Σάββατο 31 Μαΐου 2014

Parapliroforisi










Και η Ιταλία και η Ελλάδα είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν και οι δύο το πρόβλημα ότι είναι πύλες αφίξεως προσφύγων/μεταναστών αλλά λειτουργούν πολύ διαφορετικά όσον αφορά το πως, ή κατά πόσον, εφαρμόζουν τους Ευρωπαϊκούς νόμους.

Στην Ιταλία, σήμερα:
  • Όταν αφιχθεί ένας πρόσφυγας γίνεται δεκτός σε ένα κέντρο άφιξης όπου καταγράφονται τα στοιχεία του.
  • Από εκεί, πολλές φορές μέσα σε ώρες αντί μέρες, μεταφέρεται σε ένα κέντρο σαν το δικό μας στο χωριό μας, όπου του παρέχεται στέγη, περίθαλψη και τροφή καθώς διεκπεραιώνονται τα χαρτιά του.
  • Πρώτα παίρνει άδεια παραμονής για τρεις μήνες. Μετά για άλλους τρεις μήνες. Κατά την διάρκεια των έξι αυτών μηνών δεν έχει δικαίωμα εργασίας.
  • Μετά από τους έξι μήνες και αφού έχει εισακουσθεί η προσωπική του περίπτωση σε τοπικό επίπεδο αυτοδιοίκησης, του δίνεται άσυλο στην Ευρώπη, και Άδεια Παραμονής και Εργασίας οπουδήποτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση για έναν αριθμό ετών (Κάμποσοι από εκείνους που φτάνουν εδώ έχουν ήδη νόμιμη οικογένεια με εργασίες σε κάποια άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και η οικογένειά τους είναι ο τελικός τους προορισμός).
  • Κατά τους πρώτους έξι μήνες, μπορεί να ταξιδέψει μόνο μέσα στην Ιταλία (χώρα υποδοχής και διεκπεραίωσης) αλλά δεν μπορεί να εργαστεί, και πρέπει να επιστρέφει στον επίσημο χώρο παραμονής του, στην δικαιοδοσία της αρχής που διεκπεραιώνει τα χαρτιά του, τουλάχιστον μιά-δυό μέρες την εβδομάδα.
  • Αν ένας πρόσφυγας εξαφανιστεί και βγει από το σύστημα, τότε θεωρείται παράνομος, και όταν τον βρουν τον επαναπατρίζουν. Όσο παραμένουν στο σύστημα της Ιταλίας και της Ευρώπης θεωρούνται νόμιμοι, εν ανομονή εγκρίσεως ασύλου.
  • Η Ευρωπαϊκή ένωση διαθέτει 30 Ευρώ την ημέρα ανά πρόσφυγα για την συντήρησή του. Δηλαδή, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει διαθέσει από τις 23 Μαρτίου μέχρι σήμερα για τους πρόσφυγές μας €51.750 (30 x 25 πρόσφυγες x 69 ημέρες = πενήντα μία χιλιάδες επτακόσια πενήντα Ευρώ) στο Δημαρχείο μας.
  • Από αυτά τα €30 την ημέρα, €2,50 πρέπει να δίνονται σε κάθε πρόσφυγα σε μετρητά ώστε να μπορεί να αγοράζει κάτι για τον εαυτό του κάθε 'βδομάδα (€ 17,50 την εβδομάδα) και να κινείται στο χωριό και την περιοχή μας ελεύθερα.
  • Δηλαδή, στην περίπτωσή μας, τα μαγαζιά μας και η οικονομία μας μπορούν να δέχονται €437,50 την εβδομάδα από τους 25 πρόσφυγές μας, συν τους μισθούς (εργασία) των ντόπιων ανθρώπων που ασχολούνται με τον Ξενώνα μας, συν τα χρήματα που πληρώνονται από την Ευρώπη για τροφή και συντήρηση και στέγη στο Δημαρχείο και στα ντόπια μαγαζιά και συνεταιρισμούς... Ο Δήμος μας και η οικονομία μας δέχεται €750 την ημέρα, €5.250 την εβδομάδα, συνολικά για τους 25 πρόσφυγες μας.

Αν διάβασε κανείς το παραπάνω, και αν το συνέκρινε αυτόματα με αυτά που ξέρετε για τους δικούς σας πρόσφυγες στην Ελλάδα, σίγουρα θα είδατε μερικές διαφορές...

Ίσως και να ρωτήσατε ποιός είναι ο λόγος που εσείς τα ξέρετε διαφορετικά. 

Ίσως ο λόγος είναι ότι σας δουλεύουνε οι επιτήδειοι που επιζητούν την αντίδρασή σας για να τους δώσετε ψήφο, να φάνε κάτι κι εκείνοι ως κοτζαμπάσηδες των ραγιάδων. Ίσως επειδή η Ελλάδα είναι ένα κράτος χωρίς αστυνόμευση. Ο έμφυτος αναπόσπαστος ρατσισμός της Ελληνικής κοινωνίας και η έμφυτη, αναπόσπαστη ξενοφοβία του μέσου Έλληνα, συνδυαζόμενη με το κλασσικό Ελληνικό δυαδικό κόμπλεξ ανωτερότητας-κατωτερότητας δεν βοηθούν, καθώς χάβετε ότι θέλετε να χάψετε... ("Δυαδικό κόμπλεξ ανωτερότητας-κατωτερότητας" είναι όταν πιστεύει κανείς ότι όλοι τον θεωρούν κατώτερο ενώ ο ίδιος ξέρει ότι είναι ανώτερος από όλους)

(Και μην αρχίσουμε για την "Ελληνική φιλοξενία"... Από του "φιλόξενους", πόσοι το κάνουν για τα λεφτά του τουρίστα και πόσοι απλά για να πούνε "κοίτα τι φιλόξενος που είμαι!"
κοιτώντας στον καθρέφτη καθώς το διαλαλεί)

Γνωρίζοντας την Ευρωπαϊκή πραγματικότητα και την εφαρμογή στην Ιταλία, κοιτάζει κανείς την Ελλάδα και ρωτά σε ποιόν πλανήτη άραγε να βρίσκονται η Ελλάδα και οι Έλληνες.


Παράνομη η επ’ αόριστον κράτηση μεταναστών
Απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου,
αντίθετη γνωμοδότησης του Νομικού Συμβουλίου, δικαιώνει αφγανό υπήκοο.
Το Βήμα


Εκτόξευση του αριθμού παράνομων μεταναστών


Αν δεν σας αρέσουν οι νόμοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και θέλετε, όπως γράφουν όλοι από αριστερά ως δεξιά στα σχόλια τους στις εφημερίδες, να αφεθούν οι πρόσφυγες να πνιγούν στο Αιγαίο ή να φυλακιστούν ή να σταλούν πίσω στην χώρα τους, τότε, αν δεν σας αρέσουν οι νόμοι σας, πηγαίνετε στις Βρυξέλες και στο Στρασβούργο και αλλάξτε τους, ή ξεκουμπιστείτε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να μη σας βλέπουν και οι δυστυχισμένοι σαν πύλη της Ευρώπης και περιμένουν από σας ανθρωπιά (!) περπατώντας το μήκος Ηπείρων για να έρθουν στο κατώφλι σας (όπως οι παππούδες σας και οι γιαγιάδες σας έφτασαν στην Αμερική, την Αυστραλία, την Γερμανία και όλον τον κόσμο).

Αλλά, όσο επιλέγετε να παραμένετε στην Ευρώπη (οι ίδιοι ως οικονομικοί λαθρομετανάστες δανεικών), προτείνω να πληροφορηθείτε λίγο καλύτερα και να μειώσετε την ένταση ήχου της απέραντης ρατσιστικής βλακείας την οποία συνεπάγεται η παραπληροφόρηση που αποδέχεστε επειδή σεγκοντάρει τις απόψεις των περισσότερων.

Μπορεί άραγε κανείς να εξηγήσει γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει τα ίδια, και να έχετε και 'σεις τα ίδια Ευρωπαϊκά χρήματα όπως η Ιταλία σε τοπικό επίπεδο αυτοδιοίκησης; Και η Ιταλία τους άφηνε να πνιγούνε, αλλά το τροπάρι άλλαξε πρόσφατα. Εσείς πότε θα αλλάξετε το δικό σας;














Αιτιολογία




Μπορεί κάποιος να αιτιολογήσει την αφαίρεση των γωνιών του Παρθενώνα;
Ξέρεται πόσες δικαιολογίες έχουν ακούσει όσοι τουρίστες είδαν το αντικείμενο του ταξιδιού τους κατακρεουργημένο;







Ορίστε και δυό λέξεις οι έννοιες των οποίων είναι κεντρικές στην Ελληνική ζωή: Η Δικαιολογία και η Αιτιολογία. Ο κάθε δικαιολογούμενος παρουσιάζει την δικαιολογία του ως αιτιολογία. Και κάποια στιγμή κάποιος πάει να του αποδείξει ότι η δικαιολογία του είναι απλή δικαιολογία και όχι αιτιολογία.

Και τότε... τότε παίρνει μπρος η καταπληκτικότερη άμυνα που μπορεί ισχυρογνώμων άνθρωπος να ραφινάρει σαν τέχνη. Μια τέχνη που ανθίζει στην Ελλάδα περισσότερο και σε υψηλότερες σφαίρες από οπουδήποτε αλλού: Η εκτροπή της συζήτησης προς παραπλανητική κατεύθυνση, για να οχυρώσουμε την αιτιολογία άλφα, δευτερόλεπτα πριν αποδειχτεί ότι δεν είναι παρά μία απλή δικαιολογία.
- Μου λες για το άλφα, αλλά κοίτα που το βήτα είναι χειρότερο!
- Μα τώρα μιλάμε για το άλφα και όχι για το βήτα!
- Δεν έχει σημασία το άλφα εφ' όσον υπάρχει το βήτα. (Η τεχνική του να αποφύγεις την απόδειξη οτι βρίσκεσαι σε πλάνη, δείχνοντας προς άλλη κατεύθυνση κι ας αναγκάζεσαι έτσι να μειώσεις την σημασία του αρχικού θέματος)
... και ου το καθ' εξής... γάμα, δέλτα, έψιλον και λοιπά. Γλιστράει δεξιά-αριστερά σαν το φιδάκι τον Διαμαντή.

Όσο πλούσιο και να είναι ένα τραπέζι με εξαίσια εδέσματα και μπόλικο ψαχνό, έρχεται κάποτε η ώρα που στο τραπέζι δεν έχουν μείνει παρά αποφάγια και κόκαλα. Κάποτε, εδώ γεννήθηκε η Φιλοσοφία, πριν πολύ, πολύ καιρό. Τώρα πια δεν έχει μείνει 'δω πέρα τίποτα: μόνο η δικαιολογία, η οποία από τεχνική έχει αναχθεί σε τέχνη. Η Φιλοσοφία μπορεί να αιτιολογήσει. Κάποτε όμως καταλήγει, και καταντά, εργοστάσιο δικαιολογίας, όταν μείνουμε από ψαχνό και γλείφουμε μόνο αποφάγια.

Η αιτιολογία, βλέπετε, έχει να κάνει με την ανάλυση της αιτίας. 
Η δικαιολογία όμως αναλύει το δίκαιο, και το δίκαιο είναι πάντα υποκειμενικό. 
Η αιτιολογία μπορεί να οδηγήσει και σε συμπεράσματα που δεν μας αρέσουνε. 
Η δικαιολογία όμως πάντα βγάζει την υποκειμενική άποψη του δικαίου του καθενός λαμπίκο.

Το πλεον σύνηθες: ο μετοτοπισμός της ευθύνης:
- Κύριε Πρόεδρε, με τσάντισε! Γι' αυτό τον σκότωσα!
- Παραδέχεσαι ότι είσαι δολοφόνος;
- Μα εγώ τον σκότωσα ανθρωπιστικά, σε ένα δευτερόλεπτο! Κοιτάχτε τον άλλον που βασάνιζε τα θύματά του ώρες πριν τα σκοτώσει! Γιατί δεν κυνηγάτε εκείνον;

Αυτή, κατά τα φαινόμενα, είναι η βάση της δημόσιας συζήτησης στην Ελλάδα του σήμερα.

Και μία συζήτηση από την πραγματικότητα (12/2010):
- Ο Χί_ _ _ρ έπρεπε να είχε ξεκάνει όλους τους Εβρ_ _ _ _ς!
- Αυτός που τό 'πε αυτό είναι ρατσιστής, ναζί, υπάνθρωπος.
- Δικαιολογείται αυτός που το είπε αυτό γιατί είδε φωτογραφίες από την Γκάζα.

Και άλλη συζήτηση από την πραγματικότητα (2011-2012):
- Να εικάσουμε, με νόμο, την συναίνεση όλων των πολιτών σε κάτι, και αν διαφωνούν να υπογράψουν σε μια λίστα διαφωνούντων.
- Αυτό δεν είναι δημοκρατικό αλλά ολιγαρχικό ή και δικτατορικό.
- Όχι δεν είναι αντιδημοκρατικό, γιατί η λίστα θα είναι μυστική.

Και η παραλλαγή της αντεπίθεσης:
- Λεφτά υπάρχουνε!
- Δεν υπάρχει δεκάρα ρε μαλάκα!
- Ναι, γιατί εσύ τα έκλεψες όλα. Φέρτα πίσω! 
(αυτή η παραλλαγή μπορεί να πάει πινγκ-πονγκ επ' αόριστον)

Η λογική απόδωση (δικαιολογία ψηφου):
- Δεν αξίζει κανείς ψήφο.
- Ας ψηφίσουμε όποιον δεν έκατσε ακόμα σε καρέκλα, να δούμε μήπως ειναι διαφορετικός.

Και άλλα πολλά. Είμαι σίγουρος ότι κάτι θα σκεφτείτε κι εσείς σαν παράδειγμα.

Στα Ελληνικά:
Αιτιολογία: σπουδή της αιτίας 
Δικαιολογία: σπουδή του δικαίου 
Στα Αγγλικά: 
Αιτιολογία = Reasoning (εφαρμογή της λογικής) 
Δικαιολογία = Excuse: Ex (εκτός) causa (κατηγορία) [απαλλαγή από ευθύνη]



Ας ξεκινήσουμε από το να ξεχωρίσουμε, ανάμεσα σε αυτά που λέγονται καθημερινά, ποιά είναι αιτιολογίες και ποιά δικαιολογίες. Ο απλούστερος τρόπος είναι ο καθορισμός του ποιός μιλάει: Αν μιλάμε εμείς, αιτιολογούμε. Αν μιλάνε οι άλλοι, λένε δικαιολογίες.










Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Κοτέτσι












Ποιός είναι ο λόγος, κατά την γνώμη σας, για τον οποίον η Ελληνική Αστυνομία αποτελείται κατά το 50% από χρυσαυγίτες, όπως ισχυρίζεται ο τύπος τις τελευταίες δύο εκλογές; Αν υποθέσουμε ότι οι ισχυρισμοί αυτοί είναι γεγονός (δηλαδή ότι είναι μόνο 50%), πως μπορούμε να βρούμε τον συσχετισμό μεταξύ Αστυνομίας και Χρυσής Αυγής;

Στην επιφάνεια φαίνονται ασυμβίβαστες οργανώσεις: Η μία υποτίθεται ότι επιβάλει τον νόμο και η άλλη θεωρείται από την δικαιοσύνη ως "εγκληματική οργάνωση". Που λοιπόν βρίσκεται ο συνδετικός κρίκος;

Για να ξετυλίξω το νήμα θα ανατρέξω σε προσωπική μου εμπειρία. Το 2007 (φρέσκος από την Μασαχουσέτη, ο αφελής) κάλεσα για πρώτη φορά την Αστυνομία, το "100" για να "γράψει", και να επιβάλει να μετακινηθεί, ένα αυτοκίνητο το οποίο είχε "κλείσει" το δικό μου. Το δικό μου βρισκόταν σε ιδιωτικό μου χώρο, και η πρόσβασή μου στον δρόμο είχε κλειστεί από αυτοκίνητο που είχε παρκάρει με τις δύο ρόδες πάνω στο πεζοδρόμιο μπροστά στο αυτοκίνητό μου (αλλά δεν είχα πάρει από την πολεπωστηλένεδομία πινακίδες απαγορευτικές γιατί ο πολιτικός μηχανικός που ρώτησα μου είχε πει ότι οι πινακίδες κάνουν δέκα χιλιάδες, τα περισσότερα των οποίων για δωράκια).

Η Αστυνομία με πληροφόρησε ότι δεν μπορεί, από μόνη της, να "γράψει" το άλλο αυτοκίνητο, ούτε να επιβάλει την μετακίνησή του, αλλά, εγώ, μπορούσα σαν πολίτης να τους ζητήσω να του γράψουν πρόστιμο.

Με ενδιαφέρον, τους ζήτησα να μου το εξηγήσουν αυτό λίγο καλύτερα. Τα όργανα της Άμεσης Αδράνειας, ευγενέστατα μου εξήγησαν ότι όλα τα αυτοκίνητα στον δρόμο μου, και τα περισσότερα αυτοκίνητα στην συνοικία μου, και τα περισσότερα αυτοκίνητα στην Αθήνα, είναι παρκαρισμένα παράνομα. Μου εξήγησαν ότι η επίσημη στάση της Αστυνομίας είναι να μην δίνει κλήσεις, εκτός αν ένας πολίτης το ζητήσει επί τούτου για συγκεκριμένη περίπτωση.

Ας το σκεφτούμε λίγο αυτό: Επειδή όλοι είναι παράνομοι, η Αστυνομία το δέχεται αυτό σαν ντε φάκτο, δεν έχει την ρεαλιστική πιθανότητα να επιβάλει τον νόμο, και περιμένει πολίτες, σε μεμονωμένες περιπτώσεις, να τους ζητήσουν να τον επιβάλει. Αυτή είναι η ντε φάκτο πρακτική αντιμετώπιση του νόμου από την Ελληνική Αστυνομία.

Το ότι οι περισσότεροι πολίτες παρανομούν δεν είναι επειδή το θέλουν αλλά επειδή δεν γίνεται αλλιώς. Στην υδροκέφαλη πρωτεύουσα του 50% του πληθυσμού της χώρας, με στενούς μεσανατολίτικους δρόμους και αυθαίρετα όλα, απλά δεν υπάρχουν θέσεις πάρκινγκ για τα αυτοκίνητα των κατοίκων. Άρα, ή εγκαθίδρυση της παρανομίας είναι κάτι το φυσικό και γενικό.

Ζήτησα και γράψανε πρόστιμο, αλλά δεν μπόρεσα να μετακινήσω το παράνομα παρκαρισμένο αυτοκίνητο και δεν μπόρεσα να πάω στην δουλειά μου. Την επόμενη μέρα, ο γείτονας που πήρε το πρόστιμο κάλεσε την Αστυνομία και έδωσαν πρόστιμο στο δικό μου αυτοκίνητο μπροστά στον ιδιωτικό μου χώρο. Πήγα το πρόστιμο στον διευθυντή του Αστυνομικού τμήματος ο οποίος γελώντας το έσκισε. Αυτό είναι το κράτος σας και η κοινωνία σας. Συγχαρητήρια.

Μπαίνει επί σκηνής μια οργάνωση η οποία, μη εξαρτώμενη από το κράτος, μπορεί να επιβάλει την θέλησή της με τον τσαμπουκά, ξύλο, και δολοφονία.

Η διαφορά είναι ότι η παρακρατική "Αστυνομική Δύναμη" της Χρυσής Αυγής δεν ενδιαφέρεται για παρκαρισμένα αυτοκίνητα αλλά για μετανάστες, για "αριστερούς", και για ...μη αγνούς Έλληνες.

Από τις καθημερινές και εκατοντάδες χιλιάδες παρανομίες, μία ομάδα επέλεξε εκείνες που δεν τους αρέσουν, συμπλήρωσε με υποκειμενικές γνώμες και θέσφατα Χιτλερικά, και αστυνομεύουν επιλεκτικά, παράνομα και εγκληματικά, αποδεικνύοντας ότι η νόμιμη Αστυνομία είναι ευνουχισμένη. Και οι ευνούχοι ψηφίζουν τους μη ευνούχους. Και μετά οι εν κρατική στολή ψηφοφόροι καλούνται να αστυνομεύσουν τους "ένστολους" χρυσαυγίτες τους οποίους ψήφισαν.

Ένα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής, πέρα από τους χρυσαυγίτες ψηφοφόρους της Ελληνικής Αστυνομίας, είναι οι πολίτες που έχουν αγανακτήσει (και φοβηθεί) τόσο από την παντελή έλλειψη αστυνόμευσης στην χώρα, που επιλέγουν να υποστηρίξουν τους αυθαίρετους "αστυνομικούς" για τους αυθαίρετους λόγους τους.

Είναι αυτό δικαιολογία για την αγράμματη, ρατσιστική, φασιστική και ναζιστική συμπεριφορά των ψηφοφόρων. Φυσικά όχι. Είναι όμως η αιτία την οποία κανείς δεν θέλει να ακούσει (δεν θέλει κανείς να την ακούσει γιατί η αιτία αυτή μιλάει στο ότι πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, και αυτό κανείς δεν το θέλει). Την Χρυσή Αυγή, η κοινωνία που γέννησε το κράτος σας την γέννησε. Εσείς, όλοι. Ο καθένας με τον τρόπο του.

Αν θέλετε να καταπολεμήσετε την Χρυσή Αυγή, πρώτα φτιάξτε κράτος, και μετά αστυνομεύεστε το νόμιμα, για να μην βρίσκουν αρκετοί εκ των συμπολιτών σας δικαιολογία για να θέλουν τους τραμπούκους ναζί εγκληματίες...

Μία κοινωνία χωρίς αστυνόμευση θα εξελίξει αυθαίρετη αστυνόμευση
, η οποία, όταν δεν έξαρτάται από τους αναστυνόμευτους νόμους του κράτους, θα γράψει ότι νόμους θέλει εκείνη, από όποια ομάδα προλάβει να έρθει καπάκι.

Και όταν προτείνω να "φτιάξετε κράτος" δεν εννοώ να ψηφίσετε το κάθε τσογλάνι, τραμπούκο ή ταχυδακτυλουργό που σας υπόσχεται να πραγματοποιήσει όλες τις ονειρώξεις σας (αυτά που θέλετε μόνο εσείς μπορείτε να τα πραγματοποιήσετε και κανείς δεν θα τα πραγματοποιήσει για σας --και εξαρτάται επίσης από το αν αυτά που θέλετε είναι όνειρα ή ονειρώξεις), αλλά, να σταματούσατε να πετάτε τα σκουπίδια σας στους δρόμους, να αρχίζατε να τηρείτε τους νόμους και να τους αλλάζατε μόνο δια μέσου του νομοθετικού κλάδου του κράτους σας, να σκεφτόσασταν μήπως η γραφειοκρατεία είναι το όπλο της ολιγαρχίας (παραδόξως η Αριστερά έχει περισσότερη γραφειοκρατία από την Δεξιά --σκεφτείτε το) και ότι οι σφραγίδες είναι υποκατάστατα πέους για τους μη έχοντες. Ότι το σύστημα του κράτους δεν είναι δυνατόν να είναι χτισμένο πάνω στην υπόθεση ότι οι πολίτες είναι ψεύτες. Να διδάσκατε στα παιδιά την πανανθρώπινη πραγματικότητα και όχι μόνο τα απωθημένα σας, να δείχνατε σεβασμό στον διπλανό αντί να θέλετε να αποδεικνύετε συνέχεια την "ανωτερότητά" σας μουντζώνοντας όλους τους άλλους. Να διδάσκατε δια παραδείγματος ότι δικαιώματα υπάρχουν μόνο συνάμα με υποχρεώσεις. Μετά, αφού θα τα κάνατε αυτά, για πρώτη φορά στην Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας, τότε θα μπορούσατε να εκλέξετε εκείνους από ανάμεσά σας που θα τα προωθήσουν στο όνομά σας και υπό την συνταγματικά θεσμοθετημένη επίβλεψή σας... (το τωρινό Ελληνικό Σύνταγμα είναι κατά την γνώμη μου μία φεουδαρχική ασυνάρτητη αρλούμπα γεμάτη τρύπες προς υποκειμενική ερμηνεία, και η τραγωδία είναι ότι αρκετοί το παρουσιάζουν ως παράδειγμα προς μίμηση). Αλλιώς φοβάμαι ότι θα πηγαίνετε πάντα από τον Ανδρέα στον τσίπρα και από τον  Σαμαρά στην Χρυσή Αυγή...







Τελικά κατάλαβα, νομίζω, μια σημαντική διαφορά μεταξύ των Ούνα Φάτσα, Ούνα Ράτσα Ιταλών και Ελλήνων. Και οι μεν και οι δε διακόπτουν ο ένας τον άλλον σε συζητήσεις, και με τις διακοπές κανείς δεν προλαβαίνει να αρθρώσει νόημα και πραγματική συζήτηση δεν γίνεται.

Ποτέ. Αλλά! Οι Ιταλοί, μεταξύ τους, και οι Έλληνες, μεταξύ τους, διακόπτουν ο ένας τον άλλον για διαφορετικούς λόγους (το έχω μελετήσει κοινωνιολογικά το πράμα...):

- Οι Ιταλοί διακόπτουν μόλις νομίσουν ότι κατάλαβαν τι πρόκειται να πει ο άλλος για να δείξουν χαρούμενα ότι κατάλαβαν ήδη.
- Οι Έλληνες διακόπτουν μόλις
νομίσουν ότι κατάλαβαν τι πρόκειται να πει ο άλλος για να διορθώσουν το λάθος του και να του εξηγήσουν αυτά που δεν καταλαβαίνει.

Και το τεστ στον δοκιμαστικό σωλήνα: Επειδή μιλάω λίγα κορακίστικα Ιταλικά, οι Ιταλοί προσπαθούν να καταλάβουν τι διάολο λέω και γι' αυτό δεν με διακόπτουν μέχρι να καταφέρουμε και οι δύο να επικοινωνήσουμε (ναι, εκλέξανε και βάλανε στο Δημαρχείο κάποιον που δεν μιλάει Ιταλικά --έχει την σοφία του κι' αυτό). Έτσι, οι Ιταλοί συνεννοούνται μαζί μου καλύτερα από ότι συνεννοούνται μεταξύ τους. Ενώ οι Έλληνες πάντα μου υποδεικνύουν τι είναι αυτά που δεν κατάλαβα χωρίς να έχουν ακούσει λέξη από ότι στην ευχή θά είχα πει αν δεν με είχαν διακόψει. Αποτέλεσμα: μαθαίνω περισσότερα από τους Ιταλούς παρά από τους Έλληνες --γιατί οι Ιταλοί απαντάνε σε εμένα και μου επιτρέπουν και εμένα να καταλάβω τι εννοούνε εκείνοι, ενώ οι Έλληνες, διακόπτοντας, απαντούν ...στον εαυτό τους (τα πρώτα δύο-τρία χρόνια αυτού του μπλογκ [ειμαστε στο πέμπτο], κάμποσα σχόλια απεδείκνυαν ότι ο συγγραφεύς του σχολίου δεν είχε διαβάσει ουτε την μισή ανάρτηση στην οποία σχολίαζε).

Ο Έλληνας γνωμοδότης είναι σαν τους μάρτυρες του γιεχωβά: πάντα λέει τα ίδια και τα ίδια να τα ακούσει ο ίδιος να βγαίνουν απ' το στόμα του, ότι θέμα και να υποτίθεται ότι έχει η συζήτηση, στα ίδια το γυρνάει. Στα Ελληνικά, η συζήτηση είναι μονόλογος. Σαν τον φοβισμένο, αμόρφωτο, μονότονο, μονόλογο της υπερίσχυσης του ισχυρότερου της Χρυσής Αυγής --ο μονόλογος που έχει την ανάγκη να παριστάνει ότι κάτι σημαντικό είναι, και ότι δεν είναι απλώς ογδόντα φοβισμένα κιλά κιμά.













Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Έλαβον





Μια ευτυχισμένη μέρα στο πλαϊνό μπαλκόνι του Δημαρχείου

Οι τρεις από τους τέσσερεις πρώτους:
Στην μέση, πρώτη, η Κλαούντια, 29 ετών, δεύτερη η Σάρα, 21 ετών, και εγώ, 55.

Ο Λουίτζι, ο καινούργιος Δήμαρχος, 53 ετών, στο 65,5%, και ο καινούργιος του Κονσιλιέρε





Ξεκινώντας από τα εν οίκω που βγήκανε στον Δήμο των χωριών Πόρτικο, Μποκόνι και Σαν Μπενεντέτο, χτες με τις Δημοτικές Εκλογές, το όνομά μου το βγάλανε τέταρτο από τα δεκαφτά που είχαν υποψηφιότητα.

Εγγεγραμμένοι: 686
Ψήφισαν: 478
Αποχή: 30%
Λευκά και άκυρα: 58, 12%

Έγκυρα ψηφοδέλτια: 420
"Ινσιέμε"-Παρτίτο Ντεμοκράτικο (κεντροαριστερά): 275, 65.48%
"Κομούνε Μπένε Κομούνε" (κεντροδεξιά): 145, 34,52%
Με τις 420 ψήφους και για το δύο κόμματα δώθηκαν από τους ψηφοφόρους 260 προτιμήσεις που μοιράστηκαν ανάμεσα σε 17 υποψήφιους.




Με ένα φίλο κεντροδεξιό ο οποίος όμως υπερήφανα ψήφισε εμάς και προτίμησε εμένα...

Μέλη της διοίκησης δασοφυλακής και της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Μου φαίνεται ότι η τοπική αυτοδιοίκηση θα επιμείνει να κοβονται περισσότερα πρόστιμα από την δασοφυλακή
για τους μοτοσυκλετιστές που νομίζουν τον δρόμο μας για πίστα τους...
"Αγάπη μου, πόσα πρόστιμα έφερες σήμερα για το ταμείο;"



Οι πρώτοι πέντε ήταν από το δικό μας ψηφοδέλτιο
Πρώτη η Κλαούντια με 33 προτιμήσεις, 29 χρονών. Δεύτερη η Σάρα με 31 προτιμήσεις, 21 ετών. Τρίτη η Φλωριάνα με 27, 67 ετών, και τέταρτος εγώ, 55 χρονών, με 22 προτιμήσεις. Επίσης με 22 ήρθε η Ρομπέρτα, 49 ετών, αλλά τις ριχνω μερικά χρονάκια οπότε με τον εκλογικό νόμο θεωρούμαι τέταρτος. 


Την εβδομάδα που μας έρχεται θα οργανώσουμε την διοίκηση, τι υπευθυνότητες θα έχει ο καθένας, κλπ... θα σας τηρήσω ...ενήμερους.





Σε άλλα νέα, στην Ελλάδα η σημαντικότερη νίκη καταγράφτηκε από την Χρυσή Αυγή, με κοντά στο 10% στην χώρα και στο 17% στην Αθήνα. Ντροπή σας, μαλάκες. Και εσείς που τους ψηφίσατε, και οι υπόλοιποι που επιτρέψατε στους ψηφίσαντες να ανθίσουν ανάμεσά σας με τον καρκίνο που ποτίσατε την κοινωνία σας και τα μυαλά σας. Το διαζύγιό μου με την χώρα στην οποία γεννήθηκα μπορεί πλέον να θεωρηθεί οριστικό λόγω αγεφύρωτων διαφορών χαρακτήρα.

Ο τσίπρας δυστυχώς δεν έπιασε τα νούμερα που έπρεπε για να γίνει πρωθυπουργός την Δευτέρα το πρωί κι' έτσι πρέπει να περιμένουμε μέχρι την Τρίτη το πρωί, άντε Τετάρτη, ή, μάλλον, θα κοιλοπονέσετε καναδυό χρόνια ακόμη μέχρι να το περάσετε και αυτό να ησυχάσετε.

Στην Γαλλία, η ακροδεξιά θριάμβευσε.

Στην Γερμανία το Τέταρτο Ράιχ επέζησε.

Στην Ιταλία ο τσίπρας έπιασε 4% (όπου και ανήκει) [Τρία τα δικά του κι' ένα που του δώσανε οι ιντελεκτουέλ]. Κέρδισε το Παρτίτο Ντεμοκράτικο.

Στην Σουηδία ένας οδηγός λεωφορείου, σταμάτησε, μπροστά σε όλους τους επιβάτες, να παρηγορήσει ένα κοριτσάκι που είχε πέσει από το ποδήλατό του στον δρόμο και έκλεγε. Οι περισσότεροι Έλληνες σχολιαστές κάτω από το σχετικό άρθρο στην εφημερίδα Τα Νέα, σχολίασαν ότι ο οδηγός του λεωφορείου πρέπει σίγουρα να είναι παιδεραστής ή ομοφυλόφιλος. Έχετε πραγματικό και σοβαρό πρόβλημα σα λαός: το ξέρετε;


Πάντως, ο σημαντικότερος άνθρωπος στον πλανήτη, αυτές τις μέρες, αναδεικνύεται ο Επίσκοπος της Ρώμης, Φραγκίσκος ο Πρώτος. Σκεφτείτε το. Αν παρακολουθείτε τα Νέα...






Εν τω μεταξύ, περπατώντας στο χωριό...





























Κυριακή 25 Μαΐου 2014

Ψηφοφορία






Τρία χωριά, ένας Δήμος, κάπου 800 ψυχές: κάπου 200+150+400...

Ένα Δημαρχείο για τρία χωριά, 16 χιλιόμετρα μεταξύ τους







Άρχισα να ψηφίζω την δεκαετία των '70 στην Ελλάδα, και αρχές των '90 στην Αμερική. Και ψηφίζω και στην Ιταλία από το 2008. Άντε, σε άλλα 10-20 χρόνια να ψηφίζω και στο Θιβέτ. Αν και στο Θιβέτ έχουν Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και δεν ψηφίζουνε εκεί.

Από όλες τις ψήφους που έχω ρίξει, οι ωραιότερες στιγμές, μέχρι σήμερα, ήταν όταν ψήφισα τρεις ξεχωριστές φορές τον Τέντυ Κέννεντυ για γερουσιαστή μου. Ήταν ψήφος από την καρδιά με περηφάνια. Και όταν ψήφισα τον Κλίντον. Και όταν ψήφισα τον Ομπάμα από την Ιταλία με ψήφο απόντος από την χώρα, μέσω ίντερνετ --που σου θυμίζει ότι τις Ηνωμένες Πολιτείες τις κουβαλάς στην ψυχή σου όπου και αν είσαι...

Αλλά η σημερινή ψηφοφορία ήταν διαφορετική --πρωτόγνωρη. Σήμερα, πίσω από το παραβάν, διάλεξα και ψήφισα το όνομά μου. Δεν το έβαλα εγώ στο ψηφοδέλτιο --άλλοι μου ζήτησαν να το βάλουν και εγώ αρκούσε να πω ένα "ναι", ή ένα "όχι". Ήταν το πιο δύσκολο αλλά και το πιο γρήγορο "ναι" που έχω πει ποτέ. Άλλωστε, στο Αμερικανικό μου λεξιλόγιο δεν υπάρχει "όχι", ούτε η λέξη "αδύνατο".

Στο λεξιλόγιό μου υπάρχουν οι λέξεις "καθήκον" και "υποχρεώσεις", και επειδή υπάρχουν αυτές οι λέξεις μπορεί να υπάρχει και η λέξη "δικαιώματα" (γι' αυτό και δεν ταιριάζω στην Ελλάδα... όπου όλοι έχουν δικαιώματα αλλά κανείς δεν έχει υποχρεώσεις ή καθήκον).

Εδώ στην Ιταλία, στην αυτοδιοίκηση, υπάρχουν λίστες υποψηφίων. Η δική μας λίστα λέγεται "Μαζί", και είναι άμεσα συνδεδεμένη με το Δημοκρατικό Κόμμα (Παρτίτο Ντεμοκράτικο). Στην Λίστα είναι ένας υποψήφιος Δήμαρχος συν δέκα υποψήφιοι σύμβουλοι. Οι εκλογείς βάζουν ένα μεγάλο "Χ" πάνω στο λογότυπο της Λίστας μας, και μπορούν, αν θέλουν, να γράψουν σαν προτίμηση ένα όνομα από τα δέκα των υποψηφίων συμβούλων.

Από τους δέκα υποψήφιους σύμβουλους, οι εφτά με τις περισσότερες προτιμήσεις θα μπουν στο συμβούλιο. Εκείνος ή εκείνη με τις περισσότερες προτιμήσεις θα γίνει αντιδήμαρχος, και ο δεύτερος και τρίτος θα γίνουν "ασεσόρι" (εκτιμητές/ελεγκτές). Ο Δήμαρχος, ο αντιδήμαρχος και οι δύο ασεσόρι είναι το "εκτελεστικό". Και θα μπουν και τρεις σύμβουλοι από το κόμμα που θα έρθει δεύτερο.

Κανονικά ο Δήμαρχος βάζει αντιδήμαρχο και ασεσόρι όποιους θέλει και φιλαράκια από εκτός λίστας, αλλά ο δικός μας υποψήφιος ανακοίνωσε ότι τις θέσεις αυτές στην δική του υποψηφιότητα θα τις πάρουν εκλεγμένοι από την λίστα με σειρά εκλογής. Είναι κι' αυτό μιά αλλαγή....

Αν εκλεγώ θα είναι ενδιαφέρον γιατί, βάση της Αμερικανικής μου νοοτροπίας με την οποία ζω, θα πάρω τις υποχρεώσεις μου και τα καθήκοντά μου σοβαρά.
Πολλοί από εκείνους που μου είπαν ότι θέλουν να με ψηφίσουν μου είπαν ότι θα το κάνουν για να έχουν εκείνοι φωνή στο Δημαρχείο --επειδή ξέρουν ότι εγώ θα μιλάω και δεν θα κάθομαι βουβός όπως γίνεται χρόνια τώρα στα συμβούλια. Έτσι είπανε.

Πάντως είναι ωραίο συναίσθημα να ψηφίζει κανείς το όνομά του στις εκλογές --σκεπτόμενος το τι σημαίνει αυτό, κοιτώντας τους άλλους που μόλις ψήφισαν ή περιμένουν να ψηφίσουν.
..






Έξω από το παλιό σχολείο (έχει κλείσει πια και τα παιδιά πάνε 12 χιλιόμετρα από τις κορδέλες κάθε μέρα),
που το κάνουμε εκλογικό κέντρο κάθε εκλογές.
Εδώ, από τις προκριματικές του Μαρτίου.













Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Εμπρός!




Άντε, κάντε μου μια χάρη, βγάλτε τον πρωθυπουργό να το περάσουμε κι αυτό, να πάμε παρακάτω μια ώρα αρχύτερα...




Καλή Κυριακή!















Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Φαινόμενα













Ο τσίπρας ηγείται του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, μια ενότητα γεννημένη στην πολυφωνία. Επίσης ηγείται της Ιταλικής Λίστας των Ευρωεκλογών "Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα". Οι Έλληνες ψηφοφόροι του γαργαλιούνται εύθυμα και με περηφάνια περισσή από το γεγονός ότι ο αγαπητός ηγέτης έχει βούλα επικύρωσης από την γειτονική χώρα Ούνα Φάτσα Ούνα Ράτσα. Οι Ιταλοί ψηφοφόροι που του κάθονται γαργαλιούνται από το γεγονός του ότι έρχεται από το εξωτερικό και δη την Μπέλα Γκρέτσια.

Ποιός όμως είναι ο Πρόεδρος του (πολυφωνικού) Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, και ποιός είναι ο ηγέτης της Άλλης Ευρώπης με τον Τσίπρα; και που, εκεί ανάμεσα, βρίσκεται ο άνθρωπος που λέγεται αλέξης τσίπρας; (μιά που, κατά περίεργο τρόπο, η Ελληνική του ενσάρκωση αντιτίθεται της Ιταλικής και η Ιταλική της Ελληνικής)

Η Ιταλική του ενσάρκωση είναι σίγουρα περισσότερο ειλικρινής γιατί είναι προσωποπαγής, τόσο, ώστε το όνομα του ηγέτη βρίσκεται στην ονομασία της Λίστας (σαν να λέγαμε Νέα Δημοκρατία Κωνσταντίνου Καραμανλή, ή ΠΑπανδρέου ΣΟσιαλιστικό Κίνημα): μια ονομασία που είναι η ίδια ένα σύνθημα το οποίο προωθεί και αναδεικνύει έναν συγκεκριμένο άνθρωπο-ηγέτη (θα ήθελε). Η Ελληνική του ενσάρκωση δημιουργήθηκε σε έναν συνασπισμό πολυφωνίας όπου ένα χρόνο τώρα προσπαθεί να ηγηθεί σε προσωποπαγές επίπεδο της πολυφωνίας μετατρέποντάς την σε προσωπικό όχημα (όπως κάθε Ελληνικό κόμμα δικομματισμού).

Αναρωτιέμαι πόσοι καταλαβαίνουν πόσο μάρκετινγκ και σκεπτικό έχει πέσει στις ανά τόπο και στιγμή παρουσιάσεις του προϊόντος "τσίπρας".

Το αξιοπερίεργο είναι ότι ο Ελληνικός λαός έδινε 3% στην πολυφωνία, αυτό το μετέτρεψε σε 26% προς το πρόσωπο του τσίπρα, και, η ειρωνεία θα είναι αν τα αποτελέσματα στην Ιταλία δώσουν στο πρόσωπο το 3% επικυρώνοντας έτσι το γεγονός ότι είτε ως συνασπισμός είτε ως άτομο ο τσίπρας ανήκει στο κάτω του 5%. Και, ότι τα έξτρα 23% στην Ελλάδα προέρχονται από αντίδραση εκείνων που δεν ενδιαφέρονται ποιόν θα ψηφίσουν, φτάνει να τιμωρήσουν εκείνους που σταμάτησαν να τους δίνουν δανεική ζωή και κότα (Πως τόλμησαν να τους κόψουνε το γλέντι αφού λεφτά υπάρχουνε!).
Γλιστρώντας μέσα στο Ιταλικό σκηνικό ο τσίπρας κατάφερε να αφήσει την μόνιμη εντύπωση (σε μερικούς) ότι έγινε δεκτός από την Ευρώπη, και την ίδια στιγμή σιγουρεύτηκε ότι το μελλοντικό του επάγγελμα θα είναι μόνιμα αντιπολίτευση του τσαμπουκά ή και περιθωριακός τσαμπουκάς. Έχει διαφορά ο ένας τσαμπουκάς από τον άλλον, αλλά, και τα δύο είδη προεξοφλούν ότι ποτέ δεν θα του επιβληθεί να παραδώσει έργα αντί μόνο για πάρλα.

Η πολιτική είναι η πραγματικότητα και το Χόλυγουντ τα όνειρα που μας βοηθάνε να επιβιώσουμε την καθημερινότητα. Είναι πλέον καιρός έξω από τα γραφεία της πολυφωνίας να αναρτήσουν την μεγάλη επιγραφή Τ Σ Ι Π Ρ Α Σ Γ Ο Υ Ν Τ.







Η Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα ιδρύθηκε 5 Μαρτίου 2014 στην Ρώμη από μερικούς Ιταλούς ιντελεκτουέλ.
Η συμμαχία που υποστηρίζει την Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα αποτελείται από:
- Αριστερή Οικολογική Ελευθερία,
- Κομουνιστικό Αναθεμελιωτικό Κόμμα,
- Συνεργείες, κινήματα και προσωπικότητες από την πολιτική κοινότητα,
και διάφορα μικρά κόμματα όπως:
- Δράση
- Αθεϊστική Δημοκρατία
- Ανεξάρτητη Δημοκρατία για την Σαρδηνία
- Εργατικό κόμμα
- Πειρατικό κόμμα
- Πράσινοι του Νότιου Τυρόλου.






Eρωτηματολόγιο






Να κι άλλη μία πολύ ..."ενδιαφέρουσα ψηφοφορία" στο Βήμα.








Οι ψηφοφορίες, οι σφυγμομετρήσεις, τα ερωτηματολόγια στα Ελληνικά μέσα (ενημέρωσης και) διασκέδασης, πάντα επιδεικνύουν με την φρασεολογία των ερωτήσεων την πλήρη ανικανότητα να κατανοηθεί και να διαμορφωθεί οποιαδήποτε ερώτηση με ευθές και καθαρό νόημα (άρα με εγκυρότητα στην απάντηση). Βέβαια, θα μου πείτε, γιατί να χάνει τον χρόνο του κανείς να κατανοεί και να διαμορφώνει ερωτήσεις σε μία χώρα όπου όλοι ξέρουν τις απαντήσεις.

Ποιο σύνθημα σας αντιπροσωπεύει περισσότερο;
Εδώ γίνεται άμεση συσχέτιση των πολιτικών κομμάτων. "Σταθερά βήματα μπροστά" κολλάει στην ΝΔ και "Ψηφίζουμε για την ζωή μας" κολλάει στον ΣΥΡΙΖΑ.  "Κανένα από τα δύο" κολλάει σε όλους τους άλλους και "Δεν Ξέρω / Δεν απαντώ" κολλάει σε εκείνους που δεν ταυτίζονται ούτε καν με όλους τους άλλους...

Δηλαδή, σε πρώτη ανάγνωση, το ερωτηματολόγιο μεταφράζεται ως εξής:

Ποιο κόμμα θα ψηφίσετε;
1. ΝΔ
2. ΣΥΡΙΖΑ
3. Άλλο
4. Δε μας χαίζεις;!

Όχι τόσο γρήγορα...
Σε βαθύτερο επίπεδο βλέπουμε ότι:
1. "Σταθερά βήματα μπροστά" αντιπροσωπεύει μια λογική, πραγματική αντιμετώπιση. Ποιός πολίτης και ψηφοφόρος, από τους Μαρξιστές-Λενινιστές μέχρι την ΧΑ δεν θα έλεγε ότι θέλει να προχωράει μπροστά, με σταθερά βήματα;
2. "Ψηφίζουμε για την ζωή μας" αντιπροσωπεύει μια αντιμετώπιση ρομαντική, ονειρική, ποιητική. Ποιός πολίτης και ψηφοφόρος, από τους Μαρξιστές-Λενινιστές μέχρι την ΧΑ δεν θα έλεγε ότι οι εκλογές είναι η ύψιστη ευκαιρία να θεμελιώσουμε το μέλλον μας και την ζωή μας;
3. "Κανένα από τα δύο" είναι η απάντηση της θετικής αντίδρασης: "Δεν έχεις καταλάβει. Κάτσε να σου εξηγήσω εγώ που κάνεις λάθος".
4. "Δεν Ξέρω / Δεν απαντώ" είναι η απάντηση της αδιαφορίας η οποία αφαιρεί εαυτόν από το σύνολο εις όφελος των άλλων που δεν αδιαφορούν.

Άρα, σε δεύτερη ανάγνωση, το ερωτηματολόγιο μεταφράζεται ως εξής:

Πως αποφασίζετε τι θα ψηφίσετε;
1. Με το μυαλό μου
2. Με την καρδιά μου
3. Με τα γεννητικά μου όργανα
4. Με τα γεννητικά σου όργανα

Τα ποσοστά των απαντήσεων δίνουν τα γνωστά ποσοστά του δικομματισμού όπως είχαν προ κρίσεως, δηλαδή όπως έχουν στο μεδούλι του εκλογικού σώματος πέρα από κατά καιρούς συναισθηματικές αντιδράσεις:
1. 43% στο πρώτο κόμμα
2. 33% στο δεύτερο κόμμα
3. 20% στα υπόλοιπα
4. 4% λευκά
Τα ποσοστά πέφτουν σχεδόν ακριβώς!

Όμως, το ερωτηματολόγιο δεν είναι δυνατόν να καταλογισθεί σαν σφυγμομέτρηση για ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ή προς κόμματα γενικότερα. Όσο και ο αναγνώστης να αποδίδει τα συνθήματα σε συγκεκριμένα κόμματα λόγω συγκυρίας, δεν είναι απαραίτητο ο αναγνώστης να ανήκει στην ΝΔ για να πει ότι θέλει σταθερά βήματα μπροστά, ούτε να ανήκει στο ΣΥΡΙΖΑ για να πιστεύει ότι ψηφίζει για την μελλοντική ζωή του. Δεν μπορεί άραγε κάποιος να πει ότι ψηφίζει σταθερά βήματα μπροστά και η ψήφος του είναι ψήφος για την ζωή και το μέλλον; Είναι μήλα και πορτοκάλια, λογική και ρομαντισμός. Για να απαντήσει κανείς το νούμερο 3, πρέπει αυτόματα να πει ότι δεν επιλέγει ούτε σταθερά βήματα ούτε συμμετοχή στο μέλλον: να απορρίψει και την λογική και τον ρομαντισμό --αυτό θα το κάνει κανείς μόνο αν δει τις πρώτες δύο ερωτήσεις σαν κομματικές, όταν δεν διαβάζει το γράμμα αλλά προτρέχει.

Τα συμπεράσματα του ερωτηματολογίου, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι ότι η ΝΔ προσπαθεί να έχει απήχηση στην λογική, ο ΣΥΡΙΖΑ στον ρομαντισμό, και στην Ελληνική κοινωνία υπάρχουν κάποια 40%-45% που αποζητούν την λογική και κάποια 30%-35% που καταφεύγουν στον ρομαντισμό, ενώ κάπου 20%-25% αντιδρούν. Αυτά τα ποσοστά δεν είναι προνόμιο της Ελληνικής μόνο κοινωνίας. Είναι αντιπροσωπευτικά σχεδόν παντού... και γνωστά, χωρίς την ανάγκη ερωτηματολογίου.














Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Συγκίνηση...








Το να ακούς τον πιό υπέροχο, συγκινητικό και μεγαλειώδη εθνικό ύμνο στην ιστορία των κρατών
είναι σαν να ψηφίζεις τσίπρα:
δάκρυα χαράς και συγκίνησης πριν ξυπνήσεις στην Σιβηρία.






Αν αυτό σας εξύπσωσε το είναι,
ή κι' αν ακόμα σας το εξύψωσε,
ακούστε κι αυτό να δώσετε ρέστα...

Σού 'ρχεται να αναπολείς τους καιρούς που αυτά έδειναν στον κοσμάκη την αίσθηση σημασίας...
πριν μπουν οι υπόνοιες ότι κάτω από κάθε ωραία επιστρωση σαντιγί ή σοκολάτας,
κρύβεται ένα πικρό και ξερό, προχτεσινό κέηκ...





Η ανάρτηση μου ήρθε καθώς θυμήθηκα την ταινία Reds του Γουώρεν Μπήτι και σκέφτηκα τι θα είχε δημιουργήσει ο Ντέβιντ Λην αν είχε αποφασίσει να κάνει μια ταινία όπου ο Λώρενς της Αραβίας συναντά τον Δόκτορα Ζιβάγκο...

Σύντροφοι, έτοιμοι για την Κυριακή;
















Τρίτη 20 Μαΐου 2014

Ουρλιαχτά













Κάθε είδος ζωής έχει την εποχή του, του ζευγαρώματος. Θυμάμαι πως περάσαμε την πέμπτη επέτειο του γάμου μας δέκα η ώρα το βράδυ ψηλά στο βουνό στο δάσος, μισή ώρα μονοπάτι από τον κοντινότερο χωματόδρομο, με σακίδια, ψωμί, τυρί, και σπουμάντε, καταγράφοντας για το εθνικό αρχείο με πυξίδα από που ακούγαμε τις φωνές των ελαφιών που έψαχναν για ζευγάρωμα (καθώς μερικά από τα ελάφια κατέγραφαν εμάς).

Τουλάχιστον ελάφια, σκύλοι, γάτες, λύκοι και όλα τα ζωντανά, ζευγαρώνουνε ουρλιάζοντας και βάζοντας τρικλοποδιές το ένα στο άλλο για να φτάσουν πρώτα στο ταίρι, σε τακτές και προβλέψιμες στιγμές του χρόνου. Οι πολιτικοί ζευγαρώνουν με τους ψηφοφόρους τους κάθε εκλογές, αλλά οι εκλογές γίνονται σε χρονικό αλαλούμ όποτε πλήξουν οι ψηφοφόροι και θέλουν κάτι καινούργιο να τους μπει. Μια αλλαγή βρε αδερφέ! Ή όποτε φτάσουν σε ανεξέλεγκτη στύση οι πολιτικοί. Ή και τα δύο.

Κατά τις ημέρες που η φύση των πολιτικών και του κορμιού των εκλογέων απαιτεί ζευγάρωμα, η λογική και η φρόνηση πετιούνται από το παράθυρο. Άλλωστε η σεξουαλική έξαρση χρειάζεται αυθορμητισμό --δεν είμαστε εμείς οι μεσογειακοί για ιεραποστολική στάση κάτω από τις κουβέρτες με κλειστά τα φώτα! Όποιος προλάβει το ταίρι του βρίσκει και το κάνει και κάνοντας κούνια-μπέλα από τον πολυέλαιο!

Εμείς, όσοι δεν περιμένουμε να ζευγαρώσουμε μόνο την εποχή του ζευγαρώματος, βλέπουμε θέαμα και ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Και, ιδίως από εδώ στο βουνό, στο χωριό, όπου, ούτε η κρίση φτάνει, ούτε οι πολιτικές ιδεολογίες και κόμματα έχουν περισσότερο νόημα από τον κάθε ξεχωριστό άνθρωπο, απολαμβάνουμε κοιτάζοντας τα σεξουαλικά όργια κάτω στην πεδιάδα που δίνουνε και παίρνουνε. Και την παίρνουνε. Αλλά η ζωή για μας κυλά σταθερή όποιος και να τελειώσει πρώτος κάτω στα μεγάλα εκλογικά κέντρα...

Και φέτος νόμιζα ότι θα βρισκόμασταν πάλι στον μικρό μας κόσμο, μακριά από τις πεδιάδες και ιδιαίτερα μακριά από το κωλοχανείο κάτω στα νότια. Αλλά δεν έμελλε να γίνει έτσι. Ψες βράδυ συναντηθήκαμε εμείς ο εσωτερικός κύκλος του Παρτίτο Ντεμοκράτικο μεταξύ μας να τα πούμε δίπλα στο καφενείο. Και ένας έφερε από το Παρτίτο Ντεμοκράτικο της πεδιάδας ένα πρότυπο του ψηφοδέλτιου των Ευρωεκλογών της επόμενης Κυριακής. Εδώ στο Ιτάλια, είναι ένα χαρτί με τα λογότυπα όλων των κομμάτων, και τρεις γραμμές δίπλα στο κάθε λογότυπο για να γράψεις μέχρι και τρία επίθετα της προτίμησής σου από τους θα-ήθελαν-να-είναι ευρωβουλευτές του κόμματος που διαλέγεις.

Πρέπει να κάνεις έναν μεγάλο σταυρό "Χ" πάνω από το λογότυπο του κόμματος της προτίμησής σου. Κι άμα θέλεις γράφεις και ονόματα προτίμησης. Αλλά πρέπει να το κάνεις προσεκτικά. Αν γράψεις τρία ονόματα πρέπει να είναι δύο άντρες και μία γυναίκα ή δύο γυναίκες και ένας άντρας. Έτσι και γράψεις τρεις άντρες ή τρεις γυναίκες, όλο το ψηφοδέλτιό σου είναι άκυρο! (σοβαρά). Αν γράψεις δύο ονόματα πρέπει να είναι ένας άντρας και μια γυναίκα (εδώ στην Ιταλία το σεξ το παίρνουμε πολύ σοβαρά -και έχουμε και το βατικανό όπου είναι το μόνο μέρος που επιτρέπεται να έχεις μόνο άνδρες στο τι κάνεις). Αν γράψεις μόνο ένα όνομα, ρώτησα, πρέπει να είναι τραβεστί; Κανένας δεν είχε απάντηση να μου δώσει.

Αλλά, εκεί, ανάμεσα στα δώδεκα λογότυπα κομμάτων για τις εκλογές, ανάμεσα στους Πράσινους (Βέρντι) και την Λέγκα Νορντ (που θέλουν να κάνουν δύο Ιταλίες, δύο χώρες, Βόρεια Ιταλία και Νότια Ιταλία), εκεί, ανάμεσα, είδα ένα πορτοκαλί λογότυπο με άσπρα γράμματα που έγραφε ΑΛΤΡΑ ΕΒΡΩΠΑ ΚΟΝ ΤΣΙΠΡΑΣ (Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα --αλλά δεν διευκρίνιζε αν το "άλλη" κολλάει σε παράλληλο σύμπαν ή παράλληλη πραγματικότητα). ΓΑΜΩΤΟ! σκέφτηκα. Όπου πάω με ακολουθεί! Δεν ξεφεύγω με τίποτα! Ακόμα και στο ψηφοδέλτιό μου, γλίστρησε έρποντας.

Και ουρλιάζουνε όλοι να ζευγαρώσουνε... Ελπίζω να έχετε άξιες προμήθειες από προφυλακτικά...


















Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Φάσια













Μια σκάλα υπάρχει μόνο για να πάει κανείς από έναν όροφο σε άλλον όροφο. Άλλο λόγο ύπαρξης δεν έχει. Βέβαια το πρώτο σκαλοπάτι, σε κάθε λογική αντιμετώπιση βρίσκεται ακόμα στον αρχκό όροφο: το να στέκεσαι στο πρώτο σκαλοπάτι, ακόμα στον αρχικό όροφο σε τοποθετεί σε γενικές γραμμές. Το δεύτερο σκαλοπάτι όμως; το τρίτο; η μέση της σκάλας;

Για μένα δεν έχει σημασία σε πιο σκαλοπάτι βρίσκεται κανείς ή και αν διαλέγει καν να πλησιάσει την σκάλα. Η δική μου εστίαση είναι ότι αν δεν είναι θεμιτός ο άλλος όροφος, δεν πρέπει να υπάρχει σκάλα. Ή τουλάχιστον να μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας λέγοντας ότι το πρώτο σκαλοπάτι, βρε αδελφέ, δεν έχει τόση σημασία όση ο άλλος όροφος: είκοσι εκατοστά είναι, ρε φίλε, όχι τρία μέτρα!

Ο Μουσολίνι επέλεξε μια πολύ απλή στρατηγική. Ξεκίνησε σαν συντάκτης σοσιαλιστικής εφημερίδας, μέσα από τον σοσιαλισμό, και πότισε το εύφορο έδαφος του πάμπτωχου και δυναστευμένου Ιταλού με τα όνειρα της δόξας της Αρχαίας Ρώμης. Το σύμβολό του ήταν το σύμβολο των λεγεώνων της Αρχαίας Ρώμης, το διπλό τσεκούρι σε μία δέσμη σταριού, το οποίο λεγόταν "φάσια" (στα νέα Ελληνικά, η ετυμολογία της λέξης "φάτσα", προέρχεται από την ίδια Ιταλική/Λατινική ρίζα όπως η "φάσια"). Το όνομα της κίνησης που ξεκίνησε ο Μουσολίνι: φασισμός. Μάλιστα: ο φασισμός ξεκίνησε από σοσιαλιστικό έδαφος, στην Ιταλία (όπως και ο εθνικος σοσιαλισμός [ναζί] στην Γερμανία).

Η ρίζα της έννοιας "φασισμός" βρίσκεται στην πίστη προς την πολιτιστική ανωτερότητα και στην λαχτάρα αναγέννησης πρότερης, αρχαίας δόξας του έθνους ή της φυλής.

Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ του να γνωρίζει και να καταλαβαίνει, να θαυμάζει κανείς τα επιτεύγματα αρχαίων χρόνων, και να τα συνδέει δικαιωματικά, κληρονομικά στο σήμερα... Στην δεύτερη περίπτωση ξεκινάει να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της σκάλας του φασισμού.

Είναι η διαφορά του να σκέφτεται κανείς, σωστά, ότι "ο τάδε πριν 2.500 χρόνια είπε ή έκανε άλφα ή βήτα πράγμα που είναι άξιο θαυμασμού και σκέψης", ή του να σκέφτεται ότι ..."ο τάδε πριν 2.500 χρόνια είπε ή έκανε άλφα ή βήτα πράγμα που είναι άξιο θαυμασμού και σκέψης, ο τάδε ήταν Αρχαίος Έλληνας, εγώ είμαι νεοέλληνας, ο τάδε είναι ο πρόγονός μου άρα οι άλλοι μου χρωστάν φόρο τιμής επειδή εμείς γράφαμε φιλοσοφία όταν εκείνοι κρέμονταν από τα δέντρα". Το δεύτερο, είναι φασισμός (μας αρέσει δε μας αρέσει, είναι! Αυτό είναι κατά ιδρυτή-Μουσολίνι ο φασισμός).

Ο φασίστας που θα το πει αυτό δεν πιστεύει απαραίτητα ότι οι άλλοι "που κρενόντουσαν από τα δέντρα" είναι βιολογικά κατώτεροι. Ίσως να μη τους θεωρεί καν κατώτερους σε οποιαδήποτε έννοια --αλλά θεωρεί όμως ανώτερους, έστω και μόνο πολιτιστικά, τους προγόνους του. "Εμείς κάναμε εκείνο που δεν κάνατε εσείς". Αυτό είναι ένας ιδιότυπος ρατσισμός.

Και ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι ξεκίνησαν από την βάση του σοσιαλισμού (η πιο εύφορη αλάνα). Όμως ο Χίτλερ δεν είχε στο οπλοστάσιό του ιστορία επιτευγμάτων 2.500 χρόνων για το δικό του ακροατήριο. Βρήκε το κλειδί όχι στην πολιτιστική ανωτερότητα προγόνων, αλλά στην βιολογική ανωτερότητα της ράτσας του, και το κλειδί λειτούργησε μέσω του μίσους των συν-σοσιαλιστών του προς εκείνους ανάμεσά τους οι οποίοι είχαν μεγαλύτερη επιτυχία στην ζωή: και οι σοσιαλιστές του Χίτλερ πίστεψαν ότι είναι βιολογικά ανώτεροι των υποτιθέμενων δυναστών τους... και αποφάσισαν να αφανίσουν την υποδεέστερη φυλή. Αυτό είναι ναζισμός. Όνομα που βρήκε αιτιολογία στον "Υπεράνθρωπο" του Νίτσε.

Έχει, κατά την γνώμη μου τρομερή σημασία να κατανοούμε αν κάποιος είναι φασίστας ή ναζί. Συνήθως, απ' ότι βλέπω, μπερδεύουμε τις έννοιες με αποτέλεσμα να μην κατανοούμε το πρόβλημα στην πραγματική του υφή, ρίζες και έκταση.

Ο φασισμός γεννιέται από την μιζέρια. Ο ναζισμός από το μίσος. Το μίσος και η μιζέρια δεν είναι κότα και αυγό --όχι απαραίτητα. Όμως: Ο εθνικισμός και ο φασισμός είναι κότα και αυγό. Ο εθνικισμός και ο ναζισμός είναι κότα και αυγό. Ο εθνικισμός είναι το σημείο συνάντησης των δύο.  Είναι δύσκολο, αν όχι απίθανο, να υπάρξει εθνικισμός που να μην αδηγήσει αργά ή πολύ γρήγορα στον φασισμό, τον ναζισμό, ή και τα δύο. Ο καταλύτης είναι η αμορφωσιά (έχω γνωρίσει και κατόχους δοκτορά που είναι αμόρφωτοι).

Κατά την γνώμη μου, έχει σημασία ο προσδιορισμός. Μπορεί να μιλάμε για τον καρκίνο, σαν ασθένεια, αλλά όλοι ξέρουμε ότι υπάρχουν πολλά είδη και διαφορετικές εκδηλώσεις καρκίνου, και διαφορετικά μέτρα πρόληψης και διαφορετικά είδη θεραπείας. Γιατί να μην κατανοούμε τον κοινωνικό καρκίνο στον ίδιο βαθμό λεπτομέρειας;

Που στα παραπάνω βρίσκεται η ακροδεξιά; πουθενά όσον αφορά ρίζες. Η ακροδεξιά κατά ορισμό είναι μια φιλοσοφία οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που προτείνει περιορισμούς, έλεγχο και διαφόρους βαθμούς δικτατορίας, κάνοντας την ελάχιστα αν και καθόλου διαφορετική από την ακροαριστερά, όπου ακροαριστερά και ακροδεξιά συναντώνται στο κλείσιμο του κύκλου. Η μία ή ώρα το πρωί απέχει 2 ώρες από τις έντεκα το βράδυ. Όχι είκοσι δύο ώρες.

Ο φασισμός, ο ναζισμός και η ακροδεξιά συχνά συναντώνται και συνυπάρχουν. Είναι στον ίδιο χώρο, ίσως και μέσα στους ίδιους ανθρώπους, αλλά δεν είναι το ίδιο. Μπορεί να υπάρχει ακροδεξιός που να μην είναι φασίστας ή ναζί. Μπορεί ένας φασίστας να προχωρήσει στον ναζισμό πιο εύκολα από όσο ένας ναζί θα γίνει και φασίστας (οι Γερμανοί ναζί δεν μπορούσαν να είναι και φασίστες γιατί δεν είχαν την απαραίτητη ιστορία). Και φυσικά, φασίστες και ναζί δεν επιδέχονται απαραίτητα την ακροδεξιά οικονομικοκοινωνική θεωρία. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι και ο φασισμός και ο ναζισμός ξεκίνησαν από τα σπάργανα της Ιταλικής και Γερμανικής κατανόησης μερικών του τι είναι (ή τι πίστευαν ότι πρέπει να είναι) σοσιαλισμός.
Ρωτάμε από που βρήκε τόσο ακρωτήριο η Χρυσή Αυγή. Ίσως να έπρεπε, για την απάντηση, να σκεφτούμε ότι αναμφίβολα η Χρυσή Αυγή είναι νεο-ναζιστικό κόμμα και ακροδεξιό, από την οπτική του προβλήματος σε παγκόσμια κλίμακα, θα έπρεπε όμως να επισημάνουμε ότι από τα κεντρικά λεγόμενά του, το σύμβολό του, κλπ., η απήχηση του μορφώματος αυτού στοχεύει πρώτιστα στον φασισμό του Έλληνα κακομοίρη που βρίσκει άμεση ταυτότητα στην σύνδεση με τους Αρχαίους Προγόνους, και από 'κει πάει παντού. Αλλά, από εκεί προχωράει. Ελάχιστοι Έλληνες θα πουν ότι είναι βιολογικά ανώτεροι από άλλους και πολύ λίγοι θα θέλουν οικονομικοκοινωνική δικτατορία.... τι ποσοστό όμως πιστεύει στην ανωτερότητα του λόγω Αρχαίας Ελλάδας;;; Ίσως εκεί να βρέθηκε η λαβή για να φτάσουν στα 8% και στα 16% και παραπέρα. Για μένα, το DNA της Χρυσής Αυγής είναι ο φασισμός. Ο φασισμός της περηφάνιας και άμεσης σύνδεσης με τους αρχαίους ημών προγόνους --εθνικισμός, φασισμός, και σε όποιον αγράμματο πιάσει.

Εσείς, όταν βλέπετε έναν μετανάστη να νοικιάζει σπίτι στην γειτονιά σας πως τον αποκαλείτε; "άνθρωπο", "μετανάστη", ή "Αλβανό", "Βούλγαρο", κλπ.; Εσείς, όταν βλέπετε έναν μετανάστη σκέφτεστε άραγε αυθόρμητα ότι είναι λαθρομετανάστης πριν σας δείξει τα χαρτιά που του έδωσε η κυβέρνησή σας; Όταν σκέφτεστε για "λαθρομετανάστες" πιστεύετε ότι κανείς Έλληνας μετανάστης (που έστειλε λεφτά από το εξωτερικό να συντηρήσει τους παππούδες σας) δεν ήταν λάθρο; όλοι οι Έλληνες μετανάστες νόμιμοι είναι/ήτανε; Πιστεύετε πραγματικά ότι σας χρωστάνε οι ξένοι λόγω αρχαίων υμών προγόνων;

Σε ποιό σκαλοπάτι της σκάλας πάει καλά να φτάσουμε; είναι εντάξει να είμαστε μόνο στο πρώτο, ή στο δεύτερο;









Αν ένας χρυσαυγίτης ισχυριστεί ότι δεν είναι φασίστας, ή ναζί, απλά τον λυπάμαι. Αν πει ότι ναι, είναι φασίστας γιατί έτσι πιστεύει ενσυνείδητα ότι είναι η σωστή αντιμετώπιση της ζωής, τουλάχιστον θα του δώσω αυτό που εκείνος ποτέ δεν πρόκειται να δώσει σε εμένα: τον σεβασμό για την ειλικρίνεια της θέσης του, άσχετα με το τι πιστεύω για την δυστυχισμένη του θέση...


...τέλος πάντων, αποφάσισα να προσπαθώ να μην αποκαλώ τους χρυσαυγίτες "ουρακοτάγκους" γιατί οι ουρακοτάγκοι είναι σεβαστά, άξια όντα με νοημοσύνη.















Αρχίδια












Καστελόριζο, 23 Απριλίου 2010 
Δήλωση Γιώργου Α. Παπανδρέου

(Τι θα είχε δηλώσει αν είχε αρχίδια)

Γραφείο Πρωθυπουργού — Δήλωση Πρωθυπουργού Γιώργου Α. Παπανδρέου στο Καστελόριζο



"Χθες, ανακοινώθηκαν τα στοιχεία για το πραγματικό μέγεθος του ελλείμματος του 2009.

Θύμισαν σε όλους μας τα ακατανόητα λάθη, τις παραλείψεις, τις εγκληματικές επιλογές και την καταιγίδα των προβλημάτων που μας κληροδότησε η προηγούμενη κυβέρνηση.

Όλοι μας κληρονομήσαμε – η σημερινή Κυβέρνηση και ο Ελληνικός λαός – ένα σκάφος έτοιμο να βυθιστεί.

Μια χώρα χωρίς κύρος και αξιοπιστία, που είχε χάσει το σεβασμό ακόμα και των φίλων και των εταίρων της.

Μια οικονομία εκτεθειμένη στο έλεος της αμφισβήτησης και των ορέξεων της κερδοσκοπίας.

Από την πρώτη μέρα σηκώσαμε τα μανίκια και με σκληρή δουλειά βαλθήκαμε να ανατρέψουμε αυτό το αρνητικό κλίμα.

Καταστρώσαμε σχέδιο, πήραμε δύσκολα μέτρα, που πολλές φορές πόνεσαν, αλλά ανακτήσαμε την αξιοπιστία μας.

Δημιουργήσαμε νέες συμμαχίες.

Μετά από έναν πραγματικό μαραθώνιο, διεκδικήσαμε και αλλά δεν καταφέραμε να οδηγηθούμε σε μια ισχυρή απόφαση της Ε.Ε. για την στήριξη της χώρας μας, με ένα πρωτόγνωρο, για την ιστορία και τα δεδομένα της Ε.Ε., μηχανισμό.
Και εμείς και οι εταίροι μας στην Ε.Ε., ελπίζαμε ότι αυτή η απόφαση θα αρκούσε για να ηρεμήσει και να συνετίσει τις αγορές, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη χρηματοδότηση της χώρας μας με χαμηλότερα επιτόκια.

Να υπάρξει, δηλαδή, η απαραίτητη νηνεμία, ώστε να αφιερωθούμε στο έργο μας, στις μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται η χώρα, για να κάνουμε την οικονομία μας βιώσιμη, ανταγωνιστική.

Να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της, δυνατή, για να αισθανθούν όλοι οι Έλληνες περήφανοι.

Οι αγορές δεν ανταποκρίθηκαν.

Είτε γιατί δεν πίστεψαν στη βούληση της Ε.Ε., είτε γιατί κάποιοι αποφάσισαν να συνεχίσουν την κερδοσκοπία.

Και σήμερα, η κατάσταση στις αγορές απειλεί να αποδομήσει, όχι μόνο τις θυσίες του Ελληνικού λαού, αλλά και την ομαλή πορεία της οικονομίας.

Και κινδυνεύει να χαθεί η προσπάθεια που καταβάλλουν οι Έλληνες από τα ακόμη μεγαλύτερα επιτόκια δανεισμού και ακόμη χειρότερα από την δυσκολία δανεισμού.

Οι εταίροι μας απαιτούν να μας χρηματοδοτήσουν από έναν μηχανισμό στήριξης ο οποίος θα προσθέσει καινούργιο χρέος, επί του χρέους, για να αποπληρώνει τους τόκους του χρέους, μηχανισμός ο οποίος θα επιβλέπεται από μία τρόικα στην οποία θα είμαστε δεσμευμένοι με μνημόνια, έτσι ώστε η πραγματική κυβέρνηση της Ελλάδας να βρίσκεται στην Ευρώπη και η εκλεγμένη κυβέρνηση εντός Ελλάδας να είναι ένα κουκλοθέατρο. Οι μισθοί θα κοπούν στο ήμισυ ή περισσότερο. Το ίδιο και οι συντάξεις. Οι φόροι θα αυξηθούν μεταξύ διπλάσιου και τριπλάσιου. Η ανεργία θα φτάσει κοντά στα 30% και για τους νέους θα είναι σχεδόν ολοκληρωτική.


Δεν θα το επιτρέψουμε.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε θα μπορούσαν να είχαν λυθεί υποτιμώντας το νόμισμά μας, πράγμα το οποίο δεν μπορεί να γίνει γιατί το νόμισμά μας είναι κοινό με τους εταίρους μας.  Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε θα μπορούσαν να είχαν λυθεί ακολουθώντας την λύση που δόθηκε για το Γερμανικό χρέος μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, πράγμα το οποίο οι εταίροι μας δεν δέχονται να συζητήσουν.

Ήρθε η στιγμή, το χρόνο που δεν μας δίνουν οι αγορές, αυτόν τον χρόνο να μας τον δώσει η απόφαση που πήραμε όλοι μαζί οι ηγέτες των χωρών της Ευρώπης για να στηριχθεί η Ελλάδα.

Είναι ανάγκη, ανάγκη εθνική και επιτακτική, να ζητήσουμε επισήμως από τους εταίρους μας Έλληνες πολίτες την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης, που από κοινού δημιουργήσαμε  στην Ε.Ε. να αποφασίσουν εκείνοι την πορεία της πατρίδας μας. 
Έχω ήδη δώσει εντολή στον Υπουργό Οικονομικών στους αρμόδιους Υπουργούς να κάνει κάνουν τις απαραίτητες ενέργειες για να γίνει άμεσα ένα δημοψήφισμα για το αν θα παραμείνουμε στο Ευρώ, ξεκινώντας μια εικοσαετία κηδεμονίας και λιτότητας, ή αν θα αποχωρήσουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωζώνη και το Ευρώ για να μπορέσουμε να υποτιμίσουμε το δικό μας νόμισμα και να προχωρήσουμε βασισμένοι στις δικές μας δυνάμεις.

Και  οι εταίροι  μας θα συνδράμουν άμεσα και αποφασιστικά, ώστε να παράσχουν στην Ελλάδα το απάνεμο λιμάνι που θα μας επιτρέψει να ξαναχτίσουμε το σκάφος μας με γερά και αξιόπιστα υλικά. αποφασίσουν πως καλύτερα να αντιμετωπίσουν την βούληση του Ελληνικού λαού.


Άλλα και να στείλουν και ένα ισχυρό μήνυμα στις αγορές, ότι η Ε.Ε. δεν παίζει και προστατεύει το κοινό μας συμφέρον και το κοινό μας νόμισμα.

Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό.

Όμως, πλέον, ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά.
Μπροστά μας έχουμε ένα ταξίδι  με απαιτήσεις από όλους μας,  αλλά με μια νέα συλλογική  συνείδηση και κοινή προσπάθεια θα φθάσουμε εκεί ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο δίκαιοι, πιο περήφανοι.

Ο τελικός μας στόχος, ο τελικός μας προορισμός είναι να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από επιτηρήσεις και κηδεμονίες.

Να απελευθερώσουμε τις δυνάμεις του Ελληνισμού, κάθε Έλληνα και Ελληνίδα από αντιλήψεις, πρακτικές  και συστήματα  που τον εμποδίζουν παντού, εδώ και δεκαετίες.

Να δώσουμε οξυγόνο εκεί που υπάρχει ασφυξία,  δικαιοσύνη και κανόνες εκεί που υπάρχει αδικία,  διαφάνεια εκεί που υπάρχει σκοτάδι, σιγουριά εκεί που υπάρχει ανασφάλεια, και ανάπτυξη για όλους.

Η έμπνευση, η πίστη μας είναι ετούτος εδώ ο τόπος, από το Καστελόριζο, μέχρι την Κέρκυρα, από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο, είναι αυτός ο υπέροχος λαός, είναι οι νέοι μας με τις  δυνατότητες και τα  οράματά τους.

Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι, θα τα καταφέρουμε.

Αρκεί εμείς οι Έλληνες να πιστέψουμε στις δυνατότητές μας, στις αξίες μας, στον ίδιο μας τον εαυτό."










...τι θα είχαν πει άραγε η Μέρκελ και ο Σαρκοζύ αν είχαν ακούσει την παραπάνω δήλωση αντί για την δήλωση που κατέγραψε η ιστορία τον Απρίλιο του 2010;

...μετά από τον λόγο που έβγαλε, αντί να βγάλει τον παραπάνω, ήταν πια αργά. Όταν ανέφερε το δημοψήφισμα ενάμισι χρόνο αργότερα, ήταν αργά.

...τώρα πια, η τραγωδία ετοιμάζεται να μπει στην τελική της φάση, όπου, αντί για θεό, από την μηχανή, θα κατέβουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή.