Ο Μέτοικος

Η πιο διαδεδομένη διήγηση λέει ότι η οικογένεια, που είχε απέραντα κτήματα και ελαιώνες, ήταν εκείνη τη στιγμή σε  μια βάρκα κοντά στην παραλία, για αναψυχή και κολύμπι. Από την αμμουδιά τους φώναξαν «Έρχονται, φύγετε! Μη γυρίσετε σπίτι!» και με τη βάρκα πέρασαν στη Λέσβο και από εκεί μετά ήρθαν στην Αθήνα. Ο μικρότερος, ο Δημήτρης, που είχε καλοπαντρευτεί στην Πόλη ήρθε με την γυναίκα του και τα δύο παιδιά στην Αθήνα δυό-τρία χρόνια αργότερα το ‘25.

Ο μεγάλος του γιός, πολλές δεκαετίες μετά, βρήκε το πατρικό στην Πόλη στο Ταξιμ, που είχε γίνει το Βελγικό Προξενείο. Και βρήκε και το σπίτι στο οποίο δεν γύρισαν από την βάρκα. Μέναν εκεί Τούρκοι και φοβόντουσαν ότι ο Έλληνας είχε γυρίσει για να τους το πάρει. Και χρόνια μετά, κι εγώ, αγνάντεψα στην κατεύθυνση του Αϊβαλή, χαράματα, τρώγοντας ψωμοτύρι στην πλώρη ενός ψαράδικου καϊκιού που με είχε βγάλει για φωτογραφίες από το Μόλυβο της Λέσβου. Ο επόμενος Δημήτρης εγώ, κοίταζα μες την θολούρα κάτω από τον ήλιο προς τα εκεί που είχε μεγαλώσει ο προηγούμενος.

Η άλλη οικογένεια ήταν από την Ύδρα. Δύο διαφορετικά κλαδιά μάλιστα ήταν από την Ύδρα, και είχαν ενωθεί με μια γραμμή που έφυγε από την Τήνο. Στην Ύδρα είχαν δώσει τα ψαράδικά τους στην επανάσταση. Στη Τήνο ο προ-προ-προπεπάππους είχε δώσει το βιός του να χτιστεί η Μεγαλόχαρη και αναπαύεται τώρα στο 7^ο τάφο των κτητόρων δίπλα στο Ιερό.

Πριν από το Αϊβαλή ήταν λέει η οικογένεια στα Ψαρά, και εκεί πρέπει να πήραμε το επίθετο που είναι μοναδικό στον κόσμο. Απ, τα Ψαρά στο Αϊβαλή, στην Πόλη, στην Αθήνα. Από την Τήνο στον Πειραιά. Από την Ύδρα και στον Πειραιά και στην Αθήνα. Και μένει το τελευταίο κλαδί, που ήρθε από τη Θεσσαλία στην Αθήνα γύρω στο 1850.

Αυτό το κλαδί είχε το νεκροταφείο των κυνηγετικών σκυλιών τους πίσω από το σημερινό Οφθαλμιατρείο δίπλα στο Σύνταγμα. Ο προπεπάππους αυτοκτόνησε στο γραφείο του όταν γύρισε ένα βράδυ η γυναίκα του και η κόρη του να του πουν ότι είχαν χάσει κι άλλα στα χαρτιά. Ο εγγονός του, όταν έγινε 45 το ’33, αναγκάστηκε να δουλέψει για πρώτη φορά στη ζωή του. Ήταν Αρχιτέκτων Πολιτικός Μηχανικός. Εργάστηκε σαν επιθεωρητής Δημοσίων έργων στη Σύρο για τις Κυκλάδες μέχρι το ’39 και την κατοχή την βγάλανε στην Μυτιλήνη όπου μόλις είχε πάρει μετάθεση.

Το ’45-46 γύρισαν στην Αθήνα και έμειναν με τη αδελφή τους στο σπίτι της στην Αλεξάνδρας, κοντά στο σπίτι του προηγούμενου Δημήτρη, που είχε είδη πεθάνει από το ’36, από εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας που πήγε στραβά.

Εκεί στη Νεάπολη γνώρισε η μάνα μου τον πατέρα μου. Το ’51 ο παππούς έχτισε το σπιτάκι στο Παλιό Φάληρο σε ένα οικοπεδάκι που το είχε κρύψει η γιαγιά για να το σώσει. Και εκεί στο ημιυπόγειο με τον κήπο μεγάλωσα εγώ. Και πήγαινα Σάββατα στην άλλη γιαγιά στην Ασκληπιού. Η Ασκληπιού πήγε αντιπαροχή το '66 και το Φάληρο το '69

Από τα Ψαρά στο Αϊβαλή, στην Πόλη, στην Αθήνα. Από την Ύδρα στον Πειραιά και στην Αθήνα, κι ένας Πρωθυπουργός στην οικογένεια. Από την Τήνο στον Πειραιά, και είναι πιθανό, πριν τον 18^ο αιώνα, η οικογένεια της Τήνου να ήρθε από την νότια Ιταλία. Από την Θεσσαλία στην Αθήνα μέσω Σύρου και Λέσβου.

Κι εγώ στο Λονδίνο, Βοστώνη, και τώρα θα ζήσω πια τη ζωή μου στην Ιθάκη μου στα βουνά πάνω από την Φλωρεντία. Αλλά το επίθετο είδη θα μείνει στην Αμερική, και ποιος ξέρει, ίσως και στην Ιταλία αν δώσει η Ζωή.

Όταν ο επόμενος Κώστας κι εγώ, στις 11 Αύγουστου του 2007, πηγαίναμε το πρωί στα Μέγαρα να πετάξει ο Κώστας για πρώτη φορά στον Ελληνικό εναέριο χώρο πήρα το τηλέφωνο από την εντατική ότι η μάνα μου είχε μόλις φύγει. Δεν αλλάξαμε κατεύθυνση. Από τα Μέγαρα απογειώθηκε με εμένα μέσα και δηλώσαμε πορεία για την Ύδρα. Πήγαμε την γιαγιά στο νησί, και αφού ο Κώστας έκανε ένα κύκλο πάνω από το λιμάνι, γυρίσαμε στα Μέγαρα και πήγαμε στο νοσοκομείο στην Αθήνα.

Του πατέρα μου του άρεσε τόσο πολύ να του τραγουδάω τον Μέτοικο στα Γαλλικά στην κιθάρα.