ήταν η πλάνη της ταύτισης ισότητας και ανέχειας με την Δημοκρατία. Πράγματι η Δημοκρατία διευκόλυνε επί δεκαετίες την εξάπλωση των αρχών της ισότητας και της δικαιοσύνης, αλλά τώρα η ίδια Δημοκρατία, η πλειοψηφία, βάζει φρένο στην εφαρμογή αυτών των αρχών. 

Πιστεύουμε, κάμποσοι από εμάς, ότι η ισότητα και η απορρέουσα αίσθηση δικαιοσύνης είναι το «σωστό». Όμως καθώς οι πλειοψηφίες τώρα τείνουν προς το αντίθετο, ποιοι αποφασίζουν τι είναι «σωστό»; Η πλειοψηφία. 

Μπορώ εγώ, ο Δημήτρης να σηκωθώ όρθιος και να πω ότι πιστεύω… πως, για μένα, όλοι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι ίσης αξίας, χωρίς το χρώμα του δέρματός τους να έχει καμία σημασία, ότι οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν ισάξιες ικανότητες και δυνατότητες, συμπληρώνοντας αλλήλους και ότι όλοι και όλες πρέπει να έχουν ισάξιες ευκαιρίες για μόρφωση και εργασία ίδιου επιπέδου μισθού, ότι οι σεξουαλικές προτιμήσεις του καθενός και η πίστη του καθενός δεν είναι κανενός δουλειά παρά μόνο δική τους. Και πράγματι αυτά τα πιστεύω και είμαι έτοιμος να βάλω το κορμί μου μπροστά σε κίνδυνο βίας για να στηρίξω τα πιστεύω μου. Αν δεν ήμουνα έτοιμος να το κάνω αυτό τότε τα λεγόμενά μου θα ήταν αερολογίες. 

Μπορεί επίσης να πει κανείς τα αντίθετα. Ποιός θα έχει δίκιο; Ποιανού η άποψη θα εφαρμοστεί ανά πάσα στιγμή; Πλειοψηφία. Δημοκρατία.

Μπορεί κανείς να πει, εντάξει, ας υπάρχουν ανοιχτά ομοφιλόφιλοι αλλά όχι τρανς, δηλαδή άνδρες που αισθάνονται ότι ειναι γυναίκες, ή γυναίκες που αισθάνονται ότι είναι άντρες. Αυτοί δεν είναι δεκτοί κι' ας είναι θέμα φύσης και ορμονών. Αυτή την διαχωριστική γραμμή ποιος την τραβάει και ποιοί αποφασίζουν που χαράζεται; Η πλειοψηφία;

Πιπιλάμε μια λέξη που δεν κατανοούμε τι σημαίνει, ας πούμε γουόκ, και λέμε αυτό φταίει.

Ποιός τραβάει τις διαχωριστικές γραμμές, για τα πάντα μέσα σε μια κοινωνία ή κράτος. Με τι κριτήρια; Με ποια ηθική; με τι μόρφωση, γαμώ το;

Τι θεωρητικές δικαιολογίες βρίσκουν πολλοί για να συγκαλύψουν τον απλούστατό τους πρωτόγονο και πανάρχαιο ρατσισμό;

Οι φτωχότεροι εργάτες και αγρότες σήμερα, στον δυτικό τουλάχιστον κόσμο έχουν πράγματα, τρόπο ζωής, ανέσεις, που οι ίδιοι πριν 100 χρόνια ούτε τα ονειρευόντουσαν. Στέγη, ψυγείο, τηλεόραση, αυτοκίνητο, κινητά. Ο άνθρωπος αντιδρά συναισθηματικά, και συγκριτικά με τους γύρω του. Ποτέ λογικά. Σήμερα, τα νέα παιδιά, φερ' ειπείν, αναγκαστήκανε να κάτσουν μέσα στα διαμερίσματά τους και τα σπίτια τους με την οικογένειά τους, με τα κινητά τους, τα κομπιούτερ τους, τις τηλεοράσεις τους, τα ψυγεία τους με τα τρόφιμά τους, και πάθανε λέει ψυχικό τραλαλά από τους περιορισμούς της πανδημίας. Έ-ρε, κούνια που μας κουνάει, συλλογικά. Κούπε-πε το λέγανε που έπαθε ψυχολογικά επειδή έπρεπε να κάτσει σπιτάκι του.

Τώρα, το 2025, μερικοί από εμάς βλέπουν την ελευθερία, την δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα να εξαφανίζονται –καθώς την ίδια στιγμή οι «άλλοι» βλέπουν την δικιά τους μάρκα ελευθερίας, δικαιοσύνης και ανθρώπινα δικαιώματα να επιστρέφουν, επί τέλους για εκείνους, στον τρόπο και μεθόδους που εκείνοι οραματίζονται. Οι μαύροι θεωρούνται, ανοιχτά, υποδεέστεροι, οι μετανάστες να πάνε να πνιγούν. Οι Εβραίοι, διεθνής συνομωσία κομμουνιστικών τραπεζιτών. Οι γυναίκες στην κουζίνα να γεννοβολάνε καθώς οι αρσενικιάρδες την παίζουνε να δούνε πιανού είναι η μακρύτερη. Οι ομοφυλόφιλοι φυλακή. Αυτή είναι η κοινωνία που θέλουν εκείνοι, και τώρα εκείνοι γίνονται πλειοψηφία. 

Ποια η διαφορά μεταξύ δημοκρατίας, λαοκρατίας, ή, οχλοκρατίας.

Δημοκρατία.

Στην τελική, η δημοκρατία της πλειοψηφίας δεν σημαίνει τίποτα όσον αφορά, αντικειμενικά, το σωστό και το λάθος, δίκιο και άδικο. Σωστό, είναι ότι λέει η πλειοψηφία. Υπάρχει «θέλω». Υπάρχει η ισχύς της πλειοψηφίας. Και σε μια Δημοκρατία, ότι λέει η πλειοψηφία γίνεται, ότι και να είναι αυτό.

Αυτό, τελικά, στην απλούστερη του όψη, συμβαίνει επί χιλιάδες χρόνια. Είτε σαν αποτέλεσμα δύναμης της πλειοψηφίας είτε δύναμης ολιγαρχίας ή δικτατορίας. Ποιοι έχουν δίκιο και ποιοι αντιπροσωπεύουν το δίκαιο; Και τους βασιλιάδες και τους δικτάτορες και τους ολιγάρχες, η πλειοψηφία τους στηρίζει ή τους ανέχεται.

Κι' εμείς, η μειοψηφία, τα λέγαμε πάντα, ακόμα και πριν από την Κασσάνδρα. 

Ο Θεός Απόλλων χάρισε στην Κασσάνδρα το δώρο της προφητείας. Αλλά όταν εκείνη αρνήθηκε να του κάτσει, εκείνος την τιμώρησε με το ότι κανείς, ποτέ, δεν θα πίστευε τις προφητείες της.

Και την Κασσάνδρα ποιος την δολοφόνησε; Ο Όχλος; Όχι: η Κλυταιμνήστρα την δολοφόνησε για να μην την έχει σκλάβα ο άντρας της ο Αγαμέμνων αφού την έφερε σπίτι τους από την Τροία.

Taylor Swift, Cassandra

Τελικά, τι σημαίνει, πραγματιστικά, «Δημοκρατία»;
και,
όταν οι δάσκαλοι είναι αμόρφωτοι, τι μόρφωση θα αποκτήσουν οι γενεές;

Δημοκρατία (ετυμ.: δημοκρατία < (δῆμος) δημο- + -κρατία (< κρατέω < κράτος))

~~~