Αστέρια

 

Πήρα αυτή τη φωτογραφία 11 το βράδυ 13 Αυγούστου από ένα λιβάδι 1 χιλιόμετρο έξω από το χωριό όπου είχαμε πάει με φίλους να ξαπλώσουμε στο γρασίδι και να τα πούμε καθώς βλέπαμε τα άστρα.

Αυτή είναι με την Nikon Z9 και υπερ-ευρυγώνιο φακό 14 mm, ευαισθησία ISO 800, διάφραγμα f4 και ταχύτητα 8 δευτερόλεπτα. Μετά, στο Adobe Photoshop, στο αρχείο RAW, στο ιδιαίτερο πρόγραμμα επεξεργασίας του RAW έδωσα την απαραίτητη έμφαση για να φανούν όσα καταγράφηκαν που το ανθρώπινο μάτι δεν βλέπει.

Έβαλα εδώ στο μπλογκ φωτογραφίες πολύ μεγάλης ανάλυσης για να την κατεβάσετε αν θέλετε σε μια μεγάλη οθόνη και να μπείτε μέσα της. Η φωτογραφία που βλέπετε παραπάνω, εδώ στο μπλογκ, αν την κατεβάσετε, έχει διαστάσεις 1600 x 1067 px, 72 dpi, 951 KB, αλλά, αν θέλετε 8256 x 5504 px, 300 dpi, 33,5 ΜB, χρησιμοποιείστε αυτό το λινκ. Θα πάρει κάμποση ώρα να "γεμίσει" γιατί είναι πολύ μεγάλη :-)

Στο βάθος, σαν «σύννεφο», μέρος του Γαλαξία μας που απέχει κάπου μεταξύ 10.000 με 26.000 έτη φωτός από εμάς. Δηλαδή το φως που κατέγραψε η φωτογραφία μου έφυγε από εκείνα τα αστέρια πριν 10.000 με 26.000 χρόνια. Πολύ κοντύτερα σε εμάς, πολλά άλλα φωτεινότερα λόγω κοντινότερης απόστασης άστρα μεταξύ των οποίων κοντά στο κέντρο της φωτογραφίας ο πολύ φωτεινός γείτονάς μας στον αστερισμό Lyra, το άστρο Vega, μόνο 27 έτη φωτός από εμάς, δηλαδή το φως που κατέγραψα προχτές έφυγε από το Vega το 1996.

Ξέρουμε ότι αυτό το φωτεινό άστρο είναι το Vega γιατί είπα στην Μαργαρίτα ότι αναρωτιέμαι ποιο άστρο να είναι αυτό το φωτεινό, στη μέση της φωτογραφίεας, και τότε η Μαργαρίτα έφερε τα βιβλία της από την λέσχη των Αστρόφιλων, βρήκε τους αστερισμούς οταν χαμήλωσα την ένταση στην φωτογραφία για να μείνουν μόνο τα κυρίως άστρα, έκανε τους υπολογισμούς της και μου είπε ότι το αστέρι που μου αρέσει, στην φωτογραφία, είναι το Vega (που έμαθα ότι στα Ρωμαίικα το λένε Βέγας, από το αραβικό Waki, που στους Αλφόνσειους Πίνακες πήρε τη μορφή Wega. Η πλήρης αραβική ονομασία ήταν Al Nasr al Waki, δηλαδή «ο αετός που πέφτει ή εφορμά»).

Δίπλα στο Vega, η αχνή γραμμούλα είναι ένας διάτων αστήρ, ένας μετεωρίτης που καίγεται στην ατμόσφαιρά μας, περίπου 70 με 100 χιλιόμετρα από πάνω μας. Στη φωτογραφία υπάρχουν συνολικά τέσσερεις διάττοντες αστέρες που και οι τέσσερεις κάηκαν στην ατμόσφαιρα μέσα στα 8 δευτερόλεπτα κατά τα οποία κατέγραφε η μηχανή. Κανένα όμως από αυτά δεν φαινόταν στο γυμνό μάτι.

Αυτό είναι ένα πολύ-πολύ μικρό κομμάτι του γαλαξία μας και ότι άστρα φαίνονται εδώ είναι στα μέχρι 26.000 έτη φωτός περίπου από τα 100.000 έτη φωτός της διαμέτρου του γαλαξία.

Κάθε κουκκίδα είναι ένα άστρο και το κάθε ένα από αυτά τα άστρα μπορεί να έχει πλανήτες (τα περισσότερα έχουν) σαν αυτούς που έχει το δικό μας άστρο που το λέμε Ήλιο. Με τα σημερινά μας διαστημόπλοια θα χρειάζονταν χιλιάδες χρόνια για να πάμε από την μία κουκκίδα που βλέπουμε στην φωτογραφία, στην άλλη κουκκίδα δίπλα της.

Και, κοιτώντας δυό κουκκίδες (άστρα) δίπλα-δίπλα στη φωτογραφία, ας πούμε την φωτεινή κουκκίδα το άστρο Vega και την αμέσως δίπλα του, δεξιά, πολύ πιο αχνή, αυτό το αχνό άστρο που φαίνεται δίπλα στο Vega μπορεί μάλιστα να είναι πολύ, πολύ κοντύτερα σε εμάς αλλά απλά μικρότερο και λιγότερο φωτεινό από το Vega. Κάθε κουκκίδα, άστρο, που βλέπετε στην φωτογραφία μπορεί να είναι δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες χρόνια κοντύτερα ή μακρύτερα από εμάς, η μία από την άλλη. Η φωτογραφία, μην ξεχνάτε, δείχνει τρεις διαστάσεις.

Και εμείς που τα κοιτάμε αυτά τα άστρα, και ο πλανήτης από τον οποίο τα κοιτάμε, και όλα αυτά τα ίδια τα άστρα, αποτελούνται από άτομα, που αποτελούνται από υποσωματείδια. Όλο το σύμπαν είναι Ένα… Τα άτομα που μας αποτελούν, τον καθένα μας, δημιουργήθηκαν στα σωθικά αστεριών, εκεί έξω, πριν δισεκατομμύρια χρόνια, πριν τα αστέρια εκείνα εκραγούν και σκορπίσουν τα άτομα στο σύμπαν... έφτασαν στην Γη και για μια στιγμή, τώρα, αποτελούν τον καθένα μας. Είμαστε αστρο-ύλη που συλλογίζεται τα αστρα. Είμαστε ο καθένας μας, οργανωμένα σε αίσθηση αυτοσυνείδησης συγκροτήματα εφτά δισεκατομμυρίων δισεκατομμυρίων δισεκατομμυρίων ατόμων (7.000.000.000.000.000.000.000.000.000) που αναλύουν την φύση και εξέλιξη των ατόμων.

Κοιτάζω πολύ ώρα την φωτογραφία αυτή στις οθόνες μου 25 ιντσών μπροστά μου, βλέπω άστρα τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακρυά, το κάθε ένα σε διαφορετικούς χρόνους του παρελθόντος... βλέπω χιλιάδες χρόνια του παρελθόντος σε μια φωτογραφία, κάθε κουκκίδα και διαφορετικό σημείο του παρελθόντος, και βρίσκω μια υπέροχη γαλήνη και ένα δέος που με κάνει να αναρωτιέμαι... πως είναι δυνατόν να είμαστε ομοούσια μέρη αυτού του σύμπαντος και να μην το βλέπουμε… να ενδιαφερόμαστε για τις καθημερινές ανούσιες ανθρώπινες μπούρδες, και να μας ανησυχούν, να τσακωνόμαστε για την ψευδαίσθηση σύμπαν-ζωή-νόμοι φυσικής και εξέλιξης, ή την παραμυθένια και εγωκεντρική αφήγηση του «πατήρ-υιός και άγιο πνεύμα»... που δεν είναι ούτε τό 'να ούτε τ' άλλο μιά και τα δύο είναι τα μόνα που το μυαλό μας μπορεί να συλλάβει... χωρίς να αισθανόμαστε την απλούστατη και άπειρη πραγματικότητα στο μεγαλείο την ύπαρξης. Τι αξία έχουν τα προς το ζειν αν δεν βιώνουμε την ουσία του ζειν και το μεγαλείο της συνειδητής ύπαρξης. ...συγκροτήματα τρισεκατομμυρίων ατόμων που αναλύουν την φύση και εξέλιξη των ατόμων.

Vega and falling star
(Λεπτομέρεια σε μεγέθυνση 100% της παραπάνω φωτογραφίας)
Falling star: 70-100 km
Vega: 255,441,600,000,000 km
Other stars: 38,000,000,000,000 km - 250,000,000,000,000,000 km

ΥΓ. Καθώς η Γη περιστρέφεται, τα άστρα που βλέπουμε στον ουρανό «κινούνται» από ανατολικά προς δυτικά, με σταθερό κέντρο τον πολικό αστέρα. Δεν κινούνται τα άστρα σε σχέση με εμάς, εμείς κινούμαστε, αλλά μας φαίνεται σαν να κινούνται εκείνα. Η φωτογραφία της ανάρτησης έχει ευαισθησία ISO 800, και έκθεση 8 δευτερόλεπτα. Με τον υπερ-ευρυγώνιο φακό των 14 mm τα 8 δευτερόλεπτα δεν είναι αρκετά για να καταγράψουν την κίνηση των άστρων και στην φωτογραφία μας, μας φαίνονται σταθερά (κουκκίδες αντί γραμμές). Όμως για να έχουμε καλύτερη ανάλυση στην φωτογραφία θα χρειαζόμασταν ISO 100 ή και ISO 64 ή και λιγότερο, και έκθεση κοντά στα 2 έως 4 λεπτά --ίσως και περισσότερα. Για να μείνουν όμως τα άστρα σταθερά στην φωτογραφία χρειάζομαι ένα μηχανηματάκι (αστρονομικού τηλεσκοπίου) για την κεφαλή του τριπόδου, να ακολουθεί η μηχανή τα άστρα, το οποίο κοστίζει καμιά τρακοσοπενηνταριά δολάρια. Θα το αγοράσω κάποια στιγμή και τότε θα δούμε πολύ καλύτερη φωτογραφία :-) Για να μην πώ και πόσο θεαματική θα είναι μια έκθεση 10-15 λεπτών με τον υπερ-τηλεφακό 800 mm στα f16 (αντί τον υπερ-ευρυγώνιο  των 14 mm στα f4) που να βλέπει λεπτομέρεια στα 20.000 έτη φωτός...

~~~

ΥΓ2. Μια μέρα αφού δημοσίευσα την ανάρτηση αυτή, με συνειδητή προσπάθεια, όπως πάντα, ότι αναφέρω να είναι επιστημονικά ακριβές, και οι φωτογραφίες ατόφιες και αληθινές, είδα στην ιστοσελίδα της εφημερίδας «Τα Νέα» ένα υπέροχο παράδειγμα του βαθύτατου και εκστατικού αυνανισμού (μαλακίας) που δέρνει το Ελλαδιστάν όπου «δώσαμε, ρε, πολιτισμό όταν αυτοί κρεμόντουσαν από τα δέντρα».
https://www.tanea.gr/2023/08/16/world/pagkosmios-polemos-gia-tin-evdomi-ipeiro-tis-gis/?utm_source=taneagr&utm_medium=hp_mustread_widget&utm_campaign=NetworkWidget

Το άρθρο προτείνει ότι το φεγγάρι είναι η έβδομη ήπειρος του πλανήτη Γη και οι υπερδυνάμεις κάνουν παγκόσμιο πόλεμο λέει να κατακτήσουν την έβδομη αυτή ήπειρο. Και καλά, τζάμπα είναι, δώστε στο παιδί μια πετσέτα να σκουπιστεί. Και ας μην του πούμε καν ότι η Γη έχει ήδη εφτά ηπείρους, Ασία, Αφρική, Βόρειος Αμερική, Νότιος Αμερική, Ανταρκτική, Ευρώπη, Ωκεανία (Μόνο στην Ελλάδα λένε τις δύο Αμερικανικές ηπείρους μία, γιατί εμείς ξέρουμε καλύτερα, ρε)... τες παν.

Το καταπληκτικό είναι στην ψηφιακά επεξεργασμένη φαντασιακή εικόνα που δημοσιεύει! Εδώ παρακάτω βάζω την εικόνα που δημοσίευσε ο μαλάκας, που ούτε καν ο ίδιος την έφτιαξε στο Φώτοσοπ αλλά στο ίντερνετ την βρήκε έτοιμη από άλλον μαλάκα, και από κάτω, για πληροφόρησή σας, βάζω την πραγματική και πρώτη ατόφια φωτογραφία της ανατολής της Γης από την Σελήνη που πάρθηκε από το Απόλλων 8 στις 24 Δεκεμβρίου του 1968.

Malakia, Ta Nea, 2023

Earthrise, Apollo 8, 24 December, 1968.
original photo, Hasselblad 500 EL, 250 mm lens.

Κοιτάξτε την ψηφιακά αυνανισμένη φωτογραφία που σας σερβίρει ο μαλάκας: Ας μην ενδιαφερθούμε για τα άστρα τα οποία η έκθεση της φωτεινότητας της Γης και της Σελήνης δεν μπορεί στην πραγματικότητα να τα καταγράψει στην ίδια φωτογραφία, --περι κωλοτεχνίας και φαντασίωσης κολοκυθόπιτα. Κοιτάχτε την επιφάνεια της Σελήνης: αριστερά ένας κρατήρας (διαμέτρου πολλών χιλιομέτρων), και δεξιά οι πατημασιές των αστροναυτών, συνέχεια του κρατήρα, μεγαλύτερες από τον κρατήρα. Α! και η σκιά στον κρατήρα μας λέει ότι το φως έρχεται από τα αριστερά ενώ το φως στην Γη έρχεται από πάνω. Πόσους Ήλιους έχουμε; Ποιητική άδεια όλο, θα μου πείτε. Τέχνη, θα μου πείτε. Like! Heart! Wow! Θα ήθελα να χρησιμοποιήσω την λέξη άγνια, αλλά δεν αισθάνομαι στην λέξη αυτή τόσο βάθος όσο στην λέξη ignorane --ομως δεν μ' αρέσει να μπλέκω ξένες λέξεις στην Ελληνική γλώσσα, απότε θα αφήσω την κριτική μου με την λέξη Μαλακία. Έ, κι’ εγώ κάθομαι και παρουσιάζω φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Μόνο η προβιά γκαμήλας μου λείπει και ακρίδες για μπρέκφαστ.

~~~

Παράσιτα

Human Misery

Paul Gauguin

1898–99

(For the text in English, see below the Greek text and photos)

Το ανθρώπινο πνεύμα πετά στα ύψη της φιλοσοφίας, της λογοτεχνίας, της τέχνης, της ηθικής… Από το έπος Γκιλγκαμές γραμμένο πριν 4,000 χρόνια, στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια, γραμμένα πριν 2,800 χρόνια, στην Κλασσική τέχνη, την Αναγέννηση… Σαίξπηρ, Δάντης, Μολιέρος, Θερβάντεθ... Φειδίας, Ντα Βίντσι, Βαν Γκώχ... Τόσα αριστουργήματα που είναι αποδεικτικά στοιχεία του ανθρώπινου μεγαλείου και γεμίζουν τόσα Μουσεία και Βιβλιοθήκες.

Αν όμως ο άνθρωπος είναι τόσο ανώτερο όν, γιατί η Ιστορία του είναι ένα μωσαϊκό ακροτήτων, φόνων, πολέμων, βασανιστηρίων, άγνοιας, ρατσισμού, εθνικισμού, φανατισμού, μισογυνίας, εγκλημάτων κατά αλλήλων, κατά των ζώων και της φύσης, και, ειλικρινά, ένα μωσαϊκό απλής και ανόθευτης βλακείας και ψέματος; Ή, για να το πούμε με λέξη περισσότερο ακαδημαϊκή προς τα αρχαία Γκρηκ: ηλιθιότητας.

Ο αριθμός εκείνων των ανθρώπων που δημιούργησαν έργα τέχνης και αριστουργήματα του πολιτισμού είναι απειροελάχιστος συγκρινόμενος με τον αριθμό ανθρώπων που έχουν ζήσει. Και δεν υπάρχει η παραμικρή απτή απόδειξη ότι έστω και ένα έργο τέχνης ή λογοτεχνίας είναι απόλυτα υπεύθυνο για μια και μόνη συγκεκριμένη αλλαγή πορείας ενός γεγονότος, ή πορείας μιας κοινωνίας, από το κακό προς το καλό. Το μεγαλύτερο αριστούργημα ζωγραφικής είναι ένα πορτραίτο στοχεύον στην ωραιοποίηση της γυναίκας ενός εμπόρου μεταξιού. Το μεγαλύτερο αριστούργημα λογοτεχνίας είναι ο μονόλογος ενός ανθρώπου που αναρωτιέται αν πρέπει να αυτοκτονήσει. Το ενοϊκό σύμβολο που θεωρείται δημιουργός του σύμπαντος και διδάκτωρ της αγάπης και αλληλεγγύης από πολλούς, χρησιμοποιήθηκε, από πολλούς, επί αιώνες, για να βασανιστούν με φρικτά μαρτύρια και να καούν ζωντανοί στην πυρά άνθρωποι που τολμούσαν να κάνουν ερωτήσεις για την υφή και έννοια της γέννησης του σύμπαντος.

Μπορεί κανείς να δει την ανθρωπότητα σαν ικανή να ονειρευτεί τόσα μεγαλειώδη όνειρα, αλλά ανίκανη να τα πραγματοποιήσει. 

Έτσι, μπορεί κανείς να είναι υπερήφανος για την προσπάθεια, ή να αισθάνεται ντροπή και απογοήτευση για την αποτυχία της προσπάθειας.

Μπορεί να προσπαθήσει κανείς το κατά δύναμιν να συμβάλει στην προσπάθεια, η να αναρωτηθεί γιατί; ποιο το όφελος… για ποιόν λόγο και πως «εγώ» να μπορέσω να επιτύχω αυτό στο οποίο απέτυχαν χιλιάδες άλλοι επί χιλιετηρίδες. Και ίσως σε αυτό βρίσκεται μέρος του προβλήματος, στο ότι ο κάθε άνθρωπος σκέπτεται λίγο περισσότερο από το δέον με κέντρο της ύπαρξης τον εαυτό του, αντί την συνεργασία όλων επί ίσων όρων. Στην συνταγή της δομής του βιολογικού εγκεφάλου έπεσε λίγο παραπάνω «εγώ». Η συνταγή καλούσε για ενάμισι κουταλάκι του γλυκού «εγώ», και η φύση έριξε δύο κουταλάκια αντί ενάμισι. Ίσως να τα πάει καλύτερα την επόμενη φορά.

Πάντα πίστευα ότι αν ένας άνθρωπος κάνει 99 υπέροχα πράγματα αλλά μία μόνο φορά σκοτώσει άλλον άνθρωπο, δεν θεωρείται καλός για τις 99 καλές πράξεις αλλά δολοφόνος για την μια πράξη. Όταν βλέπουμε 99 ανθρώπους να βρίσκονται μεταξύ του εγκλήματος και της μετριότητας και έναν στους 100 να είναι καλλιτέχνης, λογοτέχνης ή ήρωας που σώζει ζωές, τι πόρισμα βγάζουμε για την ανθρωπότητα σαν σύνολο;

Όσο περνάν τα χρόνια και μαθαίνω και γνωρίζω περισσότερα, τόσο περισσότερο βρίσκομαι αντιμέτωπος με το πόσα λίγα πραγματικά γνωρίζω αλλά και με το πόσο αποτυχημένο είναι το είδος ζωής που θεωρώ οικογένεια μου.

Το μόνο που μου μένει είναι η συνεχώς ενισχυόμενη πίστη στο ότι τα δύο περισσότερο θεμελιώδη λάθη στα οποία στηρίχθηκε ο πολιτισμός μας είναι η εφεύρεση του χρήματος και η εφεύρεση του «θεού». Είμαστε ένα είδος ομοούσιο με ένα σύμπαν που το γέννησε εξελικτικά, αλλά όμως ένα είδος το οποίο χρειάζεται λεφτά στην τσέπη και ένα γέρο στον ουρανό για να βρει αξία στην ύπαρξή του, και μπορεί να λεχθεί ότι ένα τέτοιο είδος είναι ένα παράσιτο στη φύση, τυφλό στην πραγματικότητα γύρω του, που δεν έχει τίποτα εποικοδομητικό να προσφέρει στο σύμπαν που το γέννησε. Εκτός, ίσως από Μουσεία και Βιβλιοθήκες. Μουσεία και Βιβλιοθήκες όπου πάμε να δούμε τι θα μπορούσαμε να είμαστε, αντί να το πραγματοποιούμε όλοι μαζί στην ύπαρξή μας και όχι στα όνειρα που θρέφουν στην φαντασία μας τα Μουσεία και οι Βιβλιοθήκες.

Supermoon
August 1, 2023, San Benedetto in Alpe, Romagna, Italy,
 43°59'3.73"N -  11°40'27.33"E,
11:59 PM, Altitude 19 degrees, Heading 172 degrees South,
Atmosphere mostly cloudy, humid, poor focus/detail,
Camera: mirrorless Nikon Z9,
Lens: Nikon Z 100-400 mm S, Nikon, 2x converter to 800 mm 
f11, 1/100, ISO 250
Adobe Photoshop Neural Filter 2x zoom,
Topaz sharpen AI software.
Reduced from 8256x5504px-300dpi to 1920x1280px-72dpi.

Earthrise
Apollo 8, 24 December 1968

Buz Aldrin by Neal Armstrong
Apollo 11, July 20, 1969, Hasselblad 500EL Data camera

The Vitruvian Man (Italian: L'uomo vitruviano; is a drawing by the Italian Renaissance artist and scientist Leonardo da Vinci, dated to c. 1490. Inspired by the writings of the ancient Roman architect Vitruvius, the drawing depicts a nude man in two superimposed positions with his arms and legs apart and inscribed in both a circle and square.

~~~

~~~

The human spirit soars. Philosophy, literature, art, ethics... From the epic poem Gilgamesh, written 4,000 years ago, to the Iliad and the Odyssey, written 2,800 years ago, to the Philosophers, Classical art, Roman orators, the Renaissance... Shakespeare, Dante, Moliere , Cervantes... Phidias, Da Vinci, Van Gogh... So many masterpieces that are evidence of human greatness and fill so many Museums and Libraries.

But if homo sapiens is such a superior being, why is its history a mosaic of extremes, murder, wars, torture, ignorance, racism, nationalism, bigotry, misogyny, crimes against each other, against animals, nature and our own biosphere, and, frankly, a mosaic of plain and unadulterated stupidity and lies? 

The number of those people who created works of art and masterpieces of culture is infinitesimal compared to the number of people who have lived. And there is not the slightest tangible evidence that even one work of art or literature is entirely responsible for a single specific change in the course of an event, or the course of a society, from bad to good. The greatest masterpiece in painting is a portrait aimed at beautifying the wife of a silk merchant. The greatest masterpiece of literature is the soliloquy of a man who wonders whether he should commit suicide. Considered the creator of the universe and everything in it, and a teacher of love and fellowship among human beings, this symbol of a creator was used, by many, for centuries to horribly torture and burn alive at the stake people who dared to ask questions about the nature and meaning of the birth of the universe.

One can see humanity as capable of dreaming so many grand dreams, but incapable of realizing them.

Thus, one can take pride in the effort, or feel shame and disappointment in the failure of the effort.

One may try one's best to contribute to the effort or wonder why do it? what is the benefit... for what reason and how can "I" be able to achieve what thousands of others have failed to achieve for millennia. And perhaps therein lies part of the problem, in that each person thinks a little more than one should from within the center of one’s own existence, instead of from the point of view of a cooperation of all on equal terms. A little more "ego" fell into the recipe of the structure of the biological brain. The recipe called for one and a half teaspoons of “ego” but nature threw in two teaspoons instead of one and a half. Maybe nature will do better next time.

I have always believed that if a person does 99 wonderful things but kills another human being just once, that person is not considered “good” for the 99 good deeds but a murderer for the one deed. When we see 99 people live between crime and mediocrity, and one in 100 persons is an artist, writer, or a hero who saves lives, what do we conclude about humanity as a whole?

As the years pass and I learn and know more, the more I am confronted with how little I really do know and how much of a failure my species is.

All I'm left with is the ever-growing belief that the two most fundamental mistakes our civilization was built upon are the invention of money and the invention of "god." We are a species consubstantial with a universe that gave birth to it evolutionarily, yet a species that needs money in its pocket and an old man in the sky to find value in its existence, and such a species can be said to be a parasite on nature, blind to the reality around it, a species which has nothing constructive to offer to the universe that gave birth to it. Except, perhaps, for Museums and Libraries. Museums and Libraries where we go to see what we could be, instead of being it all of us together in our existence, not only in the dreams that Museums and Libraries feed to our imagination.

~~~