Οι Αμερικανοί δεν πήγαν ποτέ στο φεγγάρι, το AIDS είναι συνομωσία για να σκοτώνουν κόσμο με τα φάρμακα, αεροπλάνα μας ψεκάζουν με χημικές ουσίες για να μας κατευθύνουν, τους δίδυμους πύργους τους έριξε η κυβέρνηση, εξωγήινοι απαγάγουν κόσμο για να τους κάνουν πειράματα από χρόνια τώρα, και το διαστημόπλοιό τους θα μπει σε τροχιά συντόμως. Οι τραπεζίτες επιτίθενται στην μεσαία τάξη για να την διαλύσουν, η Αυγή προσφέρει αντικειμενική δημοσιογραφία με δημοσιογράφους, ο Έλβις ζει, και Λεφτά Υπάρχουν λέει ο Τσίπρας.
Το "Λεφτά Υπάρχουν" είναι υπέροχα νέα! Δεν το είχαμε ξανακούσει! Όταν μάλιστα ερωτήθηκε που θα τα βρει τα λεφτά, ο Τσίπρας απήντησε ότι είναι μυστικό. Ψήφισε κακόμοιρε Έλληνα, ψήφισε! Η συνέντευξη αυτή ήταν το πρελούδιο στην καινούργια διαφήμιση του ΣΥΡΙΖΑ όπου ο Τσίπρας θα τραγουδήσει την δική του εκτέλεση του σουξέ της Αλίκης Βουγιουκλάκη "Έχω ένα Μυστικό!"
Πάντως για το ψέκασμα δεν ξέρω τι να σας πω. Πλένω τα χέρια μου με σαπούνι, πάντα, 3-4 φορές την ημέρα ή και παραπάνω, και η μόνη φορά που το νερό του ξεπλύματος είναι μαύρο είναι όταν βρίσκομαι στην Αθήνα. Ποιός ξέρει τι αναπνέετε εκεί πέρα.
Θυμάμαι τα 17 χρόνια μου στην Βοστώνη: Από την άλλη μεριά του ποταμού Τσαρλς είναι το Καίμπριτζ της Μασαχουσέτης όπου βρίσκεται το ΜΙΤ, το Χάρβαρντ και λοιπά. Το Καίμπριτζ οι ντόπιοι το λέμε χαϊδευτικά "the People's Republic" γιατί οι κάτοικοί του έχουν την ιδιαιτερότητα να ξεχωρίζουν από την υπόλοιπη Αμερική μια που είναι καθηγητές, φοιτητές, διανοούμενοι, κλπ., σε μια γυάλα, ή πύργο ελεφαντοστού, και έχουν τη δική τους κουλτούρα, εκεί στο Καίμπριτζ και στα διπλανά προάστια/κομωπόλεις του Άρλινγκτον και του Λέξινγκτον όπου ζουν.
Πέρασα κάμποσο καιρό εκεί γιατί έβγαινα κάμποσα χρόνια με μια καθηγήτρια και διασκέδαζα αρκετά τις συζητήσεις στα σπίτια που πηγαίναμε. Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση μια συζήτηση όπου γνωστοί συζητούσαν κοινωνιολογία και πολιτική... και είχε λεχθεί από κάποιον ότι "η οποιαδήποτε γνώμη δεν έχει καμία αξία χωρίς την ταυτόχρονη ύπαρξη της αντίθετης γνώμης, επειδή κανένας δεν μπορεί να αξιώσει απόλυτο δίκαιο οπότε το είδωλο της αντικειμενικότητας μπορούμε να το πλησιάσουμε μόνο την στιγμή της τριβής δύο αντιθέτων απόψεων". Εκείνη ήταν ωραία βραδιά.
Είχα δει στην Αθήνα πριν 45 χρόνια ένα θεατρικό έργο, στο θέατρο με τους γονείς μου, που λεγόταν "Αζαΐς", και έλεγε βασικά ότι η ζωή του καθενός έχει 50% καλά πράγματα και 50% όχι καλά. Τόσες δεκαετίες αργότερα, η μοίρα, Ελληνο-Αμερικανό πια, με έφερε εδώ στο βουνό μας και με έδωσε στην Μαργαρίτα όταν ήμουν 49. Πράγμα που σύμφωνα με την θεωρία του Αζαΐς σημαίνει ότι θα ζήσω μέχρι τα 90 περίπου... αν και με τόσο κάπνισμα δυσκολεύομαι να το πιστέψω.
Αλλά, τώρα που η θεωρία άρχισε να αποδεικνύει την αλήθεια της σε μένα, τώρα είναι που αποφάσισα ότι δεν πρέπει να ισχύει, παρά να υφίσταται κάτι ακόμα πιο όμορφο για όσους το βρουν: η ζωή είναι πάντα καλή όσο δυστυχία και να έχει γιατί όταν ζει κανείς, ότι και να ζει, είναι κανείς ζωντανός και αυτό είναι υπέροχο -η ύπαρξη. Και η ύπαρξη σου δίνει την δυνατότητα να προσπαθήσεις να την καταλάβεις: Πως άλλωστε θα μπορούσα να είχα φτάσει στο βουνό μας, στο χωριό μας, αν δεν ήμουνα ήδη, και επί τέλους, έτοιμος να αναγνωρίσω που βρισκόμουνα...
Ήθελα να συνεχίσω εξετάζοντας το πως ήρθε η ζωή έτσι ώστε να μπορέσω να εξαρτηθώ από τον εαυτό μου και μόνο πριν μπορέσω να την αναγνωρίσω, την ζωή... αλλά έχω ένα πολύ καλύτερο κλείσιμο από οτιδήποτε τέτοιο θα μπορούσα να εξηγήσω... Έχω μια φωτογραφία που πήρε ο γιός μου, ο οποίος δεν είναι καν 22 ετών ακόμα και εργάζεται σαν ένας από τους 20 καλύτερους από 130 εκπαιδευτές στην καλύτερη σχολή πτήσης του κόσμου... Η φωτογραφία αυτή πάρθηκε από το τηλέφωνό του κατά την διάρκεια της δουλειάς του χθες.
Καλά να είστε όλοι.
Το "Λεφτά Υπάρχουν" είναι υπέροχα νέα! Δεν το είχαμε ξανακούσει! Όταν μάλιστα ερωτήθηκε που θα τα βρει τα λεφτά, ο Τσίπρας απήντησε ότι είναι μυστικό. Ψήφισε κακόμοιρε Έλληνα, ψήφισε! Η συνέντευξη αυτή ήταν το πρελούδιο στην καινούργια διαφήμιση του ΣΥΡΙΖΑ όπου ο Τσίπρας θα τραγουδήσει την δική του εκτέλεση του σουξέ της Αλίκης Βουγιουκλάκη "Έχω ένα Μυστικό!"
Πάντως για το ψέκασμα δεν ξέρω τι να σας πω. Πλένω τα χέρια μου με σαπούνι, πάντα, 3-4 φορές την ημέρα ή και παραπάνω, και η μόνη φορά που το νερό του ξεπλύματος είναι μαύρο είναι όταν βρίσκομαι στην Αθήνα. Ποιός ξέρει τι αναπνέετε εκεί πέρα.
Θυμάμαι τα 17 χρόνια μου στην Βοστώνη: Από την άλλη μεριά του ποταμού Τσαρλς είναι το Καίμπριτζ της Μασαχουσέτης όπου βρίσκεται το ΜΙΤ, το Χάρβαρντ και λοιπά. Το Καίμπριτζ οι ντόπιοι το λέμε χαϊδευτικά "the People's Republic" γιατί οι κάτοικοί του έχουν την ιδιαιτερότητα να ξεχωρίζουν από την υπόλοιπη Αμερική μια που είναι καθηγητές, φοιτητές, διανοούμενοι, κλπ., σε μια γυάλα, ή πύργο ελεφαντοστού, και έχουν τη δική τους κουλτούρα, εκεί στο Καίμπριτζ και στα διπλανά προάστια/κομωπόλεις του Άρλινγκτον και του Λέξινγκτον όπου ζουν.
Πέρασα κάμποσο καιρό εκεί γιατί έβγαινα κάμποσα χρόνια με μια καθηγήτρια και διασκέδαζα αρκετά τις συζητήσεις στα σπίτια που πηγαίναμε. Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση μια συζήτηση όπου γνωστοί συζητούσαν κοινωνιολογία και πολιτική... και είχε λεχθεί από κάποιον ότι "η οποιαδήποτε γνώμη δεν έχει καμία αξία χωρίς την ταυτόχρονη ύπαρξη της αντίθετης γνώμης, επειδή κανένας δεν μπορεί να αξιώσει απόλυτο δίκαιο οπότε το είδωλο της αντικειμενικότητας μπορούμε να το πλησιάσουμε μόνο την στιγμή της τριβής δύο αντιθέτων απόψεων". Εκείνη ήταν ωραία βραδιά.
Είχα δει στην Αθήνα πριν 45 χρόνια ένα θεατρικό έργο, στο θέατρο με τους γονείς μου, που λεγόταν "Αζαΐς", και έλεγε βασικά ότι η ζωή του καθενός έχει 50% καλά πράγματα και 50% όχι καλά. Τόσες δεκαετίες αργότερα, η μοίρα, Ελληνο-Αμερικανό πια, με έφερε εδώ στο βουνό μας και με έδωσε στην Μαργαρίτα όταν ήμουν 49. Πράγμα που σύμφωνα με την θεωρία του Αζαΐς σημαίνει ότι θα ζήσω μέχρι τα 90 περίπου... αν και με τόσο κάπνισμα δυσκολεύομαι να το πιστέψω.
Αλλά, τώρα που η θεωρία άρχισε να αποδεικνύει την αλήθεια της σε μένα, τώρα είναι που αποφάσισα ότι δεν πρέπει να ισχύει, παρά να υφίσταται κάτι ακόμα πιο όμορφο για όσους το βρουν: η ζωή είναι πάντα καλή όσο δυστυχία και να έχει γιατί όταν ζει κανείς, ότι και να ζει, είναι κανείς ζωντανός και αυτό είναι υπέροχο -η ύπαρξη. Και η ύπαρξη σου δίνει την δυνατότητα να προσπαθήσεις να την καταλάβεις: Πως άλλωστε θα μπορούσα να είχα φτάσει στο βουνό μας, στο χωριό μας, αν δεν ήμουνα ήδη, και επί τέλους, έτοιμος να αναγνωρίσω που βρισκόμουνα...
Ήθελα να συνεχίσω εξετάζοντας το πως ήρθε η ζωή έτσι ώστε να μπορέσω να εξαρτηθώ από τον εαυτό μου και μόνο πριν μπορέσω να την αναγνωρίσω, την ζωή... αλλά έχω ένα πολύ καλύτερο κλείσιμο από οτιδήποτε τέτοιο θα μπορούσα να εξηγήσω... Έχω μια φωτογραφία που πήρε ο γιός μου, ο οποίος δεν είναι καν 22 ετών ακόμα και εργάζεται σαν ένας από τους 20 καλύτερους από 130 εκπαιδευτές στην καλύτερη σχολή πτήσης του κόσμου... Η φωτογραφία αυτή πάρθηκε από το τηλέφωνό του κατά την διάρκεια της δουλειάς του χθες.
Καλά να είστε όλοι.
με κλικ η φωτογραφία μεγαλώνει
και άλλες δύο από τα 9.000 πόδια:
"η οποιαδήποτε γνώμη δεν έχει καμία αξία χωρίς την ταυτόχρονη ύπαρξη της αντίθετης γνώμης, επειδή κανένας δεν μπορεί να αξιώσει απόλυτο δίκαιο οπότε το είδωλο της αντικειμενικότητας μπορούμε να το πλησιάσουμε μόνο την στιγμή της τριβής δύο αντιθέτων απόψεων"
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως φαίνεται πως δεν έχεις προσέξει την επικεφαλίδα του μπλόγκ μου !
Η κουβέντα αυτή είναι μεγάλη και απίστευτα ενδιαφέρουσα. Η αλληλεξάρτηση αντίθετων απόψεων και η αλληλεπίδρασή της μίας στην άλλη είναι πάντα ένα εκπληκτικό παιχνίδι όσο παίζεται σε πνευματικό επίπεδο. Στο επίπεδο της πραγματικότητας δυστυχώς πάντα οδηγεί σε φασίζουσες νοοτροπίες και πρακτικές.
ΛΟΓΙΚΗ ΑΤΑΞΙΑ:
Διαγραφήη διαλεκτική αρχή της αμοιβαίας αλληλεπίδρασης των αντιθέτων
Είσαι σίγουρος αγαπητέ μου Λάκωνα ότι δεν το είχα κόψει από την πρώτη επίσκεψη; Δεν θυμάμαι μόνο αν ήταν πριν ή μετά που έβαλα το ιστολόγιό σου στην λίστα αριστερά :-)
Είναι τρομερά ενδιαφέρουσα κουβέντα με πάμπολλες λυτρωτικές διαστάσεις. Κάτι σαν ύλη και αντιύλη όπου η μία υπάρχει επειδή υπάρχει η άλλη μα δεν μπορούν ποτέ να ακουμπήσουν η μία την άλλη. Από την Μαίριλαντ στο Λέξινγκτον φαίνεται η απόσταση δεν είναι όσο μεγάλη όσο νόμιζα. Τι θα έλεγε άραγε ο φίλος ο Νοαμ -μα στάσου! εκείνος δεν το είπε;
Πράγματι είναι εκπληκτικό παιγνίδι όσο παίζεται σε πνευματικό επίπεδο. Το τρυκ είναι να περάσει στην πραγματικότητα της ζωής σαν εμπειρία και όχι επιχείρηση.
Μεταφραζόμενο στο τελικό ζητούμενο ίσως να πρέπει στην πραγματικότητα να επιτρέπει τις συζητήσεις να γίνονται με τα αυτιά αντί με το στόμα. Και να κολάζει συζητήσεις που τα αυτιά να είναι κλειστά ή οι γνώμες να μην εξελίσσονται μέσα από την συζήτηση...
Καλό σου βράδυ, Λάκωνα! Νάσαι καλά.
Buongiorno a tutti!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω μία παρατήρηση και μια ερώτηση.
Παρατήρηση: Λεφτά (όντως) υπάρχουν. Πάταξη φοροδιαφυγής, περιστολή σπατάλης και ενίσχυση της υγιούς επιχειρηματικότητας.
Ερώτηση: Γιατί η αλληλεξάρτηση αντίθετων απόψεων και η αλληλεπίδρασή της μίας στην άλλη είναι ένα εκπληκτικό παιχνίδι σε πνευματικό επίπεδο, αλλά στην πράξη οδηγεί πάντα σε φασίζουσες νοοτροπίες και πρακτικές; Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί οδηγεί πάντα σε φασίσουζες νοοτροπίες και πρακτικές. Θα ήθελα μια διευκρίνηση, γιατί προσωπικά αισθάνομαι ότι οδηγεί ακριβώς στο αντίθετο.
Buongiorno Giovanni! Bella giornata!!
ΔιαγραφήΚαι βέβαια αγαπητέ μου Τζων λεφτά υπάρχουν, απλά δεν βρίσκονται εδώ, βρίσκονται εκεί που επισημαίνεις, και ευχής έργο θα είναι να τα φέρουμε από "εκεί" να έρθουν "εδώ" -αλλά αυτό θα πάρει μήνες, χρόνια, καιρούς και μια-δυό γενεές διαφορετικής ανατροφής. Τώρα, τον Ιούλιο που θα τα βρει όποιος λέει ότι υπάρχουν, εννοώντας ότι θα υπάρξουν "άμεσα"...
Η ερώτηση είναι πολύ καλή και η απάντηση σε δύο σκέλη:
Έχει πολύ σημασία το πλαίσιο συζήτησης στο οποίο ελέχθη η αρχική φράση όταν την άκουσα. Ελέχθη από έναν γνωστό άνθρωπο ο οποίος την χρησιμοποίησε για να αυτοκριτικάρει και να αποδυναμώσει την ίδια την δική του θέση στην συζήτηση έτσι ώστε να μην φανεί ότι έβλεπε την οποιαδήποτε θέση του σωστή και την άλλη λάθος, ή την δική του περισσότερο σωστή από μια άλλη. Και κάνοντάς το αυτό να δείξει ότι η πραγματική πρόοδος -και η ελπίδα αντικειμενικότερης αλήθειας, βρίσκεται στην συνύπαρξη των δύο απόψεων και όχι σε οποιαδήποτε μεμονωμένη -και στο εν ουσία τυχαίο εκάστοτε αποτέλεσμα της τριβής των δύο απόψεων κατά την πάροδο του χρόνου και την εξέλιξη των συμβάντων στην κοινωνία. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση αυτό, ερχόμενο μάλιστα από έναν άνθρωπο μεγάλης αξίας.
Σε πλήρη αντίθεση, στην Ελλάδα πρόσφατα σε μια μπλοκγική συζήτηση ένας κακομοίρης υποστήριζε ότι η Αυγή προσφέρει δημοσιογραφία και ότι οι γράφοντες στην Αυγή μπορούν να θεωρηθούν δημοσιογράφοι αξίας, και όταν πιέστηκε να απαντήσει αν είναι, ή όχι, η Αυγή πολιτικό όργανο επέλεξε (σαν οικοδεσπότης) να διαγράψει οριστικά (άνευ απομένοντος ίχνους) το σχόλιο που πίεζε για απάντηση.
Ο φίλος Λάκωνας στο σχόλιό του επισημαίνει ότι το σκεπτικό που έγραψα στην ανάρτηση είναι στην επικεφαλίδα του μπλογκ του... και μοιρολογεί "δυστυχώς" ότι στην καθημερινή ζωή "πάντα οδηγεί σε φασίζουσες νοοτροπίες και πρακτικές". Το παράδειγμα που έδωσα εδώ της διαγραφής σχολίου από οικοδεσπότη (ο οποίος, αν απαντούσε ότι η Αυγή δεν είναι πολιτικό όργανο θα είχε πει μπαρούφα, και αν παραδεχόταν ότι η Αυγή είναι πολιτικό όργανο θα παραδεχόταν αυτόματα πως ότι είχε πει μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν μπαρούφα) είναι ένα παράδειγμα του τι μοιρολόγησε ο Λάκωνας (και διόρθωσέ με Λάκωνα αν κάνω λάθος).
Εγώ πάλι απήντησα στον Λάκωνα ότι "το τρυκ είναι να περάσει στην πραγματικότητα της ζωής σαν εμπειρία και όχι επιχείρηση" μένοντας έτσι πιστός στο πλαίσιο της αρχικής συζήτησης στην Μασαχουσέτη όπως την αντιλήφθηκα παίρνοντας μέρος σ' αυτήν.
Στην τελική, αγαπητέ μου Τζων, έχεις απόλυτο δίκιο στην επισήμανση της ερώτησής σου, ότι δηλαδή, κανονικά, η αλληλεξάρτηση αντίθετων απόψεων και η αλληλεπίδρασή της μίας στην άλλη ΔΕΝ πρέπει να είναι μόνο παιγνίδι σε πνευματικό επίπεδο, αλλά, απαραίτητη πρακτική στην ζωή, πρακτική η οποία μόνο πρόοδο μπορεί να φέρει. Όμως, για να γίνει αυτό στην πραγματική ζωή θα έπρεπε οι άνθρωποι να είναι έτοιμοι να δεχτούν ότι δεν έχουν απόλυτο δίκιο ή/και ότι η άποψή τους είναι μόνο μέρος της αλήθειας και το άλλο μέρος είναι η άποψη την οποία αντιμάχονται. Και κάτι τέτοιο σπάνια το βλέπεις στην πρακτική...
Δημήτρη, δεν ξέρω αν το καταλαβαίνω καλά (έχω φάει 2 μνημόνια ήδη, μια εκλογική αναμέτρηση και πάμε για ακόμα μία, δεν θα έλεγα ότι πνευματικά είμαι και στη καλύτερη μου φάση), αλλά η αλληλεπίδραση και η αλληλεξάρτηση υπάρχουν μόνο όταν υπάρχει ειλικρινής διάθεση από τα συμμετέχοντα μέρη για διαβούλευση, ειδάλλως ουδεμία αλληλεξάρτηση υπάρχει, απλά παράθεση απόψεων και μονολόγων. Άρα, εφόσον αναπτύσσονται φασίζουσες τάσεις αυτό σημαίνει ότι ουδέποτε υπήρξε έδαφος για ανάπτυξη αλληλεπιδράσεων, με άλλα λόγια η αλληλεπίδραση προϋποθέτει και οδηγεί σε κατανόηση και σύγκλιση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦασισμός και αλληλεπίδραση είναι αντίθετες έννοιες, οι δρόμοι τους απλά κινούνται παράλληλα και ουδέποτε διασταυρώνονται στην πράξη.
Η πνευματική σου φάση John Boy μου φαίνεται μια χαρά και ελπίζω να μην αποφασίσουν να την δοκιμάσουν με άλλα δυό-τρία μνημόνια.
ΔιαγραφήΦυσικά και οπωσδήποτε, η αλληλεπίδραση και η αλληλεξάρτηση υπάρχουν μόνο όταν υπάρχει ειλικρινής διάθεση από τα συμμετέχοντα μέρη για διαβούλευση, ειδάλλως ουδεμία αλληλεξάρτηση υπάρχει, απλά παράθεση απόψεων και μονολόγων. Αυτό άλλωστε παραδειγμάτιζε ο συνομιλητής ο οποίος σε εκείνη την συζήτηση μείωσε την σεβαστή από όλους θέση του προτείνοντας ότι κανείς, ούτε ο ίδιος δεν μπορεί μεμονωμένα να κατέχει την αλήθεια ή να έχει αντικειμενικότητα -ανεβάζοντας έτσι την ουσία της αντικειμενικότητας σε ένα επίπεδο όπου μόνο σύνθετα μπορεί να πλησιαστεί.
Και ναι, η πράξη της διαγραφής του σχολίου για να μη απαντήσει εκείνος ο οικοδεσπότης είναι πράγματι μια ενέργεια που θυμίζει μεθοδολογία φασισμού -όσο "αριστερός" και να θέλει να νομίζει ότι είναι.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι σημαίνει η λέξη "φασίζουσα" και από πιο ρήμα έρχεται. Όπως κάνω συχνά την έβαλα στο Google translator και εκείνο έβγαλε "decide" και στα Γαλλικά το ίδιο, το οποίο με έκανε να υποθέσω ότι "φασίζουσα νοοτροπία" πρέπει να σημαίνει κάτι σαν νοοτροπία με την οποία παραμένει κανείς στην γνώμη του χωρίς να επιτρέπει αλληλοεπιρροή -και, αν και την παραλλήλισα με την έννοια του φασισμού, έγραψα τις απαντήσεις μου με την υπόθεση ότι ο Λάκωνας εννοούσε μια γενικότερη ασυνεννοησία -ένα "μουλάρωμα" του συνομιλητή.
Η ειλικρινής διάθεση για διαβούλευση την οποία αναφέρεις είναι ακριβώς και πάντα το ζητούμενο... και για να υπάρξει αυτή η ειλικρίνεια στην διάθεση πρέπει νομίζω να υπάρχει και η γνώση ότι κανείς, ούτε ο ίδιος ο σκεπτόμενος, μπορεί ποτέ να έχει απόλυτο δίκιο, ούτε κανένας άλλος απόλυτο άδικο -οπότε το ζητούμενο θα ήταν η σύμπτυξη απόψεων αντί η επικράτηση της μίας...
Είσαι σωστός, αγαπητέ!
Νομίζω πως συμφωνώ κι εγώ έτσι όπως το βλέπετε.
ΔιαγραφήΔιευκρίνιση:
Γιατί η αλληλεπίδραση των αντιθέτων οδηγεί, στον πραγματικό κόσμο - στην καθημερινότητά μας, σε φασίζουσα νοοτροπία;
Κατά τη γνώμη μου γιατί ως άνθρωποι δεν είμαστε σχεδιασμένοι για να σκεφτόμαστε - εκτός αν είναι μεγάλη ανάγκη!
Η παραπάνω ασαφής πρόταση γίνεται σαφέστερη με ένα παράδειγμα καθημερινής κουβέντας:
"Τα λες αυτά που λες , γιατί είσαι έτσι, αλλιώς, αλλιώτικα (δεξιός, αριστερός , φιλελεύθερος, ψηλός, κοντός, γκέι, εβραίος κλπ κλπ)"
Δηλαδή δεν κρίνω αυτά που λες (κάτι που χρειάζεται σκέψη - ορθολογική- και είναι δύσκολο) αλλά τις προθέσεις σου (κάτι που είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΟ και μπορώ να το καταλάβω όσο καλά θέλω, έστω και αν είναι λάθος).
Γιατί όμως το κάνουμε αυτό; Μα γιατί είναι εύκολο και έχουμε ΚΑΘΕ ΛΟΓΟ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ: Νομίζουμε πως καταλαβαίνουμε το πρόβλημα, νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας και το εγώ μας και φυσικά δε χρειάζεται να σκεφτούμε! Φαστ φουντ φορ δε μάιντ!
Γιατί αυτό οδηγεί σε φασίζουσα νοοτροπία; Γιατί απλά καταργεί τη σκέψη! Δε χρειάζεται να σκεφτόμαστε, αρκεί να βάλουμε μία ταμπέλα στον άλλο!
Θα με ρωτήσεις, είναι τόσο κακό να κάνουμε δίκη προθέσεων; Όχι απαραίτητα! Στο επίπεδο των ιδεών όμως "η δίκη προθέσεων" είναι ένα κυκλικό επιχείρημα: "Λέω αυτά που λέω,γιατί είμαι αυτός που είμαι". Είναι μια ταυτολογία η οποία δεν προσφέρει τίποτα στη συζήτηση. Παράδειγμα, το "εξαιρετικό" βιβλίο με τίτλο "Είναι ο Καπιταλισμός , ηλίθιε" ή αλλιώς "Φυσικά θα πεθάνεις, αφού ζείς!"
Στο επίπεδο της πραγματικότητας όμως η δίκη προθέσεων οδηγεί στο φασισμό. Η δίκη προθέσεων μας κάνει τεμπέληδες στο να σκεφτούμε αυτά που λέει ο άλλος αλλά επειδή μάλλον συνεχίζουν να μας ενοχλούν οι ιδέες του...αφού δε μπορούμε να σκοτώσουμε τις ιδέες του (δε σκεφτόμαστε), ίσως αν σκοτώναμε τον ίδιο (αν καίγαμε τα βιβλία του βρε αδερφέ), τότε να μπορούσαμε να απαλλαγούμε! Σε κάθε περίπτωση, αν δεν υπάρχει αντίθετη άποψη, η δική μας είναι ντε φάκτο σωστή (είναι;). Άρα έχουμε κάθε λόγο να εξαφανίσουμε τον αντίπαλο.
Στο επίπεδο των ιδεών όμως, η εξόντωση μιας ιδέας οδηγεί στο μαρασμό της αντίθετής της (η εξόντωση του Κακού, οδηγεί στην ανυπαρξία το Καλό κλπ κλπ).
Έτσι οι ιδέες εκδικούνται την πραγματικότητα. Και εκεί που νομίζεις ότι σκοτώνεις το κακό (π.χ. μπουρζουάδες ή εβραίους ή γκέι ή μαύρους), γίνεσαι την ίδια στιγμή, ο ίδιος, φασίστας...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει μια λάθος διατύπωση εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν φτάνεις σε επίπεδο να αλληλεξαρτηθείς και να επηρεαστείς από τον συνομιλητή σου, τότε δεν υπάρχει θέμα φασίζουσας νοοτροπίας.
Η φασίζουσα πρακτική μπορεί να προκύψει όταν δεν είσαι σε θέση να μπεις σε μια διαδικασία συζήτησης.
Άρα, η αλληλεξάρτηση και η αλληλεπίδραση έπονται της πρόσθεσης διαλόγου και τόσο σε πνευματικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο ουδεμία σχέση έχουν με τυχόν φασίζουσες νοοτροπίες, με την προϋπόθεση βέβαια ότι αλληλεξαρτώνται και αλληλεπιδρούν ετερόκλιτες ιδεολογικές συνιστώσες και προκύπτει ένας συγκερασμός θέσεων. Αν πάλι μεταξύ τους αλληλεπιδρούν φασίζουσες απόψεις, φασισμός θα βγει.
Ρύζι με γάλα και ζάχαρη μας κάνει ρυζόγαλο, δεν μας κάνει σουφλέ σοκολάτας :)
υ.γ.: Δημήτρη, έχω καταζηλέψει και την πτήση και πιο πολύ τις φωτογραφίες από το αεροπλάνο :)
"Η φασίζουσα πρακτική μπορεί να προκύψει όταν δεν είσαι σε θέση να μπεις σε μια διαδικασία συζήτησης."
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί να προκύψει και ως αποτυχία συνέχισης της κουβέντας. Μπορεί να μην έχω άλλα επιχειρήματα και να σου πετάξω ένα ποτήρι νερό ή να πλακωθώ και στις μπουνιές μαζί σου. Ως μεμονομένο περιστατικό είναι αμελητέο, όμως πολλά μεμονομένα μαζι διαμορφώνουν άποψη, στάση, τρόπο σκέψης... φασιστικό.
Μιλάς για τη διαδικασία της αλληλεπίδρασης, για την πορεία δηλαδή προς την αλληλεπίδραση, μιλώ για την ίδια την αλληλεπίδραση ως παραγόμενο αποτέλεσμα από μία συζήτηση. Εκεί βρίσκεται η παρανόηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ λες ότι μπορεί να μην οδηγήσει κάπου ανεξάρτητα από τις όποιες προθέσεις και συμφωνώ φυσικά μαζί σου, εγώ αυτό που λέω είναι ότι όταν ήδη έχει επέλθει η αλληλεπίδραση έχει παραχθεί ένα αποτέλεσμα κι αυτό δεν οδηγεί σε φασίζουσες πρακτικές από την στιγμή που συγκλίνουν ετερόκλιτες απόψεις, με λίγα λόγια όλοι κάνουν ένα βήμα προς τον άλλον και τα χάσματα μειώνονται.
Νομίζω ότι διευκρινίστηκε
"Νομίζω ότι διευκρινίστηκε".
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι. Είναι θέμα του τι ορίζουμε ως "αλληλεπίδραση".
Είδες πόσο δύσκολη είναι η επικοινωνία τελικά; Ακόμα και αυτό το μόριο διαφωνίας είναι αρκετό για να καταστρέψει ολόκληρα οικοδομήματα σκέψης. Άλλος ένας λόγος που είναι δύσκολο πράγμα η ορθολογική συζήτηση.
Σερβιρίστηκαν τόσα υπέροχα πιάτα και έλειπα! Ευτυχώς είναι άφθονα όλα και έχει περισσέψει και για μένα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛάκωνα, το σκεπτικό του φαστ φουντ φορ δε μάιντ, όπου αντιμετωπίζουμε μια ταμπέλα αντί για σκέψεις, είναι μια αριστοτεχνική εικονογράφηση του μηχανισμού στον οποίον συχνά, αυθόρμητα και πρώτα προσφεύγει ο ανθρώπινος νους σε μια οποιαδήποτε αντιπαράθεση αλλά και μια παγερή υπενθύμιση της ουσίας του φασισμού. Έχοντας πει αυτό θα προχωρούσα να προσθέσω ότι αυτό που ονομάζουμε φασισμό είναι τόσο ποικιλοτρόπως διαδεδομένο (και πλατύτερα από όσο νομίζουμε) επειδή είναι κοντύτερα στην ζωώδη φύση του ανθρώπου παρά στην πνευματική φύση η οποία θα προέτρεπε σε σκέψη και ως εκ τούτου σε εξύψωση του πνεύματος (και της συζήτησης). Η συζήτηση δηλαδή, η οποία πάντα προσφέρει την ευκαιρία της αλληλεπίδρασης, είναι ίσως το εργαλείο το οποίο ο άνθρωπος έχει την εκλογή να χρησιμοποιήσει για να ξεφύγει από το στερεότυπο της ενστικτώδους αντίδρασης.
Το κλείσιμό σου, όπου καίγοντας τα βιβλία "του", ή σκοτώνοντάς "τον", απαλλάσσεται κανείς από ενοχλητικές ιδέες αλλά την ίδια στιγμή αποδυναμώνει τις ιδέες του δράστη (η εξόντωση του Κακού, οδηγεί στην ανυπαρξία το Καλό κλπ κλπ) είναι η απόδειξη στην εξίσωση του ότι ο φασισμός "περπατάει" όπισθεν αντί μπροστά.
Ο Τζων Μπόη ξεκινά μετά την συζήτησή σας όπου οι διαστάσεις ανοίγουν όλο το θέμα διάπλατα: που βρίσκονται τα ορόσημα και οι διαχωριστικές γραμμές; μπορεί μια συζήτηση λεπτών ή ωρών, η οποία είχε την εικόνα αλληλεπίδρασης, να τελειώσει με τρόπο φασιστικό; Αν δηλαδή μια συζήτηση (αλληλεπίδραση) έχει αφετηρία, που βρίσκεται το τέρμα και τι πρέπει να είναι αυτό για να δώσει θετικό πρόσημο στην συζήτηση; Τι σημασία έχει αν η αλληλεπίδραση έχει αρνητικό ή θετικό πρόσημο; Πως ορίζεται η αλληλεπίδραση;
Βέβαια στην πραγματικότητα η αφετηρία θεμελιώνεται πάνω σε ήδη υπάρχοντα ζητήματα, σκέψεις ή/και γεγονότα (άρα δεν υπάρχει αυτή καθ' αυτή "αρχή"), και φυσικά δεν υπάρχει τέλος παρά μόνο παύση με γέφυρα σε κάτι μελλοντικό. Αλλά δεν είναι και τόσο απλό, γιατί μπορεί κάποιος να αρνηθεί έστω και την πρώτη ανταλλαγή σε μία συζήτηση αλλά να επιτρέψει την πρόταση πάνω στην οποία αρνήθηκε να συζητήσει να επηρεάσει την μελλοντική του σκέψη -και ιδού αλληλεπίδραση σε συζήτηση που δεν ξεκίνησε ποτέ. Ή μπορεί να υπάρξει συζήτηση επί ώρες η οποία να καταλήξει σε ένα ποτήρι νερό ή γροθιές. Και, από την άλλη μεριά βέβαια μια συζήτηση για να είναι εποικοδομητική δεν χρειάζεται απαραίτητα να καταλήξει σε συμφωνία.
Οπότε σκέφτομαι ότι η κρίση του αν υπερισχύει φασίζουσα νοοτροπία ή αν υπάρχει αλληλεπίδραση πρέπει να γίνει με προσεκτικά κριτήρια σε μια πιο σφαιρική κατανόηση της φύσης αλλά και του πριν και του μετά μιας συζήτησης, ή μιας οποιασδήποτε αντιμετώπισης μιας κατάστασης ή ενός προσώπου από ένα άλλο.
Και τότε βλέπουμε φασίστες που παριστάνουν τους αριστερούς (φερ' ειπείν) χωρίς να καταλαβαίνουν καν ότι είναι φασίστες, και βλέπουμε ανθρώπους που πήραν διπλώματα αποστηθίζοντας χωρίς να κατανοήσουν τι διάβαζαν. Βλέπουμε ανθρώπους να συζητάν επί ώρες χωρίς να έχουν πιάσει το νόημα της συζήτησης και βλέπουμε εκείνους που πιστεύουν ότι ακολουθούν ένα σκεπτικό ενώ στην πραγματικότητα δημιουργούν και προσκυνούν ένα τοτέμ.
Υπό αυτή την οπτική η ανθρώπινη φύση μπορεί να θεωρηθεί φασιστική και η πρόκληση που βρίσκεται μπροστά στον άνθρωπό να είναι η βελτίωση/εξύψωση της ενστικτώδους φύσης -μια πρόκληση που απαιτεί συνεχή πνευματική εγρήγορση και μπορεί να πάρει πολλές, πολλές γενεές για να αλλάξει ένα μόνο κόκκο του ενστίκτου το οποίο επισήμανε ο Λάκωνας -για τον μηχανισμό του οποίου αναρωτήθηκε ο Τζων, σε μια αλληλεπίδραση που μου φτιάχνει το απόγευμα! Πάμε μια βόλτα στο δάσος και θα επιστρέψω να δω αν ήρθαν και άλλα πιάτα στο τραπέζι! Κι όταν μου στέλνει φωτογραφίες της δουλειάς του ο Κώστας από το τηλέφωνό του, Τζων Μπόη, θα τις ζηλεύουμε κι οι δύο!