Forlimpopolis, υπαίθρια σκηνή της σχολής μουσικής. Μια συναυλία reunion μερικών φίλων που παίζουν παραδοσιακή μουσική romagnola. Πριν 20 χρόνια η Μαργαρίτα γύριζε μαζί τους ακολουθία, και είναι όλοι φίλοι. Πριν 30 χρόνια φωτογράφιζα τις σκηνές της Ελλάδας και της Αγγλίας και το παλκοσένικο κι εγώ είμαστε παλιοί επαγγελματικοί φίλοι. Τι καλύτερη ευκαιρία για να κατέβουμε από το βουνό!
Η παράσταση άρχιζε στις 9. Φτάσαμε στις 8:30, και η ουρές για εισιτήρια κουνήθηκαν 1 μέτρο και 25 εκατοστά σε 12 λεπτά, μέχρι που μας είπαν ότι οι θέσεις είχαν πουληθεί όλες. Ο κόσμος αγανάκτησε, αλλά δεν μούντζωσε. Η Μαργαρίτα πήγε θλιμμένη στην άκρη, νομοταγής πολίτης και αστυνομικίνα που είναι περιμένοντας μην δει έναν από τους φίλους της να μας βάλει μέσα. Ένας Αμερικανός όμως ποτέ δεν σταυρώνει τα χέρια να περιμένει τον από μηχανής θεό. Κι ένας Έλληνας, ως είναι γνωστό λέει "Τι λε ρε που θα μου πεις εμένα πω δε μπορώ να μπω!" Ο συνδυασμός είναι ακατανίκητος.
Περπάτησα ήρεμα αλλά σταθερά και μπήκα μέσα. Στις κλήσεις της κοπέλας που τσεκάριζε τα εισιτήρια, να δει το δικό μου, χωρίς να σταματήσω ή να γυρίσω το κεφάλι μου, σήκωσα το δεξί μου χέρι βαριεστημένα κρατώντας μια Nikon D300. Παλιά καραβάνα. Πήγα, βρήκα τον Μάρκο με τη μακριά γκρι αλογοουρά και την παραδοσιακή πίπιζα, και ήρθε και μας έβαλε μέσα. Κάτσαμε πίσω στα σκαλιά που πάνε πάνω στο μπαλκόνι, κι από κει αλώνιζα με την Nikon.
Ιδού τ' αποτελέσματα!
υγ. η Μαργαρίτα επιμένει να πληρώσουμε στα παιδιά έτσι για το ονόρε, και συμφωνώ. Και θα τους δώσουμε δώρα και μια καινούργια κόπια του χάρτη του Εθνικού Δρυμού και κάπου 160 φωτογραφίες εκ των οποίων οι ακολουθούσες είναι ένα δείγμα...
Η παράσταση άρχιζε στις 9. Φτάσαμε στις 8:30, και η ουρές για εισιτήρια κουνήθηκαν 1 μέτρο και 25 εκατοστά σε 12 λεπτά, μέχρι που μας είπαν ότι οι θέσεις είχαν πουληθεί όλες. Ο κόσμος αγανάκτησε, αλλά δεν μούντζωσε. Η Μαργαρίτα πήγε θλιμμένη στην άκρη, νομοταγής πολίτης και αστυνομικίνα που είναι περιμένοντας μην δει έναν από τους φίλους της να μας βάλει μέσα. Ένας Αμερικανός όμως ποτέ δεν σταυρώνει τα χέρια να περιμένει τον από μηχανής θεό. Κι ένας Έλληνας, ως είναι γνωστό λέει "Τι λε ρε που θα μου πεις εμένα πω δε μπορώ να μπω!" Ο συνδυασμός είναι ακατανίκητος.
Περπάτησα ήρεμα αλλά σταθερά και μπήκα μέσα. Στις κλήσεις της κοπέλας που τσεκάριζε τα εισιτήρια, να δει το δικό μου, χωρίς να σταματήσω ή να γυρίσω το κεφάλι μου, σήκωσα το δεξί μου χέρι βαριεστημένα κρατώντας μια Nikon D300. Παλιά καραβάνα. Πήγα, βρήκα τον Μάρκο με τη μακριά γκρι αλογοουρά και την παραδοσιακή πίπιζα, και ήρθε και μας έβαλε μέσα. Κάτσαμε πίσω στα σκαλιά που πάνε πάνω στο μπαλκόνι, κι από κει αλώνιζα με την Nikon.
Ιδού τ' αποτελέσματα!
υγ. η Μαργαρίτα επιμένει να πληρώσουμε στα παιδιά έτσι για το ονόρε, και συμφωνώ. Και θα τους δώσουμε δώρα και μια καινούργια κόπια του χάρτη του Εθνικού Δρυμού και κάπου 160 φωτογραφίες εκ των οποίων οι ακολουθούσες είναι ένα δείγμα...
Ωραίος!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήο επίμενων ελλη-νικά ;-)
Οι φωτο τελειες, τον ακορντεονιστα τον εχεις βγαλει στα καλυτερα του!
Ελληνο-Αμερικα-Νικά, αγαπητή μου Scarlett! Πόσο σα-στο-σπίτι μου αισθάνομαι με μια φωτογραφική μηχανή σ' ένα σκοτεινό θέατρο με κόσμο και φώτα στη σκηνή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ακορτντεονίστας ήταν ο αρχηγός! Έπρεπε να προσέχω να μην μπαίνω μπροστά από τις τηλεοπτικές μηχανές, αλλιώς θα ήμουνα κέντρο και ανάμεσα στο "τσίρκο" όταν πέρασε, αντί στο πλάι...
Μ' αρέσει και η μάνα με το μωρό που την έκανα μαυρόασπρη.
Παραδόξως κλείσανε με Ελληνική μουσική και βλέπεις λίγο και τον κόσμο μπροστά από την σκηνή που είχε σηκωθεί και χόρευε!
Όλες οι φωτογραφίες © 2011 thinkworks.com
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ τον φίλο AgeGia για την επιλογή και χρήση της φωτογραφίας της μάνας με το μωρό.
http://adegia.blogspot.com/2011/08/blog-post_28.html
Δημήτρη, οι φωτογραφίες είναι πολύ ωραίες και ζωντανές, σχεδόν ακούω τη μουσική! Κάτι ξέρεις τελικά από φωτογραφία, δε σου το χάλασαν το μυαλό οι Αμερικάνοι, χα, χα, χα... !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα πεις στη Μαργαρίτα ένα συγνώμη κι από μένα, νιώθω υπεύθυνος για την καθυστέρησή σας! Ηθικός αυτουργός. Να της πεις ότι της ζητάω συγνώμη μέσα από την καρδιά μου και θα της το ανταποδώσω όταν έρθει η στιγμή! Ξέρεις, για εκείνο το παρατεταμένο τηλεφώνημα...
Καληνύχτα!
Μπα, Κώστα μου, δεν καθυστερήσαμε και τόσο στο τηλέφωνο! Ήταν τελείως ανοργάνωτοι εκείνοι! Συγχωρείσαι!! Άλλωστε τα εμπόδια συνήθως παραμερίζονται εύκολα όταν you' re thinking and you're working... :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για την φωτογραφία, μπορεί να την έμαθα αρχικά εις τας Ευρώπας, αλλά την ακόνισα εις τας Αμερικάς!
Σ' ευχαριστώ :-)
καλή σου μέρα
Εξοχες και πολύ ζωντανές οι φωτό,και μου άρεσε ο συνδυασμός της αμερικανικής επιμονής με την ελληνική κατεργαριά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜένει να μας ανεβάσεις και ηχητικό απόσπασμα...
Σ' ευχαριστώ αγαπητέ Squarelogic αλλά ώσπου να ξυπνήσει ο Δήμαρχος να έρθει το γρήγορο internet, όποιος θέλει να ακούσει τη μουσική πρέπει να με παίρνει τηλέφωνο να βάζω το ακουστικό στο ηχείο του στέρεο... Ο Δήμαρχος μας είναι ένας άνθρωπος που δεν φωτογραφίζεται. Ή βγαίνει με μισόκλειστα μάτια, ξέρεις, σαν τον Forrest Gump, ή σηκωμένα φρύδια, ή να δαγκώνει τα χείλη του... έχω κάνει ηρωικές προσπάθειες αλλά δεν το έχω βγάλει μια φωτογραφία που να δείχνει πάνω από 8 χρονών... και πάει στα 40 νομίζω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον συνδυασμό των καταγωγών μου και το αβαντάζ που προσφέρει, εδώ στην Ιταλία χρειάστηκε να μάθω να λέω στα Ιταλικά το εξής: "Δεν ενδιαφέρομαι να ακούσω εγώ το πρόβλημα, αλλά να ακούσεις εσύ την λύση". Όπως προχθές που λέγανε ότι ο Μπερλουσκόνι θα κόψει τα χρήματα που είχαμε για το γρήγορο ιντερνετ και δεν θα έχουμε ιντερνετ. Κι όταν ρώτησα "μα γιατί δεν τα βγάζετε τώρα πριν περάσει ο νόμος να τα δώσετε στην εταιρεία της οποίας το σχέδιο έχετε ήδη εγκρίνει;" σταμάτησαν και κοιτάχτηκαν σαν να είχα πει "βρέχει. Γιατί δεν ανοίγετε ομπρέλα;"
... γιατί τους αρέσει να βρέχονται μήπως; Χα, χα, χα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΆστα Κώστα μου, έχουμε γίνει λούτσα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου άρεσε πολύ η 11η στη σειρά! Πράσινη μπλούζα, κόκκινα allstar! :) Όλες οι κοντινές με τους μουσικούς είναι ωραίες! Και τι καλύτερο από βραδιές πολιτισμού, να επαναληφθεί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν αναφέρεις πως είσαι μισός Αμερικανός, εννοείς όντως λόγω καταγωγής ή λόγω των αρκετών ετών της παραμονής εκεί; Καλό βράδυ :)
ΥΓ ΦΩΝΑΖΩ...ΓΡΗΓΟΡΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ :)
Roadartist μου, κι εγώ ξετρελάθηκα με το τσίρκο! Σ' ευχαριστώ! Επαναλήφθηκε σήμερα η βραδιά πολιτισμού, αυτή τη φορά με ένα συγρότημα φολκ Ιρλανδέζων αλλά δεν πείρα πολλές. Μόνο λίγες με μια ψηφιακή τσέπης. Τέλη Οκτωβρίου στο χωριό έχουμε την 12η χρονιά του San Benedetto in Alpe Folk Festival, Ιρλανδέζικη μουσική, και η Μαγαρίτα ήταν από τους οργανωτές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλή ερώτηση, για την Αμερική. Ενώ την Ελλάδα την αισθάνωμαι και την πονάω για πατρίδα μου, στην Αμερική είμαι "σπίτι μου", όχι στην Ελλάδα, και ξεκίνησε έτσι ο χαρακτήρας μου από μικρός, και όταν τελικά έφτασα εκεί, μετα από 7 χρόνια στην Αγγλία... ήμουν σε ένα τόπο που τον καταλάβαινα και με καταλάβαινε. Το μυαλό μου δουλεύει με τρόπο που ταιριάζει εκεί. Τουλάχιστον βρήκα που ταίριαζα στη ζωή. Δεν έχω καμιά καταγωγή εκτός Ελλάδας (αλλά ο παπούς μου ήταν από την Πολη, ο ένας).
Όμως, πέρα από αυτό, εκεί που γεννιέται το παιδί σου, και εκεί που το μεγαλώνεις, γίνεται το σπίτι σου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Θέλησα το παιδί μου να μεγαλώσει στην Αμερική για να μεγαλώσει με μπέησμπώλ. Για εκείνον και για μένα αυτό που μόλις εγραψα έχει μεγάλη σημασία που δεν μπορώ να αποδόσω εύκολα... δεν είναι απλό σπορ. Είναι τρόπος και μάθημα ζωής.
Τελικά, το σπίτι μου τώρα έιναι στα βουνά της Ιταλίας :-)
Καλή σου μέρα!