Πετώντας

Ο Κώστας περίμενε πως και πως να πετάξουμε μαζί. Έκανε πολύ δρόμο από τότε που όταν ήταν 5 χρονών του έφερα ένα πρόγραμμα για το κομπιούτερ που λεγόταν Microsoft Flight Simulator 95... Από τα 5 του μέχρι τα 17 που έφυγα από την Μασαχουσέτη πετούσαμε μαζί συνέχεια με τα δύο κομπιούτερ μας συνδεδεμένα στο γραφείο μου και στο δωμάτιο του, μιλώντας με ακουστικά από το τηλέφωνο. Που είσαι; δε σε βλέπω; Στις 5-η-ώρα σου! (πισω δεξιά) 3.500 πόδια! ...μου άρεσε να πλησιάζω τον διάδρομο από μεγάλο ύψος, να βάζω φουλ φλαπς, να κόβω την μηχανή και να κατεβαίνω απότομα, μετά να ισιώνω 30 πόδια από την άσφαλτο και να προσγειώνομαι, πότε πίσω, πότε μπροστά από τον Κώστα, με τα Cessna 172, μέσα στο Flight Simulator.

Στην αρχή, όταν ήταν 5-6 χρονών, έφερνα το αεροπλάνο σε ευθεία πτήση και του έλεγα "Your plane!", έπαιρνε το χειριστήριο και πέταγε... 11 χρόνια αργότερα, σε πραγματικό Cessna 172, με την Μαργαρίτα, πάνω από την Βοστώνη τον Ιανουάριο του 2009, αφού τέλειωσε την βόλτα πάνω από τους ουρανοξύστες για την οποία είχε πάρει άδεια από την πολιτική αεροπορία, πετώντας βόρεια της Βοστώνης, περνώντας κατά σύμπτωση, χωρίς να το ξέρει ο ίδιος, πάνω από το πρώτο σπίτι που είχε ζήσει όταν ήταν ενός έτους, πήρε την βιντεομηχανή από τα χέρια μου λέγοντας μου "Your plane"... και πέταξα πραγματικό αεροπλάνο για πρώτη φορά, για 20 λεπτά.

Τώρα ξέρουμε ότι η έκφραση "Your plane" δεν είναι ακριβώς σωστή:

Όταν ο πιλότος που δεν έχει το χειριστήριο λέει "I have flight controls", ο άλλος πιλότος πρέπει να αφήσει αμέσως το χειριστήριο και να πει "You have flight controls". Ο πιλότος που παίρνει το χειριστήριο πρέπει να επαναλάβει: "I have flight controls". Και τις είπαμε αυτές τις λέξεις δεκάδες φορές στις 5 πτήσεις, 9 ώρες, που μου χάρισε, σαν επαγγελματίας εκπαιδευτής πλέον, σε Cessna 172 μονοκινητήρια, και δικινητήρια Diamond DA42...

Προσγειωθήκαμε στην Daytona Beach με την Μαργαρίτα Κυριακή, και την Δευτέρα το πρωί η Μαργαρίτα έφευγε να δει φίλους μέχρι την Παρασκευή στην Βόρεια Καρολίνα. Θα έφευγε από το αεροδρόμιο του Ορλάντο-Σάνφορντ, 60 χιλιόμετρα από την Daytona. Γιατί να οδηγεί κανείς όταν μπορεί να πετάξει. Την πήγαμε από την Daytona στο Ορλάντο-Σάνφορντ με το δικινητήριο DA42.

Ο πύργος ελέγχου της σχολής πτήσης του Πανεπιστημίου,
στο αεροδρόμιο Daytona Beach International

...at the flight line

...over South Daytona.

...entering data in the Garmin glass cockpit.

...headed west over Daytona Beach.

...in the clouds.

Ο διάδρομος του Σάνφορντ, ευθεία μπροστά.

Στο ιδιωτικό τέρμιναλ του Σάνφορντ έχουν μια δωρεάν λιμουζίνα να χρησιμοποιούν οι πιλότοι όσο είναι εκεί, και την πήγαμε στο τέρμιναλ από όπου θα έφευγε.

Η Μαργαρίτα φεύγει για την Βόρεια Καρολίνα.

Pre flight checks

Το γύρισμα του φτερού προς τα πάνω στην άκρη λέγεται winglet.
Ο Κώστας αγαπάει τα winglets!

Στην επιστροφή στο αεροπλάνο μας ο Κώστας ανακοίνωσε: "δεν πετάω εγώ την επιστροφή. Εσύ πετάς". Κι έτσι έκανα το πρώτο μου μάθημα, στην αριστερή θέση, χωρίς εκείνος να πιάσει χειριστήριο. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η φυσική αλλά και επαγγελματικότατη ικανότητα του Κώστα να διδάσκει χωρίς να κάνει τον μαθητή να αισθάνεται ότι κάποιος του λέει τι να κάνει. Πέταξα ένα δικινητήριο DA42 από το Ορλάντο-Σάνφορντ στην Daytona Beach από πριν την απογείωση μέχρι μετά την προσγείωση σαν να το είχα κάνει 10 φορές -και αυτό οφείλεται στην επαγγελματικότητα και ικανότητα του εκπαιδευτή μου, του γιού μου. Ο οποίος ήξερε πολύ καλά, από τα χρόνια μας στο Microsoft Flight Simulator, ακριβώς τι δεν ξέρω και τι ξέρω και πως το ξέρω, και τι πρέπει εκείνος να μου αλλάξει ή να βελτειώσει, ή να με βοηθήσει να μάθω μόνος μου.

Μου θύμισε το πρώτο μάθημα οδήγησης του Κώστα, όταν ήταν 14 χρονών, και, στα Rockie Mountains για σκι, στο παρκινγκ του ξενοδοχείου, με το νοικιασμένο αυτοκίνητο μας στην άλλη άκρη του παρκινγκ (όπου το ειχα αφήσει εκεί επίτηδες από το περασμένο βράδυ), βγαίνοντας από το ξενοδοχείο του φώναξα "πιάσε!" και του πέταξα τα κλειδιά. Τα έπιασε στον αέρα και του είπα "δε πας να φέρεις το αυτοκίνητο;"

Το DA42 έχει δύο κάθετους λεβιέδες ανάμεσα στους πιλότους για το "γκάζι" των δύο μηχανών, όπως τα μεγάλα αεροπλάνα των αερογραμμών. Όταν βρισκόμασταν ευθυγραμμισμένοι στον διάδρομο έτοιμοι για απογείωση, κάναμε αυτό που κάνουν οι πιλότοι κάθε φορά που απογειώνεστε: ο πιλότος της αριστερής θέσης, εγώ, έπιασα με το δεξί μου χέρι τους δύο λεβιέδες του "γκαζιού" (throttles), και ο πιλότος της δεξιάς θέσης, ο Κώστας, ακούμπησε το αριστερό του χέρι πάνω στο δικό μου, και σπρώξαμε μαζί τους λεβιέδες μπροστά... οι μηχανές ούρλιαξαν στο φουλ, και το DA42 άρχισε να επιταχύνεται... στην ταχύτητα 72 κόμβων ο Κώστας είπε "V1, rotate", όπως είχαμε πει τόσες φορές στο simulator... τράβηξα ελαφρά το χειριστήριο προς τα εμένα και οι ρόδες ξεκόλλησαν από τον διάδρομο. Ελάττωσα την πίεση για να μην ανέβει απότομα, και το κράτησα σε γωνία ανόδου 8 μοιρών. Όταν είδα τον δείκτη κάθετης ταχύτητας στα 500 πόδια το λεπτό, είπα "positive climb, gear up"... και σήκωσα τον μικρό λεβιέ με πόμολο σε σχήμα ρόδας για να σηκωθούν οι ρόδες και να μπουν στην άτρακτο. Είχε αρκετά συννεφάκια και αντί για VFR (πτήση με τα μάτια) δηλώσαμε IFR (πτήση με όργανα) και ακολουθούσα την πορεία και ύψος που άκουγα στα ακουστικά μου από τον έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας...

Η στιγμή που τα δύο μας χέρια έσπρωξαν μαζί τους λεβιέδες για την απογείωση είναι από τις πιο απλά τέλειες, συγκινητικές στιγμές της ζωής μου...

Στην πρώτη μου προσγείωση στο τέλος αυτής της πτήσης, βρισκόταν ένα χαμηλό σύννεφο ανάμεσα σε εμάς και στον διάδρομο στην τελική ευθεία. Μπήκα μέσα στο σύννεφο, ακολουθώντας την τελική κατάβαση, και μόλις βγήκαμε από το σύννεφο ο διάδρομος ήταν στα πόδια μας... αριστούργημα...

Την επόμενη μέρα...

'Ετοιμοι για το δεύτερό μου μάθημα...

Με Cessna 172, στα 1000 με 4000 πόδια, γύρω από την περιοχή New Smyrna, νότια της Daytona.

Ήταν πάντα το όνειρό μου να πετάω ανάμεσα στα σύννεφα... στον ύπνο μου βλέπω καμιά φορά το όνειρο ότι κουνάω τα χέρια μου και πετάω σαν πουλί... και το έκανα πάντα αυτό στο Flight Simulator, πετώντας το αεροπλάνο ανάμεσα στα σύννεφα... Ο Κώστας το ήξερε. Από τα 3.000 πόδια, πάνω από την παραλία του Ατλαντικού, βρήκαμε δύο ωραία άσπρα συννεφάκια σαν μπαμπάκι, δίπλα-δίπλα το ένα στο άλλο, χαμηλά δεξιά, μεταξύ 1.000 και 2.000 πόδια. "Αντε, πήγαινε", είπε ο Κώστας... Έστριψα κάτω δεξιά και σημάδεψα το κέντρο ανάμεσα στα δύο συννεφάκια. Καθώς πλησίαζα ανακοίνωνα από το μικρόφωνό μου στα ακουστικά του: "The dream is happening! the dream is happening!... ...the dream... it is happening..." πέρασα ανάμεσα και έκοψα αριστερά και επάνω κοιτώντας το σύννεφο στα αριστερά καθώς κέρδιζα πάλι ύψος...

Μετά με έβαλε και έκανα 5 touch-and-go (προσγείωση και αμέσως απογείωση) στο αεροδρόμιο της New Smyrna...

Έμαθα να κάνω μανούβρες.
Εδώ είμαστε σε στροφή αριστερά, 30 μοίρες, και έφτασα τις 60! 
- Πόσα "G" ήταν αυτό; ρώτησα.
- 1,8 G, απαντάει ο Κώστας.
- ...α. μου φάνηκε σαν 3-4 G, είπα εγώ.

Η στιγμή της Νιρβάνα: με τον αγκώνα έξω από το παράθυρο.

Λένε ότι δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο από το να έχεις το μέλλον μπροστά σου,
εννοώντας τους νέους...

εγώ όμως διαφωνώ:
το μέλλον είναι πάντα μπροστά μας, και λίγα λεπτά να έχουν μείνει...

Την φωτογραφία αυτή την πήρε ο πύργος ελέγχου και μας την έστειλε στο τηλέφωνο πριν καν φτάσουμε στα αεροπλάνα.

Κάτι πολύ πρωτοποριακό συνέβη σε μένα την Πέμπτη το βράδυ: Με την παρέα του Κώστα αποφασίσαμε να πάμε να φάμε έξω. Διαλέξαμε το εστιατόριο Hijacker's (Του Αεροπειρατή). Το εστιατόριο αυτό βρίσκεται μέσα στο αεροδρόμιο δίπλα στο διάδρομο στο Φλάγκλερ, βόρεια της Daytona. Πήγαμε λοιπόν να φάμε το βράδυ παρέα με τρια αεροπλάνα. Δύο Cessna 172 και ένα Cessna 182. 

Ο Κώστας έχει την τύχη να μην ανήκει στο 80% των Αμερικανών αποφοίτων που αποφοιτούν με εκατό και βάλε χιλιάδες δολάρια φοιτητικά δάνεια. Δεν χρωστάει δεκάρα. Και το κατάφερε αυτό με υποτροφίες, και δουλεύοντας σαν εκπαιδευτής στην σχολή πτήσης του πανεπιστημίου, και επίσης επειδή παρά το μόντεμ 56Κ εδώ στο χωριό, εργάζομαι ακόμα κι εγώ...

...τι στιγμή κι αυτή...

Στο δρόμο για το Hijacker's προς το Φλάγκλερ.

Του έδωσα για λίγο το αεροπλάνο...

Αλλά, είπαμε! για λίγο!

The great, All-American Cheeseburger, with blue cheese!

Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν πιεί σταγόνα αλκοόλ και δεν πήγε κανείς μυστικά στο μπάνιο να "πάρει" τίποτα. Μου λέει λοιπόν κάποιος από που έρχεται όλη αυτή η χαρά και το ξεφάντωμα; Μήπως είναι η μέθη της κυριαρχίας στην ζωή; εκείνη που όποιοι δεν την έχουν την βρίσκουν σε ένα μπουκάλι ή στα χαπάκια;

Η παρέα!

...τι όμορφο πράμα η νυχτερινή πτήση...

Την Παρασκευή πήγα (με αυτοκίνητο) στο Ορλάντο-Διεθνές να πάρω τον κουμπάρο μας με τον γιό του που κατέβηκαν από την Νέα Υόρκη μόνο για Παρασκευή και Σάββατο να δουν τον Κώστα κι εμάς. Όταν τους έφερα στην Daytona ήταν ώρα να φύγει ο Κώστας με το αεροπλάνο να πάρει την Μαργαρίτα που ερχόταν στο Ορλάντο-Σάνφορντ από την Βόρεια Καρολίνα. Και είχε και έναν επιβάτη! Τον γιό του κουμπάρου μας! (του οποίου το χαμόγελο είναι ανεκτίμητο...

Ο διάδρομος του Ορλάντο-Σάνφορντ. Πάλι.

Όποιος πετάει με τον Κώστα μαθαίνει να πετάει...

Ο διάδρομος του Daytona Beach International,
το σιρκουί των αγώνων Daytona 500 αριστερά,

και το πανεπιστήμιο βάθος αριστερά.

~

Η τελευταία μας μέρα, Δευτέρα 12 Μαΐου, 2012,

και οι τελευταίες δύο πτήσεις, προς και από τον προορισμό μας...

και τι προορισμός!

(παλιά καραβάνα πλέον)

...τσεκάρουμε και τα ντεπόζιτα και τα καύσιμα

για κατακάθια που θα μπορούσαν να μπλοκάρουν την μηχανή...

...έχει κίνηση...

προχωρούμε προς τον προορισμό,

με ευλάβεια...

με κατάνυξη...

για, λίγο σοβαρότητα παρακαλώ...

πλησιάζουμε στον προορισμό...

Στον κινούμενο χάρτη του GPS βλέπουμε την θέση μας, το μικρό αεροπλανάκι κάτω από την μέση της οθόνης. Η ροζ γραμμή είναι η πορεία που θα ακολουθήσουμε. Καταλήγει στο σημείο KTTS, το οποίο για όσους δεν ξέρουν ήταν ο διάδρομος προσγείωσης του Space Shuttle, του διαστημικού λεωφορείου. Μάλιστα. Μπαίνουμε στον εναέριο χώρο του Ακρωτηρίου Κανάβεραλ, του Διαστημικού Κέντρου Κέννεντυ.

Ο διάδρομος όπου προσγειωνόταν το Space Shuttle, ευθεία μπροστά!

Αυτό έβλεπαν μπροστά τους τα τόσα πληρώματα των Space Shuttle λίγα δευτερόλεπτα πριν ακουμπήσουν οι ρόδες το έδαφος με περίπου 200 κόμβους την ώρα...

Ο διάδρομος όπου προσγειωνόταν το Space Shuttle έχει μήκος 4.800 μέτρα και πλάτος 110 μέτρα.
Πήραμε άδεια να πετάξουμε 30 μέτρα (100 πόδια) πάνω από το μήκος του διαδρόμου.

Αυτό το κτήριο, στο βάθος, που με καλό καιρό φαίνεται από την Daytona, είναι το φημισμένο VAB (Vehicle Assembly Building) μέσα στο οποίο ετοιμαζόντουσαν όλες οι αποστολές Apollo και Space Shuttle, με τα οχήματα όρθια μέσα στο κτήριο. Οι διαστάσεις του είναι 160,3 μέτρα ύψος, 218,2 μέτρα μήκος, 157,9 μέτρα πλάτος και έχει χωρητικότητα 3.655.000 κυβικά μέτρα.

Στο βάθος δεξιά φαίνεται η μία από τις δύο εξέδρες εκτόξευσης των Space Shuttles.

Στο βάθος αριστερά φαίνεται η δεύτερη από τις δύο εξέδρες εκτόξευσης των Space Shuttles.

Οι εξέδρες απέχουν 5.300 μέτρα από το VAB, και τα Space Shuttles, όρθια, μεταφέρονταν από το VAB στην εξέδρα πάνω σε μία τεράστια πλατφόρμα με ερπύστριες. Οι δύο άσπρες γραμμές είναι εκεί που έπιανε η κάθε ερπύστρια και ήταν στρωμένες με πέτρες. Βάζανε καινούργιες πέτρες κάθε φορά γιατί ένα πέρασμα από τις ερπύστριες έκανε τις πέτρες χαλίκι.

Δεύτερο πέρασμα στα 500 πόδια...

Εδώ ακούστηκε από τον ασύρματο η ευχή του Σκότ Κάρπεντερ προς τον Τζων Γκλεν, καθώς η αποστολή "Φιλία 7" σηκωνόταν από τον πύργο για να στείλει τον πρώτο Αμερικανό στο διάστημα: "Γκοντσπήντ, Τζων Γκλεν ". Πετάμε σε εναέριο χώρο ιερό...

Η μέση μίας από τις γέφυρες που ενώνουν το Ακρωτήριο Κανάβεραλ από την ακτή.

Το Astronauts Hall of Fame,  με ένα μοντέλο του Space Shuttle.

Ο διάδρομος του αεροδρομίου Space Coast, 11 χιλιόμετρα από το κέντρο του ακρωτηρίου.

Και εδώ ο Κώστας μου χάρισε αυτό που έκανα πάντα μαζί του στο Flight Simulator. Πλησίασε από πολύ μεγάλο υψόμετρο, έκοψε την μηχανή, έβαλε φουλ φλαπς, πάτησε το δεξί πεντάλι για δεξιά στροφή, γύρισε το τιμόνι ταυτόχρονα αριστερά για αριστερή στροφή, και το αεροπλάνο κατέβηκε σαν "ανεμοπλάνο με αλεξίπτωτο" με την μύτη να δείχνει 15 μοίρες δεξιά της κάθετης πορείας που ακολουθούσε... νάναι καλά! Τι μανούβρα!

Επιστροφή στην Daytona

...μία ευτυχής επιβάτιδα...

...αφαιρούμε λίγο "γκάζι" για να αρχίσουμε να χάνουμε ύψος...
από 2.400 στροφές στις 1.500...

Το συγκρότημα διαμερισμάτων όπου μένει τώρα πια ο Κώστας
(με τις σκούρες γκρι σκεπές)

Ο πύργος ελέγχου της Daytona μας έδωσε μια περίεργη, σπάνια προσέγγιση: Διασταυρώσαμε τον κυρίως διάδρομο ακλουθώντας τον κάθετο δευτερεύοντα, στρίψαμε δεξιά, παράλληλα με τον κυρίως, πάλι δεξιά με το σιρκουί των αγώνων Daytona 500 στα δεξιά μας, και προσγειωθήκαμε ισιώνοντας πάνω από την μέση του διαδρόμου. Τα πήγα θαυμάσια μέχρι την τελευταία στιγμή της τελευταίας μου προσγείωσης: λίγα πόδια από την άσφαλτο, με την μύτη επάνω για το flare καθώς άρχιζε το stall της προσγείωσης, αντί να κόψω εντελώς την μηχανή για να ακουμπήσουμε την άσφαλτο, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου αύξησα τις στροφές (σπρώχνοντας τον λεβιέ μακριά μου αντί για προς τα εμένα, πράγμα που θα έκανε το αεροπλάνο να σηκώσει πιο πολύ μύτη και να ακουμπούσε με την ουρά). Μέσα σε αυτό το κλάσμα δευτερολέπτου του λάθους μου ο Κώστας είχε ήδη πάρει τον έλεγχο (μην ξεχνώντας να πει "I have flight controls" -αν και είχε σώσει την κατάσταση πριν τελειώσει να το λέει), έριξε κάτω την μύτη από το χειριστήριο βάζοντας ακόμα πιο πολλές στροφές, και μετά έκοψε την μηχανή και το προσγείωσε. Τον ρώτησα τι θα είχε γίνει αν δεν είχε επέμβει εγκαίρως; -κάπου 50.000 δολάρια ζημιά και μια νύχτα στο νοσοκομείο!

Γι αυτό υπάρχουν οι εκπαιδευτές.

Ο Κώστας λέει το καλαμπούρι καμιά φορά ότι η δουλειά του είναι να πετάει με παιδιά που προσπαθούν να τον σκοτώσουν.

Και, εφ' όσον η σχολή πτήσης του πανεπιστήμιου είναι η καλύτερη του κόσμου, και ο Κώστας στο επάνω 15% των 130 εκπαιδευτών της σχολής, ευτυχώς όταν έκανα το λάθος μου είχα δίπλα μου έναν από του 20 καλύτερους εκπαιδευτές του πλανήτη.

   The dream keeps happening...   

Στην περασμένη ανάρτηση θα είδατε τα σύννεφα της καταιγίδας που μας έπιασε με τον Κώστα στην παραλία, με την παλίρροια έξω, και 100-150 μέτρα άμμου από το νερό ως το εστιατόριο. Καταιγίδα σε εμάς, ήλιος 5 χιλιόμετρα μέσα -έτσι είναι ο μεγάλος ουρανός των τροπικών αλλά και της Αμερικής γενικά, ακόμα και στο Κολοράντο... Μόνο όποιος βρεθεί εκεί μπορεί να κοιτάξει τον ουρανό και να καταλάβει τι λέω...αν έχει στην ψυχή του όνειρα για να τα αναγνωρίσει σ' αυτόν τον μεγάλο ουρανό... αν δεν κουβαλά μέσα του τους Λαιστρυγόνες, ή τους Κύκλωπες... ή τον άγριο Ποσειδώνα...

Όταν άρχισαν ξαφνικά οι χοντρές, ζεστές σταγόνες να πέφτουν, ο Κώστας άρχισε να τρέχει προς το εστιατόριο. Εγώ, με τα παπούτσια δεμένα γύρω από τον λαιμό μου, τα τζην σηκωμένα, ξυπόλυτος στο νερό του Ατλαντικού, σήκωσα το κεφάλι μου να νοιώσω την βροχή στο πρόσωπό μου... και έμεινα εκεί, περπατώντας νωχελικά.

Έκανα δέκα λεπτά να επιστρέψω στο εστιατόριο, με ένα χαμόγελο και ζεστασιά στην ψυχή, μούσκεμα σαν να είχα κάνει μπάνιο με τα ρούχα... μιά από τις στιγμές που δεν ξεχνιούνται, όταν η φύση ξεπλένει τα πάντα από την ψυχή και αφήνει μόνο την γαλήνη.

~ ΤΕΛΟΣ ~