Σχολείο

1965, Ιούνιος, πριν τις επιδείξεις στο τέλος της 1ης δημοτικού.

Έρχεται Σεπτέμβριος, ή Σεπτέμβρης, ανάλογα με το πόσο πληρώναν οι γονείς μας στα σχολεία.

Εμείς με το ακριβό ιδιωτικό τον λέγαμε Σεπτέμβριο και οι της δωρεάν δημόσιας παιδείας τον έλεγαν Σεπτέμβρη -πράγμα που σήμαινε ότι μάλλον ήταν κουμουνιστές και καλά θα κάναμε να προσέχουμε τις συναναστροφές μπας και μας πιάσει κι εμάς η χούντα.

Όχι ότι εμείς είχαμε τίποτα πολιτικές ιδεολογίες ή μπαγκάζια βεντέτας από τον παππού ή τον μπαμπά, αλλά ότι και να ήσουνα ήξερες πως έτσι και τον πεις τον μήνα Σεπτέμβρη ή Οκτώβρη, κάποιος θα σε πέρναγε για κουμουνιστή κι άντε μετά να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφας (ή ελέφαντας). Τον συμμοριτοπόλεμο ή εμφύλιο δεν τον συζητούσαμε γιατί αν τον έλεγες συμμοριτοπόλεμο σε παίρνανε για χουντικό, κι αν τον έλεγες εμφύλιο σε έβαζε η χούντα μέσα, αν δεν είχες τα λεφτά να πας να κάνεις αντίσταση από το Παρίσι ή το Μπέρκλεϋ.

Λύκειο δεν υπήρχε: εξατάξιο δημοτικό και εξατάξιο γυμνάσιο. Το νηπιαγωγείο ήταν για τους φιόγκους (φιόγκους λέγαμε τους πλούσιους μη-μου-άπτω) και εμείς δεν ήμασταν πλούσιοι άρα νηπιαγωγείο δεν πήγα. Μπήκα κατ' ευθείαν πρώτη δημοτικού, τον Σεπτέμβριο του 1964.

Είχα κερδίσει χρόνο, γεννημένος τέλη Νοεμβρίου (ή Νοέμβρη), και αργότερα είχα καθυστέρηση της ήβης καναδυό χρόνια, και η μάνα μου ήταν ένα μέτρο σαράντα κάτι, άρα εγώ έδειχνα 2-3 χρόνια μικρότερος από τους άλλους της τάξης μου. Την ιστορία μου στο σχολείο μόνο ο Ντίκενς θα μπορούσε να την είχε γράψει άξια. Όταν το 1975 έφυγα για το Λονδίνο έμοιαζα νάμαι γύρω στα 12. Άντε 13.

Παρόλη τη φτώχεια μας οι γεννήτορες και ο αδελφός του πατρός έκριναν ότι όχι μόνο πρέπει να μάθω να λέω "Σεπτέμβριος, Οκτώβριος, Νοέμβριος" (αντί για το άλλο το μπασκλας) αλλά έπρεπε να πάω και σε καλό ιδιωτικό σχολείο, το οποίο το πλήρωνε τελικά ο θειός μου απ' τα καράβια, ο πατέρας μου, η γιαγιά μου... όποιος είχε να δώσει τη δόση κάθε μήνα.

Κάθε τάξη είχε 30-40 παιδιά και κάθε χρόνος χωριζόταν σε τρία τμήματα για να τα πάρει το σχολείο από 90-120 οικογένειες αντί για μόνο 30-40. Έτσι είχαμε για τα πρωτάκια 1Α, 1Β και 1Γ δημοτικού, έως και την 6Α, 6Β και 6Γ γυμνασίου. Μάλιστα όταν έφτασα εγώ 6η γυμνασίου είχαμε και 6Δ. Ήταν δε αξιοκρατικά τα πράματα, με ευφυΐες στα "Α", ξύπνιους στα "Β" και σκράπες στα "Γ". Στην δε "Δ" αργότερα χώρεσαν εκείνοι που έκαναν την "Γ" να φαίνεται σαν να μην ήταν πλέον ο πάτος της διαλογής.

Η δασκάλα της 1Α, η Δεσποινίς Κ., στα προκαταρτικά, είπε στην μάνα μου ότι είμαι πολύ ιδιαίτερο παιδί και με πήρε στην 1Α.

Στα διαλλείματα της 1Α, στην αυλή, ερωτεύτηκα την δασκάλα της 2Β, την Κυρία Γ. Κι έτσι τον Σεπτέμβριο του '65 με πήρε μαζί της στην 2Β. Αλλά ήταν ήδη έγκυος και τον Νοέμβριο έφυγε και αντικαταστάθηκε από μια στρίγγλα η οποία με έκανε αφενός να μισήσω το σχολείο, και αφ' εταίρου να πιστέψω ότι είμαι πραγματικά χαζός.

Ο καλός μου δάσκαλος της 4ηςΒ δημοτικού, ο χαρισματικός και αγαπητός Κύριος Π., με αγαπούσε και τον θαύμαζα. Όταν μετά του έδωσαν την 5Γ με πήρε μαζί του και έτσι έφτασα στα τμήματα "Γ" για 5ηΓ, 6ηΓ, 1ηΓ γυμνασίου, 2αΓ και 3ηΓ.

Από την 2Β και μετά είχα κάτσει πια μονίμως στην βάση (5 ή 6 με άριστα το 10), ή λίγο πάνω από την βάση, και το σύμπαν σταμάτησε για λίγο μεταξύ 6ης δημοτικού και 1ης γυμνασίου, όταν η διοίκηση του Γυμνασίου αποφάσισε ότι δεν ήμουν αρκετά καλός ακαδημαϊκά για να συνεχίσω στο λαμπρό αυτό ιδιωτικό. Ο πατέρας μου κι εγώ παρακάλα-παρακάλα τα καταφέραμε κι έτσι το 1970, τον Σεπτέμβριο, επέστρεψα στο σχολείο με τ' όνομα. Στην 1Γ.

Ο καθηγητής Αρχαίων της 3Γ ήταν ένα μίζερο κουμάσι και το έδειχνε το παρουσιαστικό του και το φυσικό και το πνευματικό. Ήμουνα στο 10-11 με άριστα το 20 στα Αρχαία όλη τη χρονιά, με καναδυό εννιάρια. Τον Μάιο οι γονείς μου έλαβαν τηλεφώνημα όχι από τον φιλόλογό μου, τον μπάσταρδο τον Κύριο Κ., αλλά από έναν άλλο φιλόλογο του μεγάλου εκείνου εκπαιδευτικού ιδρύματος, του οποίου το επώνυμο άρχιζε κατά σύμπτωση κι εκείνο από "Κ". Αυτός ο άλλος φιλόλογος, o K2, τον οποίον ποτέ δεν τον είχα εγώ, έδωσε ραντεβού στους γονείς μου σε μια καφετέρια μακριά από το σχολείο.

Με ύφος σοβαρό εξήγησε στους άφωνους γονείς μου τι σκράπας ήμουνα και ότι μπορεί να τέλειωνα Αρχαία κάτω από την βάση και να μείνω μετεξεταστέος. Χρειαζόμουνα είπε βοήθεια.
-Πως να το βοηθήσουμε το παιδί; ρώτησε με ευγνωμοσύνη ο πατέρας μου.
-Για να σιγουρευτουμε ότι θα πάρει την βάση, απήντησε ο φιλόλογος, θα χρειαστούν 5.000 δραχμές για υψηλά ιστάμενα πρόσωπα (κάτι σαν 1000 ευρώ σήμερα).

Κι έτσι έμεινα μετεξεταστέος στα Αρχαία στην 3η γυμνασίου και πέρασα με 10 στα 20 τον Σεπτέμβριο.

Έμεινα και Χημεία στην 4η γυμνασίου και πέρασα τον Σεπτέμβριο.

Τουλάχιστον, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, από 3Γ γυμνασίου πήγα στην 4Β (πρακτικό) και έμεινα στο γυμνάσιο 4ηΒ, 5ηΒ, έως τα Χριστουγεννα της 6ηςΒ. Τότε το σχολείο ήθελε να με διώξει, στη μέση της τελευταίας χρονιάς, γιατί δεν είχα καλούς βαθμούς. Ο συμβιβασμός που πετύχαμε ήταν να τελειώσω στην 6ηΔ. Το πρόβλημα ήταν ότι στην Δ (Γ και Δ ήταν κλασσικό) κάνανε και Λατινικά που στην Β εγώ ποτέ δεν είχα κάνει. Με ιδιαίτερα στο σπίτι έμαθα δυόμισι χρόνια Λατινικά σε πέντε βδομάδες και πέρασα τον διαγωνισμό να τελειώσω την 6Δ.

Στο τέλος της χρονιάς για το απολυτήριο του γυμνασίου έπρεπε να περάσουμε διαγωνισμούς επιτροπής του δημοσίου ώστε να αποδείξουμε ότι το ιδιωτικό μας ήταν όσο καλό όσο και τα δημόσια. Ένα γεύμα με μια ψαρούκλα σε ακριβό εστιατόριο για τον πρόεδρο της επιτροπής και πήρα τα θέματα πριν τον διαγωνισμό! Έτσι έβγαλα το γυμνάσιο!

Και όποιος ακούει πιο σχολείο τέλειωσα στην Αθήνα, μέχρι τις μέρες μας, 35 χρόνια αργότερα απονέμει φόρο τιμής για την ακαδημαϊκότητά μου! Αμέσως μόλις τέλειωσα βέβαια έγινα καπνός κι έφυγα για το Λονδίνο, όπου, στο Κολέγιο, δεν ήμουν πια ο αριθμός 34 αλλά ο Δημήτρης (ή Dimitris ή απλά "D"), και, επιτρεπόταν μέσα στην τάξη να καπνίζουμε και να τρώμε σάντουιτς κατά την διάρκεια του μαθήματος στην Κοινωνιολογία και στα Οικονομικά. Αλλά όχι στην Ιστορία ή στα Νομικά.

Τελικά η χαμηλότερη οικονομική στάθμη της οικογένειας και η μόνιμη ατυχής μου μοίρα σε σχέση με τα πλουσιόπαιδα στο γυμνάσιο με κυνήγησε μέχρι το τέλος. Ιδίως στην 4η και 5η και 6η γυμνασίου ήταν το έθιμο να φέρνουν τα παιδιά στην τάξη το τελευταίο γυαλιστερό και φανταχτερό πράμα που τους είχε φέρει ο μπαμπάς ή η μαμά από την Αγγλία, την Γαλλία ή την Αμερική. Κι εγώ μια φορά μάζεψα σιγά-σιγά λεφτά και μια μέρα πήγα στην τάξη να δουν οι φίλοι μου τον καινούργιο μου δίσκο που ήταν το Bridge over Troubled Water των Simon and Garfunkel. Την ίδια μέρα ένα από τα πλουσιόπαιδα έφερε στην τάξη τον ίδιο δίσκο! Ο δικός του όμως ήταν καλύτερος γιατί ήταν made in the USA και ο δικός μου made in Greece. Τώρα θάθελα να πάω στην τάξη το Αμερικανικό μου διαβατήριο, και στριφογυρίζοντας τον δείκτη του δεξιού μου χεριού μέσα στην παλάμη του αριστερού, να πω: "νια-νια νια-νιά-νιαααααα"

Πήγα μια βόλτα στο Καλό Σχολείο ένα πρωινό του Μάρτη του 1994. Κανείς δεν με γνώρισε από αυτούς που ήξερα και ήταν ακόμη εκεί. Κανείς εκτός από έναν γερούλη που με χαμόγελο μου είπε: "Δημήτρη... σε γνώρισα από το περπάτημά σου". Ήταν ο καλός μου Κύριος Π., από την 4Β και 5Γ δημοτικού.

Σε αυτή τη φωτογραφία του Μαρτίου 1976, με τους φίλους μου, που μπήκε στο λεύκωμα του σχολείου το 1976, φορώ το δερμάτινο σακάκι που είχα αγοράσει με το μισθό μου όταν έπλενα πιάτα σε ένα φαγάδικο του Λονδίνου το καλοκαίρι του 1975.