Φανταστικά!

Σηκώστε τα μάτια σας από την λάσπη και το χώμα, και κοιτάξτε ψηλά.

Τι βλέπετε;

Αστέρια

Ζωή. Ήρωες. Ζώα. Θεούς. Αστερισμούς

Και εμείς, αισθανόμαστε ότι είμαστε στο κέντρο του κόσμου, να ερμηνεύουμε το τι "βλέπουμε".

Κοιτάξτε μπρστά σας, κοντύτερα και κοντύτερα με το φως του ήλιου.

Τι βλέπετε;

Ζωή.
Τα φυτά ήταν το πρώτο είδος ζωής που γέννησε η Γη.

Πιο κοντά...

Πιο κοντά

Πιο κοντά

Πιο κοντά

Άτομα! Και μοιάζουν σαν αστέρια.

Το κάθε άτομο είναι κάπως έτσι.

Ορίστε μια σκηνή γεμάτη γαλαξίες από άτομα,
όπως είναι στην πραγματικότητα...

Και όπως βλέπουνε την σκηνή αυτή τα μάτια μας...

Τα μάτια μας και ο νους μας "βλέπουν" Φως.

Όμως, στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο αυτό.
Άστρα και Γαλαξίες στην πολύ μεγάλη κλίμακα,
Άτομα στην πολύ μικρή κλίμακα.
Δεν υπάρχει "Φως".

Φως είναι μόνο κάτι που εννοεί ο νους μας επειδή τα μάτια μας ερεθίζονται από ένα μικρό μέρος του φάσματος της ενέργειας που υπάρχει στο σύμπαν. 

Υπάρχει μόνο ενέργεια, και άτομα.

Η έννοια "Φως" είναι μιά ανθρώπινη νόηση, μια αίσθηση που αποδίδουμε σαν αντίθεση μεταξύ του "κάτι" και του "τίποτα". 

Και, στις περιορισμένες συχνότητες μετάδοσης ενέργειας που εμείς νοούμε σαν "φως", βλέπουμε χρώματα. Τα χρώματα που βλέπουμε στο ουράνιο τόξο. 

Τι είναι τα χρώματα (είναι διαφορετικές συχνότητες στα κύματα ενέργειας); 

Έχετε προσπαθήσει ποτέ να εξηγήσετε τι είναι ένα χρώμα σε κάποιον εκ γενετής τυφλό; Κόκκινο, ζέστη. Μπλε, κρύο. Αισθήσεις. Φαντασιακή απόδοση από τον υπέροχο υπολογιστή που είναι ο εγκέφαλος ώστε να εικονογραφήσει το περιβάλλον του ο γαλαξίας ατόμων που αποτελεί το "εγώ" ενός ζώντος οργανισμού.

Εμείς οι άνθρωποι και κάθε αυτο-συνειδητοποιημένος οργανισμός βλέπει και κατανοεί κάτι που δεν υπάρχει παρά μόνο σαν φαντασιακή απόδοση στον νου.

Στην προηγούμενη ανάρτηση, την πρώτη αυτής της τριλογίας, αναρωτιόμουνα γιατί εμείς οι άνθρωποι έχουμε τόσο μεγάλη τάση, ανάγκη και προσήλωση στο να εφευρίσκουμε και να διηγούμαστε, και να ακούμε και να παρακολουθούμε ιστορίες που δεν είναι αληθινές --οι οποίες διαμορφώνουν τα όνειρά μας, τους φόβους μας, τις ελπίδες μας, τον χαρακτήρα μας. Αυτό άλλωστε είναι η βάση και ο λόγος για την ύπαρξη της λογοτεχνίας, της ποίησης, της ζωγραφικής, της γλυπτικής, της φωτογραφίας, του κινηματογράφου. Και από αυτή την ίδια ανάγκη και ταλέντο άλλωστε ξεπήδησαν και οι θρησκείες, η φιλοσοφία, και φυσικά οι συνωμοσιολογίες.

Όμως η ερώτηση αυτή προδικάζει ότι υπάρχει μία πραγματικότητα την οποία επιλέγουμε να επεκτείνουμε με την φαντασία μας. Ποια πραγματικότητα;

Ζούμε σε ένα σύμπαν το οποίο δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, να κατανοήσουμε, ή καν να δούμε. Ακόμα και αυτό που νομίζουμε ότι είναι η πραγματικότητα, ζώντας και κοιτώντας γύρω μας, δεν είναι πραγματικό. Είναι μια οπτασία, μια αυταπάτη.

Το περιβάλλον μας, αντικείμενα και άνθρωποι, δεν είναι αυτό που βλέπουμε, όπως το βλέπουμε. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα παρά κενό, με σκόρπια άτομα που ενώνονται σε γαλαξίες δισεκατομμυρίων ατόμων για να φτιάξουνε κάθε δέντρο, κάθε πέτρα, κάθε άνθρωπο που "βλέπουμε" γύρω μας.

Δεν βλέπουμε την πραγματικότητα του σύμπαντος του οποίου αποτελούμε ομοούσιο και προαιώνιο μέρος και του οποίου είμαστε η αυτοσυνείδηση. Βλέπουμε την δική μας, φαντασιακή πραγματικότητα. Οπότε, το να την γαρνίρουμε και να την εξωραΐζουμε με τις φαντασιακές ιστορίες και εικόνες μας, δεν είναι και τόσο τραβηγμένο από τα μαλλιά. Όλη μας η ύπαρξη είναι μια φαντασίωση. Ακόμα και αυτό που νομίζουμε ότι είναι πραγματικότητα. Ιδίως αυτό που νομίζουμε ότι είναι πραγματικότητα.

Και οι αισθήσεις μας, και τα βιολογικά μας όργανα, μάτια, αυτιά, εγκέφαλος, που μας δίνουν την αυταπάτη αυτή, τα αντικείμενα, τα σχήματα, τα χρώματα, το φως, που δεν είναι τίποτα άλλο από άτομα και ενέργεια, ακόμα και οι αισθήσεις μας και τα βιολογικά αυτά όργανα είναι φυλακισμένα σε τρεις διαστάσεις και σε γραμμικό χρόνο μιας κατεύθυνσης --μία χωρική πραγματικότητα που υποδιαιρεί τον χωροχρόνο σε χώρο (σε τρεις διαστάσεις) και γραμμικό χρόνο μιας κατεύθυνσης (από το λεγόμενο "παρελθόν" στο λεγόμενο "μέλλον").

Όμως στο σύμπαν ούτε αυτά υπάρχουν όπως τα αντιλαμβανόμαστε με την βιολογία μας. Υπάρχουν περισσότερες από τρεις διαστάσεις και ο χρόνος είναι μία ακόμα διάσταση --δεν είναι γραμμικός. Στο σύμπαν (υπεράνω εκείνου του σύμπαντος που αντιλαμβανόμαστε) δεν υπάρχει πριν και μετά, ούτε δεξιά-αριστερά, πάνω ή κάτω.

Αυτά βλέπω όταν κοιτάω γύρω μου και όταν αισθάνομαι τον χρόνο --αυτά τα καταλαβαίνω, υποθετικά αν όχι πραγματικά (είναι άραγε αυτό η δική μου φαντασίωση; τότε, τι υπάρχει πραγματικά; τίποτα [που να μπορεί ο άνθρωπος να καταλάβει]). Κοιτάζω άτομα, πρωτόνια, νετρόνια, ηλεκτρόνια, που τα ίδια αποτελούνται από τα δομικά υλικά του σύμπαντος τα οποία βρίσκονται στην κβαντική μηχανική, αισθάνομαι ενέργεια, και τα αποδίδω σαν εικόνες φαντασιακές. Όμως η γνώση του πόσο απατηλός είναι ο γραμμικός χρόνος και τα αντικείμενα που εικονογραφεί το μυαλό μου δεν με αποτρέπουν από την ζωή μας, δεν με κάνουν να σκεφτώ πως δεν υπάρχει νόημα. Η βιολογική μου πραγματικότητα δεν είναι για μένα παρά άλλη μία κινηματογραφική ταινία, μια εικονογράφηση που την χρησιμοποιώ μόνο για να αισθανθώ ακόμα μεγαλύτερο δέος, χαρά και έξαρση για το υπέροχο αυτό πράγμα που είναι η ύπαρξη --την οποία δεν έχω τη βιολογική ικανότητα να κατανοήσω καν. Έχω όμως την φαντασία να υποθέσω και να βρω την θέση μου στο σύμπαν. Μία θέση που καταστεί το "νόημα" χωρίς υπόσταση. Ψάχνοντας για νόημα θα έχανα την υπέρτατη απλότητα του ότι δεν χρειάζεται να υπάρχει νόημα. Τότε μπαίνουν όλα σε μιά πιο ρεαλιστική σειρά και θέση για μένα. Τότε δεν χρειάζομαι να δέχομαι σαν πραγματικές, αντί για καταναγκαστικές εικονογραφήσεις, τις κοινωνικές φαντασιώσεις που ρίχνουν τους ανθρώπους στο χώμα, στη λάσπη.